Category Archives: Firma invitada

Luces alén do mar

Firma invitada de Matilde Bermúdez, emigrante galega.

“Eu fun emigrante mais non estiven realmente emigrada en Cuba. Cando eu fun á illa foi para traer de volta ao meu marido, logo da revolución, porque con Fidel no poder as cousas complicáranse e non era tan doado volver. Miña irmá si que estivo emigrada en Cuba co seu home e non voltou. Ela traballaba nunha gran fábrica de confección da compañía de Fidel. Eles estaban no círculo próximo ao goberno e eran afíns a este. Na miña opinión, para os emigrantes galegos non foi nada beneficioso. Aqueles que marcharan tempo atrás na procura dun traballo e de poder ter algo de seu, coma o meu home, que traballaba nunha fábrica de xeos que montara outro emigrante galego alá. Aqueles que comezaban a ter diñeiro e propiedades, perdéronas. Expropiáronlles as vivendas e ata os automóbiles. Moitos pasaban a Estados Unidos como podía, eu coñecín algún caso de feito. Unha familia galega emigrada en Cuba que perderon todo o que gañaran traballando e fuxiron para Estados Unidos a comezar de cero outra vez. No meu caso, volvín polo meu home e retomamos a vida que tiñamos aquí.

Eu estiven pouco máis dun ano alí pero ben coñezo a experiencia do emigrante. No noso caso só podo falar ben do pobo cubano. A min nunca me trataron con inferioridade nin con prexuízos por ser galega, nin moito menos. Eran máis agradables e extrovertidos que aquí. Teño preguntado por onde quedaba algún sitio e vir comigo ata alí. Nese sentido só podo falar ben. Supoño que non todos correron a mesma sorte.”

151.D00

Luces alén do mar

Firma invitada de Hector Miguéns Moares, emigrado actual en Sevenoaks

Dende aquí leo os xornais españois por internet. Atópome sempre o mesmo: cifras numéricas de cantas persoas saen do país, os motivos polos que se van e as poucas oportunidades de traballo que hai agora en España.

En Inglaterra hai bastante debate sobre o tema da emigración. Plantexan se hai demasiada ou se pola conta, a cifra é normal. Cada pouco tempo sae Farage a dicir que teñen que limitar o número de xente que está entrando, non din nada mais que cousas dese tipo. Os motivos e xustificacións redúcense a querer gañar máis cartos. Trátanse como viaxeiros ou emigrantes? Para min nin unha cousa nin outra, no traballo son un mais e tamén hai moita xente de fóra, coma min. Os españois están bastante ben vistos, dos que se fala é dos europeos do leste. Sobre todo de rumanos e polacos que son dos que máis hai. A min non me gusta que veña xente que cobre o mínimo porque fai máis difícil que os de aquí atopen un traballo e gañe decentemente. Ese é o principal motivo polo que aquí hai euroescepticismo. En España din que se debería evitar que marchase tanta xente formada porque a larga vai ser malo, pero que é normal coas poucas posibilidades que hai agora mesmo. Eu teño claro que me vou xubilar aqui ”

Círculo de lectura – Salud Mental

Como actividad de visibilización de nuestro trabajo, el Observatorio de Medios sobre Salud Mental, hemos realizado un círculo de lectura. Gracias a FEAFES nos hemos puesto en contacto con cuatro personas que nos han hecho un hueco en su agenda para poner fin a un cuatrimestre trabajando en la creación de un Observatorio.

Los temas que quisimos tratar dentro de la actuación de los medios con este colectivo, fueron el accidente aéreo en los Alpes, la noticia sobre el niño que mató a su profesor con una ballesta y el asesinato en Majadahonda. Ellos nos dieron su opinión sobre el tratamiento de los medios y sobre cómo ven ellos la actitud por parte de la sociedad frente a determinados temas.

Ellos son:

Miguel Ángel, Cristina y Olalla: trastorno bipolar.

Carlos: trastorno límite de la personalidad y anorexia.

Aquí os dejamos el audio, esperamos vuestras opiniones:

GARCÍA MOLEDO, ALBA 151.E01

LAREU PEREIRA, IREA REXINA 151.E02

LÓPEZ MARTÍNEZ, ALBA 151.E03

MACEIRA CRESPO, NAHIR 151.E04

MAÑAS GALLIDORO, CARLA BEATRIZ 151.E05

Tratamento da actualidade nos medios

FIRMA INVITADA: Mario Tarrío Soto (membro das Xuventudes Socialistas de Galicia)

Ninguén dubida que estemos ante un contexto político e social moi convulso. Tanto as novas tecnoloxías como as redes sociais romperon co oligopolio dos grupos editoriais encargados de informarnos diariamente. Non obstante, a pesares de que este acontecemento teña un balance positivo, pasamos de estar informados por unhas poucas vías a unha clara saturación de noticias nas que, nalgúns casos en particular, non está probada a súa autenticidade ou procedencia.

Porén, resulta máis necesario que nunca ter uns medios públicos independentes, con profesionais ben formados, que garantan a veracidade da información a tratar. Así e todo, a realidade volve a distar deste ideal. Un claro exemplo de manipulación informativa é o ente público RTVE (e analogamente en Galicia, a CRTVG), onde tras a chegada ao poder do Partido Popular, as inferencias do poder executivo no traballo do seu personal son unha constante.

Non deixaremos de esixir unha información independente que sexa tratada exclusivamente por profesionais preparados. Non queremos interferencias nin de partidos políticos nin de grandes grupos de presión mediática, xa que ambos atenden aos seus propios intereses. Apostamos por unha información como servizo e dereito colectivo, para que a cidadanía poda xulgar con liberdade calquera acontecemento. Pois unha sociedade realmente madura é aquela capaz de interpretar a información por si mesma, lonxe doutras valoracións interesadas.

519483e651fd2-foto15-05-13164624

Fonte: praza.gal

GT 152.B00

O morbo xornalístico

FIRMA INVITADA: Serxio María Rodríguez (estudante de Dereito pola USC e columnista)

Fará unha semana que os compañeiros de xornalismo me convidaban a participar nunha tertulia, tan amable como intensa na que trouxemos a colación “a ideoloxía” no xornalismo.

Un tema sen dúbida moi interesante, e máis nun mundo político mediatizado por enquisas e titulares, que deforman a percepción política de moitos cidadáns. Atopámonos nun momento de intensa vertixe política, un partido tarda apenas unha semanas en pasar de agrupación independente e rexional a ser partido de masas.

Chegar a casa e ver enganchado a xente as neotertulias, que se xeran nos canles privados resultan cando menos anecdóticos, dende logo a ideoloxía e o partido perden importancia na area política, a esto teñen contribuído, se se quere entender nunha liña positiva, os medios de comunicación. No mundo de hoxe pouco vale a transcendentalidade, a imaxe é o que importa, os políticos navegan cara discursos fenomenalistas, e reacios a todo o establecido, a política, “se aínda se lle pode chamar así” pasou a depender duns medios de comunicación tan entretidos coma crueles, que poden inflar os resultados “do neopartido de turno”, como afundilo na miseria.

Dicen que as comparacións son malas e eu non gusto delas, de feito non vou a falar nestas liñas de exemplos nin de partidos ou medios de comunicación. Simplemente me limitarei a lanzar unha reflexións que agardo que vostede que atentamente está a ler este texto se poida autorresponder, sería quen de ler noticias plenamente obxectivas e sen ningún elemento morboso e chamativo?, seguro que a súa resposta foi negativa.

Cada vez que vemos unha tertulia política e desfrutamos cos “alaridos” dos intervintes, ou lemos un titular no xornal que ataca ó partido que non nos gusta, desfrutamos e nese desfrute reside o sentido da ideoloxía dos medios de comunicación.

Mentres exista liberdade, haberá xornais libres de dicir o que lles veña en gana,

E nós que os leamos!

Fonte: GT 152.B00

Fonte: GT 152.B00

GT 152.B00

Política, medios e información política

FIRMA INVITADA: PAULO CARLOS LÓPEZ (COFUNDADOR DE COMPROMISO POR GALICIA)

Dende o principio da era da comunicación de masas, moi diversas teorías, con criterios que van dende os máis específicos ata outros máis xerais, intentaron sintetizar e comprender as influencias que os medios exercen no propio individuo. O resultado do mesmo foron numerosas formulacións que intentan describir, explicar e predecir o que acontece se determinadas persoas se expoñen a específicas formas de mensaxes a través dos diferentes medios de comunicación. A pesares de que as explicacións sobre a influencia da comunicación de masas tratan de paradigmas xerais das ciencias sociais, as liñas de influencia entre ambos dista moito de estar perfectamente claras.

Neste sentido, a aparición da Teoría da Sociedade de Masas con fundamento sociolóxico, serviría como base para o posterior desenvolvemento das teorías de influencia dos medios nas audiencias, mais concretamente das de impacto directo (a partir dos 20) como primeira creación dunha nova ciencia, a Teoría da Comunicación (Communication Research). Esta corrente que irrompe a mediados de século XX co obxectivo fundamental de analizar os efectos sociais, culturais e psicolóxicos das mensaxes que se transmiten polos medios de comunicación de masas, e as reaccións do público fronte as propostas co obxectivo de entender o comportamento da cidadanía. E as que virían despois, dende os efectos limitados ata a teoría do establecemento da axenda.

Para achegarnos cientificamente a analizar a información política publicada en medios (como La Voz de Galicia e El Correo Gallego), cómpre incardinar a este medios como superestrutura dunha estrutura económica concreta, cos seus intereses e mesmo coas súas demandas. O que temos que ter claro é que o obxectividade non existe, e que a produción da información (e máis en época electoral) é tendenciosa e ten efectos, máis ou menos limitados, máis ou menos perceptibles. Dende o titular, ata as fontes (monofonía/polifonía), pasando pola disposición na páxina, a linguaxe, o corpo ou fotografía, o que influirá na percepción da noticia por parte da audiencia. Cuestión que os investigadores sociais, e os xornalistas, os políticas e as políticas, e tamén os partidos, teñen o deber de saber interpretar.

1973901_776816972331152_581768660_o

compromiso.gal

GT 152.B00

Sandra Rodríguez, comunicadora especializada en ciencia e innovación en Growcom: “O traslado da investigación á sociedade é fundamental para mellorar a cultura científica, pero tamén para que os contribuíntes comprendan a importancia de destinar parte dos seus impostos a ela”

Para ponerle fin a nuestra etapa en este blog y como actividad de visibilización contactamos con investigadores de la USC, como ya publicamos anteriormente, pero también lo hicimos con una persona totalmente ajena a esta universidad y totalmente ligada a la comunicación de ciencia.

Por ello, le solicitamos a Sandra Rodríguez que nos elabora un comentario con total libertad en el que tratase los siguientes puntos:

  1. ¿Considera relevante el traslado de sus investigaciones a la sociedad?
  2. ¿Cree que la comunicación dentro del grupo es un factor que influye en la calidad de su trabajo?
  3. ¿Cómo se relaciona con la comunidad científica?
  4. ¿Cree que en su campo se hace suficiente comunicación científica?

Y esta ha sido su opinión al respeto:

 image

A responsabilidade de comunicar tamén os fracasos

Polo que respecta á comunicación, os resultados que os científicos logran co seu traballo de investigación saen dos laboratorios principalmente a través de dúas vías: a difusión e a divulgación. En ningún dos dous casos é noticia un ensaio con resultados negativos, algo que para un xornalista a primeira vista pode resultar obvio, pero que en casos determinados, como o da ciencia biomédica, pode chegar a custar vidas.

Todos os campos da comunicación xornalística teñen os seus códigos e as súas rutinas, incluíndo tópicos e hábitos de longa tradición que nalgúns casos perpetúan prácticas moi lonxanas da honestidade cos seus diversos públicos. A comunicación científica non escapa destas debilidades. E aínda que os xornalistas son os que acaparan as críticas por falta de rigor, sensacionalismo e simplismo no tratamento das noticias sobre ciencia, os científicos son os primeiros que deberían facer autocrítica e asumir que teñen a responsabilidade de comunicar non só os triunfos, senón tamén os fracasos.

Estamos fartos de escoitar que os europeos deberiamos aprender da cultura do fracaso que teñen os estadounidenses, aos que non só non lles importa recoñecer que fracasaron, senón que non entenden chegar ao éxito sen ter caído e terse erguido unhas cantas veces. Sen embargo, os científicos estadounidenses son tan conservadores coa súa imaxe dentro da súa comunidade e tan celosos da tradición da difusión científica, que non espallan os fracasos, como tampouco o fan os seus colegas europeos.

Nos anos 80, un grupo de científicos fixo un ensaio clínico sobre a lorcainida , unha substancia que amosaba potencial para atallar as arritmias propias de persoas supervivintes a un ataque ao corazón. Os resultados foron negativos: de 50 persoas tratadas con lorcainida, morreron 10. Das outras 50, ás que se lle administrou un placebo, só faleceu unha. Os investigadores decidiron non publicar os resultados, como era habitual cos ensaios de resultados negativos. Poucos anos despois varios fármacos baseados na lorcainida saíron ao mercado e en 1993 os científicos que realizaran o ensaio clínico entoaron o mea culpa. Se tivesen publicado os resultados teríase evitado a morte de alomenos 100.000 persoas nos Estados Unidos.

Para poder valorar a magnitude deste problema, a Food and Drug Administration (FDA), na que é obrigatorio rexistrar calquera estudo clínico que se faga nos EE.UU, fixo un estudo sobre os realizados nun período de 15 anos. Atoparonse con que aproximadamente o 50% tivo resultados positivos e o outro 50% negativos. Sen embargo, mentres que dos ensaios positivos foron publicados en revistas científicas todos excepto só un, de entre todos os miles de ensaios con resultados negativos só se publicaron tres.

Á vista está que a publicación de ensaios clínicos con resultados negativos é dunha enorme importancia para a saúde pública. E facelos chegar á sociedade, tamén. Por exemplo, ultimamente estanse dando a coñecer efectos potencialmente perigosos para o sistema cardiovascular derivados do consumo de doses de ibuprofeno que eran habituais para persoas con migrañas, dismenorreas e outros procesos inflamatorios.

Cada vez un pouco mellor

En toda a miña traxectoria como comunicadora ligada ao ámbito científico, podo dicir que nunca ningún investigador tratou de corrixirme unha explicación para que o gran público a puidese entender mellor. Sen embargo, continuamente me atopei con científicos dispostos a sacrificar a comprensión do lector dun medio xeralista, mesmo recoñecendo que sería así, “para evitar que algún colega do meu campo que lea isto pense que eu dei unha explicación tan simple”.

Por suposto, na comunidade científica hai persoas comprometidas coa divulgación para facerlle chegar os resultados do seu traballo aos cidadáns, conscientes de que en gran medida o seu traballo é posible grazas aos fondos públicos. O traslado da investigación á sociedade é fundamental para mellorar a cultura científica, pero tamén para que os contribuíntes comprendan a importancia de destinar parte dos seus impostos a ela e mesmo para que sexan reivindicativos coa administración en relación a este tema.

Nos últimos anos medrou considerablemente a conciencia sobre a importancia da divulgación científica dentro dos grupos de investigación. As relacións cos medios e a organización de actividades divulgativas, grazas a iniciativas como o programa de axudas para o fomento da cultura científica da FECYT (http://www.fecyt.es/es/noticia/fecyt-publica-la-convocatoria-de-ayudas-para-el-fomento-de-la-cultura-cientifica-tecnologica), convertéronse en moitos casos en parte relevante da actividade dos grupos. Algúns deles mesmo son conscientes da necesidade de adaptar a súa linguaxe para facela máis accesible aos públicos non especializados e contan con xornalistas que colaboran con eles como enlace.

A apertura de canles como SINC (http://www.agenciasinc.es), na que os propios científicos poden publicar as súas noticias, ou de servizos temáticos nas axencias de medios xeralistas, como EFE Ciencia (http://www.efefuturo.com/), están a facilitar o proceso de normalización da comunicación científica, aínda que queda moito camiño por percorrer.

Os científicos teñen que perder o medo a usar a linguaxe común e aproveitar o potencial explicativo que teñen figuras como as metáfora e as comparacións, utilizando referencias da vida cotiá para achegar os seus conceptos ao público non especializado.

 

Grupo 152.A00

Martínez, Martínez 152.A01

Rey Muras 152.A02

Rodeiro Meijide 152.A03

Sánchez Dios 152.A04

Sobral Diz 152.05

“La Ciencia en la Información” Patricia Calvo como firma invitada

Para inaugurar la sección de firmas invitadas contamos con la colaboración de Patricia Calvo. Es periodista y doctorada en historia.  Patricia forma parte de Histamérica y se encarga de todo lo relacionado con la comunicación externa del grupo y la gestión de las redes sociales. Durante todo este trabajo fue nuestro nexo con el grupo de investigación. Por otra parte conoce perfectamente como se trata la ciencia en los medios, pues trabajó como periodista cubriendo los temas relacionados con la Universidad.

 

La Ciencia en la Información

 

 

Cuando se plantea el tema del tratamiento de la ciencia en los medios de comunicación, inmediatamente pensamos en todas esas noticias que nos cuentan los avances científicos en materia de salud, como los progresos que se hacen en encontrar una cura para el cáncer o en la eterna búsqueda de una vacuna para el SIDA. Y es que es así, se dice científico y nuestra mente dibuja una bata blanca, un laboratorio aséptico y máquinas y probetas para hacer experimentos.

Pero la ciencia va más allá, no sólo existen las ciencias de la salud o las ciencias experimentales, la rama que abarca las ciencias sociales o las humanidades existe, a pesar de no tener un tratamiento tan pormenorizado en las páginas de los rotativos o en los minutos de la radio y la televisión. De hecho, la mayoría de noticias sobre política, que a menudo ocupan portadas y abren informativos, suelen estar aderezadas con opiniones y comentarios de expertos, a cuyo nombre se le une el cargo de “doctor en Ciencias Políticas”, “doctora en Historia” o “profesor en la facultad de Derecho”.

¿Y por qué son expertos? Porque tras sus declaraciones no hay una gracia divina que los dote del don de la sabiduría, sino que sus palabras están respaldadas por años de investigación, de cientifismo, de años de hipótesis y objetivos de los que extraer conclusiones. Igual que la bata blanca, sólo que en vez de moléculas hay sociedades y procesos históricos. Quizá no haya reportajes sobre sus investigaciones, pero su ciencia impregna parte del panorama mediático.

 

Patricia Calvo González

HistAmérica-Universidade de Santiago de Compostela

 

 

151.B00

Firma invitada: Félix Tosar, afectado por los despidos de REGAKI

En contestación a las  declaraciones de Beatriz Mato, Conselleira de Benestar.

A continuación os dejo algunas de las noticias publicadas sobre el tema al que voy a hacer referencia:

http://www.laopinioncoruna.es/economia/2015/04/19/mato-irrumpe-conflicto-regaki/947883.html

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/galicia/2015/04/16/personal-cogami-protesta-dentro-parlamento-despidos/0003_201504G16P4994.htm

Por parte de los trabajadores tenemos que decir que Doña Beatriz Mato no se puso en contacto con nosotros, ni con los sindicatos en ningún momento; ignorándonos completamente. Es decir, no medió absolutamente para nada en este problema.

Si realmente está dispuesta a mediar (que nosotros ya intentamos reunirnos con ella 3 veces y no tuvimos respuesta) estamos dispuestos a ello. Como despedidos le preguntaríamos, “¿Qué reforma laboral hicieron, donde nosotros tenemos un despido improcedente y le  dejan las puertas abiertas a la empresa (que subvencionan) para que se pueda escapar con un concurso de acreedores y dejarnos sin abonar las indemnizaciones?” Doña Beatriz Mato debería informarse del problema que tiene delante, y no obviarlo y ponerse de parte de la empresa ya que nos representa a todos.

Las subvenciones estarán justificadas para su persona, pero no a nuestro entender; ya que hay gente sin cobrar 4 meses y gente con juicios por despidos improcedentes ganados a la empresa que no ha visto un duro (en algunos casos con tratamientos carísimos). ¿Una empresa de ayuda social que  recibe una subvención por parte la Xunta de Galicia y entra en concurso de acreedores dejando a gente con minusvalía en la estacada? Creemos que la Xunta sí que debería mediar en este asunto ya que abonaba la mitad de los salarios de los empleados.

Félix TosarIMG_20150325_124036 (2)

En colaboración con el grupo de trabajo 151.C00 formado por:

BARTOLOMÉ FIGUEIRAS, JUAN 151.C01

GIRÁLDEZ RODRÍGUEZ, VALERIA 151.C02

IGLESIAS CAAMAÑO, MARÍA 151.C03

LÓPEZ ÁLVAREZ, ALBA 151.C04

LORENZO SOBRAL, SOFÍA 151.C05

Firma Invitada: Juan A. Ledesma, Director de imagen del CERMI

descarga

LA INVISIBILIDAD MEDIÁTICA  DE LAS PERSONAS CON DISCAPACIDAD

Constitución

La Fundación ONCE creó de marzo de 2007 el “Comité de Apoyo a la Imagen Social de las Personas con Discapacidad en los Medios de Comunicación”, órgano que cuenta con el respaldo expreso del Comité Español de Representantes de Personas con Discapacidad (CERMI).

Es un foro de debate en el que actualmente están integradas más de una treintena de entidades profesionales, medios de comunicación y empresas de primer nivel: Telefónica, televisiones públicas y privadas, productores audiovisuales, guionistas, universidades, cadenas de radio, anunciantes, directores de comunicación, consejos audiovisuales, las academias de cine, televisión, federaciones de periodistas, creativos…

Objetivo

El objetivo, cumplido con creces según los resultados obtenidos hasta ahora,  es involucrar a los medios de comunicación y a los profesionales del sector en la tarea de lograr  un mejor tratamiento de la imagen pública de las personas con discapacidad. Mayor visibilidad en los medios y un tratamiento normalizado, alejado de estereotipos caducos.

Reconocimiento internacional

En 2009, el “Comité de Apoyo a la Imagen Social de las Personas con Discapacidad en los Medios de Comunicación” de Fundación ONCE fue reconocido por la Comisión Europea como una de las mejores iniciativas de la UE  en la lucha contra la discriminación de las personas con discapacidad y la promoción de la diversidad.

Actividades

Todos los años, Fundación ONCE convoca a los miembros del “Comité de Apoyo a la Imagen Social de las Personas con Discapacidad en los Medios de Comunicación” a una jornada de trabajo para avanzar en la implantación de buenas prácticas, intercambiar experiencias entre las entidades miembro y fomentar la inclusión laboral de profesionales con discapacidad en los medios de comunicación.

Fundación ONCE ha logrado en estos años la implicación de todos los grandes actores de la comunicación en España en la tarea de visibilizar a las personas con discapacidad en los medios de comunicación.

Esa labor ha propiciado también la firma de acuerdos de colaboración bilateral entre Fundación ONCE y entidades de primer orden (Universidad Complutense, Asociación Española de Anunciantes, Academia de Televisión, Academia de Cine, Fundación Globomedia, Fundación Internacional First Team…)

Congresos, seminarios, jornadas, máster universitarios, publicaciones universitarias o programas de radio son algunas de la iniciativas desarrolladas por Fundación ONCE, a través del citado Comité de Medios, que han cosechado gran repercusión y que han tenido recorrido posterior.

Gracias al apoyo sincero y decidido del sector y profesionales de la comunicación, indudablemente estamos avanzando en la tarea conjunta de visibilizar más y mejor a las personas con discapacidad y sus familias. No podemos olvidar que en España hay 4 millones de personas con discapacidad, casi el 9% de la población. Los medios no pueden ni deben ignorar esta realidad, por eso es tan importante la toma de conciencia social.

La “Convención de Naciones Unidas sobre los Derechos de las Personas con Discapacidad” recoge expresamente, en su artículo 8, la necesidad de alentar a los medios de comunicación a difundir una imagen de las personas con discapacidad alejada de estereotipos y prejuicios caducos, propios de tiempos pasados.

Fundación ONCE debe seguir liderando este grupo de trabajo, con el apoyo de CERMI, para mantener su papel de institución de referencia entre los profesionales de la comunicación en la tarea conjunta de visibilizar más y mejor a las personas con discapacidad y sus familias.

 

Juan Antonio Ledesma

Presidente Comité de Apoyo a la Imagen Social de las Personas con Discapacidad en los Medios de Comunicación.

En colaboración con el grupo de trabajo 151.C00 formado por:

BARTOLOMÉ FIGUEIRAS, JUAN 151.C01

GIRÁLDEZ RODRÍGUEZ, VALERIA 151.C02

IGLESIAS CAAMAÑO, MARÍA 151.C03

LÓPEZ ÁLVAREZ, ALBA 151.C04

LORENZO SOBRAL, SOFÍA 151.C05

Inmaculada Romero, investigadora: “Divulgar no es tarea fácil y generalmente los científicos no realizamos esfuerzos en ese campo. “

En esta última etapa de trabajo en el blog, como decíamos, buscábamos conocer la opinión de investigadores con los que no habíamos estado en contacto y que pertenecían a la USC.  Procedimos a localizar grupos de investigación , solicitando que compartieran con nosotros un breve comentario, al que dábamos como guía los siguientes puntos:

  1. ¿Considera relevante el traslado de sus investigaciones a la sociedad?
  2. ¿Cree que la comunicación dentro del grupo es un factor que influye en la calidad de su trabajo?
  3. ¿Cómo se relaciona con la comunidad científica?
  4. ¿Cree que en su campo se hace suficiente comunicación científica?

Queríamos trasladar la opinión tanto del ámbito de las humanidades como de las ciencias puras, por lo que pudimos contactar con María Inmaculada Romero, que trabaja como investigadora en el Departamento de Botánica, en concreto en la facultad de farmacia. Esta es su opinión sobre lo que le propusimos:

DSC_0421

 

Si hablamos del traslado de investigaciones a la sociedad y su relevancia, probablemente me decantaría por afirmar que sí, es relevante. Es relevante pero el traslado de estas investigaciones no se produce en su totalidad. ¿Y a qué se debe? Pues bien, probablemente a que el lenguaje utilizado en este campo es demasiado técnico. El público no está preparado para recibir este tipo de información. Quizás, debería trasladarse desde el ámbito de la divulgación científica y que sea mediante éste el que lleve a cabo esa mediación entre ciencia y sociedad.

El trabajo que realizamos los propios investigadores que conformamos el grupo es algo que definitivamente sí influye en el resultado final. La forma de organizarnos influye. Además, varias cabezas “pensantes” son los que habitualmente llevan a cabo la propuesta de temas y dinamizan el grupo. Esto es positivo, puesto que el trabajo se enriquece y además la calidad suele ser mucho mayor.

Mi relación con la comunidad científica es principalmente mediante redes específicas y también email. Y, si tengo que dar una respuesta a la última de las preguntas, para mí no es suficiente la comunicación científica que hay en la actualidad. Divulgar no es tarea fácil y generalmente los científicos no realizamos esfuerzos en ese campo. Quizás sería algo que deberíamos cambiar, puesto que las investigaciones deben ser conocidas por la sociedad a la que afectan.

Grupo 152.A00

Martínez, Martínez 152.A01

Rey Muras 152.A02

Rodeiro Meijide 152.A03

Sánchez Dios 152.A04

Sobral Diz 152.05

Miguel Anxo Bastos Boubeta, investigador: “o normal é ter máis relación académica con profesores de outras universidades que cos nosos compañeiros de despacho.”

Para nuestra actividad de visibilización, hemos decidido contar de primera mano con la opinión de investigadores de la USC. Para ello, localizando los grupos de investigación les hemos pedido que redactaran un breve comentario con total libertad guiándose a través de los siguientes puntos:

  1. ¿Considera relevante el traslado de sus investigaciones a la sociedad?
  2. ¿Cree que la comunicación dentro del grupo es un factor que influye en la calidad de su trabajo?
  3. ¿Cómo se relaciona con la comunidad científica?
  4. ¿Cree que en su campo se hace suficiente comunicación científica?

Desde el grupo de investigaciones políticas, Miguel Anxo Bastos Boubeta, nos aporta su opinión:

bastos

Pídenme unha reflexión sobre como vexo a comunicación no meu ámbito de investigación. Pois ben, vou tratar de expresar como entendo eu a miña relación académica cos meus colegas académicos. En primeiro lugar, teño que decir que eu son completamente libre de investigar, tanto na temática que escollo, como nos métodos que uso. Este é certamente un dos mellores aspectos da universidade española, o feito de que o investigador non teña que estar submetido se el non o quere as directrices nen dos seus superiores académicos nen a dos seus pares. Pero isto ten un correlato, que é  que se o que nos investigamos non interesa a ninguén dentro ou fora dos muros da academia tampouco temos porque queixarnos. Somos libres para o bo e para o malo. Tampouco podemos con precisión o alcance das nosas investigacións. Este non ten porque ser inmediato, pois o que hoxe investigamos pode ser de interese dentro de muitos anos, e máis no ámbito das ciencias sociais, na que tal coñecemento non caduca con rapidez. E frecuente para min topar información de interese en textos escritos fai cuarenta ou cincuenta anos e no seu momento ao mellor non tiveron relevancia. Nunca se pode saber a influencia que poida ter un escrito de hoxe.

Por outra parte é convinte resaltar que en universidades pequenas como a nosa e por paradóxico que pareza o normal é ter máis relación académica con profesores de outras universidades que cos nosos compañeiros de despacho. Isto é porque por necesidades docentes temos que estar especializados e aos ser facultades pequenas cada profesor ten unah área de investigación case exclusiva. Eu, por exemplo, eu son profesor de politicas públicas, xestión da información e movementos políticos e institucións políticas. En cada  unha delas son o único profesor de ditas asignaturas na USC. O normal é que non teña muito que falar con ninguén destas materias salvo comentarios superficiais., e viceversa. Ao final teño que recurrir a colegas doutras universidades para expoñer miñas teorías ou para falar en profundidade destes temas. Solemos recurrir a congresos ou seminarios especializados para esta tarefa. Eu non o vexo como unha disfunción senon como u resultado de traballar nunha institución de reducidas dimensións. O bo que ten isto en cambio é o que se lle pode chamar fertilización cruzada. Falo muito con colegas de outras disciplinas e facultades e isto dame ideas novas que contrasto coas miñas e saen as veces boas ideas. Se estivera todo o día entre colegas acabaríamos repetindo sempre o mesmo  e duvido que con resultados positivos.

Grupo 152.A00

Martínez, Martínez 152.A01

Rey Muras 152.A02

Rodeiro Meijide 152.A03

Sánchez Dios 152.A04

Sobral Diz 152.05

Firmas invitadas: Infancia y juventud

firma-invitada1Nuestro trabajo de visualización consiste en unas firmas invitadas. Las que hemos podido conseguir no pertenecen a las asociación con la que estábamos trabajando, ARELA. Son personas mayores de edad con las que hemos podido contactar y nos han contado sus historias de la infancia. Es el caso de M.J., una mujer que prefiere mantenerse en el anonimato. Esta es su historia:

“Mi experiencia en los centros fue por lo general positiva. Estuve en varios centros de los 5 a los 18 años, todos centros religiosos y sinceramente aprendí cosas que me ayudaron a salir adelante e incluso llegué a estudiar una carrera (Diplomatura de Relaciones laborales). Hasta que cumplí 12 años estuve en las Oblatas y hasta los 18 en las religiosas del Buen Pastor, de las primeras no tengo un recuerdo negativo pero esos años no me aportaron nada, fue como si me sacasen de mi casa y me llevasen de vacaciones. En las religiosas del Buen Pastor una monja me enseñó todo lo que necesité en la vida, me motivó para estudiar, me ayudó, me formó y se preocupó de que recibiese una buena educación aunque no era excesivamente cariñosa conmigo.

Cariño fue precisamente lo que me faltó y busqué durante toda mi infancia, sinceramente yo hubiera dado cualquier cosa por criarme con mi familia, sobre todo con mi abuela. Las monjas me mantuvieron económicamente pero los valores me los enseñó ella, aunque solo podía visitarme cuando la administración se lo permitía, algunos fines de semana y durante las vacaciones.

Mi peor recuerdo son las despedidas, eran traumáticas. Siempre que mi abuela se iba me quedaba llorando por no poder irme con ella a casa, ella me quería. A día de hoy todavía no entiendo porque mi madre me metió dentro de un centro, mi abuela intentó sacarme del centro en varias ocasiones, pero como mi madre renunció a cuidarme y ella era una persona mayor la administración no me dejó salir hasta que cumplí los 18 años”.

GP 152.F00

Firma invitada: contactando con la CGONGD

Nuestro grupo (152.G00), centrado en analizar las expectativas del periodismo, ha contactado con la Coordinadora Gallega de ONGD para que esta nos explique en qué consiste, a qué dificultades comunicativas se enfrentas y otras cuestiones, como ya os explicábamos en anteriores posts. Os dejamos aquí lo que nos han contado, esperando que os sea de utilidad en el futuro y os resulte interesante. logo_coordinadora_galega_ong

A Coordinadora Galega de ONG para o Desenvolvemento está formada actualmente por 43 ONGD que traballan no eido da cooperación internacional, a axuda humanitaria e de emerxencia e a Educación transformadora. As 43 ONGD que conforman a Coordinadora son heteroxéneas en recursos, actividades e liñas de traballo e especialización. Algunhas son galegas (Panxea, Implicadas no Desenvolvemento, AGARESO…); outras son delegacións de ONGD con presencia en todo o Estado español (Entreculturas,   Intered,   Médicos   do   Mundo…)   e   outras   son   delegacións   de organizacións con presencia internacional (Oxfam Intermon, Axuda en Acción, Amigos da Terra). Esta variedade de organizacións conforma unha Coordinadora Galega de ONGD plural que exerce de portavoz das ONGD en Galicia.

Previo: En primeiro lugar queremos facer un apunte sobre os dous tipos de medios de comunicación que recoñecemos dende a Coordinadora Galega de ONGD: os convencionais e os alternativos. Os convencionais, organízanse xerarquicamente e contan cunha redacción formado por persoas asalariadas. Nos casos de medios privados, estes son corporacións empresariais que, polo tanto, teñen intereses económicos e políticos que responden aos das persoas propietarias.

Os alternativos, entendemos que son medios formados por un equipo de persoas que traballa de xeito horizontal e que marcan a súa liña editorial de forma colectiva. Na maioría destes proxectos comunicativos o obxectivo é dar voz a persoas e colectivos invisibilizados polos medios convencionais e tratar temáticas que non teñen cabida nas axendas mediáticas. Neste tipo de proxectos, o ánimo de lucro non forma parte dos obxectivos.

¿Consideran que su organización se ve lo suficientemente representada por los medios de comunicación?

Como Coordinadora Galega de ONGD o que nos interesa dos medios (máis alá de que poidan facer referencia á nosa organización e que contribúan a dala a coñecer) é que falen das causas e consecuencias que motivan a nosa existencia e do traballo que levamos a cabo neste contexto. É dicir, que falen das causas das desigualdades sociais; das situacións de pobreza e exclusión no mundo; das alternativas propostas dende distintos ámbitos para mudar esta realidade; e do traballo que as ONGD, como sociedade civil organizada, levamos a cabo para mellorar as condicións de vida de milleiros de persoas en todo o mundo. Entendemos que informando neste sentido contribúese a xerar consciencia crítica na cidadanía e, polo tanto, á transformación social. Consideramos que, de forma xeralizada, as temáticas sociais non están suficientemente representadas nos medios. Entendemos por temáticas sociais aquelas que afectan directamente á vida das persoas e que fan referencia aos seus dereitos individuais e colectivos. No caso dos medios convencionais, a representación das ONGD (e doutros actores e temáticas sociais) ocupan un papel residual. Non só “a marca” da organización está pouco representada. Son sobre todo as nosas mensaxes as que non teñen o espazo que entendemos que merecen. Dende o noso punto de vista, esta realidade dista moito do rol de servizo social que deberían exercer todos os medios, tanto públicos como privados, como instrumentos de información ao servizo das persoas. Unha sociedade informada pode exercer un papel activo, crítico e responsable. No caso dos medios alternativos, as ONGD e as nosas mensaxes teñen algo máis de cabida pero seguimos tendo unha presencia limitada. Os motivos desta baixa presencia desenvólvense nas vindeiras preguntas.

 ¿Cuáles dirían que son las mayores dificultades con las que se encuentran a la hora de aparecer en los medios?

 Entendemos que hai dúas esferas de análise nesta cuestión. Por un lado, as limitacións das ONGD. E pola outra, as limitacións dos medios. No caso dos medios convencionais, existen dinámicas de traballo que non encaixan coas das ONGD por varios motivos. Por unha banda, porque habitualmente traballan baixo un enfoque de inmediatez, de resposta rápida, sobre as cuestións propostas (exemplo: que opinión temos sobre propostas de cambios de leis “por sorpresa” / situacións de emerxencia / declaracións políticas). Neste casos, as ONGD teñen que responder sen tempo para reflexionar conxuntamente e iso implica que non todas poidan ou estean dispostas a facelo, o cal limita a súa presencia. A este feito hai que sumarlle que as peticións de información dos medios son case sempre “urxentes” e responden a unha axenda mediática que caduca rapidamente. O que pode interesar un luns un mércores pode non ter cabida. Iso implica que algunhas ONGD queden fóra por non ter a velocidade na capacidade de resposta esixida. Outra das limitacións é a falta de coñecemento real que teñen os medios sobre o que somos as ONGD e o traballo que levamos a cabo. Neste caso hai dobre causalidade (os medios  deberían  informarse  máis  á  hora  de  facer  o  seu  traballo;  e  as  ONGD deberiamos mellorar a nosa capacidade de comunicación). Entendemos que a falta de coñecemento débese especialmente, no caso dos medios convencionais, ás difíciles condicións de traballo dos e das redactoras, á sobrecarga de traballo e á precariedade laboral que actualmente existe nos medios. Este contexto non permite ter a persoal especializado máis alá dos sección reinas: deportes e política. Así pois, as temáticas sociais (as que máis afectan a vida das persoas) que precisan de coñecemento e especialización pola diversidade de realidade que reflicten, son os que contan cun menor número de profesionais especializados. Esta limitación, non só fai que poidamos aparecer  menos  nos  medios  senón  que  aparezamos  cunha  información  pouco axeitada, de baixa calidade e que en moitos casos vai en contra dos noso obxectivos comunicativos (téndese a simplificar, a estereotipar e a non acompañar a información cun contexto que axude a entender a realidade). Non saír reflectidas do xeito que quereríamos dificulta e limita a nosa presencia. Por último, e non menos importante, as ONGD temos pouca presencia nos medios porque na maioría dos casos non contamos feitos noticiables no formato que habitualmente traballan os medios convencionais. Estes están interesados en que ofrezamos  datos  (3  de  cada 5;  un  20%;  Máis  da  metade…) e  poucas  veces  están interesados en falar do contexto (político, social histórico…) da realidade da que falamos. As notas de prensa que máis se cobren son as que contan con este tipo de información no titular.

 En relación ás ONGD, as dificultades que temos para aparecer nos medios son varias:

– Falta visibilizarnos entre os medios como fonte de información experta en temáticas concretas,  non  só para  falar  “do  noso  libro”,  é dicir,  dos  proxectos  ou  actividades puntuais que levamos a cabo.

– Precisamos variar a nosa forma de contar as cousas, variar o tipo de información que ofrecemos. É dicir: non só enviar notas de prensa cando levamos a cabo unha actividade. Tamén facelo cando o contexto social, político, etc. permita opinar sobre unha temática das que somos expertas; amosar exemplos de superación; etc. Especialmente nas ONGD máis pequenas e con menos recursos:

– Falta de coñecemento sobre como funcionan os medios para saber, entre outras, onde queremos centrar os nosos esforzos, que prioridades temos, que tipo de información ten cabida,etc.

–  Tendencia   a   elaborar   notas  de  prensa  con  pouco  interese  para  os  medios (convencionais e  alternativos). Ofrecemos información pouco noticiable.

 ¿Disponen de un organismo que funcione como gabinete de comunicación? ¿En tal caso, qué perfiles de profesionales lo integran (periodistas, publicistas y relaciones públicas,…?

No caso da Coordinadora Galega de ONGD temos unha área de traballo específica de comunicación na que hai unha persoa contratada a xornada completa licenciada en xornalismo e con experiencia en distintos medios de comunicación e de traballo coas ONGD. No conxunto das ONGD, a realidade é diversa. Pero o que acontece na gran maioría dos casos é que non se lle dá a comunicación externa (e interna) a importancia que se lle debería dar. Esta liña de traballo non é prioritaria aínda que se considera de moita importancia. Pero se asume á comunicación como algo complementario, non coma unha ferramenta indispensable á hora de acompañar a execucución da planificación estratéxica.

 ¿Que protocolo suelen seguir a la hora de ponerse en contacto con los medios?

O máis habitual é a elaboración dunha nota de prensa que enviamos a nosa lista de contactos de medios xeralistas (cando é información local, daquela tamén enviamos o correo aos medios locais). E chamamos aos contactos que sabemos que habitualmente cobren a información que mandamos para asegurarnos que recibiron a nota é que están   interesad@s.   Por   outra   banda,   normalmente   ofrecemos   entrevistas   para complementar a información. Dende hai tres anos non organizamos roldas de prensa porque a actual situación dos medios (peches e despido de persoal) fai que asistan moi pouc@s xornalistas. Só mantemos unha rolda de prensa ao ano: a da presentación da campaña do X Solidario para  recadación  de  fondos  do  IRPF  na  declaración  da  renda  con  outras  dúas plataformas de ONG de acción social (EAPN Galicia e CERMI Galicia). Por  outra  banda,  cando  un  medio  de  comunicación  se  pon  en contacto  connosco sempre resolvemos a súa demanda ben sexa de forma directa ou ben facilitando un contacto e/ou información.

 ¿Cuál es la estrategia comunicativa que han seguido hasta ahora? ¿Ha cumplido con los objetivos iniciales o, por el contrario, consideran que necesita realizar algunos cambios?

 A Coordinadora Galega de ONGD non conta cun Plan de Comunicación actualmente. Temos previsto elaboralo a finais deste ano. Aínda así, a principios de cada ano, e en función da planificación de actividades, marcamos datas e momentos do ano concretos nos que reforzamos a nosa comunicación externa nun sentido amplo (medios, redes sociais, boletín electrónico, presencia na rúa…). En relación ao ámbito dos medios de comunicación, en 2014, a Coordinadora enviou 12 notas de prensa, 7 convocatorias de prensa e cedeu 12 entrevistas. Nos últimos anos, e aínda que a realidade dos medios de comunicación en Galicia mudou moito, conseguimos manter a nosa presencia (a nivel cuantitativo) nos medios de comunicación: diminuíu nos convencionais e aumentou nos alternativos. Tamén comprobamos  que  os medios alternativos (Praza Pública,  Galiza Ano Cero,  Sermos Galiza….)  cubren  máis información  relacionada co  noso  traballo  (e  dun  xeito  máis completo  e  que  se  adecuaba  máis  cos  noso  obxectivos  de  comunicación)  que  os medios convencionais . Ademais, este tipo de medios permiten participar de forma directa nos contidos que ofrecen   (posibilidade de publicar artigos de opinión mensualmente,  de  ter  un  espazo  nun  programa,  propoñer  entrevistas…),  un  feito moito máis complicado nos medios convencionais.

 A nosa estratexia de comunicación é seguir tendo presencia nos medios convencionais e alternativos. Tamén, reforzar o dereito de acceso aos medios públicos xa que a nosa presencia é moi baixa. Por outro lado, un dos obxectivos máis inmediatos é seguir reforzando a nosa relación cos medios alternativos e/ou que tratan as temáticas sociais dende unha perspectiva crítica, analítica e contextualizada. Para iso, organizamos en 2014 a primeira edición dos Premios Luceira de Comunicación Social que tiñan o obxectivo de visibilizar este tipo de proxectos comunicativos e reflexionar conxuntamente sobre o tipo de comunicación que queremos e promovemos dende distintos ámbitos.  En 2016 levaremos a cabo a segunda edición. Tamén   durante   2014   empezamos   un   proceso   de   reflexión   interna   sobre   a comunicación que levamos a cabo as ONGD (non só cos medios de comunicación) co obxectivo de mellorala e resolver as principais problemáticas (algunhas das cales comentamos noutras preguntas). En 2015, estamos a seguir con este proceso de reflexión e temos a intención de organizar un encontro entre ONGD e xornalistas de distintos medios de comunicación para contribuír a acabar co descoñecemento mutuo.

 ¿Cómo es la relación entre los usuarios de esta organización (y en última instancia, la sociedad) y quienes la gestionan?

A Coordinadora Galega de ONGD aglutina actualmente 43 ONG de Desenvolvemento que traballan no eido da cooperación ao desenvolvemento, a acción humanitaria e a educación transformadora. Está xestionada por unha Xunta Directiva elixida en Asemblea. As persoas usuarias da Coordinadora poderían dividirse en dúas categorías:

– Persoas vinculadas ás ONGD galegas: directivas, voluntariado, persoas socias… A Coordinadora se relaciona con elas a través de ferramentas de comunicación externa; a través da organización de actividades de formación e divulgación; e a través da convocatoria de reunións e asembleas. Neste caso é o persoal contratado da Secretaría Técnica da Coordinadora (3 persoas) e a Xunta Directiva (9 persoas) as que promoven estas actividades.

– Persoas usuarias: Por outra banda, e a diferencias doutras organizacións sociais, as persoas usuarias (ou beneficiarias) das ONGD viven nos países do Sur e a relación establécese dende fóra de Galicia. Faise a través das delegacións das ONGD nos países onde se traballa pero, sobre todo, a través das organizacións locais socias coas que se desenvolve de forma compartida o traballo nestes países.

152.G00

Equus Zebra opina sobre la comunicación en su ONG

psicosolucion-colabora-con-la-ong-equus-zebra-f616675f-6718-4ca7-9d4f-668e3b7a262c

El grupo 152.G00 nos pusimos en contacto con Equus Zebra, la ONG dedicada a la integración sociolaboral de personas en riesgo de exclusión social, para que nos acercara su opinión sobre cuál es la labor de los medios de comunicación y en qué medida es efectiva. Así contestó nuestra firma invitada:


– ¿Se ven representados los grupos sociales que os ocupan en los medios de comunicación?
Las asociaciones normalmente vemos como los medios de comunicación se hacen eco de las actividades que realizamos. Esta comunicación suele realizarse a través de notas de prensa y, dependiendo del medio y la noticia, se le dá mayor o menor nivel de relevancia. Un ejemplo es cuando una tragedia sacude a nuestra sociedad, como puede ser la llegada de inmigrantes en masa a través de pateras, en ese momento asociaciones como Equus Zebra reciben muchas llamadas desde medios de comunicación solicitando opiniones o entrevistas a personas que han vivido experiencias parecidas. Por lo que los medios de comunicación suelen usar a las asociaciones como fuentes de información y, a la vez, las asociaciones difunden sus actividades de manera que lleguen al máximo público posible.
-¿Contáis con un gabinete que se encargue de los temas de comunicación?
Sí. El departamento de comunicación se encarga de la relación con los medios y el mantenimiento de redes sociales y páginas web, además de crear y difundir material informativo como posters, folletos, etc.

 

– ¿Existe una comunicación efectiva entre las personas de diferente raza o procedencia y las del país receptor? ¿Se ven incluidos en la comunidad?

Es difícil dar una información general al respecto pero es cierto que las familias y componentes de las comunidades de las que forman parte l@s usuari@s de Equus Zebra suelen comunicarse y relacionarse con un círculo cerca, normalmente de su procedencia o con vínculos comunes, como puede ser el idioma.
Dada la actual situación de crisis económica muchos factores han influído en que la inclusión social de muchas personas haya dado varios pasos atrás, desde la situación laboral a los pocos recursos destinados por los organismos gubernamentales dedicados a esta labor resultan en una pérdida importante de inclusión y, por lo tanto, en una menor participación de personas de diferente raza y procedencia en la comunidad.

– ¿Qué relación existe entre los miembros de la comunidad que compone Equus Zebra?
Uno de los valores principales de la asociación en la cercanía y el trato amable con los usuarios y personal que la componen. Equus Zebra es un punto de reunión para todos en el que encuentran los servicios que necesitan de manera gratuita.

 

– ¿Creéis que las labores de sensibilización que lleváis a cabo son efectivas? Si no es así, ¿Qué creéis que falla? ¿Recibís algún tipo de ayuda en este sentido?

Por supuesto toda campaña necesita de financiación por lo que las campañas de sensibilización que realizamos no son tan potentes como las de otras asociaciones que disponen de un presupuesto más elevado. Las campañas que realizamos son efectivas dentro del área de influencia de la ONG que está focalizada en el barrio del Agra del Orzán, en A Coruña. Estas campañas serían más efectivas si pudieran ser acompañadas de material más potente como merchandising que permitieran al público identificar facilmente la asociación con las acciones que llevamos a cabo.
En este momento no recibimos ayuda en este sentido y las actividades que realizamos son autofinanciadas, por lo que el presupuesto es mínimo siempre contando con la voluntad y solidaridad de personas voluntarias que colaboran con Equus Zebra desinteresadamente.
152.G00 

El Partido Popular nos da su opinión

El GT 152.B00 aporta la firma invitada del Partido Popular acerca del tema que estamos tratando nosotros, el observatorio de medios. Así pues, desde el PP aseguran:

Los medios juegan un papel imprescindible en una campaña electoral, ya que transmiten con independencia y rigor las propuestas electorales de los candidatos. Esa es sin duda la tónica general. El Partido Popular de Santiago tiene la responsabilidad del Gobierno municipal y realiza el máximo esfuerzo por trasladar a los ciudadanos, a través de los medios, las cuestiones de interés público relacionadas con la gestión municipal. La independencia informativa a la hora de reflejar esta realidad está por encima de cualquier otra consideración pero, en general, es necesario destacar la profesionalidad, el sentido de servicio público y de defensa de los intereses de la ciudad de que hacen gala los medios locales. Por otra parte, el papel que juega la mujer en nuestro programa es el mismo que los hombres. El reparto de responsabilidades se hace en función de la valía personal, sin ninguna otra consideración. Con este criterio, hay que destacar que la mujer tiene un gran peso en el Gobierno municipal actual y también en el equipo del Partido Popular local.

Firma invitada en nombre de la Alcaldía de Santiago de Compostela (PP). // Alcalde: Agustín Hernández.

Firma invitada en nombre de la Alcaldía de Santiago de Compostela (PP). // Alcalde: Agustín Hernández.

GT 152.B00