Quizás no sepamos qué defendemos, pero sí qué combatimos

La historia es simple. Una comuna de espíritus libres que desean cambiar el mundo. Un vive y deja vivir. La vida de los jóvenes cambia con la llegada del típico chico malo: un anarquista violento y nihilista. ¿Su única biblia? El libro de cocina del anarquista (cuidado, hiere). Una joya.

Presentada como una película anarquista más, define anarquía como “una forma de sociedad sin gobierno ni leyes”. Dice la RAE: “ausencia de poder político / Desconcierto, incoherencia, barullo”. Reza V de Vendetta: “la anarquía significa sin líderes, no sin orden”. Y aparece en escena un espectador que, confundido, hace un mix: anarquía, sin líderes, sin orden.

En medio de todo esto, el joven que se autoproclama líder dirige el rebaño de ovejas perdidas. Se quejan de los actos que el violento realiza, sí; pero le siguen. Todo un ejemplo anarquista. Y nótese la ironía.

En medio de todo esto, y que la película solo sirva para iniciar un debate, dos puntos.

1. ¿Qué influencia puede tener un individuo sobre el Otro?
2. ¿Cómo una película puede distorsionar una realidad? ¿”Quizás no sepamos qué defendemos, pero sí qué combatimos”? Quizás las personas fallecidas por determinada causa nos puedan aclarar si defendían algo o no. Pero, claro, un espectador pasivo, se sentará con sus palomitas a ver esta película y dirá: “Cuánta razón. La anarquía es una moda de jóvenes”. 

Valderrama Vázquez, GBCP, 4b2

As protestas que chegan a bo fin

Nos últimos meses estanse a suceder diferentes manifestacións en tódalas cidades e vilas de Galicia. A nova situación social fai que as persoas atopen na rúa a súa plataforma para ser oídos. A maioría das veces os manifestantes atopan silencio administrativo e hai outras que atopan a solución, total ou parcial, ás súas demandas. As protestas con máis repercusión son as feitas na administración local. Sexa pola proximidade, sexa polos votos, a realidade é que soen surtir efecto.

Un dos casos que me vén á cabeza foron as protestas e ameazas que os veciños do compostelán barrio do Castiñeiriño levaron a cabo polo paso do AVE no seu barrio. Á forza de protestar, conseguiron que o Concello de Santiago tomara nota das súas queixas e se puxera do seu lado para defender ante o Ministro de Fomento naquel entonces, Pepe Blanco, a postura dos veciños. E conseguiron o que pedían.

Máis recente é o caso que aconteceu durante unha entrevista ó alcalde de Compostela, Conde Roa, na Cadena Ser. Durante a entrevista chamou un veciño das aforas da cidade para falar co edil publicamente e facerlle chegar unhas demandas veciñais que nunca foran atendidas. O alcalde prometeulle ó veciño que ó día seguinte estaría na súa porta ás 8:00 da mañá  para escoitalo e tomar nota. Asi o cumpriu.

Os cidadáns deben reclamar os seus dereitos, a administración ten a obriga de atendelos e os medios deben ser interlocutores e  ofrecer as súas plataformas para que a voz do pobo sexa escoitada.

Rodríguez Martínez, Raquel   CL4X

Conde Roa, a nova imaxe de Compostela

Santiago de Compostela, capital de Galicia e da súa cultura, coñecida mundialmente polo Camiño de Santiago, é tamén coñecida ultimamente  polas “ocorrencias” e os actos que protagoniza o seu alcalde, o “popular”  Xerardo Conde Roa.

Dende o 1 de Xullo do 2011, cando o edil compostelán tomou o bastón de mando do concello,  non se deixaron de suceder as novas referidas á súa persoa:  o caso Ángel Espadas, as ameazas ós integrantes do 15M, os insultos ó técnico de iluminación despois dunha obra teatral, o desmantelamento da Sala Nasa, os seus delirios de grandeza de levar o AVE a Lavacolla pasando pola estación e tren e de autobuses, a especial repugnancia que sente por Leo Bassi e xa o colofón, pono a nova que estos días ocupa as principais portadas, a súa suposta estafa a Facenda de case 300.000€.

Estes son só algúns dos casos e dos actos, hai moitos máis, polos que Conde Roa foi e segue sendo portada na información xeral e sobre todo da comunicación local. A súa actitude demagoga, compulsiva e moitas veces sen educación, está sendo obxecto de burla en moitos sectores sociais. É unha pena que unha cidade exemplar como sempre o foi Santiago de Compostela, epicentro do turismo galego, sede universitaria, cuna da cultura, comece a ser coñecida por ter un alcalde ridículo, inconsciente e presuntamente corrupto.

http://youtu.be/BXIK18Ku5YE

Rodríguez Martínez, Raquel  CL4X

“ProT: EBAE, tercera parte”

Continuamos con nuestro objetivo de seguir analizando el programa de Búsqueda activa de empleo de la Cruz Roja. Muy al contrario que en días anteriores la afluencia de gente es menor, pudo coincidir que ese determinado día, el primero que fuimos, el que el local estuviera lleno de gente. Este hecho nos llevó a pensar que la crisis tenía algo que ver, pero no. Quizá sea el poco conocimiento que tienen del programa la gente, esto no quiere decir que la organización no realice grandes actividades para su promoción y conocimiento de su existencia.

De entre los contados usuarios que han llegado ese día, tres de ellos volvían por segunda vez, sin éxito en la anterior búsqueda. Revisaron una vez más el catálogo de ofertas de empleo y volvieron a mandar currículum a las nuevas empresas que solicitaban un empleado.  Una de las premisas que ya hemos mencionado, es que los candidatos a un empleo han de llevar un seguimiento semanal en el caso de que no encuentren trabajo. Si no lo hacen así, el programa no tendría sentido.

Día tras día, nos vamos familiarizando más con todo el procedimiento. Quizá haya cierto problema en que todavía no todas las fichas de los usuarios están informatizadas. A día de hoy me parece indispensable que esto sea así para evitar pérdidas y hacer un seguimiento más cómodo. Por lo menos aunque se conserve el  papel. Tener los datos de los usuarios en una base de datos.

Vallo Mirás, S3D, 4B2.

Protexido: Twitter, ¿una red de comunicación?

Este contido está protexido por contrasinal. Para velo introduce o contrasinal a continuación:

Contrasinal:

“ProT: novidades”

En anteriores entradas ao blog xa vos adiantamos que a asociación aCentral Folque organiza cada ano un encontro internacional sobre a zanfona en Galicia. Esta edición trae algunhas novidades. Dunha banda, xa non  se chama “Encontro coa Zanfona Contemporánea”, pasa  a denominarse “Zona da Zanfona”. Asemade, tamén muda o escenario de Narón, onde habitualmente tiña lugar o evento, a Rianxo.

A semana pasada contamos que nos achegaríamos ata esta vila costeira para gravar algunhas escenas do vídeo de promoción do evento pero, finalmente, tivemos que quedar en Santiago de Compostela. Refuxiados da posibilidade de choiva baixo os soportais da praza de Azabachería, Mauro Sanín, o responsable de comunicación da asociación, interpretou algunhas pezas deleitándonos cos seus coñecementos da zanfona.

Co material recompilado esta xornada e co fondo audiovisual das actividades da asociación continuaremos a darlle forma á promoción do encontro que esperamos ter dispoñible moi pronto.

Pérez Capelo, S2E, 3B2

“Repique de campás”

Unha das múltiples entrevistas que realizamos para este traballo de TS foi a concertada con Paco Fernández Fidalgo, ex campaneiro da parroquia de Medeiros, Monterrei, Ourense.

Era día 3 de marzo de 2012, arredor das tres da tarde, cando decidín comezar a busca de alguén que me puidera dar a información que necesitaba para este traballo de comunicación tradicional. Necesitaba alguén con experiencia na materia. Pensei, por tanto, no sacristán da parroquia, ou no antigo campaneiro. Miña avoa facilitoume as cousas, e levoume onda Paco.

Así, desta maneira tan imprevista, acababa de conseguir a entrevista que necesitaba. Corrín de novo a casa pola cámara de vídeo e comecei a falar con el. Unha das primeiras frases que dixo quedoume marcada para o resto do traballo: “A practica totalidade dos toques da parroquia aprendinos de oído. Ninguén mos ensinou, mais nunca os esquecerei”. Gustoume saber que, con Paco, haberá unha persoa máis no futuro próximo da localidade e dos arredores que recuperará unha parte da cultura tradicional.

No resto da entrevista, dedicouse a simular todos os toques que coñece, á porta da igrexa. Víaselle emocionado cando, coa súa propia voz, realizaba o “tan, tan, tan” das campás que o acompañaron toda a súa vida.

Dapía Freitas, S1B, 2A1

Unha imaxe vale máis que mil palabras

“En xornalismo, ¿tamén unha imaxe vale máis que mil palabras?” é o título dunha investigación realizada por Eulàlia Fuentes para a Universidade Pompeu Fabra de Barcelona que, por casualidade, vin estes días na rede.

Sentín curiosidade por saber de que trataba e dispúxenme a lela. Comeza cunha cita textual de Martin Keene (1995) que di o seguinte: “A fotografía de prensa non é unicamente un oficio. É algo moito máis que unha carreira profesional. É unha forma de vida”

Esta frase fíxome reflexionar acerca da nosa materia de fotoxornalismo. Ao principio non me gustaba demasiado iso de ter que sacarlle fotos ás cousas e moito menos a idea de ter que mercar un trebello de tan elevado prezo como é unha cámara adecuada para a materia. Nunca me gustou sacar fotos e aínda hoxe non as teño todas comigo, como se adoita dicir. Pero teño que recoñecer que cada día, pouquiño a pouco, voulle collendo máis gusto á fotografía. Espero que ao final desta andaina poida disfrutar estando detrás do obxetivo.

Aquí podedes ver o estudo completo: http://www.hipertext.net/web/pag249.htm

Dapía Freitas, S1B, 2A1

Titanic 3D

Los medios de comunicación llevaban semanas anunciándola, repitiendo que era “la película más aclamada de todos los tiempos”, pero con nuevos efectos y como nunca antes la habíamos visto. No me sorprendió que en el trailler pusieran las imágenes del transatlántico zarpando, con la mítica escena de Jack Dawson corriendo por el puerto para subir al barco, o de la remilgada Rose De Witt Bukater con su prometido criticando la apariencia del gran buque, con música de James Horner de fondo.

Acepté, de no muy buen agrado, pagar 8€ por la entrada del cine. Pero no fui la única que dejó allí ese dineral, la sala estaba llena. Que una película de tres horas de duración, que se estrenó hace 15 años, siga congregando a más de 300 personas delante de una pantalla de cine, es algo digno de admiración.

Nos pusimos esas gafas de visión 3D. Gafas talla única. Gafas que, en mi nariz, parecían flotar. Me daba igual, yo quería ver la película, con gafas más grandes o pequeñas, quería emocionarme como la primera vez.  Si os digo la verdad, estuve más tiempo sin las gafas que con ellas. Lo que llamaban “nuevos efectos” no era más que una distorsión en la imagen que hacía que, lo que veíamos, adquiriera cierta perspectiva y profundidad. En momentos, hasta resultaba molesto, pues los efectos ópticos llegaban a marear.

En conclusión, la historia es la misma, Jack y Rose son los mismos, y al barco le pasa exactamente lo mismo, lo único que cambia es el bolsillo del espectador, que gasta 8€ pudiendo disfrutar de la película, tan ricamente en el sofá de su casa.

Veres Ojea  TS 3C, ProT 4B1

Comunicación para el desarrollo

Este concepto hace referencia a la consecución de una serie de estrategias comunicativas que se aplican a los países tercermundistas para lograr la mejora de sus condiciones de vida. Una de sus principales premisas consistía en que los medios de comunicación, mediante la difusión de mensajes con fines educativos dirigidos al ámbito de la agricultura, sanidad, nutrición, cultura e identidad familiar, tenían importantes efectos para llevar a cabo el crecimiento económico de los países y consecuentemente un cambio social.

Tras finalizar la Segunda Guerra Mundial, se fueron construyendo las naciones independientes. Sus políticas expansionistas tienen como objetivo estos países tercermundistas y mediante organizaciones como la ONU, UNICEF, UNESCO,… cuyo centro neurálgico eran los medios de comunicación, intentarán llevar a cabo su cometido.

Dicha comunicación tiene que estar dirigida y sistematizada para la consecución de cambios concretos en la sociedad, en las instituciones y los individuos constituyéndose medio y fin para la transformación.

http://www.youtube.com/watch?v=VNBI_NEQxus

¿Creéis realmente que la comunicación para el desarrollo puede emplearse como herramienta para producir ese cambio social? En estos tiempos de crisis, ¿se hace posible la consecución de los fines que se quieren conseguir con la comunicación para el desarrollo?

*Materiales: Tema III (Comunicación e desenvolvemento)

Vallo Mirás, S3D, 4B2

Unha relación, cousa de dous?

Cando sentamos nunha cafetería cos amigos para falar da nosa vida sempre hai alguén que pregunta e ti, estarías con máis dunha persoa á vez?

A monogamia hai moito que deixou de ser a elección predilecta. Ou mellor dito, hai xente que aplica diferentes definicións de monogamia. Lendo este artigo sobre relacións abertas, dinme conta que non é unha opción escollida só por mozos e mozas. Senón que normalmente é máis empregado por homes e mulleres de mediana idade que a pesar de ter unha boa relación coa súa parella, buscan algo máis. Algo así como os diferentes partes que poidan completar a súa laranxa.

Normalmente estas parellas confesan ser felices cos seus compañeiros e estar entregados a eles emocionalmente, máis que precisan outra persoa que lles faga fuxir da monotonía. Precisan dunha persoa coa que falar de cousas diferentes ou simplemente non falar. Con todo, a meirande parte deles din que non llo contaron ás súas familias, que non o ven necesario pois estas xa coñecen á súa parella, coa que din van pasar o resto da súa vida. Entón estamos falando de poligamia? Ou dunha monogamia diferente?

E vós? Teríades unha relación así?

Bragado Paz, GBCP