”El destino conduce al dócil, arrastra al desazonado”

Según Paul Watzlawick, existen dos tipos de personas en el mundo: los infelices y aquellas que intentan ”amargarse la vida”, según él ”porque si”. En ”El arte de amargarse la vida”, Paul Watzlawick se refiere a uno de los temas más abordados por la Filosofía: la felicidad. El autor, nos muestra su punto de vista hacerca de aquellas personas que parecen sentirse mejor poniendo obstáculos a sus vidas, haciendo de ellas un puro trámite e incluso autoengañándose para sufrir más, algo que les hace sentirse bien realmente. Todo esto se muestra con un tono irónico, y que se puede tomar medio en serio/medio en broma.

Paul Watzlawick trata de demostrar por medio de historias, chistes, metáforas o juegos de palabras cómo existe gente que  disfruta haciendo de su vida un valle de lágrimas y al mismo tiempo se extraña de que no se busquen razones que sí que podrían tener importancia. Cree que se trata de un pesimismo forzado, creado por la propia persona y artificial, lejos del existencialismo que aterra a muchos otros.

O encontro con Kapuscinsky

“Encontro co outro” é unha obra do xa coñecido por todos nós Ryszard Kapuscinski. Nela deixa a un lado as experiencias vividas como xornalista, como amosou en obras como “Cristo cun fusil ao ombro” ou “Os cínicos non sirven para este oficio”, para centrarse nas súas relacións cos demais habitantes do mundo: cos Outros. Pero xa non tanto da relación del cos outros coma da evolución xeral das relacións co Outro ao longo da historia da humanidade.

Así, a finalidade deste post non é facer un resumo da obra, senón destacar aqueles trazos máis salientables ou que nos pareceron máis importantes ás membros deste TGP.

Hoxe en día, cando falamos de nós referímonos ao conxunto dos habitantes deste mundo, mais esta concepción ou significado do nós foi mudando ao longo dos séculos.

Bananas y delirios

Bananas:  tercera película de Woody Allen. Dirigida, escrita y protagonizada por él mismo. Una sátira política cargada de dobles sentidos y absurdos humorísticos.

¿Qué tiene de especial esta película? Bananas  (1971) es sinónimo de algo más de una hora del más puro humor cercano a la locura. Es incoherencia y parodia. Y todo en la figura de un hombrecito: Woody Allen interpretando a Fielding Mellish, un catador de maquinaria de una empresa. Ya tenemos al protagonista, Fielding. Ya tenemos el hilo que une toda la historia, el surrealismo de Fielding. Y el escenario es el país ficticio de San Marcos, donde reina el caos político.

¿Y qué  ha hecho que relacionemos Bananas con la Comunicación? Para empezar, la película es de principio a fin un claro ejemplo de un delirio de Woody Allen. ¿No os lo creeis? Imaginaos a dos hombres crucificados peleando por un sitio para aparcar. Y ahora, vedlo.

Cada uno que interprete. Lo que Woody Allen quiere decir, en muchos casos, es muy difuso. Por otro lado, en la película aparecen en varios momentos los medios de comunicación en una parodia exagerada.

– Señor Presidente, le han disparado. ¿Cuándo supo que todo había terminado?

– Asesinos, asesinos…

– Bien, comprendemos su desconcierto ante las presentes circunstancias. Suponemos que ahora presentará su dimisión.

– ….

– Bien, buena suerte. 

Así es cómo empieza Bananas. Y acaba con una retransmisión de la consumación del matrimonio entre los dos protagonistas como si de un combate de boxeo se tratase. Los medios de comunicación tienen un papel de “reflejo” de la sociedad. Pero claro, en esta ocasión, se muestra un grado de locura que debe estar equiparado en los dos lados.

Consejo: esta película puede utilizarse para desconectar del día a día y no se debe intentar encontrar el sentido.

3R

Conclusións radiofónicas: XEPET e Radio Gazelle

Tanto Radio Gazelle como La Voz de los Mayas son emisoras comunitarias que se financian grazas ás axudas do Estado. No caso da francesa, o Estado francés aporta a través dunha serie de fondos e axudas variadas, arredor dos dous terzos do capital da emisora (valorado en 120.000 euros), mentres que o diñeiro restante se obtén de axudas e doazóns persoais dos interesados. XEPET desenvólvese a través do Goberno Federal, cunha clara vontade instrutiva e educativa para a poboación malla que cubre a emisora. Este feito, polo que poida supoñer a priori, non chega a afectar nin a postergar os contidos primixenios das emisoras.

Slah Labidi nun dos programas de Radio Gazelle

 

  A independencia na liña dogmática de Radio Gazelle está fortemente arraigada desde os seus inicios nas mans duns mozos magrebís, na cultura norárabe (a relación que se transmite sobre o goberno francés é a do semi-opresor da cidadanía musulmana pese a vivir nun país laico). Pese á súa presentación de radio multicultural, a presenza do árabe non se corresponde ó que manifestan dun 30%, e supérao. Nas recentes escoitas, os contidos eran totalmente sobre música popular árabe e noticias sobre a Guerra de Libia e a situación de Túnez desde unha visión local, na que a cidade de Marsella pasaba a un segundo plano (aínda que non faltan os contidos en italiano e castelán).

  

Retransmisión en directo de La Voz de los Mayas

En  XEPET, os contidos están totalmente programados polo goberno mexicano a través das institucións ás que se lle transfire o poder como o INI e o CNI que teñen subdelegados para todas as provincias mexicanas. No caso de Yucatán, a responsable do CNI é Diana Canto Moreno e a encargada na delegación da área de comunicación social é Nelly Alonzo. Porén, a vida cotiá do pobo malla chega a ser suficiente para completar os contidos da emisora. Búscase a participación cidadá non só a través de chamadas en directo e contacto directo como fai Radio Gazelle, senón que ademais, chegan a elaborar obradoiros durante semanas polas vilas para coñecer de primeira man os intereses dos seus oíntes e a entrevistarse cos líderes locais para coñecer as súas preferencias e a súa análise anual da emisora (este labor realízase tendo en conta que tamén é un deber de preservar as culturas indíxenas recollido na Constitución Mexicana). As causas ás que están adscritas son o desenvolvemento da cultura malla por parte de XEPET, e dar liberdade, voz e coñecemento da actualidade ós membros das comunidades marsellesas doutros países por parte de Radio Gazelle.

Nestes dous exemplos de emisoras comunitarias, móstranse as necesidades de comunicación e de pertenza a unha sociedade que teñen as comunidades minoritarias nunha época na que os territorios e as fronteiras desapareceron como tal. 

Fariña Santos, CL4X

A sexualidade na sociedade do s.XXI

Está preparada a sociedade para os novos roles sexuais? A sexualidade define quen somos? É tan diferente o feminino do masculino?

Na conferencia sobre a sexualidade no siglo XXI, a conferenciante e feminista Lucía Vázquez quixo deixar claro que aínda vivimos nunha sociedade machista, “unha sociedade que nos marca roles de xéneros que nos condicionan dende antes incluso de nacer”. Segundo Lucía Vázquez, todas as normas que as democracias aprovan a pro da igualdade de xéneros son só un “parche” e non sirven para cambiar a concienciación das persoas. “Somos unha sociedade machista, heterosexista e patriarcal, polo que é necesario concienciar a toda a sociedade para que ningún homosexual teña medo a recoñocer que o é”.

“Xornalismo, comunicación e cidadanía”. Cal é o futuro do xornalismo?

O pasado 13 de abril asistimos a unha conferencia organizada polo grupo Mocidade Nacionalista galega sobre “Xornalismo, comunicación e cidadanía. A revolución 2.0”. Luís A. Pousa, un dos conferenciantes, abría o debate afirmando que no mundo de hoxe, onde dominan as relacións de mercado, non se pode garantir unha información de calidade. “A multiplicación dos medios e das informacións o que fai é multiplicar os ruídos”, “As redes xogan en contra do xornalismo ao ofrecer un exceso de información que para nada significa a posibilidade de estar mellor informados”, “estamos sometidos á ideoloxía da globalización”. É a crise do xornalismo que, segundo Luís A. Pousa, está potenciada polo que denominou censura democrática.

Pero o xornalismo de verdade está en crise ou só se está reinventando? É o xornalismo cidadán o futuro? De quen é a culpa da crise de credibilidade dos

“Disciplina e dignidade caminham juntos”

No ultimo dia 04, iniciou-se no Presídio Regional de Mariana, antiga delegacia, a gestão administrativa da Subsecretaria de Administração Prisional (SUAPI), sistema que visa a melhoria das condições de permanência dos detentos, em substituição à Polícia Civil, que exercia essa função anteriormente. A mudança tem como objetivo reverter a força policial empregada na tarefa de manutenção do presídio para sua real função, a investigativa, como nos conta o Diretor Adjunto do Presídio Regional de Mariana.

Antes da nova administração o presídio não tinha estrutura, e a fiscalização era ineficaz. Com a entrada da SUAPI, foram encontradas duas celas com grades cerradas e dez aparelhos de celular ilegais em posse de presidiários. Agora os detentos contam com serviços básicos antes inexistentes, como apoio psicológico, atendimento médico, consulta a dentistas, banhos de sol de segunda a sexta, dentre outros benefícios. Foi criado também o GIT (Grupo de Intervenções Táticas), que é responsável por escoltas e controle dos presos, em caso de rebeliões ou motins. É proibido fumar dentro do presídio e os presos são conscientizados a cuidar do meio ambiente através de trabalhos de reciclagem. “Trabalhamos com rigidez e disciplina, mas sem interferir na dignidade humana”, declarou o diretor.

Os presos entrevistados elogiaram o novo sistema e se mostraram muito satisfeitos em comparação com a antiga diretoria. “A convivência dentro das celas é mais tranquila agora”, disse uma detenta, cujo nome foi ocultado para sua segurança. As mudanças também se mostraram positivas com relação à vizinhança, que já pôde perceber significativos aumentos de segurança e silêncio, em uma das regiões residenciais do centro de Mariana. O Diretor conta com o apoio da sociedade, empresários e comerciantes para reformas e outras necessidades, visando melhorar o atendimento aos internos, suas famílias e a população.

Ana Rafaela da Silva

Caroline Cristina Simões Gomes

Gabriel Koritzky Falconiere Lopes

Gisela Cardoso Teixeira

Hiago dos Anjos Maia Castro