Un hogar lejos de casa
La emigración es sin duda un tema que nos resulta familiar y cercano pero quizás, en verdad, no somos conscientes de todos los secretos que realmente esconde esta parte de nuestra historia.
En los próximos meses vamos a intentar que todos comprendáis y viváis casi en primera persona los sentimientos y las visiones de las personas que un día tuvieron que emigrar. ¿Cómo empezaron una nueva vida tan lejos de casa?, ¿cómo se relacionaban con los que estaban en su misma situación o con las familias que dejaron atrás?
Para empezar, hemos decidido seleccionar el Centro Gallego de Buenos Aires que lleva más de 100 años al servicio de los gallegos residentes en Argentina. Este centro fue creado por la iniciativa de un grupo de emigrados gallegos que, conmocionados por tener que abandonar su tierra, decidieron crear un espacio en el que no perdieran el contacto con su zona a pesar de la distancia y aliviar así la gran “morriña” que sentían.
También pretendemos acercarnos a esta realidad a través de las imágenes, las cartas y las películas de la época. Estamos seguras de que más de una nos pondrá la piel de gallina de sólo imaginar todos los sentimientos que desprenden las vidas de esas personas.
Intentaremos solucionar todas vuestras inquietudes a través de glosarios con los principales conceptos, exposiciones de materiales y la grabación de un microvideo con las distintas impresiones sobre el tema en la juventud ya que, en los tiempos en los que vivimos, quizás en el futuro seamos nosotros mismos los que tengamos que repetir la misma historia.
S1A
Posted on 1 Marzo, 2013, in Documentos and tagged Alonso Oliveira, Cortés Suárez, Dopico Santamariña, Estévez Álvarez. Bookmark the permalink. 4 Comentarios.
A verdade é que a emigración é algo moi cercano, tanto que no meu caso, os meus pais tiveron que emigrar para poder gañar diñeiro e vivir (por dicilo de algunha forma). Resúltame moi interesante este tema e gustaríame saber máis sobre a historia do Centro Gallego de Buenos Aires. E como apuntades, quizais nós mesmos teñamos que lanzarnos á esta viaxe non desexada. Sorte!
Sen dúbida non solo se trata dun tema cercano -todo galego ten algún coñecido/familiar que no seu momento tivo que marchar para gañarse a vida- senón que tamén o é actual. Coa crise económica os mozos marchan cara outros países en busca de traballo. Claro que agora non é coma antes; se un familiar emigra ten as tecnoloxías necesarias para poder comunicarse cos seus parentes todos os días. Xustamente mañá meu tío marcha para Polonia a traballar un ano e medio. Botareino de menos pero, polo menos, poderemos comunicarnos cada día a través do Facebook. Fai trinta anos tiñan que escribirse cartas unha vez á semana – e esperar a que chegasen ao seu destino-.
Este tema fará que máis dun entre por curiosidade e por proximidade ao asunto. Todos temos coñecidos ou familiares que pasaron unha temporada fóra do país para ter algo que levar a boca.
Respecto ao vídeo, seguro que moitos dos entrevistados non se imaxinen agora mesmo no estranxeiro e confiarán en que a crise estea resolta cando teñan que acceder ao mercado laboral. Pero, quizais dentro duns anos, valería a pena amosarlles o libro para que a comparasen coa súa situación posterior. De seguro que moitos dos prexuizos previos e medos terían desaparecido.
E en canto ao tema do Centro Galego de Buenos Aires, resulta curioso que os maiores refuxios que lle queda á nosa lingua non estean en terras galegas. Senón que se faga máis dende accións da comunidade exterior promocionando o idioma que dende as propias institucións estatais e autonómicas.
TS1E
E certo que as novas tecnoloxías facilitan a distancia entre familiares e amigos, sen embargo segue a ser algo dificil de levar. Pero coñecer as historias dos nosos antepasados e saber todo o que tiveron que deixar atrás fai que valore máis o feito de ter tantas facilidades.