Daily Archives: 8 Maio, 2012
Le han regalado un IPad al abuelo
http://biertijd.com/mediaplayer/?itemid=33329
Estes 32 segundos de vídeo son o mellor resumo para ilustrar o desaxuste xeracional ó que levamos asistindo dende hai xa dúas ou tres décadas. Baixo este “gag” agóchase un bo exemplo dos problemas de adaptación nos que os máis maiores, e non tanto, terminan por caer cando a súa capacidade de asimilar novas realidades se ve superada polas ditaduras do progreso. E é que se o avance técnico non vai acompañado dunha evolución social, inevitablemente nos conduce a caer nunha desconexión, nun desaxuste. En moi poucos anos, e a unha velocidade vertixinosa, en Galicia pasamos de usar o arado a presumir de sementadora ultra moderna. Ou aínda diría máis, pasamos directamente a esquecernos do campo.
Agora estamos atrapados nun limbo, nun punto de inflexión: importamos toda a tecnoloxía que podemos pero non sabemos utilizala. Así, ante nós eríxese unha xeración con problemas para adaptarse a todos estes cambios. Unha ciencia e técnica impostas da que non todos saben aproveitarse, e que moitas veces termina derivando en algo lesivo. Sempre recordarei o día que máis confuso vin a un familiar meu: unha mañá na que intentando pedir unha inofensiva cita por teléfono para o médico, terminou agonizando para conseguir convencer a aquela máquina que lle contestaba de que non quería pulsar ningún botón, que o único que desexaba era falar co doctor.
Evidentemente, a solución do noso protagonista non foi nin daniña nin nociva para el -si para o peto do que regalou o aparto- pero os problemas de adaptación para estas xeracións, que contemplaron atónitos coma da radio pasamos á televisión, satélite, Internet, TDT e un longo etcétera aínda por descubrir, seguen aí. Con todo, o que máis me intriga disto non son os problemas de adaptación desta xeración pasada, senón os da nosa, do futuro. Nós, acostumados xa ós cambios vertixinosos desta sociedade, que desesperamos cando un maior non entende ou carece da rapidez suficiente para manexar estas tecnoloxías, repetiremos dentro de 40 este patrón? Sexa así ou non, sempre nos quedará o consuelo dunha literatura bravú que nos recorde que, polo menos, non fomos os primeiros.
Fernández Fernández, S2B, 2A3
Adicta al Krahe
Comunicar es compartir: inquietudes, esperanzas, conocimientos… Poner en común nuestra percepción personal de lo que nos rodea, influye, preocupa e interesa. Y esta plataforma ha servido precisamente para ello, dando cuenta de la diversidad de puntos de vista sobre innumerables temas so pretexto de la transversalidad de la comunicación, entre ellos, la música.
No me considero una melómana, aunque disfruto mucho sintiendo la música: la bailo, la lloro y, por supuesto, también la río. Obviamente tengo mis preferencias, entre las que destaca mi admirado Javier Krahe a quien, fiel a su cita compostelana, voy a ver cada mayo desde hace unos cuantos años.
Ante la posible inminencia de otra promesa electoral incumplida por Mariano Rajoy y la proximidad de la fecha del concierto, me acordé de Cuervo Ingenuo, censurada en 1986 por una TVE politizada, en el mal sentido de la palabra. Comparto la canción con vosotr@s; ejemplifica como una democracia puede ser deficitaria, una democracia de mentira:
Montes Mariano, S2B, 3A4
O que me entra por un oído, sáeme polo outro
Cantas veces lle contaches algo a outra persoa e non te entendeu? Ou te malinterpretou? Ou simplemente non te escoitou?
Lamentablemente, moitas veces somos actores e receptores desta actitude de escoita pasiva. Pode parecer pouco importante, pero é un comportamento que imposibilita a comunicación interpersoal e que pode ocasionarnos dificultades na nosa tarefa como xornalistas.
O contrario é a escoita activa, unha actitude como oíntes que demostre á persoa que fala que estamos a escoitar e entender o que nos conta, de xeito que cada vez nos conte máis.
Para escoitar activamente, precisamos en primeiro lugar adoptar unha disposición sicolóxica de actitude positiva, eliminando todos os nosos prexuízos ou posturas ideolóxicas que limiten a nosa capacidade de recibir e entender o que se nos conta. A partir deste comezo a clave do éxito radica na nosa capacidade de adaptarnos ao noso interlocutor: á súa forma de expresarse, á súa linguaxe corporal, ao seu ritmo, ás súas fórmulas de interactuación… Crearemos un clima comunicativo onde a empatía nos permita saír do noso propio mundo para introducirnos no do noso interlocutor.
Poderemos así non só comprender o que nos di de xeito literal, senón o que subsiste baixo as palabras. Os seus sentimentos e ideas, os seus problemas e os seus desexos. Información fundamental que non podemos deixar escapar nin na vida persoal nin na profesional. Porque as oportunidades esfúmanse tan velozmente como as verbas no ar.
*Máis consellos:
http://www.escuchaactiva.com/articulo_secretos_escucha.htm
Negreira Rey, S2C 3A2
El Día del Investigador
El equipo para realización los investigaciones `PRYZMAT` (`Prisma` en español) invita a todos al tercer Día del Investigador en Torun. El 16 de mayo se puede participar en una serie de las conferencias y de las reuniones. Marketing e investigación de mercados será el tema de este ano.
El Día del Investigador es una empresa educativa y científica. Su tarea es desarrollar las habilidades y conocimientos por los alumnos del Instituto de Sociología de la Universidad Nicolai Copernico (UMK) en los métodos y técnicas de investigación sociológica. El primer evento de esta serie tuvo lugar el 21 de mayo de 2010.
El Día del Investigador se dobla de dos partes. El primero es un seminario. En esta parte son los cursos de los profesores invitados y también está previsto organizar los talleres para los estudiantes. La segunda parte empezara con un panel de discusión. En la conferencia habrá especialistas en el campo de la investigación de mercados, tanto a los profesionales – investigadores de las agencias de investigación como los científicos.
El evento comenzará el 16 de mayo a las 10.00 en la Facultad de Humanidades, en el Instituto de Sociología de la Universidad Nicolás Copérnico de Torun. La primera parte es una serie de conferencias, que concernía, entre otros, estudios de mercado en Polonia, a `life caching`, y a las características comunes de la etnografía y la comercialización. En cerca de 15.00 está prevista una hora del almuerzo. A las 16.30 comenzará la formación para los estudiantes. En el cierre, a las 19.00 será reunión interactiva. La entrada es gratuita para todos.
Más información sobre El Día del Investigador: http://www.pryzmat.umk.pl/ y https://www.facebook.com/events/212542022191042/
Aleksandra Piórkowska (Erasmus)
Unha festa comunica a esencia do seu pobo
Esta fin de semana pasada foi a Festa da Lamprea en Arbo, concello pertencente á comarca do Condado, veciño de A Cañiza de onde eu son.
Arbo é a vila da lamprea desde fai agora cincuenta e un anos. En 1961 celebrouse o primeiro día desta festa que agora conta con tanta tradición. De feito, xa en 2005 acadou o título de “Festa de interese nacional”. Pero, para lograr esa fama os veciños tiveron que traballar arreo para este recoñecemento. Os restaurantes da zona e os pescadores foron promotores anónimos pero a labor dos alcaldes de Arbo ao longo da súa traxectoria tamén foi vital.
Como dixo un día o xornalista Fernando Ónega: “benaventurados os que tedes un río que fai posible a lamprea; benaventurados os que tedes arte para sacala ada auga en largas noites de espera; benaventurados os que a tedes tan preto para facela un dos vosos patrimonios”.
A frase anterior resume moi ben todo o que é o proceso anterior á realización da festa propiamente dita. Durante a tempada de pesca, os pescadores da zona poñen as redes en cadansúa pesqueira e polas mañás ben cediño retíranas co desexo de ter moitas lampreas dentro. Aínda así, este ano malia estenderse o períodos de pesca ata o 12 de maio non hai case lampreas debido ás condicións climatolóxicas, non moi favorables para esta tarefa.
Grazas a esta festa, a vila arbense adquiriu grande importancia dentro do mapa galego. E son moitos os xornalistas, escritores e fotógrafos que veñen cubrir noticias ou reportaxes sobre este fenómeno: Cesáreo Sáenz Uriondo, Álvaro Cunqueiro, J. María Catroviejo, Cameselle…
Eu creo que ten que haber mil primaveras máis para esta festa e para todas aquelas que identifican un pobo. É algo que nos fai distintos dos demais, igual ca una personalidade.
Gesteira Estévez
S2D
2b1
La comunicación en el cine: las ventajas de un buen tráiler.
“Que buena pinta tiene esa película”, “mirarás el tráiler de esa peli”, “por el tráiler parece aburrida”… Estas son las típicas expresiones que empleamos en el momento de decidir si queremos ver una película o no. Es debido a los anuncios de los largometrajes que las grandes compañías lanzan en la televisión o en el cine, antes de otras películas, para engancharnos en un círculo de vicioso que solo tiene una salida: la cinefilia.
El tráiler representa al 100 por 100 la comercialidad en las películas. Es habitual que las compañías distribuidoras lancen este como medio de dar a conocer lo mejor de su producto, es decir, como publicidad lo que puede ser considerado comunicación. Esta también es la forma de darnos un aperitivo del film con la intención de dejarnos con las ganas de ver como sigue. Esto se suele hacer sobre todo en las precuelas o secuelas intentando explotar un nombre de éxito. Muchas veces se da la opción de que la propia productora sabe que la película no ha salido como deseaba y necesitan incluir todo lo mejor de su película en el tráiler. Estos son algunos de los mejores trailers de la historia del cine (que no películas):
¿Vosotros que pensais? ¿Cuáles son vuestros trailers favoritos?
Oujo Paz
3A2
S2B
El arte también es comunicación
¿Qué es comunicar? Según la Real Academia Española, entendemos por comunicación toda transmisión de información que se lleva a cabo mediante la emisión, conducción y recepción de un mensaje. No se trata de una actividad pasiva, ya que el mensaje que transmite ha de ser descifrado por el receptor.
El arte encaja a la perfección en esta definición. En una obra de arte, el emisor es el artista, el medio el propio lienzo o el material sobre el cual realiza su obra y el receptor equivale al público que admira la obra.
En sus piezas, los artistas crean mensajes. Están comunicando algo. Pero éstos no van a ser interpretados de la misma manera por todos, y es ahí también donde reside la belleza del arte.
Una obra evoca pensamientos de todo tipo, ya que el arte es un mundo de sentimientos y de historias diferentes, y cada uno lo percibe de manera distinta porque todos somos diferentes e irrepetibles.
La imagen que aparece a continuación es una fotografía de la obra “La divina tragedia” de Paul Chenavard, expuesta en el museo de Orsay, París. Recuerdo como un grupo de amigos y yo misma nos quedamos casi una hora delante del cuadro, compartiendo nuestras impresiones acerca del cuadro, ya que cada uno se fijaba en algo diferente. Cada uno percibió un mensaje diferente.
Visto esto, me reafirmo en que el arte sí es un tipo de comunicación. ¿No creéis?
Knight Asorey, S2E, 2B3
A forza dos grupos endóxenos
Unha comunidade é un grupo de individuos que comparten elementos en común: costumes, valores, tarefas, ubicación xeográfica, etc. As comunidades en transición (como é o caso de USC en transición), xorden en 2005 a raíz dun movemento creado por Louise Rooney e popularizado por Rob Hopkins. O obxectivo principal deste proxecto é dotar de control ás comunidades para desafiar ao cambio climático e á influencia da economía do petróleo nas nosas vidas.
Na conferencia do pasado xoves, o proxecto USC en transición, achegounos información sobre o seu funcionamento e a súa forma de comunicarse de cara á sociedade. USC en transición é unha comunidade en transición, que a través dun proceso participativo, pretende concienciar á xente para mellorar a sostibilidade ambiental. USC en transición considera que a clave para atopar solucións ás problemáticas, está na formación de grupos autónomos que busquen alternativas. Este feito lembroume unha entrevista co director de Equus Zebra, Víctor Omgbá, na que el me explicaba que a situación da maioría dos países do continente africano debíase principalmente a que a corrupción se atopaba intrínseca na mentalidade de todos, e tamén á inexistencia por parte da poboación dunha conciencia común capaz de loitar por un cambio nas súas vidas. Neste contexto, considero que a idea das comunidades en transición, de crear un grupo autónomo que traballe para erradicar a problemática que hai no seu entorno, pode ser unha vía alternativa para convatir o subdesenvolvemento que está a afectar a tanta xente no mundo.
Geada Ares
S2D
2b1
E se damos a cara?
Foi en 1993 cando se estableceu o Día Mundial da Liberdade de Prensa pola Asamblea Xeral das Nacións Unidas seguindo a Recomendación adoptada durante a 26ª sesión da Conferencia Xeral da UNESCO.
O pasado xoves foi un día raro…e máis para os xornalistas. En lugar de celebrar un ano máis o día da liberdade de prensa os xornais, a televisión e a radio enchíanse de queixas e choros pola situación pola que pasa a nosa profesión. Baixo o lema “Sen xornalismo non hai xornalismo. Sen xornalismo non hai democracia” milleiros de xornalista saíron á rúa para reivindicar o seu rol. Un rol que se ve agravado polo crise.
A Asociación de Prensa de Madrid elaborou unha lista con 10 motivos dos que me gustaría resaltar un xa que o que reúne os actuais problemas de crenza na figura do xornalista: Porque defendemos un periodismo libre de presións e servidumes políticas e económicas que nos devuelva a credibilidad ante a cidadanía.
Por outro lado, como publica o xornal Público na súa web 6.200 xornalistas perderon o seu emprego nos últimos catro anos. Esta cifra, que non recolle aquelas persoas con estudos en xornalismo que nunca exerceron, é alarmante para a sociedade e tamén para aqueles que aínda estamos andando o camiño. Lendo os comentarios desta noticia xórdeme unha dúbida. De quen é a culpa? Uns culpan aos gobernos, outros ao pouco criterio que teñen hoxe en día os xornalistas… e nós que podemos facer?
http://www.youtube.com/watch?v=5ReQqkUIdQM
Oxalá todos saibamos dar a cara e enfrontarnos a aqueles que nos privan, que non nos dan ás para exercer un bo xornalismo.
Lozano Aguiar
S2D
2b1
¿Quén vive ó outro lado da parede?
No lugar onde eu vivo coñecémonos todos, sabemos os nosos nomes, as nosas aficións, cantos anos temos… coñecémonos de toda a vida os uns ós outros. Ademais diso, nas nosas casas hai moita intimidade xa que están algo separadas as unhas as outras. Mais estes dous últimos anos da miña vida tiven a oportunidade de coñecer un novo lugar onde vivir: os pisos.
Agora non sei como se chaman os meus veciños e, se os atopo pola rúa, nin sequera os podería recoñecer pero o certo é que se da algo curioso que non se da cando a xente vive en casas. Eu vivo parede con parede cun total descoñecido pero, nos meses que levo neste novo piso puiden saber varias cousas del e non porque preguntara senón pola comunicación que se da entre paredes aínda sen querelo. Sei que é un home xa que a súa voz ronca atravesa de cando en cando as miñas paredes, que traballa polas mañás xa que se está duchando todos os días antes de que eu me erga, que posiblemente estea solteiro xa que moi rara vez se escoita unha voz feminina ó outro lado da parede…
As veces tamén me pregunto que poderá saber el de min, como me comunicarei eu a través da parede sen sabelo. De seguro que sabe que son unha estudante e que me gusta o rock español (porque desgraciadamente cando está en inglés non o entendo). Esta paréceme unha forma de comunicación moi interesante e que só se da en determinados lugares. E vos, sabedes ó lado de quen vivides?
Este último post queda adicado a el, por facerme compañía en tantas tardes de aburrimento coa súa vida ó outro lado da parede.
Pedrouso Areán, S2E, T3-A
Común (e persoal) 