Daily Archives: 6 Maio, 2015

Page One: Inside The New York Times

page_one_quad72

El tema principal del documental es la crisis de los medios de comunicación tradicionales, en concreto del periódico impreso. Por tanto, en el documental se reflejan los enfrentamientos de The New York Times por sobrevivir en la era de Internet, ya que con el desarrollo de las nuevas tecnologías los periódicos en formato impreso han ido perdiendo el protagonismo del que gozaban años atrás, viéndose forzados al despido masivo de periodistas. Los medios están viviendo una etapa en la que los lectores muestran preferencia por el formato digital, donde la información es “gratuita” y prima la inmediatez. Pero este modelo de negocio en el que la información está a disposición del lector de manera gratuita no resulta viable a largo plazo, dado que los medios, para poder informar libremente, necesitan fuentes de financiación ajenas al poder y a la publicidad. Además, los periodistas de este gran medio, al igual que los muckrakers, eran profesionales de la verificación, ya que su trabajo se basaba en una profunda investigación de todas las informaciones que llegaban a sus manos. Pero para llevar a cabo estos procesos de investigación, para ofrecer una información de calidad, los lectores tienen que ser conscientes de que esto supone un coste. Por ello, The New York Times ha apostado por ofrecer un periódico en formato digital de pago, en el que los lectores mantengan un compromiso con el medio.

El segundo tema que quiero poner de manifiesto es el del biopoder. The New York Times es un medio que no responde a los intereses del poder. Su propósito es informar de la manera más objetiva posible, mostrando el lado más fiel de los acontecimientos, actuando en función del interés público. Ello queda demostrado cuando decide publicar en diversos ejemplares diferentes noticias recogidas de las filtraciones de WikiLeaks, que sacaban a la luz comportamientos inmorales del gobierno.

Esto nos lleva a preguntarnos si la forma que WikiLeaks utiliza para obtener la información es realmente lícita. Pues el trabajo del periodista consiste en ofrecer a la sociedad información veraz, pero no se debe traspasar la ley en ninguno de los procedimientos que se llevan a cabo para obtenerla.

Asimismo, otro de los temas que aparece reflejado en el documental es el relativo a las relaciones interpersonales entre los periodistas. El hecho de realizar reuniones para poner en común las noticias que se van a publicar y la manera en que está organizada la redacción favorecen a la comunicación interna. Por otro lado, se puede observar la competitividad dentro del medio cuando los periodistas compiten para tener la mejor noticia, aquella que ocupe la página principal.

PÉREZ RODRÍGUEZ, CRISTINA 152.G05

Page One: Un ano en The New York Times

Cada etapa histórica está protagonizada por unha tecnoloxía determinada que provoca a paralela adaptación da sociedade a mesma e, polo tanto, a evolución da realidade na que vivimos. Na actualidade, a chamada Sociedade do Coñecemento, que se caracteriza polo auxe dos medios de masas, está vivindo o que podería ser o seu clímax. A causa principal deste drástico cambio na “estabilidade” imperante ata o momento foi a aparición nos anos 90 de internet.

   A prensa sempre foi coñecida como o cuarto poder pola súa función de enriquecer e formar a opinión pública mediante a transmisión de información contrastada e veraz, sen a que non pode existir a democracia. Mais, que ocorre no momento no que a transmisión de información está en mans de calquera individuo? O fluxo de coñecementos que se transmiten é moito maior. Non obstante, o importante non é tanto a cantidade como a calidade. A universalidade de internet é o caldo de cultivo para a aparición do xornalismo cidadán. Todo o mundo ten a capacidade de crear unha plataforma na rede mediante a que transmitir información. Os medios tradicionais souberon, en certa medida, adaptarse a esta nova realidade creando as súas propias webs de noticias e enfrontáronse a insurxente competencia do novo xornalismo cidadán apoiándose na credibilidade que foron ganando co paso do tempo. Destaco o momento no que o filme mostra distintas páxinas da internet que suplen noticias e vese como esa información é completamente copiada de xornais tradicionais, neste caso  The New York Times.

Page_One_quad72_380_256_85_s_c1

   Na miña opinión, o problema principal ao que se enfrontan os medios tradicionais como The New York Times é o método de financiación. Concordo totalmente coa opinión dun dos traballadores deste xornal que afirmaba no documental que hoxe en día cremos que a información debe ser gratis cando sempre houbo que pagar por ela. Na mentalidade das novas xeracións está totalmente implantada a idea de que o acceso ao coñecemento da realidade non debe ter ningún custe de tipo económico. Este é o factor do incesante descenso da venda de exemplares de xornais cuxo nova estratexia de supervivencia é a publicidade ou intentar loitar contra as novas costumes e cobrar pola lectura das súas publicacións online.

A inmediatez, como se viu, está en mans de calquera grazas as novas tecnoloxías. É obvio que a sociedade non pagaría pola superficial información que un usuario corrente poida contar nos 140 caracteres dun tuit cun só click. Pode que a clave de todo isto vaia máis alá da información superflua, o xornalismo do futuro non pode deixarse sucumbir ao momento: debe diferenciarse. Contextualización, explicación de causas e consecuencias poden ser os eixos do éxito dunha información de calidade pola que mereza a pena dar algo a cambio. Profundización no acontecemento, en definitiva. Hai que buscar un incentivo para que a audiencia acuda  a un determinado medio e non se deixe levar por unha frase resumo. Unha vez conseguido isto, a publicidade, que sempre está sedenta de espazos recorrentes por individuos que se poidan converter en futuros consumidores, ven soa. As novas tecnoloxías tamén permiten unha maior interactividade co público, feito que os medios poderían aproveitar no seu favor. A través do feedback poden coñecer as opinións dos lectores e mellorar os seus servizos.

Pode que isto non sexa máis que unha utópica percepción futurista, mais o que si esta claro é que o xornalismo debe aprender e adaptarse nun contexto cheo de dificultades. Ao mellor a clave está en saber aproveitar as posibilidades que este novo mundo ofrece.

Caamaño Deus, Sofía 151.B02

A caída (?) do xornalismo tradicional en primeira plana

Cando a crise dun sector afecta a moitos membros dese medio, a cousa vai mal. Cando afecta a unha das cabezas máis visibles, arrastrando con ela a outros incontables membros, a cousa vai peor. The New York Times, considerado un dos xornais de referencia a nivel mundial, o que marca a axenda do día, ve como un xigante disfrazado de internet e redes sociais o vai acabar destruindo se non é quen de aliarse con el. E non é só o medo do xornal neoyorquino, senón que é motivo de preocupación para todos o que teñen no papel a maneira de gañarse o pan de cada día. Sen dúbida, é un obstáculo difícil de flanquear, pero xa din: ou renovarse ou morrer. Sabendo aproveitar a inmediatez da rede e aportando a veracidade e o rigor que está non sempre dá, podería converterse nun verdadeiro aliado, a pesar de que parece que o que ten data de caducidade é o tradicional.

Un dos motivos que agrava a situación é o que comentaba Brian Stelter, na actualidade ex-reporteiro do The New York Times, cando dicía que “a sociedade está acostumada a que todo sexa gratis ou pareza gratis”. É dicir, Internet apórtanos unha infinidade de sitios web nos que informarnos ó instante da última hora, de xeito gratuíto. Coa fuga de anunciantes que crearon as súas páxinas especializadas, as seccións de publicidade quedan baleiras, así como as arcas de medios como o Times, o que implica unha busca rápida dunha nova fonte de ingresos. Pagar por informarse? Reforzar a idea de “cliente” máis que de “audiencia” non parece ser moi ben acollida pola cidadanía.

A maioría das persoas que buscan informarse xa saben como facelo e a que deben recurrir. Teñen en conta que ante todo, son empresas que velan polos seus beneficios xa que detrás delas hai moitas bocas que alimentar. A isto se refería o magnate Sam Zell ao afirmar que el só pretendía contentar aos seus lectores, non coa verdade, senón co que lles gusta. E isto non ten por que ser así. Os medios actúan como formadores dentro da sociedade, pode concibirse como unha retroalimentación: medios que se nutren do que aportan as persoas e persoas que se nutren co que lles aportan os medios cada mañá. Contar algo novo que sirva para aumentar o coñecemento da cidadanía sobre a realidade é, ao meu pensar, elemental. Doutro xeito, que pasaría se ninguén informase dos secuestros de Boko Haram en Nixeria? Como iso está sucedendo a miles de kilómetros da nosa realidade non tería por que interesarnos. Pero interesa. E é necesario que se coñezan, a pesar de que moitos sucesos deste tipo quedan ensombrecidos por noticias de dubidosa relevancia.

Un medio calquera se non quere caer no esquecemento, e con elo na quebra, ten que saber renovarse tanto nas súas técnicas como nos seus materiais. Se por algo o The New York Times foi sempre un xornal de cabeceira é porque soubo darlle voz a temas especialmente delicados (o falecido David Carr tivo bastante que ver nisto). Aquí entramos no dilema sobre que se pode publicar; cando algo é tan escabroso que pode compremeter a seguridade de todo un país, é lícito e moral que se publique? Na miña opinión, unha sociedade informada de todo o que acontece ao seu arredor é capaz de facerlle fronte aos problemas que se poidan presentar. Se pola contra, o problema chega cos cidadáns desprevidos a capacidade de reacción será limitada.

Mais todo isto é cuestión de liña editorial. O que está claro é a renovación inmediata á que se deben someter tódolos medios, tanto audiovisuais como escritos, en tódalas partes do mundo, se non queren ser pisados pola actualidade tecnolóxica. De tódalas crises se sae xa que son ciclos, e o xornalismo non debería ser menos.

IGLESIA CASTIÑEIRA, SILVIA 151.H03

“El valor del servicio es escuchar una voz colectiva”. Page One, un año en el NYT

Temas tratados en el documental:

  • Medios convencionales frente ‘nuevos medios’

La permanente duda sobre el futuro del periodismo tal y como lo conocemos. O mejor, del periodismo que se ha conocido hasta ahora, el de los medios tradicionales de comunicación, con todos esos nuevos medios que ha traído consigo internet. En definitiva, la inestabilidad e inseguridad en la comunidad periodística.

  •  Wikileaks: ¿periodismo abierto o fuente de información?

El debate sobre el papel de esta organización mediática internacional sin ánimo de lucro es una constante en el documental. Se cuestiona el proceso llevado a cabo por sus editores: la edición de los documentos o vídeos, pese a que suben ambas versiones (en la que forman parte y en la que no). Sin embargo, el punto de debate se centra en que si se trata de una fuente de información (información confidencial, que pone en duda cuándo publicar y cuando ser cómplices del gobierno) o un medio más, debido a la carencia de filtros periodísticos que llegan a poner en riesgo vidas. El propio fundador de la página, Assange, se decanta más por el activismo. Otro posicionamiento –en relación a este –es hallar en Wikileaks un modelo de periodismo abierto, ya que la gente se convierte en informadora, y lo que aportan a la página, se publica.

  •  Cambios “generacionales”

Un joven redactor del NYT cuenta que la visión que tenía de trabajar en el periódico de pequeño no se corresponde con la realidad una vez cumplido su sueño. Pero no por pecar de iluso, sino por el cambio de las prácticas periodísticas. Cambian las relaciones entre las fuentes y el periodista (en vez de dejar un archivo en la redacción se puede colgar contenido en internet y esperar a que todo el mundo, incluido el periodista, lo vea), el modo de relacionarse (por redes sociales, entrevistas telefónicas; son las sustituciones de muchas salidas a la calle), cambian las relaciones con el lector y los gustos e intereses de la audiencia, cambian las noticias, etc.

Conclusiones que se pueden extraer sobre los medios tradicionales frente a los nuevos medios:

Una vez acabado el visionado, intuye el mensaje de este: la necesidad de cambio pero también de permanencia. Es verdad que algunos medios no están preparados para todo lo que engloba internet –lo que les ha llevado a su caída –pero no quita que otros no sean necesarios. Los valores cívicos de la sociedad están recogidos en los periódicos tradicionales, pues buscan la verdad y la justicia: que se sepa quién y cómo les gobiernan. Aunque el llamado “efecto NYT” ya no surja tal efecto, lo cierto que es estos medios siempre son una guía, un marco en el que se mueven noticias más efímeras como los ‘tuit’. Se complementan. Que sobrevivan los medios tradicionales tiene su razón: uno no puede fiarse de cualquier informador, pues los intereses están ahí. Es necesario un filtro periodístico al igual que lo es que estos periódicos se arrigesguen; alguien tiene que ir a por la verdad de primera mano.

SÁNCHEZ DIOS, MARÍA 152.A04

 

Page One: comentario y análisis de los temas

El documental presentado en clase es un buen ejemplo de periodismo que lucha por sobrevivir a la innegable crisis en la que estamos sumidos. Este es el primero de los temas que se tratan, centrándose siempre en la incógnita de cuál es el futuro que nos depara, es decir, las expectativas del periodismo.

Burke dijo que el cuarto poder era el periodismo y sin embargo yo creo actualmente existe un quinto conformado por la era digital ya que todo se supedita a esta.

Muchos consideran que las versiones web son el futuro de nuestra profesión y podrían serlo si nos referimos a la web como soporte. No obstante, la inmediatez y la gratuidad de la que se jactan las versiones digitales no hace otra cosa que devaluar la calidad del periodismo.

Es por ello que considero que la crisis periodística del momento se debe al desarrollo y a la mala aplicación de estas nuevas tecnologías. La población, sumida en un estado de infoxicación no es capaz de diferenciar lo que es periodismo de lo que es simple transmisión de información, la mayoría de las veces, sin contrastar.

El segundo tema que me gustaría resaltar es el relativo a la independencia periodística y a las influencias que el biopoder quiere ejercer en los comunicadores. Me gustaría resaltar una cita de George Orwell que dice “periodismo es aquello que no quieren que se publique”. Veíamos en el documental dos casos muy claros en los que los periodistas decidían independizarse de esas presiones externas: el caso Watergate y el caso Wikileaks.

Este último nos llevaba hacia el debate de si es legítima la obtención de información publicada por Wikileaks y después difundida por el New York Times. Una cosa es no subordinarnos al biopoder y otra vivir en un estado de anarquía en el que la ley no se respete. Creo que todos podemos coincidir en que las informaciones publicadas se realizaron para proporcionar un servicio a la sociedad pero, ¿hasta qué punto entra esto dentro de los códigos éticos de un periodista?

Las relaciones interpersonales en el trabajo era otro de los temas que se podían apreciar. Así, veíamos como en el mundo de la comunicación la individualidad queda reducida a una colectividad representada por una cabecera. No siempre vamos a llevarnos bien con nuestros compañeros, pero esto no exime de una actitud respetuosa. Hay que saber tratar con la gente dentro y fuera de casa. En el caso de Page One, dentro y fuera del trabajo.

Esto nos redirige a otro punto, relativo a las relaciones con las fuentes. Es fundamental a la hora de construir En el documental se podían ver diferentes casos en los que los periodistas tenían que ponerse en contacto con las fuentes. Así, cuando el contacto con una fuente era cara a cara la comunicación fluía mejor que cuando se realizaba vía telefónica. Siempre se dice que lo más valioso de un periodista es su agenda de contactos, ya que el trabajo periodístico bebe de las fuentes, por ello que debamos de cuidar la relación que tengamos con ellas.

PÉREZ PRESEDO, ANDREA; 152.G04

Page One, o retrato dun xornalismo cheo de cambios

Tras o visionado do documental “Page One” sobre o New York Times, periódico de referencia en todo o mundo, puidemos descubrir que a crise do xornalismo (especialmente o do soporte escrito) tamén lle afecta a el. Non é unha crise económica, é moito máis ca iso. O xornalismo sofre unha transformación que fai que a prensa escrita estea nunha constante loita xa que gran parte da sociedade prefire os xornais online de forma gratuíta.

No vídeo distintos xornalistas do NYTimes reflexionan sobre distintos temas, como o acceso a periódicos dixitais pagando, a veracidade dos feitos, a relación do poder coa prensa, etc., temas que seguen estando á orde do día.

En primeiro lugar falarei do trastorno que crearon as novas tecnoloxías. Esas novas ferramentas que desde hai uns anos pegou un salto brutal e que se reflectiu no xornalismo. Realmente, eu penso que o que importa é o contido e non o formato. Non pode ser que o avance que crean as novas tecnoloxías desemboque nunha crise, porque os procedementos de investigación e contraste seguen existindo.

A aparición dos periódicos online fixo que a moeda tivera dúas caras. Por unha banda, o gran avance que supuxo ler o periódico desde a casa, a dinamización dos contidos, a inmediatez etc., e, pola outra, o problema que xorde cando a información deixa de ter un prezo e todos os esforzos do xornalista non obteñen recompensa. Por iso o New York Times comezou publicando parte da información gratuíta e parte cun custo e rematou sendo unha páxina de pago.

Outro problema das novas máquinas é que todo o mundo pode xogar a ser xornalista: a credibilidade esvaécese no momento en que calquera pode publicar na rede información falsas. O certo é que a sociedade chegou a un punto no que xa non cren nada do que lles contan e comezan a desconfiar de calquera medio.

O poder dos altos cargos tamén é parte fundamental no mundo dos medios de comunicación. Estes moven o mundo do xornalismo como queren, ocultan información e impiden un xornalismo libre. Partimos da base de que un medio de comunicación público está en mans do goberno mentres que calquera outro medio responde a unha liña editorial fixa. O que está claro é que ese problema está aí, e se alguén quere tratar a información ao seu gusto, ten que ir por libre.

Outro dos problemas é que poden existir xornalistas pouco rigorosos que non publiquen unha información veraz e isto non só ten consecuencias para el, senón para todo o medio. É primordial estar 100% seguro da información que se publica para non cometer o erro de caer como xornalista e que o medio para o que traballas caia contigo.

Con todo, a prensa escrita non está morta, só está vivindo unha crise. Os bos xornalistas seguen aí, con papel ou sen el, e o que conta é que exista unha profesionalidade, que saiban transmitir historias reais e que logren atraer ao lector e así poder competir cos novos medios que invaden a nosa sociedade.

RAPADO GARCÍA, CARMEN. 152.D03

Comentando Page One, un ano no The New York Times

 Page one, un año en The New York Times trata varios temas interesantes e que serven para a reflexión do novo mundo do xornalismo e dos vellos métodos que xa caeron no esquecemento, ou que están empezando a facelo.

Compre ter en conta varios aspectos: por unha banda a degradación dos medios impresos e a crecente emerxencia de Internet e das páxinas web. Por outra banda, sendo o xornalismo unha actividade profesional que intenta buscar a verdade e a xustiza, como se reflexa no filme, algunhas acción emprendidas por xornalistas de recoñecido prestixio deixan nada máis que en banalidades estes lemas.
Búscase unha nova forma de chegar a sociedade que calle de cheo e que dalgún xeito restableza os vellos valores pero dun xeito distinto. Trátase entón de intentar crear novas formas de traballar colaborativas, que ofrezan a posibilidade de interactuar coas audiencias e que estas axuden a entender mellor a información para poder chegar así dun xeito máis adecuado a verdade.
É aquí onde entra en cuestión un dilema que moitas persoas teñen en mente: Deberían de seguir existindo os medios tradicionais ou non? O xornalismo tradicional segue funcionando ou non?
Aínda que os xornais de toda a vida xa non son o que eran pois o mundo é cambiante e hai unha nova forma de interacción; seguen sendo grandes redaccións onde todos falan soamente da información que deberían mostrar o público e cal non, e seguen sendo tamén grandes cabeceiras de referencia para a poboación, que busca neles solventar a necesidade de información.
Polo tanto, e como xa comentei arriba, non creo que os medios tradicionais teñan problemas e deixen de existir pola súa forma impresa senón polo seu xeito de chegar o público, necesitasen novas formas de interacción para un mundo que está en constante cambio e interacción. Unha comunicación na que se transmita algo realmente bo e veraz, e a poder ser en constante renovación e achegados a sociedade.
É necesario que os vellos xornalistas se acheguen os novos métodos. UNHA VOZ COLECTIVA CONECTADA

VILLAMARÍN ALONSO, MARÍA ISABEL 152.E05

Inmaculada Romero, investigadora: “Divulgar no es tarea fácil y generalmente los científicos no realizamos esfuerzos en ese campo. “

En esta última etapa de trabajo en el blog, como decíamos, buscábamos conocer la opinión de investigadores con los que no habíamos estado en contacto y que pertenecían a la USC.  Procedimos a localizar grupos de investigación , solicitando que compartieran con nosotros un breve comentario, al que dábamos como guía los siguientes puntos:

  1. ¿Considera relevante el traslado de sus investigaciones a la sociedad?
  2. ¿Cree que la comunicación dentro del grupo es un factor que influye en la calidad de su trabajo?
  3. ¿Cómo se relaciona con la comunidad científica?
  4. ¿Cree que en su campo se hace suficiente comunicación científica?

Queríamos trasladar la opinión tanto del ámbito de las humanidades como de las ciencias puras, por lo que pudimos contactar con María Inmaculada Romero, que trabaja como investigadora en el Departamento de Botánica, en concreto en la facultad de farmacia. Esta es su opinión sobre lo que le propusimos:

DSC_0421

 

Si hablamos del traslado de investigaciones a la sociedad y su relevancia, probablemente me decantaría por afirmar que sí, es relevante. Es relevante pero el traslado de estas investigaciones no se produce en su totalidad. ¿Y a qué se debe? Pues bien, probablemente a que el lenguaje utilizado en este campo es demasiado técnico. El público no está preparado para recibir este tipo de información. Quizás, debería trasladarse desde el ámbito de la divulgación científica y que sea mediante éste el que lleve a cabo esa mediación entre ciencia y sociedad.

El trabajo que realizamos los propios investigadores que conformamos el grupo es algo que definitivamente sí influye en el resultado final. La forma de organizarnos influye. Además, varias cabezas “pensantes” son los que habitualmente llevan a cabo la propuesta de temas y dinamizan el grupo. Esto es positivo, puesto que el trabajo se enriquece y además la calidad suele ser mucho mayor.

Mi relación con la comunidad científica es principalmente mediante redes específicas y también email. Y, si tengo que dar una respuesta a la última de las preguntas, para mí no es suficiente la comunicación científica que hay en la actualidad. Divulgar no es tarea fácil y generalmente los científicos no realizamos esfuerzos en ese campo. Quizás sería algo que deberíamos cambiar, puesto que las investigaciones deben ser conocidas por la sociedad a la que afectan.

Grupo 152.A00

Martínez, Martínez 152.A01

Rey Muras 152.A02

Rodeiro Meijide 152.A03

Sánchez Dios 152.A04

Sobral Diz 152.05

Comentario de temas sobre a película “Page One, un año en The New York Times”

Temas: 

· Debate sobre a fin dos medios impresos → chegada da InternetExpectativas no xornalismo

Hai quen pensa que Internet está apartando os medios tradicionais. Na actualidade, como se di na película, “as mensaxes son os medios, e non ao revés”. Un claro exemplo disto son as redes sociais, especialmente Twitter, a cal permite verter información con premura, pero, non esquezamos que, moitas veces, sen contrastar e sen redactar por xornalistas responsables. Youtube sería tamén un dos xigantes das redes. Outros, como o mesmo David Carr, recordan que a maioría dos portais dixitais recaban información dos xornais en papel con maior tirada do país (neste caso, dos Estados Unidos), polo que a prensa analóxica nunca sobrará, seguirá sendo a fonte principal da información na rede.

· Supervivencia dos medios → The New York Times, ao borde do abismo

Manter un medio de comunicación é moi caro. A publicidade postúlase como a principal fonte de ingresos para a prensa, pero, hoxe en día, non chega; ademais, hai outro problema: as presións dos donos das grandes marcas condiciona a información. A solución é pagar polas noticias, por traballos de calidade e contrastados (non esquezamos que o xornalismo é un servizo público). Precisamente, esta foi a vía escollida pola “Dama gris” para reflotar o enorme barco de papel estadounidense: o pago para ver as noticias na rede convertendo á audiencia de The New York Times en mecenas do escrito polo medio.

· Relación entre o periodista (na figura de David Carr sobre todo) e as fontes; relación entre os xornalistas e os redactores xefe, editores, director… (intersubxectividade)

Vemos como a maioría dos xornalistas de The New York Times teñen un don para facer o que máis lles gusta, xornalismo de verdade. David Carr non é que estableza, precisamente, unha relación de confianza coas súas fontes, senón que é moi directo e tenta que a fonte respete a súa profesión, a cal se trata, como xa dixemos, dun servizo público (respeto a todos). Faille saber ás fontes que a “non resposta” ou a mentira pode ser peor que dicir a verdade. Todo isto é posible, ben é certo, ao ter un medio de comunicación coa historia e bagaxe da “Dama gris”. Deberiamos aprender deste modelo de comunicación.

Outra das relacións moi a ter en conta é a que se establece entre os profesionais do medio. Cada un deles bota fóra o seu “ego” e soamente se considera como un servinte da sociedade que defende, coas razóns máis nobres, as novas que poderían ir no xornal ou non; sen discutir, soamente falando o que hai que falar, sen malas palabras. O fin último é o de informar ao pobo. ¿Interésalle esta noticia á xente?

· Biopoder e biopolítica“Caso Watergate” e “Caso WikiLeaks”

En practicamente ningunha ocasión vemos a un medio de comunicación como o cuarto poder da sociedade, como esa forza capaz de vencer o biopoder. Porén, hai veces nas que si, como é o exemplo do “Caso Watergate” destapado por The Washington Post ou o polémico “Caso WikiLeaks” sacado á luz por The New York Times.

David Carr, xornalista recoñecido no The New York Times. / http://brightestyoungthings.com/

David Carr, ex-xornalista recoñecido no The New York Times, faleceu o pasado mes de febreiro. / http://brightestyoungthings.com/

MELCHOR FERNÁNDEZ, EDGAR BCP.004

Miguel Anxo Bastos Boubeta, investigador: “o normal é ter máis relación académica con profesores de outras universidades que cos nosos compañeiros de despacho.”

Para nuestra actividad de visibilización, hemos decidido contar de primera mano con la opinión de investigadores de la USC. Para ello, localizando los grupos de investigación les hemos pedido que redactaran un breve comentario con total libertad guiándose a través de los siguientes puntos:

  1. ¿Considera relevante el traslado de sus investigaciones a la sociedad?
  2. ¿Cree que la comunicación dentro del grupo es un factor que influye en la calidad de su trabajo?
  3. ¿Cómo se relaciona con la comunidad científica?
  4. ¿Cree que en su campo se hace suficiente comunicación científica?

Desde el grupo de investigaciones políticas, Miguel Anxo Bastos Boubeta, nos aporta su opinión:

bastos

Pídenme unha reflexión sobre como vexo a comunicación no meu ámbito de investigación. Pois ben, vou tratar de expresar como entendo eu a miña relación académica cos meus colegas académicos. En primeiro lugar, teño que decir que eu son completamente libre de investigar, tanto na temática que escollo, como nos métodos que uso. Este é certamente un dos mellores aspectos da universidade española, o feito de que o investigador non teña que estar submetido se el non o quere as directrices nen dos seus superiores académicos nen a dos seus pares. Pero isto ten un correlato, que é  que se o que nos investigamos non interesa a ninguén dentro ou fora dos muros da academia tampouco temos porque queixarnos. Somos libres para o bo e para o malo. Tampouco podemos con precisión o alcance das nosas investigacións. Este non ten porque ser inmediato, pois o que hoxe investigamos pode ser de interese dentro de muitos anos, e máis no ámbito das ciencias sociais, na que tal coñecemento non caduca con rapidez. E frecuente para min topar información de interese en textos escritos fai cuarenta ou cincuenta anos e no seu momento ao mellor non tiveron relevancia. Nunca se pode saber a influencia que poida ter un escrito de hoxe.

Por outra parte é convinte resaltar que en universidades pequenas como a nosa e por paradóxico que pareza o normal é ter máis relación académica con profesores de outras universidades que cos nosos compañeiros de despacho. Isto é porque por necesidades docentes temos que estar especializados e aos ser facultades pequenas cada profesor ten unah área de investigación case exclusiva. Eu, por exemplo, eu son profesor de politicas públicas, xestión da información e movementos políticos e institucións políticas. En cada  unha delas son o único profesor de ditas asignaturas na USC. O normal é que non teña muito que falar con ninguén destas materias salvo comentarios superficiais., e viceversa. Ao final teño que recurrir a colegas doutras universidades para expoñer miñas teorías ou para falar en profundidade destes temas. Solemos recurrir a congresos ou seminarios especializados para esta tarefa. Eu non o vexo como unha disfunción senon como u resultado de traballar nunha institución de reducidas dimensións. O bo que ten isto en cambio é o que se lle pode chamar fertilización cruzada. Falo muito con colegas de outras disciplinas e facultades e isto dame ideas novas que contrasto coas miñas e saen as veces boas ideas. Se estivera todo o día entre colegas acabaríamos repetindo sempre o mesmo  e duvido que con resultados positivos.

Grupo 152.A00

Martínez, Martínez 152.A01

Rey Muras 152.A02

Rodeiro Meijide 152.A03

Sánchez Dios 152.A04

Sobral Diz 152.05

Adaptarse o morir

Nytimes_hq“La tecnología cambia, los medios cambian”. Esta máxima se fue cumpliendo a lo largo de la historia de la comunicación, a cada nueva tecnología que se descubría, nuevo medio que nacía, pero en la actualidad esto no parece ser así. Es un poco chocante que un documental/película del 2010 refleje casi lo que es el periodismo en la actualidad.

A pesar de la aparición de Internet, blogs,… las redacciones de periódicos tradicionales parecen no haber variado mucho en su forma de hacer las cosas del 2010 hasta ahora. La desaparición de muchos periódicos en Estados Unidos  hizo temer la desaparición de un gigante como The New York Times. Aunque muchas personas eran partidarias de que eso pasara, el periódico consiguió superar algunos baches y adaptarse a los tiempos que corren. El hecho de querer informar bien a una sociedad sedienta de noticias, donde Internet a veces puede ser una trampa, es una de las razones de su “renacimiento”: la fidelidad, el contraste de información con las fuentes, se está perdiendo en el mundo periodístico de las redes.

Aún así, Internet agiliza el intercambio de la información (siempre y cuando se consulten páginas con un mínimo de rigor periodístico) y permite que la gente esté informada en todo momento gracias también a sus smartphones. Al no estar bajo el control de organismos, gobiernos o empresas, Internet ofrece más libertad de acción al periodista.

Llevan prediciendo el fin de los diarios impresos desde hace varios años. Ante esta posible situación, algunos medios optan por buscar una alternativa, una vía de escape que les permita seguir existiendo, seguir informando, pero sin contar con el soporte del papel. Lo que ahora mismo existe es una coexistencia de tiempos por así decirlo. Lo nuevo llama a la puerta, pero no la consigue abrir del todo porque lo “antiguo” la está atrancando. No hay que tenerle miedo a lo nuevo. Lo que ahora es viejo, fue en su tiempo nuevo y mira ahora lo que cuesta desprenderse de eso.

 

 

FERNÁNDEZ MARTÍNEZ, CARMEN 151.A04

Firmas invitadas: Infancia y juventud

firma-invitada1Nuestro trabajo de visualización consiste en unas firmas invitadas. Las que hemos podido conseguir no pertenecen a las asociación con la que estábamos trabajando, ARELA. Son personas mayores de edad con las que hemos podido contactar y nos han contado sus historias de la infancia. Es el caso de M.J., una mujer que prefiere mantenerse en el anonimato. Esta es su historia:

“Mi experiencia en los centros fue por lo general positiva. Estuve en varios centros de los 5 a los 18 años, todos centros religiosos y sinceramente aprendí cosas que me ayudaron a salir adelante e incluso llegué a estudiar una carrera (Diplomatura de Relaciones laborales). Hasta que cumplí 12 años estuve en las Oblatas y hasta los 18 en las religiosas del Buen Pastor, de las primeras no tengo un recuerdo negativo pero esos años no me aportaron nada, fue como si me sacasen de mi casa y me llevasen de vacaciones. En las religiosas del Buen Pastor una monja me enseñó todo lo que necesité en la vida, me motivó para estudiar, me ayudó, me formó y se preocupó de que recibiese una buena educación aunque no era excesivamente cariñosa conmigo.

Cariño fue precisamente lo que me faltó y busqué durante toda mi infancia, sinceramente yo hubiera dado cualquier cosa por criarme con mi familia, sobre todo con mi abuela. Las monjas me mantuvieron económicamente pero los valores me los enseñó ella, aunque solo podía visitarme cuando la administración se lo permitía, algunos fines de semana y durante las vacaciones.

Mi peor recuerdo son las despedidas, eran traumáticas. Siempre que mi abuela se iba me quedaba llorando por no poder irme con ella a casa, ella me quería. A día de hoy todavía no entiendo porque mi madre me metió dentro de un centro, mi abuela intentó sacarme del centro en varias ocasiones, pero como mi madre renunció a cuidarme y ella era una persona mayor la administración no me dejó salir hasta que cumplí los 18 años”.

GP 152.F00

Firmas Invitadas: Infancia y Juventud

Para finalizar nuestra actividad en el blog, presentamos nuestro último trabajo “Firmas invitadas”. Tenemos que decir que no ha sido tarea fácil conseguir los testimonios, ya que es complicado tratar con menores de edad por tema de permisos. Los chicos que nos van a contar su historia de forma anónima vienen de situaciones diferentes y tienen distintas edades. Lo que los une es haber tenido una infancia o adolescencia diferente, por no haber convivido con sus padres. Nuestro primer testimonio no ha pertenecido nunca a ninguna asociación y todavía es menor de edad.

firma-invitada1

“¿Qué por qué vives con tus primas?” Es una pregunta muy habitual cuando conozco gente nueva. Desde que tengo 4 años he vivido con ellas y a pesar de ser primas de mi madre -mis primas lejanas, vaya- las considero mi familia más cercana. Por supuesto que a menudo veo a mi hermano y a mi madre. Estaréis pensando en mi padre y que por qué no estoy con él. Mis padres están separados y para mí mi padre ha sido un desconocido hasta hace muy poco. Mis abuelos, tíos y esa familia más cercana que podría haberme cuidado antes que las primas de mi madre no se vieron por la labor.

El caso es que todo empezó con la muerte de mi abuela, mi madre trabajaba de 5 de la mañana a 3 de la tarde y le era casi imposible cuidarme. Mi hermano, con 16 años y todavía en el instituto, llegaba tarde a clase para que yo fuese al colegio cuando la cuidadora no venía.

Un día mi hermano decidió llamar a las primas de mi madre y se comprometió a ayudarlas en todo lo que pudiese si me cuidaban, ya que debido a la situación mi familia no podía. Sorprendentemente, las personas menos pensadas acabaron acogiéndome en su casa con tan solo 4 años y a mis 17 sigo estando aquí. No digo que a partir de aquí haya sido fácil, pero sí lo mejor.  En casa de mis primas jamás me ha faltado de nada, he recibido desde dosis diarias de cariño hasta comida y cama. Hoy, que podría estar con mi hermano o con mi madre, lo veo como algo raro porque mi vida es esta.

No os voy a negar que a veces me sienta fuera de lugar y no tenga algún que otro “trauma”, pero es lo que cabría de esperar ¿no?. Lo que sí es cierto es que no cumplo con el estereotipo que hay sobre nosotros (los niños que no viven con sus padres) y es que sacó muy buenas notas y estoy muy concienciado con mi futuro. Quizás esto sea gracias a mis primas, mi hermano y la situación de mi familia en general, pero algo que tengo muy claro es que si viviese con mi madre sería totalmente diferente y no precisamente en el buen sentido.

Durante todo este tiempo me he dado cuenta de muchas cosas y todo esto me ha servido para madurar antes y aprender que la vida no es solo un camino de rosas, sino que las espinas están ahí. La vida consiste en saber curarse de las heridas o aprender a vivir con ellas para seguir adelante.


P. F.

152.F00

¿Activismo-periodismo?

activismo-periodismo

Los medios tradicionales ya no son como los soñábamos. Hace algún tiempo que el periodismo comenzó una reconversión que continúa a día de hoy y que provoca incertezas. Ante esto se señalan numerosas causas y pocas alternativas, pero la realidad no se esconde.

La crisis económica ha apurado la reconversión, las nuevas tecnologías y también una nueva sociedad. El periodismo es un servicio público para y con la sociedad, así que escuchemos y miremos A LA SOCIEDAD.

No me importa que los medios ya no sean como los soñábamos porque con ese sueño se han caído muchos obstáculos. Entiendo que la credibilidad y el impacto, hay que ganárselo y que se gana haciendo las cosas bien, con calidad y perseverancia. Pero no es justo tener un referente informativo, cuando se trata de una industria plagada de intereses, escenarios y temas fijados. El periodismo tradicional en su mayoría, es un periodismo para hacer negocio con un público fijo que se niega a ver más allá, se niega a reconocer qué tipo de periodismo es ese y a pensar qué tipo de periodismo podría existir en este momento.

Ahora ante las posibilidades que ofrece la web, las influencias se eliminan. No hay intereses, no hay escenarios ni temas fijados. Y esto es positivo porque hay quien se para un minuto y se le ocurre escuchar a la gente y contar lo que ve, lo que necesita/n, la verdad escondida. Hay quien intenta implicarse interactuando, quien intenta comunicar y no enviar información inmediata y fácil. Pero, ¿debería haber algún tipo de límite? ¿Wikileaks tiene límite? ¿Cómo se gana la credibilidad? ¿Es activismo o periodismo? ¿O ambas?

Queda claro que tanto los medios tradicionales, como los nuevos, mantienen unas ventajas y defectos, y que podrían aprender unos de otros.Pero sea como sea y en el medio que sea, no puede olvidarse que un comunicador/periodista es el que se implica, el que aborda los problemas sociales buscándoles solución, el que ofrece garantías de desarrollo. También el que sigue un código deontológico, ético y unas técnicas para ello. No somos judiciales, pero sí juiciosos, y es necesario ver las posibilidades que ofrece cada tipo de periodismo y dónde queremos insertamos.

PAULA REY MURAS 152.A02

A caída dos xigantes ou como se derruba un medio tradicional

A chegada das novas tecnoloxías supuxo un cambio, unha reestruturación do que coñecíamos como xornalismo. Hoxe, calquera cunha cámara fotográfica, un blog e un par de etiquetas ben aplicadas pode xogar a ser xornalista, pero non é xornalista. Internet cambia o modelo, fai que o proceso de información sexa máis doado, pero tamén o converte en algo efémero. O principal sustento dos profesionais da comunicación en prensa é a publicidade e, esencialmente, o papel. A maioría de recursos dixitais, revistas, xornais, son totalmente gratuítos, polo que a xente que se dedica á información non recibe unha contraprestación polos servizos ofertados.

Fálase do declive do xornalismo dos grandes medios. Este detrimento, en parte, é culpa dos propios xigantes mediáticos, que se ateñen e serven ós poderes gobernamentais e empresariais en lugar de realizar a súa labor para coa cidadanía; unha especie de prostitución. Por outro lado, os erros, a información imprecisa e a invención son factores que minan a fiabilidade que poidan transmitir cara as audiencias. Hai que ter en conta que, canto máis grande é un medio, máis credibilidade debe transmitir, e cada erro multiplica por dez a desconfianza do público.

Xorde polo tanto un novo tempo, a era da dixitalización, a era da rede, que abre fronteiras e posibilidades para o xornalismo pero que o reduce a un campo máis banal podendo calquera realizar a súa tarefa. Unha ventá que se abre, pero unha porta que se pecha. Podemos entender as redes sociais e os blogs como unha sorte de xornalismo comunitario, mais, onde están os profesionais? Os medios deben cambiar a súa estratexia, somerxerse na rede é darlle unha volta á vella maneira de facer, rexeitando dogmas que se converteron en utopía e podreceron pola súa propia inviabilidade; falo de obxectividade, por exemplo.

Por outra banda, moitas veces os grandes medios caen por ter que soportar o enorme peso de seus dirixentes. Cando non hai ideas e metas en común, cando non se coincide na maneira de facer, ou cando quen dirixe un xornal é un bussines man ó que só lle interesan os cartos e pensar no próximo chalet que vai a mercar en primeira liña de praia, o medio, irremediablemente, cae; non polos seus profesionais, senón pola mala xestión daquel que decidiu penetrar nunha empresa xornalística e converter a información nun produto brutal de mercado.

Produce nostalxia ver como o vello xornalismo da rotativa, de manchar os dedos coa tinta do papel, de saír, ver e contar, está a piques de atoparse asolagado no abismo. Os medios teñen que renovarse, aprender a convivir coa tecnoloxía de seu tempo porque, de o contrario, quedarán obsoletos e virán outros que o fagan mellor. Non falo de desbotar o papel como medio para transmitir información, pero si da complementación que supón o xornal dixital, por iso paréceme correcta a vía que seguiron so de The New York Times, ofrecendo parte da información colgada na rede de forma gratuíta, así como certos contidos que requirían subscrición. Aínda así, parece que dita estratexia non deu os seus froitos, xa que decidiron poñer de pago a totalidade da páxina. Velaquí a pregunta: unha vez que desapareza o papel, e con el a meirande parte dos ingresos, desaparecerá o xornalismo tal e como o coñecemos?

FUMEGA GONZÁLEZ ROBERTO 151.A05

Os cambios, o xornalismo e o tempo

Tédesme que desculpar, pero tralo visionado do filme “Page One: Inside The New York Times”, non puiden evitar reflexionar sobre o paso do tempo. Resulta que o documental lanzouse en 2010 e eu ata o final da metraxe nin me decatei. Había indicios, claro está, pero pensei que serían meras alusións ó pasado e que, en realidade, intentábase facer unha radiografía do que ven a ser o mundo do xornalismo a día de hoxe. A día de hoxe? Pero se vai cinco anos que se emitiu a reportaxe!

A clave está en que sempre crin – porque así nolo dicían – que o xornalismo está en constante evolución, que vai mudando co tempo, que se vai adaptando… Ben, e se é así, como é que nada cambiou dende vai cinco anos? As novas tecnoloxías avanzan a ritmos vertixinosos e o xornalismo, que? Como pode ser vixente algo que foi rodado cando eu estaba aínda no colexio e non tiña nin teléfono móbil?

Sorprendeume e asustoume esta idea a partes iguais. Sorprendeume porque parece que, pese ás ansias enormes que teñen os medios de comunicación por renovarse e poñerse ó día no tema das novas tecnoloxías, todos os esforzos afogan. No documental respirábase un ambiente de tensión e incerteza á vez que de ilusión e innovación. E todo iso semella que non tivo resultado algún. Asustoume por outra banda porque, se xa daquela – na época da gravación do documental – pensaban que era demasiado tarde para cambiar as cousas e que as novas tecnoloxías avanzaban a un ritmo que o xornalismo non podía seguir, imaxinémonos agora! Cinco anos despois e cunha crise nos ombreiros seguimos no limbo do non saber que facer e esperando a que caia o milagre do ceo.

Pero non todo vai ser negativo, claro está. O feito de que nada cambiase ata o de agora non significa que nada poida cambiar. O New York Times buscaba “innovar” dende unha posición de estabilidade: en vez de obter beneficios nun lado sacámolos do mesmo xeito pero noutro e punto. Quizais o futuro non estea aí. Quizais resida en arriscar máis, en ir un paso máis alá e non conformarse con poñer o mesmo contido noutro soporte e esperar que a xente continúe confiando en nós como facía cando non tiña ninguén máis en quen confiar. Quizais hai que gañar esa confianza. Un novo concepto de audiencia crítica, selectiva e participativa está surxindo e na nosa man está darlle a oportunidade de manifestarse e conectar ou seguir subestimándoa e pensando que, aínda que o tempo pase, no xornalismo tampouco hai tanto que cambiar.

ARAUJO HERRERO, BELÉN. 151.F01

Page one, Un año en The New York Times

nytirq-12z43brBancarrota de la prensa impresa. “El viejo periodismo está muriendo, están ganando las máquinas”. Se trata el debate de si, a pesar de la bancarrota de muchos periódicos de prensa impresa, sigue en un buen momento este tipo de prensa frente a la nueva prensa online. Un futuro bastante desolador para los que aún no hemos empezado en el oficio, pero nos gustaría llegar a un periódico impreso.

“El efecto New York Times”. El hecho de que algunos sólo sabían que el planeta existía cuando leían el periódico por las mañanas. Esto nos lleva a pensar hasta que punto algunos sectores de la sociedad tienen en consideración a los medios de comunicación y son capaces de creerse todo lo que ven. Es un buen presagio si sigue habiendo personas que tienen esta fe ciega.

También creo que se debería comentar el hecho de que un periódico entero sufra las consecuencias de los errores de un sólo periodista. Ha habido casos en los que el prestigio d un periódico se ha perdido completamente hasta el punto de llevarlo casi a la ruina porque uno de sus redactores ha publicado información que se ha demostrado que era falsa.

Otro tema que da pie este documental a debatir es sobre si es legal o no la actuación de WikiLeaks al sacar a la luz esos vídeos sobre la ofensiva en Irak, entre otros. También se pone en duda si es legítima la actuación de algunos periódicos como el The New York Times, que fueron una especie de asociados con esta compañía a la hora de sacar estos vídeos en primera plana.

Me parece una gran historia la de David Carr, ex adicto al crack y padre soltero de dos hijos. Él dice que sabe perfectamente lo que es tener que salir a flote. Cuando le preguntan si no le da miedo que le despidan de The New York Times no duda, sólo le dan miedo en la vida las armas y los bates. Me parece una historia que enseña mucho de la vida. No sólo para todos aquellos que superan una adicción tienen que reinsertarse, sino también para aquellos que queremos desempeñar la misma profesión que el. Verlo trabajar en este documental muestra un buen trabajo.

MULEIRO FERNÁNDEZ MARÍA

LOCALIZADOR 152.F02

QUIERO UN FERRARI POR DOS EUROS

nubetags

El periódico en papel es historia”, “El día del juicio se aproxima”, “El modelo de periodismo tradicional está muriendo” y otras grandes frases que incitan a dedicarse a ello profesionalmente. Tras conocer el panorama del New York Times, tras haber escuchado como la realidad de la que se podría considerar la redacción del mundo es tan desoladora como el resto, es de cuestionarse qué se nos viene encima. Como si a un informático le dijeran que Google o Windows pueden quebrar en cualquier momento, entonces, ¿qué nos queda? El New York Times es uno de los periódicos mas leídos del mundo, referencia para muchísimas personas no solo en América, el sueño de cualquiera que se proponga dedicarse a la industria del papel en prensa. Es una meta para muchos, y como tal, ver las grietas y humedades de lo que se tiene como un palacio de cristal es tremendamente desmotivador, pero por desgracia, real.

La aparición de las nuevas tecnologías facilita en gran parte la labor periodística, pero en realidad nada hay que agradecerle. A medida que las personas tienen más acceso a la información se tiende a pensar que todo es información. Un puñado de periodismo basura, donde la documentación, la investigación y el contraste de las fuentes vale tan poco como la información que proporcionan. Pero es gratis. Y ese es el problema de todo aquel que critica al periodismo, critica su mala calidad y su falta de credibilidad, pero no quiere pagar un duro. A nadie se le ocurriría maldecir un coche viejo y barato porque requiere mucho taller, al igual que a nadie se le pasaría por la cabeza poder adquirir un mercedes último modelo por dos duros. Que el periodismo sea vocacional no quiere decir que los periodistas, los viajes, la tecnología, las infraestructuras, el papel, las investigaciones… no cuesten dinero.

Y de hecho no tiene nada de malo progresar, avanzar, y pensar en un periodismo nuevo. No se trata de pensar en que forma vamos a presentar la información. “El medio no son los mensajes, los mensajes son el medio”. El problema es el de haber hecho pensar a la audiencia que no vale nada, que se regala, porque así fue que cada vez la información es mas rápida, mas accesible y mas barata, pero es una chapuza que el público esta empezando a demandar y respetar más que el propio periodismo.

MIGUEZ TORRES, LAURA. 152.G01

Actividad de visualización: Álbum familiar

Aquí os dejamos el enlace de nuestro álbum familiar  que hemos optado realizar como actividad de visualización de nuestro trabajo. Está compuesto por distintas fotografías de los miembros de nuestras familias y de diversas generaciones, ilustrando los temas que hemos estudiado en nuestro trabajo.

Alonso Fernández, Romina

Davila Fernández, Pedro

Fernández Meijide, Sara

García Calaza, Iván