Daily Archives: 4 Abril, 2012
“Llegó la hora de la verdad”
Tras semanas de documentación ha llegado la hora de la verdad en nuestro trabajo TS. Las diferentes partes del trabajo comienzan a estar redactadas. La historia sobre la ciudad de Totnes y el nacimiento del movimiento en transición es conocida por todo el grupo y a partir de los conocimientos obtenidos se puede realizar mejor el trabajo de campo.
La asociación de vecinos del barrio de San Pedro, más conocida como “Xuntanza” está dispuesta a trabajar con nosotros. Durante la próxima semana tendrán lugar encuentros con representantes de esta asociación, que nos ayudarán a conocer como es el movimiento en transición que se está aplicando en este barrio.
Las huertas comunes, el rechazo al pico del petróleo, el respeto por la naturaleza…todo esto está siendo en un barrio de Santiago de Compostela, y lo que es todavía más importante, hay un grupo que pretende instaurarlo en la USC.
Los contactos con miembros de la USC en transición están siendo productivos gracias a las acciones realizadas por nuestra compañera Úrsula Neilson. Gracias a ella tendremos la oportunidad de escuchar a unos de los miembros de USC en transición en nuestra facultad.
La semana que viene será clave a la hora de concretar todavía más todas las partes del trabajo.
Diego Mariño Román S2F, 2B3
Até sempre, xenio!
O 3 de abril de 2012 déixanos unha das grandes figuras do mundo da comunicación: Antonio Mingote. Non sabemos se o talento se herda, fillo de músico e escritora, de seguro que algo tivo que ver a educación dos seus pais. Mingote ten a particularidade de ser a máis grande eminencia do humor gráfico a nivel nacional, e loxicamente gozando tamén de importante prestixio internacional, os seus chistes teñen sido reproducidos e traducidos na prensa estranxeira como en The New York Times ou The Daily Telegraph.
Ademais de debuxante, foi escritor, guionista e nomeado académico da lingua española, ademais de galardoado con innumerábeis distincións (incluso un título de marquesado concedido pola Casa Real e o primeiro premio que levou o seu nome, o Premio Mingote ao xornalismo gráfico, en 1966).
Din os que o coñecen que era un deses xenios que non se consideraban tales, e que era unha desas poucas persoas que podía dicir que non tiña inimigos e que era apreciado por todos. Tamén din que sempre afrontou o seu traballo coa mesma ilusión que cando o tiña por un hobby, e que todos os días trataba de mellorar e aprender algo novo.
Por primeira vez a viñeta do ABC quedou en branco e o mundo da comunicación en xeral, e do xornalismo gráfico en particular perderon a unha figura irepetible, gustaríame telo coñecido.
Ferro Falcón, S2A, 2A3
“ProT: Isto é política social?”
Despois de coñecer COGAMI e as súas ferramentas de comunicación quero plantexar unha cuestión un tanto incómoda sobre o tema, existe interés económico/político na integración deste tipo de persoas? Explícome, ben é certo que organizacións como COGAMI traballan pola participación social de aquelas persoas que corren o risco de ser excluídas, ao estar arraigadas a barreiras físicas e mentais. Pero, en que lugar quedan os poderes políticos?
COGAMI está financiado, en parte, polos poderes públicos, pero existen intereses destes máis alá do proceso social? Como non se debe xeneralizar e cultivar a interrogación en todas as entidades administrativas, eu propoño un caso en concreto. A vila lalinense, da que formo parte, veu de celebrar o pasado mes de febreiro a XLIV Feira do Cocido apostando polo “Cocido Accesible”, un programa que recollía unha serie de adaptacións estructurais para que persoas con algún tipo de discapacidade puideran disfrutar da feira. Este proxecto estaba promovido por COGAMI, do que non dubido a súa profesionalidade; pero cal foi a realidade?
Á gala, retransmitida pola TVG, foi difícil acceder pola mala organización e pola propia infraestructura do edificio. Que dicir do pregón, no cal os xornalistas, persoas varias se amontoaban diante do palco, reservando, máis ben pouco lugar, para a celebración do “Cocido Accesible”.
É vergonzoso que se fomente a integración, e mal, cando toca a orquesta, alumean as luces e vén a tele.
Mosteiro Reboredo, Mª Cristina
S2D, 3 a1
Giappone: «Rischio, Apocalisse»
En primeiro lugar, pìdovos que me desculpedes se atopades algunha tilde mal posta, pois atòpome no norte de Italia de vacaciòns e, quen sabe se por culpa ou grazas à torre de Babel, algùns caracteres agòchanseme à vista. Estou de viaxe por Milàn, Bèrgamo, Como, Verona… Aquel norte rico que a Liga Norte, un partido de dereitas italiano, està convencido en separar dun sur màis pobre, economicamente falando. Asì, este pide a federaciòn e descentralizaciòn do paìs. E è que polo pouco que puiden comparar, con respecto òs seus vecinhos do sur nada tenhen que ver. Estes ùltimos son esaxerados, escandalosos (coma nòs, vaia) personaxes tìpicos do mediterràneo, mentres que os do norte son màis reservados e calmados, como dicilo… màis… europeos à fin e ò cabo. Mesmo, economicamente falando, tamèn se refiren eles coma a “Italia espanhola”, pobre e agraria fronte à Italia do norte, industrial e desenvolvida.
Nesta viaxe puiden conhecer a algùns italianos do norte que non falan nada favorablemente do resto de Italia, à que identificaban con pobreza, atraso e mafia… Incluso habìa algùns que falaban de anexionarse con Suìza e outros, que se chamaban eles mesmos a Barcelona espanhola. Pero nas sùas palabras algo me botou para atràs: Barcelona… Espanha… Realmente somos tan semellantes? Quixen tranquilizarme, busquei o xornal: Il Corriere della Sera, como non, o xornal màis vendido en Italia e detìvenme a ler paseninhamente. Polo pouco que puiden comprobar, os sensacionalismo dos seus titulares asustaba a calquera. Pasa isto en Espanha? De aì o tìtulo do meu post: “Rischio, Apocalisse”. Estas foron as primeiras verbas que vin escritas sobre a catàstrofe nipona. Pero logo recordei que nòs, os seus vecinhos, tampouco imos moi por detràs: “Como si hubiese caìdo la bomba atòmica” è un titular dese mesmo once de marzo no que temblaron as rùas xaponesas. Asì, dèixovos esta reflexiòn, xa que vòs, coma xornalistas, nuns anos decidiredes o seguinte: Europa ou Italia? In bocca al lupo
Fernández Fernández S2B, 2A3
O importante é elixir ben
Cada vez máis, as persoas imos dándonos conta, ou polo menos debería ser así, da importancia da selección e da elección, é dicir, de saber elixir ben. Neste sentido, todos temos claro que debemos esforzarnos en facer unha boa análise dos nosos obxectivos por exemplo á hora de elixir que formación seguir na universidade, á hora de establecer un proxecto empresarial e mesmo damos mil voltas e lemos outros tantos catálogos antes de elixir que coche mercar ou o traxe que imos levar na noite vella.
O caso é que moitas veces esquecemos algo moi importante que mesmo pode afectar á nosa capacidade de elixir algún dos conceptos antes mencionados: A elección da linguaxe e sobre todo da mensaxe adecuada para comunicarnos cos demais.
O pasado 27 de marzo, no Seminario sobre Xornalismo Social e Cooperación Internacional falouse sobre a comunicación das ONGD e puxeron varios exemplos de mala praxe ou que polo menos non parece correcta de todo. Un deses exemplos foi a campaña publicitaria, neste caso para a televisión, de ANESVAD na cal se dá a entender que en Tailandia, Camboxa ou Vietnam o normal é que as familias vendas as súas fillas ás redes de prostitución infantil a cambio de electrodomésticos, cando nin sequera teñen electricidade.
España Faqué, S2F, 2A4
“Continuamos co TS”
Continuamos coa elaboración do Traballo TS, logo de facerlle a entrevista ao profesor Henrique Montenegro e ás nosas familias.
O seguinte paso que demos foi o da división do traballo, organizar os diferentes libros que tiñamos seleccionados para poder analizar en profundidade cada un deles, e, na reunión que tivemos os membros do grupo, propuxen a utilización de Made in Galiza, de Sechu Sende, xa non coma un libro teórico senón como unha proposta actual contra a desgaleguización tratada no traballo.
A organización do traballo quedou en que Noelia transcribiría literalmente a entrevista ao profesor Montenegro, para logo poder analizala ben entre todos e sacar as conclusións importantes, cousa que primeiramente faría Soraya, e a miña parte, a de analizar as particularidades da obra Made in Galiza para decidir se se pode incluír no traballo ou non.
A parte disto, cada un de nos ten cadanseu libro que ler e analizar, para completar teoricamente a práctica xa a medio finalizar.
Baamonde Bermúdez, S1C, 1B1
Periodismo Humano: una alternativa real
“La Declaración Universal de los Derechos Humanos debe ser el marco ético del periodismo.
El derecho a la información es una condición fundamental para el desarrollo pleno de la democracia, así como para que los ciudadanos puedan opinar y actuar libremente.
Los periodistas y las empresas periodísticas deben contribuir a que se respeten los derechos humanos, y su labor debe poner de manifiesto todas sus violaciones.” Manifiesto Periodismo y Derechos Humanos
Existe un descrédito creciente del periodismo entre los ciudadanos. Con cada vez más frecuencia, soy testigo de diatribas exacerbadas en contra de la profesión.
¿A qué se debe esta deriva? ¿Qué quedó de la función social de los medios de comunicación?
Los propietarios de dichos medios que, en muchos casos, poco o nada tienen que ver con la actividad periodística, gestionan en beneficio de sus intereses particulares un bien tan delicado como es la información sin importarles un comino conceptos como “veracidad”, “honestidad” o “independencia”. Ante todo, prima el negocio.
¿Asistimos al funeral del periodismo? ¿Acaso no hay opción?
Periodismohumano.com es una cabecera digital con enfoque de derechos humanos y sin ánimo de lucro que nace en 2010 con clara vocación de servicio público. Como “el periodismo cuesta dinero y los periodistas también comen” apelan a la colaboración de los lectores a través de donaciones y suscripciones como socios para financiarse.
El periodismo sigue vivo en iniciativas como ésta:
Montes Mariano, S2B, 3A4