Subsaharianos: Las cartas de Alou

Alou chega ao noso país coa idea clara de atopar traballo, movido polas ilusións que fixeron nacer nel as cartas e promesas do seu amigoMulai. Tras dunha accidentada viaxe en patera polo Estreito de Xibraltar, na que coñece casualmente a un animoso musulmán, recorre a península de sur a norte con ánimo de prosperar. Para sobrevivir nun país estranxeiro desconfiado ante a chegada de inmigrantesdebe apoiarse en todo momento noutros coma el que xa pasaron as primeiras dificultades e coñecen o comportamento occidental. Alou intégrase así nun círculo social á marxe da comunidade, xa que tan só contadas persoas o aceptan como é, obviando os estereotipos que imperan na sociedade española. Así comezan para el unha serie de aventuras para atopar traballo: dende recoller froita ata vender bixutería ou coser nun taller ilegal.

Polo seu inconformista pensamento ante o trato inxusto dos brancos cara aos negros, Alou debe sortear distintos obstáculos (pelexas co patrón, intentos de roubo, discusións con funcionarios pola tramitación dos papeis…), ata aprender a tratar aos brancos. A pesar de todo, tamén coñece a cara boa de España, atopa o amor e, cando é deportado, no se rende e fai a promesa de volver.

Cando plantexamos as nosas actividades a realizar para o TS interesámonos polas películas que trataban o tema da inmigración. Sobre todo queríamos traballar coas que falaran dos inmigrantes que veñen de países como Senegal ou Camerún, para poder facer unha comparativa entre a imaxe que ofrece o cine e os casos persoais dos subsaharianos cos que estamos a tratar. Foi Marcelo quen nos falou de “Las cartas de Alou”, e el mesmo nos propuxo que foran os subsaharianos os que deran a súa opinión sobre a película.

Así foi que fantaseamos con proxectar o filme para eles. Dicimos que fantaseamos porque parece que vai quedar aí. Hai quen chegou a chamarnos tolos por pretender que unhas persoas que están pensando en sobrevivir foran perder o seu tempo con nós. A marabillosa idea esvaécese.

S1B

Posted on 16 Marzo, 2013, in Documentos and tagged , , , . Bookmark the permalink. 8 Comentarios.

  1. E desque decataronse delo non pensaron en måis alternativa que laiar? Nin tan sequera fixeron o intento de insistir e analizar os motivos do rechazo? E dinque miraron, pero non veron, as cartas de Alou. Refírome a vostedes claro está. E se probaran cos integrantes de Equus Zebra cos que colaboran un grupo da aula…? Sería a mesma reacción? Eu podo decirlles onde atopar a mecha, pero se non hai pólvora…
    Podiós.

    • O de traballar con Equus Zebra paréceme boa idea. Se non pensamos antes nesa opoción quizais é porque o perfil dos inmigrantes que pretendemos tratar é un pouco distinto ao que presentaron nun principio os nosos compañeiros. Pero agora creo que se, como dicimos se esgota a nosa primeira opción, poñernos en contacto con eles sería a mellor alternativa (xa que seguramente a reacción será distinta). Ademais pode que errara ao pensar que en Equus Zebra non vamos atopar o que buscamos. Tamén vexo acertatado analizar o motivo polo que se fai difícil que os subsaharianos cos que tratamos vexan a película. De todos xeitos non creo que nos teñamos adicado a laiar, de feito presentamos na nosa estratexia alternativas, aínda que está claro que menos interesantes. Tamén teño que recoñecer que estamos poñendo máis da nosa parte para levar a bo fin a outra actividade intereactiva que plantexamos (unha exposición con fotos feitas polos propios subsaharianos), que seguramente teña éxito.
      Respecto á película creo que tanto a miramos como a vimos. Eu polo menos creo que aprendín bastante coa historia de Alou, e pode que non todo quedara plasmado neste post. A película mostroume dende o problema na comunicación interpersoal debido ao idioma ata a dificultado para entender certos comportamentos occidentais impensables na sociedade da que provén o protagonista, pasando polos obstáculos para conseguir legalizarse en España. Ademais vin interesante a buca de axuda e respaldo nos que se ven coma iguais entre moitos que son diferentes, aínda que despois a mellor axuda veña deses últimos e os maiores paus dos que se consideran como irmáns. Tamén a loita individual de Alou contra o que cre inxusto e o resto do seu grupo non intenta cambiar, unha loita que lle fai aprender dos golpes a, como poñemos no post e el mesmo di, tratar aos brancos. Evidentemente non podo falar polos meus compañeiros, pero é probable que estén de acordo comigo.
      Menudo comentario acabo de soltar. Pero polo menos, como che pasa a ti moitas veces, quedei a gusto. Ademais espero que isto sirva para que non te sintas só vagando polo blog.
      Amoedo Pérez, Victoria

      • Hahahaha! Vexo que con catro preguntas sube o sangue polos pés. Pois a ver se se fai algho . O de vagar pronto vai acabar, asegúrocho.
        Quizáis hai certas percepcións que teriamos que discutir co teu comentario en man. Saúde.

      • As preguntas fanse normalmente para ter resposta non? Tampouco subiu tanto sangue, tiven uns momentos de inspiración. O de vagar é unha broma con palabras túas da última titoría, a min as aportacións que fas creo que me serven para saber un pouco cara a onde vai esta asignatura, así que espero que non desaparezan.
        Amoedo Pérez, Victoria

  2. Me gusta eso de “aprender a tratar al blanco”..Lamentablemente, la realidad marca que lo que decís es verdad. Como inmigrante que soy puedo corroborar que existe una tendencia a aislarse y juntarse con personas de la misma procedencia, lo cual lleva a la autoadjudicación del concepto de “marginado”…Muchas veces existe la queja desde nuestro lado de que se nos trata con cierto racismo o cierta marginalidad, cuando a veces los más racistas somos los propios inmigrantes (lo cual no quiere decir que no haya racismo a la inversa, ojo). El porqué ya es algo más difícil de descifrar..Seguridad, miedo al diferente, la idea de que estando en un grupo de personas similares a nosotros tendremos menos problemas de integración…Realmente no sé cuál es el problema, pero puedo decir que, hasta a mí mismo me pasó al llegar, es muy usual que nos encerremos dentro de nuestro círculo de personas de nuestro país y no salgamos. Y eso me pasó a mí, que hablo español..Imagínense a quien no…

    • seminariocomunicacion1

      Lo interesante en esta película es quizás que el protagonista busca el apoyo de los demás inmigrantes cuando llega y se encuentra solo, sin trabajo, dinero ni casa, y sin saber el idioma. Sin embargo cuando después busca ser uno más en la sociedad se encuentra también con el rechazo de parte de algunos de los españoles.

  3. Estoy de acuerdo con Giordano, estar lejos de tu pais y sentirte un extranjero es una sensación poco apetecible pero muy común en la actualidad en la que vivimos. Afortunadamente nosotros no tenemos el problema del color de la piel o de la religion, elemento que influye profundamente en la conciencia de un patriota que acaba de abrirte las puerta de su casa, pero seguimos siendo personas ajenas a las costumbres españolas. Ser extranjero conlleva mucha labor social y personal pero creo que nunca un extranjero pueda conseguir sentirse parte integrante de un Pais que no es el suyo porque siempre será definido como ” la italiana” , el “uruguayo”, etc.
    Saludos
    Ferro Sonia BCP T3C

  1. Pingback: Estereotipos: Supercalifragilisticoespialidoso | Común (e persoal)

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s

A %d blogueros les gusta esto: