Arquivo do blog
O sentido común non significa nada
Creo convinte advertir que “sentido común” non significa máis que adoptar a percepción da realidade e o xeito de actuar da gran masa.
Se ben é certo que hai uns xeitos de reaccionar lóxicos a certas situacións que todos aceptamos como poñerse ao abrigo cando chove, o sentido común non é máis que a corrente típica de actuación dunha sociedade nun lugar e época delimitados. O sentido común ten unha relación de débeda coa cultura e a relixión. Para exemplificar a miña reflexión do xeito máis intuitivo posible direi que nunha sociedade teocéntrica como a que dominou Europa durante moitos séculos, o procedemento lóxico para evitar desgracias era a oración. Rezar era, polo tanto, de sentido común. O sentido común depende absolutamente do contexto e, en moitas ocasións, unha actuación contraria a este pode ser unha insensatez ou o inicio dun cambio de mentalidade global.
O sentido común é unha convicción. As conviccións son clavos ardendo aos que nos aferramos sen plantexarnos por que. As conviccións evitan un procedemento reflexivo e fannos máis predecibles e maleables. As conviccións véndannos os ollos e átannos as mans.
Fernández Ferro 141 C03
A privatización do aire
Non nos cobran por respirar… Aínda.
O aire como materia segue sendo de todos e para todos, tanto para coidalo como para consumilo. Agora ben, o aire como espazo delimítase e repártese mediante concesións estatais. No caso das ondas radiofónicas ten a súa parte de lóxica que isto sexa así, xa que se necesitan infraestruturas e tecnoloxía para producilas e dispersalas. Mais estas concesións adoitan estar ao servizo do binomio que domina a nosa sociedade. Esa dupla letal que tódolos políticos queren no seu equipo: (permítase o símil futboleiro) poder político e diñeiro.
Que oco lle reservamos entón a o xornalismo cidadán? Que oco deixamos á busca da verdade e da información sen ánimo de lucro, ou a darlle voz a quen non a ten? Ese oco é pequeno e está apartado, calado e o máis aillado posible. Moito máis se nos atopamos no contexto dun país autoritario onde hai unha realidade cruda que non interesa que saia á luz. Neste contexto: nos morros, nas favelas, no que aquí poderían ser as barriadas. Aí se desenvolve Radio Favela.
No caso particular de Radio Favela fixeron falla 20 anos na ilegalidade, resistíndose a ser limitada ao espazo dunha radio veciñal, para conseguir emitir con pleno dereito na frecuencia modulada.Para ver a función do terceiro sector da comunicación, os medios comunitarios, a cal difire dos medios públicos e privado deixo aquí un enlace interesante e outro para coñecer a historia da Radio Favela.
http://radiofavelafm.com.br/radio
Fernández Ferro 141 C03
Piñas futbolísticas
Tranquilos, o título non está errado. O certo é que, máis que unha peña, os nosos compañeiros de viaxe das últimas semanas son unha piña, un grupo enorme e variopinto de amigos.
O sábado pasado acudimos a un partido do Celta, case que o único punto común que une aos integrantes das peñas coas que compartímola xornada, e puidemos comprobar que o fútbol non o é todo nin cando se trata precisamente de ir a velo. O meu xeito de enfocar a tarde cambiou completamente cando un dos membros máis veteranos dos Merlegos me dixo que a peña foi o mellor descubrimento que fixo nos últimos dez anos porque “O Celta é a excusa, o punto común que logra reunir a 170 persoas, no noso caso, de tódalas idades, de tódalas ideoloxías políticas e relixiosas e consegue que se fagan amigos máis aló das diferenzas”. Unhas diferenzas que grazas ao fútbol se olvidan.
Deste xeito compartimos viaxe coas peñas de Merlegos Celestes, Peña celtista do Milladoiro e Norte Celeste falando de todo tipo de temas; das pachangas que fan os venres Merlegos contra Milladoiro, das novas chaquetas que fixeron para os socios da peña, das apostas deportivas que tiñan preparadas para o fin de semana, das diferenzas de clases según en que lugar do estadio te sentes, ou mesmo se te sentas ou estás de pé animando. Xoán, quen organiza as viaxes porque lle tocou a sorteo, cóntanos que un bus llelo pon o Celta para as tres ditas peñas, pero que cando son moitos pagan un entre todos, porque a solidaridade é o primeiro cando hai un obxectivo común. Xa corre algunha cervexa polo autobús. Coméntannos por un lado que vaiamos falar con dúas das integrantes de Norte Celeste porque nos van contar a curiosa situación que vive esta peña de A Coruña, que teñen que ocultar cal é o bar no que teñen sede (tanto a administrativa como a de beber) por medo a algún acto bandálico da sección máis radical do equipo rival. “Isto ocorre en ambos bandos porque entre milleiros de persoas sempre hai algún que estropea todo”.
Acabouse a viaxe, chegamos a Vigo e imos directos cara o bar Movie onde as tres peñas nos xuntamos con Carcamáns Celestes. Caen as cervexas e os pinchos. Dende peña do Milladoiro invítannos a compartir as actividades que fan: “Ao redor do fútbol tamén hai cultura e nós tratamos de facer actos diversos”. No próximo mes organizaran a presentación do libro “Fútbol es fútbol” do xornalista deportivo Jacobo Buceta. Achéganse as 18:00 e vai comezar o partido, non queda tempo para máis, e a nosa sensación é que o máis importante do día xa pasou e agora só queda disfrutar do espectáculo.
Fernández Ferro 141 C03
Conexión, evolución y despegue
Cuando comenzamos este camino, partimos de nosotros mismos. De nuestra propia concepción de la realidad. Cada ser humano observa el mundo a través de su idea del universo, se comunica con sus similares en función a una serie de conceptos previos que definen la personalidad y perspectiva de cada cual. ¿Qué ocurre, sin embargo, si decides dejar las cartas sobre la mesa, abandonar el juego por un momento, y simplemente observar?
Extrapolar el juego, abrir el campo de visión. Ése es nuestro objetivo. En una sociedad en la que la comunicación predomina y la familia se constituye como la más importante unidad comunicativa y formadora del individuo, alcanzar la comprensión de sus mecanismos internos parece una cuestión de tal obviedad que en muchas ocasiones es deshechada con indiferencia. En la cultura occidental, la familia posee un valor fundamental, y su presencia es constante y abrumadora en los medios de comunicación, véase el cine (hace dos semanas la nueva cinta de Sánchez Arévalo, ‘La Gran Familia’, peleaba en la edición 2013 de los Goya) o la televisión (con ‘Modern Family’ asentada como la sitcom más vigorosa de la actualidad). Ante ello y con todos los precedentes posibles a nuestra disposición, cabe hacerse la siguiente pregunta: “¿Cómo nos comunicamos con nosotros mismos?” La respuesta a la misma sólo puede ser extraída de la experiencia. De la observación. La comparación de vivencias y puntos de vista y la obtención de patrones de comportamiento a partir de ellos es la base de nuestro estudio.
Conocer a las personas con las que compartes tu vida diaria es, finalmente, conocerte a ti mismo, pues son ellas las que realmente confieren a tu personalidad los matices que le proporcionan un símbolo diferenciador. Estudiar las características propias de cada generación, comprobar el choque entre ellas y explorar sus conexiones fortalecerá los lazos y facilitará las vías de expresión en busca de una comunicación familiar global. Las debilidades, puntos flacos o espacios en blanco deben ser recubiertas para contribuir a formar un bloque sólido e insondable.
Con la mirada puesta en lograr este objetivo, nuestra propuesta se dispone en forma de conversaciones informales con miembros de cada generación que puedan aportar su punto de vista, estudiarse a sí mismos y a sus semejantes, y de esta manera introducirse, sin más dilación, en el universo comunicativo que alimenta nuestras ansias sociales. Porque, como decía Aristóteles, el hombre es un zoon politikon (animal político), y, sin duda, la familia es nuestra selva predilecta.
titorizado.6A 3D00
Común (e persoal) 