Unha xornada moi especial
Tras unha breve reunión coa directora do centro de Down Compostela que nos serviu para aclarar e solucionar certos inconvenientes que xurdiran no noso anterior encontro con ela puidemos comezar a nosa terceira sesión cos rapaces da asociación. Desta vez para celebrar unha ocasión moi esperada e especial. O festival de Carnaval.
A emoción e as ganas de pasalo ben notábanse no ambiente. Os rapaces esperaban impacientes o momento en que demostrar o moito que ensaiaran e o ben que lles saia o baile que tanto tempo lles levara preparar. Como decorado un mar de guirnaldas e un coche de cartón e plástico que eles mesmos fixeran coas súas mans. Todo estaba listo para unha tarde de diversión e distraccións.
Como a propia directora do centro xa nos comentara, este tipo de actividades nas que participan todos xuntos sírvelles tanto aos chavales como aos seus familiares para esquecer por uns momentos as diferentes situacións nas que están e os problemas anexos ao Síndrome de Down.
Nesta xornada tan especial para eles e para nós puiden comprobar un pouco mellor as poucas dificultades que teñen para relacionarse entre eles e tamén para relacionarse con nós. Eles achéganse a nós con curiosidade e sempre con preguntas para tentar coñecernos mellor. Isto sérvenos para gañar confianza con eles e así poder empezar a formar parte da súa comunidade.
Para finalizar o meu post deixo un enlace onde quedan aclarados algúns dos mitos, nalgúns casos moi arraigados na sociedade, relacionados co Síndrome de Down e coas persoas que o padecen. Na miña opinión é importante eliminar os prexuízos que poidan existir na sociedade cara estar persoas xa que considero que estes son a primeira barreira que hai que superar para a integración deste colectivo.
Lamas Lamas, Estefanía 142.D03
Posted on 28 Febreiro, 2014, in Posts individuais and tagged 142.D03, Estefanía, Lamas Lamas, Post individuais. Bookmark the permalink. 6 Comentarios.
Común (e persoal) 
“Eles achéganse a nós con curiosidade e sempre con preguntas para tentar coñecernos mellor. Isto sérvenos para gañar confianza con eles e así poder empezar a formar parte da súa comunidade”, esta frase recordoume á miña experiencia persoal cos membros de Itínera. Acóllennos como a un máis. Fan preguntas sobre as nosas ocupacións, intentan que nos divirtamos, que nos sintamos a gusto. Saben, ninguén é parvo, que estamos alí para, dun modo, avalialos pero iso non frea o seu bo trato hacia nós. Agora toca preguntarse, ¿que facemos nós para integrar a determinados sectores nas nosas comunidades?
OCA DOMÍNGUEZ, ANDREA 142.EO2
A verdade é que a súa acollida non puido ser mellor. En todo momento intentaron que nos sentiramos cómodas e mostraron curiosidade tanto por nós mesmas como polo traballo que iamos realizar con eles alí na asociación. Esa mesma pregunta tamén nola prantexamos nós no noso traballo e a que intentaremos responder. Por agora e a priori podemos ver que este colectivo atópase con moitas trabas a hora de relacionarse con persoas fóra da súa propia comunidade mentras que as relacións entre eles son completamente normais.
Lamas Lamas, Estefanía 142. D03
Tenéis suerte con el proyecto que lleváis a cabo porque por lo que habéis ido comentando en las distintas entradas al blog, las relaciones entre ellos y con ellos son sencillas. Parece que la dificultad en sus relaciones se centran en el exterior, con esto me refiero a las dificultades que tiene la gente en adaptarse a su trastorno genético y no al revés, ya que parece que se adaptan a las mil maravillas.
Investigando sobre el tema encontré varias entrevistas a jóvenes con Síndrome de Down y a sus padres que espero os sean de ayuda: http://www.down21.org/web_n/index.php?option=com_content&view=article&id=834:ique-nos-cuentan-las-personas-con-sindrome-de-down-y-sus-familias&catid=110:ocio-y-tiempo-libre&Itemid=2163&showall=1
Además encontré este vídeo de varios adolescentes con Síndrome de Down y sus respectivos amigos. En él se ve cómo cualquier persona con este trastorno puede llevar a cabo una vida totalmente normal: estudios, deportes y sobre todo relaciones de amistad. Repiten que son uno más y que debemos tratarlos como tal, algo que por lo que recuerdo os avisaron en la primera sesión que tuvisteis con ellos. Aquí te dejo el vídeo:
Amado Rodríguez, Sara 141 B01
Estou totalmente de acordo co que ti dis. A problemática nas relacións deste colectivo surxe cando intentar relacionarse con xente que está no exterior. A causa, en moitos casos, son os prexuízos (algúns pódense ver no enlace que adxuntei) que existen sobre esta enfermidade na nosa sociedade. Estes son a traba máis importante que imposibilita que estas persoas poidan ter unha función normal na sociedade como uns cidadáns máis. Por outro lado agradecerche as tuas aportacións, tanto dos enlaces como do vídeo, que seguro nos serven de moita axuda a hora de crearnos unha idea máis pormenorizada do que son as relacións entre persoas con Síndrome de Down e tamén ver como é a súa integración na sociedade cando esta ten lugar.
Lamas Lamas, Estefanía 142.D03
Pingback: Viernes de Carnaval | Común (e persoal)
Pingback: A modo de resumo | Común (e persoal)