Vale a pena intentalo?

Moitas persoas comparten palabras, xestos e incluso sorrisos, pero non  os verdadeiros sentimentos. Isto está ocorrendo agora, cando por todas partes se oe falar de internet, de teléfonos móbiles e demais tecnoloxías que nos axudan a estar mais comunicados e sen embargo, e a pesar de parecer un contrasentido, cada vez estamos mais incomunicados a nivel persoal. É como se a soidade do ser humano evolucionara paralelamente ao desenrolo tecnolóxico. Cando camiñamos sen rumbo polas calles da cidade, nese paseo basta unha mínima capacidade de observación para darse canta da soidade que invade ás persoas que pasan xunto a nos. Habería que preguntarse se a proliferación de animais de compañía son por verdadeiro amor aos animais ou para encher un baleiro interior que os seus donos temen exteriorizar. Somos seres sociais, precisamos a outros para desenrolarnos, para que nos conteñan, nos apoien, nos alenten, e poder ofrecer o mesmo. Conectarnos con outra persoa a nivel emocional, do xeito que poidamos, e abrirnos a esta comunicación,  permítenos ir mais alá dos bloqueos que teñamos para chegar a confiar nesta persoa. Por mais que nos feriran no pasado, se nunca o experimentamos,  se somos escépticos con respecto a este tema ou nos dé certo temor debemos preguntarnos se vale a pena intentar expresar o que realmente pensamos ou se é mellor encerrarnos en nos mesmos para que non nos xulguen.

Díaz Leal, Carla; S1D, 2A1

A cidade está ben en pequenas dósis, a pesar de que  outros dirán o mesmo dos pobos;eu defendo a miña postura. Nos pobos é o sitio onde se pode atopar algo de indentidade, de carisma, non seguen un patrón arquitectónico fixo,mentres que nas cidades parecen todas o mesmo escenario , que se reproducen dun rincón a outro do planeta, edificios, luces…

Tamén cambia a forma que teñen os individuos de relacionarse entre sí. Walter Benjamin, xa explicaba as contrariedades que este tipo de asentamento provocaba no home, tan pronto se podía sentir só, como tragado pola urbe. Nela temos todas as posibilidades para desenvolver as nosas necesidades,  pero pola contra, sucumbimos ante  a opresión de formar parte dun modelo. Alí é moito máis sinxelo caer nos gustos das masas e deixarte levar, mentras que no pobo, eu penso que cadaquén pode desenvolver  mellor o seu carácter sen este tipo de contaminación. O contacto entre a xente como di o sociólogo Louis Wirgh é superficial, anónimo, rápido. No pobo é moito máis denso e cercano, en moitos sitios o vecin e parte casi da familia e, tanto a él como a moita outra xente do pobo soen invitala a moitos acontecementos familiares, feito impensable na cidade.

Finalmente para mín o mellor é unha crianza no ámbito rural, estudo e traballo na cidade e a vellera xa se verá. Tamén e certo que a xente tende a pensar sempre que o pasado foi mellor, quizais por eso sempre queremos voltar os nosos orixes, maioritariamente ligados aos pobos.

Álvarez Gromaz Lucía S1F,1A3.

http://www.youtube.com/watch?v=O9I3502b3co&feature=related

Nos quita el miedo

“La radio nos ayuda a crecer intelectualmente (…) Nos quita el MIEDO”

Esta frase formaba parte de algunas de las declaraciones que escuchamos en el documental sobre la Radio Comunitaria el pasado viernes, en clase. Y es que en este tipo de medios se lleva a cabo una tarea muy comprometida y desde mi punto de vista, complicada. Se pretende informar, comunicar y culturizar a la población a través de un medio de comunicación algo que hace de la radio un instrumento para el desarrollo, entendiendo este como cambio “hacia delante” en materias concretas relacionadas directamente con la comunidad.

Pero volviendo a la afirmación con la que he comenzado el post, esta me parece muy importante. El miedo es algo que históricamente se ha utilizado como arma de control sobre la población y que desde los medios de comunicación (que defienden unos intereses específicos) se ha ido respaldando. Por eso, me parece tan “chocante” eso de “nos quita el miedo” porque considero que hoy por hoy, después de leer el periódico, ver las noticias o escuchar la radio cada día, acabamos con más miedo o temor del que teníamos. Terrorismo, inmigración, problemas económicos… son algunos ejemplos de esas noticias que consumimos diariamente y que nos hacen temer al mundo. Me parece sorprendente como se muestra lo importante que es la radio comunitaria en cuanto a esta labor, ya que demuestra que con el saber, con el conocimiento y la cultura, el miedo va menguando. Que algo como la radio sea considerada por esta comunidad como algo suyo, en la que ellos mismos pueden participar en la construcción de la agenda temática, me parece una muestra de que realmente este medio responde a los intereses de su audiencia y no a otros.

Sobre la reflexión del miedo como control social, os dejo este artículo de Pablo Alarcón-Chaires con el que coincido en gran parte.

http://archivo.lajornadamichoacan.com.mx/2008/10/12/index.php?section=politica&article=009n1pol

 Domínguez. Rodríguez, P. S2C, 2A2

De onde xorden as emocións?

Para finalizar a miña travesía por este blog decidín investigar sobre unhas constantes que acompañan ao individuo ao longo da súa vida, e que inflúen no seu comportamento e nas súas relacións interpersoais e intrapersoais: as emocións.

No libro de Eduardo Punset “Excusas para no pensar”, o autor fálanos de que moitos psicólogos se concentraron, case exclusivamente, nos aspectos privados, e non sociais, das emocións. Non só os psicólogos, moitos de nós pensamos que as emocións son elementos que aparecen de repente e que son o resultado das nosas propias interpretacións do que nos sucede. Con todo, se temos en conta todas as experiencias emocionais na nosa vida cotiá, a maioría das cousas que xeran emocións teñen que ver coa reacción doutras persoas. As nosas emocións están determinadas polo que pensan os que nos rodean, pois son produto do noso proceso de socialización. Isto lévanos á falar da existencia de diferenzas interculturais na expresión das emocións básicas e universais. Un exemplo desta diversidade é o feito de que determinados idiomas e culturas teñen certas palabras para designar unas emocións, que non teñen traducción directa noutras linguas. Brian Parkinson, profesor de psicoloxía social na Universidade de Oxford, cre que a maioría dos acontecementos que xeran en nós certos sentimentos teñen que ver con outras persoas: por exemplo, enfadámonos se alguén nos engaña ou alegrámonos se alguén nos felicita.

Hoxe sábese que todos nacemos coas mismas emocións básicas, independentemente da cultura onde nos desenvolvamos. Pero a expresión social desas emocións pode cambiar en función dunha cultura determinada.

 

Geada Ares

S2D

2b1

Aprendendo dos comentarios dos demais: os blogs

Ao longo da materia de CIC puiden compartir moitas impresións sobre diversos temas e iso fortaleceu a miña capacidade de expresión e de interactuar cos demais.

Porque o blog ten esa capacidade de ser un inmenso diario no que todas as opinións teñen cabida, no que un tema pode fornecerse de tantas visións como persoas o comenten e iso é o que fai que aprendas no día a día.

Existe un debate na actualidade en torno a se as novas tecnoloxías son ou non boas para o exercicio do xornalismo. Hai partes positivas e negativas, pero o que si está claro é que os blogs coma o desta materia favorecen o debate e poden levar a un paso adiante no xornalismo participativo e cívico do que tanto se fala na actualidade.

A través dun blog podemos expresar as nosas inquedanzas, as opinións sobre un tema de actualidade, dar a nosa visión sobre algo e iso é o que fai enriquecedora a nosa actividade.

Parece que cada vez máis, os profesores optan por este tipo de ferramentas para espertar o espírito creativo dos alumnos máis alá das clases teóricas. Estar ao día comentando e mirando os post  dos demais levounos a ter unha dinámica máis activa na materia, algo que ten moito que ver coa nosa futura profesión e coa nosa labor como cidadán críticos.

E para rematar, recordo que o profesor de ciberxornalismo da USC e director do portal web do Consello da Cultura, Manuel Gago, di que é necesario que todos os xornalistas ou futuros xornalistas teñan un blog xa que este xera traballo e unha retroalimentación cos demais.

Gesteira Estévez

S2D

2b1

O xornalista debe contribuír no cambio das sociedades?

O papel do xornalista, en particular, e o dos medios de comunicación de masas, en xeral, teñen como rol fundamental xerar unha nova atmósfera que implique o cambio. Na miña opinión, penso que estes medios deben traballar nun territorio acotado para ter maior número de usuarios que se identifiquen coa dinámica, idioloxía… do medio. Deste xeito, teríanse en conta tamén os problemas que só afectan a un pobo, a un grupo reducido de persoas…

Isto recórdame ao ben que funcionaban as radios comunitarias no documental visionado na aula o pasado venres: Voces del Magdalena. Era incríble a aceptación dos medios por parte da poboación, o que xera unha identificación coa radio. Deste xeito a radio daba voz a toda a poboación. Hoxe en día, os medios de comunicación están ás ordes dos gobernantes e dos que teñen o capital deixando de lado así aos problemas que afectan a grupos ou comunidades reducidas. Recollo así unha frase que resume o que está pasando: “A dependencia cultural exprésase polos desequilibrios internacionais dos fluxos informativos manexados por organizacións internacionais de información e programación”. Con isto parece que o capitalismo está acabando coas comunidades. Actualmente só se sabe poñer etiquetas aos países mentres se busca o ben propio.

Chama a atención como o que nun principio se concebía como unha idea de progreso hoxe é chamado desenvolvemento. Este desenvolvemento que só necesita eliminar ao pequeno para triunfar.  Agora non se respecta a cultura nin a identidade dos pobos xa que o desenvolventismo tende á homoxenización. E aquí é onde os medios deben intervir para frearlle os pés. Debemos, como xornalistas, pero tamén como cidadáns, darlle paso a que os pobos se expresen en total liberdade e non deixarlle só aos seus gobernantes ter o uso da palabra e da súa liberdade de expresión. O que non pode ser é que os medios de comunicación sexan a canle só dos máis fortes.

Lozano Aguiar

S2D

2b1

Tim Burton y Johny Deep, un dúo perfecto y aburrido

Tim Burton abre una vez más la puerta chirriante de su peculiar universo. El director estadounidense trata de sorprender este fin de semana, a los espectadores con el estreno de su nueva película “Sombras Tenebrosas”. Sin embargo, son muchos años viviendo en su planeta privado, y ya va acusando una cierta vagancia tanto a la hora de elegir la historia y dirigir a los actores, un ejemplo es Johny Deep, que repite personaje y aparece por octava vez en un película de Tim Burton. Aburren un poquito ya, no es de extrañar que Johny Depp, repita con desgana su excéntrico personaje  con el director estadounidense.

La historia de la película nos contará la historia de Barnabas Collins, un hombre que se convierte en vampiro por una bruja tras romperle el corazón a ésta. Además, es enterrado vivo y únicamente consigue escapar doscientos años después de ser apresado. Parece que a Tim Burton le encantan estas historias, así estrenará otra película en breve (en realidad proviene de un corto de Tim Burton) “Frankenweenie” también de temática oscura y tétrica en formato de animación, menos mal que Johny Deep no aparece. No por mal actor, sino por repetición.

http://www.20minutos.es/cine/cartelera/pelicula/32050/sombras-tenebrosas-dark-shadows/

http://www.filmaffinity.com/es/film264198.html

Iván Cernadas S3F, GOBE

Guía de estilo para xornalistas

Este post é meramente informativo, só quería comentarvos que a nova páxina web de COGAMI está en marcha e nela podedes atopar unhas guías de estilo para xornalistas nas que se amosa como tratar ó colectivo dos discapacitados nos medios sen ningún tipo de discriminación. Póñoa porque cando fixemos co grupo ProT ( no que tamén participan Paz Fraga e Mosteiro Reboredo) un post que mencionaba este aspecto houbo varias respostas agardando pola guía e aquí está…

http://www.cogami.es/difusion/sala-de-prensa/guias-de-estilo-para-xornalistas/

Pedrouso Areán, S2E, T3-A

Homo economicus, Homo miserabilis, Homo sapiens

Un homo economicus da era industrial que se converte nun home miserabilis na época da posmodernidade. Así ve Ivan Illich ao ser humano na súa situación actual: unha vítima da institucionalización da escaseza durante as décadas de “desenvolvemento” nas que a construción de distintas redes sociais, en especial os medios de comunicación, converteron os desexos, as carencias e os límites naturais en necesidades fundamentais.

As novas xeracións froito deste sistema chegan a identificar a condición humana cunha serie de necesidades comúns a todos os homes e mulleres. Trátase dun proceso de miserabilización que afecta de forma xeral a todos os países. Unha situación onde, como xa expliquei nun post anterior, a desnaturalización das nosas verdadeiras necesidades e creación doutras de xeito artificial, fai que vivamos nun estado de resignación e impotencia nunha procura de pracer trivial e superficial.

Quizais sexa tempo de saír deste estado de insuficiencia permanente, e unha ferramenta fundamental para logralo é a Comunicación-Desenvolvemento (C-D). Unha nova forma de entender o “desenvolvemento”, cunha aposta cultural de cambio baseada na liberdade humana e no cumprimento das verdadeiras aspiracións das persoas.

Unha nova forma de comunicar fundamentada na humanidade do Homo sapiens como pobo librepensador e consciente de si mesmo. Onde a “paixón pola palabra” converta os nosos discursos en realidades con contido. Con memoria e historia, con verdades presentes e con vontade solidaria de futuro.

Para saber máis:

http://www.ivanillich.org.mx/Lidicc9.htm

https://comunepersoal.files.wordpress.com/2011/02/a-necesidade.pdf

Negreira Rey S2C 3A2

Os medios comunitarios

Podemos entender os medios de comunicación como algo que nos proporciona información de xeito regular sobre o que acontece no mundo. Na maior parte das ocasións isto é así pero deberíamos tamén ter en conta os chamados medios comunitarios.

Os medios comunitarios, como Radio Favela, achégannos a información da nosa zona e, polo tanto, a que máis nos afecta no noso día a día. Este tipo de medios permite que todos poidamos participar na elaboración da información converténdonos deste xeito e parte do proceso comunicativo.

Pero tamén cumplen outra función: axudan ás persoas. Como se amosa no vídeo sobre a Rexión de Margarita as veces este tipo de medios tamén son unha forma de escape das persoas con respeto á súa vida cotiá. Cando teñen un problema pódenllo contar a todos mediante a radio, o xornal ou a televisión comunitaria (este último tipo de medio é o menos habitual posto que é máis custoso) e apoiarse no que lle digan os demais. Tamén serven para tratar aqueles temas “tabú” ou que non están ben considerados pola sociedade, no vídeo explícase que isto acontece con frecuencia xa que na Rexión de Margarita non teñen unha total liberdade e empregan estes medios para expresarse abertamente.

En definitiva, os medios comunitarios están feitos por e para a comunidade. Son un bo exemplo da axuda do colectivo por crear algo propio e manterse deste xeito ó marxe de influencias e presión políticas, económicas e sociais. E, apesares de que seguramente moitos deles non cumpran coas regras formais básicas do xornalismo o máis problable é que sexa este tipo de medios o que máis respecte aqueles principios da liberdade de expresión que tanto temos en falta no noso día a día.

Pedrouso Areán, S2E, T3-A

1,2,3… Un pasito pa’lante

La imagen de los medios de comunicación está asociada a la de los “guardaespaldas” de grandes grupos empresariales y partidos políticos. Es sorprendente conocer la existencia de medios comunitarios (abundantes en Latinoamérica) que centran su agenda mediática en los problemas y las soluciones que tienen éstos, dentro su comunidad.

Según Ul Haq la Comunicación-Desarrollo aborda las reivindicaciones políticas que hay dentro de la comunidad en lo referente a cuestiones de la vida cotidiana, para que el “desarrollo” sea un cambio cultural que ayude a alcanzar las expectativas de la gente. Para lograrlo: los medios se centran en difundir noticias que enfaticen los objetivos alcanzados y la resolución de problemas que afectan a la comunidad, ofreciendo una información honesta que les afecta directamente.

Radio Favela y el documental de la Región de Margarita son buenos ejemplos. La radio, como medio de Comunicación- Desarrollo permite avanzar culturalmente a la comunidad, es decir: sentirse partícipe de su comunidad, establecer lazos de unión más fuertes, extender la educación a todos los niñ@s, ayudando a aumentar el entendimiento.

La comunidad siente los medios como propios porque se siente participe de ellos. En el panorama actual, ver que los medios, realmente ayudan a la comunidad en su día a día, nos permite sentir la posibilidad de mejora más cercana. Es la mejor manera de cerrar los post.

Mirad este vídeo:

xcremq_las-radios-comunitarias_shortfilms

Quintana Fernández, S3E, 3B2.

E ti, de que libro es?

Segundo un estudo da Universidade de Ohio cando nos perdemos nun libro e nos seus personaxes podes chegar a cambiar o teu comportamento e pensamentos polos dun personaxe do libro, para sentirte identificado con el.

Segundo as consideracións deste estudo, a literatura, como proceso comunicativo entre o escritor e o lector, aínda ser lineal e non permitir na meirande parte das veces unha posterior interacción, pode seguir formando unha parte de nós. Así, como os lugares e as persoas. Pois con todos eles establecemos unha interacción, a formación do eu a partir do nós.

Reflexionando sobre isto, podemos levalo un pasiño máis alá. As referencias culturais que adquirimos a partir de certas obras literarias poden ser máis propias dun lugar  como cando comparamos a alguén co pai de Migueliño ou algo máis universais como cando se teñen dilemas como os de Hamlet.

A literatura como ese elemento que pode facernos a todos un pouco máis iguais pero tamén completamente diferentes. Por cantos libros estamos formados? Que libros forman parte de ti?

Estes son algúns dos meus 😉

I don’t even know what I was running for – I guess I just felt like it. O guardian entre o centeo

Nunca olvidaré a la primera persona que, al cabo de cuarenta años, reconoció en mi ciudad a Amparo Miranda. Irse de Casa

There is nothing either good or bad, but thinking makes it so. Hamlet

What came first, the music or the misery? Alta fidelidade

Bragado Paz, GBCP

Amigos de la prensa, lo han conseguido, yo me voy

“Amigos de la prensa, lo han conseguido. Yo me voy”. De esta forma de despedía el entrenador Louis Van Gaal de su segunda etapa en el FC Barcelona. A pesar de tener un estilo de juego definido y dar a conocer grandes estrellas como Xavi e Iniesta, sus malas relaciones con la prensa, acompañadas de unos resultados no sobresalientes, llevaron a que el técnico holandés tuviera que dejar el FC Barcelona. Este no es el único caso de que una mala relación con la prensa puede provocar que un técnico pierda su trabajo. Manuel Pellegrini y Bend Schuster perdieron su puesto en el Real Madrid como entrenadores cuando la prensa lo decidió. El caso de Manuel Pellegrini es aún mucho más llamativo, el entrenador chileno consiguió la mayor racha de victorias del Real Madrid hasta el momento y el record de puntos, pero, a pesar de eso, su mala relación con la prensa de la “Central Lechera” (Nombre con el que se conoce a los periodistas afines al Real Madrid) desde la derrota por 4-0 frente al Alcorcón en la Copa de SM El Rey, provocaron la caída del “Ingeniero”.

Por otra banda tenemos a entrenadores que saben gestionar muy bien una relación tirante con la prensa, y consiguen tenerla “comiendo” de su mano. Este es el caso de José Mourinho, el excéntrico entrenador portugués siempre a encandilado a los medios de los equipos a los que ha entrenado a pesar de sus malas contestaciones y su bravuconería.

Otro día, otro drama.

Le duela a quien le duela, la realidad que los medios de comunicación expresamos no es otra que esta. Los titulares catastróficos encabezan las noticias de otro suceso que tira el mundo un poco más abajo o, de manera más individual, por ejemplo, cómo hoy han perdido la vida cierto número de personas. Y en eso consiste lo nuestro, cierto. Pero ¿qué hay del periodismo por el desenvolvimiento?

Como podemos leer en el texto sobre Comunicación y desarrollo que se nos entregó en la clase de ayer, la comunicación es un medio y un fin asociado a los proyectos sociales que se producen.

El desarrollo mundial sólo lo conseguiremos al escapar del sistema capitalista en el que nos encontramos, que pretende, erróneamente, homogeneizar todas las culturas y crear un modelo central basado en el funcionamiento actual de los países de occidente. Dicho desenvolvimiento (o progreso) está potencialmente en manos de todos, pero es algo voluntario el participar en ello o no.

Día a día hay quien consigue pequeñas aportaciones y, a veces incluso, no tan pequeñas. Hay muchas organizaciones y personas trabajando en ello y, quizás, aunque no vayan a ocupar un espacio dominante en las páginas, ondas o pantallas, puede que sí se merezcan un reconocimiento por ello. Y sobretodo, ayuda de difusión para dar a conocer su trabajo y sus logros, que pueden ser una puerta entreabierta para muchos otros.

Pero, ¿cuántos de estos esfuerzos vemos en letra negrita? Pocos. Y no porque no los haya. Aunque, sí es cierto, son muchos menos de los que debería haber.

 Álvarez Bao, Arantxa; S1D, 1A3