Non é posible superar as crises en soidade… Os sentimentos hai que compartilos

Levo uns días depresiva. A xente que comparte tempo comigo xa se deu conta. A xente que me sigue en Twitter xa se deu conta. Calquera que se fixase en min xa se deu conta.

Ás veces a vida desígnanos vivir situacións que non son agradables. É nese momento cando se necesita máis ca nunca contar con xente ó noso lado que nos axude a superar estes malos momentos. O problema radica cando as respostas que recibimos non son ás que esperamos, ou non nos serven para facernos sentir mellor. É nestas situacións nas que, a pesar da compañía nos sentimos sos.

Intentamos buscar métodos de distracción, intentamos facer calquera cousa con tal de non pensar na situación que nos causa ese malestar, pero ás veces non se consegue.

Eu nunca tiven unha vida demasiado feliz. Nunca sentín realmente que tivera ó meu carón a alguén con quen compartir as miñas intimidades, os meus pensamentos, e que me axudase a afrontalos. Durante moito tempo construín ó meu arredor unha armadura que me fixese parecer máis forte do que realmente son. Esa armadura, porén, estes días cedeu, non foi o suficientemente  forte para que eu puidese seguir adiante coa miña vida. Máis que nunca, estes últimos días necesitei contar con alguén que me apoiase. É por fin atopei  quen me axudara. A aquelas persoas que me estiveron soportando neste tempo, gracias. Abondo saben esas persoas a quen me refiro.

O karma cebouse comigo estes días, espero que nun futuro isto o solucione ofrecéndome algo de felicidade.

Domínguez Piñeiro, S2B, 2A1