Daily Archives: 8 Marzo, 2013

Poñendo o altavoz

Parece que teñan que acontecer sucesos desagradables coma o suicidio de persoas para que a cidadanía tome conciencia dos problemas da sociedade. É a acción, seguida de reacción (coa movilización cidadá) e repercusión (de fora que chegue ás altas esferas e que procuren resolver os problemas).

Para evitar situacións tan lamentables, resulta necesario a existencia de medios alternativos que realicen  entrevistas e reportaxes de contido alternativo e cun maior interese humán. Precísase dar voz aos colectivos máis desfavorecidos e que, por resultar minorías, quedan excluídos das axendas dos grandes medios.

Sermos galiza pretende precisamente isto. Dar voz a aqueles que endexamais aparecerían nos medios salvo para informacións tráxicas.

Tras falar con Xosé Mexuto, o director do medio, este deunos liberdade á hora de escoller tema. Iso sí, unha das súas consignas foi que tentaramos dar cabida ao maior número de fontes posibles e que nutríramos a peza de contidos fotográficos. Tamén nos insistiu moito na importancia de que os textos foran concisos e de áxil lectura.

Os protagonistas das nosas entrevistas e reportaxes serán persoaxes do noso entorno de certa relevancia coma portavoces de asociacións ou entidades deportivas. Pero, se queredes que a asociación coa que colaborades teña ese oco necesario para sensibilizar á sociedade, non dubidedes en falar connosco. Sermosgaliza encargarase de poñer en coñecemento dos seus lectores a situación particular de cada un de vós.

T4C

Geocomunicación: estableciendo el punto de partida

En nuestro proyecto de TS hemos utilizado como ya fue citado en anteriores post al laureado urbanista y escritor estadounidense Kevin Lynch. Según Lynch lo elemental en el mundo de la geocomunicación y las relaciones personales es conocer el mobiliario de la ciudad y las diferentes reacciones de los individuos en este entorno, para ello nuestro proyecto inicial es realizar una serie de entrevistas a gente de a pie para comprobar la teoría establecida por Lynch de los mapas mentales consistente en que cada ciudadano establece diferentes rutas dentro de la ciudad condicionado por elementos de su ambiente físico y psicológico. Aunque el punto de destino sea común, dos personas distintas tomarán caminos diferentes para ir al mismo sitio. A partir de esto se derivaran conclusiones que nos ayudaran al desarrollo de nuestro estudio dentro de este ámbito.

Con este tipo de actividades buscaremos integrar a los diferentes viandantes en nuestro proyecto y mostrar la importancia de esta disciplina en las relaciones comunitarias habituales de una persona.

¿Os animáis al experimento?

S3C

A Xuntanza: Llueve en Santiago

La lluvia no deja de ser uno de los elementos más peculiares de la capital gallega y con ella, como buenos estudiantes compostelanos, aprendimos a convivir y decir antes de salir de casa ¿cogí el paraguas?
La lluvia ha sido nuestra amiga y enemiga a la vez, ¿por qué? Teníamos planeado empezar con la grabación de los vídeos del barrio de San Pedro este jueves, sin embargo la lluvia no facilitó nuestra labor.  La tarea consistía en grabar las opiniones de la gente sobre los comercios y las fiestas organizadas por A Xuntanza (como la fiesta de la Primavera y el Mercado del Caracol), partiendo de entrevistas a los asociados y los dueños de las tiendas. Intentamos grabar recursos exteriores para luego dirigirnos a los sujetos de nuestra actividad, pero la imposibilidad de desplazarnos y cumplir totalmente con nuestro objetivo hizo que nos replanteáramos la organización de la grabación. Decidimos aplazarla para el lunes y el jueves de esta semana. Para no perder el tiempo analizamos a fondo las preguntas que se harían durante la grabación, revisándolas y mejorándolas y las estrategias para poder editar de la mejor forma posible, aprovechando el cursillo en nuestra facultad del programa de edición, Ávid para torpes.
La próxima semana será muy productiva, y muy probablemente para el siguiente post, ya tendremos elementos audiovisuales disponibles. ¿Y si llueve? Decidimos que, en el caso de que llueva, tendremos que conformarnos con grabaciones en interiores aunque nos gustaría que fueran imágenes del exterior.
Antes de acabar con el post nos gustaría recordaros que hoy es un día importante, no nos olvidemos que hoy recordamos todas aquellas mujeres que lucharon para la igualdad de género y los derechos humanos. ¡Feliz día mujeres!
T3C

Formando na tradición

Os desafíos do noso tempo son numerosos, e esixen un número de coñecementos cada vez superiores. As novas tecnoloxías traen consigo un aluvión de información que temos que filtrar, seleccionar e comprender. O mundo nunca estivera tan conectado, e, precisamente por iso, nunca fora tan sinxelo esquecer as propias orixes para pasar a sumarnos a esta onda de uniformidade, onde modas, trending topics e a repugnante radiofórmula alimentan as masas.

Afortunadamente, as novas tecnoloxías tamén se poden aproveitar na dirección contraria, e gracias a elas pode ter lugar a difusión de iniciativas que intenten recuperar a memoria dos pobos e formar á xente nas súas tradicións para que estas non queden esquecidas. A Central Folque, mediante a Escola Livre da MPG (Música Popular Galega), contribúe a poñer unha importante pedra neste dificultoso pero fructífero camiño.

Image

Segundo a propia organización, a «Escola Livre da MPG é o centro de estudos regulares que aCentral Folque ten en Santiago de Compostela, cunha orferta variada e especializada en diferentes eidos do patrimonio musical galego, fundamentalmente instrumentais: gaita, percusión, sanfona, requinta, violino, acordeón diatónico e canto». A escola ofrece, a través desta ampla oferta, unha oportunidade de formarse con algúns dos músicos de máis renome en Galicia, nun programa que, ademais da formación musical, inclúe unha contextualización necesaria na historia da música e a cultura galega.

Coidar do noso patrimonio, da nosa fermosa herencia histórica, é necesario e convírtese nun acto de responsabilidade nos tempos que corren. Cómpre non esquecermos quen somos, de onde vimos, e cara onde queremos ir.

Image

T4B

“Non son suicidios, son asasinatos”

Apenas uns fíos de luz solar asomaban polas espesas nubes do ceo de Santiago cando pasaban as once da mañá, hora á que foramos citados pola plataforma Stop Desahucios Compostela. Ese martes, día 5 de marzo, estaba convocada unha protesta nunha serie de sucursais do Banco Popular, por mor dos casos de desafiuzamento que se relacionan coa entidade bancaria. Establecíamos así o primeiro “roteiro popular” contra esta problemática social pola capital galega.

Unha congregación de alumnos de Xornalismo, membros da plataforma Stop Desahucios, xunto con varios representantes da prensa local e nacional, dividímonos en pequenos grupos, co obxectivo de dirixirse cada un a unha sucursal distinta. O meu grupo, encabezado polo noso contacto coa plataforma, Cristina S. Marchán, dirixiuse ata o Banco Popular da rúa da Senra. Unha sucursal pequena e tranquila, ata que entramos no local toda a masa reivindicativa. A gritos de “Stop Desahucios, ímolos parar” e “Banco Popular, banco estafador” fixémonos notar. Cánticos que non cesaban, berros cada vez máis altos e uns empregados que nin se inmutaban, mais os seus ollos reflectían desconfianza e aflición ante esa situación. A policía irrompeu ás once e cuarto da mañá na sucursal, pero nós mostramos pacificamente o noso descontento, a través dun escrito que un dos prosélitos de Stop Desahucios  Compostela leu en voz alta: “Señores e señoras do Banco Popular, traballadores e traballadoras, esquecede por un momento a voz do voso amo e poñédevos no lugar das persoas que por algunha razón non poden afrontar o pago da súa hipoteca. Pensade que tipo de trato quereriades recibir. Pensade que pode ser a vosa veciña, un familiar, un ser humano. Estamos esixindo xustiza. A xustiza que di que a vivenda é un dereito, e non unha forma de lucrarse para o voso amo. Pola dación en pago”. Profundas verbas que calaron en tódolos presentes; tanto bancarios, coma xornalistas e estudantes de Xornalismo, incluso mesmo na policía. Ás once e media saímos satisfeitos do primeiro punto de protesta, contando co apoio manifesto dun traballador da sucursal. “Sorte, compañeiros” dicía.

_MG_1034

“Non pode ser, non pode ser, a xente sen vivenda e os banqueiros no poder”. Este foi o lema elixido para o traxecto desde rúa da Senra ata a rúa República do Salvador, onde se atopaba a segunda sucursal á que iamos acudir. Nada máis entrar convertémonos no centro de tódalas miradas. Unha traballadora chamou inmediatamente á policía, mentres outra advertía aos membros da prensa e a nós que estaba prohibido gravar e tomar fotografías. Obedecemos con resignación, mais o noso berro fíxose más forte e ao unísono dicíamos: “Aquí está, aquí se ve o banco do Opus Dei”. Un reloxo da sucursal indicaba que se achegaba o mediodía, hora á cal deberíamos dirixirnos á última entidade bancaria. “Hoxe marchamos, xa volveremos”, sentenciamos.

As nubes cubrían completamente o ceo encapotado de Santiago e as nosas ganas de seguir loitando estaban máis vivas que nunca. “Se isto non se amaña, caña, caña, caña. Se isto non se arregla, guerra, guerra, guerra. Se isto non se asume, lume, lume, lume” acompañados de pitos de coches que nos daban o seu apoio, estes berros de protesta foron os protagonistas do noso traxecto ata o derradeiro destino: o Banco Popular da Plaza de Galicia.

_MG_1050

Pouco a pouco foron chegando os demais grupos, xunto cos medios de comunicación e así, namentres uns quedaban fóra sacando fotos, outros clamaban pola xustiza na nosa causa. De feito, algúns membros do movemento estenderon unha pancarta na que se podía ler: “Este banco engana, estafa e bota a xente da súa casa”. Os demais entramos con paso firme e decidido na enorme sucursal. “Sobran ladróns, non faltan cartos”, berraban todos os membros da plataforma. Un dos momentos máis emotivos viviuse cando unha afectada estalou pola presión da situación: “Tantas ilusións como dábades antes ós que mercaban unha casa, e agora que?”. Non paraba de repetir esa consigna. O director do Banco Popular non daba a cara, e o feito de que os dous teléfonos que lle deron aos membros de Stop Desahucios para contactar con el estiveran inactivos non fixo máis que acrecentar o enfado xeral. “Covardes”, “Imos queimar esta sucursal”. Pasadas as doce e cuarto a policía fixo acto de presenza por terceira vez na mañá, impedindo que compañeiros de profesión e da Facultade puideran gravar e sacar máis fotos. Máis pitidos, tanto no interior, coma na rúa, á que se sumaban os dos coches, e máis cánticos foron os ingredientes do último cuarto de hora.

_MG_1053

Ás doce e media da mañá a comitiva abandonou a sucursal bancaria, seguidos pola policía. “A próxima visita será con dinamita. Á próxima reunión traeremos un cañón”, ese foi o derradeiro lema lanzado ao aire antes de  dispersarmos pola rúa compostelá.

Protesta simbólica, pero protesta á fin e ao cabo. Os membros da plataforma mostráronse contentos polo resultado obtido, pese a que sempre hai xente que non está de acordo con accións desta clase. Tal foi o caso dunha señora que se atopaba na derradeira sucursal, alegando que os que rouban o fan porque teñen que facelo para gañarse a vida. Incrible, si, pero certo. Non obstante, rematamos o “roteiro popular” coa sensación de que as nubes disipáranse ao final para dar paso aos raios de sol.

T2A

CUAC FM: Os parrulos seguen no aire

Como xa avanzamos noutro post, o noso ProT é comunicarnos con vós, e a través de vós, mediante CuacFm.

Despois de falar cos membros desta emisora, éstes decidiron que as actividades que propuxéramos eran totalmente adecuadas. Vexamos: o que vamos a facer é realizar microespazos de 10 minutos que serán emitidos entre programa e programa. Polo de agora, aínda estamos a traballar nestes miniproxectos, polo que non vos podemos desvelar cómo serán cando salgan da fábrica. Por outra banda, tiñamos pensado facer un documental sobre a emisora. Pensabamos describir e mostrar o traballo, o día a día de CuacFm e os seus membros, pero tamén nos demos conta de que poderíamos aproveitar algúns dos vosos proxectos, para mostralos. Polo tanto, gustaríanos moito que nos facilitárades certa información e documentación, ademais da vosa imaxe e voz. Pretendemos facer un mini documental no que teñamos voz propia, e así, poidamos recopilar ou resumir todos os vosos traballos e os seus frutos. Que vos parece?

Ademais, CuacFM invitounos a participar nun proxecto, que segundo eles, pode ser un gran traballo de investigación xornalística. Deste tema non vos podemos avanzar máis, pois mesmo para nós é aínda un misterio. Pero un misterio ansiado, pois é un exemplo de confianza nos alumnos. Sen embargo como xa vos dixemos, este asunto aínda ten que ser debatido, pero esperemos que, no caso de facelo, logremos elaborar un bo produto de comunicación.

ProT T3A

Erasmus: Atenas, Rennes e Eskisehir.

Como sabedes, o S3F está a traballar na análise dos grupos e do xeito en que se comunican os estudantes de ERASMUS (e outros programas de mobilidade). No post de hoxe trataremos o que lles espera aos nosos compañeiros. Neste caso Loreto, Óscar e Paula (que o ano próximo serán beneficiarios destes programas) van dicir “catro cousiñas” que esperan atopar nos seus lugares de destino así como as dificultades que creen que van atopar e as oportunidades que se lles presentan polo mundo adiante. Con eles quedades:

Loreto Barbón Concha
¿Qué esperas del Erasmus? Viajar a un país al que nunca fui, conocer gente nueva, moverme en una cultura un poco diferente a la española… Básicamente, aprender y disfrutar.

¿Por qué Atenas? Atenas era mi segunda opción. Grecia me parece un país lleno de historia. Estudié latín y griego en el bachillerato; visité Italia y no quiero quedarme sin conocer Grecia.

¿Dificultades? Aunque conozco el alfabeto griego, sólo di clases de griego antiguo; ir a un país con un idioma y un alfabeto diferentes me asusta, pero aun así, creo que con el inglés me puedo defender.

¿Oportunidades? Desde luego será una etapa imborrable en mi vida, ¡estoy muy ilusionada! Voy a conocer y aprender un montón de cosas diferentes que pueden enriquecer tanto mi vida profesional como personal.

Paula Quintás López
Do ERASMUS espero obter unha experiencia inesquecible, desas que serven para contar anécdotas dende nas ceas familiares até cos teus amigos. Non busco unha viaxe como tal (como a que faría de vacacións, por exemplo), pois son consciente de que vou estudar e o meu obxectivo é vir con todo aprobado de Rennes. Pero ademais de ir cursar fora o terceiro curso de xornalismo, con todo o que esto pode repercutir no meu expediente e mesmo no curriculum (cunha pouca sorte, poderei dar as clases en inglés e ter vida en francés, co cal adquiriría unha boa competencia en ambos idiomas), pretendo aprender a desenvolverme mellor nun país estranxeiro e así gañar confianza. Coñecer novos lugares coas súas particulares costumes e ter a oportunidade de viaxar un pouco polos arredores é algo que nos enriquece de xeito indubidable, polo que lle da un valor engadido ao ERASMUS en si mesmo. Medramos pasando de curso e medramos aprendendo a desenvolvernos.

Óscar Barreiro Manzano
Por que collín o programa ERASMUS? Sinceramente, véxoo como unha opción de coñecer e mergullarme en culturas distintas á miña e de desfrutar á vez que poño en práctica e reforzo o meu inglés. Por outra parte, a elección do meu destino ERASMUS (Eskisehir, Turquía) dende o primeiro momento estaba entre as miñas preferidas, tralas universidades gregas. A parte, permíteme viaxar aos Balcáns, rexión que me apaixona. O que máis me preocupa de facer un ERASMUS en Turquía é que, en xeral, se ten unha imaxe bastante negativa do país. Eu prefiro non ir con prexuízos e desfrutar do que me depare a experiencia!

S3F

CIDADE- RURAL: SUMAR E RESTAR DISTANCIAS

Os da Costa da Morte aínda seguen esperando pola autovía, a cal planearon fai “dez” anos, empezaron a facela fai “cinco”, e acabarán dentro de “trinta”. Pode que esaxere un pouco nos anos, pero moitas veces a realidade supera á ficción. A Costa é rural. A autovía semella unha opción só para os da cidade. E coma este caso, milleiros en Galicia e en España.

 O tema que estamos a tratar no noso TS son as diferenzas na formación e na educación no entorno familiar directo, facendo contraste entre o rural e o urbano. E diredes vos:«Entonces que ten que ver a introdución deste post co tema?». Moito, porque a distancia está na comunicación. Agora… ¿Ésta afecta sempre negativamente ou, pola contra, pode chegar a afinanzar máis a relación entre dúas persoas?

 Dise que a relación entre un avó e o seu neto é máis forte na aldea que na cidade. Pero dinse tantas cousas… Toda relación depende dun mesmo e dun mesmo con demais. Sí que é certo que os lugares onde crecemos chegan a maior parte das veces a determinar certos comportamentos, certas actitudes. Pero todo é relativo. Non chove sempre a gusto de todos.

 Está a comunidade prexudicada pola distancia ou non? Alonxámonos nós mesmos nunha burbulla para conservar a propia identidade ante os demais? Pensades que neste caso, as circunstancias xeográficas sí que determinan o concepto de interiorización dun mesmo? A educación e sobre todo as formas de educar están infravaloradas no rural, e viceversa?

S2D (Lorenzo Pérez, Nespereira Vale, Fernández Trasmonte, Garea Albarrán)

Drogadicción: a rede de apoio

Trala palestra de Carme Avedaño -portavoz de “Nais contra as drogas”-, esta semana afondamos máis na importancia do apoio aos drogodependentes, sobre todo nos círculos máis familiares. Así, visionamos o filme “Heroínas”, que narra unha historia que todos coñecemos: a da vaga de droga dos anos 80 que arrasou en Galicia a toda unha xeración de xente nova.

O fío argumental conta a dura loita que unha nai ten que afrontar para axudar ao seu fillo drogadicto e mostra tamén a importancia das redes de apoio para estes doentes. No filme móstranse algunhas, como as creadas polas nais dos afectados ou daqueles centros de desintoxicacións.

Por outra banda, nós na vida real acudimos a unha reunión con persoas que fan posible que esta rede funcione e lles impida aos drogodependentes seguir caendo nesa espiral nociva das drogas. Achégamonos á UMAD (Unidade Municipal de Atención á Drogodependencia) para visitar a Purificación, a responsable dos asuntos legais, e a Pilar Sabio, traballadora social. Tras conversar co persoal do lugar, concertamos unha reunión para unha posterior entrevista. Deste xeito, gardaríamos os seus testimoniso para o proxecto.

Barallamos a posibilidade de achegarnos á sede de Proxecto Home en Santiago de Compostela, mais é unha cuestión que fica aínda no aire. Aparte disto, preparamos xa unha remesa de arquivos audiovisuais e documentais que utilizar para enriquecer máis o noso proxecto.

S3B

Estereotipos: Recomendable para todos los públicos

“No se debe juzgar un libro por su portada”. Este viejo refrán, conocido por la mayoría, es totalmente aplicable a las experiencias que tuvimos esta semana. El miércoles, mis compañeros y yo, tuvimos la primera de nuestras visitas a la sede de Equus Zebra. La impresión (al menos por mi parte) ha sido muy positiva, ya que no solo nos han permitido colaborar con ellos, sino que nos han acogido como si formásemos parte de la propia asociación. Una visita por sus instalaciones, con más profundidad, así como la posibilidad de capturar la labor de sus voluntarios.

Image
Pudimos hablar, además, con su coordinadora que nos atendió personalmente para resolver todas nuestras dudas. En una entrevista que duró más de media hora, Alba nos informó de todas las actividades que llevan a cabo dicha asociación (desde recogida de ropa, actividades con los más pequeños, asistencia legal, proyección de películas, cursos de formación, salidas al teatro…).

Image
Pudimos estar con los niños buena parte de la tarde, viendo las actividades de apoyo escolar que realizan y acompañándolos incluso a la hora de la merienda.
Por ahora, las conclusiones son pocas, lo único que tenemos claro es que la labor social que realizan desde Equus Zebra es enorme, no solo para los niños, sino  también para sus padres.

S2F

Volta do Castro: Los primeros pasos

Después de tres visitas para ver cómo era el ambiente que se respiraba entre los residentes de Volta do Castro, llegamos a la conclusión de que no se comunicaban entre ellos. Eran sujetos totalmente independientes, ajenos a los demás. Allí estaban, en aquellos grandes salones, sin hablar unos con otros, sin conocerse… metidos en una dinámica diaria, en la misma.

Una vez terminamos las primeras visitas que nos sirvieron – por decirlo de alguna manera – reconocer el terreno y ver cómo funcionaban las cosas en el centro, confeccionamos nuestro cronograma de actividades. La función primordial y nuestro principal objetivo es que ellos se comuniquen entre sí, que se conozcan, que charlen y que compartan sus vivencias.

El jueves realizamos nuestra primera actividad. Consistió en algo muy sencillo para romper el hielo: nos sentamos todos en un corro de sillas; al principio nadie hablaba. Fuimos pasando un balón que daba el turno de palabra a quien lo sujetaba entre las manos; de esta manera, nos presentamos todos y cada uno de los integrantes de ese corro.

Consultándolo con el profesor de esta asignatura, caímos en la cuenta de que este no es un método muy acertado para este trabajo, ya que se acerca más a lo que viene siendo el ámbito psicoterapéutico; lo nuestro tendría más que ver con la palabra, los gestos, la mirada, el contacto… la comunicación, a fin de cuentas.

Aun así, nuestra idea funcionó. Todos acabaron hablando entre sí y el balón quedó olvidado en una esquina de la sala. Las conversaciones iban y venían, al igual que las anécdotas, las canciones, los refranes, los versos o las preguntas que se formulaban unos a otros.

Quizás el momento más emotivo de todos fue cuando un residente se emocionó al recordar momentos pasados de su vida y, al ver que se entristecía, sus compañeros lo animaron con una retahíla de palabras amables y ánimos.

Estamos muy satisfechos, ilusionados y contentos con nuestro trabajo. Tendremos en cuenta las indicaciones de Marcelo y encaminaremos las actividades al ámbito de la comunicación.

PD: En la foto de portada no aparece nuestra compañera Ainhoa Alzola puesto que ella fue quien realizó la instantánea.

T1C

Praza Pública: De prazas vai a cousa

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Primeira reunión e van xurdindo as ideas. Din que a comunicación coa axuda das redes sociais e os teléfonos móbiles é máis sinxela, pero polo que puido experimentar o noso grupo, isto non é verdade. Costounos suor e bágoas -destas últimas non moitas- establecer un encontro co director de Praza Pública, home ocupado onde os haxa. Varios correos electrónicos e varias chamadas para poder falar como se facía antes, cara a cara, que ó parecer é coma mellor se entende á xente. Aínda así, a xuntanza resultou bastante satisfactoria polas dúas partes.

O principal tema foi presentarlle a idea de facer un vídeo promocional de Praza Pública, no que aparecesen diversas plazas de Santiago -e tentamos que de Galicia- con algún lema do medio online. Quizais non sexa unha idea moi orixinal, pero para el ten a esencia que queren trasmitir. Agora mesmo son unha das poucas webs ‘serias’ en lingua galega, polo que a súa idealización é bastante clara, de Galicia para Galicia -ou Galiza, como prefirades-. Agardamos que quede unha boa peza e que poida extenderse entre os internautas coa maior rapidez posible.

A segunda parte do noso traballo será a elaboración de dúas reportaxes, e aquí e onde entrades vosoutros, queridos compañeiros. Propúxemoslle que dúas das vosas asociacións nos proporcionasen fontes para eses traballos, pero sempre cun toque difrenciador. Puxo nas nosas mans dúas vertentes. Por un lado unha reportaxe que vaia na liña do medio (Stop Desahucios, aCentral Folque, Adega, etc.) e outra que sexa algo novo en Praza Pública, coma a residencia Volta de Castro ou Down Compostela.

Agardamos as vosas ideas e que llo comuniquedes aos vosos ‘superiores’ das asociacións coas que traballades por se lles pode interesar. Por agora hai dúas Prazas vacantes, e nunca mellor dito.

T1A

Voluntariado: «El voluntariado es un feedback»

 María Suárez es coordinadora de voluntariado en Cruz Roja. Nos recibe en su despacho y, siempre sonriendo, contesta a todas nuestras preguntas.

¿Cuál es la situación de vuestra entidad? ¿Tenéis falta de voluntarios?

La verdad es que tenemos execedente. En esta época de crisis a la gente no le llega el presupuesto económico para formarse, y una de las maneras de hacer algo y aprender es el voluntariado. Contamos con 270 personas voluntarias que vienen como mínimo a hacer actividades una vez por semana.

¿No tenéis miedo de que esta gente se apunte solo por interés personal?

Para evitar eso nosotros hacemos una entrevista personal a cada uno de los solicitantes. Si no quedamos convencidos con la primera hacemos una segunda. Hay mucho voluntario cursillista y no siempre admitimos a la gente.

¿Nos podrías contar tu experiencia y las motivaciones que te llevaron a hacerte voluntaria?

Yo pertenezco a una familia donde los valores solidarios son importantes. Antes que yo, mi madre fue voluntaria. Las referencias eran muy buenas y en cuanto cumplí los 18 años decidí venir a Cruz Roja para prestarme a lo que hiciera falta. Hice un poco de todo en cada uno de los programas. Cuando yo llegué había pocas cosas, pero se han ido ampliando con los años.

¿Han cambiado tus motivaciones?

Yo creo que el voluntariado es un feedback. En el fondo siempre tiene que haber un interés altruista; pero también soy consciente de que al mismo tiempo obtengo una gratificación personal.

¿Cómo ves la situación del voluntariado en Santiago?

En general las actividades están muy bien cubiertas y hay grupos de voluntarios que funcionan estupendamente. A grandes rasgos, me siento muy contenta de la labor que cada uno hace y no nos cansamos de dar las gracias a los voluntarios, porque son el pilar fundamental. Yo creo que la situación está muy bien.

S3D

Titrad: Un viaje por Europa y Galicia

Barriga Verde es quizá uno de los vástagos más jóvenes de Pulcinella, descendiente en línea directa nacido dentro de la tradición de la escuela de la calle. Fue creado por José Silvent Martínez (1890-1970) en Galicia a principios del siglo XX. Su origen está en los años en los que José anduvo por la ciudad portuguesa de Oporto, donde aprendió el oficio de los fantocheiros de Dom Roberto, que más tarde adaptaría a la realidad de su Galicia adoptiva con el personaje de Barriga Verde. Los detalles de la genealogía de Barriga Verde, así como de la historia de la familia Silvent, centran el documental Morreu o Demo, acabouse a peseta, dirigido por el realizador Pedro Solla a partir de la idea de, entre otros, Marcelo Martínez y Comba Campoy.

En este documental (en el enlace de abajo podéis ver un trailer) podemos ver un recorrido por la Europa cultural, adentrarnos en el trabajo de muchos grupos teatrales que a día de hoy siguen trabajando con títeres como medio de comunicación y entretenimiento. viajamos a Italia, donde los títeres presentan una personalidad atrevida y vivaracha; nos acercamos tambien a las islas británicas (que siguen siendo muy europeas aunque no les guste) para conocer uno de los lugares en los que los títeres siguen teniendo una posición de honor en el mundo teatral.

Pero el  protagonista indiscutible del documental es Barriga verde, “o títere disidente” como lo definió mi compañera Elba. El recorrido de este “monicreque” nos lleva más allá de la simple dramaturgia para recordarnos tambien la historia de Galicia contada a través de sus historias, que cambiaban dependiendo de la localidad en la que se encontraba. Barriga Verde dejó los caminos y la vida errante hacia finales de la década de 1960, en este documental se recupera su legado con el principal objetivo de que no se pierda su memoria. Si alguno tiene interés de ver un documental que claramente recomendamos no dudéis en pedírnoslo.

Teaser: http://vimeo.com/45587397

T2B

Compostimes: tan diferentes y tan iguales…o no

Somos varios grupos de ProT los que hemos decidido trabajar con medios comunitarios. En el ámbito de prensa digital en concreto, somos 3: Praza Pública, Sermos Galiza y Compostimes.

Praza Pública apenas cuenta con un año de vida, y ya ha conseguido hacerse un hueco entre los principales medios digitales íntegros en gallego. La fundación Praza Pública, responsable del nacimiento de Praza, indica como finalidad “o fomento da información e o debate públicos como forma de contribución ao exercicio cívico da cidadanía galega, ben como a promoción da cultura e da lingua galegas”. Junto con Praza, Sermos Galiza forma parte del reducido grupo de diarios íntegros en gallego. Fue fundado, curiosamente, por personas de ámbitos sociales ajenos al periodismo y las empresas mediáticas, aunque su redacción sí que está formada por periodistas. Además de la versión digital , cuentan con una edición impresa semanal.

Por otro lado, con el lema “o 10 do 10 nace un diario 10” salía al público en 2012 ComposTimes. En su carta de presentación se definen como un diario “veraz e voraz”. Su ámbito es más reducido, dirigido principalmente al alumnado universitario, sobre todo al compostelano; además, los propios estudiantes son los encargados de darle forma a este pequeño diario con sus publicaciones.

Aunque sean diferentes en cuanto a los temas o al público al que van dirigidos, el hecho de que todos ellos se definan como medios comunitarios implica que busquen la intensa colaboración de los lectores, de esa comunidad, animándolos a que valoren las informaciones que se publican, e incluso a que manden sus colaboraciones. Sólo así saben si su contenido produce una respuesta en el lector.

Ahora bien, ¿son tan diferentes estos micromedios de sus hermanos mayores?¿Aportan algo diferente?

T3B.

Comunicación: cando se unen o mundo laboral e o familiar

A primeira parte do noso proxecto TS implica a observación da comunicación entre as persoas segundo os distintos ámbitos. Neste post poñeremos un exemplo que une relación familiar e laboral. Se vos animades, podedes  darnos a vosa opinión e contarnos algún outro exemplo parecido a este que coñezades.

Sergio levántase todos os días ás 7 da mañá para ir traballar á empresa familiar. Leva con esta rutina xa máis de dezaseis anos.

Na empresa de Sergio son oito traballadores, ademais de el e a súa nai, que son os encargados. Entre eles, a comunicación non é moi fluída porque cada un ten unha maneira moi diferente de facer as cousas, a pesar da confianza familiar que os une. Neste caso particular atopámonos con que a relación familiar non se reforza en absoluto por pasar o tempo laboral xuntos: ao saír do traballo, os temas de conversa seguen a ser os mesmos, e Sergio e a súa nai non pasan a ter unha relación máis estreita nin conseguir unha maior confianza en temas persoais.

Obviamente, non estamos suxerindo que todas as relacións deste tipo teñan a mesma consecuencia. Por isto, podedes compartir aquí as anécdotas que recordedes, para que poidamos comparar diferentes situacións.

S3A

Mujeres: ¿Y los otros 364 días no son para las mujeres?

Hoy es 8 de marzo y parece el día idóneo para que nuestro grupo de TS escriba aquí. Por si alguien no se ha enterado esta fecha se conoce internacionalmente como el Día de la Mujer o de la Mujer Trabajadora. Hay quien opina que este día no debería de existir porque acrecenta las distancias latentes entre ambos géneros. Pero en mi humilde opinión nunca está de más recordar la labor que las mujeres hemos tenido que realizar forzadamente  y a mayores para intentar equipararse a los hombres.

 Hoy se cumplen 102 años de la primera de estas celebraciones, y aunque naciera a raíz de una una conferencia celebrada en Nueva York, la historia ha hecho que se recuerde más habitualmente por un trágico incendio en una fábrica de camisas en la misma ciudad en el que fallecieron 140 trabajadoras que desempeñaban su empleo en condiciones, al parecer, infames. Muchas cosas han cambiado pero muchas otras siguen igual.

Ya hemos hablado en nuestro anterior post de la desigualdad salarial en nuestro país o de la violencia de género, lacras por las que parece que hay mucho que luchar aún. Precisamente en este tema se centra la celebración de este año. Bajo el título «Una promesa es una promesa: ha llegado el momento de tomar medidas para poner fin a la violencia contra las mujeres», las Naciones Unidas han realizado una serie de actividades de concienciación y como forma de darle voz a aquellas que no suelen tenerlo. Además han realizado una canción titulada «One Woman: A Song for UN Women» con la colaboración de más de 25 artistas de todo el mundo. Os recomiendo escucharla: https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Dnq2QeCvwpw Ojalá todos los problemas a los que las mujeres deben enfrentarse en su día a día se solucionasen con una canción, ¿no creeis?

S3E

DOWN COMPOSTELA: OITO ANOS DEMOSTRANDO QUE PODE

Este mércores estivemos con Yasmin, unha rapaza que pertence á Down Compostela. Como xa comentamos, unha das principais funcións desta fundación é lograr a integración no emprego dos seus alumnos dende o módulo de inclusión socio-laboral. Pero Yasmin xa non necesita acudir a estas clases porque traballa dende hai oito anos. Custoulle un pouco soltarse diante nosa e contarnos como é o seu traballo, pero cando dixemos que marchábamos, o seu xesto foi de pena.

A nosa protagonista desta semana vai mércores e sábado pola tarde a preparar os ingredientes para as pizzas do local de Pizza Móvil na rúa San Pedro de Mezonzo. Antes ía máis días á semana, pero a crise tamén tivo repercusións no seu horario. Vai e ven do traballo no autobús da liña 11, e ás veces queda para tomar algo coas súas amigas á saída do traballo.

20130306_173053

Para Yasmin este emprego supón unha grande satisfacción, xa que se sinte útil e demostra que a súa condición de persoa con síndrome de Down non supón ningunha barreira. Trátase dun traballo que lle gusta realizar, e ademais afirma que o mellor é que lle pagan un soldo. Cos cartos contounos que merca revistas, cd’s para o seu pai… Tamén di estar contenta porque os compañeiros a tratan moi ben.

Seguro que máis dun comeu algunha vez esas pizzas, pero o máis probable é que ningún tiverades idea da importante labor que ten este establecemento na integración das persoas con síndrome de Down. Estamos seguras de que ningún outro empregado de Pizza Móvil fai seu traballo con tanto cariño coma ela, e todos sabemos que a comida preparada con amor sabe mellor.

T1B 

El marginado de Ciencias de la Comunicación

La Oficina de Desenvolvemento Sostible (ODS) y la Universidad de Santiago de Compostela acordaron  hace un par de años colocar un «punto limpio» en cada una de las facultades del campus. De esta forma el alumnado puede ver fácilmente qué cursos y obradoiros se ofertan y, si quiere, reciclar plástico, papel o pilas.

¿Habéis visto nuestro «punto limpio»? Supongo que la respuesta será negativa. Os invito a que lo visitéis la próxima semana: está enfrente de la conserjería. ¿Nunca os habéis fijado? Ah, tranquilos, será porque pensasteis que era el trastero de la facultad. Y, desgraciadamente, no estábais demasiado equivocados; como si se tratase de bultos inservibles, los contenedores de reciclaje y los folletos con actividades (gratuitas, por cierto) que ofrece la ODS están apilados en medio metro cuadrado. Sin embargo, en otras facultades (como Ciencias Políticas), la colocación del «punto limpio» es estratégica: al entrar en el edificio hay una mesa perfectamente ordenada. Si quieres, te puedes parar a mirar qué hay allí, si no quieres, al menos sabes que la cosa va sobre medioambiente.

¿Por qué en nuestra facultad el «punto limpio» está marginado? ¿Os suena el nombre de Álvaro Siza, verdad? ¿Sabéis que se niega a que en el edificio haya algún tipo de basurero distinto de los que él ha diseñado? ¿También se negará a que se usen algunas de sus preciosas papeleras para el reciclaje? ¿Por qué no se puede usar la mesa que hay en la mitad del hall para informar a los alumnos? ¿Por qué el bolseiro de la ODS de Ciencias de la Comunicación no hace nada?

O nadie ha hablado o nadie ha escuchado. O, lo que es peor, el que habló y el que escuchó acordaron que es mejor no quejarse, que pa’que, que hay cosas peores. Y no se por qué, yo creo que sucedió algo así.

T2C

COGAMI: Construír, optimismo, garantizar, alternativa, medrar, insertar

Nestas dúas semanas visitamos TRAMEVE, COREGAL, GES e DIXARDÍN. Antes de entrar en contacto coa xente eran iso, siglas. Ao remataren as xornadas, as siglas transformáronse en experiencias. Visitamos un centro de tratamento de vehículos, visitamos unha planta  de reciclaxe, visitamos un centro de xestión e visitamos uns xardíns preciosos levados por un persoal máis suxestivo aínda.

Todas elas son empresas que naceron a través de COGAMI ( Confederación Galega de Persoas con Discapacidade), coa que estamos traballando no noso ProT, como xa vos contamos. No noso primeiro post grupal insistimos en que coñeceríamos de primeira man as tarefas que realizan os nosos protagonistas, e así o estamos facendo. Polo momento, poderiamos resumir a nosa travesía no seguinte:

EMPREGO+PROFESIONALIDADE + COMPROMISO+ OPORTUNIDADE

Transmítennolo os empregados, as persoas con discapacidade que foron relegadas do mundo laboral por seren consideradas non aptas. COGAMI brindoulles unha oportunidade e demostran día a día que traballan de verdade. Nós estivemos alí. Vimos como Víctor manexaba perfectamente un ordenador tendo unha discapacidade de tipo físico por faltárenlle as dúas mans. Vimos como José dirixía perfectamente unha planta de reciclaxe sendo nada máis e nada menos que o seu encargado. Vimos como Alba, cunha discapacidade de tipo visual, traballaba de administrativa.

RECORDADE: se paseástedes polo Pazo da Peregrina de Bertamiráns, se mandástedes o voso coche ao desgüace ou se usástedes papel reciclado, estádesvos beneficiando do seu traballo.

Freire Riveiro, Adriana

Gallego Estremera, Juan María

García Botana, Lucía

González Cid, Aris

T4A