Posted on 9 Maio, 2012, in Sen clasificar and tagged Comunicación Comunitaria, Curso 2011-2012, Red Social Humana. Bookmark the permalink. 11 Comentarios.
Pescuda no blog
Canal BCP
Frases para o recordo
"Poderíase relacionar, neste caso, a confianza coa calidade da investigación: canta máis confianza, máis intercambio de información e, polo tanto, un resultado máis rico, variado e mellor contrastado". (CAAMAÑO DEUS, SOFÍA 151.B02)
“Es increíble que aún en pleno siglo XXI la imagen que se comunique de la mujer sea la de una delicada ninfa que se acicala, decora la casa de rosa y adelgaza por el camino. Este tipo de revistas han creado la propia personalidad de las mujeres. Obviamente, los factores históricos son los que más influyen; pero estamos ayudando a perpetuarlos. Vivimos en una comunidad donde muchas personas aún consideran que estamos aquí para gustar". (ARIAS RIAL, ARIADNA 151.F03)
O máis visto
Comentarios recentes
- Lupe en Encuentro con Carlos Álvarez, Colegio de Psicólogos de Santiago
- Luis Manteiga Pousa en W. Benjamin define a el “Flâneur”
- Lupe en Encuentro con Carlos Álvarez, Colegio de Psicólogos de Santiago
- Culo de Maria bugarin morais rico con cmen en el anito abierto en La importancia de pertenecer a un grupo
- chimbote grande en La importancia de pertenecer a un grupo
- d-vers gallery en Page One: Hasta el más grande puede llegar a caer
- Mikel en Internet, ¿amigo o enemigo?
- cerack meteteundedo en La importancia de pertenecer a un grupo
- cerack metete en La importancia de pertenecer a un grupo
- cerack metete en La importancia de pertenecer a un grupo
Común (e persoal) 
O ser humano ten unha linguaxe verbal que é pola que se diferencia dos animais e unha parte da linguaxe non verbal, que comparte cos animais. Os xestos estarían dentro deste último grupo e son os que permiten poder expresarnos pero non ter unha comunicación interpersoal onde estea presente a interacción que nos fai distintos.
Claro que si, e son tan importantes como o que dicimos. Sen eles a nosa comunicación está truncada, como se fose só a metade.
Eu penso que ás veves hai malentendidos por mor dos comentarios que se fan. E a culpa disto é que non se aprecia o ton ou os xestos que un emprega á hora de comunicarse. Isto agrávase coas novas tecnoloxías xa que non podemos interactuar coma nunha conversa normal. Facendo fincapé no que apunta Hortensia, quero sinalar que debemos diferenciarnos dos animais porque a súa intercomunicación non é completa como a do ser humano.
Correcto. Somos distintos dos animais, temos esa faceta. E sen ela o asunto está como coxo, renqueante. Se te chamo (non mo tomes a mal) fillo de p… sen ver se che dou unha palmada nas costas non sabes se é un saúdo con amizade (moita) ou un insulto. Aí radica o asunto.
Eu aínda dirí máis. A maior parte do que di o ser humano non o di con palabras, senón coa súa actitude ante o que está dicindo.
As expresións xestuais, as miradas, a linguaxe corporal, poden dicir moito máis cunha palabra. En moitos casos pode incluso chegar a ser un tipo de comunicación único. E remito ó comentario que che fixen no post anterior. Nel dixenche que na linguaxe escrita, se coñeces ben a persoa coa que falas, a pesares da falta deste tipo de linguaxe máis visual, podes saber perfectamente a intención coa que esa persoa quere dicir algo. Pois tamén pode pasar ó revés: que coñezas tanto a unha persoa que poidas comunicarte con ela sen palabras (isto parece moi de película pero é verdade). Aínda que neste último caso hai que andarse con ollo, porque, aínda que non o pareza, pódense crear moitos máis malentendidos que coa linguaxe escrita…
Home, tanto como que a maioría do que dicimos está expresado polos xestos non afirmaría, pero si nun 50-50. E non todo é o que parece. Das palabras penso que non podemos desprendernos, pero dos xestos tampouco.
Estou de acordo co de “cualquier pequeño detalle puede valer un mundo en ese proceso comunicativo” porque difiro niso que dis da prescindibilidade de movementos corporais se hai existe un gran coñecemento. A comunicación non verbal sempre é necesaria, ti mismo o dixeches, non fai falta xesticular cas mans! A maior apertura dos ollos, simplemente, eu creo que é tan inevitable como necesaria.
Saúdos!
O de que ti mesmo o dixeches dígoo polas numerosas referencias que fas á importancia dos xestos. O de que non fai falta xesticular cas mans dígoo eu.
Poderíamos discutir o tema porque ten bastante “chicha”, pero si que é certo que unha mirada pode comunicar máis que mil palabras. Para min non é prescindible, pero hai veces nas que a podes intuir.
Si ya es difícil averiguar los intereses reales y lo que oculta detrás de una sonrisa o una mueca en una conversación cara a cara, mucho más complicado es a través de texto y encima, acortado por el espacio del mensaje.
Descifrar si alguien te está siendo sincero es muy complicado. Se necesita conocer muy bien a la otra persona y tener muy desarrolla la inteligencia emocional. Pero ¿no es mejor dejar de desconfiar e intentar disfrutar de una conversación agradable? Porque tenemos que estar desconfiando y analizando gestos para nosotros “sospechosos” y para otros, inevitables que forman parte de su naturaleza.
Cuanto más analizamos las cosas, más fantasmas vemos y más complicado es establecer una relación interpersonal de la que poder extraer algo positivo, que es lo que realmente necesitamos las personas.
Cuanto más analicemos más chascos nos llevaremos. Es cierto que necesitamos un grado de conocimiento importante para poder descifrar si el que está al otro lado del cachibache es un fantasma o es sincero, pero ahí está lo bonito del juego. ¿Nos engaña o no? Enigma a resolver.