Arquivo do blog
El arte también es comunicación
¿Qué es comunicar? Según la Real Academia Española, entendemos por comunicación toda transmisión de información que se lleva a cabo mediante la emisión, conducción y recepción de un mensaje. No se trata de una actividad pasiva, ya que el mensaje que transmite ha de ser descifrado por el receptor.
El arte encaja a la perfección en esta definición. En una obra de arte, el emisor es el artista, el medio el propio lienzo o el material sobre el cual realiza su obra y el receptor equivale al público que admira la obra.
En sus piezas, los artistas crean mensajes. Están comunicando algo. Pero éstos no van a ser interpretados de la misma manera por todos, y es ahí también donde reside la belleza del arte.
Una obra evoca pensamientos de todo tipo, ya que el arte es un mundo de sentimientos y de historias diferentes, y cada uno lo percibe de manera distinta porque todos somos diferentes e irrepetibles.
La imagen que aparece a continuación es una fotografía de la obra “La divina tragedia” de Paul Chenavard, expuesta en el museo de Orsay, París. Recuerdo como un grupo de amigos y yo misma nos quedamos casi una hora delante del cuadro, compartiendo nuestras impresiones acerca del cuadro, ya que cada uno se fijaba en algo diferente. Cada uno percibió un mensaje diferente.
Visto esto, me reafirmo en que el arte sí es un tipo de comunicación. ¿No creéis?
Knight Asorey, S2E, 2B3
Love of Lesbian y 1999. Ellos han hecho del caos un arte.
La primera vez que los escuché, me aborrecieron. Pensaba que las letras no tenían sentido, que todo era puro caos. Después me di cuenta de que no existía manera mejor de representar la vida; eso que está compuesto por alteraciones y desórdenes mentales. Y mucho más aún si hablamos de relaciones y de amor.
“1999 (o cómo generar incendios de nieve con una lupa enfocando a la luna)” es el sexto álbum de los catalanes Love of Lesbian, lanzado en el 2009, y el cual se ha ganado a muchos de sus fans.
¿Y por qué esto importa aquí? Pues porque no se trata sólo de una lista de 14 canciones independientes, cada una con su propio argumento, sino que todas ellas en conjunto, y gracias al orden que tienen, conforman la historia de una relación amorosa vivida en primera persona. Todo transcurre en un fingido presente 1999, excepto la primera y última canción, en las que, ya estando en el 2009, se habla de aquel año como un recuerdo.
Lo más importante es que en sus temas vemos situaciones comunes que muchas personas han atravesado, atraviesan o atravesarán, reflejadas al más puro estilo del grupo. Por esto, muchas veces las palabras que salen de la boca de Santi Balmes (vocalista) son perfectas para transcribir nuestros sentimientos, nuestras experiencias y nuestras personas en unas cuantas letras.
El post es escueto, lo sé, pero es porque espero completar mucho más con vuestros comentarios. ¿Qué opináis de 1999? ¿Qué canción os transmite u os refleja más? O, simplemente, ¿qué pensáis del grupo?
Álvarez Bao, Arantxa; S1D, 1A3
Cine mudo: el arte de comunicar sin palabras
Dícese del cine mudo que es aquella consecución de imágenes que no posee diálogo hablado. Este periodo anterior a la introducción del sonido se conoce como la “era muda” o el “período silente”. Como personajes destacables de este tipo de películas está el gran conocido Charles Chaplin, actor de grandes éxitos como “Luces en la ciudad” o “El gran dictador”.
“La Edad de la Pantalla de Plata”, así se denominaba también el período del cine mudo fue desapareciendo y fue sustituido por el cine con diálogo hablado, que ha ido evolucionando hasta nuevos formatos, como el exitoso cine en tres dimensiones.
He visto bastantes películas de este tipo y digamos que me entristece el no poder ver unas producciones así hoy en día. Considero que no es necesario que todo el cine sea con diálogo. Se pueden transmitir muchas sensaciones a través de la gestualidad. Me parece una forma de hacer cine que favorece también a las personas sordas por ejemplo, que encuentran múltiples limitaciones a la hora de ir al cine. Actualmente ha salido a la parrilla cinematográfica la producción “The artist”, magnífica película que a pesar de que carece de diálogos ha sido una de las mejores que he visto en años.
¿No creéis que sería interesante el volver a retomar esta modalidad de películas, ya que además de ser beneficiosa por ejemplo para personas con discapacidad auditiva, es otro tipo de cine, y al igual que existe cine alternativo u otros tipos de cine, este también debería convivir con ellos?
Vallo Mirás, S3D, 4B2
De Ars Combinatoria a El País
Supongo que todos recordaréis la exposición “Ars Combinatoria” de Chema Madoz. Para los más despistados, la que fuimos a ver en la clase de fotoperiodismo. Pues bien, su autor también está haciendo pinitos con el periodismo http://cultura.elpais.com/cultura/2012/04/27/actualidad/1335547410_151852.html .Esta es la crítica que Chema Madoz hace sobre la película El Havre, del finlandés Aki Kaurismäki. Dejando a un lado el argumento y criticando la crítica, he de decir que me resulta insulsa, vaga e incompleta.
Quizás todos tengamos una forma especial de comunicarnos con los otros, y en el caso de Chema Madoz, esa forma es la fotografía. Mientras que su texto recuerda a una redacción infantil, sus imágenes nos trasladan a un universo paralelo usando solo objeto tan cotidiano como un huevo.
Para comunicar necesitamos un medio, un soporte. Madoz tiene la cámara y el papel fotográfico. Aunque esté bien experimentar otras vías, la mente del fotógrafo está hecha para la imágen, no para la palabra escrita.
Fontal Mato, S2C, ProT2B2
Jim Morrison: os últimos días dun poeta
Jim tiña 27 anos na primavera de 1971. Nunca lle preocupara demasiado o seu físico nin a súa aparencia, e dende logo moito menos a súa saúde, que se vira afectada pola intensidade ca que vivira o seu tempo como líder de The Doors. Aínda así, a imaxe de icono sexual feminino seguía a ser innegable, e o seu éxito incuestionable.
Foi a actitude imperante de Morrison a que fixo que os seus admiradores, que vían na súa figura un heroe que loitaba contra as medidas dun sistema ditatorial, capitalista e hipócrita, fixeran da súa figura un revolucionario. E quizais todo isto foi tamén, precisamente, o que fixo que ó longo dos 60 e dos 70 The Doors pasase a ser o grupo de éxito máis inquebrantable de todas as listas mundiais.
Pero o que debería ter sido unha vida de loita, poesía, música e influencia revolucionaria social transformouse nun tráxico final, que veu acompañado duns gramos de heroína. Así, o 3 de xullo de 1971 Ben Fong-Torres comezaba o seu artigo cas seguintes palabras: “Jim Morrison, cantante principal da banda The Doors, faleceu placidamente ós 27 anos de idade”.
Dous días despois da morte de Jim Morrison o representante dos xa inexistentes The Doors recibiría unha chamada dun promotor de Cleveland: “Teño un tío para o teu grupo, parécese a Jagger pero soa como Jim ”. Ignorancia daquel que pensou que un dos poetas, cantantes, artistas e persoas máis abraiantes da historia podería ser substituído algún día.
Álvarez Patiño, S1E, S1A1
Los juegos del…¿hombre?
Acabo de sair do cine. Fun a ver a archiconocida película a estas alturas “Los juegos del hambre”. Tranquilos, non vou spoilear a ningúen nin destripar o final no que todo era un soño de Resines. A verdade e que me sorprendeu gratamente a historia, fora do feito de que a película é a típica hollywoodiense e taquilleira.
A “escravitude” de varios sectores da poboación que se pode ver no filme, fainos darnos conta da analoxía que se está a facer. Aparecen os pobres. Divididos en sectores, viven prácticamente na miseria máis absoluta, cazando para poder comer e subsistindo da caridade. Obrigados a traballar ata a extenuación en minas de carbón. Olvidados polo resto do mundo como represalia pola súa traizón na maior guerra xamáis ocorrida na historia da humanidade. Por outra banda están os ricos. Viven como reis. Deléitanse coas loitas e sufrimentos dos máis desfavorecidos e unha vez ao ano, demostran a súa piedade sacando a un neno dun dos distritos marxinais e convertíndoo nun deles.
Pode que non fose a intención do director da película reflexar esa desigualdade e escravitude entre cidadáns. Dende logo, non serán os estadounidenses a quen lles conveña facelo. Aínda así, é difícil non atopar semellanzas entre o mundo exposto na película e o mundo actual. Un mundo no que o capitalismo occidental afoga aos máis desfavorecidos, explotándoos e deixandoos morrer de fame e de enfermidades con cura. Dende logo, o parecido e salientable, polo menos dende a miña visión.
Agora só me queda recomendarvos este filme para que poidades corroborar ou refutar a miña visión sobre o mesmo. Só vos pediría que prestase especial atención ao que vos acabo de comentar, por iso de ver se alguén máis comparte a miña idea. Grazas, e que a sorte esté do voso lado.
Salgado Álvarez, Javier S3C, 4A2
Grafiti: un medio de comunicación social
Esta arte de, para algúns, “derramar o mobiliario urbano” é para moitos o seu case único medio de expresión. Visto que as manifestacións pacíficas se tornan violentas coa chegada da Policía, é moita a xente que ve nestes debuxos a súa particular forma de opinar e de mostrar a súa indignación dialecticamente.
O grafiti adóitase relacionar co mundo do hip hop se ben é certo que a maioría do seu significado ten sempre un fondo de protesta política ou social.
Segundo o libro de Norman Mailer, La fe del grafiti, foi a década de1970 a de maior proliferación desta arte urbana que foi adquirindo cada vez máis afeccionados, atraídos pola nova forma anónima de comunicación nunha sociedade que non nos conforma a todos. Porén, esta nova forma non gustaba en EEUU que intentou “vietnamizar o arte do grafiti” e incluso o alcalde de Nova York chegou a relacionar o “auxe da cultura do grafiti con problemas de saúde mental”.
Asemade, hai unha certa polémica que atinxe a estas pintadas: o respecto cara os donos dos lugares onde se pintan. Estou de acordo con Mailer cando afirma que se chegou a un punto no que non se sabe distinguir entre as pintadas irrespetuosas dos aseos públicos (con frases como: “Jódete”), pintadas que non son grafitis, e a arte urbana que para el, está destinada a existir e a seguir existindo pois é intríseca á cadea de evolución comunicativa.
Hoxe, afortunadamente seguimos vendo grafitis… Porque a arte é difícil de matar.
Díaz Villaverde S2A, 2A3
Hi, how are you
Se define el trastorno bipolar como un diagnóstico psiquiátrico que describe un desequilibrio del estado de ánimo caracterizado por diferentes episodios anímicos.
Daniel Johnston, dibujante y músico internacional, es maníaco depresivo y bipolar. Quizás no lo conozcamos por el nombre pero si por sus dibujos, que personajes tan famosos como Kurt Cobain, líder de la banda musical Nirvana, lució públicamente en una camiseta cuando Daniel se encontraba internado en un centro psiquiátrico. Desde aquel momento Daniel Johnston fue conocido en todo el mundo, aunque sus creaciones artísticas se remontan unos cuantos años atrás, pues siendo un adolescente grabó su primer trabajo musical “Tapes” durante una crisis nerviosa. En la carátula de la cinta aparecía su primer dibujo, que se convertiría, años después, en una saga de cómic.
“Hi, how are you” es la frase que caracteriza a Johnston, la que acompañaba a su primer dibujo y la que lo identifica como persona y como artista. Muchos dicen de él que es el mejor cantautor y artista underground del momento, afirmación que no contradigo, pero yo pienso aún por encima de eso, que es todo un ejemplo de entrega y superación. Sus dibujos son diferentes, sus letras son diferentes, porque él es diferente y eso es lo que el público agradece, que a pesar de las barreras este hombre haya podido llegar tan alto.
Veres Ojea, TS 3C ProT 4B 1
Conocer para criticar
Combustible, asfalto; envases, juguetes y demás objetos de plástico; productos de limpieza, cosméticos, ropa… Todos estos productos (y más) se elaboran con petróleo, sustancia a la que los escolares de un colegio de Newark (Inglaterra) quisieron rendir homenaje con su escultura Monumento al Petróleo. Casi en la cima de esta torre se alza una muñeca barbie, sentada en su trono -una botella de plástico partida por la mitad- y saludando con su fina mano a los niños que juegan en el patio. ¿O más bien barbie dice adiós? Esta puede ser la interpretación más ajustada a la realidad, pues los profesores de este colegio, a la vez que alaban su versatilidad, critican la dependencia de los humanos del amado petróleo, cuyo amor es capaz de provocar desastres humanos y naturales.
Este Monumento al Petróleo es un ejemplo de confrontación constructiva a nuestro sistema energético. Ante las posturas frecuentemente apocalípticas de algunos ecologistas, que conducen a la inactividad, el Monumento del Petróleo significa reflexión, análisis crítico, pensamiento positivo, creatividad, acción. Ahora los niños del colegio de Newark ante la pregunta “¿de qué material está hecho el plástico?” no volverán a contestar “¡de plástico!” y quizás a la salida de clase les digan a sus padres que hoy quieren volver a casa en autobús en vez de en coche. Porque se está calentando el mundo y además el petróleo se está agotando.
Este es el tipo de efectos que quieren conseguir los miembros de las comunidades en transición, en las que se incluye Newark, y en las que la concienciación es lo primero. Puedes indagar en por qué quieren lograr estos efectos y cómo lo hacen (además de ver a barbie en movimiento) en el documental En Transición 1.0 .
Neilson, S2F, 3A4
«Poesía eres tú»
Ya lo ha dicho Bécquer a mediados del siglo XIX. Cervantes, por otra parte, decía que cuando en la época en la que es abundante la poesía, es porque lo es también el hambre. Y todo esto, aunque parezca que no, está relacionado.
Hace un par de semanas leí este artículo en El País en el que hablaban sobre aquello en lo que llevo creyendo mucho tiempo: la función terapéutica y sanitaria de las palabras. En él nos explican que muchas son las personas que recurren al verso como entrada en casos de emergencia. Entrada a uno mismo, a lo que se es, a lo que nos queda dentro, después de una época menos lúcida. Como se ha comentado ya anteriormente por estos lares, la poesía debe hacer un recorrido concreto para cerrar el proceso de su creación. No nos cuenta una historia ya cerrada, con un final dado y con significantes inamovibles.
La poesía necesita al lector, necesita de su interpretación y de su asimilación, y todo esto no depende de otra cosa que no seamos nosotros mismos. Es aquí cuando entiendo a lo que se refieren al decir que cuando todo está en decadencia, recurrimos al verso para encontrarnos con nosotros mismos: la poesía adquiere un cierto sentido dependiendo de lo que somos nosotros, por lo que cuando no sabemos quienes somos, la poesía está ahí para descubrírnoslo.
Lo que no entiendo es por qué solamente un 1% de lectores habituales lee poesía (ganando claramente la novela y seguida por ensayo), porque crisis no nos falta.
Álvarez Bao; S1D, 1A3
Censúrame que me das publi
Conde Roa coma político é unha personaxe moi discutible, non vou entrar a valorar se foi bo alcalde (agora que parece que vai dimitir) ou non para Santiago.
Conde Roa, ultimamente, aínda que non tivera nada que ver coa súa dimisión cometeu o erro de entrar ao trapo contra Leo Bassi.
Que o italiano é un provocador xa o sabemos, non hai máis que ver a súa imaxe vestido de gaiteiro no Obradoiro, pero se Conde Roa quería darlle pouco crédito ao paiaso trabucouse visiblemente no método, xa que censurándoo e prohibíndolle actuar en dependencias municipais o único que conseguiu foi desatar a furia do italiano, e conseguir gran publicidade para un espectáculo que probablemente, se non pasase o que pasou non tería moito máis éxito.
Rivera Rey, S3B, GOBE
Llenar el vacío
La arquitectura también es comunicación. Tomemos por ejemplo la Ciudad de la Cultura de Santiago de Compostela. Esta grandiosa obra de Peter Eisenman, con su enorme tamaño, su emplazamiento en alto y su diseño extravagante, es para los críticos una expresión de poder y de una cultura elitista. Pero bajemos a la ciudad de los compostelanos para tomar otro ejemplo: nuestra Facultad de Comunicación. El edificio, diseñado por el arquitecto portugués Álvaro Siza, tiene un hermano en la misma ciudad: el Centro Galego de Arte Contemporáneo. Ambos lucen amplios espacios que se interconectan, donde impera la blancura, iluminados por un acceso de luz a través de grandes ventanales. Este reino de espacio en blanco es magnífico decorado por pinturas, fotografías, pantallas de videocreación o esculturas. A su vez, estas obras artísticas, expuestas en las paredes blancas del Centro, se realzan y, en definitiva, se transmiten mejor al visitante.
En contraposición, el estudiante de la Facultad de Comunicación, tiende a percibir vacío, frío, silencio, espacio sin sentido. Puesto que, ¿cuál es el significado del espacio en una Facultad de Comunicación, si no permite la comunicación? Aulas cuadriculadas que sólo facilitan la transmisión de mensajes en un sentido: del profesor a los alumnos. Y una evidente falta de mesas de trabajo en grupo y zonas comunes de reunión. Disponer de espacio no basta para comunicar; hay que ocuparlo, usar el espacio. El objetivo: transformar el vacío en conocimiento.
Neilson, S2F, 3A4
As procesións tamén son comunicación
Semana Santa destaca pola súa carga comunicativa. De feito creo que é interesante pararse a pensar que este acontecemento e o que deriva del, como por exemplo as procesións, poden transmitir impresións tan diferentes como extremas. En principio, as procesións de Semana Santa son un acto comunicacional no que hai uns elementos que transmiten unha mensaxe relixiosa pero… poden desligarse as procesións da relixión?
O ambiente, o magnífico traballo dos orfebres que conseguen uns pasos dunha indudable beleza plástica, os sons, os olores… É unha conxunción de factores o que consegue que as procesións sexan admiradas por moitos, sexa cal sexa a súa condición relixiosa. Co tempo desenvolvéronse e consolidáronse as procesións de Semana Santa en toda España, sendo hoxe unha das señas culturais e artísticas máis importantes do país e con maior difusión no exterior. Mentres uns centran a importancia deste acontecemento no ámbito relixioso, outros fano no vacacional, hosteleiro, artístico, gastronómico ou, incluso, meteorolóxico. Tanto é así, que se buscamos en Google “Semana Santa” os catro primeiros resultados descríbena e o quinto anuncia un 35% de desconto nas viaxes durante este período. Sexa como sexa, queda claro que as procesións tamén son comunicación.
Varela Fernández, S3B, T4B1
Las joyas del Hermitage en el Museo del Prado
Esta semana Santa he tenido la oportunidad de volver a la ciudad de mi adolescencia, Madrid, además de que hacía mucho que no pasaba por la capital, había un evento que fue sin duda decisor de mi visita: la exposición en el museo del prado de “El Hermitage”.
Para quien no lo sepa “El Hermitage” se trata de un importantísimo museo situado en Rusia En San Petersburgo; un total de 5 edificios enormes, repletos de más de 3.000 cuados, casi 7.000 dibujos, más de 70.000 grabados y 10.000 piedras talladas; entre los que podemos encontrar artistas como Picasso, Malevich, pasando por Goya, Velázquez o el Greco, y compartiendo salas con Kandinsky o Monet; por lo que se trataba de una oportunidad excelente para disfrutar de obras que raramente podemos ver en España y que sólo pueden ser vistas si te desplazas hasta Rusia.
Lo que más me llamó la atención era la capacidad de los zares de recopilar obras de estilos totalmente distintos, pero todas ellas de una delicadeza extrema, me llamó la atención en especial ver en directo en “black square” (1915) de Malevich; cuadro que lleva al extremo el concepto abstracción, presentando un cuadro blanco sobre un cuadro negro, como idea de vacío.
Román Conde, S3B, GOBE
¿Helvetica o Comic Sans?
La importancia de la tipografía a la hora de escribir y presentar un texto es mayor de lo que pensamos. La reacción que nos produce el impacto visual puede hacernos tomarnos el mensaje de forma positiva o negativa. Así, por ejemplo, no nos tomaremos igual de en serio un texto escrito en Comic Sans MS que un texto en la clásica Times New Roman.
En los años sesenta, el suizo Max Miedeinger dio a luz a una tipografía usada en miles de estaciones de metro de todo el mundo, en logotipos y, más recientemente, conocida como la letra hipster por excelencia. Hablo de la Helvetica.
En el documental del mismo nombre, se nos cuenta, con ejemplos cotidianos y a través de entrevistas, la importancia y la historia de esta tipografía de gran capacidad comunicativa y cómo la forma o la simple terminación de una letra pueden variar el significado del mensaje transmitido por una palabra.
Para el que le interese el documental:
Gutiérrez Ramos, TS 2E ProT 2B2
La mujer araña
Cuando alguien escucha hablar de comunicar o de comunicación lo primero que se le viene a la cabeza son las palabras. En un primer momento parece que solo nos comunicamos con ellas, luego te paras a pensar y los gestos, la música, el arte, las imágenes, también comunican, a veces mucho más que las palabras.
Quiero hablar de un caso que conocí hace poco a través del largometraje documental “¿Qué tienes debajo del sombrero?”:
Judith Scott es una mujer que tiene una hermana gemela, Joyce Scott, pero hay algo que las diferencia, un cromosoma de más hace que Judy tenga síndrome de Down. Sus padres las separaron cuando eran muy pequeñas mandando a Judy a una institución para niños con enfermedades de este tipo. Cuando pasaron los años su hermana consiguió su custodia para hacerla libre. Judy empezó a trabajar en el Creative Growth Art Center, un centro de arte para gente con discapacidades, llegando a convertirse en una figura destacada del movimiento outsider.
Sus obras son multitud de objetos que saca de donde puede, envueltos con todo tipo de telas y materiales textiles. A veces incluso roba cosas para meter dentro de sus esculturas, nadie sabe de donde los saca. Puede haber de todo debajo de esa capa de telas e hilos, desde zapatos hasta un pomo de una puerta.
Judy es sordomuda, por eso nadie más que ellas puede saber lo que realmente quiere decir con estas obras. Aun así esto es una manera de comunicar, cada uno interpreta lo que ve de una manera diferente. Cada persona saca su versión de los hechos.
Ruiz-Falcó Tejeda, S3A, 4A2
El amor lo cambia todo, hasta el pasado
“The Fountain”, un film de Aronofsky, se aleja de todo lo habitual. De lectura compleja, con abundantes metáforas, puede considerarse un poema cinematográfico. No llega con verla una vez para llegar a entenderla.
La película es, en el fondo, una historia de amor (aunque permite analizar las relaciones personales entre los personajes en los diferentes ámbitos que viven) dónde nada parece lo que es.
La esencia de la película reside en el amor y en la muerte, unidas por el elemento que da cohesión a las tres historias que se narran paralelamente: Xibalba, el infierno maya. La película lo sitúa como una estrella que se muere en el cielo:
“De entre todas las estrellas del cielo fueron a escoger una que se moría”
Hugh Jackman buscará la cura a la muerte, simultáneamente, en tres historias diferentes. La primera, es la historia de amor, la de un veterinario casado. La segunda, la historia del libro que escribe su mujer. La tercera, una incógnita, una metáfora del tiempo, un poema visual: un viaje a xibalba, para entenderlo todo. Aunque son historias diferentes, perseguirán lo mismo; al juntanse, interactúan, alterándose los sucesos. La historia comienza a verse transformada. El final de la película, nos deja una conclusión en la mente. El amor puede cambiar todo, hasta aquello que ya ha pasado.
Bravo Fernández; S1D
Por amor al arte
En Enero un hombre se apostó en la entrada de una estación del metro de Washington y se puso a tocar el violín. Como era hora punta, por allí pasaron miles de personas. Poco después el violinista recibió su primera propina –un billete de un dólar–, que dejó caer una mujer que ni siquiera se detuvo a preguntarse qué música estaba siendo interpretada. Alguien se apoyó en una columna, donde permaneció unos minutos, miró el reloj y se fue en dirección a los trenes.
El primer ser humano que prestó atención a lo que allí estaba sucediendo fue un niño,pero su madre tenía triste. Durante los minutos que estuvo tocando no hubo aplausos ni nadie que pidiese un bis. El violinista se llama Joshua Bell y el experimento fue completamente filmado por el periódico The Washington Post.
Dos días antes del experimento del metro, Bell había llenado un teatro de Boston con espectadores que, como mínimo, pagaron 100 dólares por verlo La idea del periódico The Washington Post era realizar un ensayo sociológico sobre el comportamiento del ser humano.
Las personas, al pasar junto a algo sublime, teniendo en ese momento otras ideas en la cabeza no le prestan atención. ¿Me habría detenido yo a escuchar a Joshua Bell? No lo sé. Como todo el mundo, yo también estoy condicionado por los ritos del arte, como son los teatros, los precios caros y cosas de ese tipo. Si no disponemos de un momento para pararnos y escuchar a uno de los mejores violinistas del mundo, ¿qué otras cosas bellas no estaremos perdiendo en nuestra vida?
El enlace del experimento: http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html.
Millos Castro, S2C