El Festival de la Cultura Japonesa en Torun

El decimosexto Festival de la Cultura Japonesa en Torun bajo el patrocinio de la embajada de Japón en Polonia se empezó en 24 de mayo y durará  hasta 3 del junio.

Las exhibiciones, talleres, conferencias, concursos y programas deportivos estará formada por el 16 Edición de Los Días de la Cultura Japonesa en Torun.
En jueves un ciclo de las fiestas inauguró la reunión con la poesía japonesa. Además durante el tiempo del Festival se tendrán lugares las proyecciones y talleres, incluyendo fabricación de la cerámica japonesa y  las exhibiciones de la preparación del té. También los espectadores podrían ver artes de luchar como judo, karate, kendo, y también podrían participar en un concurso de arte y un concurso de karaoke. Organizaran también los talleres de manga.

En el programa de los Días de la Cultura Japonesa será una gran cantidad de eventos deportivos, por ejemplo tendrá lugar el Campeonato del Norte de Polonia en Kyokushin Karate y El Torneo de Judo académico. Días de la Cultura Japonesa se extenderá hasta el 3 de junio.

Entre las organizadores está el Laboratorio de la Lengua y la Cultura Japonesa en la Universidad Nicolás Copérnico en Torun (http://www.home.umk.pl/~pjkj_umk/)

Más Informaciones Sobre el festival: http://www.dkj.torun.pl/ y tambien: http://www.facebook.com/pages/Dni-Kultury-Japońskiej/149759445109772

Aleksandra Piórkowska (Erasmus)

Qué quero ser de maior

Retorno ao pasado cos ánimos dun meniño fedello e inconsciente. Coma nunha redacción de primaria, vou expresar na metade dun folio, as miñas expectativas, o meu desiderátum, do meu ideal de ser xornalista. Seguramente todo é labia tópica e redundante doutro pobre ignorante, cego pola falta de experiencia. Pode ser que o mundo acabe por dobrarme e desviarme cara a desidia, que acabe sendo un hipócrita, pero quero que isto sexa o meu testamento de xuventude, inocente como son.

De maior quero andar pola rúa, escribir na rúa, fotografar na rúa e debuxar na rúa. Quero perder o meu medo e a mansedade. Gustaría de falar coa xente, cos bos e cos malos, para crear unha historia real e crua, sen literatura nin poesía. Quero a verdade, aínda que sexa imposible abarcala por completo no mar de incógnitas e de silencios. Quero expresar as ideas dos outros, ver as súas intencións máis aló do evidente e retratalos tal e como somos todos: bestas sen corazón e nenos perdidos abríndose paso na escuridade.

¿E quén son eu para se-lo presuntuoso vixiante, este voyeur teimudo? ¿Quén son eu para autoproclamarme xusticeiro social? Nun mundo no que o ollo crítico é un ollo vago, alguén ten que saír da ringleira e amosar ao resto que están seguindo ao tipo de diante sen saber a onde se dirixen. Non son mellor nin peor por descubrir o esquecido, por rompe-los tabús que medran e devoran dentro dos nosos corpos. Facer saber é a metade do traballo na tarefa de mellorar o mundo. ¿E quén son eu para dicir que o mundo que quero é o mellor? Non son ninguén para criticar sobre a aportación dos demais ao desenvolvemento da vida, pero ben sei que a ninguen lle debe faltar o esencial para vivir felizmente.

Quero ser un mediador, unha testemuña sincera, un cronista, unha canle de auga, un mensaxeiro, un e todos á vez.

De maior quero ser xornalista.

Pereira Vila, Jorge CLX4

El Día del Investigador

El equipo para realización los investigaciones `PRYZMAT` (`Prisma` en español) invita a todos al tercer Día del Investigador en Torun. El 16 de mayo se puede participar en una serie de las conferencias y de las reuniones. Marketing e investigación de mercados será el tema de este ano.

El Día del Investigador es una empresa educativa y científica. Su tarea es desarrollar las habilidades y conocimientos por los alumnos del Instituto de Sociología de la Universidad Nicolai Copernico (UMK) en los métodos y técnicas de investigación sociológica. El primer evento de esta serie tuvo lugar el 21 de mayo de 2010.

El Día del Investigador se dobla de dos partes. El primero es un seminario. En esta parte son los cursos de los profesores invitados y también está previsto organizar los talleres para los estudiantes. La segunda parte empezara con un panel de discusión. En la conferencia habrá especialistas en el campo de la investigación de mercados, tanto a los profesionales – investigadores de las agencias de investigación como los científicos.

El evento comenzará el 16 de mayo a las 10.00 en la Facultad de Humanidades, en el Instituto de Sociología de la Universidad Nicolás Copérnico de Torun. La primera parte es una serie de conferencias, que  concernía, entre otros, estudios de mercado en Polonia, a `life caching`, y a las características comunes de la etnografía y la comercialización. En cerca de 15.00 está prevista una hora del almuerzo. A las 16.30 comenzará la formación para los estudiantes. En el cierre, a las 19.00 será reunión interactiva.  La entrada es gratuita para todos.

Más información sobre El Día del Investigador: http://www.pryzmat.umk.pl/ y https://www.facebook.com/events/212542022191042/

Aleksandra Piórkowska (Erasmus)

Redefinirse y reinventarse

El futuro del periodismo local, creo, está asegurado. Éste se fundamenta en la proximidad, que siempre da buen resultado y ingrediente fundamental en la comunicación. Sin embargo, necesita redefinirse y reinventarse.

La redifinición empieza por darse cuenta de que el término local, ahora, es más que una delimitación geográfica o más que un sentimiento de comunidad. Las nuevas tecnologías, la web, nos permiten ser tan locales como queramos (o como quiera el lector). Podemos hacer que nuestras noticias lleguen tan lejos como queramos a través de Internet, están al alcance de cualquiera.

Y la reinvención para por un cambio de mentalidad en las empresas periodísticas. El patrón de consumo de información ha cambiado. Los lectores se disponen a consumir información en cualquier momento del día y, cuando lo hacen, quieren que esté actualizada. El periódico impreso a última hora de la tarde, a esas horas, está ya desfasado. La web y los usuarios demandan un modelo de redacción que informa las 24 horas, los 7 días de la semana.

La principal traba es el sustento económico. Existen algunos modelos, que han aparecido recientemente, en los que son los propios lectores quienes invierten su dinero para que un equipo de periodistas investigue y escriba sobre un determinado tema que interesa en su comunidad. Quizás, esta idea sirva en el futuro. Por lo ahora, seguimos esperando el cambio.

Fernández Arias, Eva CL4X

Protexido: Festival de las Artes y las Ciencias en Torun

Este contido está protexido por contrasinal. Para velo introduce o contrasinal a continuación:

Contrasinal:

Estereotipos e división

A sociedade en que vivimos está moi marcada polos estereotipos. Fanse xuízos de valor á lixeira, ás veces inxustos ou que non se corresponden coa realidade. Se vistes dunha determinada maneira, se opinas determinadas cousas, se falas ou non galego, encádrate dentro duns determinados ideais. Na situación social actual existe unha división: ou es de dereitas ou es de esquerdas, ou  monárquico ou republicano. Esta división está moi patente nos discursos dos xornalistas dos medios de comunicación do noso país. A grandes trazos, isto é sobre o que opina Manuel Cruz no artigo “Cómo se recoñece a un filósofo de dereitas” no que lle ofrece ó lector unha serie de claves para recoñecer a ideoloxía do redactor que a el se dirixe. Argumenta que actualmente existe un baleirado dunha serie de conceptos, el fala de inquedanzas ou utopía no caso dos progresistas e de falta de empatía nos conservadores, que fan que os discursos reinantes nos medios sexan inconsistentes e sen fundamento.

Na reflexión final invita ós xornalistas, sobre todo ós de dereitas, a ser máis empáticos cos problemas dos cidadáns. Eu penso que ó fin e ó cabo ese é o labor do xornalista, debe ser honesto e claro nos seus argumentos, sendo fiel á sociedade e brindándolle o seu apoio, sendo a súa voz. Baixar do pedestal do poder político e poñerse do lado da sociedade, sobre todo nestes duros momentos de crise económica e social que se están a vivir e nos que a política cada vez cobra máis protagonismo.

Rodríguez Martínez, Raquel  CL4X

Algo estaremos a facer ben

Neste derradeiro post gustaríame darlle un xiro a toda a visión que, do xornalista e do xornalismo local, veño / vimos facendo ata o de agora. Ben é certo que algo vai mal, que se debe renovar e atopar unha nova estratexia de actuación para conseguir solventar as súas trabas e decadencias (máis isto tamén acontece co resto de especializacións xornalísticas).

Pese a todo, debemos ter en conta que a información local segue a ser unha das primeiras no ranking das máis lidas e demandadas: as máis interesantes para a sociedade. Por isto é polo que hoxe quero salientar a faceta de todos aqueles xornalistas locais que, aínda non sendo expertos nin autóctonos da zona informativa na -e para a- que traballan (situación que adoita ser a máis habitual), conseguiron adaptarse e sacar o seu traballo adiante con bos resultados.

Aprender a relacionarse coa poboación, conseguir os contactos precisos -e entenderse con eles-, elaborar pezas coas que os habitantes se sintan identificados e integrados, conseguir establecer unha verdadeira comunicación co pobo…

A comunicación local non é fácil, nin moito menos simple…

… por este motivo: xornalistas locais, algo estaremos a facer ben pero debemos facelo aínda mellor.

Noal Rodríguez, Marta cl4x

Cuando los protagonistas no interesan

Parece ser que los ex-chabolistas de Penamoa ( A Coruña) han ocupado un piso vacío después del desmantelamiento del poblado gitano. Y resulta que el alcalde coruñés, Carlos Negreira y la presidenta de la Asociación de Vecinos de O Ventorillo, Rosa Barreiro se han manifestado sobre este conflicto. Pues bien, la agencia de noticias Europa Press es la encargada de difundir esta información a los distintos medios. Y estos se limitan a publicarla. Esto es todo lo contrario que debería hacer un buen periodista local. Es decir, está claro que es un hecho relevante, noticioso..un conflicto que genera un problema a una comunidad de vecinos. Hasta ahí todo bien. Lo que no pueden hacer los medios o los periodistas es limitarse al copia y pega de una noticia enviada por una agencia.

Por otro lado, en esta noticia no existe un enfoque correcto. Europa Press se limita a transcribir la opinión de la Presidenta de la Asociación y del Alcalde, presentando su malestar y las medidas a tomar. Pero los verdaderos protagonistas del conflicto, los ex-chabolistas okupas, no aparecen. Su situación es resumida en 2 tristes líneas. Nadie se ha acercado a hablar con ellos, a conocer sus problemas de primera mano, ni a relatar los verdaderos motivos de porqué han llegado a tener que ocupar una vivienda que no es suya. Pero claro, eso sería un trabajo mucho más arduo que el cómodo Copia y Pega. Han hecho todo lo contrario a lo que se refiere a un buen periodismo local o de investigación. Una vez más otro ejemplo de información institucionalizada. Una pena.

http://www.20minutos.es/noticia/1366220/0/

http://noticias.lainformacion.com/politica/autoridades-locales/exchabolistas-de-penamoa-ocupan-un-inmueble-vacio-en-a-coruna-mientras-sus-propietarios-esperan-una-solucion_NfrmXcKADZUppzNuikQ8R2/

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/coruna/2012/04/12/flores-reconoce-mayoria-exchabolistas-penamoa-ocuparon-edificio-trafican-traficaron-droga/00031334228251142551214.htm

Doval López, Sergio CL4X

O xornalista proletario

Este primeiro de maio, como sempre dende hai xa bastantes anos, acudín á manifestación convocada polo sindicalismo nacionalista en Compostela. Antes facíao simplemente porque estaba de acordo coas reivindicacións sindicais e cría necesario un profundo cambio de modelo do sistema. Hoxe sigo considerando igual ou máis precisas todas as reivindicacións históricas da esquerda, pero este ano vivino doutro xeito.

Imos rematar os nosos estudos de xornalismo dentro dun mes, a partir de aí seremos parados ou traballadores precarios, dos máis precarios dende o século XIX. Comentaba cun colega a cantidade de xornalistas que vimos na manifestación, dos medios de comunicación máis diversos. Alegreime de ver que este gremio xa se vai enterando de que somos traballadores asalariados, nin máis nin menos. Traballar cun ordenador sentados nunha cadeira ou tratar con xente importante na Xunta ou no Parlamento non nos fai a nós máis importantes que outros traballadores, nin moito menos. O mantra da ‘obxectividade’ parece que deu en que os xornalistas se queiran manter á marxe da vida social, ser simples notarios da realidade. Segundo esta visión (errónea) do oficio, estaría mal que un xornalista fora defender os seus dereitos como traballador, xa sexa acudindo a unha greve ou á manfiestación do 1º de maio, posto que iso implica tomar unha posición política. Ollo, non facelo tamén implica unha posición política (poden mexar por min, que como son xornalsitas vou ficar cadalo), mais parece o normal xustificado, precisamente, por esa teima de “manterse á marxe”.

Convén ter claro o noso papel profesional. Habemos manter sempre a rigorosidade no traballo e dar un tratamento aos axentes sociais baseado no interese informativo que estes teñan. É o que o público saberá valorar. Sí, os xefes saberán que defendes os teus dereitos como traballador e os políticos de turno, coas súas influenzas nos medios, tamén. Quen teña medo, que se deixe pisotear. Será o tipo de xornalista ao que non lerei.

Rios Rodriguez. clx4

Cando o que pasa na cidade non importa

Asistindo a unas charlas sobre xornalismo e crise xurdiu, como non podía ser doutra forma, a idea da crise do xornalismo. Un dos poñentes falaba de como a TVG retirara pouco a pouco as seccións locais dos seus informativos porque non eran un gasto innecesario e que ademáis non tiña ningunha audiencia. Sen embargo o mesmo poñente afirmaba que estes informativos locais eran os menos influeciados polos intereses políticos e económico da cidade precisamente porque como a súa audiencia era insignificante os políticos nin se molestaban en darse publicidade eiquí. E a pregunta que gustaría poner sobre a mesa é: Existe un xornalismo local independente e que sexa realmente atractivo para as audiencias?

Os analistas e expertos auguran un futuro moi curto para as cabeceiras locais, din que xa non interesa o que pasa na cidade. Que a globalización matará finalmente os localismos dentro duns anos. Ó mesmo tempo afirman que o xornalismo que se practica nas cidades é simplista e demasiado paternalista. O día seguinte asistín a unhas charlas sobre emprendemento e innovación. É posible que antes de deixar que o xornalismo local e de cidade morra se poidan tomar iniciativas innovadoras que informen ó cidadán sobre a actualidade máis cercana?

  O xornalismo local merece vivir, non merece que sexa manipulado polos intereses empresarias e políticos das cidades, mais tampouco merece ser ignorado por eles, porque os cidadáns non se merecen vivir sen coñecer o que pasa na súa cidade.

Abuín Mallo, Álvaro CLX4

As comunidades e os seus conflitos

A mellora do Corredor do Morrazo, as preferentes de NCB, a área metropolitana de Vigo ou o futuro do histórico complexo de O Salgueirón, entre outros, son algúns dos temas que máis preocupan á maior parte da cidadanía da península de O Morrazo. Coma estes, en cada localidade existen conflitos que atinxen á vida cotiá dos habitantes e que son do seu interese. A boa práctica do xornalista existe na medida en que poida localizar os distintos conflitos existentes, ofrecendo unha boa cobertura dos mesmos.

Este é ocaso do novo parque eólico Pedras Negras, en Domaio (Moaña). Todo comezou cando a multinacional italiana Enel Green Power decidiu investir na construción dun parque eólico que afectaría a montes dos concellos de Vilaboa, Marín e Moaña (a maioría deles incluídos no espazo protexido “Montes do Morrazo”). A importancia deste feito provoca que distintos medios de comunicación se fagan eco da problemática existente en torno á infraestrutura, sobre todo na zona de Domaio, por ser a máis afectada. Así, o Faro de Vigo na súa edición do Morrazo fai un especial seguimento do conflito, publicando información actualizada e de interese.

O xornal atende o conflito dende o inicio do proxecto ata o momento actual, pasando polas accións emprendidas polos colectivos veciñais. A información, elaborada na súa maioría polo xornalista Francisco G. Sas, ofrece unha ampla visión das diversas perspectivas existentes, prestando especial atención á opinión da cidadanía. Deste xeito, recolle as queixas dos veciños cara o proxecto debido ao forte impacto medioambiental que causaría, queixas canalizadas a través de colectivos coma a Plataforma pola Defensa dos Montes do Morrazo ou a Comunidade de Montes en Man Común de Domaio. Un traballo de investigación que require dedicación e atención constantes, pero que axuda aos xornalistas locais a enriquecer o seu traballo e a fuxir da constante rutina.

Rivas Martínez, CL4X

Blogs contra a desertización mediática

Na historia xudicial da Casa da Cultura de Vimianzo hai escritas xa tres querelas: por non pagamento, por tráfico de influencias e outra por prevaricación. Esta última, que inculpaba ao actual rexedor (BNG), foi arquivada. A historia comezou cando o anterior goberno de Vimianzo (PSOE) licitou a obra da Casa da Cultura. A construción do edificio, cifrada en 1,1 millóns, recaeu en mans do irmán do ex-alcalde. A execución doutras obras que non figuraban no contrato elevou o custo aos 2,5 millóns. Co BNG coma inquilino maioritario da casa consistorial, o construtor presentou unha demanda por non pagamento de máis de 700.000 euros que o actual goberno liquidou solicitando un crédito. A segunda, unha querela penal, foi posta por Carmen Borbujo (PP) para revisar a adxudicación da obra. Como resultado hai sete persoas imputadas. Entre elas o ex-alcalde.

Así as cousas no Concello de Vimianzo, cómpre un informante que dea parte da actualidade das arcas municipais, do comportamento político e dos custos sociais das medidas polas que votamos.  Uliscando a clase política local do Reino Unido, o xornal The Guardian anunciou en 2009 a creación de blogs especializados en política local, para facer inclinar a balanza en cotra da corrupción nun escenario de desertización mediática. Con xente dedicada a investigar e a somerxerse na vida turbia dos consistorios. A idea na que coinciden todos os medios de comunicación é a de que o xornalista profesional é a súa mellor baza. Unha teoría que se presume obvia, aínda que despois nunca se leve a cabo.

Ameixeiras Cundíns, CL4X

Hablando de utopías…

Leyendo el artículo “Cómo se reconoce a un filósofo de derechas” de Manuel Cruz, publicado en el periódico El País el pasado 25 de Abril, lo primero que se me viene a la cabeza es la extraña costumbre que tienen los filósofos, si no son todos, la inmensa mayoría, de hablar mucho y decir poco y en ocasiones no decir nada después de largar su discurso lleno de palabrerías que suenan bien pero con las que no sacas nada en claro, al menos a simple vista, porque con que se preste un poco de atención a este texto de Manuel Cruz se consiguen sacar dos ideas, siempre desde mi punto de vista, claro está. La primera es que los socialistas, parece ser, entienden mejor a los de derechas que estos últimos a los socialistas, además los de derechas “siempre ignoran el dolor que producen las injusticias”. También es cierto que no está muy de acuerdo de cómo los de su tendencia ideológica están llevando las cosas últimamente ya que los invade la “penuria teórica”, además sus discursos están llenos de “incertidumbres” y “utopías”. En fin, que esto me tiene pinta de ser un berrinche de alguien que está muy descontento con lo que están haciendo los suyos. Pero no voy a entrar en cuestiones de política ya que no es el fin de este artículo. La segunda idea que podemos sacar de este texto lleno de sutilezas es que, según su autor, el hecho de que un periodista trabaje en un medio de comunicación de izquierdas no implica que éste sea de izquierdas y lo mismo pasa con los de derechas, pues bien señoras y señores eso sí que me parece una utopía y de un surrealismo descomunal ya que todos sabemos por desgracia  que la realidad es muy distinta. Los medios de comunicación en general están todos politizados y todos buscan los de su misma ideología para trabajar con ellos y si no perteneces a esa tendencia ideológica, no te queda otra que acabar perteneciendo a ella o, por lo menos, mientras estés trabajando para dicho medio. Y esto no es diferente en el periodismo local ya que es más de lo mismo pero a pequeña escala, o si cabe, es aún peor ya que no hay más tendencia ideológica que valga que la que gobierna en ese momento en dicho ayuntamiento. Me gustaría, además de considerarlo muy oportuno, acabar este artículo con una frase muy famosa de Goethe y es que “se tiende a poner palabras allí dónde faltan las ideas”.

                                                                      Leira Castro, Patricia CL4X

O segredo está na cociña

A propaganda institucional, o calendario festivo e os sucesos fortuítos son os ingredientes básicos que condimentan o prato diario da información local. Detrás desta receita de comida rápida, hai quen descobre a desidia duns cociñeiros que se excusan na mala calidade da materia prima para non gastar tempo nin esforzo na cociña. Se ben un produto con denominación de orixe multiplica por moito o sabor final do manxar, por moi bo que sexa o alimento, a substancia sempre vai ser froito de quen cociña.

E no xornalismo pasa o mesmo ca nos fogóns. A información, especialmente a do eido local, ten que ser cociñada a fogo lento, non chega cun volta e volta, e terá que prepararse de distinto xeito en función de quen a vaia degustar. Un bo xornalista, igual ca un chef experimentado, defínese pola súa capacidade de combinar os ingredientes na xusta medida. E con isto, hai que fuxir de ideais utópicos sobre o xornalista local para comezar a velo coma un auténtico rastrexador da información que sempre pon o acento no cidadán.

O novo rastrexador ten que mudar o enfoque das noticias e adoptar unha visión máis cívica.  Así, cando informe do asfaltado dunha vía urbana, ten que detallar os días que permanecerá pechada, como se verán afectados os veciños e cales son as vantaxes e os inconvenientes da medida. De igual xeito, se redacta unha noticia para dar a coñecer Expo Ordes, terá que informar dos beneficios que deixa na vila e das impresións que xera nos visitantes, pero non procede sacarlle fotos ao alcalde para encher galerías fotográficas que non van acompañadas por ningún elemento informativo que lles achegue significado.

O alcalde de Ordes, no centro, durante a visita a Expo Ordes/ Foto: Ordessiete

Ríos Dafonte, CL4X

Marketing de guerra en páxinas interiores

Con demasiada frecuencia e facilidade, os medios de comunicación sucumben ao embruxo e poder retórico das fontes. A rutinización da pasiva recollida de información, no que forzas externas á redacción toman a iniciativa e controlan o proceso de elaboración e difusión da mensaxe xornalística, hipoteca a verdade ante escuras servidumes que deforman a realidade.  A peza que Faro de Vigo dedica hoxe á actividade da base da Brilat,  na súa edición local de Pontevedra, exemplifica ese modelo de xornalismo en tránsito á propaganda.

Convertido nun apéndice do gabinete de prensa da institución militar, o medio vigués publica, baixo a aparencia de información local, un pseudoevento  manufacturado por fontes invisibles, mudas, ás que a falta de barreiras de filtrado, contraste e verificación, permite, sen dificultade, a construción do discurso triunfalista propio dunha campaña publicitaria (“La profesionalidad, versatilidad, constante actualización y disponibilidad son factores que definen a una Fuerza de primera respuesta como la Brilat y que juegan a favor de los hombres y mujeres que la integran a la hora de afrontar misiones en un entorno hostil”). Maquillada e producida para entusiasmar, a noticia está repleta de termos con connotacións positivas (“contratos de larga duración”, “estabilidad laboral”, “impacto económico directo en la ciudad”) que, xa desde o corpo de titulación, apelan estratexicamente ás grandes preocupacións colectivas: o paro e a economía (“Una ‘empresa’ con 2.500 trabajadores. La base General Morillo, sede de la Brilat, genera un movimiento económico de 40 millones de euros”). Neutralizada a identidade do comunicador como mediador e intérprete, o xornal transfórmase no mellor e máis barato soporte para a ofensiva ideolóxica de determinados sectores sociais. Saben que a instrumentalización dos medios é o control da “democracia”.

Alonso Rodríguez, CL4X

¡Si, señor!

Se algo se critica sempre das informacións do local é que predominan as “noticias brandas” (festexos, feiras, celebracións…) mais, busquemos na sección territorial que busquemos, sempre damos con algo semellante a isto:

Informacións dos partidos políticos locais e, sobretodo, das que veñen directamente do partido que goberna: dende o concello. Nada raro ata aquí pero ¿cal é o problema deste tipo de contidos na comunicación local e, sobre todo, no traballo do xornalista local?

¡Reproducir exactamente o que “o que manda” quere! E xa non é so iso, senón os problemas que se poden derivar de non facelo.

Nunha área xeográfica pequena, onde todos nos coñecemos, o xornalista ten que ter e estar en contacto cos mandatarios de tódolos partidos políticos, pois serán eles os voceiros e fontes das súas próximas informacións, mais ¿que facer ante o “poñer ou non poñer isto igual me custa o perder a fonte, cando non o posto”?

Na miña opinión, os copistas quedaron esquecidos xa séculos atrás pero respostar a esta pregunta non é tan fácil tendo en conta que día é hoxe e o aumento que segue a ter esta cifra 5.273.600.

Noal Rodríguez, Marta cl4x

NOVOS RETOS PARA OS MEDIADORES SOCIAIS

A necesaria evolución xornalística, debe apuntar cara a unha maior actividade por parte dos xornalistas na nova sociedade. Ademáis da virtude para compoñer textos interesantes con enfoques orixinais, os profesionais da información deberían lembrar e reforzar o seu labor coma transmisores de coñecemento, e o seu rol de mediadores sociais.

A especialización e a interactividade son fundamentais para que a nova sociedade recorra ó xornalismo en busca do contraste co xuizo propio, de información experta, e un intercambio de visións de cidadán a cidadán, xornalista e usuario na procura do mesmo: que os cidadáns se manteñan en contacto continuo co máis representativo da súa realidade, permitíndolles que as súas opinións, inquedanzas e vivencias, conten á hora de realizar esa búsqueda, rexistro, difusión e conexión diaria co seu entorno social.

Os mediadores sociais, especialmente os dixitais, deberían por tanto achegarse o máximo posible ós cidadáns, poñerlle un rostro ós problemas, e permanecer inmersos na pel da sociedade en torno á cal xiren os acontecementos a abordar, favorecendo a cohesión e a identidade, e fomentando a diversidade. É preciso que as comunidades teñan en mente que sexa cal sexa a situación particular de cada quen, as diferenzas económicas, ideolóxicas, culturais…etc todos estamos afectados polas decisións dos nosos gobernantes, e teñen que ser eles o obxectivo común da nosa mirada máis crítica independentemente das nosas preferencias políticas. É ahí onde hai que traballar máis, facer que os cidadáns (incluíndo ós xornalistas por suposto) lembren a súa responsabilidade como membros do sistema no que se moven cada día, e que participar no devir da súa comunidade, do xeito que lles sexa posible e que máis lles motive, nin custa cartos, nin é unha ideoloxía, senón unha atitude que beneficiaría ó individuo e ó conxunto, ó particular e ó xeral.

O negocio das empresas informativas non pode contaminar o compromiso social. A ética é primordial; hai que loitar por rematar coa unidireccionalidade das mensaxes,  e por riba de todo, vixiar ós intereses das fontes.

O xornalismo local, pola proximidade, ten unha maior facilidade para levar a cabo esta tarefa de construír unha mellor sociedade que preserve a identidade propia nun entorno mundializado.

Os medios de comunicación exercen a miúdo de movilizadores sociais, maioritariamente cando atenden asuntos políticos de gran peso, e iso é algo positivo, máis considero que necesitan mellorar nese aspecto, pois como é posible que a día de hoxe (e falo en xeral), despóis de difundir numerosas noticias sobre a polémica reforma laboral 2012, e as reaccións que ten xerado, despóis de que miles de cidadáns saíran á rúa a manifestarse en contra dela, poucos foron os medios que incluíron nas súas informacións máis puntos e detalle da mesma que o facilitar e abaratar o despido? Non terá que coñecer a xente as dimensións e consecuencias de aquelo contra o que se pronuncia? Está claro con eses dous puntos que non beneficia precisamente ós traballadores, e este non é máis que un pequeno exemplo para ilustrar que o labor dos medios de comunicación é ofrecer unha información precisa e completa como condición indispensable para que esta sexa útil. Senón, estarán a producir opinións pouco fundamentadas e non lle ofrecerán ós cidadáns a información necesaria para que poidan defenderse con seguridade, sabendo contra que se enfrentan exactamente, xa que sempre hai quen trata de botar por terra os movementos cidadáns apoiándose na idea da ignorancia da maioría que é manipulada por unha minoría rebelde comecocos.

 

Brea Ledo, CL4X

Save a journalist

Hoy, día del trabajo, aquellos que tienen uno deben celebrarlo más que nunca. Sobre todo, los que trabajan en el campo de la comunicación; un sector que está padeciendo una ingente cantidad de despidos.

La inseguridad laboral está hoy a la orden del día. Los periodistas saben que su trabajo pende de un hilo (según un estudio un 66% de los periodistas españoles ven su puesto en peligro) y tenemos la mala suerte de que necesitamos comer todos los días. Tenemos las manos atadas. Si queremos mantener nuestro trabajo no nos queda más remedio que seguir las órdenes que vienen “de arriba” que están fundadas en intereses económicos y no periodísticos. Si tu no cumples, hay cientos de periodistas a las puertas de la redacción que están dispuestos a hacerlo.

Un 77% de los periodistas considera que la situación del periodismo es “precaria” en el aspecto laboral, mientras que un 21% la juzga “mejorable” y hay 1% de periodistas “ciegos” que la califica de “buena”. La situación no sólo es precaria…es triste,

¿Cómo se puede ejercer así la profesión?, ¿cómo podemos llevar a cabo esa idea de periodista intrépido de las películas con el que todos soñamos al salir de la Facultad?

Fernández Arias, Eva CL4X

A importancia de quen opina

Un dos grandes problemas da cidade de Pontevedra é a acumulación de tráfico no centro da cidade, o cal se ve triplicado en vésperas de festivos, nos días chuviosos e cando as estradas da cidade están en obras, cousa bastante común, sobre todo actualmente, coas obras do AVE. Dende outubro do ano pasado e ate o día de hoxe, a rúa Loureiro Crespo está cortada ao trafico á altura da Pasarela, xa que se está acondicionando este tramo para o paso do novo tren de alta velocidade. Por enésima vez se ve sobrepasado o prazo para rematar estas obras, xa que nun principio se estimaba que estarían listas para febreiro deste ano.

Vista aérea das obras de Loureiro Crespo

O Diario de Pontevedra informa no día do traballador do estado desta reforma, que novamente incumpre os prazos establecidos. María Boullosa, a redactora desta información, comeza citando as queixas que o Goberno Local trasladará ao Ministerio de Fomento e á empresa adxudicataria desta obra. En orde cronolóxico vanse expresando os diferentes puntos de vista de cada bando. Ate aquí todo correcto.

Na segunda parte desta noticia, Boullosa céntrase na opinión dos cidadáns e nos problemas que isto lles crea. É neste apartado onde a noticia frouxea, xa que a opinión dos cidadáns é algo etéreo, porque as súas testemuñas son identificadas como “fontes próximas á asociación de comerciantes”. ¿Non terían que ser os propios cidadáns con nome e apelido os que se queixen da súa situación?. Ademais, o curte na estrada tamén desfavorece aos condutores que día a día teñen que variar o seu traxecto debido a esta reforma e a les nin sequera se refiren.

Deste xeito, e como sucede con moitas outras noticias, parece que as veces importa máis o que di o Goberno Local que o que pensan os afectados que día a día se ven somerxidos nesta clase de problemas.

Cardalda Vidal, CL4X

“Tamén hai que comer”

Co primeiro de maio chegan con máis forza ca nunca as reivindicacións dos traballadores e dos empregados, as persoas que a cada día que pasa teñen menos seguridade no seu porvir e no dos seus seres queridos. O benestar e a dignidade do pobo xóganse nunha partida de dados allea a el. ¿Somos escravos ou somos homes e mulleres en posesión dos nosos destinos? ¿E os xornalistas? Recentemente estivemos observando como co paso do tempo os  medios máis exitosos son aqueles que venden noticias, que empregan as súas forzas e o seu tempo en cubrir e informar das banalidades e dos produtos dos seus investidores e colegas no poder. Non hai interese por descubrir, por revelar, por destapar o que xace na outra cara do entorno público e do merchandising. Un xornalista ten que gañarse o seu pan, pero ¿de qué modo?

Fina ironía

O xornalista ideal -especime raro e de escasa notoriedade- debería pensar no seu beneficio en canto que é capaz de salvar ao seu amigo cidadán da ignorancia. O acto da comunicación debe servir a un propósito verdaderamente útil para os interlocutores: o receptor está ao tanto dos feitos que por si mesmo no pode presenciar e o xornalista gaña un público educado e, tamén, algún que outro ducado (3. Nome de numerosas moedas antigas de ouro, varios países). O xornalista ten que manterse cos fondos necesarios para vivir e realizar a súa labor -¿para qué enganarnos?-, mais sempre elaborando información non fraudulenta, sen intencións ocultas… en definitiva, sen venderse a cambio dun trato favorable coas altas esferas, sempre desexosas de comprar xornalistas paraque falen de tódolos chanchullos agás dos seus.

Os xornalistas deben coidarse de non morrer de fame, e coidarse de non traballar para outro xefe que non sexa o cidadán ou o desvalido.

Pereira Vila, Jorge CLX4