Daily Archives: 8 Marzo, 2013
Poñendo o altavoz
Parece que teñan que acontecer sucesos desagradables coma o suicidio de persoas para que a cidadanía tome conciencia dos problemas da sociedade. É a acción, seguida de reacción (coa movilización cidadá) e repercusión (de fora que chegue ás altas esferas e que procuren resolver os problemas).
Para evitar situacións tan lamentables, resulta necesario a existencia de medios alternativos que realicen entrevistas e reportaxes de contido alternativo e cun maior interese humán. Precísase dar voz aos colectivos máis desfavorecidos e que, por resultar minorías, quedan excluídos das axendas dos grandes medios.
Sermos galiza pretende precisamente isto. Dar voz a aqueles que endexamais aparecerían nos medios salvo para informacións tráxicas.
Tras falar con Xosé Mexuto, o director do medio, este deunos liberdade á hora de escoller tema. Iso sí, unha das súas consignas foi que tentaramos dar cabida ao maior número de fontes posibles e que nutríramos a peza de contidos fotográficos. Tamén nos insistiu moito na importancia de que os textos foran concisos e de áxil lectura.
Os protagonistas das nosas entrevistas e reportaxes serán persoaxes do noso entorno de certa relevancia coma portavoces de asociacións ou entidades deportivas. Pero, se queredes que a asociación coa que colaborades teña ese oco necesario para sensibilizar á sociedade, non dubidedes en falar connosco. Sermosgaliza encargarase de poñer en coñecemento dos seus lectores a situación particular de cada un de vós.
T4C
Geocomunicación: estableciendo el punto de partida
En nuestro proyecto de TS hemos utilizado como ya fue citado en anteriores post al laureado urbanista y escritor estadounidense Kevin Lynch. Según Lynch lo elemental en el mundo de la geocomunicación y las relaciones personales es conocer el mobiliario de la ciudad y las diferentes reacciones de los individuos en este entorno, para ello nuestro proyecto inicial es realizar una serie de entrevistas a gente de a pie para comprobar la teoría establecida por Lynch de los mapas mentales consistente en que cada ciudadano establece diferentes rutas dentro de la ciudad condicionado por elementos de su ambiente físico y psicológico. Aunque el punto de destino sea común, dos personas distintas tomarán caminos diferentes para ir al mismo sitio. A partir de esto se derivaran conclusiones que nos ayudaran al desarrollo de nuestro estudio dentro de este ámbito.
Con este tipo de actividades buscaremos integrar a los diferentes viandantes en nuestro proyecto y mostrar la importancia de esta disciplina en las relaciones comunitarias habituales de una persona.
¿Os animáis al experimento?
S3C
A Xuntanza: Llueve en Santiago
CUAC FM: Os parrulos seguen no aire
Como xa avanzamos noutro post, o noso ProT é comunicarnos con vós, e a través de vós, mediante CuacFm.
Despois de falar cos membros desta emisora, éstes decidiron que as actividades que propuxéramos eran totalmente adecuadas. Vexamos: o que vamos a facer é realizar microespazos de 10 minutos que serán emitidos entre programa e programa. Polo de agora, aínda estamos a traballar nestes miniproxectos, polo que non vos podemos desvelar cómo serán cando salgan da fábrica. Por outra banda, tiñamos pensado facer un documental sobre a emisora. Pensabamos describir e mostrar o traballo, o día a día de CuacFm e os seus membros, pero tamén nos demos conta de que poderíamos aproveitar algúns dos vosos proxectos, para mostralos. Polo tanto, gustaríanos moito que nos facilitárades certa información e documentación, ademais da vosa imaxe e voz. Pretendemos facer un mini documental no que teñamos voz propia, e así, poidamos recopilar ou resumir todos os vosos traballos e os seus frutos. Que vos parece?
Ademais, CuacFM invitounos a participar nun proxecto, que segundo eles, pode ser un gran traballo de investigación xornalística. Deste tema non vos podemos avanzar máis, pois mesmo para nós é aínda un misterio. Pero un misterio ansiado, pois é un exemplo de confianza nos alumnos. Sen embargo como xa vos dixemos, este asunto aínda ten que ser debatido, pero esperemos que, no caso de facelo, logremos elaborar un bo produto de comunicación.
ProT T3A
Erasmus: Atenas, Rennes e Eskisehir.
Como sabedes, o S3F está a traballar na análise dos grupos e do xeito en que se comunican os estudantes de ERASMUS (e outros programas de mobilidade). No post de hoxe trataremos o que lles espera aos nosos compañeiros. Neste caso Loreto, Óscar e Paula (que o ano próximo serán beneficiarios destes programas) van dicir “catro cousiñas” que esperan atopar nos seus lugares de destino así como as dificultades que creen que van atopar e as oportunidades que se lles presentan polo mundo adiante. Con eles quedades:
Loreto Barbón Concha
¿Qué esperas del Erasmus? Viajar a un país al que nunca fui, conocer gente nueva, moverme en una cultura un poco diferente a la española… Básicamente, aprender y disfrutar.
¿Por qué Atenas? Atenas era mi segunda opción. Grecia me parece un país lleno de historia. Estudié latín y griego en el bachillerato; visité Italia y no quiero quedarme sin conocer Grecia.
¿Dificultades? Aunque conozco el alfabeto griego, sólo di clases de griego antiguo; ir a un país con un idioma y un alfabeto diferentes me asusta, pero aun así, creo que con el inglés me puedo defender.
¿Oportunidades? Desde luego será una etapa imborrable en mi vida, ¡estoy muy ilusionada! Voy a conocer y aprender un montón de cosas diferentes que pueden enriquecer tanto mi vida profesional como personal.
Paula Quintás López
Do ERASMUS espero obter unha experiencia inesquecible, desas que serven para contar anécdotas dende nas ceas familiares até cos teus amigos. Non busco unha viaxe como tal (como a que faría de vacacións, por exemplo), pois son consciente de que vou estudar e o meu obxectivo é vir con todo aprobado de Rennes. Pero ademais de ir cursar fora o terceiro curso de xornalismo, con todo o que esto pode repercutir no meu expediente e mesmo no curriculum (cunha pouca sorte, poderei dar as clases en inglés e ter vida en francés, co cal adquiriría unha boa competencia en ambos idiomas), pretendo aprender a desenvolverme mellor nun país estranxeiro e así gañar confianza. Coñecer novos lugares coas súas particulares costumes e ter a oportunidade de viaxar un pouco polos arredores é algo que nos enriquece de xeito indubidable, polo que lle da un valor engadido ao ERASMUS en si mesmo. Medramos pasando de curso e medramos aprendendo a desenvolvernos.
Óscar Barreiro Manzano
Por que collín o programa ERASMUS? Sinceramente, véxoo como unha opción de coñecer e mergullarme en culturas distintas á miña e de desfrutar á vez que poño en práctica e reforzo o meu inglés. Por outra parte, a elección do meu destino ERASMUS (Eskisehir, Turquía) dende o primeiro momento estaba entre as miñas preferidas, tralas universidades gregas. A parte, permíteme viaxar aos Balcáns, rexión que me apaixona. O que máis me preocupa de facer un ERASMUS en Turquía é que, en xeral, se ten unha imaxe bastante negativa do país. Eu prefiro non ir con prexuízos e desfrutar do que me depare a experiencia!
S3F
Drogadicción: a rede de apoio
Trala palestra de Carme Avedaño -portavoz de “Nais contra as drogas”-, esta semana afondamos máis na importancia do apoio aos drogodependentes, sobre todo nos círculos máis familiares. Así, visionamos o filme “Heroínas”, que narra unha historia que todos coñecemos: a da vaga de droga dos anos 80 que arrasou en Galicia a toda unha xeración de xente nova.
O fío argumental conta a dura loita que unha nai ten que afrontar para axudar ao seu fillo drogadicto e mostra tamén a importancia das redes de apoio para estes doentes. No filme móstranse algunhas, como as creadas polas nais dos afectados ou daqueles centros de desintoxicacións.
Por outra banda, nós na vida real acudimos a unha reunión con persoas que fan posible que esta rede funcione e lles impida aos drogodependentes seguir caendo nesa espiral nociva das drogas. Achégamonos á UMAD (Unidade Municipal de Atención á Drogodependencia) para visitar a Purificación, a responsable dos asuntos legais, e a Pilar Sabio, traballadora social. Tras conversar co persoal do lugar, concertamos unha reunión para unha posterior entrevista. Deste xeito, gardaríamos os seus testimoniso para o proxecto.
Barallamos a posibilidade de achegarnos á sede de Proxecto Home en Santiago de Compostela, mais é unha cuestión que fica aínda no aire. Aparte disto, preparamos xa unha remesa de arquivos audiovisuais e documentais que utilizar para enriquecer máis o noso proxecto.
S3B
Estereotipos: Recomendable para todos los públicos
“No se debe juzgar un libro por su portada”. Este viejo refrán, conocido por la mayoría, es totalmente aplicable a las experiencias que tuvimos esta semana. El miércoles, mis compañeros y yo, tuvimos la primera de nuestras visitas a la sede de Equus Zebra. La impresión (al menos por mi parte) ha sido muy positiva, ya que no solo nos han permitido colaborar con ellos, sino que nos han acogido como si formásemos parte de la propia asociación. Una visita por sus instalaciones, con más profundidad, así como la posibilidad de capturar la labor de sus voluntarios.
Pudimos hablar, además, con su coordinadora que nos atendió personalmente para resolver todas nuestras dudas. En una entrevista que duró más de media hora, Alba nos informó de todas las actividades que llevan a cabo dicha asociación (desde recogida de ropa, actividades con los más pequeños, asistencia legal, proyección de películas, cursos de formación, salidas al teatro…).
Pudimos estar con los niños buena parte de la tarde, viendo las actividades de apoyo escolar que realizan y acompañándolos incluso a la hora de la merienda.
Por ahora, las conclusiones son pocas, lo único que tenemos claro es que la labor social que realizan desde Equus Zebra es enorme, no solo para los niños, sino también para sus padres.
S2F
Praza Pública: De prazas vai a cousa
Primeira reunión e van xurdindo as ideas. Din que a comunicación coa axuda das redes sociais e os teléfonos móbiles é máis sinxela, pero polo que puido experimentar o noso grupo, isto non é verdade. Costounos suor e bágoas -destas últimas non moitas- establecer un encontro co director de Praza Pública, home ocupado onde os haxa. Varios correos electrónicos e varias chamadas para poder falar como se facía antes, cara a cara, que ó parecer é coma mellor se entende á xente. Aínda así, a xuntanza resultou bastante satisfactoria polas dúas partes.
O principal tema foi presentarlle a idea de facer un vídeo promocional de Praza Pública, no que aparecesen diversas plazas de Santiago -e tentamos que de Galicia- con algún lema do medio online. Quizais non sexa unha idea moi orixinal, pero para el ten a esencia que queren trasmitir. Agora mesmo son unha das poucas webs ‘serias’ en lingua galega, polo que a súa idealización é bastante clara, de Galicia para Galicia -ou Galiza, como prefirades-. Agardamos que quede unha boa peza e que poida extenderse entre os internautas coa maior rapidez posible.
A segunda parte do noso traballo será a elaboración de dúas reportaxes, e aquí e onde entrades vosoutros, queridos compañeiros. Propúxemoslle que dúas das vosas asociacións nos proporcionasen fontes para eses traballos, pero sempre cun toque difrenciador. Puxo nas nosas mans dúas vertentes. Por un lado unha reportaxe que vaia na liña do medio (Stop Desahucios, aCentral Folque, Adega, etc.) e outra que sexa algo novo en Praza Pública, coma a residencia Volta de Castro ou Down Compostela.
Agardamos as vosas ideas e que llo comuniquedes aos vosos ‘superiores’ das asociacións coas que traballades por se lles pode interesar. Por agora hai dúas Prazas vacantes, e nunca mellor dito.
T1A
Voluntariado: «El voluntariado es un feedback»
María Suárez es coordinadora de voluntariado en Cruz Roja. Nos recibe en su despacho y, siempre sonriendo, contesta a todas nuestras preguntas.
¿Cuál es la situación de vuestra entidad? ¿Tenéis falta de voluntarios?
La verdad es que tenemos execedente. En esta época de crisis a la gente no le llega el presupuesto económico para formarse, y una de las maneras de hacer algo y aprender es el voluntariado. Contamos con 270 personas voluntarias que vienen como mínimo a hacer actividades una vez por semana.
¿No tenéis miedo de que esta gente se apunte solo por interés personal?
Para evitar eso nosotros hacemos una entrevista personal a cada uno de los solicitantes. Si no quedamos convencidos con la primera hacemos una segunda. Hay mucho voluntario cursillista y no siempre admitimos a la gente.
¿Nos podrías contar tu experiencia y las motivaciones que te llevaron a hacerte voluntaria?
Yo pertenezco a una familia donde los valores solidarios son importantes. Antes que yo, mi madre fue voluntaria. Las referencias eran muy buenas y en cuanto cumplí los 18 años decidí venir a Cruz Roja para prestarme a lo que hiciera falta. Hice un poco de todo en cada uno de los programas. Cuando yo llegué había pocas cosas, pero se han ido ampliando con los años.
¿Han cambiado tus motivaciones?
Yo creo que el voluntariado es un feedback. En el fondo siempre tiene que haber un interés altruista; pero también soy consciente de que al mismo tiempo obtengo una gratificación personal.
¿Cómo ves la situación del voluntariado en Santiago?
En general las actividades están muy bien cubiertas y hay grupos de voluntarios que funcionan estupendamente. A grandes rasgos, me siento muy contenta de la labor que cada uno hace y no nos cansamos de dar las gracias a los voluntarios, porque son el pilar fundamental. Yo creo que la situación está muy bien.
S3D
Compostimes: tan diferentes y tan iguales…o no
Somos varios grupos de ProT los que hemos decidido trabajar con medios comunitarios. En el ámbito de prensa digital en concreto, somos 3: Praza Pública, Sermos Galiza y Compostimes.
Praza Pública apenas cuenta con un año de vida, y ya ha conseguido hacerse un hueco entre los principales medios digitales íntegros en gallego. La fundación Praza Pública, responsable del nacimiento de Praza, indica como finalidad “o fomento da información e o debate públicos como forma de contribución ao exercicio cívico da cidadanía galega, ben como a promoción da cultura e da lingua galegas”. Junto con Praza, Sermos Galiza forma parte del reducido grupo de diarios íntegros en gallego. Fue fundado, curiosamente, por personas de ámbitos sociales ajenos al periodismo y las empresas mediáticas, aunque su redacción sí que está formada por periodistas. Además de la versión digital , cuentan con una edición impresa semanal.
Por otro lado, con el lema “o 10 do 10 nace un diario 10” salía al público en 2012 ComposTimes. En su carta de presentación se definen como un diario “veraz e voraz”. Su ámbito es más reducido, dirigido principalmente al alumnado universitario, sobre todo al compostelano; además, los propios estudiantes son los encargados de darle forma a este pequeño diario con sus publicaciones.
Aunque sean diferentes en cuanto a los temas o al público al que van dirigidos, el hecho de que todos ellos se definan como medios comunitarios implica que busquen la intensa colaboración de los lectores, de esa comunidad, animándolos a que valoren las informaciones que se publican, e incluso a que manden sus colaboraciones. Sólo así saben si su contenido produce una respuesta en el lector.
Ahora bien, ¿son tan diferentes estos micromedios de sus hermanos mayores?¿Aportan algo diferente?
T3B.
Comunicación: cando se unen o mundo laboral e o familiar
A primeira parte do noso proxecto TS implica a observación da comunicación entre as persoas segundo os distintos ámbitos. Neste post poñeremos un exemplo que une relación familiar e laboral. Se vos animades, podedes darnos a vosa opinión e contarnos algún outro exemplo parecido a este que coñezades.
Sergio levántase todos os días ás 7 da mañá para ir traballar á empresa familiar. Leva con esta rutina xa máis de dezaseis anos.
Na empresa de Sergio son oito traballadores, ademais de el e a súa nai, que son os encargados. Entre eles, a comunicación non é moi fluída porque cada un ten unha maneira moi diferente de facer as cousas, a pesar da confianza familiar que os une. Neste caso particular atopámonos con que a relación familiar non se reforza en absoluto por pasar o tempo laboral xuntos: ao saír do traballo, os temas de conversa seguen a ser os mesmos, e Sergio e a súa nai non pasan a ter unha relación máis estreita nin conseguir unha maior confianza en temas persoais.
Obviamente, non estamos suxerindo que todas as relacións deste tipo teñan a mesma consecuencia. Por isto, podedes compartir aquí as anécdotas que recordedes, para que poidamos comparar diferentes situacións.
S3A
Mujeres: ¿Y los otros 364 días no son para las mujeres?
Hoy es 8 de marzo y parece el día idóneo para que nuestro grupo de TS escriba aquí. Por si alguien no se ha enterado esta fecha se conoce internacionalmente como el Día de la Mujer o de la Mujer Trabajadora. Hay quien opina que este día no debería de existir porque acrecenta las distancias latentes entre ambos géneros. Pero en mi humilde opinión nunca está de más recordar la labor que las mujeres hemos tenido que realizar forzadamente y a mayores para intentar equipararse a los hombres.
Hoy se cumplen 102 años de la primera de estas celebraciones, y aunque naciera a raíz de una una conferencia celebrada en Nueva York, la historia ha hecho que se recuerde más habitualmente por un trágico incendio en una fábrica de camisas en la misma ciudad en el que fallecieron 140 trabajadoras que desempeñaban su empleo en condiciones, al parecer, infames. Muchas cosas han cambiado pero muchas otras siguen igual.
Ya hemos hablado en nuestro anterior post de la desigualdad salarial en nuestro país o de la violencia de género, lacras por las que parece que hay mucho que luchar aún. Precisamente en este tema se centra la celebración de este año. Bajo el título «Una promesa es una promesa: ha llegado el momento de tomar medidas para poner fin a la violencia contra las mujeres», las Naciones Unidas han realizado una serie de actividades de concienciación y como forma de darle voz a aquellas que no suelen tenerlo. Además han realizado una canción titulada «One Woman: A Song for UN Women» con la colaboración de más de 25 artistas de todo el mundo. Os recomiendo escucharla: https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Dnq2QeCvwpw Ojalá todos los problemas a los que las mujeres deben enfrentarse en su día a día se solucionasen con una canción, ¿no creeis?
S3E
DOWN COMPOSTELA: OITO ANOS DEMOSTRANDO QUE PODE
Este mércores estivemos con Yasmin, unha rapaza que pertence á Down Compostela. Como xa comentamos, unha das principais funcións desta fundación é lograr a integración no emprego dos seus alumnos dende o módulo de inclusión socio-laboral. Pero Yasmin xa non necesita acudir a estas clases porque traballa dende hai oito anos. Custoulle un pouco soltarse diante nosa e contarnos como é o seu traballo, pero cando dixemos que marchábamos, o seu xesto foi de pena.
A nosa protagonista desta semana vai mércores e sábado pola tarde a preparar os ingredientes para as pizzas do local de Pizza Móvil na rúa San Pedro de Mezonzo. Antes ía máis días á semana, pero a crise tamén tivo repercusións no seu horario. Vai e ven do traballo no autobús da liña 11, e ás veces queda para tomar algo coas súas amigas á saída do traballo.
Para Yasmin este emprego supón unha grande satisfacción, xa que se sinte útil e demostra que a súa condición de persoa con síndrome de Down non supón ningunha barreira. Trátase dun traballo que lle gusta realizar, e ademais afirma que o mellor é que lle pagan un soldo. Cos cartos contounos que merca revistas, cd’s para o seu pai… Tamén di estar contenta porque os compañeiros a tratan moi ben.
Seguro que máis dun comeu algunha vez esas pizzas, pero o máis probable é que ningún tiverades idea da importante labor que ten este establecemento na integración das persoas con síndrome de Down. Estamos seguras de que ningún outro empregado de Pizza Móvil fai seu traballo con tanto cariño coma ela, e todos sabemos que a comida preparada con amor sabe mellor.
T1B
COGAMI: Construír, optimismo, garantizar, alternativa, medrar, insertar
Nestas dúas semanas visitamos TRAMEVE, COREGAL, GES e DIXARDÍN. Antes de entrar en contacto coa xente eran iso, siglas. Ao remataren as xornadas, as siglas transformáronse en experiencias. Visitamos un centro de tratamento de vehículos, visitamos unha planta de reciclaxe, visitamos un centro de xestión e visitamos uns xardíns preciosos levados por un persoal máis suxestivo aínda.
Todas elas son empresas que naceron a través de COGAMI ( Confederación Galega de Persoas con Discapacidade), coa que estamos traballando no noso ProT, como xa vos contamos. No noso primeiro post grupal insistimos en que coñeceríamos de primeira man as tarefas que realizan os nosos protagonistas, e así o estamos facendo. Polo momento, poderiamos resumir a nosa travesía no seguinte:
EMPREGO+PROFESIONALIDADE + COMPROMISO+ OPORTUNIDADE
Transmítennolo os empregados, as persoas con discapacidade que foron relegadas do mundo laboral por seren consideradas non aptas. COGAMI brindoulles unha oportunidade e demostran día a día que traballan de verdade. Nós estivemos alí. Vimos como Víctor manexaba perfectamente un ordenador tendo unha discapacidade de tipo físico por faltárenlle as dúas mans. Vimos como José dirixía perfectamente unha planta de reciclaxe sendo nada máis e nada menos que o seu encargado. Vimos como Alba, cunha discapacidade de tipo visual, traballaba de administrativa.
RECORDADE: se paseástedes polo Pazo da Peregrina de Bertamiráns, se mandástedes o voso coche ao desgüace ou se usástedes papel reciclado, estádesvos beneficiando do seu traballo.
Freire Riveiro, Adriana
Gallego Estremera, Juan María
García Botana, Lucía
González Cid, Aris
T4A