Monthly Archives: Febreiro 2015

Born into Brothels, de Kauffman & Briski (2004)

Aquí vos deixo o resumo do longo e proveitoso debate sobre o documental Born into Brothels.

Moderador do GBCP: Melchor Fernández, Edgar BCP.004

Protagonistas de Born into Brothels

Protagonistas de Born into Brothels / Fonte: http://www.faithandreality.ca

COGAMI coloca o descoloca?

Como ya hemos dicho ayer en el post grupal, desde un principio, el personal de COGAMI que nos atendió, lo hizo del todo amable y agradable; nos enseñaron sus instalaciones, nos mostraron todos los programas con los que trabajan diariamente, nos comentaron la ocupación y labor de cada persona, nos invitaron a varias actividades que tienen programadas y nos facilitaron material que nos puede ser útil, pero en realidad, no todo es tan bonito como nos muestran, ni todo funciona tan bien como nos dicen.

COGAMI trabaja, sobre todo, para que las personas con discapacidad puedan acceder al mundo laboral, de modo que cuentan con ciertas empresas con las que trabajan para que un porcentaje de sus empleados sean personas con discapacidad; esta es su principal misión. Una de las empresas con las que colabora es Hornos Lameselle, panificadora que cuenta con un 95% de trabajadores con algún tipo de minusvalía, sobre todo psíquica. Esta es una empresa que sufrió fuertes problemas internos, económicos y directivos que terminaron por provocar el despido de gran parte de sus empleados; 12 a principios de pasado año, 5 despidos más en abril. Pero el verdadero escándalo llegó cuando la Rede Galega de Kioscos, otra de las empresas con las que trabaja COGAMI, despidió a sus 95 trabajadores, provocando además el cierre de innumerables kioscos. Hemos ido hasta el kiosco de la imagen del anterior post, con sus puertas cerradas, vacío y plagado de carteles que muestran el descontento de los trabajadores.

IMG_9755[1] IMG_9756[1] IMG_9757[1]

La dueña de la tienda contigua muestra su apoyo hacia ellos: “Cerrado definitivamente lleva dos semanas, pero ellos siguieron viniendo estos últimos seis meses, trabajando en condiciones infrahumanas, y al final no les pagaron ni nada, una auténtica vergüenza desde luego”. Los ex trabajadores piden apoyo para cambiar la situación por medio de firmas en su página web, “Ya no podemos hacer más, estamos cansados pero, sobre todo, estamos cabreados”. Buscan soluciones. Seguiremos investigando de la mano de COGAMI.

IMG_9758

 

Lorenzo Sobral, Sofía (151.C05)

Ya estamos en ello

images (1)

Aquí seguimos. Hemos tardado un poco más de lo esperado, pero por fin hemos conseguido respuestas por parte de todos los medios escogidos para realizar nuestro trabajo.

El pasado lunes 23 acudimos a La Voz de Galicia buscando algún profesional del medio al que le pudiésemos explicar el proyecto que queremos llevar a cabo durante este cuatrimestre y que colaborase como aval del mismo. Pero, desafortunadamente, ese día no nos pudieron recibir. Tras llamar esa misma tarde a la corporación, nos pusieron en contacto con su Delegado en Santiago, Ignacio Carballo González, que se comprometió a recibirnos al día siguiente.

Una vez reunidas con él en Redacción, expusimos las ideas que tenemos en mente para realizar el estudio que queremos. Buscamos conocer la relación entre periodista-audiencia y periodista-fuente; observar en una o dos ocasiones la rutina que un comunicador sigue desde el momento en que sale a la calle en busca de información acerca de un hecho noticioso, hasta que cubre la noticia en su puesto de trabajo; así como recibir, por parte de este medio, la información que necesitemos y que ellos estén dispuestos a darnos sobre hechos concretos, como el caso Asunta o el caso Alvia.

Por suerte aceptó a colaborar con nosotras y nos facilitó un número de teléfono para ponernos en contacto con él. Recalcó la necesidad de avisarlo con tiempo, ya que en función de la información que necesitemos, nos enviará con un periodista u otro. En cualquier caso, no nos puso ninguna pega para ayudarnos en lo que necesitemos. Esto ya está en marcha!

Por si queréis echarle un vistazo, os dejo un enlace para entrar en Plataforma de Periodismo: http://www.plataformadeperiodismo.com/node/61

RIVERA MOLINS, IRMA 152.D05

Xuntarse, moverse, chegar

Todas as ideas necesitan de forza e a forza créase en grupo. Este razoamento tan simple e lóxico é o punto de partida de todos os colectivos autoxestionados que, grazas a unha filosofía proactiva de acción e innovación, estanse a converter nos maiores transmisores de ideas e cultura do panorama social.

Como un exemplo destas iniciativas está o proxecto MGK (Mulleres Galegas Kañeras), no que está a traballar un dos grupos do blogue, e que xurde como resposta a unha situación de inxustiza que perciben no seu entorno. A solución?: xuntarse. Xuntarse arredor dunha idea, implicar ao resto da xente e crear significado. Isto último é o que está a mudar nos últimos tempos: a forma na que se fan trascender as ideas, a través das novas canles e a multiplicidade da mensaxe en diferentes plataformas.

Un colectivo autoxestionado que responde a esta nova forma de agruparse e xerar significado é o colectivo ourensán PORNO, que co motto de ‘prescinde dun autómata, faino ti mesmo’ están a cambiar a forma na que os grupos musicais establecen as súas mensaxes. Un rasgo clave destes grupos é a multidisplinariedade (aquí deixo o seu fanzine) da súa mensaxe e o desenvolvemento da idea do colectivo a través de diversas canles. Non se trata de crear unha mensaxe arredor dun grupo, senón de que o grupo forme parte dunha mensaxe maior, coa capacidade de expandirse en varias direcións e da que todos sexan partícipes.

Hai dous conceptos básicos que se poden extraer de todo isto. O primeiro é que a comunicación crossmedia e transmedia están marcando a diferencia en canto á eficacia na profusión da mensaxe. Multiplicar as plataformas nas que aparece a túa mensaxe e xerar unha historia arredor del é unha forma non só de asegurar a recepción da mesma senón tamén de darlle unha dimensión máis humana. O segundo concepto é a colaboración. Colaboración como filosofía de creación e contracultura nun contexto tan hostil e individualizado como o actual.

A estes dous conceptos súmaselle un terceiro que se corresponde coa parte da acción, da iniciativa, e que completa o cadro ideolóxico destes grupos: o Do It Yourself.

(Este último está só está en inglés, pero se alguén lle quere dedicar un esforzo merece a pena)

VAZ ÁLVAREZ, MARTÍN 152.H05

El primer golpe a las elecciones

conde-roa

Continuando con lo expuesto por mi compañero Borja Melchor Fdez. (152.B02) en su post me toca ahora a mí centrarme en la tarea de búsqueda en la hemeroteca. Para ello analizaré los dos periódicos gallegos de referencia en Santiago, La Voz de Galicia y El Correo Gallego, y veré como tratan la información publicada sobre todo lo que tenga que ver con las Elecciones Municipales en Santiago. Empezaré con las noticias que hacen referencia a la dimisión de Gerardo Conde Roa como alcalde de la ciudad santiaguesa el 17 de abril de 2012.

El 17 de abril de 2012 se colocaba En La Voz de Galicia, en portada, la noticia de la dimisión del exalcalde de la capital gallega bajo el epígrafe de “Escándalo político en Santiago”. En El Correo Gallego (16 de abril de 2012) también se utilizaba la portada para dar la noticia pero su titular no sonaba tan fuerte: “Nueva Etapa en Compostela”. Juzguen ustedes mismos, pero no es igual hablar del comienzo de una “Nueva Etapa en Compostela” a hablar de un “escándalo político” en la misma ciudad. Por otra parte en La Voz de Galicia también figuraba un artículo titulado “El suicidio político de Conde Roa”, en el que se comentaba la “huida hacia delante de un alcalde asfixiado por las deudas”, y en la sección de Opinión en el artículo ‘El Elefante de Feijóo’, Conde Roa era considerado una carga tan pesada para Feijóo como el elefante del Rey. Finalmente, en la Sección de Santiago este diario dedicaba toda una plana a hablar de “Un gestor de deudas y trifulcas”. Nada menos que seis páginas dedicadas a este tema. En El Correo Gallego la noticia se enfoca de una manera más tranquilizadora, se ponen citas del propio Conde Roa en las que dice que lo hace por el bien de la ciudad y en las que también comenta que no recibió presiones.

Esta es la misma noticia tratada por dos medios diferentes, y de qué dos maneras diferentes. Dejo que juzguen libremente si la información dada y la forma de enseñarla es la adecuada. Hasta el próximo post.

VALVERDE CABALEIRO, DAVID 152.B05

Que é a ciencia?

Alguén sabería nomear algunha semellanza entre a física e a historia? Algo que as vincule? Está máis que claro que diferenzas hai moitas, por non dicir que nada ten que ver a unha coa outra. Vós preguntaredes… Por que entra en xogo esta reflexión? Ocorréusenos a idea de facer este post cando, a principios da semana, concertamos unha entrevista con Patricia Calvo, a xornalista que se encarga de xestionar a actividade comunicativa de HistAmérica. A conversación suscitou varios debates. O que poño hoxe sobre a mesa é unha vella e desgastada polémica que nunca deixa de estar de moda: ciencias ou letras?

O tema naceu a raíz dunha pregunta sobre o financiamento dos grupos de investigación. Moi acertadamente, Patricia asegurou que entendía á perfección que as axudas fosen máis cuantiosas para un proxecto de física molecular que para un de historia de América. Porén, a consideración social das dúas temáticas está moi afastada e pouco ten que ver cos cartos que percibe unha fronte á outra. É dicir, parece que nun ámbito como o que estamos a abarcar, a investigación histórica non adoita ter o mesmo recoñecemento que a científica pura.Ciencia

Foi unha reflexión que a nós, como grupo, nos chamou moito a atención. De feito, tamén tiñamos os nosos prexuízos cando comezamos a traballar con eles. Realmente é unha comunidade científica? Foi a dúbida que se nos formulou nun primeiro momento porque consideramos que colaborar con historiadores non se cinguía realmente ao termo. Estabamos equivocados. A historia, fronte ás moitas diferenzas que poida ter, ten algo en común coa física: tamén é unha ciencia. Os historiadores investigan un conxunto de coñecementos obxectivos e veraces, realizan experimentos, formulan hipóteses, marcan unhas metas e seguen unha metodoloxía que impón o ritmo do seu traballo.

A ciencia non só son números, nin ecuacións, nin expresións matemáticas imposibles. Porén, a súa definición parece estar erroneamente interpretada pola sociedade.

FILLOY MARTÍNEZ, LAURA         151.B05

Adictas ó sacho

Non é sempre fácil poñerse na pel delas,desas mulleres que traballan todo o ano no campo. Saber o que costa andar todo o tempo aí fóra; con frío, con calor, con chuvia, con xeadas…

A próxima semana, e sen facernos demorar máis, teredes a entrevista de dúas mulleres labregas que traballan todo o ano no campo. Hoxe, para ir abrindo o apetito e ir saciando a vosa curiosidade, deixámosvos unha noticia de La Voz de Galicia que recolle información sobre mulleres emprendedoras que decidiron facer do campo e da comida ecolóxica o seu negocio e o seu estilo de vida.

http://www.lavozdegalicia.es/galicia/2011/04/25/0003_201104G25P5991.htm

Un tema no que tamén vamos afondar máis, xa que cada día son máis as mulleres que se unen a esta iniciativa e deciden facerse un oco neste novo sector ata fai pouco inexistente.

Captura-de-pantalla-completa-30012013-1101061-268x200O rural, sabemos dende sempre, que foi un espazo de traballo duro, onde a capacidade de forza e aguante sempre estivo moi presente. A muller neste eido, polo tanto, sempre se lle viu relegada a un papel secundario con respecto ó home, aínda que como sabemos todos, traballaba de igual maneira. Nos últimos anos xurdiron iniciativas , que ademais de saudables, son enxeñosas e permiten realizar o xénero feminino negocios de emprendemento e saber estar fronte a comunidade. Un novo xeito de dicir “nós estamos aquí e estamos loitando”.

Coa fama da comida basura, dos químicos, dos alimentos transformados xenericamente… son moitas as persoas que rexeitan o consumo de produtos que a longo prazo son prexudiciais para a saúde. É aquí onde entra en xogo o mercado creado por persoas como Isabel e Dolores; comida da horta natural e san, que ademais ofrece todas as garantías. “É o de sempre, o traballo de horta que sempre fixo miña nai”, comenta Maricarmen, outra muller que tamén traballa neste sector.

Convídovos, ademais de probar estes produtos, a que leades a noticia que adxunto, é realmente interesante e podemos aprender moito de estas loitadoras. Dende o Sindicato Labrego tamén nos porán en contacto con máis mulleres que emprenderon no rural e estaremos encantadas de contarvos todo o que nos digan.

VILLAMARÍN ALONSO, MARÍA ISABEL 152.E05

“Creo que el rock tiene muchos prejuicios y estigmas” Lucía Da Fonte

IMG_20150226_115831

(Por petición de la entrevistada, quiero indicar que la conversación que mantuvimos fue realizada íntegramente en gallego. La traducción es para conseguir “continuidad lingüística” con el resto de posts del grupo)

Cantante desde 2014 del grupo Ith, formada en canto en diferentes estilos, Lucía tiene una larga trayectoria musical. Psicopedagoga con formación en terapia y procesos formativos, trabaja como investigadora en la Facultad de Ciencias de la Educación, en el departamento de Didáctica y Organización Escolar. Lucía también es profesora en dos escuelas de música: la Escuela de Música Alfaia y “A Casa do Rock”.

Cuéntanos Lucía. ¿A qué te dedicas?

Aquí en la Facultad de Ciencias de la Educación estoy como investigadora preparando el doctorado. Doy clase, pero no de música como a mí me gustaría, ya que no existe doctorado en el departamento de Educación Musical. Dos tardes a la semana doy clase en la Escuela de Música Alfaia y en A Casa do Rock.

¿Cómo entraste en  MGK? ¿Qué significa para ti la este proyecto?

Vía Facebook. Le escribí a Patty y me explicó los objetivos, que me llamaron la atención. Comenzamos a trabajar y conocí a muchas de las que estamos en MGK, cada una con sus proyectos, sus gustos…y sobre todo me di cuenta del talento que pasa desapercibido. Mi interés está en la educación y me encantaría poder llevar este proyecto a las escuelas para enseñar educación en valores o la igualdad de género, así como la música rock en gallego, que se desconoce bastante.

¿Cómo hicisteis para poneros de acuerdo a la hora de grabar los temas siendo músicas de estilos tan diversos?

La base musical la hicieron las instrumentistas. Patty se encargó de la línea vocal y las letras y cada una le dio su toque personal. Una vez que estaban las bases hechas, se grabaron los ensayos y se enviaron al resto de personas, con lo que cada una tuvo su aporte.

¿En qué género englobarías los temas?

Yo creo que ambos están más cerca del metal que del rock clásico, pero hay mucha variedad instrumental; tenemos un saxo que enriquece la base, una gaita… A nivel vocal, los temas cuentan desde voces melódicas hasta guturales. También tenemos algún arreglo tradicional gallego, como la inclusión de un alalá en forma de canon… La base es metal, claro está, pero gracias a esto surge una fusión interesante.

¿Por qué crees que la sociedad ve el rock and roll y los géneros fuertes como algo ligado al género masculino?

Yo creo que el rock tiene muchos prejuicios y estigmas. La sociedad lo ve como algo masculino, vinculado al hombre, cuando hay mucho trabajo femenino por detrás, pero no interés mediático en mostrarlo. Cuando la gente piensa en rock se le vienen a la mente varios estereotipos: chupa de cuero, rudeza… Valores que tradicionalmente están vinculados a los hombres: ser fuerte, ser duro. A lo mejor la imagen que dieron ciertos grupos que llegaron a triunfar mundialmente, formados por hombres, dieron lugar a este estereotipo que otros siguieron, convirtiéndolo en signo de identidad.

Volviendo a la MGK. ¿Qué expectativas de futuro piensas que puede tener vuestra asociación?

Yo estoy segura de que esto va a crecer. En primer lugar hace falta delegar funciones y en segundo, trabajar más la visibilidad. Creo que hay que ir más allá, en vez de que contacten con nosotras, ser nosotras quienes llamemos a las puertas. También sería bueno no centrarnos únicamente en Galicia, sino abrir las fronteras a más países.

Hay quien la define como una asociación. ¿Cómo llamarías tú a MGK?

Yo diría que es un colectivo de gente que se junta porque tiene cosas en común, en este caso, ser mujeres, músicas,  gallegas y kañeras.

FUMEGA GONZÁLEZ ROBERTO   151.A05

Explorando en el campo de la comunicación

Fuente: Xurxo Lobato

Fuente: Xurxo Lobato

Untitled Presentation

Fuente: Dircom

PÉREZ RODRÍGUEZ, CRISTINA 152.G05

Explorando en el campo de la comunicación

Una vez superado el periodo de documentación, hemos comenzado a dar los primeros pasos en el trabajo de campo. Para ello, esta semana, mi compañera Laura me ha acompañado a hablar con David Cheda, especializado en comunicación corporativa y director de Incis. No nos ha permitido hacer ningún tipo de grabación, pero la conversación que mantuvimos ha sido de gran ayuda para conocer nuestro futuro como periodistas.

Fuente: Xurxo Lobato

Fuente: Xurxo Lobato

David Cheda sostiene que, en lo que respecta al periodismo mediático, la prensa y la televisión pueden tener un futuro esperanzador siempre y cuando lleven a cabo una racionalización de la plantilla. Con esto se refiere a que la cantidad de periódicos inviables económicamente que permanecen con vida, aunque la audiencia les haya dado la espalda, gracias a las subvenciones de la Xunta, deben desaparecer. Sin embargo, sostiene que la radio se encuentra en una depresión, dado que se está llevando a cabo una reducción completa de la plantilla.

Lo que este periodista recomienda es que busquemos un hueco en la comunicación corporativa, ya que hoy en día es la rama en la que hay más salidas, junto con la comunicación institucional. En las empresas dedicadas a este tipo de comunicación es muy importante que todos los trabajadores compartan una misma cultura empresarial.

¿Qué es la comunicación corporativa?

https://magic.piktochart.com/output/4725882-untitled-presentation

¿Cómo dedicarse a la comunicación corporativa? Pues bien, explica que existen una serie de másteres para especializarse que se pueden cursar una vez terminada la carrera, pero la mejor forma para conseguir ser un gran periodista en la rama de la comunicación corporativa es haber trabajado previamente como periodista mediático.

Aquí os dejo un vídeo que explica mejor en qué consiste la comunicación corporativa.

Espero que este post os sirva para tener una visión más amplia del campo de la comunicación, especialmente en una rama en la que, pienso, no es la meta que nos gustaría alcanzar a muchos de nosotros, pero en la que los interesados pueden encontrar su hueco.

PÉREZ RODRÍGUEZ, CRISTINA 152.G05

El escultismo, ¿una forma de vida?

¡Buenos días, compañeros! Hoy por fin resolveremos la duda que planteábamos a principio de la semana: ¿qué es el escultismo? De manera resumida, diremos que el escultismo es un movimiento educativo para jóvenes, que trata de enseñar valores a través de actividades lúdicas. Pero, en algunos casos, va más allá.

Este es el caso de la scout Uxía Cabaleiro perteneciente al Grupo Scout Guía Vasco da Ponte que colabora con nosotros en este proyecto. En el vídeo que podréis ver a continuación ella nos habla sobre el escultismo y nos explica qué es para ella este movimiento.

Aprovecho este post para pediros colaboración en un proyecto: twittead bajo el hashtag #topicoscout todo aquello que se os viene a la mente cuando os hablan de los scouts. También podéis dejárnoslo en comentarios en este post. Próximamente, os informaremos de cómo son realmente los scouts y ellos mismos nos explicarán qué han aprendido de su experiencia como scouts.

Lareo Vilela, Lidia

151.H04

Local Hero de Bill Forsyth (1983)

O debate da película “Local Hero” que tivo lugar o martes 24 xa está neste link.
Agardamos os debatintes mais eu que vos guste!

GESTAL GONZÁLEZ, ANDREA BCP.002

Día a día con COGAMI

Dos han sido nuestras visitas a COGAMI Santiago. Ambos días nos atendió Cristina Pet, una de las responsables de comunicación. Ella fue la encargada de presentarnos a la asociación, informarnos de su funcionamiento y prometer ser nuestra asesora durante el resto de trabajo. Aunque es cierto que el recibimiento ha sido espléndido, nos hemos encontrado con una serie de dificultades.
El primero de nuestros problemas existe, incluso, antes de visitar las instalaciones de COGAMI. Durante el proceso de documentación, comenzamos a ver una serie de informaciones contrarias a esta asociación. Sobre todo, resalta una que guarda relación con el cierre de los kioskos de la Rede Galega de Kioscos a cargo de los usuarios de COGAMI y los posteriores despidos que se dieron. Este hecho, ha dado lugar a un periodo de confusión entre los miembros de este grupo, así como, la aparición de pequeñas barreras a nivel comunicativo.
Sirvan como ejemplo las siguientes noticias: Enlace 1 Enlace 2 Enlace 3 Enlace 4 Enlace 5

image

Foto de un kiosco en Pontevedra, en los carteles puede leerse el descontento de los trabajadores de COGAMI.

Otra de las dificultades que tuvimos tiene que ver con la posibilidad de contacto directo con los usuarios de COGAMI. Debido a las políticas de privacidad, el acceso a los usuarios nos es imposible. Cristina Pet quiso dejarnos muy claro este punto. Sí que nos habló de dos posibilidades: la posibilidad de simular una entrevista de trabajo, tal cual se la harían a sus usuarios, o por otro lado, la posibilidad de ponerse en contacto con el encargado de la sección de Accesibilidad, con quién seguramente sí que podamos hablar.
También nos explicó que cualquier trabajador de la asociación estaría disponible a aceptar una entrevista, nos informó de que la primera a la que deberíamos acudir es la Trabajadora Social, que nos daría todas las claves de la organización y la comunicación interna. En cuanto a las actividades, asistiremos a la primera este lunes, día 2, en el centro de Santiago de Compostela; podremos estar presentes en una consulta con miembros de COGAMI.

Grupo C 151.C00

Itínera: “La mejor integración no es separarlos, sino hacer las mismas cosas que y con el resto.”

Esta mañana nos acercamos de nuevo a la sede de Itínera para hablar con Carlos, el coordinador de la asociación. Nos recibió en su despacho y nos estuvo explicando, esta vez de forma más detallada, para que pudiéramos comenzar a adecuar nuestros horarios a ellas y así empezar cuanto antes.

Mientras nos explicaba, comentó que no le gusta la distinción que se suele hacer entre enfermos y sanos: “¿Cuántos de vosotros podríais afirmar seguros que estáis perfectamente sanos?”. Además, hizo hincapié en que las actividades no son sólo para afectados, sino para cualquiera al que le apetezca pasar el rato, pues “la mejor integración no es separarlos, sino hacer las mismas cosas que y con el resto.”

El estilo de las actividades nos sorprendió bastante. Como ya comentó mi compañera Alba, no se trata sólo de actividades lúdicas, sino que también, por las mañanas, estudian para sacarse el graduado de la ESO: “No puedes acceder a cursos del INEM si no tienes la ESO. Muchos de nuestros miembros tuvieron que detener sus estudios por culpa de la enfermedad, y queremos que tengan las mismas oportunidades que el resto”.

En cuanto a las demás, se alejan de las típicas manualidades que estamos acostumbrados a imaginar cuando hablamos de este tipo de asociaciones: desde escuelas de cine hasta debates sobre cualquier tema de actualidad.

Entrando al ámbito audiovisual que nos ocupa, como es obvio no podremos fotografiar ni grabar estas actividades porque no tenemos el consentimiento de todos los que las conforman y son privadas, pero Carlos nos ha cedido muy amablemente las fotos que podemos utilizar. Y ahí va una muestra:

 10653844_590821374385413_896811643547580160_n

(Actividad: bailes de salón)

10592836_492603380873880_5236205510903453525_n

(Actividad: representación de la serie “Juego de Tronos”)

Grupo E: 151.E00

GARCÍA MOLEDO, ALBA 151.E01

LAREU PEREIRA, IREA 151.E02

LÓPEZ MARTÍNEZ, ALBA 151.E03

MACEIRA CRESPO, NAHIR 151.E04

MAÑAS GALLIDORO, CARLA 151.E05

Conociéndonos un poco

image

¿Por qué infancia, juventud y comunicación? Somos un grupo de cinco estudiantes -Jorge Michelena, Raquel Otero, María Muleiro, Tania Vázquez y Tatiana Ojea- y escogimos este tema porque nos interesa la relación de los jóvenes en la sociedad y su correcto desarrollo dentro de ésta. Hemos optado por trabajar, investigar y poder analizar sobre este asunto junto con ARELA, asociación encargada de ayudar a niños y jóvenes que se encuentran en circunstancias familiares complicadas. A continuación os presentamos un vídeo donde Aroa, directora de la Casa Familia de Santiago, nos explica qué es ARELA:

Como ya detallamos en anteriores publicaciones, el pasado miércoles visitamos las instalaciones de la Casa Familia de Conxo. Los niños no estaban, ya que era horario escolar. El recibimiento fue muy acogedor, entre cafés Aroa nos contó paso a paso las diferentes actividades que realizan, nos mostró las estancias de la propia vivienda y también nos presentó a algunos de las personas que trabajan en la casa.

Aroa nos explicó que su asociación se divide en dos vertientes, una de ellas se encarga de la protección a menores -por ejemplo, las casa familia- y la otra se centra en programas de reforma, en la que trabajan con menores infractores que tienen algún tipo de condena, y esto les obliga a tomar diferentes medidas. En nuestra siguiente visita, el próximo miércoles 4, conoceremos el funcionamiento del Centro de Intervención Educacional en Medio Abierto (CIEMA) ubicado en Pontevedra que pertenecen a la rama de programas de reforma.

GRUPO F: 152.F00

MICHELENA GRANDÍO, JORGE 152.F01

MULEIRO FERNÁNDEZ, MARÍA 152.F02

OJEA VÁZQUEZ, TATIANA 152.F03

OTERO FERNÁNDEZ, RAQUEL 152.F04

VÁZQUEZ FLORES, TANIA 152.F05

Fillos sen pais, terra sen homes e viúvas de vivos…

A andaina que comezamos neste blogue levounos por diferentes camiños, e cantos que nos quedan! É ben sabido que aquí en Galicia a emigración é o pan de cada día e que, por sorte ou por desgracia, emigrante case vai na definición de galego. Nos posts que fomos publicando tratamos o tema dos estereotipos. Para el recollemos información de Núñez Seixas a través do seu libro “O inmigrante imaxinario”. Outros ítems que nos interesaron e imos seguir traballando son, dunha banda, o feito de recuperar prensa e outras publicacións en galego nos países latinoamericanos que puxeron en marcha tantos exiliados. O primeiro que vos ensinamos, debido á súa relevancia, foi a revista Céltiga. Doutra banda, queremos recuperar as vidas de tantos que partiron con Galicia no corazón. Pensamos que unha forma interesante de facer isto sería abrindo a correspondencia. É así como vos amosamos as cartas dos irmáns Naveiras que conseguimos na Biblioteca Xeral.

Estivemos tamén intentando falar con persoas que emigraran a Latinoamérica pero é difícil porque a gran onda tivo lugar a principios do século XX, aínda que isto tamén dependía da situación do país de acollida. Aínda así, temos pendente alguna entrevista que conseguimos e agardamos podervos desvelar nunha nova historia nos próximos posts. Logramos sí, á marxe disto, falar cun emigrante, intelectual, galeguista, escritor, xornalista… mil adxectivos cos que se poderían describir a este home. Ao final do artigo vai a sorpresa.

Como dicía ao comezo, son moitos os temas e as persoas que xorden ao tratar a emigración e resulta case inabarcable, para o noso gusto, tratar a tantas persoas que desenvolveron unha importante labor en prol de Galicia e do galego durante a súa emigración ou exilio. De todos xeitos, intentaremos centrarnos no que xa definimos como os nosos principais obxectivos: os estereotipos do emigrante galego e os medios de comunicación. Cremos que a comunidade emigrante coa que nos sentimos próximos, garda unha estreita relación interpersoal non só entre os emigrantes que residen fóra, ou entre os retornados, tamén entre os que quedaron e conviviron cunha carga tras de si marcada por este fenómeno. Podémosvos afirmar, sen caer na dúbida, que o máis complexo é discriminar entre os centos de nomes que merecerían como mínimo un post. Polo momento, temos claro que un que veredes axiña no bloque será o de Luis Seoane, por todo o que fixo como referente e por todo o traballo que nos está dando abarcar a súa figura-incrible-. Cremos imprescindible, grazas ao apoio que nos presta a súa fundación e por vislumbrar entre o surrealismo da poética e da arte, falar de Eugenio Granell.

Gracias por lernos e desfrutade o vídeo! Só como avance…

GRUPO D: 151.D00

Amosa Tato, Cristina 151.D01

Gómez Calvo, Noelia 151.D02

Gómez de la Campa 151.D03

Gómez Vales 151. D04

Luengo Martínez 151. D05

A voz da audiencia

Aínda que algún medio nos estea poñendo dificultades, aprendemos moitas cousas xa que nos estamos movendo tamén por nós mesmas.

Decidimos realizar unha enquisa á audiencia para coñecer un pouco máis cal é a súa relación cos medios de comunicación. Realizamos as preguntas que máis se axustan ao que queríamos buscar. En resumo, podemos destacar que a maioría da audiencia pensa que a información que transmiten os medios de comunicación ten parte obxectiva e parte subxectiva. Respecto á relación directa cos medios, gran parte da audiencia le ou ve calquera medio indistintamente, aínda que tamén hai bastante xente que só se centra na canle que lle gusta. Facendo referencia á opinión que ten a xente sobre a pluralidade mediática en España, o 80% pensa que non existe e que hai unhas poucas empresas que controlan todos os medios de comunicación. Por último, toda a audiencia pensa que os medios ocultan información porque non lles interesa, algo que chama a atención xa que non hai ninguén que pense que nos contan toda a verdade.

En relación ao noso traballo cos medios, a vindeira semana desprazarémonos dúas de nós xunto cunha xornalista da Cadena Ser para cubrir unha noticia, e, así, ver como se establece a súa relación coas fontes. Tamén temos preparada outra enquisa similar á da audiencia, pero para os xornalistas neste caso. Agardamos subir as respostas nun dos vindeiros posts.

En canto ao segundo medio dos que vos falamos, La Voz de Galicia, outras compoñentes do grupo temos concertada unha cita para desempeñar o mesmo traballo a semana que vén.

Por outra banda, estamos realizando o proceso de documentación das noticias nas que imos profundizar á hora de facer a análise, observando o tratamento das mesmas nos diferentes medios cos que estamos a traballar.

 

Por un problema de edición na infografía na que mostramos os resultados da enquisa non se pode ler a totalidade da resposta, así que deixamósvolas completas a continuación.

– Cres que a información que facilitan os medios de comunicación é obxectiva?

A) Si – 0%

B) Non, é meramente subxectiva – 37,5%

C) Ten unha mestura das dúas – 62,5%

D) Non sei, estou á marxe dos medios – 0%

– Como é a túa relación cos medios?

A) Necesito ler/ ver varios medios para poder chegar a unha conclusión – 70%

B) Leo/vexo calquera medio indistintamente – 17,5 %

C) Leo/vexo sempre o mesmo medio porque é o que me gusta – 12,5 %

D) Estou á marxe dos medios – 0%

– Cres que existe pluralidade mediática en España?

A) Non, hai varias empresas que controlan a totalidade dos medios – 80%

B) Si, hai un amplo abano de medios de distintas ideoloxías – 20%

C) Non sei, estou á marxe dos medios – 0%

– Cres que existe información que os medios ocultan?

A) Si, non lles interesa contar toda a verdade – 100%

B) Non, os medios non ocultan información – 0%

C) Non sei, estou á marxe dos medios – 0%

 


encuesta

Grupo D: 152.D00

Montáns Parmo, Lucía 152.D01

Platero Pérez, Claudia 152.D02

Rapado García, Carmen 152.D03

Río Otero, Helena del 152.D04

Rivera Molíns, Irma 152.D05

La realidad de las radios comunitarias o “el tercer sector”

Antes de empezar, como miembro encargado del canal BCP, me gustaría ponerme pragmática y recomendaros una entrada de la –tan recurrida- página de Clases de Periodismo. Esta vez, la colaboradora Lucía Calderón Portugal nos ofrece una serie de herramientas que considera pueden ser útiles a la hora de desarrollar un trabajo colaborativo. Dado que en esta materia, y en tantas otras, nuestro objetivo es elaborar un proyecto de curso junto con algunos compañeros, nunca estaría de más echarle una ojeada por si aparece algún recurso interesante de lo que podamos hacer uso.

Aquí os dejo el enlace y os animo a dedicarle unos minutos

En temas más concretos, un grupo con el que trabajaré este cuatrimestre dedicará sus esfuerzos a “despedazar” el mundo de las radios comunitarias. A ellos en particular y a todos en general os invito a que conozcáis El Toque, la propuesta que la Radio Netherlands Worldwide (productora independiente e internacional holandesa) ofrece para las nuevas generaciones de América Latina. Además de un programa de radio, El Toque cuenta con blogs, infografías y material audiovisual. Esther Vargas, colaboradora también de la página Clases de Periodismo, publicaba hace poco menos de un año una entrevista con el editor jefe del departamento latinoamericano de RNW, Pablo Gámez.

En esta línea, en el informe presentado por Javier García García bajo el título “Transformación en el tercer sector: las radios comunitarias en España”, su autor expone la problemática legal de este tercer sector audiovisual, analizando el caso de las radios libres y comunitarias en España, poniendo especial interés en la relación entre las emisoras con internet y las redes sociales. Apenas 20 páginas.

Finalmente, os dejo un vídeo algo más antiguo pero no menos interesante. Hace cinco años, se presentó la “I Jornadas de Radio: Radios libres: una alternativa ciudadana” de la Universidad de Zaragoza. En la Facultad de ciencias de la comunicación se sucedieron los profesionales que trataron temas como el estado de las radios libres, sus antecedentes, los géneros informativos radiofónicos o las formas de autogestión en las radios libres. Lleva algo de tiempo, pero merece la pena dedicárselo.

SÁNCHEZ ÁLVAREZ PAULA 152.H04

Todo inicia en la familia.

 

Para la educación de un niño es primordial la existencia de una buena y efectiva comunicación entre padres e hijos. Con esto logrará un mejor desempeño en muchos ámbitos de su vida personal.

Los niños son un individuo de suma importancia para la sociedad, ya que de todos nosotros depende que ellos desarrollen de la manera mas propicia un vida adulta, todo esto será posible en ayuda conjunta con la familia, con las circunstancias y valores que los rodeen y de forma más concreta con la relación que lleven con los padres, ya que todo inicia desde este pequeño circulo social, ese núcleo familiar; al salir ellos de éste se encuentran con demás grupos como lo son sus amigos, vecinos y demás familiares de quienes aprenden distintas reglas sociales y dan un sentido a la convivencia, pero todo esto que adquieren no siempre suele ser lo más conveniente o lo correcto, es ahí donde se hace presente todo aquello que gracias a sus padres han obtenido.

Desafortunadamente existen casos en los que debido a la difícil situación familiar, el generar una correcta comunicación entre padres e hijos es casi imposible, cuando esto sucede evidentemente las circunstancias que se le presenten al menor se tornarán complicadas de resolver y serán propensos a caer en escenarios de riesgo. En ARELA, la fundación con quienes trabajamos conjuntamente ayudan de manera impresionante a prevenir este hecho, ya que ellos asisten a los niños para prevenir ese tipo de situaciones, de acuerdo a lo que nos dice Aroa, directora de una de las casas familia de Santiago, dándonos una opinión experta sobre el valor de una efectiva comunicación entre padres e hijos.

Captura de pantalla 2015-02-26 a las 17.52.30

Tania Vázquez Flores 152.F05

 

Os indianos de Avión

Durante a última semana, estiven investigando sobre a situación actual de moitos de eses emigrantes que no seu día tiveron que abandonar Galicia deixando atrás todo o que máis querían.

Durante a busca, atopei información sobre un lugar concreto na nosa comunidade que me chamou moito a atención, un municipio que pertence á provincia de Ourense, o seu nome é Avión.

Este lugar converteuse nun emblema do éxito da emigración galega cara América por diversas causas como por exemplo, a existencia dun gran número de casas de luxo e sucursais bancarias en comparación co número de habitantes. Outro aspecto interesante é a súa renda per cápita, bastante superior á media española. O certo é que para chegar á situación na que se atopan agora, moitos dos habitantes tiveron que emigrar, a maioría cara a México. Fóronse co obxectivo de encontrar fortuna, e con sorte, moitos dos habitantes de este municipio o fixeron.

Alí, en México, todos comezaban coa venda ambulante, pero pouco a pouco estes veciños de Avión comezaron a montar os seus propios negocios: restaurantes, hoteis… Así comezaron a gañar o seu diñeiro.

A realidade é que este municipio está practicamente deserto durante todo o ano, os “mexicanos” como os chaman aquí, os descendentes dos galegos emigrados, veñen a Galicia só en verán para pasar as vacacións.

avion

Fai uns anos, María e Marcos Hervera decidiron facer un documental sobre este lugar, onde se poden escoitar os testemuños dos habitantes de Avión e no cal se trasladan tamén a México para poder ver como viven os galegos que seguen alí. Pero o que realmente quixeron transmitir con este proxecto foi o sufrimento que provocou a emigración, no só centrarse nos éxitos traducidos en forma de diñeiro que apareceron no lugar. O documental pode collerse na biblioteca das facultades de Psicoloxía e de Ciencias da Educación da nosa Universidade, mentres aquí deixo un vídeo que comeza cun pequeno tráiler do documental e posteriormente entrevista aos directores do mesmo:

BIBLIOGRAFÍA

– Rodríguez, Rubén (2013). “Un documental recorre el éxito y el fracaso de los emigrantes de Avión”. Obtida o 24 de Febreiro de 2015, de http://www.economiadigital.es/gles/notices/2013/02/un_documental_recorre_el_exito_y_el_fracaso_de_los_emigrantes_de_avion_28692.php

– Ordaz, Pablo (2005). “Atrapados entre los Ferrari y la vejez”. Obtida o 24 de Febreiro de 2014, de http://elpais.com/diario/2005/06/01/espana/1117576806_850215.html

– Avión, el pueblo ausente: Un documental sobre la emigración gallega en América (2014). Consultado el 24 de Febreiro de 2014, páxina web de RTVE. http://blog.rtve.es/somosdocumentales/2014/07/avi%C3%B3n-el-pueblo-ausente-un-documental-sobre-la-emigraci%C3%B3n-gallega-en-am%C3%A9rica-.html

Luengo Martínez, Diego 151. D05