Intocable: yo + el otro= nosotros

Esta semana he ido al cine a ver “Intocable” después de que varias personas me la hubieran recomendado. Hoy voy a hacer dos cosas: animar a todos aquellos que no la han visto para que la vean e intentar explicar la construcción de la personalidad de los dos protagonistas.

 Philippe es un aristócrata francés que se ha quedado tetrapléjico tras un accidente de parapente y Driss es un inmigrante de un barrio marginal de París recién salido de la cárcel. Con estos dos personajes se podría crear una película triste y lacrimógena pero sus directores han optado por un filme positivo, una oda a la vida y a las ganas de luchar que recoje la quimica y el humor entre dos personajes de dos mundos opuestos.

 En esta película es fundamental el yo en relación con el otro. Así, hay que plantearse las siguientes preguntas: ¿quién soy?, ¿quiénes somos? y ¿cómo se llega a ser? La clave para responder a estas preguntas se encuentra en la naturaleza psicosocial de la construcción del ser, del uno mismo. Los dos protagonistas son muy diferentes ya que se han criado en dos mundos completamente distintos: uno en la opulencia y otro en la pobreza. Philippe puede comprar todo lo que quiera pero aun así envidia la autonomía de Driss: él puede lavarse, comer sólo, caminar… Así, Philippe es ese yo que se sabe ajeno, que se reconoce como incompleto o negativo ante un Nosotros en el que no tiene cabida confortable, pero del que sabe que forma parte. Driss forma junto a Philippe ese Nosotros, es su cuidador, su complemento, llena donde hace falta, restaura la unidad, cierra la cisura. Así, los dos forman un tándem basado en el respeto, la igualdad y el afecto, crean un Nosotros.

Cruz Portela, S1C, 2A3

Love is in the air

Creo que a ninguén lle pasou desapercibido a avalancha de artigos sobre amor e sexo que os medios están publicando na actualidade. Parece ser que se volveu un tema atractivo, por dúas razóns. Unha, a máis cómoda, sería a de considerar a este como unha moda intencionada desde as editoriais en busca de temas que interesen a un máximo de lectores, buscando o que se chama o efecto bola de neve.

Habería unha segunda vía, menos cómoda pero máis interesante, que sería preguntarse cales son as razóns de dita moda, ou mellor dito, as razóns polas que o que puido ser unha estratexia de reclamo para atraer ao maior número de compradores, conseguiu cumprir o seu obxectivo.

Plantexar ditas razóns lévanos a preguntarnos que demo está pasando hoxe en día co amor que fai que os libros mostren tanto interese sobre el.

A esta tarefa aplícase o novo libro de Richard David Precht, “Amor. Un sentimento desordeado”. Nesta obra o autor adentrase en diferentes territorios para introducir un pouco de “orde” no que os protagonistas da experiencia amorosa califican de acontecemento cego, caótico e sensentido.

Para rematar, unha frase do filósofo Umberto Galimberti que recolle Precht no seu libro: “No es tu media naranja, es tu exprimidor”. ¿De verdade usamos o amor para chegar á autorrealización tan perseguida polos seres humanos?

Dapía Freitas, S1B, 2 A1

Política vs. Local

Que o xornalismo local está moi politizado non é misterio ningún. A todo isto hai que engadir que a información xerada nos medios locais procede un 90% dos concellos. Isto significa que os gabinetes encárganse de que todo o que se publique sexa xerado por eles, e así quede menos espazo para outro tipo de noticias.

Á información local debería de ser xerada polos xornalista locais. As noticias de axenda, que por desgraza predominan, entorpecen este tipo de xornalismo. Un xornalista local debe de ofrecer información veraz, de primeira man. Ten que ser un flâneur e empaparse dos acontecementos e do que lle rodea. A cidade sempre foi e será un dos centros neurálxicos que fan posible a construción simbólica da realidade, como paso previo á construción social da realidade.

A figura actual do xornalista local, como a coñecemos hoxe en día, debería cambiar nalgúns aspectos, como nos que se mencionaron anteriormente e deben loitar contra as corrupcións políticas.

No seu labor tamén entra a defensa desta realidade local e demostrar que o xornalismo local é algo máis que as festividades e conseguir desta maneira, achegar á xente á información do mellor xeito posible.

 Pradera Cibreiro, Sara

CL4X

“ProT: El interior de Praza Pública”

Tras las primeras dificultades con Praza Pública pudimos avanzar en nuestro ProT. La reunión con uno de sus coordinadores, Marcos Pérez, fue clave y a partir de ahí pudimos realizar cuatro reportajes con temas a nuestra elección. Una vez realizados eran enviados por email, pero no nos sentimos realmente integrados en el diario, sino más bien como colaboradores freelance. Quizás faltó mayorcomunicación por parte de Praza Pública, pero es entendible, pocos miembros y un gran trabajo a realizar. La colaboración con Praza Pública llega a su fin y ahora toca analizar a fondo toda su organización. Tras colaborar con este medio durante semanas, tenemos una conocimiento directo de cómo se trabaja en él, por lo que es el momento adecuado para estudiarlo siguiendo las pautas establecidas en la tutoría del jueves.

Comenzaremos el análisis por el plano operativo:

–Persona social: Praza Pública es un diario digital, y como en todos los diarios, sus principales trabajadores son los periodistas. Se trata de periodistas centrados en informar de otra manera, es decir, en informar para la comunidad, diciendo lo que realmente ocurre y realizando un gran sacrificio a la hora de sacar este periódico digital adelante, puesto que de momento, solo son dos los periodistas que mantienen el diario en pié, Marcos Pérez y su socio.

Sin embargo, este proyecto no se podría llevar a cabo sin colaboradores. Tal y como hemos trabajado nosotros para Praza Pública, existe una gran cantidad de colaboradores que envían sus informaciones a los dos coordinadores y consiguen que el medio pueda publicar noticias casi de forma instantánea.

–Forma de la organización: la organización dentro de Praza Pública es claramente horizontal. Marcos Pérez y dos socios más son tres coordinadores, pero ninguno tiene más poder que el otro. Se encuentran en contacto todo el tiempo para repartirse las tareas y establecer quién publica una cosa y quién otra. Los colaboradores comen aparte, su trabajo es remunerado de diferente manera y no forman parte de la organización propiamente dicha.

–Territorio en el que actúa: Praza Pública centra su actividad en la Comunidad de Galicia. Esto es así porque su idioma es el gallego y obviamente muy poca gente fuera de Galicia lo va a entender. Además, su afán por construir un verdadero sentimiento de comunidad en Galicia también influye.

–Espacio: Sus tres coordinadores tienen sus casas en Santiago de Compostela y A Coruña. Ese es su lugar de trabajo. Debido a la falta de recursos económicos en un corto plazo todavía no se contempla como posible la apertura de una oficina para el periódico. Las casas de cada uno de los coordinadores son las oficinas del periódico. Sus direcciones particulares son las que los colaboradores reciben para mandar sus trabajos. Se podría definir como un periódico de andar por casa, pero totalmente serio. También cuentan con colaboradores en diferentes puntos geográficos de Galicia.

–Red: la red de cualquier periódico es bastante amplia y en este caso no va a ser menos. Praza Pública colabora con los partidos políticos (mayor contacto con los partidos nacionalistas debido a su ideología), con las instituciones públicas, con la Xunta, con sindicatos (también muy arraigados a su ideología), con otros periodistas, con colaboradores y también con el ciudadano común. Praza Pública está abierto a cualquier tipo de donación, ya sea de tipo económico o material, es decir, si un ciudadano presencia algo relevante o que puede ser noticia puede mandar su trabajo al periódico, una vez allí, los coordinadores decidirán si es válido y si lo es será publicado. Todo el mundo tiene cabida dentro de Praza Pública. El diario también trabaja con otras asociaciones o grupos, como por ejemplo ecologistas, feministas e inmigrantes. El contacto con otras asociaciones es clave a la hora de tener numerosas fuentes a las que poder acudir.

En el plano de la comunicación y el desarrollo:

–El mensaje de la organización es claro. Fomentar la información en gallego y reivindicar el papel de los medios exclusivamente gallegos dentro de nuestra comunidad. Su ideología es progresista de izquierdas con influencias nacionalistas.  La tarea es complicada pero cada vez son más las iniciativas de este tipo.

A la hora de cumplir este objetivo, Praza Pública centra sus esfuerzos en otros aspectos. A través del gallego quiere conseguir que en Galicia se consiga un verdadero sentimiento de comunidad, de grupo unido y no despedazado como ocurre en la actualidad. También quiere fomentar la participación del ciudadano, es decir, un periodismo cívico en el que el ciudadano pueda proporcionar información, participando activamente en la elaboración del periódico digital.  En Galicia también se puede al igual que en otros lugares. Praza Pública reivindica el gallego, el trabajo de los gallegos y la capacidad creativa de los gallegos. Informan para la comunidad no influidos por ningún otro tipo de intereses.

Praza Pública, “O xornal da Galicia que vén”.

Mariño Román S2F, 2B3

Ctrl+C Ctrl+V

A web de Faro de Vigo destaca especialmente pola labor de redacción das súas entradas online e polo deseño atractivo e sumamente lóxico da interfaz. Nah. Era broma, por suposto. A páxina do Decano da prensa nacional é unha reunión bastante recortada (eu máis ben diría “amputada” ou “calcinada”, que soa moito mellor) da colección de noticias que rechean a edición en papel. Así, mentres unha noticia tan importante coma a do rexeitamento da Lei de Área Metropolitana por parte do alcalde Abel Caballero, é un calco dunha reseña brevísima sacada de Europa Press. Se temos que confiar en alguén que se preocupe pola política da cidade, ¿qué mellor que unha axencia de noticias nacional? ¿”Faro de Vigo”? Mellor renomeamos a edición dixital baixo o nome de “CopyPaste de Vigo”.

Aquí non acaba a cousa: Na edición do mesmo día temos outra noticia relativa á alcaldía, desta vez sobre o investimento de 14 millóns de euros no arranxo de rúas urbanas. Desta vez a noticia vén copiada de cinco paragrafiños da axencia EFE, un medio internacional, que non local. Nin detalles, nin comentarios, nin contraste, nin dúbidas, nin exposición. De ser alguén foráneo de Vigo, pensaría que este é un comunicado oficial da oficina do mesmo Concello, e dalgún xeito invitaríame a pensar que estas rúas precisan un repaso urxente. Non se trata disto, por suposto, pois estamos ante información de segunda man e os criterios da alcaldía para realizar esta inversión son máis ou menos discutibles. ¿E qué se pode dicir da renovación das infraestruturas destas rúas, en teoría, obsoletas? Só as rúas de Menéndez Pelayo e a do Doutor Marañón precisan dun reaxuste urxente dende hai anos, mentres que o único mellorable en rúas coma a de Brasil e a de Aragón son as beirarrúas. Iso si, xerará emprego, un emprego que durará os meses que duren as obras, entre desvíos de tráfico, retrasos e queixas de veciños polo ruído da maquinaria. E sen esquecernos do dato que fai que nos piten os ouvidos: ¿Gastaranse ben eses 14 millóns de euros? ¿Realmente precisamos facer este tipo de investimentos coa que está caendo?

Como axente activo do crecemento da cidade, o xornalista debe preocuparse por coñecer e facer saber o que afecta á súa comunidade. Recibir información dun espectador alleo ao que sucede a pé de rúa, sexa EFE ou Europa Press, é o mesmo que te-los ollos vendados. Hai que levantarse, saír a pola noticia, completar información e preocuparse por que o cidadán reciba, comprensa e reaccione ante o que sucede. Hai, en definitiva que estar inquieto, ser un fervellasverzas. Hai que ir máis aló da profesión e dicir como naquelas pelis de tiros: “Isto xa é persoal“.

Pereira Vila, Jorge CLX4

“ProT: Último repaso a Down Compostela”

Tras nuestra experiencia en la Fundación Down Compostela y la última revisión del trabajo en la tutoría del jueves, os mostramos en este post de forma resumida el interior de esta Fundación con la ayuda de los términos que hemos visto en la mencionada hora de tutoría.

Desde el punto de vista operativo, repasaremos en Down Compostela los siguientes apartados:

–          Persona social: Aquí explicaremos quién es Down Compostela, quiénes acuden a esta fundación y por qué. Down Compostela nació en el año 1997 de la mano de diez padres de niños/as con Síndrome de Down. Al principio, formaron esta asociación con el objetivo de poder ofrecerles a sus hijos todo aquello que fuese necesario para su mejor desenvolvimiento, adaptación social y, en definitiva, mejor calidad de vida. Con el paso del tiempo, fueron creciendo hasta que en el año 2006 se constituyen como Fundación, se unen al resto de red “Down Galicia” (que está integrado por Down Compostela, Vigo, Pontevedra, Ourense, Lugo, Coruña y Ferrol) y disponen ya de un local donde implantan su sede, situado en el Barrio de Conxo, Santiago de Compostela. Desde entonces, esta Fundación ha crecido de una manera espectacular. Los integrantes ya no son solo padres y madres de niños con esta discapacidad, sino que ahora cuentan con especialistas (psicólogos, pedagogos, logopedas…) para poder funcionar de manera mucho más eficiente. También cuentan con una persona encargada de la organización de eventos y comunicación a los medios de todas las actividades que Down Compostela realiza. Por otra parte, y lejos de lo que se pueda creer, a Down Compostela no solo acuden personas con Síndrome de Down, sino que también todas aquellas personas que tengan algún tipo de problema para comunicarse.

–          Organización interna: Como ya mencionamos, Down Compostela forma parte de la red de Fundación Down Galicia y Down España por lo que sí que comparten ciertos aspectos. Dentro del propio Down Compostela tienen un presidente, vicepresidente y una directora, Marta Rodríguez, además de un equipo de especialistas que trabajan mano a mano en esta fundación. En definitiva, tienen una estructura organizativa vertical, jerárquica, pero a la vez, horizontal ya que todos trabajan a un mismo nivel, prácticamente.

–          Territorio en el que actúa: Esta fundación no solo trabaja en la comarca de Santiago de Compostela. Abarca todas aquellas zonas que queden próximas y sus usuarios provienen de diferentes lugares como Milladorio,  Bertamirás, A Estrada…

–          Los lugares informativos en los que actúa son, principalmente en colegios e institutos, para favorecer la integración e igualdad de oportunidades con todos los niños. También actúan en los hospitales de la ciudad compostelana, concretamente en el área de maternidad, para poder informar y empezar cuanto antes con las actividades que forman su plan de Atención Temprana, de 0 – 6 años. Todas las actividades dedicadas al mejor desarrollo de los usuarios de Down Compostela se desarrollan en la sede que tienen en Conxo, un edificio totalmente equipado con todo el material necesario para llevar a cabo estas actividades, reuniones con los padres etc.

–          La red social que forma Down Compostela se centra, básicamente en 4 ejes: La propia Universidad de Santiago de Compostela, que colabora con la Fundación en sus diferentes actos, como en las Jornadas de Lectura Fácil que se dieron en nuestra facultad y a la que nuestro grupo ProT pudo asistir, entidades privadas ( como lo son LaCaixa o el Hostal de Los Reyes Católicos), el propio ayuntamiento de Santiago de Compostela de los que reciben un tipo de ayuda para seguir con su tarea y la Xunta de Galicia.

Desde el punto de vista de la Comunicación y Desarrollo, Down Compostela parte de una premisa inicial que es llegar a unas cuotas básicas de independencia y participación social en la misma medida que el resto de los ciudadanos, es decir, defienden la IGUALDAD. Para ello, en sus estatutos cuentan con unos valores muy definidos, que son los siguientes: dignidad y derechos de la persona, respeto y valoración de la diversidad, no discriminación e igualdad de oportunidades y la integración y normalización de las personas con esta discapacidad. Este objetivo o premisa principal se argumentan desde la Fundación en base al Artículo 15 de la Ley: Promoción personal y atención a las personas en situación de dependencia. Para su desarrollo, desde la Fundación preparan diferentes planes de actuación en distintos focos, para favorecer esta integración social y laboral de las personas con Síndrome de Down.

Todo lo que hemos explicado se refuerza en su principal herramienta de comunicación, su completísima página web en la que se detallan estos puntos, así como todas las actividades que se llevan a cabo y los mecanismos por los que todos aquellos que queráis colaborar con ellos, podáis.

Desde nuestra parte, solamente nos queda agradecer a Down Compostela y concretamente, a su directora Marta y su responsable de comunicación, Ana;  dejarnos formar parte de esta gran labor, aunque solo fuese por unas semanas.

Domínguez, Rodríguez, P. S2C,  2A2

“ProT: PANXEA, outra forma de entender o consumo”

Tras meses de traballo coa cooperativa PANXEA, finalizamos a nosa colaboración oficial con eles. Por iso, para que teñades unha maior idea do traballo que realizamos, queremos deixarvos os resultados que expuñemos na última titoría. O primeiro, é saber qué é PANXEA. Trátase dunha cooperativa de consumidores e usuarios que surxiu en Santiago de Compostela no ano 1995. Nun primeiro momento naceu como unha asociación sen ánimo de lucro xa que a lexislación do momento non permitiu iscribila como cooperativa. Actualmente  está rexistrada coas dúas nomenclaturas á espera de inscribirse como unha cooperativa de xeito total. A súa actividade, a rasgos xerais, consiste en apoiar o comercio xusto e responsable e a cooperación cos países en vías de desenvolvemento.

Agora que sabedes que é PANXEA, imos analizar o seu plano operativo:

A persoa social ideal é aquela que apoia o comercio xusto e consume dun xeito responsable, non só no ámbito alimentario senón en tódalas facetas da súa vida. Tamén, o modelo de persoa social debe implicarse nas tarefas da cooperativa e participar activamente.

Os sesenta socios de PANXEA achéganse ao modelo ideal xa que, na súa maioría se reunen semanalmente, e realizan a súa compra na tenda; ademáis, de xeito habitual, están a organizar eventos para sensibilizar e promocionar o comercio xusto e a cooperación.

No que respecta á forma da organización é horizontal e asamblearia xa que é unha cooperativa na que cada socio conta cun voto. Tódalas semanas se reunen para tratar cuestións de organización interna e externa. Asimesmo, tamén realizan unha asamblea anual para analizar o funcionamento ao longo do ano e establecer previsións de futuro e crecemento.

Imos agora coa cadea conceptual:

• Territorio: PANXEA é unha asociación que traballa a nivel local polo que está circunscrita ao ámbito de Santiago e a súa comarca.
• Espazo: o seu espazo principal de traballo é o local situado na Rúa da Rosa onde se atopan a tenda e unha sala de reunións. Para os eventos abertos ao público, solicitan salas á Biblioteca Pública Ánxel Casal. O persoal tamén se despraza ata feiras, colexios ou institutos para realizar labores de sensibilización ou promoción.
• Rede: PANXEA apoia activamente o traballo en rede polo que se atopa en distintintas iniciativas e grupos de traballo:
  • Iniciativa pola Soberanía Alimentar dos Pobos (ISAP) http://soberaniaalimentar.info/
  • Rede Galega de Consumo Conciente e Responsábel
  • Comisión de Comercio Xusto da Coordenadora Galega de ONGD’s http://www.galiciasolidaria.org/
  • Fiare Galiza http://fiaregz.wordpress.com/ un proxecto de Banca Ética que busca crear alternativas dentro do mercado financieiro para crear unha sociedade máis xusta.

A nivel estatal, PANXEA forma parte de Espacio por un Comercio Justo http://www.espaciocomerciojusto.org/. Tamén colabora de xeito activo coa ONG SODePaz http://www.sodepaz.org/, unha asociación sen ánimo de lucro que loita polo desenvolvemento dos países do Sur.

No plano discursivo, a misión comunicativa de PANXEA é promover o comercio xusto e responsable, favorecendo a soberanía alimentaria dos pobos do terceiro mundo ou en vías de desenvolvemento así como a través do apoio aos pequenos productores locais. Tamén, a nivel económico tenta buscar alternativas que favorezcan a estes productores e limiten o monopolio dos grandes bancos.

Para desenvolver estes principios, tratan de diminuir as diferenzas entre as rexións do norte e do sur así como dos pequenos productores coas grandes multinacionais. Tamén apoian un crecemento sostible que respete ao medio ambiente. Este apoio conséguese coa defensa da produción ecolóxica (sen fertilizantes nin antipraguicidas artificiais) e dos procesos de producción e manipulación mínimos.

Estas son as caracteristicas de PANXEA a un nivel formal, pero máis alá, debemos destacar a calidade humana dos socios que a forman. Durante estes meses tratáronnos como un membro máis, favorecendo a nosa integración e adaptando a nosa colaboración á actividades comunicativas. Ademáis, fixeron que nos déramos conta da pisada que deixa algo tan corrente como mercar froita procedente de Sudamerica: os productores reciben unha mínima cantidade do prezo que nos pagamos; debido aos longos procesos de transporte e distribución, os productos son fortemente manipulados e adulterados coa conseguinte perda de calidade. Con un acto tan sinxelo como mirar a procedencia do que consumimos podemos axudar ao desenvolvemento sostible e a un comercio máis  xusto. Aínda que parezca complexo, temos alternativas.

Fontal Mato, S2C, ProT 2B2

“ProT: chegamos ao fin con COGAMI”

Para o noso traballo de ProT encargámonos de traballar con COGAMI ( Confederación Galega de Persoas con Discapacidade) que pertence a COCEMFE (Confederación Española de Persoas con Discapacidade Física e Orgánica) xunto con outras asociacións a nivel autonómico. COGAMI conta a súa vez con centros en cada provincia galega ( A Coruña, Lugo, Ourense e Pontevedra) e en diferentes concellos das mesmas, polo tanto a rede de actuación sería a comunidade galega.

A asociación ten como fin chegar ás persoas con discapacidade, con independencia do seu xénero, idade ou  posición económica. O discurso que leva a cabo COGAMI é un discurso sinxelo, cercano e accesible a calquera tipo de persoa, intentando transmitir a igualdade das persoas con discapacidade tanto a nivel laboral como en tódalas actividades da súa vida diaria. Tamén loita pola promoción dos dereitos das persoas con discapacidade e o apoio ao ámbito legal, psicolóxico, laboral e en resumo, conseguir unha sociedade integrada.

As dimensións que incorpora COGAMI son as seguintes:

• Dimensión Tecnolóxica:

A dimensión tecnolóxica da cultura é o seu capital, as súas  ferramentas e coñecementos, e o seuxeito de relacionarse co entorno físico. Neste aspecto COGAMI conta con diversas ferramentas para chegar aos seus socios e á sociedade, en xeral. Entre elas está a súa páxina web, as notas de prensa que envía aos respectivos medios impresos para que inclúan as novas correspondentes da asociación e os diferentes proxectos que leva a cabo. Tamén ten perfís en facebook, twitter, google+, linkerin, youtube, ibox…

• Dimensión económica:

A comunidade de COGAMI ten na dimesión económica un dos piares fundamentais. A entidade sobrevive mediante axudas da Xunta de Galicia, aportacións individuais… Ademais a entidade busca traballo para os seus membros para que disfruten dunha independencia monetaria dos seus familiares.

• Dimensión política:

No organigrama queda reflexada a distribución de poder. Cada sección pode tomar unha serie de decisións relevantes no seu campo de actuación pero estas deben ser aprobadas pola  Xunta Directiva e un consello común a todas as seccións, que teñen una visión mais global da asociación e poden pulir os detalles necesarios. O organigrama establece de forma vertical combinada coa horizontal ( os diferentes departamentos que configuran unha área). ORGANIGRAMA4

• Dimensión institucional-social:

A asociación ten un papel fundamental de apoio psicolóxico ós membros, esta ten persoal que axudan as relación familiares e de amizade. Así mesmo entre os membros da asociación tamén xorden relación, xa que pasan bastante tempo xuntos en actividades e poden apoiarse mutuamente e compartir sentimentos comúns.

• Dimensión ideolóxica e de crenzas:

Nesta ocasión decidimos comentar de forma conxunta a dimensión ideolóxica e de crenzas, xa que a asociación o que pretende é crear unha comunidade que parte dunha base conxunta de apoio, integración e promoción dos dereitos e deberes de calquera persoa que sofre algún tipo de discapacidade. Co cal este aspecto sería o que provocaría un sentimento de conxunto e de puntos en común.

Despois desta breve introducción do que é COGAMI, a que persoa social vai dirixido o seu discurso sinxelo e o que pretende conseguir con el, debemos facer referencia ao labor que nós desenvolvemos dentro da entidade. Colaboramos coa área de comunicación, orientadas por Cristina Pet, Fernando e María Acuña, na que participamos no coñecemento dos diferentes instrumentos que empregan para a súa comunicación externa e a incorporación de puntos de vista novos. Axudamos na elaboración dunha rolda de prensa, na escaleta do programa de radio “Sen Barreiras” para a súa emisión cada dúas ou tres semanas ou no diseño dunha nova estratexía de comunicación.

Mosteiro Reboredo, Mª Cristina

S2D, 3 a1

“ProT: Itinera, para sempre con nós”

Un mes e medio. Probablemente dous. Ese foi o tempo que compatimos cos usuarios de Itinera, unha Organización Non Lucrativa (ONL) que ten como finalidade axudar ás persoas con problemas de saúde mental. O primeiro día que chegamos alí recordamos que iamos con respeto, respeto ao descoñecido e tamén respeto ao traballo que alí estaban a realizar. Carlos Martínez, o coordinador da asociación, recibiunos con afecto e axudounos desde o primeiro día. Explicounos o funcionamento e as actividades que levaban a cabo. Cada día era unha aventura para os usuarios de Itinera.

Aínda que está dirixido a persoas con enfermidades mentais, cómpre destacar que a persoa “social” á que vai dirixida non é tan só estes usuarios (120), senón tamén de forma indirecta as familias destes, así como os voluntarios (40) e os profesionais que colaboran de forma altruista con ela (3).

No tocante á comunicación, a mensaxe que queren transmitir ao resto da sociedade é a de integración destas persoas no mundo que as rodean. Queren que os seus usuarios continúen a facer as mesmas (ou parecidas) actividades que realizaban antes do brote, xa que son xente con inquedanzas, emocións e con moitas ganas de seguir aprendendo. Saben difundir e inculcar este obxectivo a todas as persoas que teñen algo que ver coa asociación e, por extensión, tamén a toda a sociedade no seu conxunto. Cecais o único que faltaría aquí sería que participasen máis en actividades de difusión externa da organización para que todo o mundo comprendese esa mensaxe.

Como mencionabamos antes, o desenvolvemento das actividades de Itinera pareceunos idílico para o que pretenden acadar. Divídense en tres programas: programas de xestión, programas de acción voluntaria (onde se atopan todas as actividades que realizan usuarios e voluntarios xuntos) e programas de xestión. Nós, como grupo ProT, participamos nos programas de acción voluntaria, rehabilitando o cemiterio de Conxo, visionando películas no seu “Cineforum” particular e preparando debates dos principais temas de actualidade. Foi, sen dúbida, unha participación pola nosa parte moi activa e dinámica que nos brindou a posibilidade de coñecelos máis directamente, escoitalos e intentar comprender que pasa polas súas cabezas, aínda que iso non era sempre sinxelo.

Itinera, como asociación operaba nun territorio municipal, entendido como aquel espazo valorado simbolicamente polos grupos humanos e de carácter administrativo. Céntrandonos máis no concreto, o espazo no que se movían as actividades desta asociación era Santiago de Compostela (onde tiña a súa sé), o cemiterio de Conxo (espazo de contacto co medio ambiente) e tamén a localidade cercana de Vila de Cruces (onde os usuarios entraban en relación con animais de granxa e aprendían a desenvolverse nun espazo de maior liberdade). Aínda que como organización, Carlos Martínez mantiña que non era moi grande, tiñan unha rede moi interesante e desenvolvida:

 

Finalmente, no que se refire á organización de Itinera, cómpre comezar facendo unha distinción entre os recursos financieros dos que dispoñen e os recursos humanos. Dentro dos primeiros, o coordinador explicounos que intentan captar fondos de varios modos, tanto no eido público (con subvencións, exencións fiscais…) como no eido privado (aportación dos socios, contratos de patrocinio, donacións…). Eses fondos que conseguen son xestionados e diversificados mediante unha estratexia propia que lles permite aproveitalos da mellor forma posible. No tocante aos recursos humanos, Itinera está formada por:

• Unha Xunta de Organización, que elixe ao coordinador xeral (Carlos Martínez).
• Socios que aportan fondos propios.
• 120 usuarios.
• 3 profesionais (un traballador social, unha psicóloga e un educador social).
• 40 voluntarios.

Nós, neste tempo que compartimos con Itinera, aprendimos a valorar o excepcional traballo que levan a cabo. Aprendimos a dar o mellor de nós mesmos para que eles o pasasen ben coa nosa presenza. Foi unha experiencia que nos encheu de satisfacción, por iso, o día 12 de maio, imos participar na I Xornada de Experiencias Asociativas en Saúde Mental, para continuar aprendendo dunhas persoas que nos acolleron na súa asociación da mellor forma posible. De parte de todo o grupo 4A2, moitísimas grazas.

Rodríguez-Volta Corrochano, Ruiz-Falcó Tejeda, Salgado Álvarez, Salgado Santos, 4A2

ProT: Agareso amosounos un xornalismo útil

Despois de compartir aproximadamente mes e medio de traballo coa Asociación Galega de Reporteiros Solidarios (Agareso), chegamos á conclusión de que están a facer un gran traballo social. Non porque o digan eles, que tampouco presumen diso, senón polo que vimos cos nosos ollos. Agareso é unha organización de tipo social, un grupo de xornalistas unidos por unha dimensión ideolóxica baseada na dimensión de crenzas dos seus integrantes. A súa dimensión tecnolóxica fai o seu éxito, a comunicación vese facilitada polo idioma e outro tipo de ferramentas tecnolóxicas engadidas (non anulan ó idioma, compleméntano) que estenden o seu achegamento a practicamente todo o mundo.

A dimensión económica non é o campo máis sobresaínte dentro desta comunidade, pero mantense grazas á súa forte dimensión social. Mediante a cooperación con outras ONGD’s consegue levar a cabo os distintos proxectos que deseñan. Á súa vez esta dimensión social ven impulsada pola converxencia dentro dunha mesma dimensión ideolóxica e de crenzas; as ONGD’s traballan pola igualdade, neste caso por dar voz aos invisibles. A converxencia de intereses fai que se compartan tanto causa como efecto, ao traballaren en conxunto. A causa de Agareso é acadar un cambio social a través da comunicación, combater as inxustizas existentes na “macrosociedade” na que se integra (a comunidade internacional), e polo que experimentamos estas semanas, o seu efecto sobre elas está a ser positivo. Pero máis que facer desaparecer parcialmente ditas inxustizas e marxinacións, o que fan é darlles as ferramentas ás distintas comunidades coas que traballan para que o consigan elas por si soas.

A dimensión política da asociación pasa por unha estrutura que vista desde fora semella xerarquizada. Hai unha serie de cargos pero, na práctica, a organización ten unha forma máis ben horizontal. Alí todo o mundo ten voz e ademais, esas voces, todas teñen valor independentemente do cargo da persoa. Iso é, polo menos, o que nós percibimos mentres estivemos a traballar con eles. Incluso a nós, que estabamos alí case como de “okupas”, dábannos a oportunidade de facer o que máis nos gustase e mesmo achegar ideas.

Ben é certo que as nosas actividades centrábanse en rexistrar o contido das actividades realizadas no Seminario de Xornalismo Social e Cooperación Internacional que imparten na nosa Facultade todos os martes – por certo, nós tamén aprendiamos co que alí se expoñía – pero aínda así, a persoa que se encarga do seminario, Carmen Novas, tennos animado nalgunha ocasión a participar igual que os alumnos que oficiais do seminario. Tamén tiñamos a sorte de, na hora do café, compartir conversas e impresións cos invitados e invitadas das diferentes organizacións. En todo caso, a integración foi absoluta. Tanto que mesmo recibimos a invitación para acompañalos ó cárcere de A Lama cós demais alumnos, xesto que agradecemos.

Aínda que o espazo no que ten a sede Agareso é Pontevedra, de feito alí teñen o seu estudio de radio, teñen tamén delegados noutros puntos da comunidade, ademais dos membros que están a traballar fóra de Galicia. O territorio onde desenvolve o seu traballo Agareso pódese dicir que se divide en dúas partes. Por unha banda, desenvolven proxectos en Latinoamérica. Por exemplo, nalgunha das sesións do seminario no que estabamos a colaborar, vimos algunhas imaxes das actividades de formación en radio que fixeron no Baixo Lempa, en El Salvador. Pero tamén traballan en Galicia, en proxectos como os que levan a cabo na prisión de A Lama, en Pontevedra, onde están a desenvolver un obradoiro de xornalismo (escrito) e outro de radio. Alí, por certo, puidemos comprobar como inflúen positivamente estas accións sobre os internos que, sobre todo, gañan confianza en si mesmos de cara á súa reinserción na sociedade.

Puidemos comprobar tamén como son as relacións das ONGD’s, entre elas e con outras institucións. Por exemplo, no caso de Agareso (e parece ser que sempre é así, tamén noutros casos) cando van traballar a outro país, sempre o fan con outra ONGD local. Algo moi importante, sobre todo porque as organización de alí son as que coñecen ben as circunstancias da comunidade e o contexto no que se moven. Así mesmo, Agareso e as súas actividades, igual que outras organizacións, dependen en gran medida dos orzamentos que para elas destinen os diferentes organismos públicos.

A verdade é que esta foi unha boa ocasión para ver dende dentro como é a relación dos diferentes colectivos cos medios de comunicación actuais, e como deberían de ser (segundo criterios das propias ONGD’s). A experiencia, polo menos para nós, resultou un éxito.

Por certo, este post redactámolo entre os tres membros do grupo:

• Deus Rivadulla, Alba

• España Faqué, José Antonio

• Leiro Magdalena, David

España Faqué, S2F, 2A4

“ProT: El final de la aventura”

Tras casi dos meses estudiando la forma de trabajar de la biblioteca municipal Ánxel Casal, acabamos con este post resumen de todo lo aprendido hasta ahora.

En la última tutoría, nos enseñó un esquema a seguir para la exposición que realizamos y con el que debíamos trabajar para redactar este último post.

Para empezar tenemos que describir la persona social que se mueve en nuestra institución. Podemos distinguir dos tipos: la persona social que trabaja ahí, es decir, un adulto sin ningún tipo de característica común entre ellos con un solo requisito: haber estudiado las oposiciones que te permiten trabajar en esa institución municipal- algunos tienen más estudios que otros dependiendo del puesto que ocupan- luego está la persona social a la que va destinada la asociación, en este caso, es una persona de cualquier edad o sexo gracias a las diferentes secciones que tiene y a las actividades que realiza.

El siguiente punto a tratar es la organización: es una estructura mixta que combina lo mejor de la verticalidad y la libertad entre los miembros del equipo.

La biblioteca municipal Ánxel Casal, como su propio nombre indica, se centra en el territorio el municipio de Santiago de Compostela, ya que si no estás en el municipio, usarías la biblioteca de tu pueblo a no ser que necesites algo muy especial difícil de encontrar en pueblos más pequeños.

El ámbito o espacio al que se dirige es un ámbito cultural o social. En el social se destaca el uso del salón de actos y de la zona de exposiciones.

Esta biblioteca tiene una red de relación con otras asociaciones muy estrecha. Como ya hemos dicho antes, el salón de actos de la biblioteca está abierto a cualquier persona para uso y disfrute del recinto que se presta. Es más, mientras estábamos trabajando con la asociación vimos directamente la colaboración con otro ProT, el de Panxea, que organizó un par de actos en la sala de la biblioteca Ánxel Casal. Además de eso, fueron muy amables ayudándonos con la conferencia de “El Banco de Tiempo” que organizamos. Además de estas actividades externas, hay unas actividades fijas como los cuentacuentos y demás actividades básicamente dedicadas al público infantil.

Hay que distinguir dos tipos de operativos que usa la Biblioteca según si son destinados a la comunicación interna o a la comunicación externa. En la comunicación interna destacamos que no realizan reuniones salvo una al día con el personal técnico y reuniones extraordinarias y el operativo más usado es la intranet, es la forma de comunicación más fácil que tienen entre ellos al ser un servicio de mensajería privado al que sólo acceden los trabajadores. En cuanto a comunicación externa podemos ver que tienen una página web bien diseñada, trípticos y algunas veces tienen un puesto en el mercado de abastos, cursos de formación de usuarios y visitas guiadas.

Lo que nos quiso transmitir la biblioteca Ánxel Casal es un discurso integrador del ciudadano con facilidad para que la gente lo entienda y sea capaz de acceder a todos los servicios de los que dispone la biblioteca: biblioteca participativa, salón de actos,…

Podemos concluir diciendo que esta biblioteca a parte de dedicarse a la difusión de la cultura, ayuda a difundir los valores sociales que necesitan conocerse de otras asociaciones, podríamos decir que es un difusor de cultura y de valores.

McGrath GBCP, 3a4

“ProT: Adeus, Feitizo”

Despedímonos da asociación Feitizo cun breve repaso dos puntos clave que caracterizan a esta asociación:

Persoa “social”

A asociación Feitizo está formada por diferentes socios, sendo a maioría deles xente nova menor de 35 anos. Aínda así, esta asociación estase dirixindo cara un cambio nos seus estatutos e na súa razón social, para permitir que persoas que superen esa franxa de idade poidan formar parte da asociación.

Comunicación

No referente a súa comunicación interna e externa, Feitizo utiliza diferentes estratexias de comunicación. A nivel interno, comunícase cos seus socios por teléfono, e-mail e mediante a realización de asembleas anuais e extraordinarias (tamén se realizan reunións máis informais para tratar asuntos concretos da asociación). A nivel externo, a comunicación realízase a través de diferentes redes sociais.

A nosa colaboración con Feitizo tamén nos serviu para coñecer cómo é a comunicación desta asociación coa súa comunidade. En xeral, sorprendeunos que prestasen tanta atención á imaxe que na súa comunidade teñen da asociación, pero despois explicáronnos que, ao traballar nun entorno no que todos coñecen a todos, é moi importante ter unha imaxe positiva e boas críticas, porque a principal publicitación desta asociación é a través do boca a boca. Ademais, precisan manter boas relacións co concello, xa que é o organismo que lle concede os permisos ou espazos (como o pavillón municipal) para a maioría das súas actividades.

As necesidades dunha asociación que acaba de comezar son moitas, e como grupo pequeno e con poucas posibilidades de axuda, tivemos que elixir moi ben cómo axudalos. Decidimos darlle apoio corporativo e tentamos organizar unha estratexia de publicitación e captación de socios, de apoio as actividades futuras que queren organizar e expansión do público obxectivo. Tamén deseñamos unha páxina web que amosa que é Feitizo e qué actividades está levando a cabo. Tamén decidimos potenciar os espazos na rede nos que se desenvolve Feitizo como Facebook, Twitter e Tuenti. Este apoio tenta servir para que a asociación poda recadar fondos para as súas actividades e aumentar o número de xente que participe nas actividades. Feitizo xa ten en mente novas actividades para os vindeiros meses, xa publicitadas en todos os medios que temos ao noso dispor, intentando que chegaran ao maior número posíbel de habitantes próximos a Santiago de Compostela, e especialmente ao concello de Arca.

Desenvolvemento

A colaboración con Feitizo tamén nos mudou a idea xeral que todos tiñamos de que unha asociación de temo libre adícase a realizar actividades para entreter aos nenos ou para ocupar o seu tempo de ocio, pero isto, non deixa de ser unha percepción completamente errónea, xa que, ante todo, o seu fin é educar en valores (valores como a solidariedade, respecto, ecoloxía ou a cultura galega) ao mesmo que os destinatarios (que pertencen a tódolos rangos de idade, tanto nenos como adultos como persoas da terceira idade) pasan un bo rato cunha alternativa lúdica de tempo libre.

Organización

En canto a organización interna da asociación, podemos ver que está composta por 14 socios constitutivos, que teñen voz e voto na toma de decisións. Nas reunións de Feitizo tamén participan máis socios, aínda que só teñen voz nas mesmas. Para unha mellor organización, os membros de Feitizo teñen unha presidenta, unha tesoureira e unha secretaria así como cinco vocais á hora de transmitir as decisións.

Territorio/espazo/redes

O territorio no que se desenvolve esta asociación é principalmente o concello de O Pino e arredores. No referente as súas redes, Feitizo colabora con diferentes asociacións coas que esta en contacto como o concello, Cáritas Diocesana de Santiago de Compostela, o CPI Camiño de Santiago, do concello de O Pino, e a parroquia de Santa Eulalia de Arca, territorio onde desenvolve a maior parte das súas actividades.

En canto ao espazo, Feitizo realiza os seus proxectos e actividades inscritos esencialmente no espazo lúdico, pero tamén no sociocultural e medioambiental.

Final

Este foi, por tanto, un traballo de aportación mutua, no que tanto a asociación coma nos saímos beneficiados e conseguimos algo.

Por unha banda, a asociación gañou catro novos membros durante o período no que traballamos con eles. Neste tempo no que intentamos sacar partido á nosa familiaridade coas redes sociais e a nosa facilidade de investigación para poñer a cabo as innovacións das que xa falamos e que consideramos que foron de gran axuda para eles.
Por outra banda, nós aprendemos como é o funcionamento dunha asociación deste tipo. E non só aprendemos como funciona Feitizo en concreto e as súas particularidades, senón que tamén aprendemos como debe funcionar toda organización de características similares. É dicir, fomos conscientes da gran cantidade de traballo organizativo e promocional que implica a creación dunha asociación.

Grupo 1B1

“ProT: O resumo dunha gran experiencia con AGADEA”

O grupo 2b1 traballamos con AGADEA (Asociación Galega de axuda aos enfermos con demencias tipo Alzheimer). Ao longo da noso labor pasamos dous días traballando de voluntarias nos talleres de estimulación cognitiva e psicomotriz, para coñecer de cerca o traballo que realiza AGADEA de cara aos pacientes e aos seus familiares. Ademais, como eles necesitaban mellorar a súa comunicación externa centrámonos en axudarlles nesta tarefa a través da creación dun Facebook (agadea alzheimer), tamén coa redacción dun boletín de noticias de marzo e coa edición dun video sobre diversas actividades interxeracionais entre enfermos e nenos fóra dos talleres.

Despois da nosa colaboración, podemos retratar cales son as características que diferencian a AGADEA das demais asociacións. Para analizar isto é necesario dividir estas propiedades en dous niveis: o operativo e o discursivo.

A continuación, desglosaremos estes dous niveis detallando e exemplificando coa nosa asociación as teorías de diversos autores.

Nun primeiro lugar, temos que falar da idea de persoa social. En Agadea entendemos que a persoa ideal para realizar a labor e os propósitos que queren acadar debería ser unha persoa próxima, sensible, paciente; en definitiva, un individuo que conecte cos doentes e que saiba transmitir o optimismo que necesitan. Na realidade cremos (tras a nosa obsevación e participación dentro do organigrama da asociación), que os traballadores cumplen con ese ideal. Este conxunto está formado por psicólogos, xericultores e traballadores sociais. Pero esta labor complétase co traballo de voluntarios que fan que a dimensión desta asociación se expanda máis aló dunha labor remunerada.

En canto á organización xerárquica de Agadea, esta tende a ser vertical. Existe unha directora-presidenta, Isabel Gey Pérez. Logo hai un grupo administrativo que realiza labores de xestión e de comunicación coa idea de conseguir socios e de achegarse a un número maior de cidadáns. Por outro lado, hai traballadores nos talleres e nos centros de día da asociación. Nun nivel inferior, e sen ánimo de lucro, atópanse os voluntarios. Calquera persoa con ganas de axudar e con tacto neste tema pode colaborar só con poñerse en contacto coa traballadora social, María Dolores, que xestiona este tipo de “contratos”. Así mesmo, alumnos de facultades como Psicoloxía, Pedagoxía e Traballo Social son reclamados pola propia asociación para realizar as prácticas de fin de carreira. A asociación apórtalles experiencia mentres eles cubren estas horas obrigatorias para acadar o total de créditos da carreira universitaria.

O territorio no que desenvolve Agadea as súas actividades correspóndese cos concellos de Santiago de Compostela e  de Ribeira. Polo tanto o espazo identifícase co centro de día de Ribeira e cos talleres impartidos en Vite (Santiago de Compostela). Aquí mesmo, na rúa Salgueiriños de Abaixo está a sede dende da cal se organizan e distribúen todas as funcións  de todos os membros que forman esta gran familia.

Agadea está relacionada coa Xunta, con AFACO (Asociación Familiares Enfermos de Alzheimer) a nivel español, FAGAL (Federacións de Asociacións Galegas de Familiares de Enfermos de Alzheimer) a nivel galego. Outra contribución importante é a dos socios que se comprometen na co-financiación de Agadea conxuntamente coas subencións recibidas da Xunta de Galicia.

Con respecto ao nivel discursivo, hai que facer unha diferenciación entre a comunicación e o desenvolvemento. En canto a comunicación debemos resaltar a finalidade de Agadea. Esta céntrase nun afán de concienciar e sensibilizar á sociedade con este tipo de demencias facendo fincapé no importante e necesaria que é a existencia de asociacións que traballen para e por estes doentes. En canto ao desenvolvemento, Agadea resalta o aumento desta enfermidade nos últimos anos  na nosa sociedade, enfermidade próxima a nós, e que calquera persoa pode padecer, polo que é moi importante botar unha man aos afectados por este tipo de enfermidades.

Esta experiencia serviunos para coñecer a fondo como funcionan este tipo de asociacións e para concienciarnos sobre a necesidade da súa actuación. Estar en contacto directo con AGADEA motivounos para buscar documentación referente ao tema. Así, vimos dous documentais (Bicicleta, cuchara, manzana e Arrugas) e tamén un libro sobre as preguntas básicas que a familia se formula fronte ao alzheimer. Na nosa relación con AGADEA estableceuse un proceso de retroalimentación, no sentido de que eles forneceron a súa comunicación externa e nós aprendemos a desenvolvernos como comunicadores. Así, o noso labor foi máis motivador e enriquecedor para nós, pois colaboramos naquilo no que estamos especializadas, e máis eficiente para AGADEA xa que axudamos á organización en algo realmente necesario para o seu desenvolvemento.

GRUPO 2b1

“ProT: Repaso a ATEGAL”

E para rematar, hoxe ímoslle dar un repaso completo a ATEGAL, o centro de formación permanente de adultos no que traballamos Cruz, Borja, Óscar e eu, Jessica, para o ProT.

Antes de meternos en materia, recordarvos que ATEGAL é unha entidade sen ánimo de lucro, financiada pola Xunta de Galicia, na que se integran as Aulas da Terceira  Idade de Galicia.

–          A quen está dirixida? Quen é a persoal social á que se orienta e que se pretende formar nestas aulas?

Sendo o principal obxectivo do centro a promoción sociocultural para as persoas adultas que desexen perfeccionar a súa formación en diversas materias e contribuir, así, á elevación do nivel cultural da sociedade galega, temos que o perfil consumidor ou, mellor dito, alumno do centro é unha persoa activa, con máis de 50 anos, movida e motivada polas inquedanzas de aprendizaxe e, na maior parte dos casos, polas ganas de servir á sociedade.

–          Como é a organización do centro?

A organización do centro segue o modelo xerárquico, partindo do presidente a nivel comunidade autónoma, continúa cun vicepresidente, secretario, tesoureiro e vocais propios en cada sede.

Asemade, cómpre destacar a división interna en departamentos, segundo as distintas áreas nas que se inclúen as materias e onde se atopan os profesionais correspondentes.

Poderíamos dicir, entón, que a súa organización é vertical se falamos do órgano directivo e horizontal se nos referimos ao reparto por asignaturas.

–          Onde funciona? Cales son as súas redes?

Coa sede principal situada na capital galega, ATEGAL conta con centros espallados por toda Galicia: A Coruña, Padrón, Ferrol, Vigo, Pontevedra, Ourense, Lugo, Vilalba e Monterroso.

En canto a redes, a entidade mantén relación con numerosas organizacións destinadas a funcións e actividades sociais, que lles serven como apoio e complemento nas súas actividades. Algúns exemplos serían: a Cruz Vermella,  Entreculturas, Médicos Sen Fronteiras, Colexios de Xesuítas, alumnos das universidades…

–          Que buscan aportar? Que queren comunicarlle á sociedade?

Como organización social, ATEGAL promove o desenvolvemento de actividades socioculturais que permitan a mellora da formación integral daqueles maiores que o desexen; así como o intercambio de experiencias e prácticas encamiñadas á mellora da calidade de vida e benestar das persoas maiores mediante plans pedagóxicos axeitados. Todo isto, unido ao desenvolvemento de programas solidarios que favorezan a participación activa e creativa dos seus alumnos no mundo do voluntariado.

En resumo, a asociación ATEGAL ten como obxectivo final a mellora do benestar persoal, a saúde integral e a calidade de vida dos maiores a través das actividades socioculturais.

–          En canto ao desenvolvemento, como traballan?

Para levar a cabo os obxectivos descritos no anterior epígrafe, a asociación busca e promociona fontes de financiamento, subvencións e audas económicas que lle permitan alcanzar os fins establecidos e poder levar a cabo os seus proxectos. No que a estes se refire, temos que ATEGAL organiza e coordina cursos, xornadas, seminarios, congresos e todo tipo de actividades que contribúan á formación, reciclaxe e intercambio de experiencias.

Por último, cómpre salientar que ATEGAL edita o seu propio material, impreso en boletíns e revistas, así como material fotográfico, vídeos e publicacións multimedia, cuxa función non é outra máis que a de servir de sustentar as actividades propias do centro.

 Iso é todo, rapaces! Agardamos que a nosa actividade con ATEGAL vos servise de proveito 😉

Saúdos!

Méndez Lema, S2F, 3A2

“Chegou o momento de dicir adeus”

Durante todo o cuatrimestre tivemos a sorte de que todos os nosos compañeiros se interesasen polo noso traballo de TS. Nun principio a decisión non foi nada fácil de tomar. Non sabíamos por onde tirar, e os temas que nos viñan á cabeza para levar a cabo un traballo de campo non nos convencían demasiado, incluso cremos que non poderían responder ás cuestións que debían para que fose un traballo ben feito. Despois de moito pensar, consensuar co profesor e entre os propios membros do grupo, a alguén se lle encendeu a bombilla, como se adoita dicir. A todos os membros nos gustou a idea de realizar un traballo coma este, e cando lle comunicamos a nosa decisión ao profesor parecía satisfeito. O tema elixido foi a linguaxe das campás, linguaxe que conforma unha maneira de comunicación tradicional que actualmente está obsoleta.

Os comezos nunca son fáciles, e nesta ocasión non podería ser menos. Estabamos un pouco perdidos pero co paso do tempo logramos encamiñar o proxecto cara ao que hoxe é.

Comezamos por documentarnos e para a nosa decepción non había demasiado de onde poder sacar algo que nos puidera servir. Recorremos decenas de sitios, e todos parecían sorprendidos ao ver que estábamos a facer unha investigación sobre ese tema. Incluso en certos lugares nos dixeron que unha vez rematado o traballo, lle gustaría telo nos seus arquivos. Todo un luxo.

Cada día estábamos máis contentos de escoller este tema, e ante o interese constante dos nosos compañeiros, sobre todo de un deles, cada día afrontábamos con máis ganas a realización do proxecto.

Primeiro paso superado: documentación, aínda que con dificultades, realizada. A partir deste momento as cousas cambiaron e todo se volveu máis fácil, aínda que non sen un grande esforzo.

A documentación levada a cabo viuse enriquecida pola nosa visita á Catedral de Santiago, ao Museo do Peregrino e á biblioteca do Instituto Galego Padre Sarmiento (CSIC). Alí, Isabel, a encargada, facilitounos varios títulos apropiados para completar o noso traballo, que atopamos  na biblioteca do Museo do Pobo Galego. A información que obtivemos foi esencial: diversidade de toques segundo variedades xeográficas, significados, crenzas e demais curiosidades sobre o mundo da campá.

O contacto directo con personalidades relacionadas con dita linguaxe foi outro dos piares do noso traballo: conversacións, entrevistas… Dende os máis humildes párrocos ata expertos na materia, como Rafael Quintía.

As entrevistas cos campaneiros e sacerdotes de parroquias de A Coruña, Lugo e Ourense fixéronnos comprender a importancia que tiveron as campás ao longo da historia: a campá como medio de comunicación social. A relevancia que tiveron na comunidade rural galega nunha época na que non existían redes sociais nin teléfonos móbiles e na que o son da campá era a única forma de compartir a realidade entre os veciños.

As campás soaban nas festas, como símbolo de celebración; tamén soaban como símbolo de morte. Soaban cando había unha emerxencia e cando se achegaba unha tormenta, para afastala. Dividían o día e dividían o ano. Eran o reloxo da comunidade e recordaban aos veciños da asistencia á misa. En definitiva, as campás rexían o día a día da comunidade.

A pesares de que a tecnoloxía colonizase a época actual (a maioría dos campanarios actuais están automatizados e o oficio de campaneiro está a piques de desaparecer) e de que o contexto, as circunstancias e as necesidades cambiasen cos tempos, aínda hai a quen lle interesa a supervivencia da campá. Tal é o caso do antropólogo Rafael Quintía, que xunto coa asociación Os Chichiscos se esforza día a día en recuperar unha linguaxe en perigo de extinción. Del obtivemos unha riquísima información para o noso traballo, non só teórica, senón práctica: fíxonos ver, entender, dende un punto de vista obxectivo a situación real da campá no mundo actual. A xuventude, hipnotizada por uns valores e prexuízos comerciais perdeu o interese por unha tradición, por unha costume que só recordan os vellos e que, se naide se encarga de recuperala, segue o camiño da desaparición.

Outra das actividades  foi a realización dunha galería fotográfica, que foi publicada nun flickr (http://www.flickr.com/photos/78434336@N08/ ), na que demos a coñecer os diferentes tamaños (e por tanto, sons) das campás e tamén as formas de campanarios que hai en Galicia, tan iguais e tan distintos á súa vez.

Ademais da investigación a través de documentos e entrevistas, decidimos culminar o noso traballo cunha pequena reportaxe audiovisual: un vídeo que nós gravamos pola cidade de Santiago de Compostela e arredores e, mediante o cal, tentamos plasmar en escasos minutos o significado desta linguaxe ancestral.

As campás significan cooperación, harmonía e orde social entre os veciños dunha comunidade. Soaban nos días de troula e nos momentos máis complicados e duros. Atribuíanselles poderes máxicos e incluso personalidade, carácter e fusionaban o Máis Alá co mundo real. As campás foron, ao longo da historia o único medio de comunicación, o máis eficaz.

Bouza Veiga, Casal Vázquez, Castro Silva, Dapía Freitas. Grupo S1B

De herdanza unha bombilla?

Edison nunca chegaría a imaxinar  os  avatares que ía vivir o seu gran invento: a bombilla.  Nin o caro que sería  a luz  que esta nos proporciona, que por certo  subirá un 30% nos próximos anos. Sobrados de problemas e faltos de solucións,o noso dorido peto necesita dun respiro; algo ao que aferrarse. Por sorte existe unha solución, que pode axudarnos a aforrar algo máis. Unha bombilla  patentada por Benito Muros xunto a un grupo de enxeñeiros internacionais; que ten unha duración de por vida cun aforro do 75%.

http://www.oepelectrics.com/bomillas-led.html

Que isto non saíra á luz antes,ven dado por  un problema de base: o consumismo. Resultado da chamada obsolescencia programada, que consiste nunha serie de accións que fai que produtos inicialmente moi duradeiros, finalicen a súa vida útil nun corto período de tempo para favorecer a compra e o consumo de novos produtos.  Así , ocorreu coas bombillas,  de cir a día de hoxe conservase unha que leva máis de130 anos acesa, e que mellor herdanza que iso!.Tamén ocorreu algo semellante coas medias, xa que  as primeiras eran irrompíbeis, servían incluso para enganchar dous coches.. pero isto,claro está non  era rendible. De todos estes aspectos falan no documental que vin esta semana ,  deixo aquí o enlace. A verdade que está moi ben para reflexionar ata qué punto  estamos en mans de boas e competentes tecnoloxías ou non.

http://www.rtve.es/noticias/20110104/productos-consumo-duran-cada-vez-menos/392498.shtml

Álvarez Gromaz S1F, 1A3

“Privatizar? Non, gracias”

Para a realización do meu traballo de TS, botamos man de diversas actividades para documentarnos sobre o tema, que é a importancia do xornalista a hora de producir información.

Algunhas destas actividades son as entrevistas, que nos proporcionaron unha visión real e tanxible do que está a acontecer no mundo do xornalismo. A TVG é unha televisión publica que está en camiño da privatización e é por iso que puxen en contacto con Alba Pazos, xornalista en plantilla da Televisión de Galicia, na división territorial de Ourense.

“A situación é máis complexa do que parece” afirma e considera que “os ataques que está a sufrir este medio publico acabarán por destruílo”. Alba mostrase indignada co momento de inestabilidade que a cadea esta pasando. Pazos afirma que “ a cousa está moi mala” e que “ como non comecemos a movernos, acabaremos por destruír a pouca democracia que temos”.

Alba contoume tamén que as informacións non se poden xestionar a través dos xornalistas en plantilla senón que a información ten que ter o que a división de Santiago de Compostela considere oportuno. É máis, contoume que “nalgunha ocasión me teñen cuestionado o meu traballo, dicíndome que quen era eu para entrevistar a un alcalde, que iso o decidían eles”.

Repito para concluír, unha das frases que representa fundamentalmente todo o que esta a acontecer na cadea: “o problema é a destrución do valor da comunicación  como instrumento para axudar o pobo, e a concepción dos medios como o cuarto poder”.

Campos Gómez, S1A, 1B3

“ProT: Até sempre Cineclube”

Durante mes y medio Isabel, Uxía, Adrián y yo estuvimos colaborando con una asociación compostelana llamada Cineclube situadada en Santa Clara. A continuación las características que la definen y que expusimos en la pasada tutoría del miércoles.

• Persona social

  • Trabajadores: los miembros del Cineclube se encuadran entre los 20 y 35 años. La gran mayoría son ex-estudiantes de periodismo o CAV en paro de clase media o media-baja. Comparten un amplio bagaje cultural sobre todo en lo referente al cine.

  • Usuarios: los individuos que acuden semalmente a las proyecciones se encuentran entre los 18 y 40 años. El público más frecuente son estudiantes de las USC aficionados al cine. Al igual que los trabajadores, disfrutan de unos mínimos conocimientos culturales.

• Territorio, espacio y red: el Cineclube se sitúa en la Genthalla do Pichel, en Santa Clara. En la parte baja se realizan las proyecciones mientras que en el bar se suelen celebrar las reuniones. Además, cuentan con un archivo en la planta de arriba que guarda los films hasta ese momento exhibidos. Disponen asimismo de un pequeño estudio de radio para colaborar con Radio Kalimera. En cuanto a su red de instituciones: la propia USC (reflejado en la 4ª parede de nuestra facultad), la ya citada Radio Kalimera y el resto de Cineclubs repartidos por toda España.

• Organización: en cuanto a la toma de decisiones, la organización es asamblearia pues se reúnen todos los miembros y proponen y aceptan films en consenso. Administrativamente hablando, es vertical ya que cuenta con un presidente, un tesorero, un encargado de fondos, y el resto de miembros.

• Comunicación: el Cineclube pretende llevar al público un cine alejado lo más posible del panorama comercial. Proponen ciclos de autor, con temáticas inusuales y géneros alternativos. Puede que para los no acostumbrados al cine independiente, estos productos sean difíciles de entender y digerir, pero es cuestión de abrir nuestros horizontes y tratar de entender.

• Desarrollo: la principal actividad llevada a cabo por el Cineclube son las proyecciones semales, todos los miércoles a las 21:45. Consisten en el visionado de un largometraje y/o varios cortos, que se acompaña con unas hojas explicativas. Posteriormente se puede formar un debate o tertulia sobre los puntos más importantes y las reflexiones sacadas. En ocasiones, los miembros del Cineclube han llevado a alguno de los responsables del film (director, actores) para participar en estos debates y resolver preguntas. Voluntariamente, el usuario no socio del Cineclube puede pagar 1 euros como entrada representativa. Todas estas proyecciones son reflejadas en el post que gestionan, donde además se incluyen audios de los programas de radio de Radio Kalimera, que se emiten cada 15 semanas. Nosotros tuvimos la oportunidad de locutar uno de ellos donde entrevistamos al ex-presidente del Cineclube, Iván Vilarmea, que está realizando su tesis sobre cine y ciudad en Zaragoza. Los miembros también envían notas de prensa a los diarios locales y se hacen cargo de su archivo.

• Ideología y creencias: el Cineclube es una clara asociación de tendencia izquierda-comunista envuelta en nacionalismo-reintegracionismo. Como prueba de ello, el local dispone de dos relojes: uno para la hora gallega y otro para la portuguesa. Además, los films extranjeros están subtitulados en gallego lusista.

En definitiva, una experiencia breve pero muy productiva que nos hizo ver el otro lado del cine, lo que se oculta bajo los blockbusters hollywoodienses, además de haber aprendido a colaborar con una asociación y saber adaptarnos a sus normas y rutinas.

Rodríguez Liboreiro, S3C, 3B1