Monthly Archives: Abril 2011

Sin pelos en la lengua

Así es como habla Iñaki Gabilondo en el extraordinario libro “El fin de una época. Sobre el oficio de contar las cosas”, de la editorial Barril y Barral. Este extraordinario periodista comienza su obra con una dedicación que a todos los que nos queremos dedicar a este oficio nos llega al corazón: “A ti, del que todos se ríen cuando dices que quieres ser periodista”.

A lo largo de las 174 páginas, Gabilondo reflexiona sobre distintos aspectos que afectan al Periodismo desde siempre, pero que hoy en día están haciendo de él una profesión desvirtuada: se pregunta cuáles son los móviles del mercado de información, por qué se eliminan ciertos hechos y se incluyen otros, convirtiéndose éstos en noticias, por qué un periodista debe mantenerse imparcial, por qué todo gira en torno a la rentabilidad, cuál es el papel de los gabinetes, por qué son importantes los principios éticos para un profesional de la información.

Pero todo esto desde una perspectiva brillante basada en la experiencia. Iñaki Gabilondo, que lleva trabajando desde los 21 años, Read the rest of this entry

Debate: Medios comunitarios: desenvolven a sociedade?

Dende os grupos de crítica e corrección pedimos desculpas polos cambios levados a cabo dentro deste debate e abrimos de novo o tema da polémica.

A comunicación realizada a través dos medios pertence a varios graos de expansión. Algúns medios son de tendencia global; outros, pola contra, teñen un ámbito de acción limitado a unha determinada comunidade.

Estes últimos son os medios comunitarios, nados das necesidades comunicativas da sociedade civil e que presentan, cando menos na súa esencia, un xeito de facer distinto ó dos medios masivos. Trátase dunha diferente maneira de facer xornalismo, orientando este ó servizo da comunidade.
Aínda sendo medios que pertencen a asociacións sen ánimo de lucro, no Estado español moitos deles aproxímanse a formas mercantís de subsistencia, non sen deixar de lado calidades de seu como a participación, un acceso máis libre do cidadán, criterios de responsabilidade informativa e o seu carácter formativo. Nembargantes, as presións (formais e económicas) dos medios masivos marxinalizan, coa axuda da lexislación, a estes medios, evitando así o dereito a comunicar destas comunidades e grupos e desfacéndose dunha maneira de observar a realidade e de publicar dende a crítica as necesidades comunitarias. Sen ir máis lonxe, en Galicia, 84 emisoras novas foron concedidas pola Xunta a grupos privados masivos, saturando o dial de consumo e deixando sen espazo ás radios comunitarias.
Hai, ademais, un debate sobre a mesa, a nova Lei que acouta estes dereitos a comunicar e que favorece a televisións locais, pero non a radios.

Non precisamos comparanzas cos medios masivos senón dar resposta a importancia ou non deste medios dentro da comunidade. Así que a pregunta é a seguinte, os medios comunitarios (medios asociativos, alternativos e locais) activan a comunicación na comunidade e alentan un plano diferente do xornalismo?

Comezan as resposta e, de novo, perdón polas molestias.

“Unha lingua, un mundo”

A conferencia “unha lingua, un mundo” marcou o comezo das II Xornadas da Mocidade Galega “A Nación 2.0”. Unha conferencia na que se levaba a análise a situación social e política de Galiza, Portugal e do Brasil. O centro da conferencia foi sen dúbida a lusofonía e as ligazóns propias destes tres territorios.

Jeanne Pereira, representante do Partido dos Trabalhadores do Brasil, foi a responsable de abrir a conferencia falando do apoio do seu partido á causa galega e tomando como referencia interna o nacionalismo. A propia Pereira afirmou sen dubidar que a lingua galega é internacional e que “Galiza nao é Espanha”.

Pola súa parte a deputada do Bloco de Esquerda de Portugal, Catarina Martins,  denunciou a distancia entre Portugal e Galiza, a pesar de falar tamén das semellanzas que hai entre a lingua portuguesa e galega en canto á opresión se refire, destacando que non se poden obviar os dereitos culturais dun país. Read the rest of this entry

Radios comunitarias dende asociacións

Radio Guiniguada é unha emisora española,  fundada en 1985 en Gran Canaria (Canarias) cunha finalidade  social. Caracterízase por non ter carácter comercial de ningún tipo (non emite cuñas publicitarias), financiándose  só a través de das cotas dos seus propios socios ou colectivos asociados. Defínese coma  radio comunitaria e social. A súa programación  caracterízase por contidos sociais cunha clara liña de  esquerda, realizando programas diversos colectivos socio-políticos. Difunde tamén o  informativo internacional  Más voces  de la Unión de Radios Comunitarias de Madrid, e Contacto Sur de ALER, Asociación Latino Americana de Educación Radiofónica.

Emite polo 105.9 F.M., e pode ser escoitada en Gran Canaria, Fuerteventura, Sahara, Madeira Sur, Cabo Verde Norte, Tenerife Centro, Sur e Capital, San Sebastián da Gomera, Valverde no Hierro e algunhas zonas de La Palma. Tamén conta cunha emisión on-line a través da súa páxina web (http://www.radioguiniguada.com).

Radio Bajo Flores é o medio de comunicación comunitario dun dos barrios máis pobres do sur da cidade de Bos Aires. Dende hai 14 anos este medio é conducido e dirixido por veciños e veciñas tanto do barrio Bajo Flores coma de outros próximos. Isto é posible mediante o establecemento de organizacións, institucións veciñais e actores representativos da comunidade.

Pola contra Radio Guiniguada é o proxecto bandeira dunha única asociación, Asociación Cultural Guiniguada. Mentres que en Bajo Flores converxen varias, sendo a súa particularidade a variedade de cultural xa que conviven arxentinos, bolivianos, paraguaios e peruanos. Este contexto introduce unha notable diferenza, xa que nesta segunda radio desenvolverase a finalidade de “cambiar o modelo de exclusión do que somos os principais prexudicados”, afirman.

Salvando esta diferenza, ámbalas dúas avogan por unha transformación radical da sociedade e por unha vida  máis xusta e se definen como un espazo de comunicación, formación e encontro de persoas e colectivos sociais baixo un principio étnicos concretos.

Lorena Ruibal CL4X

Casa abandonada traz problemas a moradores

Localizada no centro histórico de Ouro Preto, uma grande casa abandonada tem sido motivo de preocupação para a vizinhança. A casa encontra-se semi destruída e seus arredores estão cobertos por um denso matagal, o que traz risco à população da área devido à proliferação de pragas tais como insetos, ratos e cobras.  Mas o fator mais preocupante tem sido a ocupação da casa por usuários de drogas, que colocam em risco a segurança das pessoas que moram e passam pela região. Um usuário de crack que não quis ser identificado disse ter se desvinculado da família há algumas semanas e encontrado na casa abandonada “o seu teto”, mesmo esta estando em sua maior parte sem telhado. Não se tem notícia dos proprietários da casa há muito tempo e esta se deteriora a cada dia, o que é uma grande perda, considerando-se que se trata de um imóvel tombado pelo patrimônio histórico. Os moradores da vizinhança estão se organizando para encaminhar a situação ao prefeito da cidade, que deverá tomar as providências cabíveis a fim de solucionar o problema.


Por Dayane Barretos e Luciana Gonçalves.

Mariana por debaixo da ponte

Nas proximidades do terminal turístico da cidade de Mariana – Minas Gerais, às margens do Ribeirão do Carmo – que corta o município – encontramos moradores de rua instalados debaixo da ponte. Essas pessoas adotaram o local como lar. A situação, apesar de cotidiana, passa despercebida os olhos de quem por ali transita.

Nos aproximamos para conhecê-los e saber suas histórias de vida. Um deles, Fabiano Vicente Phillipe, se mostrou arredio e desconfortável com nossa abordagem; porém relatou sua opinião quanto ao fato da discriminação sofrida por eles e quanto ao descaso das autoridades em relação a condição de vida que têm.

Outra moradora entrevistada, Helenice, mãe de uma menina formada pelo CEFET-OP, nos contou que, embora tenha uma casa, começou a ficar na rua após o término de seu casamento de dezesseis anos e a morte da sua mãe.

O último morador a ser entrevistado, João Bosco dos Santos, relatou que foi morar na rua depois de ser demitido de uma empresa que prestava serviços para a Samarco, expecializada em mineração, e apresentou vontade de retormar sua vida trabalhista.

Os três entrevistados demonstraram insatisfação e incômodo por viverem naquela situação de abandono e descaso social e almejam uma vida melhor e digna.

Bruna Lapa, Flávia Firmo, Lara, Laura, Tatiana e Rosana

Guias de Turismo em Ouro Preto

Durante todo o ano Ouro Preto recebe turistas de todas as partes do Brasil e do mundo. Turistas que buscam desde a paz religiosa encontrada nas várias igrejas de estilo barroco construídas na época colonial à festas promovidas por repúblicas durante o carnaval. E o que mais se vê nas ruas ouro-pretanas, principalmente nos finais de semana e feriado, são guias de turismo, ou que se dizem guias. A frente das igrejas e monumentos históricos sempre se vê pessoas oferecendo visitas às igrejas com “todas as informações sobre a história da cidade”.
A minha primeira “parada” a procura de informações sobre esse comércio foi no Centro Cultural e Turístico – FIEMG; onde a primeira vista fui recebida com muita simpatia pelas recepcionistas, entretanto ao me apresentar como estudante de Jornalismo a procura de uma entrevista sobre os guias da cidade, rapidamente mudou-se a receptividade, as funcionárias me disseram não poder responder e me encaminharam a Secretaria de Cultura e Turismo onde encontrei funcionários muito receptivos também e que me explicaram não poderem fornecer informações. Na Praça Tiradentes ficam geralmente os guias credenciados pela Embratur à prontidão dos turistas. O guia de 49 anos que estava por ali, que preferiu não se identificar, se prontificou a responder minhas questões. Contou-me que para trabalhar credenciado é necessário um registro na Embratur, que pede como pré requisitos cursos que demonstrem algum conhecimento e a realização de uma prova realizada pelo SENAC.
Danielle Diehl: “Quais são os cursos que o senhor possui para poder exercer a profissão?”
Guia: “Sou formado em Contabilidade, possuo cursos de História da Arte e Primeiros Socorros, mas comecei como Guarda Mirim aos 13 anos onde aprendi muito e decidi seguir a profissão de guia.
Danielle Diehl: “Possui algum idioma?”
Guia: “Falo espanhol, mas aqui no centro cultural têm guias que falam Inglês e Francês também.”
Quando questionado sobre os guias que trabalham ilegalmente ele sentiu ameaçado, mas com a omissão de seu nome resolveu falar, que não há fiscalização e que com isso a profissão fica desvalorizada, pois a concorrência é desumana. Em meses sem feriados prolongados os guias costumam faturar em torno de seiscentos reais, que são negociados com os turistas por meio de uma tabela fixa, mas que pode sofrer alterações dependendo da ocasião.
Os feriados que a cidade recebe mais turistas e que consequentemente os guias ganham mais, são no 8 de julho, semana santa, e quando os feriados são de quinta-feira. No 21 de Abril, quando a cidade é tomada por turistas pois a cidade recebe o presidente e várias atrações comemorativas ao Tiradentes, os guias não trabalham, pois a praça é fechada e eles impedidos de entrar.
A questão com os guias ilegais se torna mais problemática devido aos gastos que guias credenciados têm com renovação de registro que custa em torno de quinhentos reais, cursos para aprimorar o conhecimento; enquanto pessoas vendem serviços desqualificados colocando em risco a vida do turista e manchando a imagem da cidade. O guia ainda ressaltou que turistas brasileiros não têm o costume de pesquisar guias credenciados e costumam aceitar qualquer pessoa para acompanhá-los, enquanto os estrangeiros já vêm de seus países com um conhecimento prévio dos riscos que corre e já procuram um guia nos postos de informações turísticas que estão distribuídos por toda parte da cidade histórica.

Aluna Responsável: Danielle Diehl

Blogs e os medios de comunicación

O día 14 de abril o grupo 4V acudiu a unha conferencia nesta facultade titulada “Os blogs como medios de comunicación”. Os 3 conferenciantes eran Ramón Nogueira, cuxo nome do blog é Flores Versadas; Dores Tembrás que ten un blog co seu mesmo nome e Manuel Gago que abriu o blog Capítulo Cero. O primeiro dos tres en falar foi Ramón Nogueira quen simplemente nos falou da súa experiencia persoal e dos campos que lle abriu, pois sacou un libro despois de abrir o seu blog. Seguidamente Dores Tembrás, profesora de filoloxía e poetisa tamén nos contou a súa experiencia e tratou conceptos tan importantes para ela como o feedback, a inmediatez, a problemática liberdade-autocensura e o feito de ser a única responsable de todo o que publica… Todos estes temas son moi importantes para ela como escritora xa que o as respostas tamén lle servían de inspiración á hora de escribir. O último en falar foi Manuel Gago, profesor desta facultade e que nos falou da importancia dos blogs para darse a coñecer neste mundo (enténdese, o mundo do xornalismo). O blog trata sobre todo de tres temas fundamentais: a gastronomía, a historia e a antropoloxía. Tamén nos contou, como experiencia persoal, que agora xa se fan escritos por e para o blog porque antes simplemente se escribía no blog o que xa se escribira para o soporte en que foran estar os teus textos, noticias, etc… Foi unha conferencia interesante e completa, na nosa opinión.

Grupo TGP: 4V

Tira de pasteles políticos

En el libro Manual de guerrilla de la comunicación, del Grupo autónomo A.F.R.I.K.A., escrito por  Luther Blisset  y Sonja Brünzels, las autoras reflexionan e invitan a experimentar otras formas de hacer política que, a pesar de ya pertenecer a los partidos de izquierdas, a menudo son subvaloradas.

 Se trata de un libro concebido como un collage de textos, en una misma hoja podemos encontrar tres textos, en tres tipos de letra diferente y con distinta temática.

Entre estas nuevas formas de hacer política que plantean, las autoras nos hablan de métodos, estrategias, técnicas y tácticas utilizadas en la política y la comunicación.

La interacción es un tema muy presente en esta obra, donde se destaca la simbología, los signos y la importancia de su significado. Concretamente el sniping, por ejemplo,  es la utilización de los símbolos de los espacios públicos  para cambiar los mensajes que ahí encontramos. Read the rest of this entry

Modo de Vida Republicano

Para pré-vestibulandos de todo Brasil o vestibular é uma fase de muito esforço psicológico, onde milhares de estudantes passam o ano todo estudando para entrar na tão sonhada universidade, e o melhor resultado para esses é ver seus nomes publicados na lista de aprovados. A Universidade Federal de Ouro Preto (UFOP) em Minas Gerais atualmente utiliza o Exame Nacional do Ensino Médio (ENEM) como processo seletivo para o engresso na instituição, mas o que chama a atenção na cidade é o sistema de moradias estudantis, as famosas Repúblicas, que todo ano recebe estudantes de várias cidades do país.

Divididas em Federais e Particulares, as Repúblicas tem história e tradições vistas somente na cidade. Um exemplo é a “batalha” na casa, que ocorre na maioria das repúblicas. Os “batalhadores” são conhecidos como “bixos” que dividem afazeres específicos dentro das casas, e se adequado aos critérios são escolhidos como “semi-bixos” após um tempo, dependendo do rendimento da batalha. Todo esse sistema funciona dentro de uma hierarquia republicana. Segundo a República Sedução (feminina), as tarefas são democráticas, tendo discussão entre as moradoras e reuniões para a resolução de problemas, onde todas participam e tem voz ativa. Há penalidades também para descumprimento de tarefas como o “Oscar” da casa. Segundo Juliana Teles, moradora da Sedução e estudante do curso de Física, o mais importante é a boa convivência, a importância das responsabilidades e saber conviver com as diferenças. Na República Sua Mãe (masculina) a coisa funciona basicamente do mesmo modo também, tendo algumas diferenças já que cada república tem um perfil. Eliel Kisch, morador da Sua Mãe e estudante de Química Industrial, diz que é uma experiência muito agradável e que é bom vivenciar a cultura de outra cidade. Uma das coisas mais importantes que a maioria das repúblicas também preza é o compromisso com os estudos.

Outra coisa interessante das Repúblicas são as festas tradicionais como o aniversário da república, onde a república comemora-o convidando outras pessoalmente; sociais, onde repúblicas femininas e masculinas se conhecem; escolhas, que é a passagem de um “bixo” para “semi-bixo”, entre outras. Um ponto bastante conhecido entre os republicanos é o CAEM (Centro Acadêmico da Escola de Minas), localizado na Praça Tiradentes no centro de Ouro Preto, onde também ocorrem festas tradicionais.

Por ser uma cidade histórica, Ouro Preto recebe vários turistas o ano todo e seu modo de vida republicano chama atenção em muitas cidades do país pela harmonia e ótima recepção para com esses. Com certeza é um lugar que vale a pena conhecer.

Geovani Barbosa Fernandes

Estudante de Jornalismo

”El destino conduce al dócil, arrastra al desazonado”

Según Paul Watzlawick, existen dos tipos de personas en el mundo: los infelices y aquellas que intentan ”amargarse la vida”, según él ”porque si”. En ”El arte de amargarse la vida”, Paul Watzlawick se refiere a uno de los temas más abordados por la Filosofía: la felicidad. El autor, nos muestra su punto de vista hacerca de aquellas personas que parecen sentirse mejor poniendo obstáculos a sus vidas, haciendo de ellas un puro trámite e incluso autoengañándose para sufrir más, algo que les hace sentirse bien realmente. Todo esto se muestra con un tono irónico, y que se puede tomar medio en serio/medio en broma.

Paul Watzlawick trata de demostrar por medio de historias, chistes, metáforas o juegos de palabras cómo existe gente que  disfruta haciendo de su vida un valle de lágrimas y al mismo tiempo se extraña de que no se busquen razones que sí que podrían tener importancia. Cree que se trata de un pesimismo forzado, creado por la propia persona y artificial, lejos del existencialismo que aterra a muchos otros. Read the rest of this entry

O encontro con Kapuscinsky

“Encontro co outro” é unha obra do xa coñecido por todos nós Ryszard Kapuscinski. Nela deixa a un lado as experiencias vividas como xornalista, como amosou en obras como “Cristo cun fusil ao ombro” ou “Os cínicos non sirven para este oficio”, para centrarse nas súas relacións cos demais habitantes do mundo: cos Outros. Pero xa non tanto da relación del cos outros coma da evolución xeral das relacións co Outro ao longo da historia da humanidade.

Así, a finalidade deste post non é facer un resumo da obra, senón destacar aqueles trazos máis salientables ou que nos pareceron máis importantes ás membros deste TGP.

Hoxe en día, cando falamos de nós referímonos ao conxunto dos habitantes deste mundo, mais esta concepción ou significado do nós foi mudando ao longo dos séculos. Read the rest of this entry

Bananas y delirios

Bananas:  tercera película de Woody Allen. Dirigida, escrita y protagonizada por él mismo. Una sátira política cargada de dobles sentidos y absurdos humorísticos.

¿Qué tiene de especial esta película? Bananas  (1971) es sinónimo de algo más de una hora del más puro humor cercano a la locura. Es incoherencia y parodia. Y todo en la figura de un hombrecito: Woody Allen interpretando a Fielding Mellish, un catador de maquinaria de una empresa. Ya tenemos al protagonista, Fielding. Ya tenemos el hilo que une toda la historia, el surrealismo de Fielding. Y el escenario es el país ficticio de San Marcos, donde reina el caos político.

¿Y qué  ha hecho que relacionemos Bananas con la Comunicación? Para empezar, la película es de principio a fin un claro ejemplo de un delirio de Woody Allen. ¿No os lo creeis? Imaginaos a dos hombres crucificados peleando por un sitio para aparcar. Y ahora, vedlo.

Cada uno que interprete. Lo que Woody Allen quiere decir, en muchos casos, es muy difuso. Por otro lado, en la película aparecen en varios momentos los medios de comunicación en una parodia exagerada.

Señor Presidente, le han disparado. ¿Cuándo supo que todo había terminado?
– Asesinos, asesinos…
– Bien, comprendemos su desconcierto ante las presentes circunstancias. Suponemos que ahora presentará su dimisión.
– ….
– Bien, buena suerte

Así es cómo empieza Bananas. Y acaba con una retransmisión de la consumación del matrimonio entre los dos protagonistas como si de un combate de boxeo se tratase. Los medios de comunicación tienen un papel de “reflejo” de la sociedad. Pero claro, en esta ocasión, se muestra un grado de locura que debe estar equiparado en los dos lados.

Consejo: esta película puede utilizarse para desconectar del día a día y no se debe intentar encontrar el sentido.

3R

Conclusións radiofónicas: XEPET e Radio Gazelle

Tanto Radio Gazelle como La Voz de los Mayas son emisoras comunitarias que se financian grazas ás axudas do Estado. No caso da francesa, o Estado francés aporta a través dunha serie de fondos e axudas variadas, arredor dos dous terzos do capital da emisora (valorado en 120.000 euros), mentres que o diñeiro restante se obtén de axudas e doazóns persoais dos interesados. XEPET desenvólvese a través do Goberno Federal, cunha clara vontade instrutiva e educativa para a poboación malla que cubre a emisora. Este feito, polo que poida supoñer a priori, non chega a afectar nin a postergar os contidos primixenios das emisoras.

Slah Labidi nun dos programas de Radio Gazelle

 
  A independencia na liña dogmática de Radio Gazelle está fortemente arraigada desde os seus inicios nas mans duns mozos magrebís, na cultura norárabe (a relación que se transmite sobre o goberno francés é a do semi-opresor da cidadanía musulmana pese a vivir nun país laico). Pese á súa presentación de radio multicultural, a presenza do árabe non se corresponde ó que manifestan dun 30%, e supérao. Nas recentes escoitas, os contidos eran totalmente sobre música popular árabe e noticias sobre a Guerra de Libia e a situación de Túnez desde unha visión local, na que a cidade de Marsella pasaba a un segundo plano (aínda que non faltan os contidos en italiano e castelán).

  
Retransmisión en directo de La Voz de los Mayas

En  XEPET, os contidos están totalmente programados polo goberno mexicano a través das institucións ás que se lle transfire o poder como o INI e o CNI que teñen subdelegados para todas as provincias mexicanas. No caso de Yucatán, a responsable do CNI é Diana Canto Moreno e a encargada na delegación da área de comunicación social é Nelly Alonzo. Porén, a vida cotiá do pobo malla chega a ser suficiente para completar os contidos da emisora. Búscase a participación cidadá non só a través de chamadas en directo e contacto directo como fai Radio Gazelle, senón que ademais, chegan a elaborar obradoiros durante semanas polas vilas para coñecer de primeira man os intereses dos seus oíntes e a entrevistarse cos líderes locais para coñecer as súas preferencias e a súa análise anual da emisora (este labor realízase tendo en conta que tamén é un deber de preservar as culturas indíxenas recollido na Constitución Mexicana). As causas ás que están adscritas son o desenvolvemento da cultura malla por parte de XEPET, e dar liberdade, voz e coñecemento da actualidade ós membros das comunidades marsellesas doutros países por parte de Radio Gazelle.

Nestes dous exemplos de emisoras comunitarias, móstranse as necesidades de comunicación e de pertenza a unha sociedade que teñen as comunidades minoritarias nunha época na que os territorios e as fronteiras desapareceron como tal. 

Fariña Santos, CL4X

A sexualidade na sociedade do s.XXI

Está preparada a sociedade para os novos roles sexuais? A sexualidade define quen somos? É tan diferente o feminino do masculino?

Na conferencia sobre a sexualidade no siglo XXI, a conferenciante e feminista Lucía Vázquez quixo deixar claro que aínda vivimos nunha sociedade machista, “unha sociedade que nos marca roles de xéneros que nos condicionan dende antes incluso de nacer”. Segundo Lucía Vázquez, todas as normas que as democracias aprovan a pro da igualdade de xéneros son só un “parche” e non sirven para cambiar a concienciación das persoas. “Somos unha sociedade machista, heterosexista e patriarcal, polo que é necesario concienciar a toda a sociedade para que ningún homosexual teña medo a recoñocer que o é”. Read the rest of this entry

“Xornalismo, comunicación e cidadanía”. Cal é o futuro do xornalismo?

O pasado 13 de abril asistimos a unha conferencia organizada polo grupo Mocidade Nacionalista galega sobre “Xornalismo, comunicación e cidadanía. A revolución 2.0”. Luís A. Pousa, un dos conferenciantes, abría o debate afirmando que no mundo de hoxe, onde dominan as relacións de mercado, non se pode garantir unha información de calidade. “A multiplicación dos medios e das informacións o que fai é multiplicar os ruídos”, “As redes xogan en contra do xornalismo ao ofrecer un exceso de información que para nada significa a posibilidade de estar mellor informados”, “estamos sometidos á ideoloxía da globalización”. É a crise do xornalismo que, segundo Luís A. Pousa, está potenciada polo que denominou censura democrática.

Pero o xornalismo de verdade está en crise ou só se está reinventando? É o xornalismo cidadán o futuro? De quen é a culpa da crise de credibilidade dos Read the rest of this entry

“Disciplina e dignidade caminham juntos”

No ultimo dia 04, iniciou-se no Presídio Regional de Mariana, antiga delegacia, a gestão administrativa da Subsecretaria de Administração Prisional (SUAPI), sistema que visa a melhoria das condições de permanência dos detentos, em substituição à Polícia Civil, que exercia essa função anteriormente. A mudança tem como objetivo reverter a força policial empregada na tarefa de manutenção do presídio para sua real função, a investigativa, como nos conta o Diretor Adjunto do Presídio Regional de Mariana.

Antes da nova administração o presídio não tinha estrutura, e a fiscalização era ineficaz. Com a entrada da SUAPI, foram encontradas duas celas com grades cerradas e dez aparelhos de celular ilegais em posse de presidiários. Agora os detentos contam com serviços básicos antes inexistentes, como apoio psicológico, atendimento médico, consulta a dentistas, banhos de sol de segunda a sexta, dentre outros benefícios. Foi criado também o GIT (Grupo de Intervenções Táticas), que é responsável por escoltas e controle dos presos, em caso de rebeliões ou motins. É proibido fumar dentro do presídio e os presos são conscientizados a cuidar do meio ambiente através de trabalhos de reciclagem. “Trabalhamos com rigidez e disciplina, mas sem interferir na dignidade humana”, declarou o diretor.

Os presos entrevistados elogiaram o novo sistema e se mostraram muito satisfeitos em comparação com a antiga diretoria. “A convivência dentro das celas é mais tranquila agora”, disse uma detenta, cujo nome foi ocultado para sua segurança. As mudanças também se mostraram positivas com relação à vizinhança, que já pôde perceber significativos aumentos de segurança e silêncio, em uma das regiões residenciais do centro de Mariana. O Diretor conta com o apoio da sociedade, empresários e comerciantes para reformas e outras necessidades, visando melhorar o atendimento aos internos, suas famílias e a população.

Ana Rafaela da Silva

Caroline Cristina Simões Gomes

Gabriel Koritzky Falconiere Lopes

Gisela Cardoso Teixeira

Hiago dos Anjos Maia Castro

Canal SET: Un novo habitante de Santa Eulàlia

No ano 1991, un grupo de xente de Santa Eulàlia de Ronçana comezaba un proxecto con moita ilusión: facer televisión para os seus veciños. Había máis ilusión ca profesionalidade, máis ganas ca medios pero, a pesares diso, a iniciativa saíu adiante. En parte, grazas ó impulso do Concello, que colaborou decisivamente na adquisición do material e na cesión do edificio do antigo dispensario de La Sagrera, acondicionado como plató e realización. A información xeral sobre a vida no pobo foi o eixo vertebrador da televisión. De feito, SET Informa é o programa máis seguido polos telespectadores. O primeiro informativo emitiuseo o 3 de novembro de 1991.  A evolución foi unha palabra que marca e marcou a historia da televisión de Santa Eulàlia. En tódolos aspectos, dende o ano 1991 ata a actualidade. Un dos elementos nos que máis se notou é nas emisións. Ao principio só había o día do directo (domingos ó mediodía ou sábados pola noite dende a temporada 94-95) e os martes e xoves pola tarde, cando se repetía a programación. A partir de octubre de 1997, as emisións empezaronse a ver cada mediodía e dende abril de 2001, repítese cinco veces ao día. Hoxe, grazas un sistema de continuidade, xestionan a programación de Canal SET a través dun ordenador. O paso do tempo tamén significou o incremento do número de programas. Pero, a produción propia coa que naceu Canal SET foi minguando pouco a pouco.

Sheila Carballo Pérez CL4X

A necessidade pede carona

A famosa carona é um hábito bastante comum entre os estudantes da Universidade Federal de Ouro Preto (UFOP), entre os fatores que levam a tal situação está a dificuldade de obter o auxílio transporte oferecido pela universidade e pelos altos preços das passagens.

Nessa terça feira, 26 de abril, foram entrevistados alunos em frente ao ICSA (Instituto de Ciências Sociais Aplicadas) em Mariana, chovia muito e a dificuldade de conseguir o transporte era notável, eles disseram que pedem carona há aproximadamente dois anos. A aluna Greice Laportes, estudante de jornalismo, relatou que pede carona por questões financeiras, e muitas vezes pela demora ou a superlotação dos ônibus. Quando questionada sobre os perigos que corria por pedir caronas a desconhecidos ela disse que já aconteceram situações “tensas”, como motoristas que andavam em altíssima velocidade. De acordo com ela, é muito comum a “falta de ética” nos pontos de carona: “A ‘bixarada’ não respeita, as vezes estamos aqui a horas, eles entram na frente e em dois minutos conseguem carona. A UFOP poderia ampliar o auxílio transporte.”

É concedida bolsa-transporte aos alunos que residem em Ouro Preto e estudam no campus de Mariana (ICHS/ICSA), bem como aos alunos que residem em Mariana e estudam nos campus de Ouro Preto (Centro Histórico e Morro do Cruzeiro), em situação de vulnerabilidade socioeconômica.

Não foi encontrada a responsável do setor de transporte da Secretaria de Educação de Mariana, Maria da Consolação. A atendente Carmem Lúcia informou apenas que a prefeitura concede vale transporte somente aos estudantes da rede pública municipal e IFMG (Instituto Federal de Minas Gerais) em Ouro Preto. O responsável pelo setor de transporte da prefeitura de Ouro Preto não foi encontrado para esclarecimentos.

Perguntado sobre o assunto, o gerente da Transcotta (empresa responsável pelo transporte Ouro Preto – Mariana) , William Oliveira disse que “ Vale transporte, ou meio passe para estudantes não depende da empresa.”

Alunos responsáveis: Fernanda Mafia Guimarães, Janderson Coimbra, Talita Figueiredo, Thaís Oliveira, Kenia Marcília e Viviane Ferreira.

Unha semana parca en comentarios.

Como era de supoñer, esta Semana Santa non foi especialmente prolífera no que a comentarios se refire. Como xa teredes visto, a maior parte deles estiveron nos posts de colaboración externa, pois por primeira vez afrontamos un período sen os “fatídicos TGA” e máis ben poucos TGP…

Con todo, aquí non hai tregua, e puidemos extraer algunha que outra cousiña que vos pode interesar, como por exemplo o comentario que nos deixa Moncho no fío de Por que Finlandia? sobre a súa experiencia como Erasmus no propio país. Por outra banda, tamén contamos con outro comentario bastante interesante no fío de Como conxugar comunidades en Belfast?  ou o de Calvo Salgado no fío de A (outra) rede social

De momento, isto é todo esta semana… Ata a próxima!