Ctrl+C Ctrl+V

A web de Faro de Vigo destaca especialmente pola labor de redacción das súas entradas online e polo deseño atractivo e sumamente lóxico da interfaz. Nah. Era broma, por suposto. A páxina do Decano da prensa nacional é unha reunión bastante recortada (eu máis ben diría “amputada” ou “calcinada”, que soa moito mellor) da colección de noticias que rechean a edición en papel. Así, mentres unha noticia tan importante coma a do rexeitamento da Lei de Área Metropolitana por parte do alcalde Abel Caballero, é un calco dunha reseña brevísima sacada de Europa Press. Se temos que confiar en alguén que se preocupe pola política da cidade, ¿qué mellor que unha axencia de noticias nacional? ¿”Faro de Vigo”? Mellor renomeamos a edición dixital baixo o nome de “CopyPaste de Vigo”.

Aquí non acaba a cousa: Na edición do mesmo día temos outra noticia relativa á alcaldía, desta vez sobre o investimento de 14 millóns de euros no arranxo de rúas urbanas. Desta vez a noticia vén copiada de cinco paragrafiños da axencia EFE, un medio internacional, que non local. Nin detalles, nin comentarios, nin contraste, nin dúbidas, nin exposición. De ser alguén foráneo de Vigo, pensaría que este é un comunicado oficial da oficina do mesmo Concello, e dalgún xeito invitaríame a pensar que estas rúas precisan un repaso urxente. Non se trata disto, por suposto, pois estamos ante información de segunda man e os criterios da alcaldía para realizar esta inversión son máis ou menos discutibles. ¿E qué se pode dicir da renovación das infraestruturas destas rúas, en teoría, obsoletas? Só as rúas de Menéndez Pelayo e a do Doutor Marañón precisan dun reaxuste urxente dende hai anos, mentres que o único mellorable en rúas coma a de Brasil e a de Aragón son as beirarrúas. Iso si, xerará emprego, un emprego que durará os meses que duren as obras, entre desvíos de tráfico, retrasos e queixas de veciños polo ruído da maquinaria. E sen esquecernos do dato que fai que nos piten os ouvidos: ¿Gastaranse ben eses 14 millóns de euros? ¿Realmente precisamos facer este tipo de investimentos coa que está caendo?

Como axente activo do crecemento da cidade, o xornalista debe preocuparse por coñecer e facer saber o que afecta á súa comunidade. Recibir información dun espectador alleo ao que sucede a pé de rúa, sexa EFE ou Europa Press, é o mesmo que te-los ollos vendados. Hai que levantarse, saír a pola noticia, completar información e preocuparse por que o cidadán reciba, comprensa e reaccione ante o que sucede. Hai, en definitiva que estar inquieto, ser un fervellasverzas. Hai que ir máis aló da profesión e dicir como naquelas pelis de tiros: “Isto xa é persoal“.

Pereira Vila, Jorge CLX4

Un Porto para toda Europa

O presidente da Autoridade Portuaria viguesa, Ignacio López-Chaves, teme o peor: o Porto ten moi poucas posibilidades de converterse no porto nodal da Unión Europea, a pesar de estar á cabeza nos servizos de transporte pesqueiro e automobilístico. Sen embargo o deputado popular ten esperanzas nas influenzas da ministra de Fomento Ana  Pastor para que a o Consello e o Parlamento Europeos decidan financiar os proxectos reservados para o período 2014-2020. A ministra defendía este pasado xoves ante o Comisario de Transportes en Bruxelas, Siim Kallas, que “o Porto de Vigo é o maior porto pesqueiro de toda Europa”. Ao mesmo tempo, López-Chaves botaba as culpas ao exministro socialista José Blanco, que non incluira a terminal da cidade olívica na súa lista de portos nodais españois abertos a Europa. Esta xestión do Partido Socialista provocaría, segundo a Autoridade Portuaria, que Vigo non podería optar a “parte dos 31.700 millóns de euros de fondos comunitarios para mellorar as súas conexións antes de 2030”. O alcalde socialista Abel Caballero, obviando as criticas, destacou a labor dos estudos promocionais do concello á hora de convencer aos eurodiputados da competencia mercantil e das posibilidades de emprego do Porto.

Vista aérea do Porto de Vigo

Se ben é certo que o concello de Vigo pode sentirse orgulloso pola cantidade de mercadorías que pasan polo noso Porto, non é de todo certo que esta institución logre manter postos de traballo ou unha actividade rebosante: o sector naval está a pasar polos seus peores momentos, pois prácticamente xa non se constrúen barcos, coma no asteleiro de Barreras cunha débeda que oscila entre o 40 e os 60 millóns de euros e cos empresarios botando man dun Expediente de Regulación de Emprego. A este respecto cabe sinalar a mesa redonda celebrada polo Foro Galicia Marítima, no que varios empresarios do sector naval discutiron sobre o necesario cambio e renovación da actividades para facer que os armadores e asteleiros sobrevivan ante a fortísima competencia exterior.

Ante este panorma alarmante, un só pode preguntarse cara qué dirección irán os negocios portuarios e cómo afectarán estes á economía e, ante todo, ao emprego da cidade.

Pereira Vila, Jorge CLX4

Turismo colonial

Se tiveramos que escoller un sector económico para facer un país o máis dependente posíbel das conxunturas económicas alleas e das fluctuacións dos mercados internacionais este sector sería o turismo.

Os países terceiromundistas caracterizáronse (e caracterízanse) por ter un forte peso do turismo na súa estrutura económica, tanto en termos de PIB como de emprego, en detrimento doutros sectores que xerarían maior valor engadido e que están nos países do norte do sistema. O paradigma terceiromundista repítese en gran medida no noso país e, nomeadamente, na nosa cidade, Santiago de Compostela. Se o mercado interno flaquea, que é o que garante seguridade e autonomía ás pequenas empresas, estas se verán obrigadas a volcarse cara o exterior, pasando a depender da marcha de economías estranxeiras sobre as cales nós non podemos incidir (case non podemos incidir nen na nosa propia economía, pois a única política económica que aplican os nosos gobernantes do binomio PPSOE é a da lei da selva,deixando o noso destino en mans de Amancio Botín).

Neste exemplo de economía glocal, é doadamente observábel como unhas decisións tomadas a milleiros de quilómetros da nosa terra poden afectar á nosa comunidade máis próxima: postos de traballo estacionarios e precarios, xornadas de traballo abusivas, presión á alza dos prezos (os salarios medios dos países emisores de turistas parécense aos de aquí tanto como Bush e Ghandi), etc. Cómpre reflexionar sobre que modelo económico nos interesa máis como traballadores pero tamén como país que está nun mundo cunhas relacións cada vez máis complexas e desiguais.

Raúl Ríos, clx4