En Portada: Debate, Twitter. Fin da comunicación interpersoal?

Hola a todos. Como parte do programa de Crítica e Corrección, propóñovos o 1º dos debates deste curso.
Como ben saberedes, existe unha rede social chamada Twitter, na que se dispoñen 140 caracteres para que se exprese unha sorte de aforismo onde se indican as emocións do momento, ou a rutina monótona de cada día, feitos extraordinarios…
Cóntanse por centos de miles os usuarios diarios de Twitter, incluídas algunhas celebridades que parecen vivir adictas a este sistema de comunicación.
Se ben se salienta con frecuencia a comodidade á hora de comunicarse, así como o económica que resulta, Twitter presenta unha serie de inconvintes que convén apuntar.


Twitter remata coa comunicación interpersoal, chegando un punto no que a nosa intimidade e a privacidade é desbotada de xeito desinhibido na rede, acabando coa necesidade de interactuar co noso entorno para extraer información. Ademais, ó adicarse ó envío de tweets, a xente despreocupase do contacto físico, que resulta determinante en ocasións, dado que o contexto onde se desenolve a comunicación pode definir a situación ou a intención. No Twitter todo pode ser malinterpretado, porén.
Finalmente, cabe sinalarse a opinión do sociólogo Nicholas Carr, que apunta que Twitter perxudica a nosa capacidade para concentrarnos e reflexionar, e alega que Internet estanos volvendo idiotas.

Así que, aberto o debate, a materia do mesmo é: está Twitter acabando coa necesidade de comunicación interpersoal cara a cara e, polo tanto, destruíndo progresivamente comunidades para establecer a súa propia? Ou, pola contra, a aparición do Twitter o que fai é mellorar e fortalecer esta comunicación ó facela máis inmediata e continua?

Movedes vós.

Posted on 15 Marzo, 2011, in Sen clasificar and tagged , , . Bookmark the permalink. 82 Comentarios.

  1. Alejandro López Carballeira

    Recoñezo que non son un gran usuario das redes sociales. Podería prescindir delas (non podo dicir o mesmo da rede, do correo,…). Pero sí quixera facer unha primeira defensa do emprego destas ferramentas.
    Twiter, como Facebook e Tuenti, ten cousas boas e malas. A clave está, como é ben sabido, no emprego que se faga delas. Evidentemente, Facebook ou Tuenti non poderán empregarse como fontes fiables para un xornalista (a non ser que este seleccione e busque correctamente); tampouco como un espazo óptimo para as relacións interpersoais (nas que é clave a copresenza espazo-temporal). Pero sí teñen outras utilidades: so hai que mirar para o mundo árabe e todo o conflicto actual. So temos que “pasear” polos muros e posts dos nosos amigos para coñecer os temas “de moda”, aquilo que é de interese. Aquilo que temos que recoller como xornalistas.
    Penso que as redes sociais, entendidas mal, poden ser perxudiciais para a construción da comunidade, do grupo (as veces, todo queda en individualidades). Pero como mediadores temos a tarefa de relacionar a comunidade Twiter coa comunidade xeral. É dicir, estar pendentes desa posible “destrucción” ou mellor dito “evolución dalgunhas comunidades na comunidade Twiter”.

  2. Ana Pérez Martín

    No puedo hablar de Twitter porque nunca lo he usado. Pero como red social que es imagino que el efecto será más o menos como el que producen Tuenti o Facebook. Coincido en que tienen cosas positivas y negativas, pero para nada creo que Internet nos esté volviendo idiotas! Todo lo contrario, nos está facilitando muchísimas cosas.
    Aunque es cierto que se pierde contacto físico al acostumbrarse a interactuar a través de la red, creo que también contribuye a reforzar las amistades. Quizá no sea lógico hablar por tuenti chat cuando estás a cinco minutos de esa persona y tienes la posibilidad de verla… pero cuando las distancias son mayores el hecho de poder estar en contacto las 24 horas y comunicarse de forma gratuíta facilita el contacto y desde mi punto de vista mejora las relaciones.

  3. No tengo cuenta en twitter, y no sé cómo funciona muy bien, pero a ver si acierto, creo que consiste en que los diversos medios van publicando noticias, y los usuarios dicen si les gusta o hacen diversos comentarios sobre esa noticia. Pero no hay posibilidad de interactuar entre los propios usuarios.

    Aunque creo que las redes sociales son beneficiosas, en el sentido que te amplían horizontes en lo referente a la amistad, porque ¿cuántas veces hemos sabido de un amigo de la infancia al que le habíamos perdido la pista?. La verdad, te hace ilusión recuperarlo. Pero después, te das cuenta que no se acaba profundizando en las conversaciones, porque resulta difícil hablar a través de la pantalla de un ordenador. No quiero ser gallega en este sentido, pero creo que ni contribuye a fortalecerla ni a empeorar esta comunicación, simplemente está ahí, para el que la quiera utilizar y con el tiempo, quién sabe, igual se convierte en nuestro principal medio de comunicación.

  4. Alexandre Gómez Miraz

    Al igual que mis compañeros yo tampoco tengo cuenta en twitter, pero sí en Facebook y en Tuenti por lo que la opinión que puedo dar es más o menos la misma.
    Hoy en dia Internet nos facilita toda la información que deseamos, algo que ayuda a mejorar la sociedad. Con las redes sociales ocurre lo mismo. Desde mi punto de vista estas no constituyen un atraso en la comunicación sino todo lo contrario, constituyen un complemento en las posibilidades comunicadoras de las personas. Por lo tanto las redes sociales representan un avance en la sociedad y no un atraso como algunas personas intentan transmitir.
    Por otro lado las redes sociales también tienen su parte negativa, ya que el uso excesivo de estas lleva a un abandono progresivo de la capacidad de relacionarse fisicamente con otras personas y lo que es peor aún… de la necesidad de hacerlo.

  5. Twitter no acaba con nada. No se le puede dar el poder de “acabar con las relaciones interpersonales” a una plataforma en la red. El ser humano elige (es racional, ¿no?). Las personas decidimos sobre lo que hacemos y ninguna tecnología nos aliena hasta el punto de que no seamos conscientes de lo que hacemos. Esto no es Matrix, todavía. Hay que aprender a utilizar las redes sociales, así como cualquier nueva herramienta que utiliza nuevos códigos y que implica nuevas formas de relacionarse.

    “Twitter perxudica a nosa capacidade para concentrarnos e reflexionar”. Realmente, creo que Nicholas Carr no ha utilizado demasiado Twitter -puede que esto sea una osadía-. Si hay algo que potencia esta plataforma a nivel individual (sin hablar a nivel colectivo) es precisamente la capacidad de sintetizar y de construir pequeñas frases rebosantes de significados muy claros y concisos. Sobre estas bombas literarias (que necesitan de gran concentración para ser formuladas), cabe luego todo tipo de reflexiones.

    Ah! Y si “a xente despreocupase do contacto físico” NO es culpa de Twitter…

  6. Vai facer un ano que son usuaria de Twitter. Ao principio a verdade é que non o empregaba moito, pero o que si é certo é que duns meses para aquí estoulle a dar moito máis uso. Non tanto para escribir os meus propios tweets como para leer os da xente á que sigo. Respondendo un pouco ao comentario da miña compañeira Nuria, o Twitter baséase principalmente en leer e crear pequenas entradas. Ditas mensaxes apareceran nos perfís dos usuarios que decidiran, previamente, recibilas. Por tanto, si que hai posibilidade de interactuar entre os propios usuarios, aínda que si é certo que resulta, dende o meu punto de vista, bastante máis complicado do que pode ser en Tuenti ou Facebook, por exemplo.
    Con respecto á pregunta que se plantexa, eu creo que non é Twitter o que está a destruír a comunicación interpersoal cara a cara. Esta destrucción eu a remontaría, polo menos, á aparición dos SMS nos móbiles. Dende o meu punto de vista, neste sentido os avances tecnolóxicos están a ter certo valor negativo, xa que na actualidade son moitas as persoas (sobre todo xente nova) que prefiren escribir SMS a ter unha conversa de voz ou mesmo en persoa. E con isto pérdese toda a maxia que pode ter unha conversa cara a cara ou, o que é máis importante, pérdese a linguaxe facial.
    Por todo isto, creo que tanto Twitter como o resto das redes sociais súmanse á numerosa lista de novos avances que restultan negativos no desenvolvemento da comunicación interpersoal.
    De todos os xeitos, aínda tendo en conta todo isto, eu declárome a favor das redes sociais. Iso si, ben empregadas.

  7. Alicia Penalta Cacheda 3b1

    No tengo cuenta en Twitter, pero más o menos conozco el funcionamiento de la red social. En mi opinión esta herramienta mejora la comunicación de una manera que no nos podríamos ni imaginar hace apenas unos años. Tenemos muy reciente, por ejemplo, el caso de Japón. En todos los medios sale que gracias a los twitters de españoles que viven allí se han podido obtener vídeos de la catástrofe que ellos mismos cuelgan en esta red. También nos dan a conocer la impresión que se está viviendo en el país, un país que se encuentra a cientos de kilómetros de España. Esto es solo un ejemplo sobre el enorme cambio que las redes sociales, y en concreto Twitter, están produciendo en el mundo de la comunicación. Debemos aprovecharlo.

  8. Cristina Corral

    A verdade, eu non son asidua ás redes sociais, aínda que recoñezo que o Facebook me facilitou as cousas para comunicarme de cando en cando cos amigos. Co Twitter e o Tuenti non tiven nunca contacto. Porén, penso que hai unha cuestión importante á hora de considerar as redes sociais: favorecen a comunicación, si, pero sempre dentro dun círculo pechado. É algo semellante ao que acontece nas grandes cidades: hai moito por onde moverse, pero ao final a maioría dos teus contactos habituais están no teu barrio. Nas redes sociais, os contactos están no entorno, normalmente inmediato, da persoa que as utiliza. Dan a posibilidade de comunicar e compartir, pero non creo que poidan substituir ás relacións interpersoais directas, pois a xente só aparecerá no noso Facebook previo paso pola vida real. Por agora, e sendo optimistas.
    E como hoxe estou pesadiña coas ligazóns, deixovos outra que atopei por casualidade e que ven moito ao tema:
    http://www.rebelion.org/noticia.php?id=124242

  9. En primeiro lugar, felicidades ao grupo de Crítica e Corrección por inaugurar a tempada de debates cun tema tan apropiado para nós e a asignatura.
    Ás veces penso que ningún sociólogo, como Nicholas Carr, ten en conta que na década dos 90′ houbo unha revolución sen precedentes na comunicación humana. O que quero dicir, sobre o que quero incidir, e que a nosa xeración é a primeira na historia en ter o privilexio informático. As posibilidades que Internet nos ofrece hoxe, serán vistas mañá como ferramentas arcaicas. En canto as redes sociais lembremos que só publican os contidos que o usuario quere: isto quere dicir que non é Twitter o que invade a nosa intimidade, a verdade é que somos nós quen vendemos a nosa intimidade.
    Tamén, e sobre dicilo, vexo absurdo que alguén poda pensar que as redes sociais son as responsables do abandono das relacions interpersoais (presenciais). Quizáis debería lembrar que a sociedade de consumo é a responsable do illamento do individuo, tal e como se ten demostrado en diversos estudos demográficos, por exemplo.
    Chegados a este punto, a única vía de investigación que recomendo a todos os sociólogos da opinión do señor Carr é a que leve a unha mellora na educación cibernética para as novas xeracións. Dignifiquemos o “civismo online” para que Internet, con todos os recursos que ofrece, sexa algún día algo menos arcaico.

  10. Diego Fonseca Rodríguez

    Yo no pienso que Twitter sea una red social que esté destruyendo progresivamente comunidades y que por lo tanto destruya también las comunicaciones entre personas. Al contrario, en mi opinión Twitter es una nueva red social que nos facilita aún más las cosas: más enlaces, más opiniones, más fuentes, etc. Creo que Twitter es la red social en la que más están presentes los temas de la actualidad. Es imposible concibir un espacio actual sin la existencia de estas redes, a pesar de que es cierto que no existe una comunicación íntima ý cercana entre las personas, lo que muchas veces es necesario, pero es una nueva forma de transimitir información que ayuda y mejora la comunicación en la comunidad. No hay más que ver las revueltas árabes para darse cuenta de que estas nuevas formas de comunicarse no destruyen comunidades sino que muchas veces alimentan la comunicación entre ellas.
    Os dejó un link que os puede interesar, habla del papel de internet en la revolución árabe:
    http://www.fronterad.com/?q=node/2863

  11. Las redes sociales no son tan malas como las pintan. Es cierto que las relaciones personales están pasando en gran medida por las redes sociales, en general por internet, pero ¿cómo van a acabar con ellas? Es imposible que una herramienta, porque no deja de ser eso, una herramienta, termine con las relaciones interpersonales. Las redes tipo Twitter, o Facebook no son más que un complemento en las relaciones, a no ser que nosotros mismos les demos otro papel. Es cierto que cada vez somos más transparentes en aquello que decimos en nuestros perfiles y que esto en ocasiones causa problemas. Pero si somos racionales y lógicos, sabemos que existe la privacidad y podemos hacer que sólo aquellas personas que queremos vean lo que hacemos, decimos…
    Yo, en particular, y como usuario de Twitter, Facebook, etc., creo que tiene más utilidades de las que queremos ver. Como decía mi compañera Gala ahora necesitamos estar en las redes sociales contínuamente porque son una rica fuente de información si sabemos utilizarlas. Cualquier acontecimiento importante, como el terremoto y Tsunami producidos en Japón han llegado a todos a una velocidad impresionante. Antes de que lo viésemos en los medios ya estábamos enterados por las redes sociales.
    Otros pueden usar Twitter conectando con algunas personas conocidas únicamente con el fin de conocer detalles sobre eventos que le interesen, aunque siempre hay excepciones, como las de la persona que solo busca ser un mero espía, o el que pretende tener más “amigos” o “seguidores”.

    En definitiva, las redes sociales, son un medio, una herramienta, un complemento, NUNCA un sustituto!

    Juan David Sobral Fariña 4b3 4S

  12. Andrea Fernández Alejandre

    No creo PARA NADA que Twitter esté sustituyendo la comunicación interpersonal. Yo no soy capaz de imaginarme hablando sólo por las redes sociales, no sé si mis compañeros si, pero yo no. La comunicación interpersonal para mi es una necesidad. TODOS, unos más que otros, necesitamos en algún momento ver a nuestra familia, a nuestros compañeros, amigos, etc… hablar con ellos, salir, abrazarlos… No sé, no me imagino una sociedad en la que no pueda “tener contacto físico” (no penséis mal xD) con la gente de mi entorno. Además, qué preferís: ¿quedar en un bar con vuestros amigos y charlar de todo un poco o hablar por Twitter? Para mi está claro. Y una última cosa y acabo: decís que por Twitter se pueden malinterpretar las cosas, dar lugar a erróneos… precisamente por eso, cuando tienes un problema que quieres hablar con algún amigo o contarle algo que es muy personal no lo haces a través de una red social, sino cara a cara.

    Andrea Fernández Alejandre, GI2 2A1 2G

  13. Rubén Luengo Miguel del Corral

    Querería dicir que estou de acordo en que si, Twitter pode facilitar a comunicación, pero constitúe un progresivo medio de abandono do contacto vis á vis. Primeiro porque a xente parece elaborar máis o seu plan cotiá a través da rede en lugar de facelo mediante a comunicación oral. Crease unha lastrada comunidade vertida en comentarios curtos, limitados e insulsos.
    Ademais, creouse todo un grupo de invidiuos vinculados a Twitter que se consideran máis parte desta comunidade que das súas reais, ó desinhibirse, permitir maior tempo para a reflexión do que pretenden emitir e, incluso, incluíndo todo o que fan no día a día, sen ningún tipo de tapuxo, vertindo a discreción toda a súa intimidade.
    É realmente necesario o coñecemento da xornada cotiá? Interesa especialmente se estás tomando café, ou no backstage, ou calquera cousa? Por que a xente se dá esas ínfulas de especial arrogancia?

  14. Alguno se equivoca cuando afirma que en Twitter no es posible la interacción “horizontal”. No sólo es una manera de obtener información en tiempo real sobre lo que pasa en el mundo sino que facilita la comunicación con las personas, dado que podremos saber quién está en qué lugar en cualquier momento ( dependiendo de la persona, claro). Además, afirmar que acabará con la comunicación interpersonal tal y como la conocemos me parece una hipótesis bastante infundada a la vez que arriesgada. Como vosotros habéis dicho disponemos de 140 caracteres por cada tweet, con lo cual podremos dar breves pinceladas de nuestro día a día, de nuestras sensaciones, etc. Pinceladas que no son más que eso, con lo cual podremos hablar físicamente de mil cosas más que nadie sepa todavía. Además tampoco creo que nuestra privacidad se desvanezca porque, por si no lo sabíais, también tiene configuración de privacidad para todo aquel que quiera proteger sus tweets.
    Como ya os habréis dado cuenta yo si tengo una cuenta y la utilizo con mucha frecuencia asi que ahí queda eso.

  15. Úrsula Estévez Lobato

    Twitter es Facebook o Tuenti llevado al extremo. No creo que acabe con la comunicación cara a cara, simplemente puedes saber qué está haciendo alguien que no tienes al lado. Pero eso no quita que vayas a dejar de hablar con esa persona en la realidad. A pesar de las nuevas tecnologías, nos sigue gustando quedar y charlar un rato con los amigos y conocidos. Y creo que es algo que no se puede eliminar ni sustituir por nada. Twitter alimenta la curiosidad de aquellos a los que les gusta estar al tanto de todo, pero ya está. Además, ¿qué se puede decir en 140 caracteres?

  16. grupointeractivo1

    Noelia Campos Rodríguez

    A pesar de que Twitter non permite a interacción directa entre os seus usuarios non creo que perxudique más que o resto das redes sociais(Facebook e Tuenti) a situación da comunicación interpersoal. Por outra banda non estou para nada de acordo co título do debate porque a pesar de non ser unha gran usuaria das redes sociais, non creo que a súa utilización substitúa ás conversas cos amigos, eu non noto diferenza nas miñas comunicacións interpersoais entre antes e despois do boom das redes sociais.
    Sobre o que di o sociólogo tampouco estou de acordo e vou dar o mesmo argumento que o profesor de Industrias Culturais á hora de falar dos medios de masas. El dicía que os críticos da época foron duras cos medios de masas porque segundo eles desvirtuaban a cultura, pero esta nunca estivo ó alcance de tanta xente, e con Internet pasa o mesmo, pode ser que nolo de todo feito e que nos volvamos moi cómodos porque cun só clik conseguimos o que antes levaba horas ou incluso días, pero acércanos cousas que antes eran impensables, abre novos horizontes e iso enriquécenos.

  17. Patricia Lorenzo

    En mi opinión, la clave radica en el equilibrio. ¿Porqué hay tantas redes sociales y estilos de comunicación que coexisten en la actualidad? Creo que la respuesta es clara, cada uno responde a un tipo de necesidad y establece los medios para entablar esas relaciones. Twitter sólo es, entonces, un medio más para comunicarse con las personas (tanto las que conoces como las que no), y su uso no implica (o no debería implicar) el fin de las relaciones interpersonales, ya que busca responder otro tipo de necesidades comunicativas y por tanto, la convivencia de ambas no debería estar reñida. Es lo mismo que ocurre con Twitter y Facebook, y a su vez con Tuenti, ¿por qué la gente está registrada en la mayoría de los casos, en dos, tres o incluso más de estas redes sociales? Pues porque cada una le sirve para establecer unas relaciones, crear sus propias comunidades, y le ofrece unos servicios que los otros no pueden. De la misma forma, la comunicación interpersonal da unas posibilidades que, a través de Internet, los usuarios no tendrían. Así que, ¿o Twitter o relaciones humanas? Yo creo que más bien, Twitter Y relaciones humanas.

  18. Creo que casi todos estamos de acuerdo en que Twitter no termina con la comunicación interpersonal, pero yo creo que si la perjudica. Evidentemente, no hablo de nosotros, periodistas, con poca dificultad para relacionarnos con los demás. Sin embargo, si conozco casos de gente que es capaz de expresar sentimientos, ideas o simplemente palabras por medio de las redes sociales sin conseguirlo cara a cara.
    Además, considero que el Twitter, por la forma de funcionamiento que se diferencia algo de las demás redes sociales, termina con la propia intimidad. Sólo tenemos que ver los tweets de los famosos que escriben a cada instante lo que hacen.

  19. Cada uno elige qué publica. Yo insisto en que tenemos que aprender a utilizar estas herramientas y que el hecho de no saber usarlas y de no comprenderlas es lo que nos lleva a desconfiar de ellas… Las redes sociales en general, y Twitter en particular, son una herramienta comunicativa con un potencial del que todavía no somos conscientes. No se trata de volcar las esperanzas de la evolución humana en una herramienta, sino de saber aprovechar aquello que hemos sido capaces de crear.

  20. Cristina Martínez Carou GI3

    Secundando a mi compañera Gala, no creo que Twiter (ni ninguna otra red social), esté amenazando la comunicación interpersonal. Twiter es sólo una herramienta más, que sus usuarios emplean según quieren o pueden. Pensándolo con lógica, ¿alguien va a dejar de ir a tomar algo con sus amigos porque pueda contactarse con ellos por las redes sociales? En serio, ¿quiénes de vosotros habéis dejado de ver a vuestros familiares/amigos/conocidos porque ya os contáis las cosas por twiter?
    A alguno se le ocurrirá tal vez que hay sujetos que viven encerrados en su habitación sin más contacto con el mundo que el ordenador, pero esos son casos bastante extremos….
    ¿Conclusión primera? Una persona normal no deja de tener relaciones interpersonales sólo porque participe activamente en una red social.

    Segundo: ¿qué son las relaciones interpersonales? Porque según desde mi punto de vista, es una relación donde dos personas se comunican, es decir, una emite un mensaje que genera en la que lo recibe una reacción – y esta reacción se convierte al mismo tiempo en otro mensaje para el primero – desarrollándose de este modo la interacción.
    Varios de mis compañeros citaban la copresencia espacio-temporal. Según mi definición de las relaciones interpersonales, no hace falta. Podría ser indispensable hace unas décadas, cuando los sistemas de comunicación estaban menos desarrollados y no se presentaban tantas posibilidades. Pero hoy en día, la red ha obviado esa copresencia. No es necesario estar delante de una persona (físicamente), para mantener una conversación. Ni siquiera hace falta responder en el mismo momento ya que los mensajes perduran en el tiempo.
    ¿Conclusión segunda? La copresencia espacio-temporal ya no es clave para mantener una relación interpersonal.

    Claro que no tener esa copresencia implica perderse una serie de mensajes-reacciones del prójimo, pero para eso ya están los encuentros físicos que, como ya he dicho, no dejan de tenerse por muy adictos a las redes sociales que seamos.

  21. BLANCA TEJERO FERNÁNDEZ:

    En primeiro lugar desculpen as molestias porque creo que repetirei moitas das cousas xa ditas aquí, pero eu estou de acordo co sociólogo citado e engado que non creo que estas sexan destruídas senón penso que son SUBSTITUÍDAS. Se ledes os post deixados os luns polo grupo 4b3 darédesvos de conta de que o que vos vou a contar aquí non é nada novo. Eu son da opinión de que as redes sociais fomentan a creación dun EU substitutivo do eu real, pois facilitan a creación de avatares e heróes que respostan ós nosos desexos máis arraigados, polo que fomentan que se eliminen todos eses medos e tabúes que se posúen en prol dunha comunicación pouco real. Se nos fixamos na nosa lista de amigos darémonos de conta de que a metade son descoñecidos, pero que aínda así falamos con eles e comentamos a traxedia de Xapón, os nosos problemas persoais e nos despedimos con bicos e apertas, logo se nos cruzamos pola rúa se decimos adeus xa é un logro. Co caso de twiter eu son da opinión de “que necesidade hai en que trescentos seguidores saiban se comín pasta ou carne, se hoxe levo roupa interior rosa ou se saín na tv cunha bandeira do PSOE… creo que non nos estamos dando de conta de en que maneira nos estamos expoñendo, pois estámonos a crear unha identidade dixital co seu correspondente dni virtual.
    Outra das reflexións é sobre o número limitado de caracteres que se poden empregar. Certo é, como dicía Ockham que o camiño máis sinxelo é o máis curto, pero eu como amante da palabra e dos textos longos -como podedes observar- penso que non se pode poñer límites á expresión, o querer dicir.
    Espero que vos sirva de algo. Un saúdo compañeiros.

  22. Como ha dicho Lena, Twitter puede llegar a perjudicar las relaciones interpersonales, sobre todo porque hay gente que se explaya ahí (o en el Facebook o en Tuenti) diciendo cosas que ni se le ocurriría decir a la cara. En ese sentido, personalmente yo prefiero ver a la persona y charlar con ella dejando las redes sociales a un lado. En el terreno de los tweets de personajes famosos , opino que no está mal. Álex de la Iglesia, por ejemplo, está contando el día a día del rodaje de su próxima peli mediante Twitter y pone fotos y demás, y a mi no me parece que esté menguando su intimidad, además para la gente que lo sigue es un modo de ver cómo hace su trabajo. El inconveniente que podría tener para este tipo de personajes sería el hecho de que a veces no tomen conciencia de que están haciendo algo totalmente público y que si meten la pata serán noticia en ese mismo momento (véase el caso de Bisbal con Egipto). En definitiva, el Twitter no está mal, aunque siempre habrá gente que lo use como escudo para decir ciertas cosas, pero bien empleado puede ser un modo más de informar e informarse.

  23. Rubén Luengo Miguel del Corral

    Tal vez a idea que propugna Blanca sexa certa. O noso ente, o noso eu máis perosal, sufre unha especie de dicotomía na que se biparte en Eu virtual e Eu real. Cada un deles posúe unhas determinadas características que o individualizan e fan diferente do resto. Pero en calquera caso, precisa a comunicación como método de subsistencia.
    En calquera caso, demóstrase que non se logra crear unha unidade común entre as dúas comunidades (a Twitter e a súa real) senón que estas se difragtan, formando entes independentes. En calquera caso, como acontece sempre, existe unha tendencia de abandono (como acontece na diglosia) que fará que progresivamente se abandone unha para fixarse máis na outra, ben sexa por conveniencia, necesidade ou diversos motivos.
    Deste modo, abogo por un final radical e case apocalíptico dunha das comunidades; non podemos saber o nivel de vinculación e unión que se pode chegar a ter por Twitter ou outra comunidade. Existen casos de verdadeiro descontrol e dominio destas redes sociais, que acaban absorbendo todo o tempo e creando unha irreparable adicción.
    Que quizais o máis recomandable sexa un emprego moderado? Ó parecer, remata resultando imposible.

  24. Pablo Lago Fernández

    1º No estoy en las redes sociales
    2º Creo que tenemos un problema de lenguaje, no de relaciones. Twitter es tan solo una parte más de internet, no veo la diferencia con blogs, facebook, o foros a parte de sus formatos. Pero al hablar de internet en su conjunto vemos como se produce un choque entre el lenguaje escrito y el lenguaje oral. Dejamos nuestros pensamientos como hablamos, pero se quedan fijos en tinta digital. Es un punto intermedio al que no estamos acostumbrados. Pero que sea nuevo, no significa que sea malo. Cuando Nixon apareció sudoroso en el debate con Kennedy dijeron que mató su candidatura. Fue el fin de los debates televisivos? No, fue el principio, solo que los políticos aprendieron del medio. Adaptaremos nuestra forma de comunicarnos a las redes sociales o adaptaremos las redes sociales a nuestra forma de comunicarnos? No estoy seguro, pero creo que todavía no tenemos la respuesta definitiva.

    3º Creo que tenemos que reconsiderar la idea de la persona atrapada en una casa con su ordenador. Fijaos en la tecnología. Cada vez las redes wifi se extienden más y más. Las actualizaciones y novedades en aparatos tecnológicos nos ponen literalmente la conexión a internet en la mano. Esas cadenas de las que hablamos están oxidándose y pronto se romperán. Quedarán cadenas metafóricas en su lugar o internet pasará a gozar de la normalidad de un teléfono?

    4º Las dos indentidades. Creo que se trata de un tópico que está cambiando para mejor o para peor. Obviamente persiste esta idea del “yo virtual” como una versión fantaseada del “yo mismo”. Pero podemos continuar esta idea cuando bastante gente usa su nombre real y habla de su vida en las redes sociales. Por otro lado, seguramente podréis encontrar un foro o un blog en el que los usuarios, con sus nicks y sus avatares puedan llamarse por el nombre, sepan cosas de los otros y hagan bromas entre ellos. Aunque el ambiente sea distinto, persiste esa idea en las relaciones interpersonales de disipar esa incertidumbre. Esa confianza sigue siendo necesaria a la hora de hacer amistades. Aquí surgen dos ideas extremas, la gente que se conoce con cierta intimidad pero se tratan con nombres y caras autoloelegidas y la gente que comparte más de lo que debería sobre quienes son o que hacen. De estos dos modelos cual prevalecera? Por que tienen que prevelecer uno?

    5º Hay gente que ha perdido su trabajo por algo dicho en twitter… o por fotos en facebook, o que han sido criticados por comentarios puestos en su blog, o porque han sido grabados diciendo algo que no deberían, o que han sido criticados por entrevistas en medios generales… Si, está la cuestión del lenguaje y de la persona. Pero creo que otro de los problemas es que en este medio no sabemos cuanto eco hay o como medirlo.

    6º El gramofono iba a matar a la música en directo. Ray Bradbury escribió Fahrenheit 451 como una metáfora de como la televisión mataría al libro (Ray Bradbury es hombre de muchas opiniones). Hablamos de destruir o substituir. Bueno si. Los cambios implican esos conceptos, pero una redifinición y reconsideración de nuestra forma de comunicarse no implica la muerte del cara a cara. Desafortunadamente los emoticonos del MSN todavía no pueden replicar correctamente mi nivel de sarcamo.

    7º Conclusiones. Brevemente: No creo que Twitter sea la destrucción de la comunicación interpersoal. Aportación: Opino que estamos en una época de cambio, en la que todavía estamos configurando y sincronizado nuestra costumbres comunicativas con una nuevo medio de comunicación. Recomendación: Si te ha gustado esto último, tal vez te interese leerte el tochaco que le precede.

  25. Andrea Losada Rodríguez

    Tan só fará unha ou dúas semanas que me fixen twitter e aínda non lle collín o gusto a iso de twittear, mais todo o que englobe ás redes sociais paréceme positivo. O feito é así de sinxelo: hai riscos de que moitos se volvan “idiotas” como ben afirma Nicholas Carr, pero tamén estamos ante unha nova dimensión da comunicación que nin de lonxe me parece negativa. Un levántase polas mañás e, entrando cinco minutos en twitter, ponse ao día tanto das noticias que lle interesan coma da situación das persoas que segue pola rede social. Non estamos ante unha limitación das relacións sociais, senón que estamos ante unha nova dimensión a cal nos pode servir coma unha axuda máis que coma unha traba.

  26. Cristina Méndez Salgado

    Penso que Twitter non é a raíz do problema. Eu penso que o problema está nas relacións familiares e na vida tan estresante que levamos. Últimamente estoume fixando como os mozos se comunican entre eles. Dame bastante rabia que cando vou no bús e coincido con amigas do instituto, non sexan capaces de quitarse os cascos para falar conmigo. Penso que si non te ves moito, como é o noso caso, o menos que podes facer é mostrar que che importa o que che están dicindo.

    Seguindo sobre o tema de escoitar cada un a música mentres van en bús, penso que se os rapaces o fan así é porque non teña esa idea de amizade forte de que podes falar de todo. Penso que son moi amigos pero só de cara á galería, pero que non se atreven a contar os seus problemas ou inquietudes. E para min, se non és capaz de eso, non eres amig@.

    Eu penso que todas as xeracións posteriores á nosa si que están máis afectadas polas “novas modas” tipo Disney Channel de vida perfecta, pero que non saben o que é xogar á comba, ó pañuelo. Penso que se viron influenciados pola vida fácil de adolescente que durante un tempo se promocionou, e que pasaron de nenas de 7 anos, a adolescentes preocupadas por combinar ou maquillarse.

    Para rematar volvo recordar o que comentei. O problema non é Twitter, senon que se lles ensinou que non importa o que digan, e que polo tanto, para que van gastar saliva.

  27. grupointeractivo1

    En mi caso, soy usuaria de Twitter desde hace medio año, pero no le todavía no le encuentro la “gracia”. Tengo que confesar que simplemente lo utilizo para “cotillear” los tweets de los famosos y comentarlos.
    Bajo mi punto de vista, (en el caso de los famosos) Twitter o cualquiera red social es una herramienta eficaz para que se den a conocer desde un punto de vista más personal, aunque en muchas ocasiones utilizan esta red simplemente como fuente de promoción para sus futuros proyectos profesionales, por lo que también sirve como fuente de información (aunque en muchas ocasiones hablen más de la cuenta).
    En definitiva, considero que ni Twitter ni cualquiera red social sea el motivo principal de que la comunicación interpersonal se “destruya”, ni mucho menos. Simplemente sirve como un COMPLEMENTO más de comunicación y de información y que, en todo caso, el problema está en nosotros que no sabemos como emplearlas adecuadamente o no sabemos sacarle todo el “potencial” que pueden llegar a tener.

    Laura Díaz Díaz

  28. Darío Domínguez Fernández

    Comezo a estar algo canso do argumento de que as redes sociais matan, destrúen, impiden, condicionan, etc… as relacións interpersoais. Paréceme algo simplista e pouco intelixente pensar que alguén pode substituír a comunicación cara a cara pola cibernética e tamén penso que todos eses procesos que se supón que pasará a comunicación interpersoal por mor da proliferación das redes sociais parécenme parte dun discurso tremendista e apocalíptico que non ten sentido.

    Para min é tan sinxelo como que se alguén é quen de cubrir as súas necesidades comunicativas mediante a pantalla dun ordenador e é quen de chegar a substituír unha tertulia nun café por unha tarde de “tuentichat” ou twitter (que é do que estamos falando) ten serios problemas de relación co seu entorno e non sería quen de integrarse nel aínda que non houbese redes sociais.

  29. Javier González Penedo

    O ter ou non ter unha conta, neste caso, nunha ferramenta como twitter, non implica abandonar ou non un fenómeno complexo e identificativo no seo da comunicación como son as relacións interpersoais. É o propio ser da persoa e o contorno no que leva a cabo as súas accións vitais os que provocan ou non ese illamento individual.
    A interacción si é posible e as mensaxes emitidas, plenas e concisas, posibilitan un valor engadido que o interpersoal non pode prestar: a comunicación con persoas coas que, existisen ou non redes sociais, pola distancia á que aquelas se poderían atopar, en ningún momento fose posible o intercambio presencial. Deste xeito, a ausencia da equidade espacial temporal e a imposibilidade da aparición de calquera elemento non verbal puro (esquecendo emoticóns e similares), converten a twitter nun modo de comunicar complementario, pero nunca sustitutivo.
    Quizais sexa twitter un “negocio” no que cadaquén decide o que publica. Un lugar, tal como apuntaba Blanca Tejero, no que se pode verter un “eu” virtual distinto do real. Esta disxuntiva pode acentuar a loita entre a conciencia e a aparencia.

  30. Ana Picado Filgueira

    Twitter es comunicación, interacción, información y contacto. Respecto a la pérdida de contacto físico: sí, es obvio las formas de comunicación están cambiando. Que se lo digan a dos familiares o amigos que están cada uno en una punta del planeta y tienen la posibilidad de utilizar herramientas para comunicarse. Y más que nunca.
    Las redes sociales en general son una herramienta, no una forma de vida. Ayudan a compartir y conocer, y además refuerzan las relaciones sociales, que están en pleno proceso de cambio desde hace unos años con esta revolución tecnológica que vivimos. Twitter y las demás redes sociales, como herramientas de comunicación, me cuesta creer que destruyan la interacción. Que algo está cambiando es obvio: nunca habíamos estado tan comunicados.

  31. Estou dacordo co dito por Ana no comentario anterior de que as redes sociais son unha importante ferramenta de comunicación para un mundo no que as fronteiras están a abrirse cada vez máis. Aínda así, creo que hai que ver isto con certas consideracións que, en moitos casos, xa quedaron feitas nos comentarios anteriores.
    Eu non son usuaria de redes sociais. Non me opoño a elas pero, simplemente, non me parecen o suficientemente útiles como para perder nelas tanto tempo como se lles dedica. Na miña opinión o twitter (ao igual que o Facebook ou Tuenti) hai que entendelas como ferramentas, e nese sentido, as ferramentas non acaban coa comunicación interpersoal en tanto que son simplemente iso, ferramentas. O que si creo que está a prexudicar a comunicación interpersoal é a cultura, ou mellor dito hábitos, que veñen con elas.
    Agora din iso de que “se non estás nas redes sociais non existes”, de forma que a túa actividade social xa non é o que fas na rúa, con quen falas ou que fixeches en determinado lugar; agora importa o que escribiches onte á noite no twitter ou que fotos subiches da túa última borrachera.
    Para min as redes sociais teñen un forte potencial para mellorar a comunicación, pero como moitas veces, creo que non se usan con toda a racionalidade que se debería e, nese sentido, si que están a afectar ás relacións interpersoais. Dende o momento en que interesa á que hora chega a casa o veciño ou o famoso de turno é que algo non funciona.
    Lorena Riveiro

  32. grupointeractivo1

    Lo siento, vuelvo a poner el mismo por problemas con la firma.

    A pesar de que Twitter non permite a interacción directa entre os seus usuarios non creo que perxudique más que o resto das redes sociais(Facebook e Tuenti) a situación da comunicación interpersoal. Por outra banda non estou para nada de acordo co título do debate porque a pesar de non ser unha gran usuaria das redes sociais, non creo que a súa utilización substitúa ás conversas cos amigos, eu non noto diferenza nas miñas comunicacións interpersoais entre antes e despois do boom das redes sociais.
    Sobre o que di o sociólogo tampouco estou de acordo e vou dar o mesmo argumento que o profesor de Industrias Culturais á hora de falar dos medios de masas. El dicía que os críticos da época foron duras cos medios de masas porque segundo eles desvirtuaban a cultura, pero esta nunca estivo ó alcance de tanta xente, e con Internet pasa o mesmo, pode ser que nolo de todo feito e que nos volvamos moi cómodos porque cun só clik conseguimos o que antes levaba horas ou incluso días, pero acércanos cousas que antes eran impensables, abre novos horizontes e iso enriquécenos.

  33. Alejandro Salse Batán

    Obviamente, se puede vivir sin estar en las redes sociales; y muy bien. En mi opinión, estas redes son algo más que herramientas, también son, en cierta medida, “espacios” en los que se da una convivencia, eso sí, cibernética. Pero en toda convivencia hay comunicación, es más, es la base para cualquier sociedad, como todos sabemos. Soy usuario, aunque debo admitir que no muy asiduo, de Twitter. Mi razón principal para serlo es una que también está presente en el resto de redes sociales, pero quizá no de forma tan descarada o básica: la rapidez en la propagación del mensaje, de la información. Algo que unido a la “síntesis obligatoria” que impone el formato de la propia red, consigue unos efectos espectaculares (véase la gran importancia en las recientes revueltas del mundo árabe, sobre todo en la convocatoria de manifestaciones). Yo creo que Twitter no elimina la comunicación interpersonal, simplemente la renueva y la adapta, aprovechándose de los adelantos tecnológicos y además imprimiendo al mensaje una nueva dimensión y capacidad de difusión.

  34. Carlos Pereiro Fernández

    ¿Se puede vivir sin redes sociales? Si, igual que se podría vivir sin teléfono móvil o sin televisión, ¿que conllevaría? quizás, repito quizás, una adquisición de la información mas lenta. Uso facebook y tuenti, dos de las redes sociales mas famosas… y también creo que en realidad, inutiles. No pienso eso de twitter, pues me niego a catalogarla como red social, no veo el parecido entre éste y las otras dos. Twitter me parece una herramienta de comunicación increiblemente sencilla, rápida, útil y buena. Realmente, no entiendo de que manera elimina twitter la comunicación interpersonal.. quiero decir, una persona que use habitualmente twitter (como yo) no pierde esa comunicación desde luego. Yo leo los tweets de la gente que leo, me entero de sus últimas acciones, de las últimas noticias… Pero no sé como podríamos llegar a hablar de hacer peligrar un tipo de comunicación. Twitter es sin mas una herramienta que mejora algo, que nos ayuda en algunos casos ha facilitar y obtener información. Usarlo o no, depende de cada uno… También se puede usar una calculadora para hacer una raiz cuadrada o hacerla a mano, yo siempre he apostado por las nuevas tecnologías.

  35. un apunte al debate

    Leo cosas muy extrañas sobre el Yo; veo gestos airados defendiendo posiciones del puro consumo. Creo que la cosa va por otro lado. Recordemos al Sr. Canclini – y olvidemos al Sr. Carr- al asegurar que las relaciones interpersonales abrazan también el campo de los negocios (o el campo de los negocios estrecha el de las relaciones interpersonales, que sería más adecuado a este debate sobre Twitter, Tuenti y demás dispositivos o extensiones humanas). Hay quien hace de sus relaciones interpersonales un negocio, más o menos, continuada o reiteradamente (sobran los ejemplos, incluso en este debate propuesto-que por otra parte se ha cerrado a cuatro conceptos, de puro periclitado-). Y hay quien prefiere conservar la mirada sobre la mirada del otro. El caso, siempre, es si la devuelven. Y si cuando la devuelven, nos gratifica. Y si continuamos mirándonos (no como tontos) Ya no es esto una cuestión de ponerle el precio. No ha lugar.
    Martínez Hermida

  36. un apunte al debate2

    ah¡ y por cierto no olvidemos tampoco que contactar, no significa comunicar necesariamente. Repasen lo que dice Galindo sobre el concepto de “interactuación” (tema 1)
    Martínez Hermida

  37. Lucía González

    Non entendo que se considere que as redes sociais dilapidan as relacións entre as persoas, ao contrario, fortalécenas. Por exemplo, antes, cando tiñas a familiares no estranxeiro, só sabías deles a través do teléfono ou da carta, agora podes deixarlle unha mensaxe no taboleiro. Para min son unha moi boa ferramenta para poder comunicarte co teu entorno e grazas a este caso, o twitter, podémonos enterar ao minuto das novas que acontecen no mundo, cotilleos de famosos ademais de comunicarnos cos nosos amigos. Agora xa non se mandan sms, xa se deixan mensaxes no espazo persoal da túa xente e non gastas cartos, que o panorama non che está para contos !!!. Cando apareceu a televisión tamén se dicía que a xente pasaba o tempo diante dela e que se podería perder a comunicación “cara a cara”, pero nada diso. Supoño que a cuestión radica en saber administrar o teu tempo.

  38. Yo sí tengo cuenta twitter, pero no la uso, me la hice por consejo de un amigo, nada más, pero no me gusta.
    Sí que creo que twitter pueda acabar con las relaciones interpersonales, pero no sólo twitter, sino el conjunto de redes y el excesivo uso de tecnologías siempre y cuando no se usen correctamente, por que como dijo Gala, “el ser humano es racional”, pero también el ser humano se está poniendo perezoso por momentos: hace unos años yo recuerdo que tenía que levantarme del sofá para cambiar de canal en una tecla de la televisión y no me daba pereza alguna, sin embargo ahora…¡me he acostumbrado al mando a distancia de tal manera que si tuviera que volver a la antigua osanza…no me gustaría nada.
    ¿Acaso no existen los llamados fikis informáticos que se pasan el día en un sótano o habitación con un ordenador conectado las 24 horas? Ahora a ellos le llamamos frikis, pero ¿quién puede asegurar que el día de mañana nadie se volverá tan friki como ellos? pensadlo por un momento si la pereza nos gobiernan, el razocinio caerá. Esto no es ninguna tontería, durante la historia tras un largo periodo de tiempo de cultura, hay un periodo de ignorancia. A nosotros nos puede ocurrir lo mismo pero con la comunicación interpersonal.

    Saludos

  39. Lorena Cochón Castro

    Veo que hay muchas y variadas respuestas entorno al tema de debate. Un tema por otra parte muy manido y sobre el que se han vertido diversas versiones sobre cuáles son y serán las consecuencias de las redes sociales para las relaciones sociales.
    Soy partidaria del rol que desempeña una red social en la sociedad actual, pero sería imprecisa si dijese que las redes sociales no han cambiado nuestra vida, porque sí lo han hecho, en unos casos de manera positiva y en otras no tanto. Supongo que es el precio a pagar por viajar al otro lado del mundo con un solo click.
    Recuerdo la primera vez que navegué en un chat y compartíamos nuestra vida a través de él. Corría el año 1998, y el irc era toda una revolución. Supongo que depende de las generaciones que el contacto a través de una red social como Twiter no sustituya tomar un café con amigo. En mi vida no ocurre. Utilizo las redes sociales precisamente para intentar tomar un café con un amig@. Pero es cuestión de las personas en particular y de la gente en general que las redes sociales sean un aporte en la vida de un individuo y no que el individuo acabe dependiendo de ellas para relacionarse.

    No tengo cuenta en Twiter, pero seguramente la acabaré teniendo. Por que esto va demasiado rápido. Es lo que me asusta. Que todo vaya tan rápido que ni el propio Twiter, ni Tuenti, ni Facebook sean lo suficiente rápidos para adaptarse al vertiginoso cambio social y tecnológico que estamos viviendo. Que uno siempre se quede atrás. Si no perteneces a una red social significa que no estás en la onda. Es como realmente me siento. Me preocupa la falta de libertad en ese sentido. (Que conste que me encantan las redes sociales eh…?). No se si me encontraría en una especie de colectivo en riesgo de exclusión social si no perteneciera a una red social…jajaj…lo que estoy segura es que me perdería un montón de cosas.

  40. La comunicación, creo yo, es un poco como la materia: no se destruye, simplemente se transforma.
    Que hoy en día no nos relacionemos como acostumbraban nuestros abuelos, en la puerta del bar o en el mercado; sino a través de ordenadores, teléfonos o satélites; no implica que por ello estemos haciéndolo peor, o entendiéndonos menos. Simplemente vamos al mismo sitio por otro camino.
    En ese sentido, creo que Twitter explota un aspecto que otras redes sociales no potencian tanto: la interacción inmediata, y la horizontalidad del medio. Así es que puedes seguir, minuto a minuto, las impresiones o sucesos que le ocurren tanto a Shakira como a Manolo el del cuarto. Sólo es cuestión de estar pendiente.
    Yo he de renocer que es una plataforma que no utilizo, pero es por falta de interés. Es el fallo que le encuentro: necesitas olvidarte del mundo exterior y tener las pestañas pegadas a la pantalla si quieres estar a la última de los “trending topic”. Entonces, creo que, de momento, para estar en el candelero en Internet tienes que renunciar a cosechar las relaciones en directo, y aún es pronto para afirmar que el hombre ha pasado de ser un animal social a un animal tecnológicamente socializado.

  41. Comentaba o profesor un par de comentarios máis arriba que as redes sociais son a comunicación interpersoal feita negocio. E realmente así é, pero… a quen lle importa? Dende sempre as empresas fixeron cartos coa necesidade humana de comunicarse: dende as empresas de correos ata as de telefonía móbil, pasando polos bares e cafeterías que, sobre todo, son “lugares de interacción”. Que haxa un beneficio económico non é impedimento para unha comunicación proveitosa e enriquecedora. Pero Twitter posúe unha inmediatez que non posúen redes coma Facebook, polo que é o terreo ideal para que políticos, empresas, deportistas e medios de comunicación fagan negocio a base de “bombardear” ós seus seguidores con propaganda a razón dun tuit cada media hora.

    E precisamente é esa inmediatez e brevidade a característica máis rechamante de Twitter, pero posúe dúas caras. Por un lado, como apreciaban compañeiros coma Alex Salse, permite seguir ó momento acontecementos que están sucedendo á outra beira do mundo e que poden estar cambiando a historia, coma o terremoto do Xapón ou as revolucións árabes. Tamén nos obriga a desposuír a linguaxe de elementos superficiais para deixa-lo “núcleo” da mensaxe nos famosos 140 caracteres. Pero pola outra banda, isto pode se-lo precedente dunha perigosa simplificación da linguaxe na rede. Quen vai estrulla-los miolos para escribir algo interesante e de calado se, ó cabo de 30 segundos, o teu tuit vai quedar sepultado por outros centos? A comunicación en Twitter é volátil, talvez demasiado.

    Para xa fecha-lo comentario, gustaríame copiar aquí a reflexión que nos deixou o outro día o interesantísimo tuiteiro Albert Pelias sobre a crecente presenza de Twitter nos medios de comunicación “de toda a vida”: Dentro de poco, además de las secciones de “Deportes” y “El Tiempo”, los informativos van a tener una nueva: “Se ha dicho en Twitter”.

  42. Carolina Da Silva Candal

    Como se suele decir, todo tiene su parte positiva y su parte negativa. Las redes sociales permiten el contacto entre personas de todas partes del mundo sin ningún tipo de reestricción lo cual supone un importante avance en el panorama de la comunicación. Sin embargo, estas nuevas formas de comunicación no se pueden considerar meras adaptaciones a las nuevas tecnologías, pues, a parte de que una conversación cara a cara no podrá nunca ser igual que una conversación vía Web, las redes sociales como Twitter ofrecen al usuario la posibilidad de darse a conocer no como la persona que realmente es , si no como realmente quiere que se le conozca, lo cual sí supone un paso atrás en cuanto a comunicación interpersonal, pues de alguna manera, se pierde la integridad de la persona que se adjudica arbitrariamente un rol que realmente no representa.

  43. Brais Suárez González 4b1 EIC

    Á marxe de que non acabo de ver Twitter coma unha rede social, creo que estas son unhas ferramentas que temos que saber aproveitar ou, directamente, utilizar. Non podemos culpalas da nosa incapacidade de usalas como é debido ou de abusar delas (vamos, que somos nós quen vende a súa intimidade, e non elas).
    Ademais, e xa entrando de cheo no caso concreto de Twitter, por moito que o usemos, non acabo de entender (ó igual que Carlos) en que pode afectar ás nosas relacións interpersoais. A maioría dos twits que leo son de xente que me interesa, xente coa que en ningún caso teño un contacto directo, o que tamén se debe a que, no canto de entendelo coma unha rede social, eu o vexo máis ben coma un xeito diferente e instantáneo de acceder ás noticias máis recentes.
    Con todo, non acaba de gustarme o seu mecanismo, pois dá lugar a unha sobredose de información, da que a gran maioría non son máis ca contidos absurdos e intranscendentes (non me importa o máis mínimo que X estea comendo un xeado ou que Z vira unha estrela fugaz).
    Un saúdo!
    Brais Suárez González 4b1 EIC

  44. Las redes sociales, desde mi punto de vista, son una herramienta que ayuda a mejorar la comunicación interpersonal, a mayores de las que ya tenemos y utilizamos cuando nos comunicamos en persona. Lo que permite esta herramienta es una nueva forma de comunicarse, otra opción simplemente.
    Como en todo, hay pros y contras, pero de ahí a que se diga que tienen el poder para terminar con la comunicación…¿Acaso no sigue siendo comunicación igualmente?A lo largo de la historia hemos creado numerosas herramientas para comunicarnos, desde el papel en múltiples formatos, la tinta para escribir, el teléfono y todos sus variantes hasta la llegada del móvil…etc.Y ahora las redes sociales. En el caso de Twitter no puedo decir mucho ya que no lo utilizo, pero no deja de ser una herramienta más, creo yo.
    Una herramienta no es mala ni buena, depende de quién la utilicé.

    Silvia Muiña

  45. Repito última frase por error gramatical:
    Una herramienta no es mala ni buena depende de quien la utilice.

  46. Partiendo de la base de que todo en exceso es malo quiero expresar mi opinión. Aquí se nos plantea que las redes sociales, en este caso Twitter, están acabando con la comunicación interpersonal. Pienso que poner esta etiqueta de que puedan acabar con el cara a cara o con la fluidez en la relaciones de las personas es algo demasiado extremo. Obviamente si una persona se refugia tan solo en este tipo de medios se trataría de un problema y ahí es donde entra en juego lo de que “todo en exceso es malo”. Pero en su justa medida creo que este tipo de sistemas los deberíamos tomar no como fines de nuestra comunicación sino como herramientas para prolongarla. A caso no tenemos en cuenta las barreras temporales y espaciales que puede superar? Hoy en día podemos estar en contacto con el resto del mundo gracias a las redes sociales. Propongo pues que se utilicen adecuadamente y así será donde la comunicación interpersonal amplíe sus límites.
    Alexandra López Comesaña
    2b1 2N

  47. Julia Moreno Casas

    Eu tampouco teño twitter por agora, xa que é unha rede social da que non tiña nin idea en que consistía ata ler os comentarios dos meus compañeiros.
    Se ben se dice que é unha forma de comunicar as noticias e en menor grado de comunicarse con outras persoas mediante a creación propia de outros tweets, non creo que sexa o causante de acabar coa relación interpersoal cara a cara, como ben dixo unha compañeira, María Quintiana, o cara a cara foise evaporando co nacemento de outras tecnoloxías como as SMS do movil.

    O que importa é saber usalas, o fin que teñen non é o mesmo que o que lle dan tódalas persoas. Esa relación interpersoal é necesaria e cando unha persoa emprega redes sociais non está deixando de lado o cara a cara, se nón que lle está dando oportunidade a outra forma de comunicarse, o punto negativo que lle vexo eu, sobre todo, é que o ser unha lingua escrita non podemos expresarnos como nós queremos e pode haber malentendidos. Por iso a xente dase de conta que as cousas importantes non se falan nin a través dos teléfonos móviles, nin a través dun correo, nin nun comentario dunha rede social ou un chat.

    Ademais de que un é responsable, como di Gala, do que cada un pon, e é consciente de onde o fai e as consecuencias que pode ter.

    Un punto positivo de tódalas redes sociais é que son as fomentadoras de relacións tanto interpersoais como grupais, éstas permiten a comunicación a distancia, un avance moi importante, dende o meu punto de vista, no día de hoxe.

    Polo tanto e concluíndo, estou a favor das redes sociais, e máis sabendo se unha rede como Twitter me proporciona información do mundo que me rodea ademais de poder comunicarme con outras persoas.

  48. Juan Manuel Serrano

    Como es prácticamente imposible seguir lo que mis compañeros han dicho, haré una simple contestación a las preguntas que se hacen en el debate.
    Twitter, para mí, es una red social en la cual se comunica más que en cualquier otra, léase Facebook, Tuenti, etc. El hecho de que el texto sea lo predominante lo hace mucho más informativo que las otras, dónde la imagen, los videos y los juegos se van apoderando de ellas. En Twitter se intenta que toda esa comunidad que la forma se comunique de tal manera que cualquiera se pueda enterar de lo que dice alguien que está en la otra punta del mundo, sin importar si lo estás “siguiendo” o no.
    Lo de la interacción cara a cara es algo que ya se lleva perdiendo desde el “boom” de internet. Esto hizo que la gente, en vez de quedar todos los días, como hacían nuestros abuelos y padres, para hablar, prefería quedarse “hablando” a través de chats, de MSN, Skype y ahora a través de redes sociales.

    Con todo esto, digo que la comunicación no se está perdiendo, sino que se hace más inmediata y más cercana a todos, pero que esto va a dificultar en un futuro las relaciones interpersonales cara a cara, aunque espero confundirme.

  49. “Twitter remata coa comunicación interpersoal, chegando un punto no que a nosa intimidade e a privacidade é desbotada de xeito desinhibido na rede, acabando coa necesidade de interactuar co noso entorno para extraer información.”

    Esta afirmación, a mi modo de verlo, es un tanto exagerada. Twitter no acaba con nada. Twitter es solo una herramienta, más o menos práctica, y cualquier uso incorrecto que se le dé es única y exclusivamente de quien se lo dé. De por si solo, Twitter no muestra nuestra intimidad en la red, si no que es el usuario quien decido lo que quiere o no contar. Y no creo, ni mucho menos, que acabe con la necesidad de interactuar con nuestro entorno.

    Por último, respecto a si Internet nos está volviendo idiotas o si el Twitter acaba con el contacto físico, me gustaría recordar que este debate se está manteniendo por Internet a través de un blog, no cara a cara, a la manera tradicional, por lo que el contacto físico lo hemos dejado bastante olvidado (y sin la ayuda de Twitter).

    De todas maneras nadie es obligado a punta de pistola a usar Twitter ni ninguna otra herramienta o red social, así que al que no le guste, que no mire.

  50. Sandra Mourelos

    Igual que Pan comentou máis arriba, eu creo que o feito de que as redes sociais sexan ou non un negocio neste debate é, hasta certo punto, irrelevante. Está claro que o que buscan os seus creadores é facer cartos satisfacendo as necesidades de comunicación das persoas, que se comunican co resto do mundo en tempo real a través da rede. Pero paréceme esaxerado dicir que un rede social como pode ser twitter vai acabar coas relación interpersoais. Como ferramenta que é, está para axudar, pero en ningún caso para perxudicar. Creo que hoxe en día é inimaxinable un mundo sen Internet, sen redes sociais, sen chat… A comunicación avanza, evoluciona; todo cambia: o mundo, as persoas e as súas necesidades, e a comunicación tamén cambia en consecia. Todo, claro está, ten cousas boas e cousas malas, pero o que non se pode dicir é que twitter sexa o final da comunicación interpersoal.

  51. grupointeractivo1

    Noemi Castro Trillo

    Como muchos de mis compañeros, tampoco tengo una cuenta de Twitter, y no creo que me la haga, pues no me parece necesario escribir mis sentimientos ni emociones para que la gente los vea, y aunque lo hiciera no creo que ello acabara con las relaciones interpersonales pues seguiría diciendo aquello que pienso y siento a la gente con la que quiero compartirlo. Incluso creo que las redes sociales nos ayudan a comunicarnos, porque aunque lo hagamos mediante una pantalla, seguimos teniendo la necesidad de comunicarnos con las personas cara a cara, y no creo que eso vaya a cambiar por muchas herramientas cibernéticas que se creen.

  52. Twitter cumple 5 años! Aquí os dejo un reportaje interesante realizado por El País.
    http://www.elpais.com/articulo/portada/Twitterrevolucion/elpepusoceps/20110313elpepspor_8/Tes

  53. Nuria Lago Rodríguez

    Antes de nada decir que no uso Twitter, solo Facebook y Tuenti.
    Aunque la rapidez con la que llega la información a través de esta HERRAMIENTA es indiscutible no le veo mayor ventaja que eso, prefiero informarme a través de los periódicos online. Aunque de eso a afirmar (como muchos) que las redes sociales acaban con la comunicación interpersonal creo que hay mucha diferencia. Para mí estas herramientas, complementos…son solo eso. No son sustituto de nada ni de nadie. Ventajas que encuentro a las redes sociales: eliminan la distancia (las barreras que impiden una comunicación física) y son gratuitas. Como muchos de mis compañeros ya han hecho solo recordar a aquellos que no hacen más que pensar que estamos más que sobreexpuestos en la red que somos nosotros los que LIBREMENTE decidimos crearnos un perfil y controlamos la información personal que facilitamos.
    Los que sustituyen la comunicación cara a cara por un “tuentichat” como dijo Darío creo que sus necesidades comunicativas son precarias. Y los que ya afirman que por pereza vamos a dejar de hablar con la gente físicamente…

    Para terminar no creo que las redes sociales conviertan a las personas en idiotas, ya había “idiotas” antes de usar estas herramientas.

  54. Alba Lago Requeijo

    Intimidad al servicio de otros y circulación veloz de la información. Cada vez y de forma aparente, las cosas son más fáciles de obtener. Alimentos “elaborados” en cuestión de minutos, viajes express a quién sabe en escasas horas, gestiones cotidianas sin necesidad de salir de casa, y así de fácil, así de rápido. Emana de una creación humana, por lo que..criticar este tipo de herramientas(me aburre profundamente el término red social), de poco sirve, puesto que deriva de un cultura, nuestra cultura. Este nuevo modelo nos facilita las cosas, pero la contrapartida sale cara. Esta cultura del “no esfuerzo” nos convierte en vagos e impacientes, y hace que la comunicación sea pobre. Los debates dejan de ser profundos, los mensajes necesitan ser ágiles para que sean leídos. Pobre, igual de pobre que el argumento prececible como contrarrespuesta a la cuestión que planteo: que este tipo de comunicación es el futuro (creo que ya presente). Si esto es el futuro, yo digo NO FUTURE.

  55. Tentarei ser breve. Na miña opinión nin Twitter nin o resto das redes sociais rematan coas relacións interpersoais. Como xa dixeron algúns compañeiros, son unhas ferramentas máis que permiten comunicarse dunha forma rápida, sinxela e económica. Hai que saber facer un uso responsable de todas elas e non esquecer que o cara a cara existe e é moito máis importante.
    En referencia ao que dicíades ao propoñer o debate: desbotas a túa intimidade se queres, polo que recalco no uso responsables para que este “novo mundo” non se nos vaia das mans.

  56. Miurel Gonzalez

    No creo que lo sea, nada reemplaza las relaciones con los amigos de verdad, eso si, creo que se ha disminuido el hecho de visitarse o encuentros para charlas, la cuestión en todo esto sería educar a las personas a saber usar estas herramientas y sacarles el debido provecho.

  57. Despois de ler máis de cincuenta comentarios creo que podo afirmar se digo que case todos estamos de acordo en que as redes sociais non destrúen as relacións persoais. Por tanto, seguro que repito algún dos argumentos que xa foron empregados. As redes sociais facilítannos a vida e permítenos manter contacto con xente que vive lonxe ou ca que perdemos o contacto fai tempo. Ademais no caso de Twitter se eliximos seguir a xornais ou a xornalistas permítenos un seguimento ao segundo do que esta a pasar no mundo de forma instantánea.
    Pero como dicía arriba Darío e Alba Villar, non podemos entrar no argumento de que as redes socias son as culpables da fin das relacións persoais. É unha tonteria. Se rexeitamos pasar unha tarde cuns amigos por pasala falando polo chat non é culpa nin de Twitter, nin de Facebook, nin de Tuenti. A culpa é nosa. Só nosa. En canto a intimidade que nos rouban, só nós temos a posibilidade de mostrar ou non os nosos secretos ou planes. Se non queremos que ninguén o coñeza, non o publiquemos.
    E, por non seguir a entrar do mesmo no que xa apuntaron o resto de compañeiros, dicir finalmente que realmente as redes sociais co que están a rematar e coa desconexión e censura informativa. Os casos máis recentes: todo o que está a acontecer nos países árabes, nos que as redes sociais están a formar parte das revolucións que se están a producir.

  58. 4b3 – A pesar de non ter Twitter e non controlar do tema, sí podo engadir algo basándome nos vosos comentarios anteriores e nas bases das redes sociais. En primeiro lugar, cántas veces escoitamos as verbas: simple, conciso, claro e directo? Os tweets permítennos transmitir información que consideramos importante con poucas palabras. Non creo que este feito nos volva máis vagos se non que nos obriga a utilizar a ironía e o sarcasmo para que teña máis impacto na xente que o le. Simplemente traducimos a comunicación con outras persoas en pequenas pezas virtuais que eliminan toda aquela información que puidese resultar “pedante”. Todo isto lévanos a un segundo punto: o dinamismo. A rapidez destes 140 caracteres implica estar conectado ao mundo en cada momento. Sentímonos partícipes da actualidade, incluso máis que cando non éramos consumidores habituais de redes sociais.
    E por último (xa non me extendo máis, señores da crítica e corrección), repito o mesmo que dixeron moitos dos meus compañeiros. Ser membro de Facebook, Tuenti ou Twitter non me quita o euro que me custa unha caña e unha boa conversación nun bar.

  59. Ángel Miranda Ramos

    Como ben din a maioría dos meus compañeiros, penso que as redes sociais si son unha ferramenta de comunicación, posto que dende o teu ordenador podes comunicarte con outra persoa que está noutra parte do mundo e que doutro xeito sería imposible.
    Eu non son usuario das redes sociais, pero recoñezo que favorecen dun xeito importante a comunicación, sempre que se saiba como empregalas. O que quero dicir e que hai moitas persoas que usan as redes sociais non como un complemento para a comunicación senón como un único medio para esta fin; deste xeito, si se está a destruír a comunicación interpersoal. A cantos non lle dixeron algunha vez iso de: “ despois conéctate ao tuenti que xa che digo o que me pasou” cando realmente esa persoa ten a oportunidade de dicirche iso en persoa. Deste xeito o problema non está en usar as redes sociais para comunicarnos, senón cómo se usan esas redes sociais.
    Ao longo da historia xa houbo, por dicilo dalgún xeito, redes sociais que favorecían a comunicación, como os sinais de fume, os sons das campás, o son das trompetas, etc. Todos estes sinais e outros máis foron empregados como ferramentas para unha finalidade, favorecer a comunicación entre persoas que estaban situadas a quilómetros de distancia.
    En canto á comunicación, penso que a diferenza que hai entre estes sinais e as redes sociais son o emprego que reciben cada unha delas. Estes sinais tiñan como finalidade comunicar algo importante en momentos puntuais, cousa que sen embargo hoxe parece que as persoas que usan as redes sociais non están a facer, xa que están máis interesadas en comentar as últimas fotos que subiu ao tuenti o seu amigo, que en informarse do último que pasou en Xapón, por exemplo.
    En definitiva penso que as redes sociais son unha importante ferramenta para fomentar a comunicación pero sempre empregándoas correctamente e dun xeito racional.

  60. Al igual que han expuesto en la mayoría de los comentarios, yo también creo que las redes sociales son una buena herramienta de comunicación y que por ello son un avance y un complemento a las relaciones de las personas. El problema viene cuando dejan de ser un complemento para ser la única comunicación que se practica.
    Yo, que soy usuaria de las redes sociales, considero que ayudan mucho a la comunicación de las personas, sobretodo cuando estás a distancia. Quizás no lo sepamos y hace unas décadas hubo este mismo debate, pero en vez de con las redes sociales (y este caso concreto con el Twitter), con el teléfono o la televisión.
    En cuanto a Twitter, he de decir que no soy usuaria, pero lo veo más como herramienta comunicativa a nivel informativo sobre hechos relevantes más que como red social (tal y como entendemos en Tuenti, por ejemplo).

  61. Cristina Cabana

    Como mucho de mis compañeros yo no soy usuaria de Twitter ni estoy muy familiarizada con su funcionamiento, pero si uso otras redes sociales como Facebook, Tuenti o Skype.
    En mi opinión las redes sociales no eliminan la comunicación interpersonal, sino que en muchas ocasiones la facilitan, os voy a poner mi ejemplo: por motivos de trabajo mi padre viaja bastante, yo me paso la semana en Santiago de Compostela y mi hermano y mi madre en Fene. Estas redes sociales nos ayudan a mantener mucho más el contacto entre nosotros, ya que si unicamente nos llamaramos por telefono o utilizaramos otros métodos de contacto no tendríamos la misma relación diariamente.
    Pero como ya han dicho ya mis compañeros todo en exceso es malo, y yo creo que lo principal que tenemos que tener en las redes sociales es sentido común y saber que las redes sociales no son sustitutos de la comunicación interpersonal.

  62. Alejandro López Carballeira

    Non quero repetir os argumentos do meu primeiro comentario, por iso so aportarei dúas valoracións personais, que resumen moitos dos comentarios que lin:
    – As redes sociais non son unha barreira a comunicación interpersoal. Máis ben cambian o modelo.
    – Damos por feito, polo tanto, que existe un novo modelo onde a copresenza espacial e física perde forza en favor da copresenza dos sentimentos, valoracións, comentarios persoais (que reducen evidentemente a intimidade).
    Para min, unha pregunta interesante que xurdiu en moitos dos vosos posts é: ¿Qué publicamos nas redes sociais: os verdadeiros sentimentos (o real) ou a imaxe que queremos proxectar (o imaxinario-ficticio)? e ¿Canto máis ficticia é a imaxe que proxectamos se comparamos o noso perfil nas redes sociais co “perfil” das relacións interpersoais tradicionais?

    • PONCHO ARMENDÁRIZ

      DEJANDO DE LADO LAS CUESTIONES DE PERSONALIDAD RESPECTO A LA IMAGEN QUE UTILIZAN LOS USUARIOS, CONSIDERO QUE EN MI CIUDAD HA SERVIDO COMO UN MEDIO PREVENTIVO DE INFORMACIÓN.
      TODO EL MUNDO HABLA DE LA INSEGURIDAD EN MI PAÍS(MÉXICO), PERO AQUÍ EN TAMPICO HA VENIDO DISMINUYENDO EL DESORDEN.
      A LO QUE VOY CON LO DE MEDIOS PREVENTIVOS DE INFORMACIÓN Y COMUNICACIÓN ES DEBIDO A QUE USUARIOS DE TWITTER Y FB SOLÍAN “MENCIONAR” CALLES, COLONIAS, AVENIDAS, LUGARES DONDE SE ALTERABA EL ORDEN PÚBLICO, LA GENTE EVITABA ANDAR POR ÉSOS LUGARES Y ESCOGÍA RUTAS MAS “SEGURAS”; AUNQUE ÉSTAS HERRAMIENTAS ERAN UN ARMA DE DOBLE FILO, YA QUE INCONSCIENTES SOLÍAN SEMBRAR LA PSICÓSIS POR EL SIMPLE HECHO DE JUGAR UNA BROMA(DE MUY MAL GUSTO) Y ESPERAR EL EFECTO QUE PRODUCÍA EN LA SOCEDAD TAMPIQUEÑA.
      PERSONALMENTE NO ME SIENTO ATRAÍDO POR TWITTER, AUNQUE NO DESCARTO EL USARLO ALGÚN DÍA, SIN EMBARGO, UN FACEBOOK MÁS RELAJADO HA VENIDO A HACERME UN MODO DIVERTIDO DE COMPARTIR CON AMIGOS Y COMPAÑEROS ESPACIOS DE NUESTRA VIDA QUE SE VUELVEN ESPECIALES.
      SALUDOS!
      =D

  63. Como me dijo el otro día una amiga “nadie es tan guapo como en su foto de perfil ni tan feo como en la del DNI”, con esto quiero decir que, como para todo en la vida, existe un término medio.
    Para mí no tiene sentido publicar algo en las redes sociales que no es real o que está “magnificado” simplemente por el hecho de que eso que “magnificas” es lo que has vivido con tus amigos, compañeros, etc. y que por tanto saben lo que es verdad y lo que no. Creo que con esto respondo a tu pregunta Alejandro.

  64. Sin duda alguna, creo que el uso que podemos hacer de Twitter a nivel social es todavía inconcebible, pero con ejemplos como este último se pone en evidencia el alcance que estas redes sociales pueden llegar a tener. Cuestión de tiempo, y de aprendizaje.

  65. Javier González Penedo

    O meu modo de pensar xa o deixei claro con anterioridade, pero agora gustaríame facer un par de apreciacións a outros aspectos que se foron tocando. Como apunta Gala, as posibilidades que Twitter ofrece, por ser iso, unha nova ferramenta, distan en gran medida dalgo que se poida considerar nefasto para as persoas. Indubidable é o negocio que agocha tras el, pero quizais sen ese negocio non ofertaría a meirande das achegas que pon a disposición do usuario. Só o bo uso, tanto por actitude como por coñecemento, posibilitarán seguir pulindo as vantaxes que esta rede social trae consigo.
    Por outra banda, e tal e como xa comentei, o conflito que poida crear entre o real e o imaxinario sexa un modo que permita ó “min mesmo” recapacitar e reconsiderar o seu plano social. O feito de proxectar, de maneira consciente, unha imaxe propia distinta á verdadeira, é cecais o modo que temos de percatarnos do que realmente somos e que non queremos ser; do que realmente non temos e que queremos aparentar. Crear unha imaxe prediseñada de cara ós ollos dos outros é a maneira de crernos o que non somos e que os demais nos crean como a nós nos gustaría ser. Evidentemente, o auto engano non é a solución, e a interiorización dun pensar falsamente elaborado xamais posibilitará chegar ó fondo coñecemento do “eu mesmo”.

  66. Me gusta mucho esta última reflexión. Si hay algo que hacen las redes sociales, es poner en evidencia muchas cosas. Desde nuestras debilidades y flaquezas hasta nuestras fortalezas más valiosas. Me repito, lo sé, pero lo que tenemos que hacer es aprender a utilizarlas, como ciudadanos comprometidos con nuestro entorno social y como futuros periodistas. El arte de twittear no es fácil. El ejercicio de condensación que hay que hacer para poder explicar una idea con la suficiente fuerza como para llamar la atención, ser coherente y completa en 140 carácteres requiere de una gran capacidad. Pero es un ejercicio muy valioso.

  67. Dicía un pouco máis arriba o compañeiro Brais: “a maioría dos twits que leo son de xente que me interesa, xente coa que en ningún caso teño un contacto directo”. Un importante fenómeno que se está a dar en Twitter é que seguimos a xente que non coñecemos persoalmente. Estas persoas se converten en novos creadores de opinión, diferentes dos tradicionais (coma os xornais, por exemplo). Deste xeito, estamos pendientes das actualizacións de persoas coma Iniesta ou Berto Romero, porque consideramos que as súas impresións e a súa forma particular de ver o mundo son moi interesantes. Queiramos ou non, isto inflúe na nosa forma de pensar e ,indirectamente, nas nosas relacións interpersoais. Considero que é unha reflexión interesante que compre facer e ter en conta.

  68. Jorge Quintáns

    Como todas las redes sociales, yo creo que Twitter es bueno y que no acabará con las relaciones personales ni mucho menos, sino que
    son otra forma de relacionarse.
    En el caso de Twitter, yo si tengo cuenta (aproximadamente desde hace casi un año) y en mi caso lo utilizo más como una fuente informativa que como un lugar de interacción con otras personas donde dar a conocer mi día a día. Creo que ese es su fin: la actualización de la información (casi al instante).

  69. Miguel Piñeiro Vázquez

    Lendo a maioría dos comentarios dos meus compañeiros chego a unha gran conclusión, e esta é que hai unha parte moi positiva de Internet, ao enlace que Diego F0nseca deixa me remito, e outra moi negativa. Pero a negativa realmente non depende das redes socias se non de nós mesmos, nós somos os que expoñemos a nosa intimidade na rede, xa sexa a través de Twitter, que eu non coñezo e onde non teño conta, como de Tuenti ou Facebook, onde si teño creado un perfil e podo dicir que as coñezo ben. Como di moita xente, as redes sociais ben empregadas son un bo elemento para comunicarse coas persoas pero, levadas ata o extremo (como coido que pasa en moitos casos) acaban coas relacións interpersoais, e así me meto xa no debate. Pero iso comezou antes do “boom” das redes sociais: cantas veces vos dixeron algo por Messenger que á cara non se atreveron a pesar de estar con esa persoa cinco minutos antes? O que quero dicir é que a través dun chat ou dun comentario todo se pode malinterpretar e parece que é moito máis fácil falar. Pero insisto, desto non teñen culpa as redes sociais, se non nós mesmos que aínda nos temos que aprender a adaptar a este cambio. Probablemente dentro de trinta anos esto non suceda ou, cun pouco de mala sorte, vivamos en Matrix, como di Gala. Depende de nós, podemos empregar as redes sociais como un modo de manter contacto san na distancia ou como substitución das relacións interpersoais, o tempo o dirá.

  70. Coincido con Alba cando di que as redes sociais simplemente transforman o proceso comunicativo, non o destrúen. O bo de Twitter é, claramente, a inmediatez para contar o que queremos e a súa simplicidade. Agora sí, sacando iso (que pode estar ben e ser algo moi positivo para certas persoas) creo que como rede social que se precie carece moito de recursos que eu vexo máis útiles. Persoalmente, valoro máis positivamente os recursos que me ofrecen Facebook ou Tuenti porque cubren mellor as miñas necesidades comunicativas (o chat, os comentarios, etc).
    Para concluír, e a modo de crítica, creo que Twitter foi unha rede popularizada por “estrelas estreladas”, á que moita xente se uniu para poder ler ao famoso do momento.

  71. Estou de acordo con Javier en que xa non só Twitter, senón tódalas redes sociales serven para que moita xente se autoengane e proxecte de si mesma a imaxe que lle gustaría posuír e que lle gustaría que os demais pensasen del. Pero bueno eu creo que aquí entra a liberdade e a capacidade de cada individuo. Alá cada un.
    O que está claro é que Twitter é unha valiosísima ferramenta que está transformando todo o proceso comunicativo tradicional. Porén, para min existe unha grande diferenza con Facebook e Tuenti. Se estas últimas o que están é facendo mudar é o proceso comunicativo interpersoal, as relacións entre os individuos, Twitter no que máis incidencia está tendo é no proceso comunicativo mediático. Os propios medios danse conta das utilidades desta rede e créanse contas senón eles mesmos, si os seus principais xornalistas e presentadores. E, grazas a elas, estes poden facer chegar ós seus seguidores información en estritísimo directo e de estritísima actualidade. Eu, por exemplo, posúo conta en Twitter e son seguidor de xornalistas como Ana Pastor ou Almudena Ariza, a corresponsal de TVE en Xapón. Neste senso, esta nova rede só responde a unhas ansias xerais por estar en todo momento ó tanto do que pasa no mundo, unhas ansias de actualización permanente de coñecementos.
    Diego Fernández Fernández 2a2

  72. Na miña opinión twitter non é un elemento “idiotizador” para nada. Todo depende do uso qe se faga del, como de calquer outro medio. Se te pasas o día vendo documentales na 2, sen atender a nada máis e evadíndote da realidade, causaría un efecto parecido.
    Usándoo moderadamento e con coñecementoTwittter é un instrumento perfecto para coñecer á actualidade. Hai cantidade de soticias que se xeran nesa rede, e cantidade de noticias externas que se difunden por medio de enlaces. Eu, persoalmente, teño twitter só para seguir a institucións e personaxes públicos que me parecen interesantes, pero creo que tamén é un bo modo de estar en contacto cos amigos, sempre e cando non sexa sustituto do contacto directo.
    deixovos un enlace cos 10 usos que un xornalista debería dar a Twitter:
    http://nicolasviroga.com/2009/11/25/10-usos-de-twitter-para-periodistas/

  73. Pablo Lago Fernández

    De verdad creemos que twitter o las redes sociales causan que la gente mienta o exagere sobre su identidad, o son tan solo unas herramientas? Tengo la sensación, no sólo aquí, sino muchas veces en las discusiones sobre internet que nos referimos a las relaciones interpersonales como recipientes de la verdad absoluta. Y al hablar del tema, creemos que esto se debe al cara a cara. Sin embargo, internet nos invento ni las máscaras ni las mentiras. Y la gente que se reiventa a si misma ha existido antes incluso que los ordenadores. Pero volviendo al hilo central, se trata más bien de las relaciones, la conexión establecida entre dos personas con frecuencia. Eso se trabaja no compartiendo una mesa, sino dedicándose tiempo uno a otro. Y como han reiterado varios compañeros, las redes sociales han permitido continuar muchas de esas relaciones. Volviendo al tema de las identidades, no encontramos en la publicidad constantes ideas de mejorar y de reinvención, de lo que necesitamos para ser mejores o más felices? No han tenido efecto estas ideas en nuestra videa diaria mucho antes de las redes sociales? Y más una pregunta, que una reflexión, ese avatar que “creamos” en internet, es un resultado de un deseo personal inherente o un reflejo de lo que la sociedad de consumo nos anima a ser?

  74. Diana Lago Vázquez

    Eu son usuaria de Twitter dende hai dous anos pero non comecei a usalo ata fai pouco e si teño que recoñecer que, alo menos no meu caso, si afecta dalgunha maneira á comunicación interpersoal. Non é a primeira vez que me comunico coa miña compañeira de piso a través dalgunha rede social pese a estar a catro pasos dela. Quizáis sexa por comodidade pero o certo é que en moitas ocasións inconscientemente perdemos de establecer unha conversa cara a cara por estar inmersos no mundo das redes socias. Porén dudo que todo isto sexa tan apocalíptico como moitos poderían pensar. Que nun momento dado prefira comunicarme coa miña compañeira de piso a través do Twitter no lugar de levantarme e ir á súa habitación, non quere dicir que as redes socias estean acabando coa comunicación interpersoal, máis ben implica unha gran vagancia pola miña parte.

  75. Yo también soy miembro de twitter y creo que para nada afecta a la comunicación interpersonal, es más en mi caso creo que es favorable porque debido a mi trabajo en prensa en el Obradoiro me sirve para enterarme al momento de los resultados de los otros partidos y me permite comunicarme con gente que está viendo otros partidos a la vez. Aunque es verdad que muchas veces se hace un uso excesivo y cómodo de estas redes sociales cuando por ejemplo dos personas en una misma casa se comunican a través de twitter para quedar para cenar (guiño guiño Diana)

  76. Yo también soy usuaria de twitter pero creo que no perjudica la comunicación interpersonal, es más en mi caso creo que es beneficioso porque dado mi trabajo en el Obradoiro, necesito estar constantemente enterada de las novedades de los distintos clubs y de los resultados de los partidos que ocurren a la misma vez que el partido del Obradoiro. Con esta red social se me permite comunicarme con gente de otros lugares que me van comentando minuto a minuto lo que pasa en las otras canchas.
    Pero como todo creo que también tiene su parte negativa y es que muchas veces se hace un uso excesivo y cómodo del twitter, como cuando dos personas en una misma casa se comunican a través de la red social para ir a cenar (guiño guiño Diana)

  77. Este último martes se publicó un artículo en Clases de periodismo llamado “10 razones por las que Twitter es clave en las redacciones” . En esta, hay una relación de lo que algunos periodistas (entrevistados por medio de Facebook y de Twitter) consideran que Twitter es una herramienta cada vez más indispensable para el trabajo periodístico. Me quedo con estas dos:

    – 5. Porque nos permite ver nuestros errores sin anestesia.
    – 8. Porque es una biblioteca que nunca cierra, y que nunca terminaremos de leer.

    Aquí, el artículo entero: http://www.clasesdeperiodismo.com/2011/03/22/10-razones-por-las-que-twitter-es-clave-en-las-redacciones/

    • grupointeractivo1

      Totalmente cierto : 4. Porque nos aproxima al más variopinto catálogo de fuentes, desde gente de la farándula hasta expertos en energía nuclear (más confiables que los que salen en la tele, muchas veces).
      Como usuaria de Twitter no puedo más que coincidir con el enorme aporte que supone Twitter para los periodistas y todos aquellos que quieran estar al tanto de la actualidad. Y creo que ahí está el punto,Twitter no tiene que ver tanto con esa relación interpersonal (que en ocasiones también) ya que no permite los chats como otras redes sociales tipo Facebook o Tuenti, pero si que es un apoyo indispensable como fuente de información de todas las partes del mundo y de todos tipo de personas.

  78. José Luis Neira Pita

    Realmente non creo que as redes sociais acaben coa comunicación interpersoal, como apuntouse o outro día na clase, para que haxa comunicación interpersoal e necesaria a confianza e eu creo que esta só pode obterse falando con persoas directamente. Con estas ferramentas virtuais creanse canles de comunicación a maior escala que permiten formas de comunicacións globais, pero creo que os seres humanos non podemos vivir sen as comunicacións en persoa.

  79. Na liña do que dixo o compañeiro Miguel Piñeiro (non tanto no caso do Twitter, mais si noutras redes sociais) o problema que teñen as redes sociais é que unha Identidade Dixital non ten que corresponderse coa identidade real da persoa. Quero dicir, a través dunha pantalla ti podes ser quen queiras ser, amosar aos demais o que queres que vexan… mesmo podes inventar! Isto realmente é máis ca nocivo para as relacións interpersoais. Así e todo, a internet está a revolucionalo todo e este proceso non acaba senón de empezar. Veremos como se van desenvolvendo as cousas.

  80. María Vallebona Yebra

    En mi opinión, Twitter no va a acabar con las relaciones interpersonales cara a cara sino que veo más a las redes sociales como complementos de esa actividad interpersonal.
    El contacto personal es “imprescindible” para el ser humano, ya que las redes sociales ofrecen una identidad que no tiene por qué corresponderse con la realidad, en ellas solo mostramos al “otro” lo que nosotros queremos y no lo que somos en realidad (la realidad de nosotros mismos solo es posible en las relaciones personales).

    También es importante el uso que se le da a este tipo de redes sociales, ya que hay que tener en cuenta el significado de la palabra “amigo” o “seguidor” y tener cuidado con quien permitimos que vea nuestras fotos, nuestros twits o nuestros comentarios.

Deixa unha resposta a José Luis Neira Pita Cancelar a resposta