O decreto que pechaba as bibliotecas

O desapego coa información vén marcada pola propia desafección do xornalista cos axentes informativos. Pola friaxe coa que se abordan os temas. Polos estranxeirismos e a falta de fontes humanas. Pero tamén se estila reverter o método: obviar as causas fundamentais de aquilo que nos rodea e falar dos acontecementos en si. De aí que os medios locais sexan os que mellor resisten as sacudidas da crise. Son feitos concretos moi vencellados á nosa realidade. Non son cuestións hipotéticas. Existen e, por tanto, interésannos. E pouco a pouco, estas práctica vanse estendendo ás redaccións de xornais coma o New York Times ou o Washington Post. Un dos xefes de redacción deste último xornal sinalaba a comezos da crise que era preciso un achegamento máis profundo á información local, con “historias máis curtas” que o lector estea disposto a ler.

A cuestión é que non fan falta ideas abstractas que acheguen enunciados universais “perda de dereitos” , “falta de liberdade”ou “ataque á democracia”, pero si explicacións das consecuencias que se desprenden de medidas globais. Ver en que se converten cando os arrincamos da literatura e habitan na realidade coma personaxes de carne e oso. Así, indignámonos cando nos din que un decreto do Goberno central prohibe a contratación de substitutos dos empregados públicos. Pero o verdadeiro enfado chega cando comprendemos que vai ser ese mesmo decreto o que nos deixe sen escola unha semana, o que nos impida tomar prestado da biblioteca un libro que precisabamos ou o que nos reteña na cola de Urxencias cando estamos enfermos. Sobre todo, se iso está pasando diante dos meus ollos. O que non debe esquecer o xornalista local é que non basta só con dicir que se pecha o centro sociocultural da nosa rúa porque non se cobren baixas. Hai que explicar que iso está recollido nun decreto, que esa é unha decisión que se toma entre un amplo abano de alternativas que non teñen porque levar implícitas recortes sociais e cales van ser presumiblemente as repercusións no futuro. A cuestión é se todas esas explicacións poden coller nun xornal que só deixa espazo para as “historias máis curtas”.

Ameixeiras Cundíns, CL4X