Daily Archives: 29 Marzo, 2013

Hablan los que tienen algo que contar

¿Qué podemos contar de Pontevedra? ¿Qué le interesa saber a la clase?  Hablamos, ¿de su historia?, ¿de su estructura urbana?, ¿de su evolución?… No sabíamos qué contar hasta que nos dimos cuenta que los que tenían mucho que decir eran otros…

Imagen

Nos equipamos con cámaras y grabadoras y comenzamos la jornada. El día fue intenso, además de conocer la ciudad de mano de Sergio, aprovechamos para sacar fotografías y acercarnos a sus ciudadanos. Lo que queríamos saber sobre la ciudad nos llegó a través de sus palabras. Desde indigentes hasta comerciantes y transeúntes compartieron con nosotros su opinión sobre las ventajas y problemas que tiene la ciudad, así como su percepción de cómo ha ido evolucionando en los últimos años. (Parte del contenido de estas entrevistas podéis encontrarlo en los post publicados por Pablo Díaz y Adriana Costoya los días 13 y 14 de este mes, respectivamente).

Después de esta experiencia, de comentarla y analizarla, hemos llegado a dos conclusiones que podemos extrapolar al mundo del periodismo. En primer lugar, que si queremos tener una idea general sobre algún aspecto hay que tener una muestra plural de voces. Sobre Pontevedra las opiniones eran muy variopintas y es nuestra obligación escuchar a un número representativo de ellas, sino estaremos informando de un modo sesgado. Y, en segundo lugar, hemos descubierto la importancia de las fuentes directas o de primera mano. El potencial de las palabras de afectados, implicados, testigos o conocedores directos de una asunto, es incomparable con respecto al de fuentes secundarias. En este caso nos hemos desplazado para hablar con los propios ciudadanos. Cuando estemos en una redacción será también nuestra obligación salir a la calle si queremos publicar  información veraz y completa.

Escuchar y analizar, pensar y contar.

S1D

AGADEA: “Concluyendo” (Part I)

Después de dos meses asistiendo a talleres de memoria, actividades realizadas por AGADEA y participando como voluntarios en esta asociación, hemos descubierto y aprendido muchas cosas. Profundizamos en el tema de cómo tratar a las personas que padecen alzheimer, a tener paciencia así como ejercicios para activar la mente y que la enfermedad no evolucione tan rápido. Cosas, que al fin y al cabo nos pueden ser útiles en un futuro no muy lejano. También hemos conocido historias maravillosas, vidas entrañables pero también alguna triste.

Nos dimos cuenta de que el alzheimer no es sólo olvidarte de un hecho reciente o el día en el que naciste, si no que puedes olvidar el nombre de todos los que te rodean o no recordar cómo vestirte.

Nos queda una semana de trabajo con esta asociación. El jueves 4 está prevista una excursión al Mupega, donde participarán los distintos grupos de AGADEA (de leve a severo) y niños de un colegio. Pero de esto hablaremos en otra entrada. Además elaboraremos el boletín que publica semestralmente la asociación.DSC_0314

Con el vídeo-documental que estamos haciendo, queremos mentalizaros al resto de compañeros que la enfermedad no solo la sufre el paciente si no todos aquellos que lo rodean, así como concienciaros de que cualquier día, uno de nosotros puede toparse con ella.

¿Es el Alzheimer un viejo conocido alemán? ¿Realmente sabemos cómo afecta esta enfermedad y lo que conlleva?

T7B

Emigración: Tan cerca y a la vez tan lejos

Cómo ya veníamos anunciando hace un par de meses, la emigración no es un tema que se haya quedado anticuado ni es un acontecimiento que nos suene raro. Por desgracia, la crisis económica que sufre este país ha obligado cada vez más a repetir la historia de nuestros abuelos en los más jóvenes. A finales de año saltaban ya las primeras cifras alarmantes del número de gallegos que abandonaron su localidad para irse al extranjero. La Televisión de Galicia (TVG) dedicaba tan sólo 30 segundos a la noticia cuando un acontecimiento así no debería pasar desapercibido, como si no importara.

Son ya un total de 48000 habitantes emigrados en los últimos dos años  lo que provoca que, debido a la natalidad y a la mortalidad propia de la demografía, en los últimos cuatro años la población gallega haya disminuido en 18000 personas. Cómo podéis comprobar no se trata de una tontería o una simple cifra. Son datos que preocupan, pero sobre todo son datos cercanos que vemos siempre como lejanos  hasta que llegue el momento en el que de verdad nos afecten.

Para finalizar, existen numerosos monumentos en España que hacen honor a esos tiempos de emigración. Muchos los vemos y pensamos “Jo, bonita escultura” pero no nos paramos a pensar en el por qué de su forma o su ubicación.

Por ejemplo, en el paseo del Rinconín en Gijón se encuentra un gran monumento que recibe el nombre de “La Madre del Emigrante”. Se trata de una de las obras escultóricas de lenguaje moderno más característica y representativa de la ciudad, debido a su fuerte carácter simbólico. Situada en el paseo, la madre mira al mar, hacia el que alcanza una de sus manos plasmando el sufrimiento de tantas asturianas que vieron como sus hijos se marchaban en la búsqueda de una mejor vida.

Imagen

Y vosotros… ¿Conocéis más monumentos de este estilo? Si es así, nos gustaría que lo compartierais en un comentario para poder saciar nuestra sed de conocimientos y pasar un rato entretenido mientras investigáis y tratáis el tema.

S1A

ITÍNERA II: Afecto e dedicación

Mentras Alba e Mario xa remataron de colaborar na actividade de debate cos usuarios de Itínera. Sí ,“usuarios”, así é como alcuman os voluntarios de Itínera as persoas con algún tipo de enfermedade mental coas que traballan. Tania, Virxinia e Martín seguen coas súas respectivas labores de axuda á asociación.

Despois de cumplir as horas acordadas co profesor Marcelo e ca asociación, decidimos varios de nós seguir coas actividades durante un chisco de tempo máis para sentirnos, tal vez, un pouco máis útiles e así, poder axudar no máximo do posible a estas persoas que o agradecen de forma excepcional.

Virxinia e Tania non poderon evitar seguir co apoio ao estudio, axudando a Mariam, unha usuaria á cal se lle colleu máis cariño do esperado. A súa difícil vida tal vez contribuíu a que as nosas dúas compañeiras seguiran traballando con ela e así poder axudarlle a aprobar os exames que terá a mediados de Abril para sacar os estudios básicos.

Sen embargo Martín, segue no equipo “Tornillos”. Cada venres, toca mollarse no campo de fútbol detrás do centro hospitalario de conxo, digo mollarse, porque o tempo non acompaña neste fin de inverno e principio de primaveira. O seu afecto aos usuarios é distinto ao que se ten con Mariam xa que ao non ser una actividade individual non da tempo en duas horas a coñecer de tal maneira aos 18 membros do equipo. Pero aínda así non deixa de sorprender a entrega e amabilidade de cada un deles que fai que o noso compañeiro se sinta como un máis.

T5B

Baixando á realidade

Tras varias semanas estudando o conflito das preferentes, as súas características e a súa fradulenta comercialización, por fin comezamos a realizar entrevistas a afectados.

Unha cousa é coñecer os casos que aparecen nos medios e outra cousa tratar cos afectados. En canto nos damos conta de que son seres de carne e oso, máis aló do que nos amosan as cámaras, resulta imposible non sensibilizarse coa causa. Por uns minutos deixan de ser unha masa de xente que reclama a vía da arbitraxe irrompendo nos plenos dos concellos para convertirse en xubilados que depositaron gran parte dos seus aforros nuns produtos financeiros de alto risco dos que non tiñan ningún tipo de coñecemento. Así, dámonos conta de que non reclaman o seu diñeiro pensando no seu futuro. Non. O necesitan para coidar dos seus fillos que están no paro ou para gardarse as costas se isto sucede.  A impotencia que sofren ao verse estafados deste xeito é tremenda e a nosa presenza convértese nunha oportunidade para dicir todo o que pensan. Vacían toda a rabia ao atopar uns oídos dispostos a escoitar e a empatizar con eles.

Por outra parte, tamén temos concertada unha entrevista para a próxima semana con ADICAE – Galicia. Trátase dunha asociación adicada ao asesoramento gratuito e á defensa dos intereses dos consumidores de produtos financeiros. Alí nos falarán de cómo se poñen en contacto cos afectados, cómo celebran as xuntanzas, cómo consiguen explicar o funcionamento de produtos tan complexos a persoas cunha escasa formación no tema etc.

Algo que nos chamou a atención, ademais do gran número de afectados que hai en todo-los lugares de Galicia, é a súa accesibilidade. Non poñen ningún tipo de pega dende o momento en que contactamos con eles. Saben que esta información se vai empregar para un traballo e que será coñecida polos compañeiros. Sen embargo, non poñen pegas. O mesmo ocorre con ADICAE. Estas facilidades concedidas agradécense porque nalgunhas ocasións brillan pola súa ausencia.

S1E

Secretariado gitano: Todo por una frase

El viernes pasado continuamos con las entrevistas a los gitanos que serán los referentes en nuestro vídeo. La jornada empezó muy bien cuando fuimos a entrevistar a Lorena, una chica que está estudiando segundo de bachiller y que quiere ser periodista.

Fue en una de las entrevistas que realizamos después, en la sede del Secretariado, cuando mi grupo vivió una de las situaciones más tensas del trabajo. Tras la entrevista a una de las gitanas, elegida por ser «abierta» y defensora de que todos los niños estudien, la censura cayó como un rayo, paralizándonos a todos por un instante.

Como de costumbre no nos dejaron solos con la entrevistada en ningún momento y al finalizar la entrevista la mediadora consideró que una de las frases de la entrevistada no era adecuada para el vídeo. Era demasiado polémica e iba en contra de sus intereses.

Su primera reacción fue la de mostrar su descontento y sintiéndose con la autoridad suficiente decidió que debíamos quitarla. ¿Por qué? No recibimos ninguna explicación. Estamos acostumbrados a los eufemismos y a la existencia de temas tabús, pero la forma de imponer sus intereses nos pareció inadmisible. Nuestra primera reacción fue negarnos, de esta forma comenzó una discusión que duró alrededor de una hora. Apreciamos que el resto de trabajadoras accedían a eliminar la frase solo porque la mediadora lo había dicho.

Finalmente accedieron a darnos una explicación, no del todo satisfactoria, y pudimos continuar con nuestro trabajo.

T5A

CUAC FM, proyecto con sustancia

Mis compañeros de trabajo ya os han hablado sobre lo que es un medio comunitario, sobre cómo es CUAC FM, que es la radio comunitaria con la que trabajamos, y también la aportación de un directorio web con las principales asociaciones dedicadas a este tipo de medios informativos a nivel global. Esta vez queremos ofreceros los avances que se van produciendo. Hemos contactado con las distintas asociaciones que colaboran con esta radio universitaria de Coruña. Son varias:

Hay una fija que es radio Prometea y otras como la Agrupación Cultural Alexandre Bóveda, la Asociación Histórico Cultural Gran Armada, Proxecto cárcere, el Colectivo de personas diagnosticadas de trastorno mental y un colectivo feminista. Algunas de ellas carecen de una organización formal, son colectivos simplemente y la mayoría se ubican en Coruña. Sólo hay una que está pendiente de comunicación. Y ahora vosotros diréis, que quieren hacer estos chicos con estos grupos de personas?  Pues la idea es poder juntar a estos grupos que colaboran con la radio para la  posterior mantenimiento de conversaciones y establecer un grupo de discusión, para saber un poco el funcionamiento entre ellos y que beneficios sacan las dos partes y de qué manera utilizan éstos el medio.

Esto de “grupo de discusión” responde a una cuestión sencilla, se trata de un número reducido de personas, entre cinco y veinte, que se reúnen para intercambiar ideas sobre un tema de manera informal, aunque con un mínimo de normas. Se trata, pues, de un intercambio “cara a cara” entre personas que poseen un interés común para discutir un tema, resolver un problema o tomar una decisión. Digamos que es como una mesa redonda, con posibles preguntas para encauzar el debate, o el escabroso tema de las licencias.

Estos temas los trataremos en próximos días de la primera semana de abril. El primer contacto estaría establecido ya para el próximo lunes en las instalaciones de la radio. Ya iremos viendo.

S2C (Fontán Bestilleiro, López Pereiro, Mallo Domínguez, Pereiro Fraga)

MAGREB: “SI QUIERES CASARTE CONMIGO, CONVIÉRTETE AL ISLAM”

Lo interesante de este proyecto del TS es que se te abren barreras muy interesantes. En nuestro grupo está claro que estamos interesadas en buscar todo contacto que nos permita abrir fronteras ante nuestro estudio sobre la mujer árabe en occidente. La mas curioso fue al hablar con nuestra compañera Noelia Alonso. Conocí a su hermana antes que a ella en el autobús. Fuimos todo el trayecto Santiago-Vigo hablando y abordando temas de todo tipo. Fue cuando me contó que su hermana estaría en mi clase. No obstante fui a saludarla, no se cómo, acabamos hablando después de una tutoría con Marcelo largo y tendido y acabé escuchando su propia experiencia en Marruecos. Una historia digna de ser contada.

Así pues, organizamos una quedada con ella en bar Babel y Fabio, el camarero que está aburrido de verme por allí, nos atendió con mucho gusto.

Noelia entre risas y con mucha energía y énfasis relató su viaje con su pareja de origen árabe que conoció durante su estancia en Málaga (hasta tal punto de mostrarnos fotografiás que próximamente serán expuestas en nuestra galería de fotos).

Nos contó diversas experiencias, todas con encanto y en la que advertíamos una Noelia abierta a experimentar y conocer la cultura árabe. Hasta tal punto de confesarnos que se sentía como una más allá. Como en casa, vamos. Estas anécdotas no se pueden desperdiciar y estoy segura que podréis leerlas en posts que vayamos haciendo a lo largo del curso.

Lo primero en lo que hizo hincapié fue en que no podía hospedarse en ningún hotel dado que no estaban casados (solo ocurre si uno es árabe y deben mostrar documento conforme están casados).

Destacamos el hecho de que delante de los amigos de su novio llevaba un anillo que usaban ficticiamente para afirmar que estaban casados. Ya que si no fuera así, estaría mal visto y no serian tan bienvenidos.

¡Atentos! He aquí el punto de inflexión: Le preguntamos si había sido presentada a los padres del chico. La respuesta fue negativa. “En caso de que me aceptasen tendríamos que casarnos y no me quedaría otra que convertirme al islam”.

Si es que aceptan, claro.

A su novio los padres le buscan pareja. Igual que otras chicas que hemos citado en otras entradas de blog. Ejemplo de ello seria Samia.

¿Os convertirías por amor a otra religión que no es la vuestra?

O como dijo nuestra compañera Elba durante el café: ¿Por qué nosotros y no ellos?

¿Qué pasaría si los cristianos mandásemos convertir a nuestras parejas y viceversa?

Comenten y opinen. Queremos muchos comentarios.

Feliz Semana Santa.

S1C

Beatriz Alonso Cabaleiro

Alicia Araújo Senra

Loreto Barbón Concha

Elba de la Barrera Agulló

SEPIU: Pedras no camiño

Xa sabedes que, no noso proxecto ProT, temos previsto gravar un par de pezas audiovisuais para dar a coñecer o SEPIU e intentar incrementar o número de voluntarios que se apuntan ao servizo. A verdade é que estamos a ir un pouco retrasados con respecto ao noso planning inicial debido aos problemas que estamos a ter para cadrar axendas cos nosos contactos (e para que nos contesten).

Esta experiencia estanos a valer para comprobar que a fase máis complicada dun proxecto non é planificalo ou sacar ideas sobre a temática, senón lograr involucrar ás persoas para que queiran colaborar: mentres algúns móstranse moi predispostos, hai quen non é tan colaborativo –algo totalmente comprensible, xa que ningúen está obrigado a querer axudarnos–, e esta está a ser a maior barreira coa que nos enfrontamos nestes momentos, porque o tempo esgótase e non parecemos acadar o obxectivo: hai que seguir loitando.

Por outra banda, o que si parece que está a funcionar para o SEPIU é a páxina de Facebook que creamos e que, nestas dúas semanas que leva funcionando, xa leva unhas cantas decenas de likes, ese medidor contemporáneo da popularidade, superando a barreira dos 1500. ¡Non esquezades darlle a «Gústame» se aínda non o fixéchedes!

¿Estades vós a ter algún problema parecido coa colaboración de persoas para o voso proxecto? ¿Lográchedes solucionalo?

T8A

Paro: Primero conocer, después informar

 Conocer la situación actual de familias desahuciadas o en trámite de desahucio es una realidad que todo el mundo debería de tener bien presente porque afecta a una gran parte de la población española. En este terreno es en el que estamos trabajando nosotros desde hace un mes y algo.

Empezamos buscando manifestaciones con las que poder captar fotografías desde nuestras cámaras y en las que poder tomar contacto, tanto con personas de la plataforma de Stop Desahucios como con la gente afectada por la pérdida de la vivienda.

DSC_1231

El siguiente paso que hemos dado ha sido el de conseguir hablar en persona con dos mujeres que llevan años luchando contra este panorama de crisis que les afecta en su día a día. Nos hemos desplazado a Sigüeiro y a Pontecesures para conocer de cerca sus problemas, el ambiente en el que intentan hacer una nueva vida y los problemas económicos que tuvieron con los bancos. A partir de esas entrevistas hemos ahondado más en el lado humano y personal de la gente, viendo lo que hay más allá de la simple propiedad física de un piso o una casa, aunque sin pretender buscar el sensacionalismo en la historia.

Después de estas dos experiencias nos gustaría poder contactar con más gente como ellas, pero no creemos que la plataforma nos pueda proporcionar más entrevistados. Por lo tanto nos dedicaremos a juntar todo el contenido audiovisual y fotográfico con el que contamos y comenzaremos a realizar un glosario en el que de forma simple y clara expliquemos los conceptos que forman ya parte de nuestro día a día y que mucha gente aún no llega a comprender.

Creemos que con estas actividades podemos acercaros casi todas las perspectivas de el tema de los desahucios: la parte de las personas afectadas, el apoyo de la plataforma y los términos bancarios que tanto oímos. Y pretendemos así que conozcáis bien su situación, ya que forma parte de nuestro trabajo estar informados en todo momento y empatizar con la gente que nos rodea, eso sí, sin intentar buscar el dramatismo al tema.

S2A

Calma tensa

La comunicación es algo indispensable para todo, pero es potencialmente importante cuando colaboras en determinados ámbitos o simplemente se necesita acomodar una organización de trabajo. Esta característica nos ha fallado. Mi grupo, que como sabéis está trabajando con una asociación ecologista, ha constatado que la asociación no sabe detrás de lo que anda. Hay una falta de comunicación interna bastante considerable. Después de que colaboráramos con ellos en las salidas a los colegios que pudimos, nos han mandado hacer una traducción de una web portuguesa, de la que nos han llegado noticias dispares: primero eran unos apartados y seguidamente, a los pocos días, eran otros a mayores. Al final, tras hacerlo en modo exprés (lo  querían “antes de que marchedes de vacacións”) decidimos hacer los contenidos de la primera opción.

Ahora tenemos otro foco abierto. Después de asistir como dije a estas actividades, nos han comunicado (apresuradamente, pero al menos lo hicieron) que hay que realizar un video y una crónica para próximos días. El problema no es esa actividad en particular, es que tenemos un calendario bastante repletillo.

Otro de los puntos débiles es la reticencia a la colaboración. Se les ha presentado la posibilidad de colaborar, a petición de la docencia, en el blog. Estamos tratándolo, pero en un principio han mostrado bastante reticencia. Queda pendiente para después de estos días de break. Su control sobre las horas trabajadas, eso sí es mínimo y tenemos problemas para saber cuándo hay actividades de campo, no nos avisan. Ahora se ha decidido, junto con el cronograma, no acudir más y trabajar hasta el final en otros aspectos.

Ellos tienen una conciencia diferente de la idea principal y primitiva de este trabajo o colaboración, en un principio no sabían que nuestros horarios presentaban incompatibilidades con las prácticas de carrera. Tienen una perspectiva profesional, llegando a pensar que serían ellos quienes iban a evaluar esta actividad. Ahora sólo queda hacer nuestro trabajo lo mejor posible y aclarar aspectos

T6B