COFFEE AND CIGARRETTES: Encontros non tan rutinarios

“Coffee and cigarrettes” (Jim Jarmusch, 2003), trátase dun filme que contén varias historias curtas nas que, sempre cun café e un cigarrillo polo medio, distintas persoas teñen diferentes conversas. Como a vida mesma.

Vivimos ás présas, traballamos ás présas e inclusive ás veces tomamos o café ás présas; mais é ás veces que un se para durante uns minutos e saborea a feitura dun café ou o respirar do tabaco cando te das conta de que non todo é correr, e que hai conversas que merecen ben a pena. Máis que dous vicios ou dous hábitos eu denominaríaos coma dous tipos de relación social.

Cando quedas para tomar un café con alguén, sabes que é para falar máis aló do bo/malo que este está –exclúanse de aquí os “cafés de oficina” e a súa variante “cafés de facultade”-. Cando os fumadores saen fumar eles dirán, mais eu creo que é tamén algo máis ca o meterse nicotina con aditivo no corpo: meterse comunicación (falada ou non) na vida.

Amósase nas historias unha realidade silenciosa, case mística, onde os persoaxes apenas se comunican oralmente mais que transmiten seus sentires e emocións desbotando a súa realidade interna de xeito miserable. A comunicación nalgunhas historias parece como desconfiada, allea, e inclusive ás veces as personaxes se amosan escépticas ante elementos intrusivos na súa cotidianidade. O café, os pitillos, son case un xeito de canle comunicativa, o xeito de bebelo, o xeito de fumalo… (comprobádeo se queredes aquí)

http://www.youtube.com/watch?v=eEv18HZYBaQ

MAIS COIDADO, o café en exceso non é bo, e fumar din que mata. E diredesme: “de algo hai que morrer!”

E teredes razón.

GÓMEZ SAL, LUCAS. BCP 203