Arquivo do blog

Down Compostela: Abortamos misión

En este último post, a modo de crónica, pretendíamos contar cómo se lo pasan los chicos de la Fundación Down Compostela en sus actividades de los viernes por la tarde- noche. Desde el principio fue algo que nos apetecía mucho hacer porque nos permitiría ver cómo se desarrollan fuera de la Fundación, cómo interactúan con los demás, tanto dentro de su grupo como fuera de él y en especial queríamos acercarnos a ellos de una forma más personal.

Durante la semana, los chicos que quieran asistir a estas actividades, tienen que apuntarse en una lista, junto con el plan que prefieren realizar. Unas veces van al cine, otras a pasear y tomar algo, a la discoteca, etc.

Down Compostela fue quien nos informó de la existencia de estas actividades y en un principio no mostró disconformidad alguna a la hora de dejar que nos apuntásemos un viernes para ir con ellos.

La semana pasada llamamos a nuestro contacto en la Fundación para preguntarle si podríamos asistir a estas actividades con los chicos. Su contestación fue que no contaban con un mínimo de personas apuntadas y que por lo tanto no se llevaría a cabo. De todas formas, nos invitó a llamarle la siguiente semana para «probar suerte». Tras dos días llamando sin obtener contestación alguna, hemos decidido desistir.

Quizá sea un problema telefónico, un despiste… o por algún motivo Down Compostela no quiere que asistamos. Sea como sea, es una verdadera pena, ya que para nosotras esta actividad supondría un acercamiento hacia los chicos, ese acercamiento que necesitábamos e intentamos buscar siempre y que por sobreprotección de la Fundación no logramos conseguir, al menos plenamente. Nos hemos quedado con detalles que observamos durante nuestras visitas, que al margen de parecer insignificantes, nos han ayudado mucho a hacernos una idea de cómo son estos chicos y, como no, también nos hemos hecho una idea de cómo funciona esta Fundación.

 T1B

Subsaharianos: Fin

Como todos queremos decir mucho y los caracteres no lo permiten procedo:

Conclusión general: Hemos podido comparar la visión que ofrece sobre la inmigración de subsaharianos Las cartas de Alou con la de nuestros entrevistados, acercarnos un poco a la visión que ellos tienen de nuestra sociedad, comprobando que siguen existiendo estereotipos desde ambos lados. Comprobamos el concepto de inaccesibilidad en todo lo relacionado a este colectivo y con organismos que, se supone, buscan la integración pero no hacen todo lo posible por conseguir sus objetivos.

  • Victoria: Ha sido una oportunidad para acercarme a realidades que desconocía y a historias por las que nunca antes me había interesado. Hemos tenido la ocasión de tratar directamente con algunos de los estereotipos que siguen existiendo en nuestra sociedad, aunque algunos se empeñen en negarlos, a través de quienes los sufren. Nos hemos encontrado con el rechazo, y también hemos descubierto casos en los que las barreras consiguen romperse.
  • Jaime: Este trabajo de investigación me ha permitido ampliar mis miras y conocimientos sobre un tema serio y comprometido como la inmigración subsahariana; al tiempo que me ha ayudado a desechar los estereotipos que imperan actualmente en la sociedad, frutos del desconocimiento y de la incomprensión de mucha gente en este país. Además, me ha posibilitado asomarme a una cultura diametralmente distinta a la realidad cultural y social en España. Sobre todo me ha mostrado valiosas lecciones vitales, quién sabe si para mi propio futuro, a través de las experiencias personales de los subsaharianos entrevistados durante el desarrollo del trabajo.
  • Elsa: Este trabajo me presentó la oportunidad de tratar un tema que quería estudiar y nunca tuve la opción de hacerlo. Anteriormente no había tenido contacto con ningún miembro de este colectivo y me interesaba conocer su punto de vista acerca de nuestra sociedad. El hecho de que este país tenga un pasado emigrante debería hacer que fuese comprensivo y tolerante con los miles de inmigrantes subsaharianos que llegan a nuestras cosas. Sin embargo, nuestro trabajo ha demostrado que no siempre es así y que aún hay mucho trabajo por hacer y muchas mente por cambiar.
  • Ely: Además de la inaccesibilidad de este colectivo, quiero destacar la inaccesibilidad por parte de  las asociaciones con las que contacté y negocié. Ninguna quiso colaborar de ningún modo. El trabajo me hace darme cuenta de los problemas de este colectivo, reacios a mostrar sus vidas, evidentemente por miedo, pero también por culpa de una sociedad con estereotipos que no les deja desarrollarse con normalidad. También me hace darme cuenta de que existen organizaciones a favor de este colectivo que en apariencia son sólidas, pero a la hora de ampliar su participación con otros proyectos, como el nuestro, positivo para un intercambio comunicativo con la asociación y con los chicos, no quieren colaborar o ni siquiera escuchar. Por otra parte,  me quedo con la fructífera entrevista que realizo al senegalés Ibba, que publicaré el miércoles.

S1B

Down Compostela: No todo es lo que parece

Tras estos meses colaborando con la fundación Down Compostela, hemos aprendido mucho. Quizá no fue lo que en un primer momento esperábamos, pero hemos aprendido, al fin y al cabo.

Hemos aprendido que no todo es lo que parece.

1º.- Que los chicos con síndrome de Down tienen una fuerza de voluntad admirable y mucha iniciativa. La ilusión y la esperanza les ayudan a llevar a cabo todo lo que se proponen, no sin obstáculos e impedimentos, tanto de carácter social como personal, y aunque no siempre logren alcanzar sus metas, la experiencia les ayuda a aprender y a mejorar día a día.

D07
2º.- Que no todas las fundaciones de este carácter buscan lo mejor para paliar su causa. Que a veces lo que prima en ellas es el interés propio. Nos hemos dado cuenta de que una pretensión real de que la sociedad conozca lo que representan sería lo ideal, y no crear una imagen propia tan distorsionada. Podrían realizar actividades en las que los chicos con esta discapacidad intelectual interactuen con personas diferentes, personas que no pertenezcan a su círculo (ni familiares, ni compañeros ni profesores de la Fundación), intentando así una integración social que echamos en falta durante todo el proyecto.

Hemos conocido chicos realmente increíbles, ejemplos de una gran superación. Hemos conocido la causa desde lo más cerca que nos han permitido. Hemos aprendido de ellos y con ellos, a tratar esta clase de temas de forma correcta a la hora de escribir. Así que también logramos una visión de una Fundación que crea un círculo exclusivo de relación dentro del que moverse y desenvolverse.
Está claro que no nos hemos quedado con el aprendizaje que preveíamos, pero el trabajo sí nos ha servido para aprender mucho.

T1B

Down Compostela: Vídeogalería

O equipo T1B elaborou tres vídeos como colaboración coa gala que Down Compostela celebrou no día Mundial do Síndrome de Down. A finalidade desta gala era premiar a distintas entidades cun papel importante na integración das persoas con trisomía 21. Foi unha boa ocasión para coñecer a algúns dos rapaces que forman Down Compostela, e que participaron para poder elaborar o material.

Subsaharianos: entrevistas

Durante o noso traballo os membros grupo S1B entrevistámonos con algúns inmigrantes subsaharianos.

Coñecemos en Equus Zebra, xunto co grupo S2F, a Aloune,. Tamén contactamos con Billy, que agora vive en Francia. E tivemos ocasión de achegarnos un pouco á historia dun vendedor ambulate de orixe senegalesa que prefire manterse no anonimato.

Entrevista Aloune

Entrevista Billy

Entrevista venderdor ambulante

S1B

Subsaharianos: fotogalería

Coa intención de ilustar o traballo realizado sobre o colectivo subsahariano dende o S1B realizamos unha actividade fotográfica.

S1B

Down Compostela: fotogalería

Durante as nosas visitas á Fundación Down Compostela o grupo T1B fómonos facendo con algunhas imaxes dos rapaces, que poden servir para ilustrar un puco o que alí fan.

T1B

Subsaharianos: vendiendo en la calle

“(En Senagal) el comercio es un modelo de éxito. (…) Al haber una promoción social a través de los negocios, existe una especie de legitimación. Vemos como los pequeños vendedores senegaleses, principalmente los wolof, comercian en la calle. Poco a poco van creando redes comerciales. Empiezan por un comercio callejero y van amentando la escala. El comercio informal está muy organizado. Aunque hagan operaciones comerciales de cierta envergadura, dentro de su estrategia tienden a vivir de manera bastante modesta. De hecho, en Europa llevan una vida de extrema austeridad” 

Aldular, Martín; Clandestinos

07Seis de la tarde de un sábado. Pero no era un sábado cualquiera, era la primera vez que en Vigo lucía el sol desde hacía meses. Y además era sábado. El paseo de la playa de Samil estaba abarrotado de gente, y también de puestos de venta ambulante. Gitanos, peruanos y muchos vendedores procedentes de países subsaharianos. Ellos también parecían agradecer un poco de vitamina D cuando descasaban rodeados de películas piratas en DVD, gafas y bolsos con el logotipo de la marca Bimba y Lola. La mayoría no tuvieron problema en que los fotografiara.

08Cuando mirábamos unos bolsos uno de los vendedores, de origen senegalés, se nos acercó. “Tú tienes cara de querer comprar algo”, bromeó, “Este es muy bueno y barato”. No consiguió convencernos de la compra, pero se quedó con un consejo de las amigas que me acompañaban, enfermeras, sobre  hidratarse las manos, y yo conseguí las fotos que iba buscando.

S1B

Down Compostela: Mucho más que una gala

El pasado 20 de marzo se conmemoró en Santiago, con un día de antelación, el Día Mundial del Síndrome de Down. Ese día Down Compostela celebró una gala en el Hostal dos Reis Católicos para hacer entrega de la segunda edición de sus premios. Alas 20:30 comenzaba y allí estábamos nosotras puntuales para asistir a la fiesta, en la que además iban a aparecer, antes de la entrega de cada premio, los vídeos que nosotras mismas elaboramos. A nuestro paso por la fundación es mucho el material audiovisual que acumulamos, sobre sus clases y fuera de ellas. Queríamos dejar constancia de todas las experiencias y momentos que tuvimos la oportunidad de compartir con los chicos y chicas que estudian allí. Sin embargo la aportación de estos tres vídeos que iban a emitir nos la pidió la propia fundación, así que tres días de nuestro trabajo los dedicamos a visitar y grabar las entidades que iban a resultar premiadas en la gala. Armadas con nuestro equipo, estuvimos con Sara en el colegio Pérez Viondi de A Estrada, reconocido por el trabajo a favor de la integración educativa; pasamos la tarde con Yasmín en el Pizza Móvil, que ha apostado por la integración laboral;  y por último acompañamos a Manu en el BBVA, empresa que favoreció tanto la integración educativa como laboral.

Fue un momento satisfactorio para nosotras que nos agradecieran públicamente nuestra labor voluntaria, y que a los chicos y chicas de la fundación les gustaran los vídeos y los comentaran. Después de los premios tuvo lugar un pequeño catering al que estábamos invitadas, y mientras picábamos aquí y allá, muchos se acercaron a nosotras para felicitarnos y charlar, y fuimos testigos de coqueteos entre ellos y conversaciones animadas. Al fin y al cabo, ellos eran los protagonistas.

T1B

Subsaharianos: A historia de Billy

Para completar as historias que forman parte do nos traballo TS puxémonos en contacto con Billy, un mozo de orixe senegalesa que pasou moitos anos afincado en Málaga, e que agora reside en Francia. Xa houbo outros grupos que se beneficiaron das relacións que a nosa compañeira Noelia Alonso Oliveira mantén a raíz da súa estancia na cidade andaluza, e para nós tamén foi unha oportunidade a súa amizade con Billy, a quen coñeceu cando compartiron piso.

Este rapaz puido mostrarnos unha historia diferente á dos inmigrantes subsaharianos que levamos coñecido ata o momento. A distancia non nos permitiu coñecelo persoalmente, pero as novas tecnoloxías facilitáronnos o contacto. Dende o primeiro momento que nos interesamos pola súa historia Billy díxo que sería “un placer” colaborar con nós.

Billy chegou ao nos país como moitos outros senegaleses: só e coa intención de gañar cartos para enviar á súa familia. El integrouse moi rapidamente na nosa sociedade e adquiriu costumes españolas, a pesar de que a concepción que temos de aspectos como a familia é moi distinta á do seu país de orixe. Non só se relacionou con outros subsaharianos, e conseguiu un bo círculo de amigos españois, así como de outras nacionalidades. Billy incluso tivo unha moza alemana. Aínda así, non deixou nunca de comunicarse cos seus ou de enviar cartos á súa casa.

Todos temos na mente a imaxe dos subsaharianos traballando na rúa pola noite, cando os demais estamos de festa. Isto tamén lle pasaba a Billy cando vivía en Málaga, pero non vendía gafas de sol de cores nin sombreiros, el era relacións públicas nunha discoteca e dedicábase a atraer á xente para que entrasen no local.

Hai case un ano que vive en París, ata onde se desplazou porque alí tiña contactos que lle axudaron a buscar traballo. Deste xeito comezou unha viaxe cara ao norte, igual que o protagonista de Las cartas de Alou viaxou a Barcelona motivado polas promesas do seu amigo Mulai, polo de agora parece que Billy correu mellor sorte.

S1B

Subsaharianos: ¡Hemos encontrado al auténtico Alou!

16:45. Sede de Equus Zebra, A Coruña. Una mujer árabe nos abre la puerta y nos pregunta que qué queremos. (Ni siquiera sabían/recordaban que hoy íbamos allí a proyectar la película Las cartas de Alou e intentar hacer debate con los asistentes)

17:00. Encendemos el proyector y nos sentamos los que estamos, osea: nosotros (S1B), los compañeros del S2F, una amiga del grupo y una señora. Todos resoplamos…

17:10 aprox. Aparece nuestro ángel de ébano salvador por la puerta: ¡el auténtico Alou venía a ver la peli!

El debate prácticamente empezó durante la película. El amigo senegalés nos traducía las partes no subtituladas y cuando se sentía identificado con las situaciones que se daban: “¡Hostia!”. “Así llegué yo”, decía cuando veía al protagonista subirse a una patera rumbo España.

Al terminar la película nos contó eso y muchas cosas más de su historia personal. Alou llegó a A Coruña hace siete años. Primero empezó a trabajar con rumanos, a los seis meses trabajó para los gitanos feriantes. Le pagaron “200€ de mierda”, como él expresaba, por estar todos los días durante dos meses trabajando para ellos. Y todo lo cobró al final, cuando le dieron la patada. Hoy aún conserva el número de teléfono y el recuerdo del dinero que le deben.

Pero sigue la historia…Y esto parece ser sólo una anécdota, porque pronto cambia el rumbo de las cosas, y para bien.

Ahora dice: “tuve mucha suerte, meses después encontré trabajo, novia, amigos… En fin, una vida. La vida que vine buscando.”

Alou llegó a España solo, y sin ningún contacto aquí. Nadie le aconsejó que viniese, simplemente vino.

¿Cómo crees que ven los españoles a tu colectivo? ¿Qué crees que pensamos de vosotros?, preguntábamos. La respuesta es clara: “hay muchas clases de personas en todos los sitios, gente buena y gente mala.”

¿Y tú qué pensabas de los españoles antes de venir? La respuesta es aún más clara: Nada. Y silencio. El amigo Alou, bastante hablador, para esta pregunta sólo nos responde con una palabra que a su vez dice mucho. Dice mucho de cómo los españoles todavía vemos prejuicios en donde no tiene que haberlos, mientras ellos no se hacen ideas equivocadas ni ciertas antes de conocernos. Nos decía: ‘”Somos iguales coño. Salimos, comemos, soñamos, sufrimos, cagamos. ¿Donde está la diferencia?”

Alou se casó con su novia hace cuatro años y le fastidia mucho que la gente opine que ha sido por arreglar los papeles. Al principio, sus suegros no lo querían. Ahora, todos dependen un poquito de él y todos le quieren. Cuando se casó, le pagó a su novia el curso de azafata que tanto soñaba. Hoy cumple su sueño de azafata para Iberia, este fin de semana se van de vacaciones a Francia. (De gratis, :D)

Alou puede ganar cada fin de semana unos 200 € con la venta ambulante, misma cantidad que necesitan sus padres en Senegal para vivir bien un mes.

Alou es feliz, pero sigue encantándole la soledad. Llegó solo, y ahora que está en Equus Zebra desde hace bastante tiempo, él se mantiene “a su rollo”, viene y va, no quiere hacer amigos, porque después se van…

Del fracaso que preveíamos al principio con sólo un subsahariano para nuestro programado debate, hemos conseguido un éxito. Una casualidad perfecta con nombre propio, Alou, que coincide con el del protagonista de la peli, pero éste lo tuvimos a dos metros.

(Aprovechamos para agradecer al S2F su colaboración para que pudiéramos llevar a cabo la actividad planificada. Coincidimos en que, además, ha sido una práctica intergrupal muy fructífera a nivel comunicativo. Ha sido fácil trabajar juntos).

 S1B

Down Compostela: experiencias

Os nosos traballos achéganse cada vez máis ao seu fin, e gustaríanos volver un  momento a vista atrás para reflexionar sobre o que levamos feito. Na nosa andaina con motivo do ProT puidemos coñecer moitas cousas dos rapaces con síndrome de Down e agora xa quedan poucas actividades con eles. Visitarémolos nalgunha clase máis para falar un pouco e proximamente acompañarémolos nunha das sesións de ocio que realizan os venres pola tarde: cine, bolos, cena…

D7Durante este tempo tivemos ocasión de ver aos membros de Down Compostela tanto dentro como fóra das súas instalacións. Comprobamos cómo se desenvolven as tarefas de apoio que fai a Fundación, as actividades de teatro ou as clases de Sara no colexio Pérez Viondi da Estrada. Pero tamén puidemos ver a Yasmin ou a Manu no seu posto de traballo, falar con Elías e con Carlota sobre diversos temas e coñecer aos seus familiares na gala que Down Compostela celebrou con motivo do día Mundial do Síndrome de Down. Ademais sorprendémonos coa facilidade de Cristina para describirse a si mesma  como unha rapaza lista, responsable, traballadora e guapa (entre outras moitas características que pode recitar de carrerilla coa maior convicción), ou co animados que se mostran Manuel e Adrián ao explicar os coidados que dedican ao invernadoiro que traballan nas inmediacións de Down Compostela. Chegamos incluso a comprobar por nós mesmas o boas que están as acelgas cultivadas polos estes rapaces.

D2

Quizais despois destas semanas algo que nos queda claro é que para mellorar a situación das persoas con síndrome de Down a Fundación debería buscar o xeito de relacionalas nun maior número de actividades e ámbitos con persoas sen trisomía 21. Esta sería unha boa iniciativa para lograr realmente a concienciación no resto da sociedade e a plena integración, e é algo que non se leva a cabo. Pero o lado bo é que polo xeral os rapaces que acuden á Fundación están encantados de participar connosco, aínda que sempre hai algúns con máis afán de protagonismo que se ofrecen os primeiros para todo. A pesares de que ás veces os profesionais que traballan con eles intentan intervir nas nosas conversas ou decidir con que rapaces falamos e con cales non. Moitas veces supoñemos que é como unha maneira de controlar a imaxe de Down Compostela e de facer que a mensaxe que nos chega sexa unha en concreto e nunha orde concreta. Pero no momento de falar directamente cos rapaces as barreiras case desaparecen e é máis fácil que se traspase o contido desa mensaxe ríxida para chegar a unha máis persoal.

T1B

Down Compostela: Nuestra vida fuera de la fundación

Ayer por la mañana nos presentamos en Down Compostela y participamos con los alumnos del módulo de Inclusión Social y laboral. Queríamos saber más sobre sus intereses y vida fuera de la fundación y le pedimos que escribieran en un folio sobre lo que se lesDSC_0183 ocurriera. Los chicos y chicas se mostraron muy entusiasmados, por lo que los animamos a participar en el blog. Éstos son algunos de los fragmentos de lo que nos contaron y que compartimos hoy con vosotros.

 “Vivo con mi madre y con mi perro Flo, que lo paseo todos los días por la tarde. Hace un mes me fui a Londres con mi madre y mi tía y por suerte hizo buen tiempo, aunque el último día granizó. Y para hablar con los ingleses tuve que hacerlo yo, que soy el que más o menos sé hablar inglés. Fuimos a todo tipo de museos, el que más me gustó fue el de historia natural”. Manuel

 “Vine desde Portugal a Santiago de Compostela con quince años. Mi padre se marchó a Suiza a trabajar y lo echo de menos. Vivo con mi madre y mis hermanos y juego con ellos todos los días. En mi casa pinto, dibujo y escucho música todos los días. Pongo siempre Pablo Alborán. Salgo mucho con mis amigos. Tengo familiares en Portugal, Inglaterra y Francia” Vanessa

 “Mi madre y yo vivíamos en Pontevedra. Allí salíamos a cenar muchas veces. Fuimos a la playa, teatro, cine y mil sitios más. Echo de menos a mis amigos de allí. Vinimos a Santiago y buscamos un piso de alquiler con una terraza. En mi tiempo libre estoy con mi madre en casa y salgo a la calle con mi perra. Aquí salimos los viernes por la noche. Tengo un novio que se llama Daniel. Me enamoré en Huesca en un congreso de Síndrome de Down”. Carlota

 “En mi tiempo libre veo la tele o hago dibujos en el ordenador. Antes teníamos una panadería que se llamaba Novo Forno y ayudaba a mis padres a trabajar. Ahora los ayudo en casa. Un día fui a Santa Comba porque me tenía que despedir de unos familiares de mi tío Paco que vive en Palma de Mayorca”. Raquel

T1B

Subsaharianos: Las cartas de Alou

Alou chega ao noso país coa idea clara de atopar traballo, movido polas ilusións que fixeron nacer nel as cartas e promesas do seu amigoMulai. Tras dunha accidentada viaxe en patera polo Estreito de Xibraltar, na que coñece casualmente a un animoso musulmán, recorre a península de sur a norte con ánimo de prosperar. Para sobrevivir nun país estranxeiro desconfiado ante a chegada de inmigrantesdebe apoiarse en todo momento noutros coma el que xa pasaron as primeiras dificultades e coñecen o comportamento occidental. Alou intégrase así nun círculo social á marxe da comunidade, xa que tan só contadas persoas o aceptan como é, obviando os estereotipos que imperan na sociedade española. Así comezan para el unha serie de aventuras para atopar traballo: dende recoller froita ata vender bixutería ou coser nun taller ilegal.

Polo seu inconformista pensamento ante o trato inxusto dos brancos cara aos negros, Alou debe sortear distintos obstáculos (pelexas co patrón, intentos de roubo, discusións con funcionarios pola tramitación dos papeis…), ata aprender a tratar aos brancos. A pesar de todo, tamén coñece a cara boa de España, atopa o amor e, cando é deportado, no se rende e fai a promesa de volver.

Cando plantexamos as nosas actividades a realizar para o TS interesámonos polas películas que trataban o tema da inmigración. Sobre todo queríamos traballar coas que falaran dos inmigrantes que veñen de países como Senegal ou Camerún, para poder facer unha comparativa entre a imaxe que ofrece o cine e os casos persoais dos subsaharianos cos que estamos a tratar. Foi Marcelo quen nos falou de “Las cartas de Alou”, e el mesmo nos propuxo que foran os subsaharianos os que deran a súa opinión sobre a película.

Así foi que fantaseamos con proxectar o filme para eles. Dicimos que fantaseamos porque parece que vai quedar aí. Hai quen chegou a chamarnos tolos por pretender que unhas persoas que están pensando en sobrevivir foran perder o seu tempo con nós. A marabillosa idea esvaécese.

S1B

DOWN COMPOSTELA: OITO ANOS DEMOSTRANDO QUE PODE

Este mércores estivemos con Yasmin, unha rapaza que pertence á Down Compostela. Como xa comentamos, unha das principais funcións desta fundación é lograr a integración no emprego dos seus alumnos dende o módulo de inclusión socio-laboral. Pero Yasmin xa non necesita acudir a estas clases porque traballa dende hai oito anos. Custoulle un pouco soltarse diante nosa e contarnos como é o seu traballo, pero cando dixemos que marchábamos, o seu xesto foi de pena.

A nosa protagonista desta semana vai mércores e sábado pola tarde a preparar os ingredientes para as pizzas do local de Pizza Móvil na rúa San Pedro de Mezonzo. Antes ía máis días á semana, pero a crise tamén tivo repercusións no seu horario. Vai e ven do traballo no autobús da liña 11, e ás veces queda para tomar algo coas súas amigas á saída do traballo.

20130306_173053

Para Yasmin este emprego supón unha grande satisfacción, xa que se sinte útil e demostra que a súa condición de persoa con síndrome de Down non supón ningunha barreira. Trátase dun traballo que lle gusta realizar, e ademais afirma que o mellor é que lle pagan un soldo. Cos cartos contounos que merca revistas, cd’s para o seu pai… Tamén di estar contenta porque os compañeiros a tratan moi ben.

Seguro que máis dun comeu algunha vez esas pizzas, pero o máis probable é que ningún tiverades idea da importante labor que ten este establecemento na integración das persoas con síndrome de Down. Estamos seguras de que ningún outro empregado de Pizza Móvil fai seu traballo con tanto cariño coma ela, e todos sabemos que a comida preparada con amor sabe mellor.

T1B 

Hoy me tiño de negra

Modelo californiana, rubia, ojos azules y piel blanca. No pasa nada, se le tiñe la piel de negro con kilos de pintura y listo. ¿Pero qué pasa? ¿No hay modelos negras por el mundo? ¿Había 2×1 en pintura negra y han querido recortar gastos?

Esta historia corresponde a un artículo que publica hace unos días El País. Habla de un reportaje fotográfico hecho por una revista francesa que utiliza a la modelo californiana Ondria Hardin. El reportaje se titula Reina africana y para ello tiñen el cuerpo de la modelo de negro. (Podéis ver la noticia aquí.)

Con todo esto, nos hemos dado cuenta de que a nuestro trabajo de seminario le faltaba algún ámbito por abarcar… Como ya hemos explicado en algún post individual, queremos centrar nuestra labor en el colectivo subsahariano: su día a día, la supervivencia, prejuicios, inmigración, racismo, estereotipos… Queremos ver la vida de ellos pero nos hemos olvidado de ellas. Es cierto que estos problemas, por desgracia, afectan a todo el colectivo en sí. Pero, haciendo distinción entre hombres y mujeres, es posible que tengan distintos puntos de vista y que unos y otras sufran de diferente manera.

Queremos contar historias personales, y por el momento, no hemos encontrado a ninguna mujer. Este ya puede ser un dato de cuál es su papel en la sociedad y en sus casas. Con todo, poco a poco, entrevistaremos a este colectivo en la medida en que se presten a ello y les preguntaremos también por sus mujeres.

Por el momento, la noticia me ha parecido interesante. Preguntas: ¿Es escandalizarse por algo que no es para tanto? ¿Admiran la belleza negra y por eso tiñen a la modelo? ¿O es otra forma más de racismo?

S1B

Down Compostela: Nós non vemos a diferenza

A Fundación Down Compostela presta atención integral ás persoas con síndrome de Down, tamén coñecido como trisonomía 21, desde o momento do seu nacemento ata a idade adulta, co obxectivo fundamental de asegurar a súa autonomía para a vida (a plena integración familiar, escolar, social e laboral) e a posibilidade de tomar as súas propias decisións.

Un exemplo do compromiso desta Fundación cos seus membros é o proxecto da campaña “Axúdame a formarme”. Por causa da actual crise económica algunhas das familias que forman parte de Down Compostela viron reducido o seu poder adquisitivo. Ante esta situación, a Dirección plantéxase a posibilidade de levar a cabo un proxecto de recadación de fondos cunha campaña publicitaria a través de El Correo Gallego e Cadena Ser, medios que colaboran dende fai anos coa Fundación. Ademais intentarán conseguir o compromiso de empresarios para a contratación de alumnos do seu módulo de inclusión socio-laboral.

gupo

Principalmente traballaremos ao longo das próximas semanas con participantes  deste módulo, para poder entender o seu día a día, interactuando, buscando que se expresen e que acheguen a súa propia visión sobre as experiencias que Down Compostela lles proporciona. En todo momento temos a intención de que se produza unha participación activa, tanto das persoas con síndrome de Down como, na medida do posible, das súas familias e da Fundación. Deste xeito o proceso poderá ser máis enriquecedor para todos, xa que o noso traballo non tería sentido sen un intercambio de coñecementos e de experiencias.

Estámonos atopando con persoas entrañables, moi interesantes e dispostas a colaborar. Seguramente aprenderemos deles moitas cousas, así como unha importante lección de vida.

T1B