Monthly Archives: Abril 2015
Firma invitada: contactando con la CGONGD
Nuestro grupo (152.G00), centrado en analizar las expectativas del periodismo, ha contactado con la Coordinadora Gallega de ONGD para que esta nos explique en qué consiste, a qué dificultades comunicativas se enfrentas y otras cuestiones, como ya os explicábamos en anteriores posts. Os dejamos aquí lo que nos han contado, esperando que os sea de utilidad en el futuro y os resulte interesante.
A Coordinadora Galega de ONG para o Desenvolvemento está formada actualmente por 43 ONGD que traballan no eido da cooperación internacional, a axuda humanitaria e de emerxencia e a Educación transformadora. As 43 ONGD que conforman a Coordinadora son heteroxéneas en recursos, actividades e liñas de traballo e especialización. Algunhas son galegas (Panxea, Implicadas no Desenvolvemento, AGARESO…); outras son delegacións de ONGD con presencia en todo o Estado español (Entreculturas, Intered, Médicos do Mundo…) e outras son delegacións de organizacións con presencia internacional (Oxfam Intermon, Axuda en Acción, Amigos da Terra). Esta variedade de organizacións conforma unha Coordinadora Galega de ONGD plural que exerce de portavoz das ONGD en Galicia.
Previo: En primeiro lugar queremos facer un apunte sobre os dous tipos de medios de comunicación que recoñecemos dende a Coordinadora Galega de ONGD: os convencionais e os alternativos. Os convencionais, organízanse xerarquicamente e contan cunha redacción formado por persoas asalariadas. Nos casos de medios privados, estes son corporacións empresariais que, polo tanto, teñen intereses económicos e políticos que responden aos das persoas propietarias.
Os alternativos, entendemos que son medios formados por un equipo de persoas que traballa de xeito horizontal e que marcan a súa liña editorial de forma colectiva. Na maioría destes proxectos comunicativos o obxectivo é dar voz a persoas e colectivos invisibilizados polos medios convencionais e tratar temáticas que non teñen cabida nas axendas mediáticas. Neste tipo de proxectos, o ánimo de lucro non forma parte dos obxectivos.
¿Consideran que su organización se ve lo suficientemente representada por los medios de comunicación?
Como Coordinadora Galega de ONGD o que nos interesa dos medios (máis alá de que poidan facer referencia á nosa organización e que contribúan a dala a coñecer) é que falen das causas e consecuencias que motivan a nosa existencia e do traballo que levamos a cabo neste contexto. É dicir, que falen das causas das desigualdades sociais; das situacións de pobreza e exclusión no mundo; das alternativas propostas dende distintos ámbitos para mudar esta realidade; e do traballo que as ONGD, como sociedade civil organizada, levamos a cabo para mellorar as condicións de vida de milleiros de persoas en todo o mundo. Entendemos que informando neste sentido contribúese a xerar consciencia crítica na cidadanía e, polo tanto, á transformación social. Consideramos que, de forma xeralizada, as temáticas sociais non están suficientemente representadas nos medios. Entendemos por temáticas sociais aquelas que afectan directamente á vida das persoas e que fan referencia aos seus dereitos individuais e colectivos. No caso dos medios convencionais, a representación das ONGD (e doutros actores e temáticas sociais) ocupan un papel residual. Non só “a marca” da organización está pouco representada. Son sobre todo as nosas mensaxes as que non teñen o espazo que entendemos que merecen. Dende o noso punto de vista, esta realidade dista moito do rol de servizo social que deberían exercer todos os medios, tanto públicos como privados, como instrumentos de información ao servizo das persoas. Unha sociedade informada pode exercer un papel activo, crítico e responsable. No caso dos medios alternativos, as ONGD e as nosas mensaxes teñen algo máis de cabida pero seguimos tendo unha presencia limitada. Os motivos desta baixa presencia desenvólvense nas vindeiras preguntas.
¿Cuáles dirían que son las mayores dificultades con las que se encuentran a la hora de aparecer en los medios?
Entendemos que hai dúas esferas de análise nesta cuestión. Por un lado, as limitacións das ONGD. E pola outra, as limitacións dos medios. No caso dos medios convencionais, existen dinámicas de traballo que non encaixan coas das ONGD por varios motivos. Por unha banda, porque habitualmente traballan baixo un enfoque de inmediatez, de resposta rápida, sobre as cuestións propostas (exemplo: que opinión temos sobre propostas de cambios de leis “por sorpresa” / situacións de emerxencia / declaracións políticas). Neste casos, as ONGD teñen que responder sen tempo para reflexionar conxuntamente e iso implica que non todas poidan ou estean dispostas a facelo, o cal limita a súa presencia. A este feito hai que sumarlle que as peticións de información dos medios son case sempre “urxentes” e responden a unha axenda mediática que caduca rapidamente. O que pode interesar un luns un mércores pode non ter cabida. Iso implica que algunhas ONGD queden fóra por non ter a velocidade na capacidade de resposta esixida. Outra das limitacións é a falta de coñecemento real que teñen os medios sobre o que somos as ONGD e o traballo que levamos a cabo. Neste caso hai dobre causalidade (os medios deberían informarse máis á hora de facer o seu traballo; e as ONGD deberiamos mellorar a nosa capacidade de comunicación). Entendemos que a falta de coñecemento débese especialmente, no caso dos medios convencionais, ás difíciles condicións de traballo dos e das redactoras, á sobrecarga de traballo e á precariedade laboral que actualmente existe nos medios. Este contexto non permite ter a persoal especializado máis alá dos sección reinas: deportes e política. Así pois, as temáticas sociais (as que máis afectan a vida das persoas) que precisan de coñecemento e especialización pola diversidade de realidade que reflicten, son os que contan cun menor número de profesionais especializados. Esta limitación, non só fai que poidamos aparecer menos nos medios senón que aparezamos cunha información pouco axeitada, de baixa calidade e que en moitos casos vai en contra dos noso obxectivos comunicativos (téndese a simplificar, a estereotipar e a non acompañar a información cun contexto que axude a entender a realidade). Non saír reflectidas do xeito que quereríamos dificulta e limita a nosa presencia. Por último, e non menos importante, as ONGD temos pouca presencia nos medios porque na maioría dos casos non contamos feitos noticiables no formato que habitualmente traballan os medios convencionais. Estes están interesados en que ofrezamos datos (3 de cada 5; un 20%; Máis da metade…) e poucas veces están interesados en falar do contexto (político, social histórico…) da realidade da que falamos. As notas de prensa que máis se cobren son as que contan con este tipo de información no titular.
En relación ás ONGD, as dificultades que temos para aparecer nos medios son varias:
– Falta visibilizarnos entre os medios como fonte de información experta en temáticas concretas, non só para falar “do noso libro”, é dicir, dos proxectos ou actividades puntuais que levamos a cabo.
– Precisamos variar a nosa forma de contar as cousas, variar o tipo de información que ofrecemos. É dicir: non só enviar notas de prensa cando levamos a cabo unha actividade. Tamén facelo cando o contexto social, político, etc. permita opinar sobre unha temática das que somos expertas; amosar exemplos de superación; etc. Especialmente nas ONGD máis pequenas e con menos recursos:
– Falta de coñecemento sobre como funcionan os medios para saber, entre outras, onde queremos centrar os nosos esforzos, que prioridades temos, que tipo de información ten cabida,etc.
– Tendencia a elaborar notas de prensa con pouco interese para os medios (convencionais e alternativos). Ofrecemos información pouco noticiable.
¿Disponen de un organismo que funcione como gabinete de comunicación? ¿En tal caso, qué perfiles de profesionales lo integran (periodistas, publicistas y relaciones públicas,…?
No caso da Coordinadora Galega de ONGD temos unha área de traballo específica de comunicación na que hai unha persoa contratada a xornada completa licenciada en xornalismo e con experiencia en distintos medios de comunicación e de traballo coas ONGD. No conxunto das ONGD, a realidade é diversa. Pero o que acontece na gran maioría dos casos é que non se lle dá a comunicación externa (e interna) a importancia que se lle debería dar. Esta liña de traballo non é prioritaria aínda que se considera de moita importancia. Pero se asume á comunicación como algo complementario, non coma unha ferramenta indispensable á hora de acompañar a execucución da planificación estratéxica.
¿Que protocolo suelen seguir a la hora de ponerse en contacto con los medios?
O máis habitual é a elaboración dunha nota de prensa que enviamos a nosa lista de contactos de medios xeralistas (cando é información local, daquela tamén enviamos o correo aos medios locais). E chamamos aos contactos que sabemos que habitualmente cobren a información que mandamos para asegurarnos que recibiron a nota é que están interesad@s. Por outra banda, normalmente ofrecemos entrevistas para complementar a información. Dende hai tres anos non organizamos roldas de prensa porque a actual situación dos medios (peches e despido de persoal) fai que asistan moi pouc@s xornalistas. Só mantemos unha rolda de prensa ao ano: a da presentación da campaña do X Solidario para recadación de fondos do IRPF na declaración da renda con outras dúas plataformas de ONG de acción social (EAPN Galicia e CERMI Galicia). Por outra banda, cando un medio de comunicación se pon en contacto connosco sempre resolvemos a súa demanda ben sexa de forma directa ou ben facilitando un contacto e/ou información.
¿Cuál es la estrategia comunicativa que han seguido hasta ahora? ¿Ha cumplido con los objetivos iniciales o, por el contrario, consideran que necesita realizar algunos cambios?
A Coordinadora Galega de ONGD non conta cun Plan de Comunicación actualmente. Temos previsto elaboralo a finais deste ano. Aínda así, a principios de cada ano, e en función da planificación de actividades, marcamos datas e momentos do ano concretos nos que reforzamos a nosa comunicación externa nun sentido amplo (medios, redes sociais, boletín electrónico, presencia na rúa…). En relación ao ámbito dos medios de comunicación, en 2014, a Coordinadora enviou 12 notas de prensa, 7 convocatorias de prensa e cedeu 12 entrevistas. Nos últimos anos, e aínda que a realidade dos medios de comunicación en Galicia mudou moito, conseguimos manter a nosa presencia (a nivel cuantitativo) nos medios de comunicación: diminuíu nos convencionais e aumentou nos alternativos. Tamén comprobamos que os medios alternativos (Praza Pública, Galiza Ano Cero, Sermos Galiza….) cubren máis información relacionada co noso traballo (e dun xeito máis completo e que se adecuaba máis cos noso obxectivos de comunicación) que os medios convencionais . Ademais, este tipo de medios permiten participar de forma directa nos contidos que ofrecen (posibilidade de publicar artigos de opinión mensualmente, de ter un espazo nun programa, propoñer entrevistas…), un feito moito máis complicado nos medios convencionais.
A nosa estratexia de comunicación é seguir tendo presencia nos medios convencionais e alternativos. Tamén, reforzar o dereito de acceso aos medios públicos xa que a nosa presencia é moi baixa. Por outro lado, un dos obxectivos máis inmediatos é seguir reforzando a nosa relación cos medios alternativos e/ou que tratan as temáticas sociais dende unha perspectiva crítica, analítica e contextualizada. Para iso, organizamos en 2014 a primeira edición dos Premios Luceira de Comunicación Social que tiñan o obxectivo de visibilizar este tipo de proxectos comunicativos e reflexionar conxuntamente sobre o tipo de comunicación que queremos e promovemos dende distintos ámbitos. En 2016 levaremos a cabo a segunda edición. Tamén durante 2014 empezamos un proceso de reflexión interna sobre a comunicación que levamos a cabo as ONGD (non só cos medios de comunicación) co obxectivo de mellorala e resolver as principais problemáticas (algunhas das cales comentamos noutras preguntas). En 2015, estamos a seguir con este proceso de reflexión e temos a intención de organizar un encontro entre ONGD e xornalistas de distintos medios de comunicación para contribuír a acabar co descoñecemento mutuo.
¿Cómo es la relación entre los usuarios de esta organización (y en última instancia, la sociedad) y quienes la gestionan?
A Coordinadora Galega de ONGD aglutina actualmente 43 ONG de Desenvolvemento que traballan no eido da cooperación ao desenvolvemento, a acción humanitaria e a educación transformadora. Está xestionada por unha Xunta Directiva elixida en Asemblea. As persoas usuarias da Coordinadora poderían dividirse en dúas categorías:
– Persoas vinculadas ás ONGD galegas: directivas, voluntariado, persoas socias… A Coordinadora se relaciona con elas a través de ferramentas de comunicación externa; a través da organización de actividades de formación e divulgación; e a través da convocatoria de reunións e asembleas. Neste caso é o persoal contratado da Secretaría Técnica da Coordinadora (3 persoas) e a Xunta Directiva (9 persoas) as que promoven estas actividades.
– Persoas usuarias: Por outra banda, e a diferencias doutras organizacións sociais, as persoas usuarias (ou beneficiarias) das ONGD viven nos países do Sur e a relación establécese dende fóra de Galicia. Faise a través das delegacións das ONGD nos países onde se traballa pero, sobre todo, a través das organizacións locais socias coas que se desenvolve de forma compartida o traballo nestes países.
152.G00
Coloquio con Paula Tomé de Radio Prometea
El grupo de trabajo 152.C00 para profundizar en nuestro trabajo acerca de los medios comunitarios hemos realizado un coloquio con Paula Tomé de Radio Prometea. A continuación adjuntamos los vídeos con la información que consideramos más destacada así como con algunas preguntas realizadas al finalizar su exposición. 1.- ¿Qué son los medios comunitarios y, en concreto, Radio Prometea? 2.- ¿Por qué nace Radio Prometea? “Por necesidade pura e dura, para que as persoas con diágnosticos psiquíatricos teñamos unha oportunidad para falar con voz propia e sen tutela profesional” 3.- “Vémonos como calquera outra persoa” 4.- Desde Radio Prometea también tratan de recuperar la figura de personajes importantes de la historia que han padecido en algún momento de su vida algún diagnóstico psiquíatrico. 5.- Pregunta: En tu opinión, los medios de comunicación ¿han supuesto una de las principales trabas y han sido uno de los principales creadores de estigmas que os han impedido integraros más en la sociedad? 6.- Pregunta: ¿Qué diferencias puede haber entre desarrollaros en una radio comercial o tradicional y desarrollaros en CuacFM? 7.- Pregunta: ¿Crees que se utiliza la condición de enfermo mental como excusa en ciertos crímenes? // Medios comunitarios como oportunidad para disfrutar de nuestra profesión. GT: 152.C00 PÉREZ MARQUINA, CRISTINA 152.C01 RODRÍGUEZ SOTO, ESTHER 152.C02 SANTIAGO ARJONES, PAULA 152.C03 SILVA TROYÓN, YOHANA 152.C04 VIEITEZ OTERO, SARA 152.C05
Equus Zebra opina sobre la comunicación en su ONG
El grupo 152.G00 nos pusimos en contacto con Equus Zebra, la ONG dedicada a la integración sociolaboral de personas en riesgo de exclusión social, para que nos acercara su opinión sobre cuál es la labor de los medios de comunicación y en qué medida es efectiva. Así contestó nuestra firma invitada:
– ¿Se ven representados los grupos sociales que os ocupan en los medios de comunicación?
– ¿Existe una comunicación efectiva entre las personas de diferente raza o procedencia y las del país receptor? ¿Se ven incluidos en la comunidad?
– ¿Qué relación existe entre los miembros de la comunidad que compone Equus Zebra?
– ¿Creéis que las labores de sensibilización que lleváis a cabo son efectivas? Si no es así, ¿Qué creéis que falla? ¿Recibís algún tipo de ayuda en este sentido?
El Partido Popular nos da su opinión
El GT 152.B00 aporta la firma invitada del Partido Popular acerca del tema que estamos tratando nosotros, el observatorio de medios. Así pues, desde el PP aseguran:
Los medios juegan un papel imprescindible en una campaña electoral, ya que transmiten con independencia y rigor las propuestas electorales de los candidatos. Esa es sin duda la tónica general. El Partido Popular de Santiago tiene la responsabilidad del Gobierno municipal y realiza el máximo esfuerzo por trasladar a los ciudadanos, a través de los medios, las cuestiones de interés público relacionadas con la gestión municipal. La independencia informativa a la hora de reflejar esta realidad está por encima de cualquier otra consideración pero, en general, es necesario destacar la profesionalidad, el sentido de servicio público y de defensa de los intereses de la ciudad de que hacen gala los medios locales. Por otra parte, el papel que juega la mujer en nuestro programa es el mismo que los hombres. El reparto de responsabilidades se hace en función de la valía personal, sin ninguna otra consideración. Con este criterio, hay que destacar que la mujer tiene un gran peso en el Gobierno municipal actual y también en el equipo del Partido Popular local.

Firma invitada en nombre de la Alcaldía de Santiago de Compostela (PP). // Alcalde: Agustín Hernández.
GT 152.B00
No va a ser algo fácil
Para bien o para mal, nuestro proyecto ha llegado a su fin. Sobra decir que después de estos cuatro meses de trabajo, no hemos podido conocer ni la milésima parte del ámbito hacia el que enfocamos nuestro trabajo, pero es probable que ni una vida entera nos llegase para hacerlo.
Hace dos días una de nuestras compañeras, realizó el making off de nuestro trabajo. Además de un muy buen rato recordando ciertas anécdotas, pudimos pararnos a reflexionar sobre la realidad actual del periodismo, así como de sus más destacados males.
Son varias conclusiones las que sacamos, y, como decimos en el mismo, puede que en ocasiones nos desviásemos del objetivo principal que teníamos, basado únicamente en el análisis de periodistas-audiencia, fuentes-periodistas y el tratamiento de los hechos noticiosos por parte de los diferentes medios. En cambio, estamos todas de acuerdo en que, sin pretenderlo, hemos aprendido ciertos conocimiento y nociones y adquirido determinadas experiencias que seguro nos resultarán muy útiles el día en que ejerzamos.
Hemos sido testigos de las dificultades que en muchas ocasiones supone el contactar con las fuentes de información. Nadie pone en duda que un periodista debe contrastar el mayor número de datos posible. Pero, tras la realización de este trabajo, salta a la luz la necesidad de disponer de una red de fuentes fiables a las que acudir con frecuencia o, aunque no suene muy bien, en caso de necesidad.
Destacamos también lo poco y mal informados que están los ciudadanos. Mi compañera Helena destacaba el hecho de que son muchas las ocasiones en que las personas únicamente leen los titulares. Puede que muchas lo hagan por ignorancia o falta de interés, pero estoy segura de que muchas otras lo harán porque ya no tienen la mínima confianza en los medios. Estos no siguen, desde luego, los valores de honestidad y honradez que predican las más básicas teorías del periodismo. Pero este es un problema muy difícil de solucionar, si de entrada no tenemos un sistema que defienda hasta el final al periodista y su profesión.
RIVERA MOLINS, IRMA 152.D05
Entre la vida y la muerte
Por finalizada mi colaboración en esta actividad decidí subir una última vez al tema de nuestros antepasados, concretamente a mi abuelo que murió en el aňo 2007, pero nadie me impresionó con las historias tanto como este gran hombre y creo que una de mis entradas debería decir algo sobre su vida y las luchas en la Segunda Guerra Mundial.
Otto Spacek, el piloto Checoslovaco de la Segunda Guerra Mundial que luchaba contra la Alemania en Gran Bretaña y Francia, nació en 1918. Pasaba su juventud en el parte bonito de la Republica Checa que se llama „Nachodsko“ y tenía la infancia generalmente tranquilla, con el apodo „lick“, que le puso su compaňero de clase por lo que Otto fue un individuo sincero, con los brazos abiertos para los demás.
En los años 1936-1938 se graduó en la formación de pilotos en Prostejov. Tuvo solo veinte años cuando se decidió que no queda en su casa después de llegada de los alemanes, pero que ayudará a la República. Entonces abandonó el país escondido en un tren de carga y disfrazado de un Scout. Se fue a través de Polonia a Francia donde luchaba en el frente occidental. Después de la caída de Francia luchaba como piloto en Gran Bretaña en la RAF. Luego fue destinado al escuadrón de caza 313 donde permaneció hasta el fin de la guerra. Participó en innumerables combates, por ejemplo en La invasión de Normandía en 1944.
Una de las historias más fascinantes para mí es esto: “Un día por la maňana despegamos para una guardia normal, todo fue bien y nosotros estuvimos muy risueňos. Inesperadamente veo con mis ojos propios acaso treinta bombarderos alemanes en el aire. No tuvo ni la oportunidad para hacer algo y al rato yo estuve allí sin mis compaňeros, el resto fue derribado. Dispararon contra mí mucho y había un montón de las balas que alcanzaron mi avión. Nunca estuve tan desesperado. La máquina se incendió y yo vi solo el humo en el alrededor. En una altura más o menos de un kilómetro yo salté del avión y mi punto de caída estuvo la línea férrea. Todos los ángeles guardianes tuvieron que estar conmigo en este momento, porque yo sobreviví y mi mayor problema era lo que me diclocé el tobillo. Antes de que pudiera encender el último cigarrillo con mis manos que me tiemblan, había un hombre francés y me lo encendió”
Mi abuelo ganó muchos premios checos y extranjeros también para sus méritos en la Guerra. Sobrevivió seis accidentes de avión y con cada nuevo peligroso de muerte estuvo más y más optimista. Cuando abandonó el país, se tuvo que desprender de su amada, mi abuela, que desgraciadamente murió este aňo. Después de regresar a casa, 60 largos años más tarde, se reunieron de nuevo, no esperaron para otros obstáculos y se casaron muy pronto. Esta historia increíble y toda la vida de mi abuelo fue gran inspiración para un de los directores más importantes en la Republica Checa y para la película que se llama „El mundo azul“. En el „último vuelo el picado“ había muchas personas para homenajear.
Hay las fotografías de mi abuelo y también el fuente del vídeo sobre la película „El mundo azul“ abajo.
PIPKOVA, LINDA 151.G05
Una última pregunta
Durante estos meses hemos dedicado nuestros posts a analizar ideas, conceptos y movimientos humanos, todos basados en la comunicación, la comunidad, las redes… Hemos hablado de comunicación para el desarrollo, del buen vivir, de las radios comunitarias, del Do It Yourself e incluso de historias de vida(https://admincom2.wordpress.com/). Al no seguir una línea temática única, cada post funcionaba como una introducción a los diferentes temas que iban surgiendo, y pretendían ser un reclamo que incitara a conocer más sobre el tema.
Este post ya no trata ningún tema, ni pretende motivar ninguna investigación, sino simplemente soltar un pensamiento al aire, una pregunta que pueda servir ya no para contar una historia empezada, sino quizás para empezar una nueva.
Después de haber definido mil y una veces los conceptos de comunicación, comunidad, etc., estoy seguro de que cada uno de nosotros tiene interiorizada una versión diferente, y también nos surge una imagen mental diferente cuando intentamos aplicar estos conceptos a la práctica. Fuera de toda definición y de lo que se nos haya quedado dentro o no, hay una cualidad dentro de todos estos conceptos con la que sí coincidimos, y es la utilidad. La comunicación es útil. Porque la hemos visto aplicada a la alfabetización de adultos, a la lucha por la igualdad de géneros, al poder y a los no poderosos, y a prácticamente cualquier cosa que nos imaginemos, y lo hemos visto funcionar.
Últimamente se están dando en el mundo una serie de situaciones un tanto particulares, por así decirlo; una guerra en el este de Europa de la cual cada vez nos llega menos y menos es lo que entendemos, otra más hacia el este aún con un Estado Islámico cuyas intenciones están en el otro extremo de la sensibilidad contemporánea, y dentro de casa una ‘crisis’ política que viene a sumarse a la que ya teníamos en la economía, quien sabe si quizás siempre fue la misma. Mi pregunta por tanto es, ahora que tenemos la capacidad de construirnos una panorámica de lo que ocurre en el mundo, que compartimos indignación y resentimiento por las cosas que vemos y que ocurren a nuestro alrededor, que nos sabemos todas las historias de héroes y revoluciones y el día a día en el que nada cambia,
¿Qué es lo que nos impide aplicar esto que ya hemos visto funcionar otras veces para HACER en voz alta lo que todos pensamos?
VAZ ÁLVAREZ, MARTÍN 152.H05
Corta pero intensa historia
Nuestra historia con COGAMI ha sido corta, pero en realidad ha resultado ser bastante intensa. Hemos aprendido cómo es la comunicación interna en un empresa, cómo se comunican con sus usuarios, cómo funciona la confederación, los problemas que tienen hoy en día, cómo ayudan a las personas con algún tipo de discapacidad en sus centros de día y también como han dejado de lado a otros tantos.
En este post haré un recorrido desde el principio hasta el final de esta historia por medio de los pots que semana a semana hemos ido publicando.
Como dijimos en uno de nuestros primeros posts grupales, al empezar a trabajar con esta asociación, COGAMI, la relación no se desarrolló todo lo bien que hubiésemos querido, por no decir que tuvimos tantos problemas e impedimentos que casi nos veíamos imposibilitados a la hora de desarrollar nuestro trabajo. Nos enfrentamos a la imposibilidad de ponernos en contacto con usuarios por medio de ellos, no podíamos acceder a más información que la que podía leerse en la memoria anual de COGAMI, banalidades que podían encontrarse en la página web y que nosotros no vimos en nuestras visitas.
Más adelante, después de documentarnos más a fondo en el tema COGAMI y tras varias visitas a la asociación sin conseguir información de interés, nos enteramos de los problemas que COGAMI llevaba teniendo ya varios años con alguna de sus empresas, REGAKI por ejemplo. Al conocer esta información decidimos enfocar el trabajo desde no solo un ángulo, sino desde dos, desde el lado de COGAMI y lo que allí podíamos hacer y, por otro lado, la visión de las personas con discapacidad que COGAMI había dejado en la estacada. De modo que hablamos con varias personas que nos podían ayudar y abrir los ojos. Así es que podéis encontrar posts como son el de Aurora, una ex trabajadora de REGAKI o Carmiña Naviero, representante del CIG que apoya a estos trabajadores.
La siguiente semana teníamos que dar un paso más, ya casi no nos quedaba nada que decir ni de lo que conseguíamos visitando COGAMI ni de los ex trabajadores. Queríamos hablar con algún usuario que nos contase lo que hace COGAMI desde dentro, sin que fuesen los propios trabajadores, pero seguían diciéndonos que no podíamos hablar con ninguno. Gracias a Marcelo conseguimos ponernos en contacto con una de las trabajadoras de la asociación, María. Ella nos dijo que la única manera de hablar con los usuarios es visitar los centros de día, donde las personas con discapacidad realizan actividades al aire libre, aprenden un oficio o cursan sus estudios, entre otras cosas. Así que decidimos subirnos al bus camino a los centros; visitamos los centro de Silleda y de Pontevedra, este último destinado a personas con Gran Discapacidad Física.
Esta misma semana hubo en las calles de Santiago de Compostela, una manifestación contra COGAMI, organizada por los trabajadores que fueron despedidos y sindicatos a su favor.
Una experiencia que además de enseñarnos la ayuda que se le ofrece a las personas con algún tipo de discapacidad y los problemas con los que ellas viven, nos ha servido también para ser conscientes del trato que se les da a estas personas en los medios de comunicación y en la publicidad sobre todo. Uno de los anuncios que ponemos como ejemplo es el de la nueva campaña de la ONCE.
Como dijo Pepe, uno de los usuarios en Pontevedra: “Nosotros somos personas como los demás, no nos gusta que si hablan de nosotros sea para intentar dar pena, yo no quiero darle pena a nadie”.
Como conclusión, hemos de destacar que hemos conocido la dualidad de esta asociación, los dos lados de COGAMI. Por un lado está el COGAMI administrativo, los que se encargan del papeleo, comunicación, etc. con quienes no hemos podido llegar más allá. por otro lado el COGAMI social, el voluntario, el que está de verdad en contacto con los discapacitados. Personalmente, me quedo con este último.
LORENZO SOBRAL, SOFÍA 151.C05
El Observatorio de Medios centrado en las Elecciones Municipales de SdC continúa
Y aquí está, el último post, en este blog, del Observatorio de Medios centrado en las Elecciones Municipales de Santiago de Compostela. Para finalizar, vamos a tratar el resultado de la encuesta de voto, que publicó no hace mucho Compostelactual, donde se reflejan unos datos bastante interesantes.
Es importante destacar que el PP volvería a ganar las elecciones con un 34,2% de voto, pero no conseguiría la mayoría absoluta. Compostela Aberta, en su primera cita electoral, pasaría a ser la segunda fuerza con un porcentaje de voto del 27%, por lo que estos dos partidos asumirían el biopoder (como decía Kjellén: busca el control de la vida de las personas) de la capital gallega; por delante de PSOE (20,1%) o BNG (8%). Por lo tanto, PP y Compostela Aberta deberán pactar si quieren la mayoría total y ser, al unísono, los encargados de la biopolítica santiaguesa, del buen ejercicio de la vida de las personas compostelanas. Es preciso destacar aquí que mi compañero Jose Riveiro, que tuvo la oportunidad de mantener una conversación con Víctor Casas, Secretario General de Podemos en Santiago de Compostela, trató en uno de sus posts el tema de la mujer en la propuesta política de este partido para Santiago, aquí os dejo el enlace a sus palabras sobre este tema.
Por otra parte, en el último post de mi compañero Borja Melchor tuvimos la oportunidad de conocer la opinión del analista político Carlos Neira sobre el tratamiento que reciben las noticias. Reflejamos un tuit aquí de Carlos que, cuanto menos, da que hablar: “Non vos asustedes se todo o mundo vos fala de enquisas electorais ás que responderon e ningunha sae publicada. Nos últimos 20 anos en Galicia o 80% das enquisas só se publican cando lle vai mal á esquerda”. Como podemos observar, Carlos Neira nos deja bien claro lo que prima en el periodismo de hoy en día: la mercantilización; y es que tal y como decía Polanyi “todo es mercancía”. Otros economistas como Stiegler incluso hablaban de una comparación entre los medios de comunicación, el consumismo y el beneficio. Debemos tener en cuenta que hoy en día esto es una empresa periodística y, como toda empresa, busca el máximo beneficio sin importar la objetividad o la transparencia de la información que se “vende”, porque no se trata de “comunicar” (buscar una puesta en común con respuestas no programadas à foros) o “informar” (relación causa – efecto), se trata de obtener el máximo beneficio (€).
Hasta aquí llega nuestra aportación al blog https://comunepersoal.wordpress.com, si queréis seguir informados de toda la actualidad sobre este Observatorio de Medios y conocer cómo pueden las “empresas periodísticas” llegar a manipular la información nos podéis seguir en el blog adscrito al de la materia, en el que seguiremos con el análisis de los medios de comunicación. Ha sido todo un placer.

GT 152.B00
Jose Riveiro (152.B04), Borja Melchor (152.B02), Cristina Mera (152.B03), David Valverde (152.B05) y Marcos Martín (152.B01)
VALVERDE CABALEIRO, DAVID 152.B05
Finalizando a nosa viaxe por (Hist)América
Estamos preto de rematar o traballo que fomos xestando ao longo do cuadrimestre. Durante estes tres meses estivemos traballando co grupo de investigación HistAmérica co obxectivo de coñecer como se produce a comunicación entre os diferentes membros e como se van tecendo relacións persoais co entorno. Para iso, buscamos información sobre o seu funcionamento, afondamos sobre o concepto de ciencia, puxémonos en contacto co gabinete de prensa da USC, entrevistamos a unha xornalista de El Correo Gallego… Levamos a cabo un traballo de campo que contextualizase as conclusións ás que queriamos chegar na fin de curso e, a partires deste momento, comeza a labor de análise.
Aínda nos quedan tarefas por facer. Temos concertadas as últimas entrevistas para a semana que vén. Hai varios aspectos que, por considerar de enorme relevancia, quere
mos recalcar. Un deles é a relación do noso grupo con universidades americanas. Aínda que foi obxecto de post do luns, estamos á espera de máis información por parte delas. Tamén queremos seguir puntualizando algunhas das conclusións que sacamos a partires da entrevista con Lois Celeiro porque a importancia que xoga o gabinete de prensa dentro dos grupos de investigación é innegable. E aínda que temos unha visión global do funcionamento, queremos matizar certos aspectos que nos resultaron salientables. E, por último, entrevistar a un profesional do sector, un xornalista científico que nos axude a trazar as últimas pinceladas do traballo.
Entre o que levamos feito e as últimas tarefas que nos quedan por levar a cabo, as conclusións comezan a irse esbozando. Aínda que non son as definitivas, o mundo da investigación resultounos moi interesante e atopámonos cun campo de traballo que ata o momento era descoñecido para nós. Tamén fomos capaces de entender a incuestionable relevancia da comunicación e da difusión de coñecemento. Pero, sobre todo, comprendemos a grande carencia que existe en torno ao concepto de ciencia.
FILLOY MARTÍNEZ, LAURA 151.B05
A muller e a literatura
Con este post damos por finalizada a nosa andaina polo mundo dende a perspectiva feminina, sen embargo, non é un adeus, senón un ata sempre; xa que creo de extrema necesidade ter en conta todo o que se contou aquí, a figura da muller en diversos campos do saber, ó longo da historia, para visualizar cara onde camiñamos sen chegar a cometer erros do pasado e construír un futuro igualitario e equitativo para os dous xéneros. Dito isto, gustaríame rematar o noso periplo analizando ó xénero feminino no ámbito que a min máis me gusta: a literatura.
En tódalas artes e disciplinas a muller estivo relegada a un plano secundario: filosofía, deporte, literatura… A primeira escritora da que temos testemuña (os estudosos difiren) é Safo de Lesbos (s.VII a.C): poetisa grega desenvolveu a poesía lírica de temática amorosa, o que levou a todo tipo de cotilleos entre os seus contemporáneos. Safo non escribía sobre a política da sociedade grega porque, como sabemos, as mulleres non eran consideradas cidadáns polo que non podía exercer a política.
A seguinte na lista é Sor Juana Inés de la Cruz (México 1651-1695). Rachando cos convencionalismos de seu tempo por demostrar interese académico e capacidades de libre-pensamento, Juana Inés foi unha rapaza superdotada. A súa literatura é de estilo barroco e desenvolveu lírica, auto sacramental e teatro, parindo obras como Primero Sueño ou Los empeños de una casa.
Pegamos un salto no tempo para achegarnos ata o século XIX e o Romanticismo. Aquí temos a unha das escritoras máis relevantes e influíntes de toda a historia literaria: Mary Shelley, a escritora de Frankenstein. Filla dos filósofos Mary Wollstonecraft e William Godwin fuxiu de casa ós dezaseis anos co seu amado, Percy Shelley, na compaña de Lord Byron. O Romanticismo, o desencanto e a bohemia inspiraron a Mary a escribir a primeira obra de ciencia ficción, un clásico que deu a volta ó mundo.
A seguinte é a autora do clásico da literatura Cumbres borrascosas, Emily Brontë. Icona da literatura inglesa, esta escritora empregaba pseudónimos para poder publicar as súas obras sen temor ós prexuízos masculinos da época. Xunto coas súas irmás, Charlotte, cuxa obra cumio é Jane Eyre, e Anne con Agnes Grey, son consideradas autoras irremplazables da literatura inglesa.
Rematamos coa feminista Virginia Woolf. Figura esencial do panorama literario londinense, pertencente ó círculo Bloomsbury e unha das máximas expoñentes do modernismo literario do século XX; defendeu a exclusión que sufrían as mulleres no panorama literario en moitos dos seus escritos feministas, sobre todo no ensaio Una habitación propia. Tamén cultivou a literatura narrativa con obras como La Señora Dalloway ou Al faro.
A dia de hoxe aínda persisten estigmas que perseguen á muller en tódolos ámbitos. Na literatura non ía ser menos. A propia J.K.Rowling foi interpelada polo seu editor cando firmou o primeiro tomo de Harry Potter como Joanne Rowling, suxerindo as iniciais para masculinizar o nome da autora porque así vendería máis.
151.A05 FUMEGA GONZÁLEZ ROBERTO
Ata pronto con comida ecolóxica
Neste último post quero eu, e en nome do meu grupo, facer unha reflexión sobre todo o que levamos afondado en post anteriores acerca do mundo rural e a presenza destas mulleres rurais nos medios de comunicación. Para elo quero mostrarvos unha noticia que saíu na Voz de Galicia, na cal se entrevista a varios empresarios que empezaron no mundo da agricultura ecolóxica como nova saída profesional. En concreto interésanos a última moza entrevistada, Judith García Andrade, que como moitas das mulleres coas cales falamos di que “ o traballo do campo é moi gratificante pero está moi pouco valorado”, aínda así, esta moza coruñesa pareceulle máis interesante a idea de dedicarse a agricultura que seguir estudando, algo raro no mundo actual.
http://www.lavozdegalicia.es/noticia/agro/2015/04/12/nicho-agricultura-ecologica/0003_201504G12P40995.htm
A iniciativa desta rapaza a facer agricultura ecolóxica non é estraña, e como vimos ó longo de todo este tempo, é a principal para as mulleres que se queren dedicar a isto ou que simplemente levan toda a vida no campo e queren reinventarse. Dende aquelas que apostan por crear a súa propia tenda, aquelas outras que teñen distribuidores que comercializan o produto en diferentes fogares, até aquelas últimas que venden en mercados como o de Santiago de Compostela “Entre Lusco e Fusco”. A agricultura e gandaría ecolóxica é un sector en auxe que está facendo que as mulleres rurais se encontren cómodas nun espazo que moitas veces se ve masculinizado, e eu creo que ese é un paso moi importante para que se vexan os labores tan importantes que realizan as agricultoras no rural.
Polo tanto, e amodo de pequena conclusión, aínda que penso que queda moito camiño por recorrer para que a presenza do xénero feminino no rural se vexa na sociedade igual que o masculino (aínda que na realidade é maior); o desenvolvemento de novos tipos de agricultura que permitan a muller unha maior visivilización e un maior recoñecemento do seu traballo son fundamentais, aparte de novidosos e gratificantes.
VILLAMARÍN ALONSO, MARÍA ISABEL 152.E05
La tercera edad en el olvido
En este post voy a analizar el sector de la gerocomunicación, centrándome en una de las mayores empresas de la atención a la tercera edad, Geriatros.
Las personas mayores no tienen voz en los medios de comunicación, o no en la medida en que deberían tenerla, ya que no suele ser un tema de interés para la sociedad, salvo cuando te encuentras con el problema en primera persona. Como consecuencia de ello, en la calle existe una gran desinformación en lo que se refiere a la atención socio-sanitaria. Esto es debido a que en la sociedad actual y en estos tiempos en los que los avances de la tecnología son continuos, se prima lo joven, lo nuevo y se obvia la experiencia, el pasado.
Ante esta dificultad de las personas mayores para acceder a los medios de comunicación, Itziar Pérez, trabajadora en prácticas de Geriatros, sostiene que “la comunicación directa, en persona, es la mejor. La mayoría de nuestros mayores se sienten solos y agradecen la compañía, que les escuchen, que les hagan caso”.
Asimismo, Geriatros cuenta con un gabinete de comunicación que se encarga de cuidar cada una de las apariciones de la empresa en los medios de comunicación, bien sea como empresa, a través de uno de sus profesionales, a través de uno de sus residentes, por eventos organizados en las residencias, proyectos de investigación, etc. “Nuestra prioridad es promover la imagen de la marca de la empresa y difundir su labor en el campo socio-sanitario. Priorizamos todo hecho noticiable en función de su interés y diseñamos una estrategia comunicativa en cada ocasión para ser más efectivos”, afirma Consuelo Chaves, periodista del gabinete.
“Salvo la revista ‘Senda’ no hay ningún medio de comunicación específico para la gente mayor. Y en los medios convencionales no hay contenidos dirigidos a este sector de la población”, explica Consuelo.
Queda patente que la gerocomunicación es uno de los nichos del periodismo, ya que todavía no es un sector maduro y se encuentra en pleno crecimiento.
PÉREZ RODRÍGUEZ, CRISTINA 152.G05
No es más que un “hasta luego”, no es más que un breve “adiós”
“Si alguna vez han visto la obra de “Peter Pan”, recordarán cómo el jefe de los piratas estaba siempre haciendo su último discurso de despedida por temor de que, posiblemente, cuando llegara la hora en que habría de morir, no fuera a tener tiempo para darlo a conocer.
Así me sucede a mí, y aún cuando no me estoy muriendo en este momento, ésto tendrá que suceder uno de estos días, y deseo decirles una palabra de despedida. Recuerden: esta es la última que oiréis de mí, por lo tanto, medítenla.
He tenido una vida muy dichosa, y deseo que todos ustedes tengan también vidas muy dichosas.
Estoy convencido de que Dios nos ha puesto en este mundo maravilloso para que seamos felices y gocemos de la vida.
Pero la felicidad no proviene simplemente de la riqueza, ni de tener éxito en la carrera, ni dándose uno gusto a sí mismo. Un paso hacia la felicidad es hacerse uno sano y fuerte cuando niño, para poder ser útil y así poder gozar de la vida cuando se es hombre.
El estudio de la naturaleza les enseñará cómo Dios ha llenado de cosas bellas y maravillosas este mundo para que lo puedan gozar.
Estén satisfechos con lo que les haya tocado y saquen de ello el mejor partido que puedan. Vean siempre el lado bueno de las cosas y no el malo.
Pero la verdadera manera de obtener la felicidad es haciendo felices a los demás. Traten de dejar este mundo en mejores condiciones de como lo encontraron; de ésta manera, cuando les llegue la hora de morir, podrán hacerlo felices porque, por lo menos, no perdieron el tiempo e hicieron cuanto les fue posible por hacer el bien.
“Esten Listos” en ésta forma, para gozar de una vida dichosa y morir dichosos: aférrense a su Promesa Scout siempre, aún cuando hayan dejado de ser muchachos. Que Dios los ayude a hacerlo así.
Su amigo,
Baden Powell”
Así se despedía el creador de los scouts, del movimiento del que hemos estado hablando durante las últimas semanas. Este es también mi último post y quería recordar en él a esta importante figura. Pero no es el único que tiene un hueco. También la scout Uxía Cabaleiro, que pertenece a la asociación con la que hemos trabajado esta temporada, Grupo Scout Guía Vasco da Ponte, tiene su espacio. Ante la pregunta de qué le ha parecido la experiencia de ayudarnos con este proyecto, respondió lo siguiente:
“Sin duda, lo que más me alegra es poder haber difundido más a los scouts. Y es que es un movimiento poco conocido, y lo que se conoce de él es, normalmente, equivocado. Por tanto, haber podido colaborar para difundir esta asociación de la que estoy tan orgullosa y ayudar a dar a conocer a los scouts y sus valores ha sido todo un honor. Espero que a todos os haya gustado y estáis invitados a vernos cuando queráis”.
Por mi parte, y en nombre de mi grupo, diré que ha sido un trabajo interesante. Hemos aprendido mucho de la cultura scout, del escultismo, de sus valores, de su forma de enseñar jugando, de su manera de trabajar, del mundo scout tanto laico como católico, de la educación,… En fin, un trabajo de lo más enriquecedor.
Y antes de marcharme, me gustaría compartir con vosotros la canción de despedida de los scouts, que cantan dándose la mano con los brazos cruzados y formando un círculo.
LAREO VILELA, LIDIA
151.H04
Un kilo de ayuda.
Como lo mencioné en la anterior publicación seguiré ahondando en el tema de las asociaciones y el porqué de su existencia y la presencia e importancia de los medios de comunicación es esto. Y es a través de estas lineas que compartiré con ustedes un ejemplo de algo que desde hace varios años sucede en Mexico.
https://www.youtube.com/watch?v=oendN8qTxK0
“Un kilo de ayuda”, es el nombre de una fundación mexicana que pretende ayudar a niños en las distintas zonas vulnerables de la república, brindando servicios médicos y específicamente de nutrición, a través de ellos y con diferentes programas ayudan a los menores a tener una alimentación más adecuada y con ello lograr una mejor calidad de vida.
Esta asociación no puede ser la excepción en trabajar conjuntamente con otras y con empresas, en este caso existe una lista enorme, en los que se encuentran diferentes empresas de autoservicio, como lo son Chedraui, Comercial Mexicana, Del Sol, Soriana, Wal-Mart , Aurrera, Sam´s, Suburbia, Oxxo, entre otros. Así como empresas especializadas, American Express, Beer Factory, Blockbuster, Fundación Modelo, Fundación Televisa, diferentes hoteles, farmacias, restaurantes y no podían faltar disto medios de comunicación, de los cuales igual existe una enorme lista, pero basta con saber que los más populares y comerciales están presentes.
Contaré un poco como es que esto se hace presente, tú enciendes la televisión y en ésta transmiten comerciales sobre la fundación, informandote de forma positiva las obras que realizan y mostrando siempre lo beneficioso de su existencia, algo similar sucede en la radio o en la prensa, entonces tu creas un concepto de dicha asociación, y como ésta trabaja a favor de la infancia, pues es aún más conmovedora y te engancha gracias a la imagen de los niños, ya que estos siempre serán un punto clave después vas al supermercado en búsqueda de algún producto, pero al comparar distintas marcas, encontraras en una de ellas sobre su empaque el logotipo de un kilo de ayuda, y gracias a toda la información que ahora
tienes es muy probable que compres esa marca creyendo que estas aportando y colaborando aún cuando debas pagar más por el producto, algo similar sucede al pagar en caja, ya que las señoritas que te atienden te preguntaras si deseas redondear los centavos, porque al redondear este dinero se destina a la fundación, pero esta tienda de autoservicio muy probablemente decida buscar la manera de deducir impuestos a través de supuestas donaciones que son hechas por la empresa, pero en realidad es el dinero de las personas, y con este ejemplo puedo dejar más en claro la publicación pasada. Sé que estás publicaciones descontextualiza el tema de infancia y juventud, pero realmente me intrigó este tema y creí conveniente exponerlo, aunque es importante mencionar que el uso de la imagen de un niño siempre será muy conveniente como estrategia al crear una asociación.
https://www.youtube.com/watch?v=AJgFM887t2s
https://www.youtube.com/watch?v=CyH-00PGtZ8
https://www.youtube.com/watch?v=yxSTGXrdJ04
Tania Vázquez Flores 152.F05
Asociaciones, el porqué de su existencia
En esta publicación me permitiré hablar sobre dos aspectos, el primero es el porqué la creación de distintas asociaciones y la relación o el trabajo que tienen los medios de comunicación con éstas. A partir de trabajar para este blog y con la ayuda de una asociación, me detuve a mirar y analizar sobre algunos aspectos de ésta y así fue como llegaron diversas cuestiones a mi cabeza, ¿Por qué lo hacen? ¿Por qué existen este tipo de asociaciones que brinda ayuda a distintas personas? ¿Qué obtienen haciendolo? Desde una perspectiva, quizá un tanto cruda, considero que nadie actúa sin obtener algún beneficio, que las personas hacemos cosas, esperando algo a cambio , y creo que la asociación con la que hemos estado trabajando no es la excepción.
La asociación con la que estuve apoyandome así como en muchas otras tiene financiadores, que son empresas y organizaciones tanto públicas como privadas que destinan cierto capital para apoyar en el desarrollo y mantenimiento de éstas. Pero, ¿por qué estas empresas dan esos recursos?, bueno, en muchas ocasiones a través de estas donaciones se les permite hacer una deducción de impuestos, beneficiándose entonces en el aspecto económico, que también será beneficiado al a través de las asociaciones hacerse promoción y publicidad. Al recibir la asociación ayuda de otros se ve condicionada a actuar a favor de ellos, por ejemplo, si una asociación se encuentra respaldada por una empresa que se encarga de la producción de alimentos, pues ésta tendrá que hacer uso de ellos, y algo similar sucede cuando se involucra alguna religión, la asociación tiende a actuar de acuerdo a los ideales de ésta, haciendo supongo al sentirse comprometida, o al ser una especie de pacto. Ahora, ¿qué papel juegan los medios de comunicación en todo este proceso? Pues es el medio a través del cual se publicitan, dan a conocer tanto su buena labor y los productos que ofrecen. Los distintos medios dan a conocer las labores y beneficios que aporta la asociación pero nunca olvidan mencionar “gracias a quien es posible esto”.
Entonces, es posible observar que al crear una organización que se dice sin fines de lucro, no lo es del todo, o por lo menos no en la mayoría de éstas, ya que al crearlas todos o la mayoría ganan, las diferentes agrupaciones, sean empresas, organizaciones y asociaciones se unen formando una especie de redes donde trabajan en conjunto haciendo creer que todas sus acciones son sin ninguna intención de obtener ventajas. En la siguiente publicación mencionaré un caso en concreto que me parece muy interesante.
Tania Vázquez Flores 152.F05
“Una mujer tiene que estar donde ella quiera”
Siguiendo un poco el anterior post de mi compañera Elena (micromachismos), quiero enseñaros un vídeo que plasma la realidad de la mujer, pero con distintos protagonistas. En este vídeo, los hombres son los que sufren, el sexo “débil”. Puede que ya lo hayáis visto, pero me parece muy ilustrador. Creo que poco tengo que comentaros de él, habla por sí solo.
Esto ya no serían micromachismos. Son costumbres que los hombres tienen enraizadas desde hace demasiados años, y que por ahora parecen no cambiar mucho.
Saliendo del dominio del mundo por parte de los hombres, hay numerosas mujeres que por su importancia en su época dejaron su nombre marcado en la historia gracias a hechos o descubrimientos que las hicieron destacar y sobresalir entre los hombres.
Cleopatra VII (69-30 a. C.) fue la última reina del Antiguo Egipto. Ocupó el trono con 18 años y defendió a Egipto de la expansión del Imperio Romano. Para conseguirlo mantuvo una relación con dos de los mayores líderes del Imperio, Julio César y Marco Antonio, pero no relaciones románticas, sino alianzas políticas.
Boudica fue una reina guerrera de los icenos (tribu británica) que consiguió organizar a todas las tribus de Gran Bretaña y vecinas para que se levantaran en contra de la dominación del Imperio Romano después de su invasión en el año 43.
Juana de Arco (1412-1431) pasó a la historia porque con 17 años convenció al rey Carlos VII de expulsar a los ingleses de Francia. Lideró una revuelta francesa contra la ocupación inglesa durante la Guerra de los Cien años, consiguiendo importantes victorias como la de Orleans. Tras ser capturada por los ingleses, la entregaron al clero y fue juzgada por herejía, condenándola a la hoguera.
Catalina la Grande (1729-1796) pasó a la historia por ser una de los mejores políticos del siglo XVII. Fue emperatriz de Rusia y jugó un papel muy importante en el desarrollo de los pilares de Rusia como nación, convirtiéndolo en uno de los países dominantes de Europa.
Mary Wollstonecraft (1759-1797) fue una escritora y filósofa inglesa que pasó a la historia por su libro Reivindicación de los derechos de la mujer en el que argumenta que las mujeres no son inferiores por naturaleza, sino que la falta de medios y el no acceso a una educación apropiada genera la diferencia. Fue la primera mujer en decir que hombres y mujeres debían ser tratados con igualdad.
Ada Lovelace (1815-1852) fue pionera en el campo de la programación y computación gracias a sus escritos sobre la manipulación de los símbolos. Fue la única capaz de prever que la capacidad de las computadoras podía ir más allá de los cálculos numéricos.
Florence Nightingale (1820-1910) es una de las pioneras de la enfermería moderna y creadora del primer modelo conceptual de enfermería que defendía la necesidad de un entorno saludable para la mejora de los pacientes. Fue la primera mujer en ser admitida en la Royal Statistical Society inglesa por sus conocimientos matemáticos y sus avances en epidemiología y estadística sanitaria.
Marie Curie (1867-1934) fue una química y física polaca pionera en el campo de la radioactividad. Pasó a la historia por ser la primera persona en recibir dos premios Nobel (uno junto a su marido) y fue la primera mujer en ser profesora de la universidad de París.
Frida Kahlo (1907-1954) fue una pintora mexicana se sobrepuso a enfermedades, accidentes y operaciones y consiguió el reconocimiento mundial de su obra, con un particular estilo que combinaba México con influencias europeas.
Khertek Anchimaa-Toka (1912-2008) fue presidenta del congreso de Tannu Tuvá, siendo la primera mujer en conseguir un puesto similar en todo el mundo.
Benazir Bhutto (1953-2007) fue la primera mujer en ocupar el cargo de Primer Ministro en un país musulmán. Dirigió Pakistán durante dos legislaturas y fue asesinada en 2007, luchando por reinstaurar la democracia en su país.
Sólo son algunas de las mujeres que destacaron en sus respectivos campos. Para finalizar mi aportación al tema y al blog, os dejo otro vídeo. Puede que esté algo alejado de la realidad, pero lo que dice y pide sí es verdad.
FERNÁNDEZ MARTÍNEZ, CARMEN 151.A04
O barrio neoiorquino “Chelsea”, ou tamén coñecido como “Little Spain”
Continuando a nosa investigación sobre a emigración, pareceume curioso o que lin sobre un coñecido barrio neoiorquino chamado Chelsea.
Hoxe en día é un dos lugares máis caros de Nova Iorque, contando cun gran atractivo turístico e cultural, pero no barrio pódese encontrar tamén a historia da gran emigración do noso país. O lugar, na súa maior parte é residencial, pero tamén destaca pola gran cantidade de boutiques exclusivas, restaurantes e galerías de arte, atraídos polos cambios que se están a levar a cabo nos últimos anos no lugar.
Sen embargo, Chelsea foi o destino que moito españois elixiron cando rematou a Guerra Civil, en 1939, como fogar e centro de negocios. Hoxe se encontra alí a coñecida como Spanish Benevolent Association (Asociación Benéfica Española). Esta institución vai cumprir 150 anos e se trata dun dos poucos superviventes da coñecida, na década de 1970, como a “Pequena España”.
Aínda que no século XIX o barrio xa comezaba a estar habitado por algún que outro español, foi a partir da Guerra Civil cando comezou a oleada de emigrantes que saían do noso país. Ao longo deses anos eran incontables os negocios españois que se podían encontrar, desde restaurantes, ata tendas de roupa ou tendas exclusivas de produtos de exportación do outro lado do charco. Hai quen di incluso que grandes intelectuais como Federico García Lorca estivo un tempo vivindo no barrio
Pero a maioría dos españois que alí estaban eran mariñeiros. Algún dos emigrantes que sigue vivindo alí conta que a vida en Chelsea era moi fácil, podían encontrar traballo rapidamente e todo era máis barato.
Pero por desgraza, o vecindario pasou na década de 1970 unha mala época, nos anos 80 tan só quedaban cinco tendas e no ano 2005 pechou a única libraría española que sobrevivía no lugar. Sen embargo, hoxe en día é un dos barrios máis adiñeirados de todo Manhattan.
Luengo Martínez, Diego 151. D05