Daily Archives: 5 Marzo, 2012

ProT: Prometedor cambio de rumbo.

A pesar de nuestro buen primer contacto con la Asociación Estudiantes Sin Fronteras, de la que ya hemos hablado en nuestro anterior ProT, hemos tenido que pensar en deshacer el trabajo realizado con la misma ya que no existían suficientes actividades hasta el mes de Abril, al ser estudiantes la mayoría de sus componentes.

Pero después de hablar con nuestro profesor Marcelo Hermida y explicarle nuestra situación actual, accedió amablemente a ponernos en contacto con otra asociación llamada FADEMGA (Federación de Asociaciones en favor de las Personas con Discapacidad Intelectual de Galicia), como bien dice el nombre de la misma, esta asociación trata a personas con discapacidad en nuestra comunidad autónoma, con servicios como intermediación para la inserción socio-laboral, servicios de apoyo para el desarrollo profesional y social en centro especial de empleo, etc.

El Polígono de Tambre es donde se encuentra FADEMGA, y cabe destacar nuestro contacto directo con la asociación, una coordinadora llamada Iria. Después de concretar determinados aspectos y fechas estamos a la espera de noticias por su parte.

Os seguiremos informando.

Grupo ProT tutorizado 2b Prot 2b.

García Varela, Iglesias Otero, Knight Asorey, Mariño Román.

Non son estereotipos, son prexuízos

Hoxe tiven clase de inglés. A última media hora dedicámola a interactuar entre todos, incluída a profesora, aínda que ela intenta non tomar parte nos asuntos tratados. O tema de hoxe eran os clichés. Un deles para min, gran descoñecedera do tema, tocoume de cerca. Decía o seguinte: “The Bulgarian men took one look at the Bulgarian women and started swimming to another country”, isto é, os homes búlgaros miran ás mulleres búlgaras unha soa vez e bótanse a nadar a outro país.

Para min, é unha profunda ofensa. Este tipo de aparentes “estereotipos” que se transmiten, non fan outra cousa máis que xeneralizar por unhas pequenas excepcións. Eu teño unha amiga búlgara e é de todo menos fea. Ademais, as súas amigas tampouco o son; poden ser menos guapas pero dicir que son feas é ter bastante seguridade da fermosura dun mesmo.

O máis curioso foi cando a profesora preguntou se estabamos de acordo e todo o mundo afirmou non coñecer a ningunha persoa procedente da tan discreta Bulgaria. Ninguén coñecía nada dese país pero tampouco ningún dos meus compañeiros deu a cara por defender o que a min, polo menos, me parece unha ofensa. Probablemente o feito de que teña esa amiga búlgara me faga ver con malos ollos este tipo de clichés pero, ó meu parecer, son prexuízos de prepotentes enmascarados baixo o nome de “estereotipos”.

Polo visto os españois e británicos, xa que isto vai de xeneralizar, gañarémoslles en beleza pero eles a nós gáñannos en educación, civismo e cortesía. E gáñannos por goleada.

Díaz Villaverde, Yanire S2A

ProT: de MSF al 7º Arte

Tras ver como Médicos Sin Fronteras nos exigía a nosotros mismos proponer actividades pues todas las realizadas por ellos vienen desde la sede nacional en Barcelona, decidimos dar un giro de 360º a nuestro ProT. Ayudados por Marcelo, dimos con Cineclube, situado en la calla Santa Clara, la asociación compostelana dedicada al séptimo arte, ideal para todos sus amantes o para los principiantes ávidos de saber. Entre las actividades que ayudaremos a llevar a cabo se encuentran la proyección de films y ciclos de autor, subtitular películas al gallego y trabajos de gestión con el público. También colaboraremos en el blog y la catalogación de fondos. A primera vista creemos que podremos llevar con facilidad y un mínimo de entusiasmo estas propuestas a buen puerto ya que el cine es una parte de la cultura que siempre interesa en mayor o menor medida. Tendremos oportunidad de ampliar nuestros conocimientos sobre el séptimo arte, entender mejor la obra de los grandes directores y analizar los cambios y tendencias en los últimos años. Por otro lado, esperamos conectar con los cinéfilos que vengan a la asociación semanalmente y entablar con ellos debates y compartir opiniones. Seguiremos informando.

 

Jorge Liboreiro, T3B

Solidarios

Siempre hay alguien que necesita ayuda. Nosotros como buenos seres humanos deberíamos prestársela. El altruismo es una cualidad que se está perdiendo en nuestra sociedad y claramente, debería ser incentivada.

¿Cuántos de vosotros colaboraría con una asociación si no fuera un trabajo mandado en esta asignatura? Supongo que pocos, o por falta de tiempo, falta de ganas o falta de incentivo. ¿Qué otro incentivo necesitáis a parte de sentirte bien contigo mismo?

Sinceramente, para dar algo a cambio de lo que te otorga la sociedad no hace falta colaborar con una asociación. Hay gente que ya se dedica a colaborar y sólo tendríamos que ayudarlos. Por eso, esta semana quiero hacer un poco de promoción de un evento solidario.

El próximo sábado 10 de marzo se celebrará en Vigo el festival Olivo Rock. Para entrar, sólo tendréis que traer un quilo de alimentos no perecederos que irán directos al Banco de alimentos de Vigo.

Si podéis, pasaos, no os cuesta casi nada, bueno sí, un paquete de alimentos.

http://www.facebook.com/profile.php?id=100003490909595

https://twitter.com/#!/OlivoRock

McGrath GBCP

Los Sustitutos (Surrogates), la película.

Image

En el mundo de Los Sustitutos es posible construir robots con apariencia humana controlados a distancia. Estos se fabrican siguiendo las características deseadas por el cliente: raza, género, altura, peso, tono muscular, color de ojos, etc. Una vez en poder del robot, el cliente se instala en su hogar y mediante un aparato inalámbrico es capaz de trasladar su conciencia al cuerpo del autómata y controlarlo y sentirlo como si fuera el suyo propio.

Nos hallamos ante una sociedad donde toda actividad pública se desarrolla a través de estos robots sustitutos del cuerpo humano. Las personas se han cerrado en sus casas incapaces de competir en un mundo donde todos son jóvenes, fuertes y guapos. El mundo exterior se ha vuelto perfecto. ¿Cómo afecta eso a la comunicación humana?

La sociedad cambiaría drásticamente. Sería la desaparición definitiva de las diferencias, la perfección física nos haría a todos iguales. No tendría sentido ser tímido ni temer ser rechazado por ningún grupo. La comunicación se haría homogénea y abierta a todos. También influiría la desaparición del “miedo”. Un sustituto es una máquina, puede ser repuesta mientras el usuario permanece a salvo en su hogar. No hay miedo al dolor. Ya no hay nadie más alto ni más fuerte, por lo que el temor a que un mensaje pueda ser malinterpretado y originar una respuesta violenta desaparece. Se crea un contexto de igualdad  y de sinceridad total en la comunicación.

¿La igualdad nos hará libres o la imperfección evita el caos?

Pérez Pérez, S3F

Internet e a globalización

Na era da globalización, Internet e as redes sociais foron vistas en ocasións coma una ferramenta de homoxeneización cultural. Os novos medios xurdidos a través da rede constituíron una forma de expansión e implantación da cultura de masas dominante que agora é capaz de chegar a un público máis numeroso e heteroxéneo, de xeito que unha mesma mensaxe pode ser difundida entre un número de público que antes era impensable. Pero que sexa posible non significa que suceda, xa que as mensaxes deben enfrontarse á saturación da rede e competir coa multitude de mesaxes, similares ou diferentes, que se difunden cada momento.

Pero, ó mesmo tempo que Internet se convertía nunha ferramenta da cultura de masas, converteuse tamén nunha ventá a través da cal aquelas culturas e correntes que non tiñan cabida nos medios tradicionais atoparon una forma de expresarse e darse a coñecer entre o público. Así, Internet constitúe una alternativa comunicativa para os sectores de cotío esquecidos nos medios de masas. Resulta moi interesante estudar o potencial deste medio da globalización coma una ferramenta para a antiglobalización.

Bereijo Piñón, S1F

Cómo os medios de comunicación presentan os feitos. O accidente ferroviario en Polonia.

http://www.rtve.es/alacarta/videos/telediario/indicios-apuntan-error-humano-como-causa-colision-trenes-polonia/1340162/

O pasado sábado os medios de comunicación achegábannos a noticia dun tráxico accidente en Polonia no que dous trens que cubrían a ruta Varsovia-Cracovia chocaron de fronte, tendo como resultado a morte de 15 pasaxeiros e outros 60 resultaron feridos.

Dende que realicei o meu Erasmus en Polonia, na cidade de Lodz, todas as novas relacionadas con este país resúltanme de especial interese. Sorprendeume que os encargados das obras nas vías puidesen ter un erro de tales magnitudes, especialmente porque esta liña, que conecta as dúas principais cidades do país, é a que maior volume de pasaxeiros transporta ao día.

Con todo, non deixou de resultarme un pouco incómodo o feito de que dende os medios de comunicación, especialmente os españois, a principal preocupación fose que os estudantes Erasmus resultaran ilesos. Un exemplo é este titular do diario ABC: Ilesos 19 estudiantes españoles tras el choque de trenes en Polonia.

Para o meu parecer, esta é unha forma pouco coidadosa de presentar os feitos xa que coido que pode resultar ofensivo tanto para os feridos no accidente como para as familias dos afectados. Esta é a miña opinión, agora gustaríame coñecer a vosa.

Cereijo Vázquez, S1F, 1B1

Esa canción especial

A música. Sempre con nós. Capaz de espertar cada sentimento,ilustrar cada inquietude ou exemplificar cada momento das nosas vidas. Sempre hay unha canción que expresa concretamente o que estamos a vivir nun momento determinado.

Sen embargo, ás veces atopas unha canción que é capaz de espertar e amosar todo á vez. Unha canción que sempre estás disposto a escoitar con atención. Unha canción que esperta sentimentos en ti que ningunha outra é capaz de facer brotar. É esa canción especial.

Hoxe quero achegarvos a miña co afán de que cada un dos que lea este pequeno post se anime a compartir con todos esa canción da que estou falando. Tamén vos animaría a compartir algún dos sentimentos que esperta en vós esa canción, pero por suposto, non é estrictamente necesario.

Sen máis demora, esta é a miña canción. Dende o primeiro momento que a escoitei souben que era a miña canción. A sensación de liberdade que sinto cando a ecoito é algo que ningunha outra canción pode ofrecerme. CARRY ME OHIO, dos SUN KIL MOON

Javier Salgado Alvarez  S3C

A importancia do diálogo na adolescencia

Sabemos que existen diferentes tipos de comunicación coma unha charla ou unha discusión, pero o diálogo constitúe a mellor forma de comunicarse con outra persoa.

O diálogo é o encontro persoal entre dous seres que se dan e reciben mutuamente, é unha forma de comunicarse  na que a persoa comprométese para transmitir e recibir o que lle é máis caro, como as súas opinión, os seus sentimentos, as súas ideas, etc…

Cando existe a comunicación na familia, seguramente que se poida afirmar que existe un ambiente de unión e afecto na casa. Pero, sobre todo e o máis importante, é que hai un respeto mutuo e uns valores ben asentados. Emporen, crear este clima de comunicación na familia, non é unha tarea fácil. O que hai que facer é crear o clima adecuado que facilite esa comunicación.

É fundamental que os pais introduzcan os mecanismos necesarios para facilitar unha boa comunicación entre os membros da súa familia. Saber escoitar e falar e mostrar empatía son algunhas das actitudes para promover un bo clima de diálogo no fogar.

Por estas razóns, o diálogo é importante para manter unha boa relación entre pai e fillo. A comunicación é fundamental para o achegamento entre estos dous. Si non existirá comunicación ou unha mala comunicación, as relacións familiares non se poderían dar, por eso resaltar así a importancia de comunicarse.

Juan Caamaño Canabal

                                      S1F

Long Live Meryl

Con su tercera victoria el pasado domingo, Meryl Streep se ha reafirmado como la mejor intérprete del cine contemporáneo. Una actriz que ha sabido transmitir y comunicar a los espectadores múltiples emociones y estados de ánimo. Ella siempre ha destacado por su férreo compromiso con el personaje. Hace que nos olvidemos del carácter tan informal y risueño que ella posee para dar vida a mujeres tan dispares como Karen Silwood o Susan Orlean en Adaptation. ¿He dicho mujeres? Incluso se ha atrevido con hombres, como en Angels in America, donde realiza una impresionante transformación en un rabino. Su presencia llena cada plano y escena, algo a veces perjudicial para sus compañeros de reparto, como le pasó a una eclipsada Anne Hattaway en The Devil wears Prada. Su facilidad para adaptar acentos le sirvió para meterse en la piel de Francesca, una inmigrante italiana en Los puentes de Madison o de Sophie Zawistowski en Sophie’s Choice (film que incluye una de sus escenas más desgarradoras y emotivas). También se ha atrevido con monjas, con ABBA o con la mismísima Margaret Tatcher (The Iron Lady), papel que le ha reportado su tercera estatuílla dorada. Sus escasos detractores la tachan de mecánica, de interpretar de una forma demasiado premeditada, de un trabajo demasiado perfecto. ¿Desde cuándo esto es un factor negativo? Sea como fuere, su carrera (17 nominaciones en total) ha encumbrado a esta mujer a la posición de lo que simplemente es: una leyenda viva del séptimo arte. Long Live Meryl.

Jorge Liboreiro, S3C

Protexido: Cotilleo vai, cotilleo ben

Este contido está protexido por contrasinal. Para velo introduce o contrasinal a continuación:

“O problema de ter que ser concreto”

Coma todos os principios está custando moito. E, sobre todo, custou poñernos de acordo tódolos membros do grupo e centrarnos nun só tema. Dende un principio tivémolo claro: falar cos nosos avós sobre como ven a vida de agora. Pero, a palabra “vida” é moi ampla. Así que tivemos que concretar un pouquechiño máis o tema. Como estamos a estudar unha carreira inserida ao cen por cento no ámbito da comunicación, pois que mellor que preguntarlle aos nosos avós que opinan de como nos comunicamos no día de hoxe marcado polas novas tecnoloxías e coñecer tamén como facían eles para comunicarse antes. A parte tivemos que concretar as diversas actividades. As entrevistas que levaremos a cabo darannos pé a apostar forte polo eido audiovisual para unha mellor representación do noso tema. Asi, acabamos decidíndonos por realizar unha fotogalería en rede así como un vídeo que agardamos que quede ben. Ata aquí moitas decisións; esperemos que fose o máis duro, xa que agora ven recolleitar o froito do que plantamos coas nosas ideas. Desexádenos sorte!

Rivera Rey, S3B

ProT: El albergue Juan XXIII nos espera

Debido a unos malentendidos organizativos con nuestro contacto dentro del albergue, las actividades dentro de la organización se han tenido que atrasar un par de días más. Sin embargo, a partir de este miércoles, podemos decir que mi grupo y yo estaremos dentro, atendiendo totalmente la comunicación externa del albergue con la revista que distribuyen. Estamos bastante animadas con esta actividad y con ganas de empezar. Nuestras expectativas por ahora son amplias, queriendo mejorar la imagen del albergue desde dentro y conocer un más profundamente las relaciones entre los asiduos a este centro y sus trabajadores.

Os seguiremos informando.

Rego Rey, Sandra. GBCP

http://www.farodevigo.es/portada-ourense/2012/03/04/guardia-civil-busca-portugal-cuarto-implicado-crimen-verin/629431.html

Sen dúbida algunha podería tratarse dun feito extraído dun thriller de intriga ou misterio, ou dunha escena digna dun filme de xénero policíaco… pero como adoita dicirse, moitas veces (ou incluso a maioría das veces) a realidade supera á ficción.

O rebumbio que causou o asasinato do chófer Bernardino Pousa o pasado mes de setembro, o cal apareceu degolado debaixo do autobús que conducía, reaparece de novo coas detencións da filla do mesmo, o mozo desta e a ex muller da vítima.

 Un suceso de tal calibre non pode menos que espertar toda unha serie de reaccións entre o pobo verinense, que non da creto a que a propia familia fose a que matase a Bernardino. As investigacións concluiron que foi o mozo da filla, Alberto Fernández, quen o golpeou na cabeza cunha barra de ferro e que foi a ex muller a encargada de contratar a un sicario portugués para que lle cortase o pescozo…así o acabou declarando Alberto Fernández tras a presión exercida pola policía. Agora búscase o paradoiro do presunto autor da degolación.

 Un suceso inhóspito? Que merece a categoría de “incrible”? sinceramente, atrévome a dicir que non tanto nunca vila como Verín. Ubicada xusto na fronteira con Portugal foi sempre escenario de sucesos escuros, maiormente relacionados co tráfico de drogas. Como verinense podo afirmar que os axustes de contas ou aparicións de mortes semellantes é algo máis “familiar” aquí que en calquera outro espazo galego. De feito, o pasado venres acaba de aparecer un matrimonio maior morto por unha ferida de bala na súa casa de Vilardevós… outro crime que pasa a engrosar a lista verinense e que de novo angustia ás xentes desta vila ourensá.

Prada Estévez, Alba CL4X

¿Y si hubiéramos nacido cincuenta años antes?

La de hoy fue una -otra- de esas tardes de domingo en que, con las calles desiertas, mi compañera de piso ausente y la depresión pre-lunes ya latente, acabé sentada ante el televisor recordando una por una mis películas favoritas de mediados del siglo pasado.

Image

http://drx.typepad.com/psychotherapyblog/images/2007/10/24/james_dean_ursula_andress.jpg entre desayunos frente a joyerías emblemáticasaspirantes a actrices de ambición desmesurada, y esas únicas tres películas del hombre de mi vida, no puede evitar fantasear con haber vivido en los cincuenta.

Esa época en la los besos -al menos en las películas- no tienen que ser el preliminar de nada, y las cartas tardan en llegar, y las citas en la ópera y el teatro son los más grandes eventos sociales.

Me gustaría saber qué pasaría si por un día todos ralentizásemos nuestras relaciones, y volviéramos a toda aquella arquitectura social de gestos con el abanico de palco a palco y miradas antes de cerrarse el ascensor.

Y es verdad que todos hemos visto, u oído hablar de Mad Men (aunque la serie es ya de los sesenta) y que las envidias, el adulterio, y los secretos son iguales o peores a los de nuestra época, y que ahora somos más sanos, y fumamos menos y no bebemos tanto (?), pero yo me conformo con que las traiciones vengan escritas a máquina, aunque sólo sea porque el encanto de lo analógico compense los terrible de los vicios que tuvimos y tenemos.

Pérez Gestal, S3C

Cotilleo vai, cotilleo ven

“Bos días”. As dúas perruqueiras miraron para min coa cara máis amable que podían. Ben poden mirarme con esa cara. O feito de poñer o tinte suponlles unha ganancia duns 40€. Xa me poden tratar como dona Leticia, que ben o merezo. Ademáis das perruqueiras tamén estaba dona Carme. Alí está tódolos sábados, poñendo o tinte, facendo a manicura ou simplemente, pasando o tempo. Non é unha señora moi simpática, os seus aires de grandeza non lle permiten nin ser simpática, nin sequera  cordial co resto das clientas. Entón dase o momento no que dona Carme fala coa perruqueira que a está a atender. Non lle pode faltar a revista do corazón, a “Hola” ou calquera desas de prensa rosa, tan habituais nas zonas de espera das perruquerías. “Que si Urdangarín é un ladrón, que si a Belén Esteban está esquelética, que si Jorge Javier é maravilloso…” Non me extrañaría que vira o Sálvame tódalas tardes. As perruqueiras asinten, máis nada, polos cartos que deixa alí cada fin de semana, digo eu.  Tras dúas horas, có pelo dunha cor máis branca que loira, doume de conta que non dixen palabra, estiven máis atenta ó que dicía dona Carme que a perruqueira que me peiteaba. Síntome unha cotilla, máis incluso que dona Carme. Abro a porta e escoito “Adeus bonitiña”. “Adeus dona Carme”. Voume plantexar cambiar o día de ir a perruquería, non quero coincidir con dona Carme, capta a miña atención e temo terminar sendo coma ela. Cala, cala, non quero.

Veres Ojea

TS 3 C

Parece que va a llover…

En esta escena, que pertenece a la serie de “Los hombres de Paco” emitida por antena 3 desde el 2005 al 2010, vemos como se comunican los protagonitas de la historia amorosa principal. Lucas y Sara son una pareja cuyas circunstancias no les permiten estar juntos, por lo que lleban una relación en secreto. Se ven obligados por lo tanto, a cambiar su comportamiento por completo cuando hay gente delante, sin embargo, no se privan de decirse cosas bonitas aunque no estén solos. Para seguir manteniendo el secreto utilizan un código, en el que cada vez que dicen que va a llover significa ” te quiero”.

El uso de un comportamiento A Y B es mucho más común de lo que parece, no hace falta pensar mucho para darse cuenta de que es algo que está presente en el día a día. Una persona que se comporta de manera distinta con otra cuando hay mas personas presentes, y cuanto más estrecho sea el vínculo que lo ate a esa primera persona, más facil será la creación de códigos, que incluso pueden llegar a ser espontáneos.

Urrea López, S3B

Que os Astilleiros de Ferrol, Navantia, non están pasando por un bo momento non é un segredo. Dende 2010 eles, xunto coas empresas auxiliares que os conforman, levan realizando movilizacións para reclamar unha maior carga de traballo. O número de despidos aumenta mes tras mes e polo tanto decidiron pedir axuda  mandándolle cartas ao presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijoo para que faga unha  mediación no goberno central, debido á gravidade que reviste o  asunto.

http://www.diariodeferrol.com/index.php/periodico-impreso/ferrol/37819-b-noticia

É unha situación crítica. Navantia constitúe a maior fonte de emprego da zona de Ferrol e arredores, polo que con todo isto que acontece, a poboación estase a reducir a pasos axigantados, xa que moita xente emigra en busca de emprego a sitios como Australia ou África, que é onde se está a realizar o traballo que antes se facía alí, posto que aos empresarios sáelles moito máis barata a man de obra neses sitios que en Ferrol.

Dende o 2000, Ferrol perdeu máis de 10.000 habitantes e todo parece indicar que este número irá in crescendo. Todo isto é unha pena, xa que estase a afundir o motor de emprego dunha cidade pola ambición dunha minoría, cuxo único interese é enriquecerse, aínda que isto teña consecuencias catastróficas.

Pradera Cibreiro, Sara   CL4X

Homicidio “Público”

Moitos de nós decidimonos a escoller periodismo movidos por un anhelo de investigar como Bernstein e Woodward nas escoitas ilegais do caso Watergate, de empeñarnos en coñecer os enigmas como en Ciudadano Kane, ou defender a liberdade e o honor profesionais como en El cuarto poder. Ata Superman tiña unha identidade secreta dentro do xornal. Chegamos a creer que o poder do xornalista é maior á do superheroe, porque coa denuncia pode por fin á inxustiza. O oficio de contar cousas destilaban un entorno bohemio e romanticismo en tempos en que as redaccións eran un xaleo cheo de fume, todo turno remataba de madrugada nun bar e algúns editores despreciaban a xestión empresarial porque tiñan unha misión.

Que morra un xornal é unha traxedia para a profesión, pero sobre todo para a sociedade, para os cidadáns. Un xornal é unha forma de ver o mundo, un relato coherente en medio do ruído, do bullicio xeral e incomprensible que forma a realidade global. É un ángulo compartido por moita xente, alimento de debates públicos, unha voz necesaria para o pluralismo. Hoxe non podemos leer Público, e a nosa libertad para informarnos reduciuse. Son moitas as cabeceiras amenazadas.

Pérez Dacosta, S3B

Hermano mayor

El viernes pasado tuve la ocasión de ver en hermano Mayor, un conocido programa de Cuatro. En este Pedro García Aguado, campeón del mundo de waterpolo y medallista olímpico que vio como su exitosa carrera se vio empañada por su inmersión en las drogas y el alcohol, ayuda a adolescentes con problemas de conducta y a sus famiias, que desesperadas ante el comportamiento agresivo y desencontrolado de sus hijos busca en Hermano Mayor, la última oportunidad para iniciar una nueva vida y restablecer el entendimiento y la comunicación con sus hijos.

En esta ocasión, trataba de ayudar a Vanessa la cual tiene un comportamiento muy agresivo con sus padres y lo cierto es que tanto la madre como el padre de familia forman un papel fundamental a la hora de conformar la personalidad en los hijos.

Muchos tratan de buscar el momento ideal para traerlos al mundo, buscan darles seguridad, que se formen sobre bases de valores, amor, espiritualidad. Que sean seguros para que puedan enfrentarse a la vida. Sin embargo, cómo hacerle frente a la adolescencia cuando se trae a cuestas experiencias tempranas marcadas de temor y dolor. Hay características de personalidad, tendencias heredadas y adquiridas, residuos de dependencia y crueldad infantil que de pronto, al no estar sanas se manifiestan en la adolescencia probablemente producto de una deprivación que el sujeto vivió durante su niñez.

Entonces, este niño/a inconscientemente buscará que el mundo reconozca su “deuda” o busca que el mundo le restablezca lo que perdió.

Seijas Rodríguez, Astrid S3c