Monthly Archives: Maio 2011

Se algo funciona hai que dominalo…

O meu último artigo antes de dar por “rematado” o curso quere servir como breve comparativa entre as miñas conclusións e as amosadas por algún dos meus compañeiros.

Como xa expresaba no artigo Unha cuestión de “necesidades”, cando unha comunidade ten unha serie de necesidades de orde prioritario e básico e carece dalgunha ferramenta social que lle axude a combatilas, os membros da comunidade observan nos medios unha posibilidade de resposta das mesmas moi interesante.

Creados ao abeiro da comunidade, os medios comunitarios son unha pequena raíz que intenta expresar a opinión, problemas, inxustizas e demais que sufren os membros da comunidade e axudarlles mediante as ondas a invertilas. Moitas veces, o grao de implicación e acción destes medios chega ata límites insospeitados. O groso da comunidade os entende como parte da mesma e os utilizan como mecanismo de axuda, non de promoción nin política.

Pero o problema chega cando a man externa entra nestes medios para fins particulares. Resulta curioso que nas exposicións grupais, se tratara Radio Amazonas, que foi explicada como un medio impulsado dende a acción persoal dun gran empresario que, a través de aportacións económicas, aprópiase da causa da comunidade (como a loita indíxena contra o Goberno e as multinacionais por motivos de recursos e territorios) e a explota ata tal punto de ter o control e manexo dos membros da comunidade.

Esta dinámica é moi perigosa, xa que non atende a un interese común, e os medios comunitarios transfórmanse en medios comunitarios encubertos.

No meu caso, sorpréndeme a capacidade coa que a comunidade de Jaén, en Perú, “rexeitou” nun primeiro momento á Radio Marañón, por seren mera correa transmisora dos intereses políticos dunha entidade, sendo neste caso a Igrexa. Esa “radio de curas” non ofrecía nin a realidade da comunidade nin unha solución ou apoio aos problemas da mesma e non funcionou. Foi só cando dende unha restruturación de contidos esa radio tornouse en “útil” para a comunidade.

Luaces Eiras, Daniel CLx4

 

 

 

 

 

Unha cuestión de “necesidades”

Despois das pertinentes exposicións e traballos grupais, gustaríame rematar a asignatura deixando un par de posts sobre as miñas conclusións persoais.

Neste primeiro quero falar de necesidades. Toda comunidade ten as súas determinadas necesidades que os membros da mesma comprenden e tratan de afrontar. Moitas veces, o problema radica en que non hai ningunha ferramenta social (xa veña dende o Estado ou non), que axude aos membros da comunidade a palialas. É aquí onde entra o valor dos medios comunitarios.

As comunidades latinoamericanas como pode ser a de Jaén ou Belo Horizonte, presentan unhas necesidades básicas como un alto grao de analfabetismo, problemas de salubridade, falta de coñecemento sobre a utilización de ferramentas básicas de subsistencia…Ante estes problemas, os membros da comunidade latinoamericana, únense en pos dun final común: o avance ou cambio social. Pero para poder acadalo, un medio necesita da comunidade e, sobre todo, a comunidade necesita do medio.

Deste modo, a acción do medio tórnase en fundamental para o avance social. O medio é a voz da comunidade, ensina á comunidade e ofrécese a ela mediante os seus membros. O sistema é o seguinte: eu son médico, axúdote; ti es veterinario, axúdasme e etcétera. Tamén aquí entra en xogo a figura do “reporteiro popular”, tan presente na comunicación e desenvolvemento de América Latina.

Cando toda a comunidade ten un fin común, a acción do medio duplícase e loita polo ben dos membros da mesma. O ton contestario destes medios non é máis que unha resposta ante a “desigualdade social” que impide o avance. Créase conciencia dende o pobo e cara o pobo, e o grao de implicación multiplícase xa que esa conciencia “obriga” a actuar co medio e para o medio.

Por outra banda, nos medios europeos as necesidades básicas da comunidade están cubertas. A participación e implicación dos membros da comunidade tradúcese nunha forma vertical, dende o medio ata a comunidade. O medio crea un espazo intercomunicativo e cultural que os membros da comunidade entenden como plataforma sine qua non poder dárse a coñecer cara o resto da comunidade.

O medio quere fortalecer o vínculo da comunidade, e ofrecer unha alternativa (non confundir como a alternativa propia dos medios alternativos) a esa sociedade apática e acomodada no benestar do desenvolvemento. Podemos dicir que, neste caso, o medio actúa e a comunidade responde; non que a comunidade fala e o medio responde.

Luaces Eiras, Daniel CLx4

Lingua, cultura e comunicación

A lingua adoita ser a maior expresión da identidade dunha lingua. Por iso, ante o xenocidio burocrático ao que Chile someteu aos mapuches, e debido á necesidade de reafirmar o seu status de cultura diferenciada, Radio Aukinko, ademais de ofrecer gran parte da súa programación no idioma mapuche, mapudungún, ofrece cursos desta lingua. ‘Mapundungún’ significa ‘o falar da terra’, esa terra pola que aínda teñen que seguir loitando. Para os curiosos, deixo un link onde se pode acceder a un diccionario infantil para aprender mapudungún, recomendado pola propia emisora.

Anxos Zas Pampín, CL4X

Radio local en eleccións municipais

As eleccións municipais esixían un achegamento a Radio Redondela para poder realizar unha análise da cobertura realizada. A súa páxina web recolle o que podería interesar o cidadán no día despois.

O resultado de 10 PP, 8 PSOE, 2 BNG e 1 para AER (Agrupación de Electores de Redondela), determina que este último grupo é o que ten a denominada ‘chave’ de goberno. Na web da emisora municipal o primeiro que aparece é unha entrevista cun dos membros da candidatura e un titular: “Non imos pactar con ninguén”.

Un traballo xornalístico claro e preciso que responde a gran pregunta do día na localidade. Despois están as declaracións dos outros grupos políticos e o único erro ou carencia que se lle pode atribuír os xornalistas de Radio Redondela é que non existe unha recopilación de voces de cidadáns non marcados pola cor política, xa sexan persoas anónimas ou integrantes de diversos colectivos sociais.

 

Jorge Castro Pérez, CL4X

Os símbolos da comunidade

Dende a creación do Concello de Burela, en 1994, houbo un interese xeneralizado pola elaboración de publicacións sobre a localidade. Pouco a pouco foron saíndo á luz algunhas obras fomentadas principalmente pola propia institución municipal, ou por outras asociacións culturais e entidades da zona. Froito desta demanda, o concello conta dende 1997 coa figura do cronista oficial, encargado de deixar constancia do que aconteceu e acontece na actualidade.

Logo dun achegamento a parte deste xornalismo e literatura local, puiden apreciar a prevalencia de dúas temáticas sobre tódalas demais: o mar, e a cultura castrexa. A primeira fai referencia á esencia mariñeira da comunidade, identificando a pesca e a vida marítima como factores indispensables e razóns principais do nacemento e evolución da vila. A cultura castrexa, pola súa parte, vén representada polo Torques de Burela, atopado en 1945 na vila, e que pasou a constituírse como un símbolo da localidade dende aquela.

Na actualidade, os medios de comunicación da vila (e Radio Burela concretamente) seguen tendo en conta estes símbolos á hora de elaborar os seus contidos, pois, dalgún xeito, están fortemente interiorizados tanto polos propios xornalistas, coma polos habitantes da comunidade.

Carla Fraga García, CL4X

Manifesto DRY-15

MANIFIESTO

Somos personas normales y corrientes. Somos como tú: gente que se levanta por las mañanas para estudiar, para trabajar o para buscar trabajo, gente que tiene familia y amigos. Gente que trabaja duro todos los días para vivir y dar un futuro mejor a los que nos rodean.
Unos nos consideramos más progresistas, otros más conservadores. Unos creyentes, otros no. Unos tenemos ideologías bien definidas, otros nos consideramos apolíticos… Pero todos estamos preocupados e indignados por el panorama político, económico y social que vemos a nuestro alrededor. Por la corrupción de los políticos, empresarios, banqueros… Por la indefensión del ciudadano de a pie.
  • Esta situación nos hace daño a todos diariamente. Pero si todos nos unimos, podemos cambiarla. Es hora de ponerse en movimiento, hora de construir entre todos una sociedad mejor. Por ello sostenemos firmemente lo siguiente:
  • Las prioridades de toda sociedad avanzada han de ser la igualdad, el progreso, la solidaridad, el libre acceso a la cultura, la sostenibilidad ecológica y el desarrollo, el bienestar y la felicidad de las personas.
  • Existen unos derechos básicos que deberían estar cubiertos en estas sociedades: derecho a la vivienda, al trabajo, a la cultura, a la salud, a la educación, a la participación política, al libre desarrollo personal, y derecho al consumo de los bienes necesarios para una vida sana y feliz.
  • El actual funcionamiento de nuestro sistema económico y gubernamental no atiende a estas prioridades y es un obstáculo para el progreso de la humanidad.
  • La democracia parte del pueblo (demos=pueblo; cracia=gobierno) así que el gobierno debe ser del pueblo. Sin embargo, en este país la mayor parte de la clase política ni siquiera nos escucha. Sus funciones deberían ser la de llevar nuestra voz a las instituciones, facilitando la participación política ciudadana mediante cauces directos y procurando el mayor beneficio para el grueso de la sociedad, no la de enriquecerse y medrar a nuestra costa, atendiendo tan sólo a los dictados de los grandes poderes económicos y aferrándose al poder a través de una dictadura partitocrática encabezada por las inamovibles siglas del PPSOE.
  • El ansia y acumulación de poder en unos pocos genera desigualdad, crispación e injusticia, lo cual conduce a la violencia, que rechazamos. El obsoleto y antinatural modelo económico vigente bloquea la maquinaria social en una espiral que se consume a sí misma enriqueciendo a unos pocos y sumiendo en la pobreza y la escasez al resto. Hasta el colapso.
  • La voluntad y fin del sistema es la acumulación de dinero, primándola por encima de la eficacia y el bienestar de la sociedad. Despilfarrando recursos, destruyendo el planeta, generando desempleo y consumidores infelices.
  • Los ciudadanos formamos parte del engranaje de una máquina destinada a enriquecer a una minoría que no sabe ni de nuestras necesidades. Somos anónimos, pero sin nosotros nada de esto existiría, pues nosotros movemos el mundo.
  • Si como sociedad aprendemos a no fiar nuestro futuro a una abstracta rentabilidad económica que nunca redunda en beneficio de la mayoría, podremos eliminar los abusos y carencias que todos sufrimos.
  • Es necesaria una Revolución Ética. Hemos puesto el dinero por encima del Ser Humano y tenemos que ponerlo a nuestro servicio. Somos personas, no productos del mercado. No soy sólo lo que compro, por qué lo compro y a quién se lo compro.
Por todo lo anterior, estoy indignado.
Creo que puedo cambiarlo.
Creo que puedo ayudar.
Sé que unidos podemos.
Sal con nosotros. Es tu derecho.

Diferencias xerárquicas

Machis cara 1903

“Radio Aukinko : somos un equipo de trabajo compuesto por profesionales y estudiantes con el apoyo de comunidades y organizaciones del pueblo mapuche integrada por lonkos, machis y werkenes de nuestra zona”.

Así se define esta radio comunitaria, que promove a cultura do pobo mapuche. Fixémonos en tres termos que inclúe entre os seus colaboradores. Estas son as definicións de ‘lonco’, ‘machi’ e ‘werkén’:

Un lonco é o xefe da comunidade mapuche. O cargo ten aspectos relixiosos e administrativos.

Machi é o nome usado para designar a persoa que ten a función de autoridade relixiosa, conselleira e protectora do pobo mapuche. Debido a que actualmente é moito menor a proporción de homes que cumpren a función de machi, adóitase describir ao machi como unha muller mapuche.

Un werkén ou werke, tamén escrito huerquén ou huerque, é unha autoridade tradicional do pobo mapuche. Cumpre funcións de conselleiro do lonco e adoita ser o portavoz da súa comunidade. Noutros tempos, debían memorizar longas mensaxes para comunicarllas con fidelidade a outros loncos.

Con estas tres definicións gustaríame poñer de relevo as diferenzas en canto a organización xerárquica que estableceu Europa e exportou ao resto do mundo. Aínda que Radio Aukinko non está apoiada por institucións que sigan a legalidade vixente en Chile (importada dende o mundo industrializado), si colaboran coa radio os principais membros da comunidade mapuche, cunha autoridade mesmo maior que as institucións entre o seu pobo, pero sen unha estrutura burocrática moderna, polo cal, esta radio (e a cultura que defende) é minorizada no panorama mediático chileno.

 Anxos Zas Pampín    CL4X

Línea editorial FM La Tribu

La tribu desarrolla una estrategia combativa y contestataria que le permite calar así en los sectores más desfavorecidos de la ciudad de Buenos Aires. Sus oyentes acceden al contenido a través de la radio, aunque también tiene la opción de escuchar las ondas a través de la red de redes.

La línea editorial de La tribu queda bien clara tras el retrato de sí mismos hacen sus propios productores: “Herir al espectador que llevamos dentro. Quedar sin táctica ni estrategia, desnudos con auriculares. Tachar las opciones disponibles porque no hay una sin otra, bien sin mal, silencio sin dos piedras que chocan bajo el agua. Decir que no sin amargura. Dar aliento a la birome para más ¿De quién es qué? Nada de nadie en tierra llena de sin. De la carencia estos besos y las angustias disueltas en hervor eterno. No se puede encerrar sonido ni legislar intuición. La Tribu: conversación de lenguas descalzas, susurro gritado, latidos en la era digital. Interfaz de clorofila. Buscar en la raz para encontrar en el aire todo lo que te conmueve por muchos millones.”

Esta emisora también da un apoyo importante a la Unión de Asambleas Ciudadanas o a las Asociaciones Gremiales de Trabajadores del Subte y el Premetro. Además, pone en liza una actitud revulsiva ante los juicios de los crímenes de la dictadura argentina.

Jacobo Canosa Millares CL4X

A Magdalena, múltiples universos nun só

A Magdalena é o xustillo racionalista que veu cinguir a cidade de Ferrol aló polo século XVIII; unha cuadrícula perfecta, de vías rectas que se cortan nunha exacta perpendicularidade, que se levantou no que ata aquel momento non era máis que unha zona cuberta de silvas e penas que baixaba desde Canido cara ao mar, entre os poboados de Ferrol Vello e Esteiro.

Ten planta neoclásica, pero faciana do XIX, pois a mediados deste século proliferou no barrio un novo elemento arquitectónico: a galería de madeira e cristal. A Magdalena tamén se ve salpicada por pingas modernistas do XX. Son as vertidas en diversos edificios por Rodolfo Ucha, quen chegou a ser nomeado arquitecto municipal de Ferrol.

Múltiples universos artísticos conflúen aquí para dar lugar a unha singularidade que os propios ferroláns cantan en celebracións autóctonas como a Noite das Pepitas: “Es ferrolana hermosa tu pueblo mismo/ un pálido reflejo de tu beldad/ sus rectas y amplias calles son cual tu alma/ en la que no hay reveses todo es bondad./ Sus calles en que abundan/ los miradores/ donde todo es cristales/ y todo es luz./ Es la imagen más pura/ de tus amores/ donde es todo alegría/ todo es virtud.” (Fernández Torres, Ángel. Noche de las Pepitas Ferrol 1988)

Alba Lago Martínez, CL4X

Transmitindo os valores interxeneracionais.

Na exposición de hoxe quixemos mostrarvos as nosas reflexións sobre os valores que compartimos ou non cos nosos avós.

Nós pensamos que camiñamos como vos dixemos no Prezi cara un modelo prefigurativo de aprender dos novos, aínda que hoxe estamos imitándonos entre pares como no modelo configurativo.

Con respecto ás preguntas da “superioridade” da muller nas tarefas domésticas nós pensamos que obviamente a influenza da sociedade por inculcarnos sentimentos maternais nos fai ser máis “preocupadas” polos fillos. Pero pensamos, ó igual ca Margaret Mead que a capacidade reproductora nos conduce a esa empatía natural das nais cos fillos.

Con respecto da inmigración estamos dacordo con que é imposible pensar ó longo da vida sempre o mesmo, pero aínda que non podemos xeneralizar, os nosos avós teñen certos prexuízos. Poden estar inculcados pola sociedade, pero están ahí e é algo que lles dificulta as relacións comunicativas e as experiencias vividas. Unha experiencia inculcada que debería evitarse pensamos.

Estas foron as nosas reflexións. Se queredes comentarnos algo que hoxe non vos deu tempo a facer ou algo que non se vos ocorriu, podedes facelo aquí.

TGP 3Ñ.

¿É posible un Estado Español 2.0?

O día mércores 13 de abril, englobadas nas xornadas da mocidade galega A Nación 2.0, fomos á conferencia impartida por diferentes líderes políticos das nacións históricas. O reparto de mandatarios foi Xosé Manuel Beiras, ex – portavoz nacional do BNG, Xosé Manuel Pérez Bouza, senador do BNG, Josep Huguet, ex – Conseller Generalitat de ERC e Patxi Zabaleta, líder de Aralar e Portavoz de Nafarroa Bai no Parlamento de Navarra. As cuestións tratadas, tinguidas de polémica, xiraban arredor de que o Estado Español debere reformarse para avanzar cara un estado plurinacional, pluricultural e plurilingüe. Como única saída defenden a existencia dun secesionismo que debe chegar a través do pobo, unido e cun obxectivo en común. Xosé Manuel Beiras foi o líder máis polémico, dado que criticou ao Estado español de oprimir ao galego e fixonos un chamamento a tod@s para que nos organicemos nunha comunidade e poidamos reivindicar dunha vez por todas o noso dereito a decidir. Read the rest of this entry

“Psicoterapia de barra”

Muchas veces encontramos en el camarero un psicoterapeuta. En esta entrevista nos acercamos a Sara Fernánez, uno de estos psicoterapeutas sociales y del ocio.

Existe una creencia popular que señala a la figura del camarero como oyente y consejero. Y es que aquí lo que se gasta en bares, no se gasta en psicólogos. Cambiamos el diván por un receptor conocido o desconocido. Preguntamos a Sara si esta leyenda urbana se limita a constituir una mera etiqueta o se corresponde con la realidad del camarero. La entrevistada reconoce que “muchas personas solitarias, en su mayoría, ven en el camarero un receptor, un confidente al que contarle sus inquietudes o desencuentros o, simplemente anécdotas de su vida cotidiana.

Read the rest of this entry

TUC CIERRA EL CHIRINGUITO

Mañana, jueves, se cierra nuestra exposición fotográfica, de la cual ya estaréis cansados de oír hablar. Con mucha melancolía por nuestra última (o casi) publicación hemos hecho un vídeo (que siempre es más digerible que el tostón escrito) ilustrativo de nuestras proezas (osea trabajos) en relación con el TGP.  Read the rest of this entry

Comunicar un dereito

O venres é a ultima clase da materia e o grupo 4T temos a honra de poder mostrarvos o TGA que os nosos compañeiros do grupo 4a2 fixeron sobre o dereito a comunicar. A súa experiencia baseouse nas entrevistas directas con xornalistas coa fin de achegarse á realidade da profesión, a súa percepción sobre o dereito e á súa opinión sobre o rol que cumplen coa sociedade.

Cremos que este tema é interesante para todos porque eles contaron coa opinión de primeira man de profesionais de diversos medios, formacións e soportes co cal podemos ofrecervos diferentes visións dunha mesma realidade. Falaremos de vocación xornalística, conciencia, censura e moitas máis cousas.

Para a exposición terémosvos preparada unha presentación sinxela cos conceptos chave, unha pequena explicación e un debate  no que seguro que haberá opinións para todos os gustos. Agardámosvos alí e farémolo coa intención de que nos divirtamos todos o máis posible.

Grazas

TVE-G PROVOCA POLÉMICA

Tras exponer el TGA “La utopía de la comunicación en TVE-G” el día seis de mayo en la clase expositiva, el debate que generamos después se basó en tres preguntas fundamentales a partir de las cuales brotaron diversas y distintas opiniones enfrentadas.

En respuesta a la negativa de algunos miembros de TVE a contestar a los cuestionarios, la opinión de nuestros compañeros fue prácticamente unánime: “es comprensible que no respondiesen, pero que ya que estaban allí deberían haberlo hecho y no de manera obligada como pasó en algún caso”.

A partir de la pregunta de si el hecho de ser funcionarios afecta a su trabajo, las respuestas derivaron a un nuevo debate: las diferencias entre trabajar para una cadena pública o privada”.

Por último, y para concluir, se trató el tema de la lengua, a raíz de la negativa de algunos de los trabajadores de no responder por estar escrito en castellano. Sobre esto, se concluyó que es respetable que cada uno se reserve su derecho a decidir por sus motivos personales, pero que se trata de un hecho que detona mala educación, ya que gallego y castellano son idiomas muy próximos.

A arma máis poderosa

As radios comunitarias son as ferramentas idóneas para experimentar cos límites das novas tecnoloxías e a retroalimentación pregunta-resposta do binomio emisor-receptor – máis cambiante a cada paso – é unha plataforma perfecta para amosar outras experiencias de comunicación tecnolóxica. O seu proxecto acompaña o proceso de transformación das poboacións e constitúe a arma máis poderosa da que dispoñemos para evitar que a construcción do sentido público e a producción do coñecemento se fragüen só nos medios comerciais e nos discursos das altas esferas.

É mester articular os esforzos individuais a través delas para seguir discutindo a noción de propiedade e chegarmos á conclusión, tal e como puxo de manifesto Mariano de Cuac FM, na clase do pasado venres, que a emisión e recepción de información é un dereito fundamental do cidadán. Todo isto se desprende das acertadas palabras de Gastón Montells, ex director da emisora arxentina FM La Tribu e profesor de Ciencias da Comunicación na UBA. Déixovos o vídeo dun atinado discurso que servirá para comprender a esencia, os obxectivos e o desenvolvementos deste tipo de radios.

Nerea Pallares Vilar, CL4X

El precio de la fama

Tacho González lleva prácticamente toda su vida delante de la cámara. Es doblador, actor y presentador de la TVGA. Enla actualidad se encuentra en pleno rodaje de Padre Casares, la serie de gran éxito de la televisión gallega. Lo más destacado de la entrevista fue cuando nos comentó que a la gente le cuesta diferenciar el Tacho real, del personaje: “Esto es muy  curioso sobre todo en la gente mayor.  No es la primera vez que una anciana me para en el medio de la calle para reñirme por algo que mi personaje hizo en la serie, o para decirme que no sabe qué hago aguantando a mi mujer en  la ficción. No separan el “yo” personaje del “yo” real.” También habló sobre el precio de la fama y la insistencia con la que algunos seguidores pueden tratarlo a veces: “No puedes responderles de mala gana ya que tienes que ser consciente de que si no fuera porque ellos te ven cada semana tú no tendrías trabajo”.

Para cerrar la entrevista con buen sabor de boca, también reconoció que su trabajo es gratificante. No a todo el mundo se le reconoce diariamente su trabajo. Pero ¿Hasta que punto tu exposición diaria en los medios afecta en tu vida personal? ¿Compensa el precio de la fama?

(2L)

O blog reactívase!

Pois iso, despois da Semana Santa tan cutre que tivemos en comentarios, aínda precisamos outra semana máis de resaca para que por fin se retome seriamente a actividade do blog, sobre todo grazas ó debate (aínda que un pouco confuso si está a ter bastante seguimento) e ós grupos de comunicación exterior.

Polo que fomos lendo, estes son os comentarios máis interesantes:

Como a orde non é sinónimo da calidade dos comentarios, aquí vos van “a piñón”:

O de Rubén en El periodista ejerce su labor en el centro de una telaraña, ou o de Raquel Rodríguez en O xogo da guerra son unhas visións bastante persoais do comentado no post, pero tamén temos outros como o de María González en A bombra de Facebook, ou a versión máis “protestong” de Pablo Mayo en O xornalista funcionario. Blanca, amósanos en Experiencias Facebook que o seu traballo de TGA (e a exposición que nos deu na clase) non foi en van, e Javier González danos a súa visión da película This is England no comentario homónimo. Por último, para non esquecernos do debate, de aí rescatamos o comentario de Álex sobre como deberían actuar os medios locais se queren garantirse un futuro.

Seguide participando así!!

“Crash”

Hoy he visto una película que me ha hecho reflexionar. Se trata de “Crash”, colisión. Producida en el año 2004, con la dirección de Paul Haggins, y con un gran reparto, el filme  analiza los peligros de la intolerancia y la xenofobia en la vida de Los Ángeles, mostrando un análisis de cómo es la sociedad Estadounidense. En la zona gris entre el blanco y el negro, donde todo el mundo es víctima y agresor, todos colisionan durante 36 horas, en las que se desarrolla la totalidad de la película. Las vidas de los personajes se entrelazan entre ellos de tal forma que, todos sus actos quedan totalmente justificados y son totalmente comprensibles al final de la película.

Un choque entre vehículos da comienzo al choque de culturas, en el cual se ven envueltos un policía racista, una ama de casa blanca, un vendedor iraní, dos jóvenes afroamericanos y varios orientales traficantes, entre los que surgen las tensiones   raciales y de las clases sociales que ilustran la vida en dicha ciudad.

Pese a todo el conocimiento, posturas y corrientes de ética y moral, la actualidad nos presenta un   panorama ciertamente desolador. Ante una sociedad globalizada, consumista y de constantes cambios de postura hacia las acciones: modas, tendencias, fanatismo, etc. Es muy complicado el establecer una condición moral y ética aceptada.

Plasmando el racismo, la ira, la esperanza, la muerte, la corrupción, la intolerancia y la tragedia, entre otros, el final deja una película cerrada a nivel de la trama argumental, pero abierta a la reflexión sobre estos aspectos de relevancia actual.

Fernández Vázquez, Mirian

TGP 2I

La radio del rock, el barco del amor

Radio encubierta (The boat that rocked) es una comedia exagerada sobre las radios piratas y el consumo de música en la Gran Bretaña de los años 60. Se abre con música y se cierra con ella, quizás, más que una película, es un gran homenaje a los grupos y los locutores de radio de la época. El personaje principal es Carl, un adolescente hijo de soltera que, recién cumplidos los 18 es enviado por su madre al barco que sirve de sede a la radio pirata Radio Rock, en donde se encuentra su padrino.

Al igual que en Network, la película que anteriormente analizamos, se desarrollan dos formas principales de comunicación, entre individuos, más personal, y de masas, esta última más orientada a provocar emociones y sensaciones que en comunicar conceptos, aunque, como se puede comprobar, las ideas se deslizan solas. Lo más reseñable es la respuesta final de los fans de la radio, que hace ver cómo la gente sí sabe apreciar un trabajo bien hecho, y hecho con pasión, y que además atiende a sus necesidades sin desfallecer. Read the rest of this entry