Crianças do crack

Na última terça-feira (19) o programa Profissão Repórter (Rede Globo),  que mostra como são feitas reportagens de temas diversos, abordou um tema delicado: crianças viciadas em crack. As crianças mostradas no programas eram, em geral, crianças de rua, a maioria com famílias consideradas desestruturadas. O que mais impressiona é a idade das crianças, muitas aparentam ter menos de 12 anos de idade e já estão completamente mergulhadas no vício.

O programa também tratou do projeto de internação compulsória dessas crianças, ou seja, internação forçada. As crianças são retiradas à força das “cracolândias” do Rio de Janeiro e levadas aos centros de recuperação, onde, além de um teto, recebem tratamento, alimentação e apoio psicológico para se libertarem do vício. Para tanto, a prefeitura do Rio conseguiu uma autorização da justiça para internar os menores.

Medidas como essa, que devem ser vistas como emergenciais, dividem a opinião de especialistas.  O fato é que, menores viciados em crack existem sim e alguma coisa tem que ser feita. Porém, resta uma dúvida: o que será feito com essas crianças quando elas forem consideradas fora do vicío? Esses abrigos precisarão abrir vagas para que outras crianças sejam internadas. Mas se esses menores voltarem às ruas há uma grande possibilidade de voltarem ao vício. Se voltarem para o lar, de onde muitos fugiram, há a possibilidade de fugirem novamente e voltarem às ruas. Serão internadas novamente e isso se tornará um ciclo vicioso sem fim.

Com toda certeza, alguma coisa tem que ser feita, mas antes de medidas emergenciais como esta serem colocadas em prática, deve-se criar uma estrutura sólida para a reinserção dessas crianças na sociedade, de forma que não voltem ao mundo do crack. Infelizmente, essa estrutura ainda não foi criada, crianças continuarão viciando-se em crack e morrendo em função dele, até que alguém encontre uma solução realmente efetiva para o problema.

Dayane Barreto

Se algo funciona hai que dominalo…

O meu último artigo antes de dar por “rematado” o curso quere servir como breve comparativa entre as miñas conclusións e as amosadas por algún dos meus compañeiros.

Como xa expresaba no artigo Unha cuestión de “necesidades”, cando unha comunidade ten unha serie de necesidades de orde prioritario e básico e carece dalgunha ferramenta social que lle axude a combatilas, os membros da comunidade observan nos medios unha posibilidade de resposta das mesmas moi interesante.

Creados ao abeiro da comunidade, os medios comunitarios son unha pequena raíz que intenta expresar a opinión, problemas, inxustizas e demais que sufren os membros da comunidade e axudarlles mediante as ondas a invertilas. Moitas veces, o grao de implicación e acción destes medios chega ata límites insospeitados. O groso da comunidade os entende como parte da mesma e os utilizan como mecanismo de axuda, non de promoción nin política.

Pero o problema chega cando a man externa entra nestes medios para fins particulares. Resulta curioso que nas exposicións grupais, se tratara Radio Amazonas, que foi explicada como un medio impulsado dende a acción persoal dun gran empresario que, a través de aportacións económicas, aprópiase da causa da comunidade (como a loita indíxena contra o Goberno e as multinacionais por motivos de recursos e territorios) e a explota ata tal punto de ter o control e manexo dos membros da comunidade.

Esta dinámica é moi perigosa, xa que non atende a un interese común, e os medios comunitarios transfórmanse en medios comunitarios encubertos.

No meu caso, sorpréndeme a capacidade coa que a comunidade de Jaén, en Perú, “rexeitou” nun primeiro momento á Radio Marañón, por seren mera correa transmisora dos intereses políticos dunha entidade, sendo neste caso a Igrexa. Esa “radio de curas” non ofrecía nin a realidade da comunidade nin unha solución ou apoio aos problemas da mesma e non funcionou. Foi só cando dende unha restruturación de contidos esa radio tornouse en “útil” para a comunidade.

Luaces Eiras, Daniel CLx4

 

 

 

 

 

Unha cuestión de “necesidades”

Despois das pertinentes exposicións e traballos grupais, gustaríame rematar a asignatura deixando un par de posts sobre as miñas conclusións persoais.

Neste primeiro quero falar de necesidades. Toda comunidade ten as súas determinadas necesidades que os membros da mesma comprenden e tratan de afrontar. Moitas veces, o problema radica en que non hai ningunha ferramenta social (xa veña dende o Estado ou non), que axude aos membros da comunidade a palialas. É aquí onde entra o valor dos medios comunitarios.

As comunidades latinoamericanas como pode ser a de Jaén ou Belo Horizonte, presentan unhas necesidades básicas como un alto grao de analfabetismo, problemas de salubridade, falta de coñecemento sobre a utilización de ferramentas básicas de subsistencia…Ante estes problemas, os membros da comunidade latinoamericana, únense en pos dun final común: o avance ou cambio social. Pero para poder acadalo, un medio necesita da comunidade e, sobre todo, a comunidade necesita do medio.

Deste modo, a acción do medio tórnase en fundamental para o avance social. O medio é a voz da comunidade, ensina á comunidade e ofrécese a ela mediante os seus membros. O sistema é o seguinte: eu son médico, axúdote; ti es veterinario, axúdasme e etcétera. Tamén aquí entra en xogo a figura do “reporteiro popular”, tan presente na comunicación e desenvolvemento de América Latina.

Cando toda a comunidade ten un fin común, a acción do medio duplícase e loita polo ben dos membros da mesma. O ton contestario destes medios non é máis que unha resposta ante a “desigualdade social” que impide o avance. Créase conciencia dende o pobo e cara o pobo, e o grao de implicación multiplícase xa que esa conciencia “obriga” a actuar co medio e para o medio.

Por outra banda, nos medios europeos as necesidades básicas da comunidade están cubertas. A participación e implicación dos membros da comunidade tradúcese nunha forma vertical, dende o medio ata a comunidade. O medio crea un espazo intercomunicativo e cultural que os membros da comunidade entenden como plataforma sine qua non poder dárse a coñecer cara o resto da comunidade.

O medio quere fortalecer o vínculo da comunidade, e ofrecer unha alternativa (non confundir como a alternativa propia dos medios alternativos) a esa sociedade apática e acomodada no benestar do desenvolvemento. Podemos dicir que, neste caso, o medio actúa e a comunidade responde; non que a comunidade fala e o medio responde.

Luaces Eiras, Daniel CLx4

Lingua, cultura e comunicación

A lingua adoita ser a maior expresión da identidade dunha lingua. Por iso, ante o xenocidio burocrático ao que Chile someteu aos mapuches, e debido á necesidade de reafirmar o seu status de cultura diferenciada, Radio Aukinko, ademais de ofrecer gran parte da súa programación no idioma mapuche, mapudungún, ofrece cursos desta lingua. ‘Mapundungún’ significa ‘o falar da terra’, esa terra pola que aínda teñen que seguir loitando. Para os curiosos, deixo un link onde se pode acceder a un diccionario infantil para aprender mapudungún, recomendado pola propia emisora.

Anxos Zas Pampín, CL4X

Radio local en eleccións municipais

As eleccións municipais esixían un achegamento a Radio Redondela para poder realizar unha análise da cobertura realizada. A súa páxina web recolle o que podería interesar o cidadán no día despois.

O resultado de 10 PP, 8 PSOE, 2 BNG e 1 para AER (Agrupación de Electores de Redondela), determina que este último grupo é o que ten a denominada ‘chave’ de goberno. Na web da emisora municipal o primeiro que aparece é unha entrevista cun dos membros da candidatura e un titular: “Non imos pactar con ninguén”.

Un traballo xornalístico claro e preciso que responde a gran pregunta do día na localidade. Despois están as declaracións dos outros grupos políticos e o único erro ou carencia que se lle pode atribuír os xornalistas de Radio Redondela é que non existe unha recopilación de voces de cidadáns non marcados pola cor política, xa sexan persoas anónimas ou integrantes de diversos colectivos sociais.

 

Jorge Castro Pérez, CL4X

Os símbolos da comunidade

Dende a creación do Concello de Burela, en 1994, houbo un interese xeneralizado pola elaboración de publicacións sobre a localidade. Pouco a pouco foron saíndo á luz algunhas obras fomentadas principalmente pola propia institución municipal, ou por outras asociacións culturais e entidades da zona. Froito desta demanda, o concello conta dende 1997 coa figura do cronista oficial, encargado de deixar constancia do que aconteceu e acontece na actualidade.

Logo dun achegamento a parte deste xornalismo e literatura local, puiden apreciar a prevalencia de dúas temáticas sobre tódalas demais: o mar, e a cultura castrexa. A primeira fai referencia á esencia mariñeira da comunidade, identificando a pesca e a vida marítima como factores indispensables e razóns principais do nacemento e evolución da vila. A cultura castrexa, pola súa parte, vén representada polo Torques de Burela, atopado en 1945 na vila, e que pasou a constituírse como un símbolo da localidade dende aquela.

Na actualidade, os medios de comunicación da vila (e Radio Burela concretamente) seguen tendo en conta estes símbolos á hora de elaborar os seus contidos, pois, dalgún xeito, están fortemente interiorizados tanto polos propios xornalistas, coma polos habitantes da comunidade.

Carla Fraga García, CL4X

Diferencias xerárquicas

Machis cara 1903

“Radio Aukinko : somos un equipo de trabajo compuesto por profesionales y estudiantes con el apoyo de comunidades y organizaciones del pueblo mapuche integrada por lonkos, machis y werkenes de nuestra zona”.

Así se define esta radio comunitaria, que promove a cultura do pobo mapuche. Fixémonos en tres termos que inclúe entre os seus colaboradores. Estas son as definicións de ‘lonco’, ‘machi’ e ‘werkén’:

Un lonco é o xefe da comunidade mapuche. O cargo ten aspectos relixiosos e administrativos.

Machi é o nome usado para designar a persoa que ten a función de autoridade relixiosa, conselleira e protectora do pobo mapuche. Debido a que actualmente é moito menor a proporción de homes que cumpren a función de machi, adóitase describir ao machi como unha muller mapuche.

Un werkén ou werke, tamén escrito huerquén ou huerque, é unha autoridade tradicional do pobo mapuche. Cumpre funcións de conselleiro do lonco e adoita ser o portavoz da súa comunidade. Noutros tempos, debían memorizar longas mensaxes para comunicarllas con fidelidade a outros loncos.

Con estas tres definicións gustaríame poñer de relevo as diferenzas en canto a organización xerárquica que estableceu Europa e exportou ao resto do mundo. Aínda que Radio Aukinko non está apoiada por institucións que sigan a legalidade vixente en Chile (importada dende o mundo industrializado), si colaboran coa radio os principais membros da comunidade mapuche, cunha autoridade mesmo maior que as institucións entre o seu pobo, pero sen unha estrutura burocrática moderna, polo cal, esta radio (e a cultura que defende) é minorizada no panorama mediático chileno.

 Anxos Zas Pampín    CL4X

Línea editorial FM La Tribu

La tribu desarrolla una estrategia combativa y contestataria que le permite calar así en los sectores más desfavorecidos de la ciudad de Buenos Aires. Sus oyentes acceden al contenido a través de la radio, aunque también tiene la opción de escuchar las ondas a través de la red de redes.

La línea editorial de La tribu queda bien clara tras el retrato de sí mismos hacen sus propios productores: “Herir al espectador que llevamos dentro. Quedar sin táctica ni estrategia, desnudos con auriculares. Tachar las opciones disponibles porque no hay una sin otra, bien sin mal, silencio sin dos piedras que chocan bajo el agua. Decir que no sin amargura. Dar aliento a la birome para más ¿De quién es qué? Nada de nadie en tierra llena de sin. De la carencia estos besos y las angustias disueltas en hervor eterno. No se puede encerrar sonido ni legislar intuición. La Tribu: conversación de lenguas descalzas, susurro gritado, latidos en la era digital. Interfaz de clorofila. Buscar en la raz para encontrar en el aire todo lo que te conmueve por muchos millones.”

Esta emisora también da un apoyo importante a la Unión de Asambleas Ciudadanas o a las Asociaciones Gremiales de Trabajadores del Subte y el Premetro. Además, pone en liza una actitud revulsiva ante los juicios de los crímenes de la dictadura argentina.

Jacobo Canosa Millares CL4X

A Magdalena, múltiples universos nun só

A Magdalena é o xustillo racionalista que veu cinguir a cidade de Ferrol aló polo século XVIII; unha cuadrícula perfecta, de vías rectas que se cortan nunha exacta perpendicularidade, que se levantou no que ata aquel momento non era máis que unha zona cuberta de silvas e penas que baixaba desde Canido cara ao mar, entre os poboados de Ferrol Vello e Esteiro.

Ten planta neoclásica, pero faciana do XIX, pois a mediados deste século proliferou no barrio un novo elemento arquitectónico: a galería de madeira e cristal. A Magdalena tamén se ve salpicada por pingas modernistas do XX. Son as vertidas en diversos edificios por Rodolfo Ucha, quen chegou a ser nomeado arquitecto municipal de Ferrol.

Múltiples universos artísticos conflúen aquí para dar lugar a unha singularidade que os propios ferroláns cantan en celebracións autóctonas como a Noite das Pepitas: “Es ferrolana hermosa tu pueblo mismo/ un pálido reflejo de tu beldad/ sus rectas y amplias calles son cual tu alma/ en la que no hay reveses todo es bondad./ Sus calles en que abundan/ los miradores/ donde todo es cristales/ y todo es luz./ Es la imagen más pura/ de tus amores/ donde es todo alegría/ todo es virtud.” (Fernández Torres, Ángel. Noche de las Pepitas Ferrol 1988)

Alba Lago Martínez, CL4X

A arma máis poderosa

As radios comunitarias son as ferramentas idóneas para experimentar cos límites das novas tecnoloxías e a retroalimentación pregunta-resposta do binomio emisor-receptor – máis cambiante a cada paso – é unha plataforma perfecta para amosar outras experiencias de comunicación tecnolóxica. O seu proxecto acompaña o proceso de transformación das poboacións e constitúe a arma máis poderosa da que dispoñemos para evitar que a construcción do sentido público e a producción do coñecemento se fragüen só nos medios comerciais e nos discursos das altas esferas.

É mester articular os esforzos individuais a través delas para seguir discutindo a noción de propiedade e chegarmos á conclusión, tal e como puxo de manifesto Mariano de Cuac FM, na clase do pasado venres, que a emisión e recepción de información é un dereito fundamental do cidadán. Todo isto se desprende das acertadas palabras de Gastón Montells, ex director da emisora arxentina FM La Tribu e profesor de Ciencias da Comunicación na UBA. Déixovos o vídeo dun atinado discurso que servirá para comprender a esencia, os obxectivos e o desenvolvementos deste tipo de radios.

Nerea Pallares Vilar, CL4X

Información institucional ou contidos partidistas, onde está o ben común?

As dúas radios que analicei (Radio Amazonas e Radio Municipal de Tui) gardan un estreito parecido nalgúns aspectos, pero noutros, a diferenza entre ambas á abismal. Por exemplo, en relación ao enfoque que se lle da aos contidos, o tratamento é completamente distinto.

Radio Amazonas céntrase en contidos políticos cunha aparente intención por difundir certo dogma político. Hai unha defensa moi forte da cultura ecuatoriana e vélase constantemente polos interesas das comunidades indíxenas. En moitas ocasións búscase a confrontación política cos que se opoñen á ideoloxía do Partido Roldosista Ecuatoriano, do que forma parte o director da radio, Ángel Núñez. Radio Municipal de Tui evita a confrontación política e céntrase en contidos máis pedagóxicos. Dedúcese que isto ven determinado porque o seu financiamento depende directamente do goberno municipal.

RMT mantense fóra das polémicas políticas e intenta contalas coa máxima distancia política. Radio Amazonas enmárcase dentro do bando da esquerda populista Latinoamericana. Non se sabe moi ben quen elabora mellor a información, se RMT, con información institucional, ou Radio Amazonas cun claro fin partidista losxe do “Ben Común”.

Vila Alonso, Sara CL4

As radios comunitarias e “frikilandia”

 Marcelo, traballador de Cuac Fm, tivo a dilixencia de visitar a nosa facultade o pasado venres. Di da radio, que “é o peor que hai despois da heroína”. Quizais por iso teña realizado tantos esforzos para que as emisoras comunitarias, e en concreto esa na  que el traballa, sexan unha realidade. Tras facer un breve percorrido histórico a modo de contextualización sobre a experiencia da radio comunitaria en España e a súa influencia por parte de América Latina, o conferenciante tratou de expor algúns dos problemas que está a padecer a radio comunitaria, así como as discrepancias que xera a súa definición. En primeiro lugar, que é unha radio comunitaria?, son as radios universitarias comunitarias?, cales son os obxectivos dunha radio comunitaria?… Estas son só algunha das preguntas. A partir de aquí, falounos das contradicións que existen en materia legal con respecto a este tipo de emisoras. O dereito de toda persoa a comunicar por calquera medio de comunicación, establecido na nosa Constitución Español, parece invisible no que atinxe a emisoras que non teñen ánimo de lucro.

Quizais Internet sexa unha posible saída para estas radios, a súa promoción e difusión pola rede. Quizais, e parafraseo a Ález dela Iglesiano seu discurso da gala dos Goya 2011, Internet non é o presente, senón que é o futuro e a salvación. Oxalá algún día, prestemos atención ás radios comunitarias na rede, do mesmo xeito que o facemos coa Cadena Ser ou Onda Cero. Oxalá algún día este mundo deixe de ser, como ben di Marcelo, “frikilandia”.

Eire Valcárcel Picouto 4CLX.

Denise Dresser, sen medo en México

Na procura de datos para ampliar a información da que dispoño sobre a lexislación e regulación radiofónica mexicana, para abarcar unha marxe maior de coñecemento sobre a radio latinoamericana que me toca analizar, La Voz de los Mayas, atopei no blog de AMARC México un discurso da xornalista mexicana Denise Dresser. Ademais do seu extraordinario currículo, é unha gran crítica de Felipe Calderón e da actual lei mexicana sobre o audiovisual, coñecida popularmente como “Ley Televisa” que só favorece o duopolio do Grupo Televisa e TV Azteca. Creo que é un punto de vista moi interesante e arriscado no que critica sen medo a moitas das multinacionais que hai en México que impiden o desenvolvemento cultural e económico do país. Para todos aqueles que o queiran ver:

Tele K e Tv Cidade Livre: semellanzas e diferenzas

A distancia entre Vallecas e Río Claro é evidentemente abismal, non só no sentido xeográfico. Tamén hai una clara diferencia, en xeral entre Europa occidental e América Latina, no referente á percepción de que son os medios comunitarios, que deben facer e como deben funcionar. Claro que todo medio comunitario debe servir a unha comunidade, e isto cúmprese nas dúas televisión analizadas: son mesmamente as comunidades europeas e latinoamericanas as que amosan diferencias de todo tipo.  

Parece que no caso da televisión brasileira o medio adopta una posición máis paternalista cara a sociedade á que se dirixe, atopándonos nese caso cun medio para a comunidade. Pola contra, a televisión madrileña preocúpase máis ben de arengar á xente á acción e á participación, especialmente no ámbito político (cunha adscrición ideolóxica claramente esquerdista).

As dificultades ás que os medios comunitarios deben enfrontarse sí son común no caso de Tele K e TV Cidade Livre. As principais son de índole económica, posto que as posibilidades de financiamento son escasas e dependen en parte de subvencións. Precisamente por iso, tamén se poden atopar co feito de estar presionados por diversas institucións, tanto de carácter público coma privado.

Ana López Gómez, CL4X

Onze Ponto Um Esportes

Olá, amigos da Espanha! Venho aqui apresentar-lhes o nosso blog de jornalismo esportivo, com foco no futebol. Gostaríamos muito de contar com a visita de vocês. Para visitar nosso blog, clique aqui. Voltarei aqui para anunciar as atualizações do nosso blog.

Sem mais, Osmar Lopes, aluno de Jornalismo da Universidade Federal de Ouro Preto.

ARTE ALÉM DAS CORDAS

A Luthieria é a arte de construir ou restaurar instrumentos musicais de corda e caixa de ressonância, como violões, violinos e contrabaixos. Um ofício que exige muito estudo, dedicação e paciência. Apesar disso existem muitos profissionais amadores que se levam pela empolgação da arte, como músicos que se arriscam a personalizar seus próprios instrumentos e começam a atuar na área.

O Luthier Leonardo D’Angelo Sá nasceu em Mariana e trabalha a 11 anos nesse ramo aqui na cidade. Segundo ele é necessária muita paciência, pois trabalhos de restauração demandam técnicas minuciosas de análise e execução do trabalho. Com bastante experiência na profissão, o luthier já construiu e reformou milhares de violões e guitarras, para músicos amadores e profissionais da região.

O trabalho de luthieria oscila muito sua demanda durante o ano, sendo que antes e durante épocas de poucos eventos se apresenta retraído. Em meses posteriores a grandes festas como o carnaval, aumenta a procura pela restauração devido à quantidade de shows que os artistas realizam.

Certamente instrumentos restaurados ou unicamente construídos custam caro ao artista consumidor. Uma restauração em que envolva boa parte de um violão não sai por menos de R$200, quantia considerável, que atualmente equivale a um instrumento novo para iniciantes. Leonardo comenta que o custo é alto, o trabalho é difícil, mas os resultados são impressionantes e satisfazem a clientela artística.

Giuseppe Rindoni

Thiago Huszar

Como a comunidade accede á radio.

 Radio Kalewche, radio comunitaria da patagonia arxentina, conta cun colectivo estable de persoas que coordina e xestiona a emisora.  Calquera veciño ou grupo de veciños poden presentar propostas e participar. Tan só fai falta ter unha idea e en Radio Kalewche poderase levar a cabo. Non importa tampouco que non se saiba facer radio, dende a emisora axudan ós interesados con talleres e cursos.  Iso si, para formar parte do equipo estable da radio é preciso facerse membro da Asociación Kalewche.

Así mesmo, a radio recibe colaboración externa e voluntaria de persoas locais  como de xente doutras partes do país e, inclusive, de outros países. Colaboracións que adoitan ser en forma de columnas radiais ou programas enlatados realizados para esta emisora.

Pola súa parte, Radio Roncudo, radio comunitaria da bisbarra de Bergantiños, ao igual que no caso arxentino, para entrar a formar parte de radio Roncudo debe serse socio da Asociación de Veciños de Corme. E, unha vez aí, todos os que fan radio pagan unha cota mensual de 15 euros para mantela.

 Paula Vázquez López CL4x

Miriam González Francisco

A cidade de Ourense conta cunha canle televisiva propia que é Telemiño, Telemiño pertence a o grupo La Región que posúe tamén dous xornais. Telemiño é unha canle na que imperan os informativos locais e parte das súas información son extraídas dos principais titulares do xornal “La Región”. O financiamento desta canle provocou en parte o ERE que o xornal “La Región levou a cabo hai uns cantos meses.

Telemiño aporta unha información útil para a comunidade ao actuar como axenda local,  moitos dos personaxes relevantes da cidade participan nos debates que a canle leva a cabo.

Ourense non é unha cidade que se caracterice pola gran cantidade de medios locais, son pouco numerosos xa que priman as delegacións de medios autonómicos ou provinciais.

CL4X.

Un desaloxo, outra “(pre)okupación”

Manifestacións culturais espontáneas e gratuitas, entrada libre para as achegas de calquera cidadán e, durante máis de tres anos, fogar da cultura colectiva a salvo do efecto castrante do poder. Parecía un soño demasiado idílico para que seguira sendo realidade por máis tempo, quizais por iso a orde de desaloxo da Casa das Atochas non pillou aos coruñeses por sorpresa. Porén, a labor de rehabilitación e dinamización cultural que o colectivo asambleario Cultura Preokupa desenvolveu no lugar, non pasou inadvertido ante os cidadáns, que se mobilizaron masivamente o pasado 16 de abril para opoñerse a tamaña inxustiza. Ninguén estaba disposto a que desaloxaran os soños que tomaran vida entre as paredes da que rematou por convertirse na casa de todos os coruñeses. E, coma non podía ser doutro xeito, Cuac Fm fíxose eco das protestas e abriu os seus micrófonos para que os membros da asamblea puideran ler o manifesto, que podedes escoitar aquí,  que os medios de comunicación comerciais non quixeran facer público. Unha boa mostra do tipo de servizo que a emisora presta á comunidade coruñesa.

Algúns medios alternativos, coma Galicia Confidencial, recolleron as impactantes protestas das que vos deixo as imaxes que falan por si mesmas

O resultado foi que os medios de comunicación tradicionais limitáronse a recoller os escasos desperfectos que ocasionou un grupo de vándalos que aproveitou as protestas para delinquir e as queixas do Partido Popular denunciado a pasividade da policía. Un exemplo máis de cómo distorsionan a realidade os medios e de cómo iniciativas tan necesarias coma a da Casa das Atochas rematan afogadas polo poder. Os asamblearios pensan seguir loitando, baixo o berro “un desaloxo, outra okupación“, claro que, vendo que o único colectivo que presta atención ás necesidades culturais dos coruñeses é Cultura Preokupa, despois deste desaloxo, o que semella vir non é senón unha fonda preokupación.

Nerea Pallares Vilar, CL4X

Radios comunitarias dende asociacións

Radio Guiniguada é unha emisora española,  fundada en 1985 en Gran Canaria (Canarias) cunha finalidade  social. Caracterízase por non ter carácter comercial de ningún tipo (non emite cuñas publicitarias), financiándose  só a través de das cotas dos seus propios socios ou colectivos asociados. Defínese coma  radio comunitaria e social. A súa programación  caracterízase por contidos sociais cunha clara liña de  esquerda, realizando programas diversos colectivos socio-políticos. Difunde tamén o  informativo internacional  Más voces  de la Unión de Radios Comunitarias de Madrid, e Contacto Sur de ALER, Asociación Latino Americana de Educación Radiofónica.

Emite polo 105.9 F.M., e pode ser escoitada en Gran Canaria, Fuerteventura, Sahara, Madeira Sur, Cabo Verde Norte, Tenerife Centro, Sur e Capital, San Sebastián da Gomera, Valverde no Hierro e algunhas zonas de La Palma. Tamén conta cunha emisión on-line a través da súa páxina web (http://www.radioguiniguada.com).

Radio Bajo Flores é o medio de comunicación comunitario dun dos barrios máis pobres do sur da cidade de Bos Aires. Dende hai 14 anos este medio é conducido e dirixido por veciños e veciñas tanto do barrio Bajo Flores coma de outros próximos. Isto é posible mediante o establecemento de organizacións, institucións veciñais e actores representativos da comunidade.

Pola contra Radio Guiniguada é o proxecto bandeira dunha única asociación, Asociación Cultural Guiniguada. Mentres que en Bajo Flores converxen varias, sendo a súa particularidade a variedade de cultural xa que conviven arxentinos, bolivianos, paraguaios e peruanos. Este contexto introduce unha notable diferenza, xa que nesta segunda radio desenvolverase a finalidade de “cambiar o modelo de exclusión do que somos os principais prexudicados”, afirman.

Salvando esta diferenza, ámbalas dúas avogan por unha transformación radical da sociedade e por unha vida  máis xusta e se definen como un espazo de comunicación, formación e encontro de persoas e colectivos sociais baixo un principio étnicos concretos.

Lorena Ruibal CL4X