Daily Archives: 4 Abril, 2011

Calen señores, fala a sociedade

Erguinme cediño para ir á facultade. Na miña andaina cara a zona vella, coas pálpebras aínda a medio abrir, topei cun deses repartidores do De Luns a Venres. Sinceramente non lle presto moita atención ao gratuíto, cando o collo soamente boto unha ollada aos titulares e, xa que estou, tamén ao horóscopo. Con todo, pousei os ollos na noticia sobre a petición de nulidade de Sortu para o auto que non permite a súa legalización. A nova levaríame a ter unha interesante conversación cun compañeiro á volta das clases. Como é que se impide a legalización dun partido político sen fundamentos xurídicos de peso? As ideas deben ser respectadas por moi en contra que poidamos estar delas, por pouco que nos gusten. Velaí a base do Dereito e a democracia. Mais o que acontece é que as autoridades teñen medo do calado das ideas. Hoxe teñen medo do apoio que lle poidan brindar a Sortu e claro, cando tes poder e algo non che mola mellor prohibilo, non? O Estado teme a sociedade

Read the rest of this entry

De Costa de Marfil á fotografía sindical

Primerio día de dieta marcado polo agobio habitual. Pola mañá espértome, como cada día, coa sintonía de Radio 5. A noticia da intervención en Costa de Marfil captura automaticamente a miña atención e volve premer en min esa rabia de que os países “do Sur” só saian nos medios cando aos do Norte lles interesa. Cando saio coa miña compañeira de piso para a facultade non me reprimo e comento o que oín, indignada por todas as intervencións internacionais que se están a mostrar como accións humanitarias sen falar dos intereses que por detrás as controlan.

Read the rest of this entry

TUC en Barcelona

Buenos días, tardes y noches. Esta semana el grupo 2H, para su archiconocida exposición TUC, han viajado hasta Barcelona, donde se han encontrado espontáneamente con infinidad de ejemplos de las tribus que abarcan este nuestro mundo. Read the rest of this entry

Saludos conocido-desconocido

En “Encuentro con el otro” de Ryszard Kapuscinski, se reflexiona sobre las reacciones de las personas al encontrarse con lo desconocido, especialmente cuando nos enfrentamos a alguien muy semejante a nosotros, ya que cada vez que nos encontramos con alguien desconocido, se nos abren distintas formas de actuar, pero que hacer cuando lo desconocido es extrañamente semejante a uno mismo? Podemos intentar comunicarnos con él y podemos terminar construyendo un vínculo, o lo atacamos por que nos resulta extraño y amenaza nuestra posición. En la historia del hombre se han visto ejemplos de ambas situaciones, personas colaborando por encima de sus diferencias o las guerras y disputas por cualquier pequeña diferencia.

¿Qué sucederá en futuro? ¿Seguiremos sorprendiéndonos cada vez que una persona que no conocemos aparece en nuestra senda? ¿O de forma natural llegaremos a entendernos entre todos los seres humanos? Solo nosotros tenemos la respuesta.

TGP 3P

Aquí acabouse o que se daba, ou case.

Unha das familias máis coñecidas da Historia

 

Última semana. Por fin. Temos importantes avances, xa que a introducción está totalmente redactada: a descrición de familia, de educación e tipos de educación (social e reglada). Temos tamén xa a descrición das tres familias que son obxecto de estudo. Ocupámonos neste punto de aspectos como: lugar e tipo de residencia, número de membros e situación laboral, entre outros.

Estamos a encarar a parte máis complexa do traballo, relativa ós condicionantes na educación dos pais, tales como a disciplina, a relixión e o contexto sociopolítico da época. Estes serán os eixes que utilizaremos na comparación coa educación recibida por nós mesmos.

Queda o estudo da educación dos pais e da nosa propia tendo en conta os factores que comentamos antes e as conclusión achadas tras esta análise ¿Somos tan diferentes no eido educativo ós nosos pais? ¿Consiguen transferirnos todos os valores que pretenden? Xa queda moi pouquiño para saber a resposta.

TGA 4 a1

 

El lugar y la cultura, dos amores reñidos

Más allá de la cultura: Espacio, identidad, y la política de la diferencia

Akhil Gupta

James Ferguson

Los antropólogos Akhil Gupta y James Ferguson nos presentan un ensayo donde nos obligan a reflexionar sobre la teorización  del espacio y a problematizar sobre conceptos tan centrales en la antropología como “cultura” , “diferencia cultural” o “identidad cultural”.

El campo de las ciencias sociales concibe la representación  del espacio como un elemento dependiente de imágenes de ruptura. Las sociedades, naciones y culturas se diferencian por el hecho de ocupar espacios “naturalmente” discontinuos. Esta discontinuidad es proyectada en la mayoría de los mapas del mundo. Es aquí, cuando surge un problema. El planteamiento de división espacial de las ciencias sociales repercute en una convicción de que cada país encarna una cultura y sociedad distintivas, provocando que los conceptos de “sociedad” y “cultura” se hayan fusionado con los nombres de los Estados. Entonces, ¿sólo es correcto asociar una cultura  a un Estado? Esto nos lleva a afrontar otro problema originado por el mapeo implícito de la cultura en un lugar determinado: el multiculturalismo. Este término, es una evidencia de que las culturas no están enraizadas a sitios concretos y supone un intento de introducir la pluralidad dentro del marco de una identidad nacional.  Por lo tanto, la  idea de una cultura localizada resulta anticuada.

Read the rest of this entry

Salut, llibertat i ones lliures

Estas tres verbas configuran o lema de Radio Bronka. Unha emisora libre da cidade de Barcelona. ‘Saúde, liberdade e ondas libres’ son os principios que seguen fielmente os colaboradores desta radio catalana dende a súa creación, en 1987.

Nela tódolos seus integrantes teñen a mesma capacidade de decisión e non teñen establecido ningún tipo de xerarquía, senón que se autogobernan a través de asambleas nas que poñen en común os seus diferentes intereses. Ademais, todos os receptores interesados poden participar nos contidos, aportando novas ou opinións e tamén de maneira máis creativa enviando grabacións sonoras sobre temas relacionados coa programación ou maquetas de grupos de música, o que pode ser un bo comezo para novos artistas, máis aló da música comercial.

Radio Bronka non depende de ningún organismo, nin empresa, nin partido político, senón que é independente e autoxestionada. Os seus integrantes aportan cuotas de maneira regular e por outra parte, sérvelles de axuda os ingresos que de maneira ocasional conseguen a través da organización de concertos e da venda de material do tipo de CD’S de música e camisolas, entre outros. Ademais, tamén se sustentan a base de colaboracións que poden realizar os seu receptores interesados na emisora.

Con todo isto Radio Bronka segue fiel dende fai máis de vinte anos ós principios de… Salut, llibertat i ones lliures.

 Valcarce González, Iria   CL4X

“Porque son guapos y tienen el pelo largo”

Una encuesta a los niños de 5º de primaria nos hizo darnos cuenta de cómo responden los angelitos ante una mediocre autoridad…nosotros.

Además pudimos saber que:

a) no valemos para profesores o para imponernos a 15 niños que corretean por la clase dando gritos;

b)  ya tenemos unas conclusiones sobre cómo Disney Channel influye sobre niños de 10 años y cómo estes responden ante el visionado de las series televisivas y el mercado publicitario.

Read the rest of this entry

Arriba, no ceo

Ryan Bingham é un “despedidor profesional”, que se dedica a percorrer EE.UU. coa finalidade de despedir a aqueles traballadores dos que a empresa decidiu prescindir. Entre outras cuestións, o cometido do protagonista é motivar a eses que quedan sen emprego para que valoren a oportunidade que se lle está a brindar para a súa vida: ser o que sempre quixeron ser.

Agora imaxinade que tendes unha carteira ás costas. Sentide as correas. E neste mesmo intre enchédea con todas aquelas cousas que tedes, dende as máis pequenas que están dentro dos caixóns, ata as máis grandes como a casa ou o coche. Intentade camiñar. Podedes? A que non?

Este é o discurso que fai Ryan en todas as conferencias, para facer alusión a que na nosa vida non facemos máis que atarnos ás cousas materiaris e ás persoas. El, pola contra, ten todo o que precisa nunha pequena maleta, coa que viaxa polo mundo. Read the rest of this entry

CARLOS CALLÓN E XAIME LEIRO: AS FONTES DE GALIZA

Esta semana, nas clases expositivas de comunicación terán lugar as primeiras conferencias da materia.

O xoves 7 de abril, de dúas a 3 da tarde, Carlos Callón, presidente da Mesa pola Normalización Lingüística, viranos falar sobre a comunicación do idioma galego en Galicia. Tratará puntos coma  os rasgos identificadores da cultura e do idioma galego, a comunidade e a comunicación da identidade,  ou a situación actual do idioma galego.

Pola súa parte, Xaime Leiro, xornalista político de El Correo Galego e membro do Colexio Galego de Xornalistas, acudirá á nosa facultade o venres 8 de abril de doce a unha. Falaranos sobre a relación das fontes co xornalismo, e a importancia que estas teñen no mundo xornalístico.

Esperamos que alimentedes o debate e que fagades sentir os conferenciantes coma na súa casa.

Tamén vos recordamos que a asistencia será obrigatoria. Pasarase listado.

TGP 3O

Os 7 días de “xénero” da nosa recta final

¡Achégase o fin! Despois de que a semana pasada estivesemos dándolle voltas ao traballo de campo, agora toca plasmar todas as conclusións que sacamos. E iso será ao que dedicaremos os próximos sete días.

Grazas a Belén Puñal. Ofreceunos unha visión moi ampla do asunto, con moitas fontes e informacións. A pesar disto, quixémonos centrar no caso do Progreso, por consultar as súas fontes.

Grazas a Ángeles F. Mayra, por ser a voz do xornal El Progreso, e por achegarnos o caso concreto dese medio.

Grazas á Fundación Mujeres e ó seu Observatorio de violencia de género por proporcionarnos a súa visión e a noticia que utilizaremos como aquilo que non se debe facer.

Ademais, esta semana nunha das nosas xuntanzas, botámoslle un ollo a este video. Somos conscientes de que estamos a analizar prensa, pero creemos que é necesario destacar cando un medio mete a pata: este vídeo é un exemplo a non seguir (¿por que inclúen imaxes das familias, e do lado máis privado das mesmas?, ¿estase a frivolizar a realidade do caso mostrando como sacan o cadáver da vítima?).

Volvendo ao noso: esta semana será na que chegaremos ao final do noso traballo. O luns que ven, os resultados.

Retrospectiva:

Trátaas ben, ¿Coñeces a Ana Orantes?, Cuestión de principios, Días de xénero, Os topoi da violencia de xénero.

TGA 3b3. Tratamento da información xurídica relativa á violencia de xénero.

Avoa, actualiza o féisbu!

Esta semana estivemos a mergullarnos na bibliografía. A unha vella colega chamada Margaret Mead deulle por falar de como se transmiten os valores entre as xeracións elaborando tres modelos teóricos.

O que atopamos máis axeitado para o noso caso cos avós é o dunha cultura configurativa, na que os avós e os netos se imitan entre pares. Isto é, nós comportámonos máis ou menos coma os outros mozos da nosa idade e eles coma os outros avós. Con todo, o modelo non é puro xa que seguimos tendo en conta os seus valores, as súas opinións, os seus pensamentos en conta.

Así mesmo, co desenvolvemento dunha cultura global, as novas tecnoloxías, as formas de nos comunicar… fai que camiñemos cara a un modelo de cultura prefigurativa na que os maiores aprenden dos novos. Unha evidencia disto é a avoa de Sara, que aí onde a vedes se fixo un Facebook e fala cos seus familiares na Arxentina. Quen dixo que o da Internet era cousa de novos?

Read the rest of this entry

Tuenti. Capítulo 5: el centro comercial más grande del mundo.

Esta semana hablaremos del tuenti como medio para comprar y vender, para encontrar objetos extraviados, para buscar  compañeros de piso, para encontrar pareja, para informar a un grupo grande de gente de un evento, etc.

Los eventos son una forma rápida y sencilla de avisar a tus contactos de algo pero… ¿es efectivo? ¿Cuanta gente ignora los eventos que le envían o los rechaza sin ni siquiera leer? Aunque no son todos los casos, entre algunos grupos de amigos sí funciona y gracias a ello se ahorran el dinero de llamar o enviar un mensaje cuando quieren informar a sus amigos de un cumpleaños, un concierto, una cena… También para vender un objeto que ya no se usa… o alguno que se quiere usar como su cuerpo.

Eso sí, como en todo… hay extremos! Hay quien está tan desesperado que pone las condiciones que debe de cumplir su futuro novio y hace llegar esa información a todos sus contactos.

3b1

Mergullándonos no océano da exclusión

O TGA toca xa á súa fin, e con el uns meses de investigacións in situ, consulta de libros sobre comunicación e tempo compartido entre os membros do grupo, reflexionando sobre se existe exclusión na sociedade compostelá e, máis concretamente, na praza de Cervantes.

Co cuestionario xa elaborado, non nos queda máis que polo en práctica. Hoxe pasarémo-la tarde na praza de Cervantes, empapándonos do seu latexo, dos sentementos cruzados das persoas que flúen por alí. E detendo o seu fluír, o seu decorrer natural, para consultalos e tentar mergullarnos nos seus pensamentos (ás veces inconscientes) máis profundos. Read the rest of this entry

Radio Tui, un proxecto pedagóxico?

A radio galega que escollín para analizar é a Radio Municipa de Tui (RMT). Estiven falando co director, José Font, e segun me indicou ten unha vontade pedagóxica. Aínda así, prefiro escoitala algo máis antes de dar isto por certo.

A RMT é líder de audiencia entre as radios locais galegas, con 12.000 oíntes según o EMG. Leva doce anos en funcionamento e comezou como unha iniciativa cidadá. Nas festas de San Telmo do 1992 fíxose un programa de televisión entre os veciños, a partir de aí, un grupo de tudenses achegáronse ao concello para pedir unha radio local propia. Foi así como comezou a funcionar Radio Tui. O último feito máis relevante tivo lugar no 2010, cando se comezou a emitir por internet.

José Font foi entrevistado polo Faro de Vigo no 2008 con motivo do 15 aniversario da radio. Na entrevista asegura que Radio Tui é independente do goberno municipal e que o feito de que moitos grupos políticos se enfaden coa emisora é bo síntoma desa independencia.

O director de RMT tamén participa nun comitñe cidadán organizador de festivais de cine a nivel local, como o é o Cinefórum que tivo lugar esta fin de semana. En declaracións a algúns medios, Font explicaba que un dos obxectivos deste festival (e do comité) era levar o cinema ao rural, polo que esa vontade pedagóxica pode semellar ser certa nunha primeira aproximación ao medio.

Sara Vila, 4CL

Las ciudades de Galicia

“Las ciudades son en realidad productos cuyas identidades y valores deben ser diseñados y comercializados. Las ciudades que no logran comercializarse a sí mismas con éxito afrontan el riesgo del estancamiento económico y declinación”, Philip Kotler.

 

Según Philip Kotler, el pater del márketing moderno, las ciudades constituyen un producto que, como tal, debe ser explotado debidamente para así sacarle partido y rentabilidad. Esto se puede hacer de muchas formas (tantas como publicistas hay) pero lo que está claro es que el no hacerlo supone, además del desaprovechamiento del potencial de la ciudad como producto, el estancamiento económico de la misma. Este hecho se debe a que una gran  fuente de ingresos de toda ciudad es el turismo, y el dinero que el visitante se deja en ellas. Durante este trabajo nos hemos dedicado a examinar cuál es la forma que la Xunta de Galicia ha elegido para potenciar el turismo en la comunidad gallega, en un momento además de profunda crisis económica.  Aún así, la red de seguridad de la Xunta ha sido dedicarse a concentrar la totalidad del producto bajo una misma tela, la tela de lo conocido. Es por ello que, bajo la máscara de las emociones, la sensibilidad y el misticismo aparecen, preponderantemente, aquellos elementos que todos conocemos e identificamos con Galicia: el Camino, lo verde, las playas (¿?), la piedra, el agua…

TGA 4a3

Yo quiero tener un millón de amigos

Hasta hace dos años el límite de amigos en Facebook estaba en 5000. Nos sorprendió conocer esta cifra de por sí puesto que somos de la creencia popular de que los amigos se pueden contar con los dedos de las manos, súmenle los pies si quieren. De hecho, ninguno de los integrantes del grupo conocemos a alguien que supere los 500. Pero bueno si contamos que hasta los muertos, dentro de los cuales se encuentra Jesucristo, pueden llegar a tener amigos dentro de esta red, todo es posible… pero dónde queda la privacidad de estos? Pero esto no va de extremidades ni difuntos, lo más curioso es enterarse de que desde hace relativamente poco tiempo Facebook elimina cualquier tipo de restricción y permite que el número de “amigos” sea ilimitado. No sabemos si el conflicto se solucionaría cambiando la forma de denominar a estos, hasta ahora, “amigos” por conocidos, gente o “consecuencia de nuestra ansia por la fama”…

Como os hemos venido contando hasta ahora, nosotros somos de la férrea convicción de que muchos de los que se respaldan a través de la pantalla crean un ego virtual que cuanto menos les ¿“ayuda”? a mantener o propiciar relaciones que hasta entonces no mantenían, pero también, y como comenta Álvarez-Uría y Varela, son/somos muchos los que empleamos esta herramienta para mantener contacto con aquellos AMIGOS reales a los cuales seguimos por la red y de los cuales recibimos noticias.

Y ahora abrimos el debate: ¿Hasta qué punto llegan a ser reales nuestros amigos de Facebook? ¿Es creíble superar los 5000? Os dejamos también unos cuantos links cuanto menos curiosos, no crean que recurrimos al Diario de Patricia, esta vez Facebook ha sido el artífice:

http://opinionfacebook.blogspot.com/

Pero no siempre los finales son felices

http://www.rpp.com.pe/2011-01-07-mujer-apunalo-a-su-novio-porque-le-prohibio-ver-su-perfil-de-facebook-noticia_325220.html

Un saludo muy cordial del Grupo 4b3

Co elenco completo pode comezar a función

Conseguimos completar un reparto de ouro para o noso traballo no que non faltan redactores, reporteiros, xefes de informativos, xornalistas experimentados con moitas horas de voo ás súas costas, recén saídos da facultade,  outros que seguen alí incluso dando clase e outros que non pasaron sequera por ela, como viamos a semana pasada (https://comunepersoal.wordpress.com/2011/03/28/a-utopia-pode-cumplirse/). Feito isto só nos queda preparar o escenario e intentar que a obra sexa un éxito.
 
A posta en escea que se nos ocorreu foi facer unha introdución na que presentaremos a evolución histórica do dereito a comunicar e como vén recollida en diferentes documentos e autores para logo deixar que cada un dos nosos actores colla protagonismo e poidamos engarzar as súas ideas nesta trama para facer un guión ben empastado. Finalmente, unhas breves conclusións poñerán o epílogo á nosa obra.
 

Algún dos nosos protagonistas, aparte dos que xa fomos falando en semanas anteriores, son:

David Lombao (O Xornal)

 

Marta Rodríguez (Onda Cero)

 

Nacho Mirás (La Voz de Galicia)

 

Director, actores, operadores, encargados de vestiario e do telón… Ata o apuntador está listo, así que… que comece a función.  Sorte para tod@s

Imaxe e lembranza. O principio da fin.

As ideas están xa todas postas en común; soamente nos queda facer o corpo do traballo, pero non resulta doado.

Esta semana, ás conclusións que fomos extraendo durante os dous últimos meses, fomos engadíndolle fundamentos teóricos, fundamentalmente do tema tres, debido á súa vinculación coa entrevista (ferramenta da que nos servimos en maior medida), pero tamén das unidades cinco, tres e unha. Foi curioso observar como feitos cotiás totalmente habituais na realidade, feitos que damos “por feitos” (e o escribimos aposta, críticos e correctores) se corresponden con fundamentos teóricos  nos que nunca nós paráramos a pensar, se ben tamén hai certos aspectos da teoría que non somos quen de relacionar co observado nas nosas entrevistas.

Deste xeito, tras ter feito unha descrición dos nosos obxectivos e ferramentas, estamos a escribir como se relacionan as entrevistas e as súas respotas con conceptos que viamos tan afastados como as estratexias e tácticas de comunicación, o localismo,  os espazos que inflúen na comunicación ou os “xeitos de facer”…

E… falando de entrevistas, deixámosvos con todos uns expertos (un en preguntar, o outro en contestar):

 

Con isto, despedímonos ata a semana que ven. Hasta mañana, pecadores!

GI4, 4B1

 

¿La felicidad está en la comunidad?

 

Echamos en falta la comunidad porque echamos en falta la seguridad. Con esta frase demoledora comienza este Epílogo de comunicación el señor Zygmunt Bauman. Realmente, lo que nos está diciendo es que echamos en falta ser felices, ya que enuncia que la seguridad es una cualidad crucial para una vida feliz. Una cualidad que hoy en día está en decadencia. Si esto es cierto ¿ya no podemos ser felices?¿El ideal de felicidad ha muerto? No, desde luego que no. Pero lo que el autor quiere decirnos es que podría ser; el rumbo que está tomando nuestro mundo nos lleva más a la ansiedad individual derivada de los problemas comunes que a la cura de nuestra inseguridad. Caemos en un círculo vicioso. Las soluciones individuales dejan intactas las “raíces de la inseguridad”. Pero nosotros tendemos a buscar un remedio para el malestar de esta endémica inseguridad en el cuidado de nuestra seguridad, que se traduce individualmente en la integridad de nuestro cuerpo. Y así fabricamos a los extraños. Acabamos de personalizar nuestra inseguridad en los otros, en los desconocidos, es decir, los extraños. Hemos entrado en el doble juego de lo reconfortantemente extraño: por un lado, hemos conseguido focalizar nuestros temores, esto nos alivia; por otro, no hemos conseguido eliminarlos. Read the rest of this entry