A comunicación en tempos de crise

O pasado sábado sorprendeunos a nova de que as Fragas do Eume se estaban a queimar. O bosque atlántico mellor conservado de Europa, unha das xoias da coroa que forma a natureza galega, sucumbía pasto das lapas. As informacións, confusas, entrecruzábanse nun bulir continuo, no que non sabías se lle facer caso ós tuiteiros que, libres de mordazas, se atopaban a pé de lume, ou ós profesionais que escribían dende os seus ordenadores das redaccións de Santiago, A Coruña ou mesmo Madrid, entre as paredes infranqueables duns medios subvencionados polo  goberno, que parecía desbordado ante a situación.

Nese dilema, tomaba forza o concepto da “cidadanía comunicativa”, e o seu exercicio para contrarrestar o sistema de medios vixente, moito máis doado dende a aparición das redes sociais. Pero estas tamén poden ser usadas como xeito de difusión política e institucional, tal e como estamos a estudar no noso TS.

Nese senso, resulta cando menos rechamante o xeito en que a Xunta de Galicia, a través da súa conta oficial na rede social twitter, foi dando información do que acontecía na catástrofe. Nun intento de minimizar o que de por si xa era magno, o goberno galego non falou das Fragas do Eume -referíase unicamente ó concello da Capela- ata 24 horas despois do inicio do lume, cando Feijóo apareceu por primeira vez no lugar.

Unha vez máis, parece que se tentou ocultar a magnitude dos feitos, e se utilizaron todos os medios  -nunca mellor dito- ó alcance dos poderes públicos para facelo. Mais como xa se comprobou en crises anteriores , como o 11-M, o Prestige ou a recesión económica, isto supón un gran erro de comunicación. Por moito que se oculte, a verdade sempre acaba saíndo á luz.

 

 

 

 

 

 

Incendio na Capela ou nas Fragas do Eume? 24 horas e o peso da realidade marcan a diferenza.

Fernández Lema, S2B