O pasado xoves día 26 de abril, o meu grupo de TS organizou unha charla na que se falou sobre a crise do pobo saharaui. Gustaríame aproveitar esta circunstancia para elaborar un post de crítica a toda aquela xente que non sabe valorar a situación na que vive.
Fai uns anos tiven o privilexio de pasar una tempada na capital do Sahara Occidental, o Aaiún, zona ocupada por Marrocos. Este tempo que pasei neste lugar no que carecen tanto de liberdade como de dereitos (por non falar de outros temas como a fame). Despois de observar como vive esta xente, baixo o duro réxime (como teño lido que calificou certa “xente” ao goberno de España) de Mohamed VI, no que non se pode expresar libremente ningunha crítica nin a monarquía nin ao goberno. Eu mesmo coñecín xente que sufriu as consecuencias desta falta de liberdade no seu propio corpo, e non cun simple porrazo ou un empuxón, máis quixeran eles que solo fora iso.
Paréceme indignante e dunha falta de compresión e empatía que rozan a peor das maldades que a xente proteste contra a situación que atravesamos, é unha situación complicada, estou dacordo, pero na que seguimos tendo a principal arma dos pobos, que é que somos propietarios de nós mesmos, algo que ninguén pode dicir nos sometidos territorios do Sahara Occidental. O único que lle pido a esta xente que tanto “loita” polas clases baixas, que lle bote unha ollada ás clases máis baixas, ou que pase unha tempadiña no Aaiún. Despois non falará igual.
Oujo Paz, Borja
S2D
3A2
Común (e persoal) 
Estimado Sr. Oujo,
Comparto a súa aflicción, en parte. E sei que a monarquía alauita é unha monarquía criminal. Cal non o é? Tamén sei dos padeceres dos campos de refuxiados como xornalista que atendeu nistes escenarios da miseria humana. Eu sempre penso que podemos aprender daquilas formas de vida, onde vivir xa vai dabondo. Moito nos poden aprender da invisibilidade de situacións moi pretas a nós e que esquecemos con facilidade e indeferencia tamén criminal. Creo no diálogo Sur-Norte como aprendizaxe para tirarnos denrriba a lousa occidentalista e para entender dunha vez algo de xustiza social.
Non obstante (aínda sen saber ao que se refire concretamente) desmerecer á crítica e a acción social nas actuais circunstancias que vive non só este país, paréceme cando menos contradictorio. Non hai formas de sofrir máis ou menos. Sófrese. E contra do sofrimento debemos atallar canto antes, non deixar terreo a que crean que se pode facer de nós un pandeiro. Que xa van repenicando bastante…ou non lle chega e ten que velo máis diante?
Un saúdo.
Martínez Hermida CIC
O problema da nosa sociedade é ese. Solo miramos para nos mesmo, e precisamos para vivir demasiadas comodidades, a maioría delas superfluas. Ao que me refería concretamente no post é a acusación de moita xente a este goberno de réxime, cando nos tivemos a sorte de poder elexilo, e con máis ou menos xustiza. Pareceme de hipócritas, que nós desde a nosa situación privilexiada digamos que nos falta democracia cando hai lugares nos que esta palabra é tabú. É dunha falta de solidaridade terrible, na miña opinión, que habendo tanta xente que nin se quera sepa o que é un referéndum, agora protestemos pola nosa situación. Aínda que, na sociedade na que estamos, ¿que vai haber senón egoismo e egocentrismo?
Estou totalmente de acordo con vostede no tema das monarquías.
Co decurso que tomou a cola do post mellor sería que calara, cousa que hoxe por hoxe tentan cada vez máis que faga.
Respecto da solidaridade, como calquera outra verba valeira na nosa contemporaneidade, pois depende en que contexto a utilicemos e como a aderecemos. A solidaridade como caridade a min non me vale de nada. Non me fai sentir mellor, senon outro hipócrita.
Ser solidario non ten barreiras, non se pode seren solidario cos mapuche e insolidario cos ciganos do barrio das nosas cidades; do mesmo xeito non se pode seren insolidario con aqueles que loitan, sexan cales sexan os dereitos que estean a con-solidar.
Grazas. Un saúdo.
Eu penso que hai moitas formas de sufrir. Tamén é necesario mirar atrás ver como se estaba antes e como se está agora. Parece que con este post só queres que nos esquezamos do que nos pasa a nós, pero cada pobo ve os problemas según o que cambiou. Se nun lugar como o que ti describes antes non gozaban de ningún dereito e agora tampouco, eles non notan que iso vaia a peor pola contra nós si.
É dicir, que segundo a túa opinión como eles non tiñan dereitos xa non teñen dereito a telos? Vale, así vai o mundo… É dicir, claro como nos vivimos en Europa temos dereito a apropiarnos (ou exproiar) de todo (incluso da liberdade de outros). Pero claro, temos a excusa, de que eles non xa non a tiñan antes, total, se non a tiñan, non a van botar en falta.
Estou dacordo con Lara, aínda que tampouco quero caer no egoísmo e egocentrismo que goberna Europa. Con todo, as situacións norte sur son, como dicilo, incomparables? Un 52% de paro xuvenil, un recorte nas becas non representa o mesmo para España que para Marrocos -se é que teñen becas-. A isto me refiro, non partimos do mesmo punto de saída. Non podemos pensar que porque eles non teñan sanidade gratuíta, nós merecémola menos. Non temos que pensar que porque eles teñan xornadas laborais máis longas, ou menos dereitos sociais, nós non nos podemos queixar cando o empresario busca que traballemos 12 horas sen cobrar extras. Porque o que faríamos así sería camiñar cara atrás.
Eu creo que, sinceramente, aquí non nos podemos queixar. ¿Por qué non son comparables? ¿Por que non son europeos? ¿Por que tiveron a mala sorte de nacer alí? Eu creo que debemos comparar, para darnos de conta, de que aquí non se está tan mal.
Todo hay que verlo en su contexto. La libertad, el derecho a expresarnos, poder manifestarnos, en definitiva, hacer que se nos oiga … es algo que, estoy de acuerdo, no se da en todos los lugares, pero no por ello tenemos que sentirnos “afortunados” por tenerlo, ya que eso debería ser lo normal. Su situación no es buena, por supuesto, pero nosotros tenemos que seguir peleando para no volver a atrás.
Si, y a costa de que tenemos que pelear? Y con que armas? La hipocresía que he visto en algún que otro socialista (en este blog inclusive) llega a rozar la infamia. ¿Es esa el arma que debemos usar? ¿O es acaso la insolidaridad?
Y en cuanto al título, yo sí que creo que tenemos motivos suficientes para quejarnos.
Eso díselo a los presos políticos cubanos, saharauis o norcoreanos…
Claro que es un problema, no estoy diciendo lo contrario. El egocentrismo del que hablas existe pero no por eso creo que no tengamos que seguir luchando por mejorar nuestras condiciones.
Nuestra situación ha cambiado mucho y nosotros ( bueno, nosotros no, nuestros padres,abuelos…) sabemos lo que es vivir en una dictadura. Por eso no hay que dejar que volvamos atrás. Comparto lo que dices, la situación es extrema en muchos casos, solo podemos solidarizarnos pero sin olvidar nuestra propia situación y enfrentarnos a nuestros problemas.
La solución está en la solidaridad. Toda y cada uno de los problemas de nuestra sociedad se solucionaria con la solidaridad. Empezar con el pueblo saharaui sería una buena forma.
¿Por qué no me puedo quejar? ¿Quien me lo va a impedir? ¿Los grises? Era lo que me faltaba. Borja, creo que estás comparando el tocino con la velocidad. No solo tenemos el derecho (aunque algunos parece que nos lo quieren recortar, y si no mírese Vilagarcía de Arousa) de protestas sino que hasta pienso que la obligación moral. “Queren acabar con todo” dice un lema, y por desgracia parece que es verdad.
Comprendo que en el Sáhara estarán peor que nosotros, esasí. Pero es un contexto distintos, situaciones distintas. Aquí nos quieren arrebatar todo lo que se ha conseguido con mucha lucha y esfuerzo de nuestros antepasados. Solo por respeto a ellos deberíamos de “pelear” (democráticamente). Y ojo, es cierto que en el Sáhara están oprimidos, maltratados, represaliados y todo tipo de adjetivos. Pero eso no quita a que aquí protestemos y nos manifestemos por lo nuestro. ¿Acaso si en Francia hay un golpe de estado y entra un gobierno tirano aquí nos tenemos que callar?
Eres tu el que parece no comprender la situación. Aquí nadie te está quitando lo que es tuyo (bueno, el estado, que debería desaparecer ya que es la base de todos lo problemas). Lo que estás haciendo tu es demagogia barata y propaganda política. Creo que puedes pensar más que eso, que as puesto… Y aunque seas un “progre” y tu condición social voluntaria no te lo permita, puedes pensar por ti mismo, y no por el lema de esos mismos que están complicando la situación. Sindicatos y socialitas son al fin y al cabo, el cáncer de este país.
Permitanme o inciso de que están entrando en terreo persoal, que a ninguén de nós interesa. Non se pode comentar niste blog, se non hai argumentos que respalden e se non hai respecto e boas maneiras. Por favor. Acabemos onde comezamos e non nas mans. Grazas.
Un saúdo.
Martínez Hermida CIC