Corazón ao ritmo de dous latexos

Continuamos pegados ao mar, aínda que haxa que perdelo de vista. Cando un regresa do Ferrol Vello ao Ferrol novo, o fondo de cor azul desaparece de forma abrupta e vese trocado pola insulsa monotonía dunha superficie branca que mutila a cidade e fai agromar unha curiosidade terrible. ¿Que hai ao outro lado? Pesado interrogante que se instala nun e xa non o abandona.

É o Arsenal militar a resposta. Urbe antípoda da Atlántida, pois o terreo que ocupa foille gañado ao océano. Moitas cousas se poderían comentar desta superficie que permanece agochada para os que non pertencen á Armada. Habería que remontarse a mediados do século XVIII, cando arrancou o ambicioso proxecto que se nutriu do estilo artístico e o espírito racionalista do momento…

Un patrón que se estendeu á cidade da outra beira do muro branco e que determinou a súa configuración e os seus modos de vida. Porque as dúas zonas respiran o osíxeno bombeado por un mesmo corazón. Iso si, un corazón que palpita ao ritmo de dous latexos diferentes: o militar e o civil. En Ferrol, ou se era da Mariña ou de estaleiro.

Alba Lago Martínez, CL4X