Author Archives: titorizado1b
Peñas futbolísticas: Estudo
141 C00
Crespo Navarro, Eduardo 141 C01
Fernández Díaz, Fabio 141 C02
Fernández Ferro, Adrián 141 C03
Fernández Ojea, Brais 141 C04
García Chouciño, Alejandro 141 C05
Estudo peñas futbolísticas
A familia dos Merleguiños
O primeiro sería dicir que é Merlegos Celestes? En definición simple e oficial, unha peña celtista en Santiago de Compostela. Pero é mellor dicir, como nos gusta a nós, que somos unha chea de xente cunha tara común. E das boas, en ámbos os dous sentidos. Porque xa é difícil xuntar a máis de cento cincuenta siareiros dun clube que xoga a cen kilómetros de distancia e ir a Balaídos cada partido ou ateigar o noso local cada vez que xogamos fóra.
Pero aínda que todos teñamos a mesma tara, entre cento e pico persoas cada un é de seu pai e de súa nai. Xa pasamos por moitas fases. A fase en que aínda somos poucos e todo está ben. A fase en que cada vez somos máis pero todo o mundo segue a estar dacordo en todo. A fase en que seguimos medrando en número e xa empeza a haber varias posturas sobre cada tema. E a fase en que sobre cada tema hai cento cincuenta opinións distintas e as asambleas son eternas e as discusións numerosas.
Pero non se me entenda mal, non digo isto con negatividade, todo o contrario é algo do que podemos presumir. Porque no pouco tempo que levamos embarcados nesta aventura tivemos que pasar por todas estas fases a grande velocidade, o que só engadiu máis dificultade á hora de xestionalas axeitadamente, e creo que soubemos facelo con éxito. Aínda que non estivo exento de altos e baixos e seguro que se podería facer mellor.
E ademáis as diferenzas nas reunións, nas asambleas, nas tomas de decisións, non impediron que xurdiran grandes amizades. Amizades que unen a xente da costa e da montaña, do norte e do sur, zurdos ou diestros, mozos ou non tan mozos. Que che levan por exemplo a acabar de festa cunha persoa que che dobra en idade e coa que non pensabas ter nada en común. Un grande premio que gañamos cando nos fixemos membros e que pola miña parte non esperaba nesta dimensión.
Por suposto non quero dar unha imaxe monolítica, na que todos somos os mellores amigos e todo é de cor rosa, nin moito menos, non é a realidade. Como en todo grupo grande, poderiamonos dividir en pequenos grupos de xente que teñen máis relación entre si que co resto. E entre uns grupos e outros houbo desacordos e grandes por suposto. Pero penso que se lle preguntaramos a calquera peñista, diría que gracias á peña fixo novas amizades e que co resto puido discutir e non estar dacordo, pero nunca tivo un problema con ningún e as súas ideas sempre foron respectadas. Quizáis esta é a nosa maior victoria ata o de agora e o noso maior reto de cara ao futuro da peña.
Supoño que ao final todo se pode resumir en que a clave está en recordar as cousas que nos unen e darlle prioridade sobre o que nos enfronta.
Pero claro, todo o dito ata o de agora é a opinión do que aquí escribe, se queredes podedes pasar pola sede e preguntar, seguro que atoparedes outras cento cincuenta opinións distintas que iran dende ten parte de razón a todo o que dixo é unha trapallada. E por suposto iso seguirá sen supoñer ningún problema.
Un merlego celeste,
Cesar Castro Cruz
“Nós solo temos o obxectivo de xuntarnos”
-Cales foron os motivos que incentivaron fundar esta peña? Que obxectivos ten unha peña?
Pois máis ben é unha peña de amigos, quero decir, esta peña leva 20 anos, eu levo sendo presidente catro. Entonces o obxectivo que se pensou nun principio foi eso, xuntarse uns amigos para ver os partidos, para ir o estadio a velos, que agora faise menos, non porque o equipo estea mal, pero no principio sempre tes maior ilusión que cando van pasando os anos. Pero a peña e eso, e tamén para facer unhas comidas, xuntarse, falar ou discutir un pouco de fútbol , uns opinan de unha maneira outros de outra. Máis ben para facer comidas, que eso é o que nos temos. Porque non xogamos a nada, nin a primitiva, nin as quinielas… Nós solo temos o obxectivo ese de, xuntarnos.
-Entonces non soledes facer como outras peñas que collen buses e van ver os partidos do equipo?
Antes témolo feito. Agora mesmo non se está facendo, pero si que se ten feito. Temos ido a Portugal, cando foi o do O Porto, temos ido a Coruña, xuntamos algunha vez e imos a cervecería da Estrella, xuntámonos alá e vemos o fútbol.
-Como é a relación entre os socios?
Algúns nin os conocemos porque están desde o ano que se fundou a peña e nin veñen as comidas, solamente lle mandas o recibo polo banco… Que nin sei quenes son. Son o presidente e podo decir que somos sobre 68, e a 20 non os conozco. Son xente que queren estar na peña. Pero bueno, é desta xente que quere estar na peña para poder decir que esta dentro.
-Que tradicións destacarías da peña?
Tradición é a que temos, facer as comidas e decir: unha no inverno e outra no verán. No verán sempre a facemos fora, con carpa, que van as mulleres, podes invitar os amigos. O ano pasado eramos sobre 130-140 na comida, e este ano queremos facela un pouquiño máis grande. Entonces máis ben é facer unha piña de amigos. Cada un ten que ser responsable da xente a que trae. Que a temos feito con 500 persoas, pero que eso era un desbaraxuste. Que che ven todo o mundo… Aquelo estaba aberto, é dicir, que che viña xente que non era. Entonces nos agora partimos cunha carpa cerrada e pode todo o mundo, solo que cada socio di a cantos trae. Que trae catro, pois catro.
–Algunha seña de identidade que sobresalte sobre o resto?
Nos non temos así en concreto a ninguén como símbolo da peña. Hai veces que si que traemos as comidas a xente como por exemplo Irureta, Lendoiro… Ten vido Valerón algunha vez. Este ano intentaremos traer o novo presidente, a Fernando Vázquez e a Pombo, o preparador físico, que é de aquí de Carballo. A idea e intentar traer sempre a algún futbolista ou a algún da directiva.
-Que gastos che supón a peña? Como funciona a organización do pago de cotas?
Pois nos poñemos 50 euros o ano. Eu a parte teño outros engadidos. Porque vas a un sitio, tes que facer tal, que chama a este… Tamén está o secretario que fai moito, ata fai máis ca min. Pero gastos en xeral non supón moitos. O mellor que temos unha reunión, nos non lle metemos nada a peña. Porque con 50 euros facer dúas comidas o ano e invitar as mulleres dos socios, os amigos ou a quen sexa, non da para moito máis. Non facemos milagros!
-Que actividades conxuntas realizades? Participan outras peñas? Con que peñas teñen boa relación?
Nos temos boa relación coa peña da Cabaña. Que é de aquí de Carballo. Temos moito trato con ela. Temos algún trato coa peña Valerón. O secretario vai moito con eles. Tamén nos levamos co presidente das peñas, temos tido reunións con el. Porque nos fai dous anos fixemos en Carballo a festa das peñas que se fai todos os anos. E fixémola entre a peña nosa e máis a da Cabaña. Entón veu xente de todas as peñas. Viñeron de Córdoba, de Suíza, viñeron de moitos sitios. Entonces tes unha relación deso, con algunhas é unha relación máis de teléfono, de “oye, mira teño tal, a ver si podedes vir aquí”. Despois da Coruña temos cinco ou seis peñas que tes unha relación de máis ben para cando fan un evento dunha inauguración ou presentación, chámante e ti vas. Cando hai a reunión das peñas na Coruña vamos sempre… Na festa de fin de ano do ano pasado fíxose no pastoriza e nos fomos, despois houbo outra no Palesco e tamen fomos. Collese un autocar ou dous, porque solemos ir sobre corenta persoas polo xeral. Somos a peña máis numerosa cando hai estas festas. Na última creo que eramos sobre 32 persoas da nosa peña, e as outras tiñan cinco, catro, tres…
-Como se levou a organización da festa das peñas? Como unha peña así pequena se organiza para traer a tanta xente?
Cada ano faise nun sitio. Organizámola nos máis a peña da Cabaña. Dounos moito traballo. Fixémola no Bosque, ahí nunha finca. Montamos unha carpa, trouxemos un grupo musical. Veu Lendoiro, Pachi Vázquez, veu un montón de xente. Entonces empezamos un ano antes a preparalo todo. Fíxose tamén o Trofeo infantil de peñas Teresa Herrera, no campo de Carballo. Trouxemos os trofeos todos do Deportivo. O da copa do Rey, o da Supercopa… Estiveron expostos a metade na Cabaña e a outra no bar Bergantiños (actualmente “A de Pako”) . Estiveron expostos 3-4 días, e bueno, saliu moi ben todo.
-Despois de tantos anos metido neste ambiente, podería dicirnos, que é para vostede ser do Dépor?
Bufff, moi difícil, moi difícil. Cando todo foi ben, ben. Pero agora e cando se demostra quen é verdadeiramente do Deportivo. A min non me importa nin o Madrid nin o Barcelona, dame igual que ganen ou que perdan. Si estou vendo os do Madrid quero que ganen os do Madrid, si vexo os do Barcelona pois que gane o Barcelona. Pero eu vexo o Deportivo. Si xoga de noite, pois vexoo de noite. Si xoga pola mañan pois toca velo pola mañan ehh… Eu que sei. É un sentimento que ten cada persoa, seguro que fan o mesmo os do Madrid, os do Barcelona e todos os equipos. Cada un é feliz co que ten.
-Cree que ter un rival directo, coma o caso do Celta, fai que se sintan máis as cores dun equipo? Cal é relación que tedes coas peñas/afeccionados do Celta?
Si, home, hai xente que si. Pero eu non son anticeltista. Quero que esté, pero sempre por debaixo nosa. Pero eso que din moitos agora de que non queren que se salve tampouco. Eu quero que sexa dos que se salve. Que nos ascendamos, que quedemos por riba deles e ganarlles. Pero quero que estén ahí. Sinon tes rival tampouco ten gracia.
-Tedes algunha relación con algunha peña do Celta?
Non. Porque por aquí tampouco hai ningunha peña do celta. Non coincidiu.
Maria Xesus Villaverde Salgueiro “Susi”, fundadora e socia nº 2 da peña Merlegos: “O motivo da creación da peña e que somos celtistas”
Cales foron os motivos que incentivaron fundar esta peña?
O único motivo para a creación da peña foi que somos celtistas. Empezou Miguel, o dono do Bar e presidente da peña, e catro amigos máis e despois foi medrando pouco a pouco, até a actualidade.
O bar Merlegos é a sede da peña que leva o mesmo nome. Que foi antes, o bar ou a peña?
O bar xa existía de antes, era un bar do Celta de toda a vida, e de aí xurdiu a formación da peña co mesmo nome.
Que tradicións destacarías dos Merlegos?
Así por destacar, cada vez que se marca un gol ponse a rianxeira, ou tamén que antes dos partidos, cando os xogadores saltan ao campo, sona o himno do Celta no bar.
Algunha seña de identidade que sobresalte sobre o resto?
O Merleguiño.
Que gastos che supón a peña?
Manter a peña e fácil, pagas 100 euros a federación de peñas e xa está, o díficil é mantela activa. O que custa é realizar viaxes, participar en bengaleos ou facerlle recibimentos ao club. Ademais, supón un gran gasto sobre todo en tempo, xente como o tesoureiro ou o organizador das viaxes perden moito tempo do seu día a día. Non che dan nada, pero lévase mellor sabendo que representas a un equipo.
Como se organizaron os postos dentro da peña?
Organizouse a través dunha votación en asemblea.
Como funciona a organización do pago de cotas?
O principio de cada temporada, cada socio paga no bar a súa cota e despois os directivos ingresan esa cantidade no número de conta da peña.
Que actividades conxuntas realizades? Como as organizades? Participan outras peñas?
Entre os integrantes da asociación realizamos pachangas, ceas ou comidas, como a festa da Androlla en carnavais. Para levalas a cabo, falamos entres nós a través dun grupo de WhatsApp.
A parte con outras peñas tamén realizamos actividades, coma por exemplo a recollida de alimentos para o banco de Alimentos que se fixo no mes de Novembro conxuntamente coas Peñas do Milladoiro e Norte Celeste. Por outro lado, a veces lévase algunha pancarta ao campo, como sucedou cando saíu a sentenza do Prestige.
Con que peñas teñen boa relación?
As peñas coas que máis relación temos é Milladoiro, pola súa proximidade e Norte Celeste, xa que se xuntamos con eles para ir aos partidos. Ademáis tamén nos levamos moi ben con Carcamáns, da Illa de Arousa. Coñecémonos de vernos no seu bar en Vigo, no Movie, e a partir xurde unha relación que chega ata ir con eles nunha viaxe conxunta a San Sebastián.
Cambiando un pouco de tema, despois de tantos anos metida neste ambiente, podería dicirnos, que é para vostede o Celtismo?
Un sentimento, un enfoque da vida. Naceu con nós antes de ter o bar e agora xa solo podo entendelo como parte do bar. É unha parte da miña vida. Agora mesmo, non podo imaxinar o bar por un lado e o Celta polo outro.
Cree que ter un rival directo, coma o caso do Deportivo, fai que se sintan máis as cores dun equipo?
Creo que no, cada persoa é dun equipo ou doutro. Despois sendo dun equipo coma o Celta tes máis rivalidade co Deportivo, pero penso que iso é a posterior non anterior.
Xa para terminar, cal é relación que tedes coas peñas/afeccionados do Depor? Tivestes algún problema con eles?
Non existe ningunha relación con peñas do Deportivo nin cos seus afeccionados, nin tampouco tivemos problema algún con eles. Si temos presente os conflitos que sufriron os compañeiros de Norte Celeste en Coruña, pero con nos nunca houbo problema algún.
141 C00
Futuro prometedor
Despois dunha semana de dúbidas acerca de como afrontar o noso traballo, a última clase deunos folgos para continuar co tema das peñas e facernos afrontar estes quince días que nos quedan por diante co maior optimismo posible. Para isto, tivemos que establecer contacto cos outros grupos de clase, percibimos unha serie de similitudes que teñen as peñas que estamos a tratar coas asociacións destes grupos.
A primeira coa que nos relacionamos foi a asociación de Alcólicos Anónimos. Aquí vimos un lazo bastante forte, xa que as sedes das peñas adoitan ser bares, onde os socios quedan para ver os encontros mentres se toman unhas cervezas ou viños. Vimos nun dos seus post que falaban dalgún caso de persoas pertencentes a unha peña de fútbol que como consecuencia destes malos hábitos acabaron con problemas de alcolismo. É desagradable, pero é un feito que acontece todos os días. Antes e durante os partidos o consumo de alcol é unha realidade e está moi relacionado coa violencia que envolve a este deporte.
Na seguinte noticia informase sobre un estudo realizado nos Estados Unidos de América e que trata sobre o consumo de bebidas alcólicas durante os partidos (http://www.elmundo.es/elmundosalud/2011/01/19/noticias/1295463786.html). Esta outra comenta os efectos que provoca o consumo do alcohol en escenarios deportivos, entre eles a violencia (http://www.bbc.co.uk/mundo/noticias/2012/01/120120_brasil_fifa_acolhol_venta_2014_dp.shtml).
Por último, este enlace conectanos cun blog, no que se reflexiona sobre o consumo de alcol en campos de fútbol na comunidade catalana (http://www.arbitrajebalear.com/2012/03/27/reflexiones-sobre-el-consumo-de-alcohol-en-los-campos-de-futbol/).
Continuando coas semellanzas percatámonos de que a comunidade que estamos a tratar ten unha serie de ritos que en certo modo poden ser moi semellantes aos seminaristas cos que están a traballar os nosos compañeiros. Cada peña na súa gran maioría teñen cánticos propios, cos que animan o seu equipo. Teñen os seus rituais antes de ver un partido, hai os que se visten dunha forma determinada. Pódese chegar ao extremo no que adoran a un xogador coma se fose unha especie de Deus. Non queda moi lonxe esas asociacións onde Maradona era o seu Deus, e que aínda existen.
En relación con esta adoración dos xogadores encontramos unha unión co grupo que trata cos emigrantes. Esas persoas que se teñen que ir a outro país para buscar o seu soño. Hai moitos casos de futbolistas que emigran a outro país para conseguir o seu obxectivo, e que finalmente se converten en símbolos de Peñas, como por exemplo xogadores como Leo Messi. Outro exemplo, esta vez máis cercano, témolo en Vigo. Na cidade olívica está a sede da Peña Celtista Gudelj (http://www.penhagudelj.celta.devigo.net/), en honor do ex-xogador iugoslavo, que deixou moita marca na cidade viguesa.
Por outro lado, seguimos en contacto cos dirixentes das peñas. Estamos a preparar unha entrevista co fundador da peña celeste “Os Merlegos”. Para terminar deixamosvos un vídeo dos Merlegos, do día que asistimos con eles a Balaídos, cantando a capela o himno do Celta no estadio. Nel amosase como están unidos os membros desta asociación, ademais dos sentimentos de euforia que provoca ir a ver o teu equipo.
141 C00
CRESPO NAVARRO, EDUARDO 141 C01
FERNÁNDEZ DÍAZ, FABIO 141 C02
FERNÁNDEZ FERRO, ADRIÁN 141 C03
FERNÁNDEZ OJEA, BRAIS 141 C04
GARCÍA CHOUCIÑO, ALEJANDRO 141 C05
Cuestión de ídolos. Señas de identidad
Hoy toca hablar de diferencias entre celtismo y deportivismo, sentimientos enfrentandos y dependientes al mismo tiempo. Muchos aficionados celtistas responderían a la pregunta “¿Qué es para usted el celtismo?” con un: “El celtismo es una bendita condena” y es que ser un club humilde de primera implica luchar año a año en la batalla de todos contra todos por evitar el descenso, salvando a dos o tres clubes cuyos objetivos al comienzo de cada temporada suelen ser mucho mayores.
La afición celtista ha sido acusada, sobre todo en los últimos años, de ser un colectivo con complejo de inferioridad. Con la llegada del nuevo siglo, y tanto Deportivo como Celta en primera, con unos de los mejores planteles de sus historias en sus filas fue el conjunto coruñés el que consiguió ampliar su palmarés. Esto ha sido la raíz principal de numerosos cánticos y burlas de la afición deportivista hacia el conjunto celeste. Pero parece que la afición celtista ha aprendido a convivir con ello y ahora son éstos los que se mofan de la situación de sus rivales, en segunda división y envueltos en la Ley Concursal de S.A.D de la que tratan de salir.
Los ídolos del celtismo se han caracterizado principalmente por ser jugadores de la cantera, en muchos de los casos, jugadores que llegan de abajo y consiguen ganarse a la afición con trabajo y esfuerzo que les hacen crecer como jugadores. En cambio, en el Deportivo se tiende más a idolatrar a jugadores llegados del mercado internacional, jugadores de cierto nombre, calidad, en muchas ocasiones tratándose de grandes jugadores que acabaron por cumplir un gran ciclo junto con el equipo. Cabe destacar que, aunque no lo parezca, cuando el colectivo de aficionados se identifica con un jugador es porque ambas partes comparten una serie de valores, valores y características nombradas previamente que forman parte de la seña de identidad de cada afición.
El entorno del conjunto vigués se caracteriza por una mayor humildad, por confiar en la cantera y por buscar un juego vistoso que sea agradecido por el aficionado. Son un colectivo que no deja de tener los pies en el suelo. Son una afición que sabe que las cosas se pueden complicar, que no son de los grandes, aunque trabajan para llegar a serlo algún día. En cambio, su rival viene de una década gloriosa donde conquistaron varios títulos gracias a la grandiosa plantilla de la que disfrutó durante ese periodo. Una afición que durante un par de años se acostumbró a ganar, a codearse con los grandes. Durante unos años se sintieron grandes de verdad. En la actualidad son una de las aficiones que más apoya a su equipo con el fin de salir del infierno de Segunda para volver a verse las caras de nuevo con los grandes. En el caso de las peñas, suele darse el caso de tener ídolos concretos para la comunidad, que por algún motivo (ser de la misma localidad que la organización, por reflejar valores similares a los de la peña, etc) es una referencia cercana para sus componentes.
Hay que conocer los entornos y las historias de los equipos para entender los sentimientos que afloran en la piel de los aficionados. Al fin y al cabo, el fútbol para muchos es más que el deporte en sí mismo es un conjunto de nervios, de rivalidades entre aficiones, es pasión; que hace que personas de diferentes lugares, edades y sexos vivan un mismo sentimiento, aunque estos sean enfrentados.

Invasión del Estadio Balaidos tras lograr la permanencia en la temporada 2012/13

Invasión del Estadio Riazor tras hacerse con el campeonato de Liga 1999/00
Eduardo Crespo Navarro 141 C01
Comunidades semellantes con símbolos diferentes
As peñas futbolísticas están formadas por persoas moi distintas pero que teñen unha paixón común. Os fundadores son persoas que xa se coñecían do pasado, pero a xente que se engade nada ten que ver con eles. Isto permite formar un lazo de unión entre seres que seguramente non terían relación algunha se non fose por este feito.
Un exemplo claro disto, foi un señor de avanzada idade da peña Merlegos, quen nos comentou que entrar dentro deste grupo fora o seu maior acerto nos últimos dez anos. Formaba parte dun grupo de 150 persoas con ideoloxías diferentes, estilos de vida distintos pero que tiñan algo en común, a súa paixón polo Celta.
Outra característica que os define é a súa indumentaria. Cando hai partido case todos, acoden coas súas camisetas e bufandas do equipo, pero ademais dentro das peñas contan cunha chaqueta personalizada. Deste xeito logran conseguir unha diferenciación dentro da comunidade celtista. Se fixeramos unha escala das diferenzas que os definen coa súa vestimenta e símbolos que levan sería: En primeiro lugar son xente; xente futboleira; aficionados do Celta; celtistas da grada de marcador; membros da peña Merlegos; e por último, a título individual os nomes que portan nas camisolas do seu equipo establecen outra diferenciación a maiores que di que apoian a certo xogador. Isto parece dicir pouco dunha persoa, mais é todo o contrario. Un xogador pode representar valentía, rebeldía, timidez, descaro, etc. O apoio a un xogador con certas características pode dicir moito de cada quen.
A peña santiaguesa a parte do seu bar en Balaídos ten unha zona do campo reservada para eles na grada de marcador. Alí animan ao seu equipo ao ritmo dun bombo que é tocado por un dos seus integrantes. Fano sentados, aínda que en palabras de Xoán, home encargado de realizar as viaxes do equipo, unha afección de verdade é aquela que se manten de pé realizando os seus cánticos durante os noventa minutos. O xeito de animar é un símbolo que fai distincións entre os sectores da grada, xeralmente en Tribuna anímase con menor intensidade que nos fondos.
Con respecto á peña deportivista de Carballo a unión entre eles no se ve polas vestimentas, xa que ao bar asisten vestidos con roupa do día a día, aínda que si locen os seus colores branquiazuis coa camiseta do equipo ou algunha bufanda. Non soen cantar moito, mais viven a tensión e o sufrimento partido a partido. Esta é unha loita que dende o noso parecer provoca un estreitamento dos lazos existentes entre os socios.
Ambas comunidades, a deportivista e a celtista, representan moitos trazos en común. Indumentaria e cánticos son moi semellantes; as dúas aficións locen camisetas, bufandas, chaquetas e pancartas dos seus clubes. En ambas afeccións existe menor tolerancia ao rival nos ultras ( Riazor Blues e Celtarras) e tamén existen as mesmas diferenzas entre os sectores das gradas (o grupo musical A Roda plasmou as diferenzas da grada viguesa na Foliada do Celta). Malia a tódalas semellanzas o carácter de cada afección difire bastante: A afección do Celta opta polo bo xogo e a do Depor é máis resultadista. Por último queremos rescatar unha diferenza que nos apuntou un afeccionado do Celta: “Na Coruña a mentalidade sempre foi gañadora en cambio en Vigo temos tendencia ao victimismo”.
141 C00
Crespo Navarro 141 C01
Fernández Díaz 141 C02
Fernández Ferro 141 C03
Fernández Ojea 141 C04
García Chouciño 141 C05
En zona de juego
Otra semana más me he reunido con la peña deportivista de Carballo. Dos partidos, el derbi madrileño y el partido Deportivo-Hércules coincidían durante la última parte del primero. Aunque los más deportivistas pasaban del partido de Primera División, muchos otros no podían quitar la mirada ante un partido tan crucial por el liderato. Sin embargo, pude ver como se diferenciaban los verdaderos socios de la peña del resto de personas que había en el bar. Esa forma de mirar la pantalla con una mirada tensa, reflejaba el sufrimiento de muchos por tener que luchar para volver a lo más alto.
No había mucha afluencia en el bar, aunque pude volver a hablar con el dueño del local que se encarga de organizar un poco las actividades de la peña. Tras una tendida charla durante el descanso del partido, me contó que cuentan con 68 socios y que la lista está cerrada a nuevas inscripciones. Explica que no quieren a más personas ya que cuesta organizarse y que quieren a personas que realmente sientan los colores, ya que hubo personas de otros equipos que querían ser socios solo por tener a un amigo dentro. De todas formas a mediados de julio suelen abrir listas si se producen bajas.
Aunque parezcan pocos consiguen realizar diferentes actividades a lo largo del año. El veintidós del mes pasado celebraron su primera comida del año con una degustación de cocido casero hecho en el bar. Y en junio hacen una fiesta en el parque de San Martiño, en Carballo, con música y churrasco. Esto demuestra que no buscan solo el fútbol, sino que crean una unión entre ellos, surgiendo de esta forma una comunidad que gira entorno de un equipo de fútbol.
En relación con el equipo, hace dos años consiguieron la aprobación para poder celebrar el congreso de peñas del Deportivo, que organizaron junto con otra peña de Carballo (Peña A Cabaña). Afirman que asisten a todas las reuniones y actos que da el equipo, asistiendo varios socios a los eventos. Por lo que pueden presumir de ser conocidos en Coruña.
García Chouciño, Alejandro 141 C05
Centos de persoas unidas por un mesmo destino
Cúmprense semana e media da viaxe que tiven o pracer de realizar coa peña santiaguesa Merlegos Celestes. Unha viaxe que supoña o noso primeiro gran contacto con este tipo de asociacións, así que atopábame nervioso ante a inquedanza polo que puidera pasar nas próximas horas xuntos a aqueles descoñecidos.
Serían as tres da tarde cando chegamos ao bar dos Merlegos, lugar de encontro desta peña, e onde o seu presidente nos dixera que asistiramos para acompañalos na súa viaxe en bus a Balaídos. Alí, un pouco tímidos, o presidente Miguel presentounos a Xoán, a persoa que se encargaba de realizar este tipo de traxectos, non por satisfacción, que tamén, senón porque se lle encargou esa faceta por sorteo.
N0 bus, subvencionado polo Celta, non viaxan só os Merlegos senón que o fan dúas peñas máis, Norte Celeste e Milladoiro. Aínda así, estes últimos, viaxaban desta vez noutro autocar, pagado entre todos, debido a gran cantidade de xente que viña dende o Norte.
Unha vez subidos ao bus a cousa cambiou. Xoán presentounos aos compañeiros da peña coma os periodistas, tratounos coma uns profesionais, pero sobre todo sabía facer que nos sentísemos cómodos dentro dun grupo de estraños.
Polo tanto e despois do aplauso que nos deron no bus comezou a travesía. Guiados por un pícaro rapaciño que destapaba todos os trapos sucios dos alí presentes e que ademais era o que se mostraba máis interesado polo traballo que andábamos a realizar, emprendemos rumbo Balaídos.
No traxecto, que durou unha hora, deunos tempo a coñecer como organizan as viaxes, que supón para cada un a presenza nesa peña, as pachangas que votan entre elas, e como dato curioso coñecemos o absoluto secretismo no que viven os membros de Norte Celeste, ante os posibles ataques de radicais deportivistas.
Unha vez chegados a Vigo acudimos ao bar Movie, sede doutra peña céltica, os Carcamans Celestes. Alí reúnense diversas destas asociacións para relacionarse e comentar a previa do partido, compartindo unhas cervexas e uns pinchos. Nese lugar Xoán presentounos a moita xente e permitiunos contactos que nos servirán de moita axuda para próximas historias, como por exemplo, a presentación do libro de Jacobo Buceta que se realizará na sede da Peña Milladoiro.
Unha vez desenvoltos entre tanto celtista acudimos ao Estadio cos Merlegos e poidemos vivir un gran partido con estes intrépidos personaxes. Pena o resultado de empate a un gol.
FERNÁNDEZ OJEA, BRAIS 141 C04
O sentido común non significa nada
Creo convinte advertir que “sentido común” non significa máis que adoptar a percepción da realidade e o xeito de actuar da gran masa.
Se ben é certo que hai uns xeitos de reaccionar lóxicos a certas situacións que todos aceptamos como poñerse ao abrigo cando chove, o sentido común non é máis que a corrente típica de actuación dunha sociedade nun lugar e época delimitados. O sentido común ten unha relación de débeda coa cultura e a relixión. Para exemplificar a miña reflexión do xeito máis intuitivo posible direi que nunha sociedade teocéntrica como a que dominou Europa durante moitos séculos, o procedemento lóxico para evitar desgracias era a oración. Rezar era, polo tanto, de sentido común. O sentido común depende absolutamente do contexto e, en moitas ocasións, unha actuación contraria a este pode ser unha insensatez ou o inicio dun cambio de mentalidade global.
O sentido común é unha convicción. As conviccións son clavos ardendo aos que nos aferramos sen plantexarnos por que. As conviccións evitan un procedemento reflexivo e fannos máis predecibles e maleables. As conviccións véndannos os ollos e átannos as mans.
Fernández Ferro 141 C03
Coffee and Cigarretes.
Después de que mis compañeros del blog me hayan comunicado que tendremos que hacer una reunión entre todas las personas que hemos visto esta película para debatir sobre ella, en mi cabeza el único pensamiento que cabe es “espero no ser el único al que no le haya gustado”.
Sólo he sido capaz de encontrar un mensaje y considero que es que este director intenta demostrar o consigue vanalizar las conversaciones entre personas, dejando patente lo vacíos que pueden llegar a estar sus personajes. Lo gracioso o bueno es que al menos salen bastantes famosos y me ha hecho gracia poder verlos un poquito más jóvenes de lo que mi cabeza los imagina si tengo que intentar ponerles cara.
El café y los cigarros… bueno, solo un nexo de unión entre todos los grupos que aparecen a lo largo de la película. Es cierto que hubo una época en que te otorgaba cierta posición social, fumar era bien visto por una sociedad engañada a la que aparentar le reportaba ciertos beneficios sociales.
Espero, pero también se que no me encontraré gente tan vacía a lo largo de este proyecto entre peñas futbolísticas. Como poco, me hablarán mal del equipo rival y podremos divertirnos.
Só entre a multitude
As persoas temos a necesidade de acompañarnos mutuamente. O illamento remata por voltarnos tolos, encérranos en nós mesmos e fainos alleos ás demáis persoas do mundo. Dende sempre o único xeito de illarse foi a soidade física, mais dende o crecemento das cidades a multitude virase un espazo no que todo é alleo, chegando á sensación de estar só entre un montón de xente.
Resulta curiosa a actuación das persoas nas urbes. Nas conglomeradas rúas crúzanse sen descanso milleiros de persoas coas mesmas necesidades, coas mesma inquietudes e, moitas veces, coas mesmas ganas de falar entre sí. Mais a maior parte das veces na multitude só se experimenta a soidade, acrecentada aínda máis polo feito de achar esta sensación contradictoria. A soidade en solitario é difícil de levar, a soidade rodeado de xente produce contrariedade e malestar por non conseguir saír dela tendo a posibilidade.
Por outra banda a multitude danos a oportunidade de ser anónimos, de camuflarnos. Deste xeito podemos actuar como queiramos sen apenas chamar a atención. Podemos, tamén, introducirnos na masa e analizar os comportamentos individuais mentres somos, simplemente unha peza máis dun puzzle.
A multitude réstanos identidade e, dese xeito, humanidade e convértenos en grans de area nun inmenso deserto. A multitude fainos deixar de ser seres que se relacionan. A multitude convírtenos no “flâneur”.
Fernández Ferro 141 C03
Alimentamos mal ao mundo
OGM, organismos xeneticamente modificados, unha dos descubrimentos máis importantes nos últimos tempos. A solución para conseguir unha maior cantidade de alimentos coa menor inversión posible. O negocio perfecto para uns cuantos afortunados, como Peter Brabeck-Letmathe (antigo director executivo do Grupo Nestlé), que se encheron os bolsillos, e ségueno facendo, de feixes de billetes a costa da explotación non so dos seus traballadores senon tamén da natureza.
Non serei o maior ecoloxista no mundo pero onde estean unhas patacas da casa ou uns ovos das galiñas de Dolores que se quiten os títeres estes que se andan a forrar. Apostaría a que Letmathe non probou na vida unha tortilla con ovos da casa senón creo que o negocio que tiña non lle faría tanta graza.
E non lle voto a culpa eles, porque o final o único que buscan é o seu beneficio. Son empresarios, e coma todos o que intentan e sacarlle o máximo proveito ao seu negocio. O problema esta nos dirixentes dos países que se deixan convencer para que estas empresas traballen as terras dos seus habitantes sen pensar nas consecuencias que isto carrexa.
É o máis repugnante é que está demostrado que os alimentos modificados xeneticamente producen riscos maiores para a saúde. É non se fai nada para palialo. A calidade da alimentación das persoas descende a pasos axigantados. Deixo aquí dous blogs interesantes onde explica os riscos que xeran estes alimentos:
http://blog.productosecologicossinintermediarios.es/ // http://www.ehowenespanol.com/
É difícil relacionar un tema como a comida co noso traballo pero penso que a clave está na explotación que provoca a veces que se lle deixen aos empresarios gobernar todo. Vendo como se organiza unha peña de fútbol na que todos son parte activa e se organizan entre eles, ábreme os ollos e mostra que moitas veces non fai falla ningún líder que explote ao resto, so se necesita que cada un faga o que lle toca.
No lado oposto está a Liga de fútbol e a repartición dos dereitos aos equipos de fútbol. Estase dinamitando unha Liga a cambio de que os dous grandes equipos, os que sempre foron a referencia, sexan os mellores de Europa e representen no mundo ao noso país. É normal que teñan privilexios pero a situación a veces chega a un punto que pode provocar que se lle desmonte o tinglado a algún listillo que está sacando forrándose por detrás.
Para terminar solo contar unha cousa. Como xa o dicía Gabinete Caligari, “la culpa fue del cha cha cha”
FERNÁNDEZ OJEA, BRAIS 141 C04
Culturas en Contrapunto
La globalización ha sido la consecuencia de la progresiva interconexión entre países, la reducción de controles fronterizos y la producción económica a escala mundial. Este fenómeno ha facilitado el libre tráfico de mercancías, pero sobre todo de personas; en muchas regiones del mundo. Las migraciones siempre han estado presentes a lo largo de la historia de la humanidad, pero nunca viajar estuvo al alcance de tantas personas.
El mundo cambia, y todo parece estar más cerca. Diferentes culturas conviven cada día en ciudades y países, pero esto no significa que la cultura mayoritaria, que por lo general suele ser la original de esa nación, deje de ser la que marque la norma. Esto implica que en ocasiones las ciudades acaben dividiéndose por sectores y dando lugar a la aparición de guetos.
Al igual que la composición de las comunidades sociales ha variado, los medios de comunicación también han evolucionado a lo largo del proceso de globalización para adaptarse a las demandas de esta sociedad cambiante. Pero la globalización social y de medios puede llevar a la marginación informativa de las minorías, ya que, pese a vivir en una sociedad de diversidad, es a su vez una sociedad muy homogénea; y a éste último factor es al que se aferran los sistemas de producción para beneficiarse de las economías de escala.
Los medios de comunicación a gran escala tienden a cubrir las demandas de las mayorías, dejando de lado los intereses de muchas otras personas, cuyas inquietudes van en direcciones diferentes a las que marca la tendencia, y pueden correr el riesgo de sufrir desinformación. Ya durante los años 60, en Estados Unidos, la desconfianza social hacia los grandes medios hizo que naciesen los medios underground destinados a informar a las minorías. Algunas de las características de estos medios fueron tomadas más adelante por los medios generalistas para innovar su producción y dar lugar a un nuevo estilo de periodismo.
Silverstone defiende en su obra Culturas en contrapunto que para vivir correctamente informados debemos caminar hacia la polifonía informativa y evitar que los medios generalistas se conviertan en la única referencia. El autor comparaba la multitud de voces de la información con conceptos musicales “Cuando la combinación de voces suena decentemente, se llama consonancia; por su contra, si lo hace de forma desagradable, se llama disonancia”.
Parece que para los medios generalistas la aparición de nuevas voces interfiere en sus ‘solos’ que monopolizan el concierto del mundo informativo.
Información adicional en:
http://pendientedemigracion.ucm.es/info/circulo/no25/rodriguez.pdf
http://prof.usb.ve/emendoza/emilioweb/usb/Psicodelia_Moniz_Martha_Contexto.pdf
Eduardo Crespo Navarro 141 c01
A privatización do aire
Non nos cobran por respirar… Aínda.
O aire como materia segue sendo de todos e para todos, tanto para coidalo como para consumilo. Agora ben, o aire como espazo delimítase e repártese mediante concesións estatais. No caso das ondas radiofónicas ten a súa parte de lóxica que isto sexa así, xa que se necesitan infraestruturas e tecnoloxía para producilas e dispersalas. Mais estas concesións adoitan estar ao servizo do binomio que domina a nosa sociedade. Esa dupla letal que tódolos políticos queren no seu equipo: (permítase o símil futboleiro) poder político e diñeiro.
Que oco lle reservamos entón a o xornalismo cidadán? Que oco deixamos á busca da verdade e da información sen ánimo de lucro, ou a darlle voz a quen non a ten? Ese oco é pequeno e está apartado, calado e o máis aillado posible. Moito máis se nos atopamos no contexto dun país autoritario onde hai unha realidade cruda que non interesa que saia á luz. Neste contexto: nos morros, nas favelas, no que aquí poderían ser as barriadas. Aí se desenvolve Radio Favela.
No caso particular de Radio Favela fixeron falla 20 anos na ilegalidade, resistíndose a ser limitada ao espazo dunha radio veciñal, para conseguir emitir con pleno dereito na frecuencia modulada.Para ver a función do terceiro sector da comunicación, os medios comunitarios, a cal difire dos medios públicos e privado deixo aquí un enlace interesante e outro para coñecer a historia da Radio Favela.
http://radiofavelafm.com.br/radio
Fernández Ferro 141 C03
Piñas futbolísticas
Tranquilos, o título non está errado. O certo é que, máis que unha peña, os nosos compañeiros de viaxe das últimas semanas son unha piña, un grupo enorme e variopinto de amigos.
O sábado pasado acudimos a un partido do Celta, case que o único punto común que une aos integrantes das peñas coas que compartímola xornada, e puidemos comprobar que o fútbol non o é todo nin cando se trata precisamente de ir a velo. O meu xeito de enfocar a tarde cambiou completamente cando un dos membros máis veteranos dos Merlegos me dixo que a peña foi o mellor descubrimento que fixo nos últimos dez anos porque “O Celta é a excusa, o punto común que logra reunir a 170 persoas, no noso caso, de tódalas idades, de tódalas ideoloxías políticas e relixiosas e consegue que se fagan amigos máis aló das diferenzas”. Unhas diferenzas que grazas ao fútbol se olvidan.
Deste xeito compartimos viaxe coas peñas de Merlegos Celestes, Peña celtista do Milladoiro e Norte Celeste falando de todo tipo de temas; das pachangas que fan os venres Merlegos contra Milladoiro, das novas chaquetas que fixeron para os socios da peña, das apostas deportivas que tiñan preparadas para o fin de semana, das diferenzas de clases según en que lugar do estadio te sentes, ou mesmo se te sentas ou estás de pé animando. Xoán, quen organiza as viaxes porque lle tocou a sorteo, cóntanos que un bus llelo pon o Celta para as tres ditas peñas, pero que cando son moitos pagan un entre todos, porque a solidaridade é o primeiro cando hai un obxectivo común. Xa corre algunha cervexa polo autobús. Coméntannos por un lado que vaiamos falar con dúas das integrantes de Norte Celeste porque nos van contar a curiosa situación que vive esta peña de A Coruña, que teñen que ocultar cal é o bar no que teñen sede (tanto a administrativa como a de beber) por medo a algún acto bandálico da sección máis radical do equipo rival. “Isto ocorre en ambos bandos porque entre milleiros de persoas sempre hai algún que estropea todo”.
Acabouse a viaxe, chegamos a Vigo e imos directos cara o bar Movie onde as tres peñas nos xuntamos con Carcamáns Celestes. Caen as cervexas e os pinchos. Dende peña do Milladoiro invítannos a compartir as actividades que fan: “Ao redor do fútbol tamén hai cultura e nós tratamos de facer actos diversos”. No próximo mes organizaran a presentación do libro “Fútbol es fútbol” do xornalista deportivo Jacobo Buceta. Achéganse as 18:00 e vai comezar o partido, non queda tempo para máis, e a nosa sensación é que o máis importante do día xa pasou e agora só queda disfrutar do espectáculo.
Fernández Ferro 141 C03
The visitor, un sueño frustrado
La aparición de nuevas personas en nuestra vida puede hacer que ésta cambie por completo. Y si no que le pregunten al profesor Walter Vale cuando se dispuso a pasar unos días en Nueva York para asistir a una conferencia. Cuando llegó a su apartamento, se encontró con dos inmigrantes a quienes les habían alquilado su propiedad sin que él lo supiese. Tras aclarar lo ocurrido, los ocupantes son conscientes de que han sido víctimas de una estafa y abandonan el piso. La llegada de Walter implica el fin de la oportunidad a una nueva vida de estos inmigrantes, a los que no duda en reacoger durante unos días hasta que logren estabilizar mínimamente su vida.La convivencia y el roce entre el profesor y sus huéspedes hace que nazca una amistad entre ellos, la cual se ve cortada cuando Tarek, es deportado de vuelta a Siria.
El trasfondo del filme refleja las vivencias, pero sobre todo, el sufrimiento de quienes abandonan sus hogares, contra todo obstáculo, incluso la ley, en busca de una oportunidad en la que no tienen nada que perder.
Las migraciones han sido siempre un fenómeno presente en todas las épocas de la historia. En ellas, los que viven en territorios donde la economía está en horas bajas, viajan a lugares donde las actividades económicas y laborales llevan un ritmo mayor. Este flujo de personas acaban por llevar excesivos recursos a un mismo espacio y primar de estos a los lugares de donde proceden. El miedo a estos desequilibrios ha hecho que a lo largo de los años los Estados hayan tratado de controlar el tráfico de personas mediante fronteras y controles exhaustivos.
Hasta finales del siglo XX, la actitud de los países fue muy conservadora y proteccionista. La norma era mirar de fronteras hacia dentro. Pero con el nacimiento de la Unión Europea la política exterior de los países comenzó un proceso aperturista en busca de mercados mayores y con mayor estabilidad, en principio.
Estas alianzas son el fruto de negociaciones y acuerdos entre Estados con intereses comunes, y favorecen claramente al desarrollo de estas naciones. Pero dejan aislados y desprotegidos a los países que quedan al margen de estos pactos. Y las oportunidades de sus habitantes se ven limitadas en comparación con el resto. Es por ello que, ante la ventajosa situación en la que viven los países aliados, muchos de los emigrantes de los Estados marginados se aventuran en la hazaña de lograr una nueva vida en los países que ofrecen mejores oportunidades. La película no es más que el reflejo de cualquier familia que busca cumplir el ya tan famoso sueño americano, empezando desde abajo; enfocándolo desde una perspectiva más íntima y personal para acercarnos como espectadores a lo que viven diariamente estas personas.
En la actualidad, en España vivimos casi diariamente masivas oleadas de inmigrantes que tratan de saltar la valla que les separa políticamente de las ventajas europeas. No hay más que pararse a analizar lo que les lleva a poner en riesgo sus vidas y su libertad por abandonar el infierno vivido en sus hogares. Para quienes habitan en lugares donde la vida es un desafío diario, vale la pena arriesgar un día a desafiar los obstáculos que les pone la ley, si ello supone el comienzo de una nueva vida.
http://elpais.com/diario/2009/04/27/espana/1240783204_850215.html
Eduardo Crespo Navarro 141 c01
Seamos los Media.
En el texto, nos habla de la necesidad de existencia de medios comunitarios para que organizaciones u otro tipo de comunidades puedan informar sobre sus labores o sus premisas, así como contar libremente todas las actividades que realiza. Hasta aquí todo normal, pero en cierto modo, lo que pretende este texto es darnos a entender que estas organizaciones lo que pretenden es poder informar libremente, separarse un poco de los medios más “grandes” o convencionales, que generalmente y por desgracia suelen estar sujetos a limitaciones a la hora de escribir o narrar algo, así como sujetos y obligados a transmitir ciertas informaciones acorde a los gustos o pensamientos políticos del gobierno o una mayoría dominante, ya sea ideológica o económica.
El texto, que data de 2005, probablemente o en mi opinión, se encuentra desactualizado, comentando en su mayoría el caso de una asociación latinoamericana de agriculturos, que en origen, usaba métodos ya algo pasados de moda como pasquines o flyers y cuyo desarrollo se extendió hacía canales locales de radio. Cuentan estas páginas que consiguieron llegar a mucha más gente con estas labores. Es muy probable, sin embargo, creo que en cierto modo, se trata de una radio también amateur, cita en varias ocasiones que no son profesionales de ese sector, que solo quieren poder informar de los hechos que ellos consideren importantes tal y como suceden, sin que se pierda nada. Esto me lleva a pensar que en este caso concreto, aunque realmente consigan ser libres, también, aunque de modo involutario, se está produciendo un sesgo en la información, al menos por que están provocando que su palabra, solo sea enviada a un público objetivo, concretamente a más gente del mundo agrario latinoamericano, cuando a otra persona, que posiblemente no le importe lo que suceda en el campo, no escuchará nada de lo que tengan que contarle.
Eso por suerte está cambiando y actualmente, la plataforma Internet está aportando a organizaciones pequeñas o grupos la posibilidad de anunciarse y darse a conocer de una manera prácticamente gratuita y a los lectores o oyentes, la posibilidad de escoger que información quieren consultar y por qué motivos. De todos modos, un urra por la lucha de esa gente que saco adelante su palabra sin el apoyo de nadie y sin los medios suficientes.
Fernández Díaz 141 C02
Cuestión de confianza
Bauman hace referencia a la falta de seguridad que existe en la sociedad, corrompiendo como consecuencia una parte de la comunidad. Yo también opino lo mismo, más aún, cuando en esa sociedad hay una crisis económica como la actual, aumentando de una forma exponencial esa inseguridad entre las personas. Inseguridad viene provocada por la desconfianza existente entre nosotros, ya no confiamos en nadie. Es algo que ahora casi se enseña en todas las casas, no confíes en nadie. Esa frase que toda madre le dice a su hijo al salir de casa “No hables con ningún desconocido”. Es cierto que no se puede confiar en cualquier persona; tiene que tener algo que demuestre que esa persona merece tu confianza.
Sin embargo, se puede observar las diferencias entre vivir en una comunidad grande como una ciudad a vivir en una pequeña como un pueblo o aldea. Cuanto más grande sea la superficie y el número de habitantes mayor será el anonimato de esa persona y menos información dispondrás de ella, por lo que la confianza será más difícil de conseguir. En cambio en un pueblo pequeño donde es fácil conocer a casi todos los habitantes de esa región la confianza se va afianzando día a día, consiguiendo de esta forma una seguridad en la comunidad. Con esto no quiero decir que en los pueblos haya más seguridad que en las ciudades, que puede ser todo lo contrario. Solamente que en un pueblo la interacción entre personas es más fácil y no exige tanto esfuerzo como en una ciudad.
En el texto se hace referencia también a la imposición de castigos a las personas que incumplan las normas para así asegurar la integridad de la comunidad. Esta es una medida que tiene que existir para asegurar cierta armonía, pero la confianza es algo que se debe introducir desde pequeños en la educación. Una persona tiene que aprender a confiar en los demás, a ser solidario y a convivir con el resto de ciudadanos. En el siguiente enlace os pongo un artículo en donde se habla sobre la seguridad ciudadana.
García Chouciño, Alejandro 141 C05
Los quehaceres del día
El dilema planteado por el activista mexicano Gustavo Esteva en su obra Los quehaceres del día refleja la necesidad de cambiar el actual sistema democrático para tratar así de devolverle los valores con los que se estableció como el sistema político más adecuado para las sociedades contemporáneas. Una nueva democracia que realmente logre que los individuos logren satisfacer las cinco necesidades principales de todo hombre, que según palabras del propio autor se resumen en “comer, aprender, sanar, intercambiar y habitar”. Necesidades que constituyen los pilares de un nivel de vida digno que debe ser facilitado por las políticas del Estado.
Los Estados con sistema democrático deben tratar de hacer realidad los deseos del pueblo, que es quien ha colocado a los gobernantes haciendo uso del sufragio, pero en la actualidad los gobiernos toman las decisiones que creen convenientes incluso cuando sean en contra del pueblo que los ha votado. Y este un punto de inflexión, en el cual debemos plantearnos si vivimos en una democracia real. Es por ello, que el autor incita en su obra a hacerle llegar al descontento de la sociedad a la clase política, que parece vivir aislada de la realidad.
Esteva hace hincapié en las deficiencias de los principales servicios ofrecidos por los Estados como la sanidad, la educación o la integración social. Y propone rebelarse ante esta situación y buscar alternativas que se adapten mejor a las necesidades reales de las personas. El autor mexicano plantea opciones como la free school (escuela libre) que hace referencia a la educación en el propio domicilio, los jardines comunitarios para suministrar alimento a las ciudades; o al simple hecho de manifestarse para hacer llegar el descontento a las autoridades. Para ésto último el activista se centra en ocupaciones simbólicas de los últimos años como la ocurrida en 2011 en la Plaza de la Libertad de Wall Street para tratar de frenar las políticas que estaba llevando a cabo el gobierno estadounidense. Destacar también que Esteva también se centra en manifestaciones discurridas en territorio nacional como las de 15M, y para describir este movimiento se inspira en la ocupación de la Puerta del Sol en Madrid.
Y es que, para Esteva la clave para mantener el poder del pueblo, es el apoyo mutuo de quienes sufrimos las consecuencias de Gobiernos desatentos, y hacer así visible nuestro descontento con las actuaciones que éstos realizan en contra de nuestra voluntad.
Eduardo Crespo Navarro