Monthly Archives: Marzo 2012
Radio Venceremos
La historia
Menudo nombre, con un nombre como Radio Venceremos es difícil pasar inadvertido, lógicamente esta radioemisora clandestina no quería pasar desapercibida, buscaba informar a la gente de El Salvador y a la comunidad internacional, querían crear un tejido social fuerte y decidido, querían gritar la verdad a los cuatro vientos y su papel fue fundamental en el devenir de la contienda. Sucedió durante la guerra civil del país, entre 1980 y 1991, esta radio fue la voz del Frente Farabundo Martí para la Liberación Nacional (FMLN). Todo empezó un 10 de enero de 1981 cuando el periodista Carlos Henríquez inició las transmisiones.
Las mil y una historias de Radio Venceremos
Sánchez Andrade, S3F, T4-A
Pies en la tierra
Cuando hace dos semanas nos dijeron a Lucía Paz y a mí que nos concedían el destino a Lodz, Polonia, ambas nos sumergimos en un sueño del que creo que poco a poco comenzamos a despertar. Fueron dos semanas de querer saber absolutamente todo. Nos pasamos horas en internet mirando cosas de la universidad, de la ciudad, alrededores… Intentado elegir que asignaturas cursar el próximo curso que nos convaliden con las de la USC y que además nos ayuden a formarnos.
Hoy, dos semanas después, al menos a mí me ha pasado, empiezo a despertarme de este sueño polaco y pienso en que dentro de 4 meses cogeré un avión con destino a una ciudad desconocida en la que a los que conoceré serán la minoría. Estaré a nada más ni nada menos que a 3000km de mi familia, amigos, compañeros de clase… de toda mi vida y todo lo que me ha rodeado durante estos 20 años. Así que ahora sólo pienso en disfrutar al máximo de los míos porque durante 10meses sólo podremos comunicarnos vía carta, e-mail, skype… y lo de vernos a menudo sólo podrá ser en fotos o videoconferencias.
Aunque ahora tenga más lo pies en la tierra, mis ganas de irme no han disminuido para nada. Tengo ganas de descubrir la ciudad, el país, su gente y que ya formen parte de mi vida.
Os dejo la vista virtual del Campus por si queréis echarle un vistazo.
http://cos.uni.lodz.pl/wp-content/ULspacery/ULosiedle/index.html
Río Dovao, S3D, 3B3
“Visita a la ONCE”
El pasado martes 27 de Marzo nos dirigimos hacia la ONCE de Santiago de Compostela para realizar una entrevista a Abelardo Villar, técnico de integración laboral que nos ha explicado cómo desde esa organización facilitan la integración laboral a personas con discapacidad. Para ellos, discapacidad hace referencia a personas con deficiencias visuales cuyo campo visual sea inferior a los 10 grados y una agudeza visual, con la mejor corrección, no superior a 0’1.
Existen diferentes vías mediante las cuales esta organización lleva a cabo su “Servicio de apoyo al empleo”. En primer lugar ofrecen una “Orientación para la inserción laboral”, profesionales aconsejarán al usuario cual es el empleo que más se adapte a su perfil. En segundo lugar, se comprometen a realizar cursos de formación previos a la firma del contrato para que no tengan ningún tipo de dificultad en desempeñar su tarea desde el primer momento. Cabe la posibilidad también de realizar prácticas profesionales en empresas para adquirir experiencia. Por último también existe la posibilidad de una búsqueda de empleo autónoma (buscando préstamos en el caso de que se quiera montar una propia empresa o buscando por cuenta propia ofertas de empleo). Sea cual sea la vía que el usuario elija, la ONCE siempre ofrecerá la posibilidad de incentivar la accesibilidad al puesto de trabajo (APT) mediante ayudas materiales o ayuda de medios humanos.
http://www.once.es/new/servicios-especializados-en-discapacidad-visual/empleo
Vallo Mirás, S3D, 4B2
Buah Neno!
Se agora solto a seguinte frase: Fuah neno acabo de venir de la kel de mi plas, que compró un chukel nuevo para su ja, mazo bonito!.Mais de medio mundo quedaría atónito ante o descubrimento dunha nova lingua, pero nada máis lonxe da realidade. Trátase do Koruño lingua urbana cooficial e coexistente co castelán e o galego.
Saco este tema, para falar da exlusión social lingüística. É decir, cantas veces temos cambiado a nosa maneria de falar dependendo do entorno co que nos relacionásemos?. Ou ata que punto nos sentimos integrado nun grupo que ten outra jerga, ou outra lingua?. A pesar de todo o que nos inculcaron dende pequenos, penso que é algo que nos afecta moito e que as veces deriva nun problema de integración social; como lle pode ocorrer aos inmigrantes.
Parece unha tontería pero non o é tanto, aínda seguimos mirando raro a ese par de rapazas ou rapaces que están no bus mantendo unha conversa en ruso, rumano, ou calquer outro idioma que nos sone a chino.É unha situación moi complexa xa dentro dunha comunidade como Galicia, as friccións entre castelan-falantes e galego-falantes. Pero si nos poñemos na pel dos inmigrantes que pasa?. Eu pensó que ainda que on se queira recoñecer vivimos moitas máis situación de exclusións lingüísticas das que se pensan. Deixo xusto un enlace que fala deste tipo de integración, tratado dunha forma moi xeral.
http://www.ciedh.es/documentos/medicion_integracion_inmigrantes.pdf
Álvarez Gromaz S1F, 1A 3.
“José Manuel Sabucedo: O 15M non fallou”
Nesta semana fomos falar cun profesor da factuladde de psicoloxía, José Manuel Sabucedo quen está levando a cabo un importante estudo sobre as protestas socias. Decidimos falar con el para tratar en concreto, o asunto que nos incumbe, o 15 M e a relación cas redes sociais.
Neste encontro, Sabucedo destaca duas cousas moi importantes a ter en conta. Por unha banda o fundamental das redes sociais para poñer en contacto a xente. Xa que se trata dun medio polo que non pode haber censura, e através do cal se pode chegar moi rapidamentea todo o mundo. Polo que a xente tivo a portunidade, e os medios necesarios para manifestar maisvamente o seu enorme descontento cunha clase política que non o representaba.
Por outra banda, está o feito da manipulación, a que se viu sometida o acontecemento. Isto foi o que ocorreu en casi todos os medios. Non cesaban de terxiversar aos manifestantes así como de correr un pano opaco que evitase a transferencia de calquer información relaicionada co momevemento 15M. Segundo o profesor Sabucedo, estos grandes atrancos foron os que axudaron a crear na sociesade grandes perxuizos hacia o movemeto e hacia os seus integrantes.Un exemplo desos perxuizos, e duras críticas inxustificadas pode ser visto neste articulo do País, onde o escritor Sánchez Dragó se despacha agusto.
Eu concretamente quédome cunha frase da entrevista: “Non debemos esquecer que a sobernaía está en mans do pobo, o decide quen lle debe gobernar”.
Álvarez Gromaz. SF1.1A3.
A comunicación e o desenvolvemento
Esta semana asistín a conferencia organizado polo grupo ProT de Intered sobre “Educación para o desenvolvemento”, duas horas ben interesantes que me fixeron reflexionar sobre o papel colonizador que teñen os países desenvolvidos sobre os países do cono sur do mundo.
Tendo en conta unha perspectiva histórica, os países do chamado “primeiro mundo” levamos décadas aproveitandonos e explotando aos demais países sen pensar no seu propio desenvolvemento. Proceso no cal a comunicación tamén ten unha gran responsabilidade, pois poden contar eles se non os incluímos na conversación?
Desta maneira, se consideramos que os procesos de comunicación permiten ás comunidades definir quenes son, cales son as súas aspiracións e necesidades, e como poden traballar para a mellora das súas vidas; o diálogo convírtese no eixo da comunicación para o cambio social: intercambiar ideas, informar, pero, sobre todo, escoitar. Esta é a idea central do estudo da comunicación e desenvolvemento que inspira a formulacións de políticas e programas de desenvolvemento ou para activar a comunicación para a busca do cambio social. Programas que se deberían levar a cabo dende todas as partes do mundo para reactivar unha comunicación global que implique o desenvolvemento de todos os países. Mais isto non é posible se un dos principais implicados só se mostra falsamente interese por escoitar aos que están noutro lado. Cales credes que poden ser as solucións a este conflicto comunicativo? Ou mellor dito a esta falta de comunicación?
Bragado Paz, GBCP
“ProT: O problema de non saber comunicar con respeto”
É a modo de continuación do Seminario do pasado 27 de marzo, que o meu compañeiro David Leiro non puido comentar enteiro por motivos de espazo, aquí relato a continuación a ponencia de Emilio Martínez, ex presidente da Coordinadora Estatal de ONGDs.
Emilio Martínez dounos un paseo pola historia das ONGDs e as técnicas de comunicación das asociacións cuxas razóns son a de sensibilización, recadación de fondos e o exercicio de presión política. Remarcou as campañas máis exitosas tales como a do 0,7 e contra as minas antipersoas, ademáis falou das malas prácticas dalgunhas asociacións como Intervida e a súa espiral da pobreza.
As ONGDs teñen diferentes técnicas publicitarias, Misións Salesianas cunha visión da man branca que axuda ao pobre e Intermón Oxfan, máis respetuosa. Tamén falou do caso ANESVAD que case consegue a súa expulsión da Coordinadora estatal de ONGDs por publicidade ofensiva.
A obriga deste tipo de asociacións e tamén dos comunicadores, é a de romper as estruturas que xeran desigualdade e para iso existe unha especie de Biblia das ONGDs, o informe de Pearson para o desenvolvemento económico. Falouse, como na segunda sesión do seminario, da situación económica e demográfica dunha serie de países pero neste caso en función do IDH (Índice de Desenvolvemento Humano).
Deus Rivadulla, Alba S1E 2A4
ProT: Rematou a recollida
Esta semana rematou o proceso de recollida de consolas e videoxogos. Esta etapa, fundamental pero non única dentro da nosa colaboración con “Juegaterapia”, mostrounos que hai xente xenerosa e interesada en axudar aos demais máis tamén moita outra que moito fala de participar pero logo é bastante “rata” e non trae nada. Con todo, contentos cos resultados obtidos, comezamos a pechar a nosa colaboración con Juegaterapia, aínda que esperamos que non sexa a última e podamos seguir axudandoos no futuro.
Pola nosa banda estamos moi emocionados coa próxima fase do noso traballo: a entrega dos xoguetes aos máis picariños, que esperamos poder facer nós mesmos nalgún hospital galego, aínda que non temos nada asegurado. Para coñecer un pouquiño máis as últimas donacións que se fixeron dende “Juegaterapia” deixovos algún link: http://juegaterapia.org/ultimasdonaciones.php
http://juegaterapia.org/albumes.php
Dende aquí queremos agradecer a todos os que participaron con nós, ben traendo videoxogos ou axudandonos a difundir o noso proxecto para que chegase ao maior número de persoas posibles, ou incluso pegando algún cartel por Santiago adiante.
Bragado Paz, 1B3
“El pozo de los deseos”
Esta curtametraxe documental conta a labor da Fundación Pequeño Trabajador a través da historia de tres nenos protagonistas, así coma das testemuñas dalgúns dos integrantes do proxecto. Os nenos atópanse no contexto dun barrio deprimido de Bogotá e proceden de familias desestruturadas. A situación de pobreza que viven fai que se vexan obrigados a traballar para que as súas familias podan saír adiante. O obxectivo da Fundación é que, xa que non poden deixar de traballar, polo menos podan compaxinalo cunha educación inclusiva e de calidade, propiciando o desenvolvemento humano e sostible.
Aparte da súa dubidosa calidade documental, sobre todo pola sobreactuación das partes nas que saen os nenos, a curtametraxe presenta elementos interesantes no tocante á comunicación. Un dos aspectos que máis destacan é o papel que xoga a escola, creando unha comunidade moi particular, formada por nenos e profesores. Tamén é interesante a comunicación que se establece entre eles de forma directa. Pero, ademais, xoga un papel moi importante a lectura, sobre todo como ferramenta para comunicarse cos demais e para entender o mundo que os rodea. A escola convértese entón nunha comunidade, en parte substitutiva das familias, que une ós seus integrantes a través da realización de actividades xuntos, onde os profesores actúan como nexo de unión entre os nenos, unha figura líder fundamental tamén para a comunicación co mundo que os rodea.
O documental mostra cómo se traballa un dos piares fundamentais de InteRed como é dereito á educación e o papel fundamental que xogan as escolas e as posibilidades que estas lles ofrecen nas vidas dos nenos. Aquí podedes ver unha das versións da curtametraxe, na que só se conta a historia dos nenos:
http://www.youtube.com/watch?v=XTvkbBixLto
http://www.youtube.com/watch?v=RzLB2H5D2gs
Bereijo Piñón, S1F, 1A3
“El mediador familiar”
La pasada semana, mi compañero Javier Salgado y yo, concertamos una cita con el grupo de Mediación Intrajudicial de Santiago de Compostela. Dado que nuestro trabajo TS se basa en las posibles causas que originan un divorcio así como los vínculos comunicativos que llevaron al mismo y se rompen tras la separación, creímos conveniente realizar una entrevista a Juan Daponte y Olga Failde, profesionales que trabajan mano a mano en este servicio.
Psicólogo y abogada de profesión, se encargan de llegar a un acuerdo entre parejas en trámites de divorcio sin tener que esperar a juicio. Su trabajo consiste en establecer una comunicación entre las dos partes afectadas, ejerciendo la función de mediadores en la conversación. Como ellos mismo nos explicaron, “no se trata de darle la razón a ninguno de los dos, sino intentar llegar a una solución conjunta, que favorezca ambas partes”. Todo lo que se habla en estas sesiones es confidencial, y en ningún caso podrá interceder en el proceso judicial, pero si se produce un acuerdo, este tendría el mismo valor que una sentencia.
Daponte y Failde, nos comentaron que tras 3 años de trabajo, actualmente se ven totalmente desbordados de trabajo, pues cada vez son más las parejas que piden a los jueces acudir a estas sesiones, pues es un servicio a disposición del juzgado. El objetivo de esta mediación es intentar que parejas comunicativamente “rotas”, puedan solucionar problemas que se esconden detrás de exigencias económicas e intereses relacionados con la custodia de los hijos.
Veres Ojea TS 3C, ProT 4B1
¡MERAVIGLIOSA TORINO!
Gran desconocida para el servidor, Torino formará parte de mi día a día dentro de unos pocos meses. Meses que se harán eternos desde luego. Ese es mi destino Erasmus y junto con otro compañero de clase, Juan, iniciaremos una etapa nueva y grandiosa de nuestra vida.
Me arde el alma por que llegue el momento. Explotar con la buena comida, conocer gente nueva que te aporte infinidad de cosas y porque no…pillar unas buenas “borracheiras” en las Erasmus parties que tanto dan que hablar. Sin excederse claro.
Intentaré además, no abastecerme solo de la compañía de ellos, sino también de los autóctonos del lugar y explorar realmente lo que es el mundo italiano, sus gentes, su modo de vida y su cultura. Lo veo un poco complicado pero todo se andará.
En estos meses previos al Erasmus vivo como en una especie de nube mezclada de estrés, nervios, un poquito de miedo e ilusión. Nadie me ha hablado mal de la experiencia, así que espero que esa nube sea pasajera y de paso a esa gran ciudad, cuna del FIAT y de las deliciosas chocolatinas “gianduiotti”.
Vallo Mirás, S3D, 4B2
O fin xustifica os medios?
Los hombres no se hacen criminales porque lo quieran, sino que se ven conducidos hacia el delito por la miseria y la necesidad.
Con esta frase do filósofo chino Ten-si, do século V a.C comeza o filme debut Navajeros (1980), do director español Eloy de la Iglesia.
A película, ambientada en plena crise laboral de comezos dos oitenta, xira en torno a un único tema: a delincuencia xuvenil.
Nos barrios marxinais do Madrid da época, moitos nenos e adolescentes eran analfabetos; non polo feito de que non puidesen ir á escola, senón porque a súa educación familiar era practicamente nula. Os fogares rotos, inexistentes eran habituais. A prostitución, os malos tratos, as drogas e as armas formaban parte do día a día de nenos sen rumbo. A cárcere facíase habitual: era frecuente que algún familiar ou amigo estivera preso.
As circunstancias provocaban a rebeldía dos adolescentes, que carecían de calquera tipo de formación. A fame, a necesidade traía consigo violencia, armas, prostitución e droga, creándose un círculo vicioso.
Isto lévame a expor unha cuestión: É a mala conduta innata á personalidade do ser humano ou é provocada polas circunstancias?
Bouza Veiga S1B, S1A1
Os inmigrantes, mudos na prensa
Con motivo do noso traballo de TS, que ten como finalidade o estudo da situación do colectivo inmigrante hoxe en día e no noso entorno, estamos deseñando unha serie de actividades que nos axuden a difundir as súas vivenzas e o rol que ocupan dentro da sociedade. Nesta ocasión, escollemos a elaboración de dietas: cada un dos membros do grupo escolleu un medio de comunicación ou varios e fixo un estudo das noticias (publicadas entre o 14 e o 21/03/12) sobre o colectivo inmigrante.
Eu seleccionei o xornal El País. Despois de ler as diferentes novas e de observar a voz ou o protagonismo que se lle otorga aos inmigrantes cheguei a unha serie de conclusións. A primeira dela, e que se pode apreciar a simple vista, son os temas da información de índole marxinal ou delictivo (prostitución, rede de tráfico de persoas) ou institucional/corporativo ( ONGs, censos). Polo tanto, o contido das informacións non tratan, polo analizado, aspectos positivos do colectivo. Ademais, nestas novas a voz dos inmigrantes é inexistente. Na noticia sobre prostitución (http://bit.ly/Hf4Npl )que alerta da gran porcentaxe de mulleres inmigrantes que se ven envoltas na explotación sexual, non mostra nigún dos seus testemuños.
En conclusión, ao colectivo de inmigrantes outórgaselle un rol negativo ou en todo caso, adornado con novas institucionais que non teñen máis fin que un reconto cuantitativo. O xornalista debe ahegar as vivenzas dos inmigrantes e deixarlle un espazo, tamén, para que eles o fagan.
Mosteiro Reboredo, Mª Cristina
S2D, 3a1
“ProT: Bailaches Carolina, bailei si señor…”
Continuando con nuestro trabajo de TS la semana pasada, en concreto el jueves, hemos visitado con ATEGAL el centro Cottolengo. Este lugar alberga a minusválidos “de gravedad”, de tal forma que nuestra visita junto la de Fátima y Míriam además del resto de asociadas de ATEGAL es una novedad para los enfermos. Llegamos puntuales a la cita con Iván Varela, miembro del GOBE que le toca supervisar nuestros progresos. Al momento apareció la expedición ATEGAL. Nos enfrascamos en la tarea. No es una situación cómoda, pero hay que demostrar entereza. Globos en mano, sonrisa en la boca y alegría en el cuerpo. Nos conducen al salon de actos, en donde van llegando a cuentagotas las enfermas. Al final nos tocó ejercer de animadores, poner nuestro grano de arena para que ese día fuera inolvidable. Repartimos los globos, jugamos con ellos, animamos, bailamos, cantamos y hasta “peloteamos” con ellos. Hora y media más tarde tocó poner fin. Los internos del centro del Cottolengo nos lo agradecieron, sabemos que ha sido un día inolvidable, en especial para alguna de las participantes que no pararon de pedirnos bailes con música de David Bisbal, Civera y compacompañía. Algunos pudieron participar más activamente en las actividades. Otros, por desgracias de la vida, no pudieron pero según nos han afirmado las enfermeras ha sido un soplo de aire fresco para su rutina diaria. Este jueves, más.
Martínez Montero, S2C, 3A2
Destino: Salamanca
O pasado venres saíu a lista provisional de destinos SICUE para o vindeiro curso. E a min, xunto con Bea Yáñez, tocoume a Universidade Pontificia de Salamanca -tal e como quería.
Esta capital de provincia castelá –declarada patrimonio da humanidade pola UNESCO, por certo- é un dos destinos universitarios por excelencia en España. O ambiente que se respira nas súas rúas tan cheas de historia é semellante ó casco vello de Compostela e o seu “bule-bule” diario. Así, os mozos e mozas que alí estudan enchen de frescura o seu distintivo plateresco avellentado polos séculos. É un lugar con moita vida. Ademais, conta coa universidade en activo máis antiga de España, que constitúe tamén unha das primeiras fundadas en Europa. O tan sabio Afonso X, alá polo século XIII, impulsou un primitivo centro de estudos que -¡quen mo diría!- darame a min acollida no próximo ano.
Velaquí o que considero un dos cambios máis significativos: pasar dunha USC pública (por agora) a unha UPSA privada. Sei que estarei fóra de “hábitat”, e isto imponme un pouco, pero tamén sei que é unha experiencia e que, coma todas, me enriquecerá. Será un gran cambio a nivel profesional e a nivel persoal, que, expectativas á parte, só poderei valorar cando conclúa. Polo de agora, quedo cunha frase de William Shakespeare que di que <a aprendizaxe é un simple apéndice de nós mesmos: alí onde esteamos, estará tamén a nosa aprendizaxe>. Pois desta volta, toca Salamanca.
(Vídeo dun programa de La Sexta sobre a vida universitaria salamantina)
http://www.youtube.com/watch?v=mdm63ynCUEQ
Liñares García, GBCP.
“ProT: A importancia de comunicar”
Seguindo co cronograma establecido hoxe foi o noso último día en GOGAMI. Para unha entidade como esta as redes sociais son imprescindibles xa que ó ser unha asociación sen ánimo de lucro tampouco poden permitirse gastar cartos na difusión da súa imaxe polo que as ferramentas que ofrece a web revolucionaron a forma de traballo do gabinete de comunicación.
COGAMI ten perfil en facebook, twitter, google+, linkerin, youtube, ibox… Estes perfís axudan a difusión da labor que leva a cabo a entidade e completan ó boletín. Ademais, COGAMI renovará este mes a súa páxina web (pincha aquí para ver a actual) e estase a manexar a posibilidade de inserir publicidade para así obter beneficios económicos. O que máis nos chamou a atención na nova páxina web, xa que nos tivemos a posibilidade de vela, é que ten unha guía de estilo para xornalistas para que aprendamos a tratar ás persoas con discapacidade nos medios.
Por outra banda, axudamos ó gabinete de prensa coa realización dunha estratexia comunicativa para achegar a labor de COGAMI á Costa da Morte. O traballo xa estaba algo encamiñado mais nós puidemos aportar ideas frescas, xa que non estamos encasilladas nas rutinas que eles teñen de traballo, e estas foron aceptadas por parte dos membros xa que lles parecían axeitadas. Algunhas das nosas ideas foron as charlas sensibilizadoras nos institutos ou o contacto mediante redes sociais con posibles interesados antes da chegada de COGAMI ó seu Concello para que así xa teñan unha idea previa.
Pedrouso Areán
S2D, texto do grupo ProT 3a1 (Mosteiro Reboredo, Paz Fraga, Pedrouso Areán)