Daily Archives: 27 Abril, 2012
“ProT: Toca despedirse… adeus á COPE”
Despois da exposición do traballo ProT na titoría deste xoves é preciso explicar o funcionamento de cadea COPE Santiago a partir de varios termos que o profesor nos amosou na clase. En primeiro lugar dividimos o traballo en dous niveis: o operativo e o discursivo. Dentro do nivel operativo establecemos catro termos: a persoa social, a organización, o territorio e as redes sociais.
No referente á persoa social podemos dicir que a cadea COPE busca un prototipo de xornalista que se adapte á súa liña editorial, máis conservadora, e que a teña en conta á hora de construír a información. Así, esta cadea tamén proxecta un prototipo de oínte máis conservador co das outras emisoras. Se temos en conta ese “poder adquisitivo cultural” do que fala Merton podemos dicir que esta cadea conta con programas moi variados nos que teñen cabida tódalas temáticas (sociedade, política, cultura…) e que van enfocados cara un público moi diverso, dende un poder adquisitivo cultural alto ata baixo. Quizais algúns contidos precisen algo máis de cultura xeral mais a maioría están enfocados para que o máximo número de persoas os poidan comprender.
No senso da organización temos que diferenciar entre a teoría e a práctica. Na teoría trátase dunha organización vertical xa que existe un director da emisora e logo uns redactores. Mais na práctica puidemos observar que a organización é bastante horizontal xa que como ben nos explicou Alberto Varela, traballador de cadea COPE Santiago, os redactores teñen total liberdade para producir e redactar a noticia sempre que non atenten contra a liña editorial. Desta maneira, a confección da axenda temática correspóndelle ó xornalista o que non quita que o director dea ideas mais sempre baseándose nos criterios destes profesionais xa que el non é xornalista.
Ó estudar un medio de comunicación cremos que é mellor utilizar o termo cobertura e non o de territorio. Cadea COPE Santiago cobre tódalas noticias da comarca de Santiago e tamén as de Lalín. Isto é o que lle compete na teoría xa que na práctica a zona de Lalín queda algo descoidada por falta de persoal. No referente á comarca de Santiago Alberto Varela admite que pode haber cousas que lles quedan por cubrir: “é imposible chegar a todo”, mais explica que intentan meter en antena case todo o que lles chega, sobre todo no magazine. Neste senso di que son fundamentais as chamadas da xente xa que os redactores pódense decatar dalgunhas cousas pero non de todas. Así, podemos concluír, tomando como exemplo o caso de Lalín, que o poder tecnolóxico da emisora é superior ós recursos humanos que ten xa que poden chegar ata esta comarca mais non teñen o persoal suficiente para cubrila.
Se analizamos cales son as redes sociais, é dicir, as asociacións e axentes cos que se relaciona a cadea COPE Santiago observamos que son os seguintes. No caso das asociacións manteñen contacto Cáritas, Cruz Vermella, UNICEF, Albergue de Xoán XXIII, Fundación Andrea ou Mans Unidas. Trátase de asociación que comparten, ou polo menos respetan, o seu ideario. Os outros axentes cos que se relacionan son as asociacións de veciños, para as que teñen un programa fixo os martes pola mañá, e as persoas que os chaman para contarlles algún suceso ou algún problema da cidade. Tamén lles preguntamos polos estudantes e explicáronnos que non seguen ningunha estratexia senón que os chaman para falar se ocorre algo que lles afecte como no caso da Normativa de Permanencia. Así, podemos concluír que cadea COPE cobre os intereses da comunidade pero daquela parte que máis lle interesa, que máis se relaciona co seu ideario.
Pasamos agora ó nivel discursivo. Aquí imos tratar dous factores: a comunicación e o desenvolvemento desta. A mensaxe que quere comunicar a COPE é, en palabras do director comercial da emisora, “informar en liberdade”. Pero que é para eles informar en liberdade? Pois debemos atender entón á súa liña editorial, conservadora, e ás palabras que o director comercial engadiu despois desta frase. Hai que ter en conta que era o día da folga xeral e, polo tanto, había varios comercios pechados e piquetes que intentaban pechar os que abrían. Para el, informar en liberdade, era dárlle voz a todos aqueles empresarios que querían abrir as súas tendas e tiveron problemas por mor dos piquetes. Así, con este razoamento, puidemos entender que é informar en liberdade para eles. Evidentemente, aquí entra en xogo o seu ideario.
Para comunicar unha mensaxe ten que haber un desenvolvemento previo. Despois de entrevistar a Alberto Varela puidemos comprobar que non existe unha estratexia de comunicación definida senón que todo funciona un pouco “sobre a marcha”. Moitas veces conseguen información grazas ás chamadas da xente e o que fan os redactores é moverse ata o lugar dos acontecementos para verificar esta información.
Con este post poñemos fin á nosa inmersión en cadea COPE e só lles podemos dar as grazas por recibirnos sempre moi ben e atender ás nosas cuestións. Como futuros xornalistas e como persoas foi unha experiencia moi enriquecedora.
Cruz Portela, Díaz Villaverde, Fernández Fernández, Fernández Lema, 2A3
“ProT: Post final: Escola Infantil Snoopy”
Para rematar o noso traballo acerca da comunicación entre os máis pequenos centrada na escola infantil Snoopy, sita en Santiago de Compostela, dispoñémonos a dar algunha que outra clave para coñecer máis internamente a asociación. A primeira premisa da que partimos é que se trata dunha empresa privada.
A forma de organización da escola é en teoría vertical, posto que unha directora coordina as actividades e dous mestres realizan a súa labor como tales. Pero na práctica, e polo que nós puidemos comprobar durante o mes que estivemos traballando alí, podemos concluír que internamente trátase dunha organización de empresa horizontal, posto que salvo temas de matrículas, que os leva a directora, os tres membros que coordinan a escola o fan de maneira igualitaria.
O territorio que abarca a asociación é o barrio de García Prieto e arredores, e a súa cobertura é local, posto que non recolle máis dun pequeno sector de Santiago de Compostela. As redes que utiliza a asociación baséanse nunha comunicación vía web, posto que a escola conta cunha páxina web propia e sobre todo nunha comunicación boca a boca, na que os pais dos nenos que acoden a recomendan a outros pais.
O obxectivo do centro de especialización infantil é en todo momento formar activamente os nenos non só de forma teórica, que nalgúns casos non é efectivo. Queren que os nenos ao seu ritmo logren aprender a relacionarse co seu medio sen presións. A pesar da existencia de libros de texto, nesta escola infantil o que utilizan como método de aprendizaxe é unha serie de xogos e actividades que poidan resultar máis atractivas aos cativos, logrando así unha aprendizaxe correcta. Algo que nos chamou a atención é que nenos das mesmas idades podían ter diferenzas substanciais en canto á aprendizaxe. Irene, a directora, explicounos que era totalmente normal. Cada neno posúe unhas capacidades de aprendizaxe diferentes, polo tanto, o que a un neno lle pode custar aprender unha cousa dous días, a outro das mesmas idades pode ser que lle custe o dobre.
Tampouco podemos adentrarnos demasiado nos seus métodos posto que por incompatibilidade de horarios non puidemos acudir as veces que nos gustaría na sesión de mañá, que é cando realmente realizan as labores de asimilación e aprendizaxe. A pesar disto, como nos explicaron os mestres, polas tardes, na sesión gardería, poden aprender o mesmo ou máis que na sesión mañá. A través de xogos e actividades tanto dentro como ao aire libre, fan que os pequenos teñan unha maior capacidade de asimilación de conceptos e de relacionalos cos obxectos, sentimentos ou cousas que representan.
A escola infantil Snoopy basea as súas actividades nunha premisa fundamental: formar aos nenos de cara á seguinte etapa da súa vida. A súa labor está encamiñada a conseguir que os pequenos aprendan, sobre todo, a socializar entre si e co resto de persoas do seu entorno e a desenvolver a comunicación. O obxectivo é tamén preparalos para afrontar a fase escolar cunha serie de coñecementos básicos.
Para isto, a escola segue un réxime pedagóxico baseado nunha ensinanza sen presión, adaptada ao ritmo de aprendizaxe propio de cada neno. Os profesores non pretenden que os nenos aprendan algo de forma mecánica, seguindo un método ríxido, senón todo o contrario. Como ben nos explicaba a directora, non por insistir máis nun concepto o van asimilar mellor. De aí que se inclinen por un método non opresivo.
O ritmo de aprendizaxe é quizais un dos aspectos fundamentais da ensinanza. Entre os país adoita existir unha certa tendencia a preocuparse se o seu fillo non sabe facer algo que outro neno da súa mesma idade si é capaz de facer. Sen embargo hai que ter moi presente que cada neno é un mundo e non todos adquiren coñecementos ao mesmo ritmo. De aí a que os métodos de ensinanza da escola sexan flexibles e se adapten a cada cativo.
Á hora de ensinar aos nenos a comunicarse, non existen libros que guíen a aprendizaxe, non hai manuais de alfabetización nin nada parecido. Ben é certo que si hai caderniños de actividades que orientan aos máis pequenos á hora de asimilar conceptos. Este é un dos métodos de ensinanza que pon en práctica a xente de Snoopy, segundo nos contou Irene. Pero calquera xogo ou actividade serve para inculcarlle aos nenos os valores e os coñecementos que deben aprender.
Ademais das clases impartidas nas xornadas matutinas, polas tardes tamén continúan realizando tarefas de ensinanza aínda que seguen un prantexamento diferente, como comentamos anteriormente. Os profesores da escola manteñen a idea de que calquera momento é bo para ensinarlle a un neno algo novo. E desta maneira, ao xogar, os nenos son máis receptivos e asimilan doutra maneira os conceptos que se lle queren inculcar.
Por último, hai que mencionar que outra das labores de Snoopy consiste en habituar aos cativos ás rutinas que terán en canto empecen a acudir ao colexio. Por esta razón, as clases sempre seguen horario fixo, que inclúe as diferentes actividades didácticas, os horarios de comidas e tamén os momentos de descanso e aseo, aínda que estes últimos dependen das necesidades propias de cada neno.
Dapía Freitas, Díaz Leal, Domínguez Piñeiro, Fernández Suárez. Grupo 2A1
“ProT: Esquema definitivo”
Durante la tutoría del miércoles pasado, hicimos un breve análisis de la organización, la comunicación, y nuestra propia experiencia en el albergue y esto es lo que presentamos a nuestros compañeros:
En primer lugar, establecimos el perfil social de trabajadores y usuarios del centro. Los primeros eran todos mayores de edad, tanto hombres como mujeres y tanto contratados (como la trabajadora social) como voluntarios (la psicóloga, la peluquera).
Por su parte, los usuarios eran mayoritariamente hombres, todos ellos sin recursos y de, alguna forma, excluidos de la sociedad. Además, el albergue no acepta menores de edad (que ya disponen de centros específicos para ellos). Encontramos dos perfiles de usuarios: los que sólo acuden a los cursos de formación, y los que van por el alojamiento y la comida (que rara vez asistían a las actividades).
Operan solamente en el área de Santiago de Compostela, siendo el único albergue social que permite pernoctar en la ciudad. Los servicios que ofrecen tienen lugar en cocinas, el jardín, dormitorios, salas comunes y aulas. Además, colaboran con Juntos Podemos (asociación de voluntarios), la cocina económica (que les ayuda con las comidas en ocasiones especiales), y están también en contacto con la Xunta para buscar financiación y convalidación en cursos.
El mensaje que pretenden transmitir es de integración, esperanza, y superación, y para ello dan cursos homologados de encuadernación, inglés, cocina, etc. También organizan actividades de ocio, como el video fórum, si bien estas tienen menos asistencia. La mayoría de usuarios acuden al albergue, en cambio, por su servicio de alojamiento y comidas (que ofrecen los domingos, cuando cierra la Cocina Económica).
La organización es mixta, ya que si bien existe una estructura vertical (con el director a la cabeza, seguido de la asistente social y, por último, los voluntarios), las decisiones del día a día se deciden en consenso entre todos, teniendo en cuenta también la opinión de los usuarios.
Tras este breve resumen sobre nuestra experiencia en el Albergue Juan XXIII, podemos explicar las problemáticas de “inmersión en la comunidad” que nosotras observamos. En lo que se refiere a las nuevas tecnologías, pensamos que aunque los presentes usuarios del albergue pueden utilizar los ordenadores que hay en el aula de informática para consultar la página web y enterarse de las facilidades que este ofrece, quizá sus futuros usuarios no tienen la oportunidad de acceder a internet de una manera tan fácil. Aun así, esto no justifica la dejadez que existe en la propia página del centro y aunque nosotras intentamos fomentar su uso aunque no obtuvimos resultados por su complicado sistema de actualización. Además, la falta de autoridad que nosotras poseíamos para acudir a otras asociaciones para promocionar las actividades impartidas en el Albergue, complicó nuestra labor como comunicadores temporales del centro. Si bien intentamos
comentarlo siempre que fue posible en clase, animando a comentarlo en las asociaciones relacionadas con gente sin recursos.
Nosotras intentamos dar a conocer la labor que se lleva a cabo en el Albergue e intentar mejorar su comunicación externa mediante la promoción de actividades e información a los usuarios. Participamos en la revista escribiendo un reportaje sobre nuestra experiencia en el Albergue que pueda animar a quien lo lea y darle una visión personal propia de como se llevan a cabo las actividades y su ambiente.
Con respecto a la dimensión tecnológica, los asiduos al Albergue carecen fuera del centro de la herramienta que ofrecen los medios de comunicación y de las posibilidades que aporta un segundo idioma. En el Albergue se potencian ambas.
En cuanto a la dimensión económica, debemos recordar que los usuarios provienen de unas familias desestructuradas y con dificultades económicas; el Albergue es una opción de salida para aquellos que tienen dificultades porque ofrece recursos para tener una vida más digna.
En lo que se refiere a la dimensión política aunque el director sea la cúspide de la pirámide, el líder de este conjunto de personas en el día a día sería la trabajadora social y tras ella los voluntarios. Su autoridad se ve reflejada en que son una fuente de alimento y ofrecen un techo.
La organización del grupo en el ámbito social e institucional varía según el tipo de actividad y las preferencias de los usuarios. No existe ningún tipo de obligación a acudir a las actividades, si bien aquéllos que se sienten atraídos por alguna siguen un ritmo constante de asistencia.
Por último, debemos destacar que aunque el albergue pertenece a la Orden Franciscana, no imponen ningún tipo de creencia a los usuarios.
Os dejamos el link de la página web por si queréis echarle un vistazo:
http://www.alberguesanfrancisco.org/
ProT 3B3
“ProT: aCentral Folque a exame”
A asociación aCentral Folque responde a unha organización mixta: cada membro do grupo de persoal ten un cargo asignado, aínda así as súas funcións non quedan delimitadas estritamente senón que todos colaboran con todos e ningún posto é, en realidade, superior a outro.
A simple vista, os traballadores de aCentral Folque son adultos, de entre 25 e 40 anos aproximadamente, con formación, dinámicos e con outra ocupación a parte do seu cargo na asociación.
É unha asociación que se move en pequenos círculos, en grupos sociais alternativos. O tipo de persoas ó que intentan achegarse responde ó seu mesmo perfil. Aínda así, non impón restricións en canto aos usuarios pero tampouco se esforza por achegarse a un público diferente. O seu público non é amplo, pero é fiel e estable.
Con respecto á súa rede de actuación, traballan dende Santiago de Compostela (territorio) con varios concellos e deputacións galegas, con outras asociacións e institucións coma o Centro Galego de Música Popular, e incluso realizan colaboracións internacionais puntuais para algúns eventos concretos. As súas actividades, grazas ás que conseguen financiación, desenvólvense en espazos culturais e didácticos: aulas, salas de concerto, etc.
Co seu discurso comunicativo pretenden difundir e arraigar na sociedade a música folk galega e os instrumentos tradicionais. Para iso, empregan un discurso sinxelo, accesible, que faga visible a compatibilidade entre a tradición e a modernidade e, sobre todo, que conciencie coa tradición. Cómpre resaltar que nas súas esporádicas reunións todo se debate e se consensúa cos demais.
Pérez Capelo, S2E, 3B2
“Entrevista a Tamara Miguens, técnico ambiental de la Oficina de Desarrollo Sostenible de la USC”
Tamara Miguens trabaja en la Oficina de Desarrollo Sostenible de la Universidad de Compostela que, entre otras actividades, ha puesto en marcha una iniciativa pionera entre el panorama universitario español: el proyecto USC en Transición. Con ello, nuestra universidad quiere concienciar, y finalmente, actuar frente a la dependencia generalizada del petróleo y sus consecuencias nefastas para el medioambiente. Así, la universidad añade tela a la red de “Comunidades en Transición” que se va extendiendo por el mundo, uniendo a grupos de personas para luchar juntos por un modelo de desarrollo más sostenible.
¿En qué fase de transición está la USC?
Estamos en las primeras fases. Comenzamos en abril del año pasado, que fue cuando la USC se proclamó oficialmente en transición.
¿USC en Transición cuenta con el apoyo necesario del resto de la administración de la universidad?
Tenemos el apoyo del rector, quien está de acuerdo y está implicado en este proyecto. Y luego intentamos identificar personas, grupos de investigación, colectivos, servicios y departamentos que puedan colaborar con nosotros, o que ya estén llevando a cabo ellos mismos actividades en cuyos principios de actuación se ven reflejados los mismos valores que USC en Transición.
En general, ¿cómo valoráis la incidencia que está teniendo USC en Transición en el resto de la comunidad universitaria?
A título personal, creo que vamos poquito a poco, con pequeños pasos, pero que cada vez es algo que suena más. USC en Transición no es una frase que de primeras cualquier persona es capaz de identificar. Sostenibilidad, medioambiente…son palabras más cercanas a la gente. USC en Transición es más llamativo, diferente. Pero bueno, desde que empezamos el año pasado vamos dando haciendo actividades, con mejor o peor resultados. Esta semana estamos llevando a cabo una experiencia piloto en los comedores universitarios con un “menú en transición”: un menú ecológico, local y de temporada, que en la Facultad de Matemáticas está teniendo muchísimo éxito. Vemos que hay actividades que funcionan muy bien, que tienen buena acogida, y que hay un colectivo grande en la universidad que se identifica con nuestras líneas de actuación.
Dices poco a poco… ¿Qué retos crees que presenta la comunidad universitaria para convertirse en comunidad en transición?
Es un colectivo muy grande, y además con grupos muy diferenciados. Las inquietudes que tenga un estudiante a lo mejor no son las mismas que un PDI (personal docente e investigador) o un PAS (personal de administración y servicios). Llegar a la comunidad con los medios de difusión con los que contamos también es un reto. No es que no hagamos esfuerzo en ese sentido, sino que cuando llegas a una facultad te bombardean con muchísima información. Entonces destacar un poco, aunque sea algo propio de la universidad, resulta complicado.
Este fin de semana USC en Transición estuvo en el Encuentro Ibérico de Iniciativas de Transición, en Zarzalejo, Madrid. ¿Cómo fue la acogida?
Muy bien. Los representantes de USC en Transición que asistieron volvieron muy contentos. Compartieron la experiencia con otras iniciativas como barrios, ya que en España somos la única universidad en transición… A nosotros, que estamos todo el día trabajando en esto, nos parece que se puede hacer mucho más, pero la gente que está trabajando en otros sitios se quedaron sorprendidos de que hiciesemos tantas cosas.
¿Habéis intercambiado experiencias con otras universidades, como la Universidad de Edimburgo en Transición?
Seguimos sus movimientos por su página web. Uno de los objetivos que tenemos marcados para este año es llegar a tener contactos con la Universidad do Minho en Transición, para intercambiar experiencias.
En este punto, Tamara Miguens ya había respondido a las preguntas que tenía preparadas, pero tras apagar el grabador de audio y anunciar el fin de la entrevista, Tamara me devolvió algunas de mis preguntas, de forma que de repente yo era la entrevistada y Tamara la entrevistadora. No me importó en absoluto, puesto que este giro dio pie a nuevas reflexiones en torno a USC en Transición, que trataré de resumir aquí.
Al preguntarme Tamara por mi opinión respecto a la iniciativa, yo, aparte de muchos elogios, expresé también alguna crítica. El origen de las comunidades en transición está -y debe estar, por la esencia de este movimiento ecologista- en los ciudadanos. Son movimientos populares, que surgen de “abajo” -de las masas de población- para incidir en los de “arriba”. Teniendo esto en mente, sería lógico que USC en Transición empezara por el estudiantado, para finalmente influir en la administración de la institución. Tamara reconoció aquí la particularidad de USC en Transición frente a otras comunidades. Sin embargo, aseguró, el objetivo final de este plan es precisamente involucrar de tal forma a los demás miembros de la comunidad universitaria, que ésta pueda transitar por sí sola. Llegará el día -espera Tamara- en que actividades como el “menú en transición” sean propuestas y llevadas a cabo por los propios estudiantes. Entonces la Oficina de desarrollo sostenible será una herramienta útil, pero no la directora del proceso de transición. De momento, tiene la imprescindible tarea de informar y concienciar; captar la atención y el interés de los demás miembros de la comunidad universitaria.
Neilson, S2F, 34A
Periodismo anti-crisis
La crisis corroe al periodismo desde hace decenas de años, mucho antes del colapso de los hermanos Lehman. En la mayoría de los grandes medios, los periodistas apenas valen más que lo que digan sus jefes, y los jefes apenas valen más que lo que digan los publicistas que invierten en sus medios. Los medios públicos ven cómo son violados para el placer del político de turno, como demuestran las retrógradas decisiones tomadas estos días por Mariano Rajoy respecto a la administración de RTVE.
Pues bien, esta semana en nuestra Facultad de Comunicación cuatro periodistas en activo (que ya es mucho decir) compartieron -con los pocos estudiantes que se enteraron de / se interesaron en el evento- sus propuestas anti-crisis. Entendiendo esta crisis por un dilema no sólo económico, sino más bien existencial, Marcos Pérez Pena, Manuel Gago y Alberto Ramos presentaron sus respectivas iniciativas: Praza Pública, Capítulo O y Dioivo. Los tres proyectos demuestran que es posible hacer un periodismo diferente, interesante tanto para el lector como para el propio periodista que escribe. O el periodista que lee, como confesaba Manuel Gago hacer respecto de los textos de sus dos compañeros mencionados anteriormente, así como de Iago Martínez, el cuarto participante en esta charla.
Iago es periodista cultural para la edición gallega de El País quien ante los asistentes defendió la organización de los periodistas en pequeños medios, disfrutando así del apoyo de otros compañeros, pero sin la presión de los intereses que hay detrás de grandes medios de comunicación, que limita trabajo tan prolífico como el del blog de Iago Martínez. En fin, este encuentro de periodistas ha supuesto para mí cuatro motivos para la ilusión, y una llamada para la acción.
Neilson, S2F, 34A
“15-M: Non é un adeus, senón un deica logo”
Toca xa despedirse deste traballo que desenvolvemos a modo de análise comunicativo do movemento 15-M. Dende este derradeiro post do noso grupo TS, o S1F, pretendemos achegarvos tanto unha reflexión sobre o que supuxo este traballo para nós, as conclusións que sacamos nestes case tres meses de pesquisas ao mesmo tempo que vos contamos máis ou menos cómo estruturamos as labores e cómo organizamos todo o traballo.
Nestas dúas últimas semanas rematamos a montaxe e posprodución do vídeo e tamén a redacción da memoria.
Durante a elaboración do vídeo o máis difícil foi seleccionar as declaracións máis interesantes para o traballo de entre todo o material dispoñible. Foi sobre todo no caso do profesor en psicoloxía social, Sabucedo (podedes ver o resumo da súa entrevista pinchando aquí, e o resumo das entrevistas aos membros do Comité de Comunicación de #AcampadaSCQ e a Sofía Krysiak pinchando neste outro enlace), onde nos atopamos con este problema. Unha vez seleccionadas as declaracións, foi necesario ordenalas para que a peza audiovisual tivese certa coherencia e respondese ós parámetros temáticos que buscábamos no traballo. Esta tarefa foi máis doada do usual xa que decidimos dividir os cuestionarios en dous bloques, un de preguntas comúns para poder contrastar os puntos de vista dos distintos entrevistados sobre os mesmos items, e outro bloque adicado exclusivamente ao entrevistado en cuestión onde lle pedíamos un afondamento máis específico sobre o 15-M segundo fose o seu perfil de implicación. Finalmente, dedicamos dous días máis á posprodución de audio e vídeo, para que non houbese moita diferenza entre as tres entrevistas e se mantivese unha mesma liña estética.
Para a elaboración da memoria decidimos dividirnos cada un dos puntos que debían integrala entre os catro membros do grupo. Deste xeito, cada un dedicaríase a un dos bloques temáticos do traballo: 15-M, redes sociais, grupo social e cidade. Pero tamén se encargaría de describir os distintos puntos do proceso. O portavoz designado ó comezo do traballo encargaríase de reunir cada unha das partes e de envialo ó profesor, unha vez fose revisado por tódolos membros do grupo.
Sen dúbida, o que máis botamos en falta á hora de facer o traballo foi dispoñer de máis tempo para afondar nos distintos temas que tratamos. Isto fixo que se tocasen de forma moi superficial para o noso gusto, pero se cadra era un traballo demasiado amplo, que impedía este tipo de tratamento. Ademais, ter que compaxinalo con outros traballos complicou bastante esta labor. A todos nos pareceu un tema moi interesante, sobre o que nos gustaría continuar investigando no futuro.
Este traballo foi unha oportunidade para analizar o movemento 15-M dende unha óptica que non nos era familiar. Serviunos para sumerxirnos na organización interna das acampadas, no día a día nas prazas, nas razóns dos “indignados” manifestarse, pero tamén supuxo toda unha bagaxe histórica e cultural que nos marcou os puntos en común da “Spanish Revolution” co resto de revolucións, protestas e manifestacións que tiveron lugar neses axitados meses da primavera e verán do 2011, dende o goberno cidadán de Islandia ata as protestas cidadás de “Occupy Wall Street”, pasando por unha chea de primaveras árabes.
Se algo sacamos en claro é que o 15-M non está morto, chegou para quedarse pero, como todo movemento sen unha cúpula organizativa clara, terá momentos de maior e de menor actividade. A axitación está nas rúas, os cidadáns agudizaron o seu espírito crítico e son máis conscientes ca nunca de que está nas nosas mans e non nas dos dirixentes cambiar aquilo que non nos guste ou que consideremos abusivo. Dende a sombra, o movemento segue traballando, levando a cabo reunións e organizando novas protestas e actividades que, gran a gran, están a contribuír a que cambiemos, por fin, o rumbo do noso futuro.
Xa para rematar, volvemos colgar o froito do noso traballo, ese video-documental que editamos a partir das entrevistas realizadas a tres perfís diferentes de participantes do 15-M: o de manifestante, o de organización interna e o de estudo académico do movemento.
Agardamos que vos gustase o noso traballo ou, como mínimo, que vos aportase algo novo, que vos sorprendese ou chamase a vosa atención.
Moitas grazas por chegar ata aquí.
Bereijo Piñón, S1F, 1A3
Cereijo Vázquez, S1F, 1B1
La crisis de la industria cinematográfica
En cuanto a la recaudación de las salas de cine a lo largo del pasado año, en 2011, hablamos de cifras que no llegan ni a la mitad de con las que nos encontrábamos hace tan sólo uno o dos años antes, aumentando en tanto que retrocedemos en el tiempo. Esto es, la industria cinematográfica también está en crisis.
A pesar de ello, el precio de las entradas, lejos de descender, se ha seguido incrementado con el paso de los años, motivado por el mayor coste de las producciones cinematográficas más actuales. Hablamos de espectaculares y muy costosos efectos especiales, recreaciones virtuales o el novísimo 3D.
Ver una película con las modernas gafas 3D cuesta hoy, en plena crisis, unos 10€ por persona. Y eso sin contar las palomitas, refresco y demás golosinas sin las que casi nadie entra a una sala de cine, más que nada porque normalmente al entrar ya nos las encontramos (respondiendo a una clara estrategia comercial), y la parada a comprar víveres se hace casi obligatoria.
La facturación anual de subsector de la exhibición dentro del sector audiovisual gallego sobrepasa en poco los 13 millones de euros, y bajando. La conclusión es clara: algo tienen que hacer las salas de exhibición para fomentarse, promocionarse y re-captar audiencia, porque sinó a este paso el día que nos apetezca ir a ver una película al cine la veremos solos. Eso sí, la mar de cómodos en nuestra mullida butaca y frente a la gran pantalla (el clásico y que sigue siendo gran reclamo de las salas de cine).
Ferro Falcón, S2A, 2A3
“Prot: las últimas pinceladas al retrato de Cruz Roja”
Durante nuestro Pro-T en Cruz Roja, en las áreas de Mediación Social y EBAE (Espacio de búsqueda activa de empleo) nos encontramos con multitud de personas con realidades muy diferentes. Mientras que el programa de Mediación Social está dirigido a niños y niñas del área de Fontiñas en Santiago de Compostela; el EBAE tiene una vocación de servicio ciudadano.
Estas dos no son las únicas áreas en las que trabaja la asamblea de Cruz Roja en nuestra ciudad, también tienen proyectos de:
- Persoas Sin Hogar
- Inmigrantes
- Mayores
- Mujeres
- Socorros y Emergencias
- Formación
- Sensiblizacion
Cruz Roja no solo acoge a usuarios en sus diferentes áreas de trabajo, también oferta formación y acoge voluntarios. Estas actividade es posible gracias a los más de 600 voluntarios y a los 1150 socios e socias.
La actividad formativa llevada a cabo se engloba en cuatro ámbitos:
-
Capacitación de nuestro voluntariado
-
Formación externa
-
Formación ocupacional
-
Colaboración en la formación de estudiantes
Cruz Roja es una organización de personas voluntarias, que son la expresión de un compromiso solidario libremente asumido, que se manifiesta en el respeto a los ideales de Cruz Roja y hacen posible la acción de la institución, siendo su sello de identidad y su garantía de continuidad. Por esto cuenta con procesos de incorporación y participación del voluntariado.
En cuanto a nuestro Pro-T en Cruz Roja, desglosamos las dos áreas en las que participamos:
– Mediación Social se ocupa de realizar actividades de ocio y tiempo libre para sus usuarios implementando un programa de actividades diarias de apoyo escolar, de ocio y de cultura. Los miembros de este grupo persiguen la integración de jóvenes en situación de riesgo.
– El EBAE, que está integrado dentro del Plan de Empleo para Colectivos Vulnerables, busca ayudar a la población a en la búsqueda activa de empleo.
Aunque las actividades de Mediación están restringidas al área de Fontiñas, al EBAE se acerca gente de toda el área compostelana y es uno de los servicios más activos y reclamados por los usuarios.
La información sobre las actividades, ofertas de trabajo, cursos y otras noticias puede encontrarse en los Boletines Digitales del Departamento de Empleo de Cruz Roja de Santiago. Las personas que quieran recibirlo solo tienen que enviar un email a ebaesantiago@cruzroja.es y solicitarlo. En la página de Facebook puede consultarse en el apartado SCRIBD.
A nivel organizativo hay que recordar que estamos hablando de una gran entidad y que la sede de Compostela no actúa en solitario sino que sigue los mandatos de la Asamblea Nacional. Cruz Roja también existe a nivel internacional, ese Movimiento Internacional está formado por tres componentes, cada uno con personalidad jurídica propia y con funciones diferentes pero complementarias:
-
El Comité Internacional de la Cruz Roja CICR.
-
La Federación Internacional de Sociedades Nacionales de la Cruz Roja Y de la Media Luna Roja.
- Las Sociedades Nacionales de la Cruz Roja y de la Media Luna Roja.
Así pues Cruz Roja tiene carácter nacional e internacional, con actuaciones local. Ejerce su actividad en todo el territorio español, con la autonomía necesaria y como única Sociedad Nacional de Cruz Roja en España. Su sede central radica en Madrid.
Los ingresos provienen principalmente de la participación ciudadana, casi siempre anónima, de las subvenciones de las administraciones públicas y de la prestación de servicios. También se obtiene ingresos de: Sorteo do Ouro, socios, donaciones y colaboración empresarial.
Para más información sobre la Cruz Roja de Santiago de Compostela
Tlf: 981586969.
Email: santiago@cruzroja.es
Dirección: Avenida de Lugo sn, esquina rúa Berlin (Fontiñas)
Seijas Rodríguez, S3C, T4-A1
Sánchez Andrade, S3F, T4-A1
A SAGE ten novo líder
O diario Público informa hoxe de que Antón Reixa gaña as eleccións da SGAE (http://www.publico.es/culturas/431101/reixa-gana-las-elecciones-de-la-sgae)
Unha das promesas do músico, dramaturgo e produtor galego é loitar contra a opulencia que supuxo o endebedamento da SGAE e a busca dunha maior transparencia. O seu programa estrutúrase en tres eixos fundamentais: reconciliar á institución coa sociedade, mellorar os dereitos de autor en Internet e reestruturar a débeda da Rede Arteria.
En principio estes parecen bos propósitos, pero ten sentido continuar con este modelo de xestión de dereitos cando quedou de sobra demostrada a súa inviabilidade? En lugar de perpetuar o sistema anterior, non sería máis axeitado buscar formas alternativas de xestión nas os membros da organización non se enriquezan á súa costa? E, o que é máis importante, que papel ten a cultura na nosa sociedade? É lícito que debamos pagar por ela?
Bereijo Piñón, S1F, 1A3
No corras, no saltes, no hables
Esas parecen ser las nuevas normas en Vilagarcía de Arousa. Desde pequeño he vivido en esta “ciudad”. He visto como en pocos años ha crecido de una manera impresionante y, aunque actualmente tenga una deuda pública enorme provocada por los excesos de quien está en el poder, ha mejorado sus circunvalaciones y aspecto en un 100%. Se han construido accesos peatonales, aceras anchísimas, acondicionamiento de plazas y demás lugares públicos…
A parte de los problemas de inundaciones que ocurren todos los años en la “ciudad” cuando coinciden épocas de lluvia un poco fuerte con la marea alta y provocados porque la ciudad ha ido creciendo hacia el mar y a este nadie le quita su sitio. Uno de los grandes problemas en Vilagarcía en los últimos años es la gran cantidad de atropellos que se producen día sí y día también. Como peatón y conductor, aunque con poca antigüedad al volante, doy fe de que en Vilagarcía la gente se lanza/nos lanzamos a la carretera. Es por ello que el Ayuntamiento ha dictado esta nueva norma: nada de carreras, patines o pararse en las aceras, ya que el evitar el cúmulo de gente puede llevar a un peatón a bajar a la calzada y sufrir un atropello. Y si corres, paras y hablas: multa. Que así se recaudan fondos, que estamos en crisis.
Dentro de poco nos obligaran a enderezarnos, alzar la mano y saludar a la autoridad
Millos Castro, Javier S2C, 3a3
Prot: Analizando a O Ensanche
Gracias á análise do traballo e do centro no que desenvolvemos o noso traballo ao longo do cuadrimestre chegamos ás seguintes conclusións que podemos extrapolar ao conxunto de centros socioculturais: Atopamos que o perfil de persoa que adoita traballar en centros sociais é o dunha persoa de 30-50 anos, con estudios, polifacética e dinámica.Por outra banda non existe un perfil claro dos usuarios que acoden a estas asociación, posto que atopamos todo tipo de persoas independentemente da condición etaria, do xénero ou da clase.
En canto á rede, o centro opera dentro do concello de Santiago de Compostela (territorio), concretamente no Ensanche (espazo) e forma parte de rede de centros socioculturais do concello. Aínda que tamén traballa en asociación con centros independentes do concello.
O obxectivo da comunicación que leva a cabo o centro e para dar a coñecer as súas actividades e captar público para que participe nelas. Promover o achegamento da cultura aos usuarios: conferencias, ciclos de cine, de informática… ofrecendo a posibilidade de propoñer e acercar actividades culturais e didácticas para amenizar a vida dos veciños A organización interna comunícase a través do correo electrónico, de conversas telefónicas ou de boca a boca. A externa utiliza panfletos, carteis ou a través da páxina web, sobre a que nós fixemos o noso traballo.
O feito de que os centros socioculturares dependan directamente dunha institución pública, garantízalles unha gran cantidade de recursos tecnolóxicos, necesario para o seu desenvolvemento a longo plazo, o su mantemento e integración na comunidade. O centro conta cun local públco que conta cunha serie de comodidades como: rede wifi, sala de ordenadores, biblioteca, páxina web…
Como dixemos o centro depende do concello polo que ten solvencia económica. A súa riqueza neste caso mídese na capacidade que ten esta comunidade en satisfacer as necesidades culturais e cumplir o obxectivo de divulgación da propia cultura. Esta organización dispón dunha influencia política infinita, xa que en si mesma é unha organización política financiada e promovida por un concello. O propio concello asigna un coordinador xefe en cada centro sociocultural, configurando así unha rede de competencia xerarquizada. Cada coordinador xefe é responsable do funcionamento e das actividades que se realizan no seu centro, polo que o papel do concello redúcese á financiación e ao control dun uso correcto.
En relación co anterior, a forma de facer públicos os comunicados dos centros e de relacionarse cos usuarios vai estar en consonancia coa súa condición de institución pública. Os usuarios saben que disfrutan dunhas comodidades proporcionadas por fondos públicos e os seus responsables e traballadores son conscientes de que a súa actitude cara o público debe corresponderse coa propia de alguén que representa un organismo estatal. Ao tratarse dun centro local, no Ensanche, o trato coa xente é moi próximo, polo que a dimensión institucional queda relegada ás acciones burocráticas.
Por último, vamos a comentar la dimensión ideolóxica no noso centro. A pesar de la heteroxeneidade de ideas e persoas que traballan ou visitan diariamente o local, a comunidade mantén e comparte os mesmos valores, educación e respecto cara os demais e cara o material do lugar. Como vimos comentando ao longo de todo o cuadrimestre, o noso traballo no centro foi sobre a páxina web. Porén, debido á dificultade da propia páxina e ao carácter público do centro, estábamos suxeitos a unha serie de normas que non podíamos modificar. Para iso, mantivemos varias reunións tanto co informático do concello, como coa coordinadora do Ensanche, para marcar xuntos unha serie de pautas. Estas reunións foron marcadas por todos nós, tanto a súa parte, como pola nosa, adaptándoas o mellor posible ás responsabilidades de cada un.
O noso interese para traballar sobre a páxina web, viña dado en que a consideramos unha ferramenta de comunicación externa básica e que, debido á dificultade, á falta de formación e de tempo dalgúns encargados, estaba sendo relegada a un segundo plano, sen aproveitar todas as oportunidades que oferta. O interese foi mutuo, tanto para nós, encargados de redactar un manual de estilo e uso da páxina, como para o centro, ou rede de centros do concello, que conta agora cun manual de utilización da web.
Millos Castro, S2C, 3A3
“Nosotros nos vamos, pero todo esto sigue” (Grupo S1D)
Así como en los horarios que cuelgan en las puertas del comercio con un horario de cierre, al comienzo del proyecto la última semana de abril estaba marcada ya como fecha de clausura. Así que nos despedimos. Y para ello os dejamos aquí nuestra conclusión final, un mero intento de resumir lo aprendido en estos dos meses en unos pocos caracteres.
Está claro que el abuso de las nuevas tecnologías son algo que está a la orden del día y que esto puede resultar en una adicción a las mismas, pero la probabilidad de que esto se de es menor de lo que pensamos, aunque aumenta en edades más altas. Entre niños es algo casi inexistente. Lo que hacen es un uso abusivo, cosa que suele suceder cuando surge una novedad en el campo tecnológico, hasta los no tan pequeños. Lo que necesitamos en estos casos es una estandarización de las NT.
Destacamos también ciertos aspectos negativos como el desarrollo de trastornos de sueño, de aislamiento o epiléptico, y que está cambiando el sistema comunicativo entre personas, pero muchas de las consecuencias que este uso conlleva depende de la personalidad de cada uno, que empleará las NT para canalizar unos u otros aspectos de su comportamiento.
También subrayamos las ventajas y grandes posibilidades que aporta en el campo de la educación y aprendizaje gracias a nuevos sistemas que trae consigo.
Sí es verdad que esto está cambiando la comunicación interpersonal, no siendo esto ni malo ni bueno, sino que simplemente es diferente. Una diferencia que algunos pueden considerar rectificable. A unos les gustará más y a otros menos, pero estos últimos no tendrán otro remedio que intentar mantener en su vida, porque el cambio tecnológico-social no nos da la posibilidad de retroceder. Es una evolución histórica.
Aquí termina nuestro TS, pero todo esto seguirá evolucionando, y nosotros con ello, por lo que esperamos que a partir de ahora todos lo analicéis por vuestra cuenta en algún que otro momento.
Muchas gracias por toda vuestra atención.
Álvarez Bao, Arantxa; S1D, 1A3
“Conclusións do conficto”
Chegamos ó final do noso traballo e co que levamos investigado chegamos a unha serie de conclusións con respecto ó conflicto que aconteceu o cuatrimestre pasado en relación do tema que tratamos: Privacidade en Internet, límite entre liberdade de expresión e delicto. Despois de falar con avogados, psicólogos, con membros da policía local, e afetados deste tema (compañeiros e persoas anónimas) e demais membros do orde chegamos á conclusión de que a sociedade aínda toma as redes sociais coma un xogo onde pode expresar o que pensa sen sufrir as consecuencias do que se fala. Ó estar diante dunha pantalla e non cara a cara, suélese pensar que o que se di non terá repercusión e incluso ás veces a xente chégase a crecer e pásase da raia. As charlas e entrevistas cos profesionais relacionados con Internet serviron para comprobar que esa seguridade que aporta estar detrás dunha pantalla non é maior que se fose cara a cara, debido ás consecuencias que estes comentarios terían. Unha falta ó respeto por Internet ten as mesmas consecuencias que se se fixera directamente á persoa. Incluso as faltas graves ou ameazas poderían ser castigadas con importantes multas, ou cárcel nalgúns casos. Esta información pásase por alto moitas veces cando escribimos en Internet. No caso que tratamos e sufrimos no pasado cuatrimestre, o castigo podería ser moi grave no caso de que se levara a cabo unha denuncia, por uns comentarios en teoría sen consecuencias. Por iso animamos á xente a pesar antes de escribir e recordar que en canto algo se publica en Internet, deixa de ser noso, para ser público e de todos.
Codesido Leborán, Mateo S1E, 1B2
“ProT: Exposición da Minga por la Pachamama”
O noso traballo chegou ó seu fin o pasado luns 23 de abril, cando expuxemos o tema diante do noso profesor e doutros grupos do noso titorizado. Minga por la Pachamama é unha asociación que traballa coa comunicación das feiras. A Pachamama é a Nai Terra, e Minga por la Pachamama fai referencia ó coidado, ó traballo coa Nai Terra. Esta asociación utiliza a radio altoparlante nas feiras para establecer unha comunicación entre o campo e a cidade. A nosa exposición basouse nunha serie de puntos. A persoa social desta asociación é toda aquela persoa relacionada co mundo agroalimentario, o sector ecolóxico, o comercio xusto e a biodiversidade. Os obxectivos desta asociación é un achegamento da cidade co campo, un servizo ós comerciantes e surtir de información ós consumidores. Pódese establecer comunicación por vía externa mediante correo electrónico, na páxina web de Minga por la Pachamama ou mediante as radios nacionais que a patrocinan. Por vía interna a comunicación realízase entre os comerciantes, os compradores pola mesma radio. A asociación creouse a partir de 3 persoas, pero actualmente as cabezas visibles son 2, ademais de máis e 30 persoas que realizan os traballo de campo coa radio altoparlante. A súa rede e localización sitúase nas feiras de Ecuador, onde nace o proxecto. Para finalizar propuxemos a posibilidade da realización dunha radio altoparlante en Galicia. Mediante os contactos cos que falamos (concellos, radios, asociacións…) chegamos á concusión de que aínda sendo un proxecto que afectaría positivamente ó sector, e que sería sen ánimo de lucro, o tema económico sería o maior inconvinte, así que a súa realización sería moi compliacda.
Codesido Leborán, Mateo S1E, 1B2