In the mood for Following a Gente di Roma [II]

(veño de aquí)

Desgraciadamente para el, a táctica que resultara un éxito empregada con outro sobre el resulta un fiasco cando é el quen o intenta, o cal tampouco resulta estraño: a posta en práctica da mesma táctica con xente diversa aportará resultados diversos. [Aproveito tamén unha frase que pronuncia o xornalista do bus: “Os chineses, os afganos, os árabes… en Roma vólvense romanos”, como exemplo para recordar a importancia da cultura nos itinerarios, unha vez os estranxeiros comezan a integrarse na cultura romana, vólvense romanos, isto é, actúan coma romanos].

Ao ler nos apuntamentos o concepto de cidadanía comunicativa exercida, e observando que alude á posibilidade da acción involucrando dimensións políticas, sociais e culturais vencelladas aos valores de igualdade, calidade, solidariedade e non discriminación,  véñenseme á mente dúas das historias de Gente di Roma, que ademais se desenvolven á inversa: o camareiro que semella tratar con respecto á un cliente negro, para logo descubrirse como racista; e a conversa entre un camareiro italiano cun lavapratos estranxeiro, na que uns insultos que semellan por diferenzas raciais rematan sendo unha broma entre dous amigos seareiros de equipos rivais, onde hai trato de igualdade. Tamén ese concepto de cidadanía me leva á reprimenda que lle bota unha veciña á protagonista feminina de In the mood for love, polo seu comportamento “pouco axeitado”, ao sentimento de vergoña ante o romance que mantén (ou case) co outro protagonista e ao temor ao “que dirán” de seren descubertos.

Estévez Álvarez

In the mood for Following a Gente di Roma [I]

“Prestando atención nótanse as cousas”, esa é a frase coa que responde a protagonista feminina de In the mood for love ao seu xefe cando este se lle amosa sorprendido de que ela se percate dun nimio cambio seu na vestimenta. Prestando atención (e trala lectura dalgúns textos) unha dáse conta de moitas cousas nas que non se detivera a pensar mentres os fotogramas (ou frames, ou o que sexa) pasaban diante dos meus ollos.

Para falar de itinerarios das personaxes primeiro debemos falar da cultura común, cotiá, dos mesmos. Así pois atopámonos que cada filme conta cunha base cultural distinta: a anglosaxona de Following pouco ten que ver coa mediterránea de Gente di Roma, e qué falar da tan distinta (e por elo, aínda máis fascinante) cultura asiática de In the mood for love. O contexto e a situación, polo tanto, resultan claves no desenvolvemeto das historias, máis ben, na maneira na que se produce esa evolución, é dicir, nos itinerarios que as personaxes realizan.

Se pasamos a falar de tácticas, atopamos numerosos exemplos nos filmes, cada unha delas resólvese de xeito distinto. Ao final de Following descubrimos que todo o visto formaba parte dunha táctica para inculpar a un inocente dun asasinato. Nese mesmo filme tamén somos testemuñas de que dentro desa enorme táctica se desenvolven outras máis con diversos fins, como a de agochar un único pendente. Resulta moi interesante a táctica de abordaxe que emprega o xornalista que sube ao bus de Gente di Roma, emprega o desconcerto xerado para conseguir o que desexa: declaracións para a súa investigación. Esa mesma táctica de abordaxe é posta en práctica aos poucos minutos polo propio abordado, desta vez cunha finalidade distinta.

(continúa o fío no seguinte post)

Estévez Álvarez

Sempre nos quedará a radio

Coa suba deste último post remata o noso traballo de ProT, un traballo no que demos bastantes voltas ata atopar o camiño, e que mesmo unha vez nel, nos perdemos nalgunhas ocasións.

O dito, ao T3A costounos chegar, pero chegamos. Cumprimos co proposto, 3 entrevistas a un total de 5 compañeiros de clase que se prestaron moi amablemente a relatar como foron as súas experiencias cos seus respectivos traballos de ProT en COGAMI, IGAXES e AGADEA. As 3 entrevistas xa foron remitidas á emisora, para a súa pronta emisión. Tamén realizamos a pequena peza audiovisual coa intención de dar a coñecer e difundir a labor de Cuac FM, da cal nos sentimos moi orgullosos e que tamén remitimos a Cuac vía Facebook para que eles a difundan nas súas redes sociais.

Non foi doado traballar, as negociacións con Cuac levaron tempo, bastante máis do esperado, debido á súa estrutura organizativa de tipo horizontal; non había un xefe ao que dirixirse e co que negociar directamente, eles mesmos tiñan que decidir cousas entre todos antes de pórse a discutir con nós. Bueno, con Antón, xa que outro dos problemas do que nos demos conta sobre a marcha foi que as negociacións pola nosa parte recaeron case que exclusivamente no compañeiro Dubra. Resultaba lóxico, tratábase dunha persoa que xa traballara en Cuac, polo cal tiña un nivel de confianza maior que calquera membro do resto do grupo para negociar coa xente da emisora, porén non resultou xusto, xa que así o traballo non recaeu de xeito equitativo en todos os integrantes do grupo.

De todos xeitos, unha vez definimos ben as actividades, a realización das mesmas non nos deparou moitos infortunios. Dende o T3A podemos dicir que quedamos contentos de ter colaborado con Cuac FM, e mesmo algúns dos membros se plantexan volver a colaborar coa emisora a nivel individual. Porque é bonito pensar que sempre se pode volver a unha radio feita por e para os cidadáns.

Por último, aquí deixamos enlazados o documental sobre CuacFM e as entrevistas a AGADEA, COGAMI e IGAXES.

Os parrulos xornalistas despídense (polo momento) de CuacFM.

Antón Dubra, Uxía Estévez, Lara Fernández e Lidia Fernández.

T3A

Ben está o que ben acaba

No que será o meu derradeiro post individual neste blog, non se me ocorre mellor xeito de saír pechando a porta que escribindo unha pequena reflexión, conclusión final, valoración… chámalle X, máis para min mesma que para vós, sobre todo o acontecido estes 3 últimos meses cos dous grupos de traballo dos que formei parte.

Que gañei eu co traballo de ProT? Afondei un pouco máis sobre o funcionamento das radios comunitarias e coñecín a amabilidade dalgúns dos membros de Cuac FM, á vez que descubrín como levan a cabo esa gran labor que realizan. O ProT tamén me serviu para negociar e discutir sobre as actividades cos outros membros do grupo, e mesmo desesperarnos ás veces, para finalmente aparcar as diferenzas e acadar un acordo común e consensuado, pensando máis no grupo que en nós mesmos. Traballar co meu grupo de ProT, ao fin e ao cabo, e por moito que me queixara no camiño, non estivo tan mal.

Como resultou o traballo do TS? Para comezar, puiden traballar con xente coa que ata entón non tivera oportunidade, puiden experimentar as dificultades da deixadez ou falta de seriedade dalgunhas persoas que, pese as insistencias, ao parecer non atopan tempo para respostar unhas breves preguntas por email; tamén puiden descubrir e afondar nun tema que me resultou realmente interesante e ao que adiquei bastantes entradas neste blog: o cinema de correspondencia. O tema da emigración en sí sempre me atraeu bastante, quizais por unha idea do futuro que me agarda, e tamén para coñecernos máis a nós mesmos, xa que a emigración é unha parte fundamental da idiosincrasia galega.

Houbo moitas apuradas e a maioría das actividades non saíron como nun principio foran planeadas, pero quizais ver que os froitos finais, eses que tardaron en madurar e en ocasións mesmo semellaba que podían podrecer, ao final resultaron saber doces, fixeron que a experiencia me deixase un bo sabor de boca.

Estévez Álvarez Uxía                      S1A           T3A

Un percorrido en tranvía pola Coruña de 1926

Neste post tráiovos un exemplo do cine de correspondencia ou emigración. Un xénero que xa presentamos o meu grupo de TS e que servía como conexión entre os galegos emigrados e os que quedaran na terra.

Persoalmente trátase dun tema que me interesou moito, pareceume extraordinario cómo ao ver que as palabras non chegaban, a emigración comezou a tirar proveito dos recursos que o desenvolvemento do cinema poñía a súa disposición.

Buscando máis información acerca deste peculiar xénero, hai pouco atopei por esa gran videoteca mundial que é Youtube un vídeo que me imaxino que aos coruñeses lles fará especial ilusión ver. Penso que máis que aos meus compañeiros, quizais aos seus avós.

A continuación reproduzo un fragmento que aparece no vídeo, o cal podedes ollar aquí.

 Galicia: tierra de sabios, de héroes y de santos, ignorada de muchos, pero muy amada por los suyos; tierra glorificada actualmente por un ejército de inteligencias poderosas y bien cultivadas; tierra de belleza incomparable en paisajes… Galicia! Alejados de Galicia enferman de “morriña” todos los gallegos. Galicia!… Galicia!… Bendita tu eres…

Estévez Álvarez     S1A     T3A

A imposición e a perversión da linguaxe

Falabamos no acalorado debate coa xornalista pertencente a COGAMI de fai unhas semanas sobre a importancia da linguaxe, de cómo varia a visión das cousas segundo escollamos un termo ou outro. Falabamos (berrabamos) das connotacións, de que as palabras non son inocentes.

Pois hai a quen lle deu por levar unha opinión semellante ao extremo: os nosos amigos de Telemadrid, sorprendéndonos unha vez máis con certos contidos da súa cadea.

“A propaganda estalinista creouno, os nazis perfeccionárono, e hoxe apodérase e articúlanos sen que moitos sexan conscientes. Obsesionado por impor a súa linguaxe vive o nacionalismo.”

Con esta afirmación, e encadeando imaxes nas que aparecen Stalin, Hitler, membros de ETA e ata o político catalán Artur Mas, comezaba unha reportaxe que Telemadrid emitiu o pasado luns. Baixo o título de La imposición y la perversión del lenguaje, a reportaxe comparaba o totalitarismo nazi e estalinista cos nacionalismo vasco e catalán por ter, ao parecer, imposto a súa lingua na sociedade. A reportaxe, que intenta visualizar dita manipulación coa lingua, denuncia que se empreguen conceptos coma “normalización lingüística” cando, ao xuízo da xornalista, en realidade se trata de “imposición do catalán”.

Persoalmente, non sei se rir ou chorar. A ignorancia dende a que falan da vergonza allea, sen ter en conta que esas linguas son as naturais das súas zonas, e que a que foi imposta con dureza dende sempre foi precisamente aquela dende a que os membros dese programa se fartan de dicir burradas. Digno dun sketch de Polónia, que, definindose coma un programa de humor, conta máis verdades que moitos programas “informativos”.

 

Estévez Álvarez    S1A        T3A

Campos de traballo, unha alternativa para un verán en comunidade.

Neste post decidín falarvos dos campos de traballo. Non, non ten nada que ver coa Alemaña da Segunda Guerra Mundial, seguimos na Galicia do  2013 (se tivera inventado a máquina do tempo, crédeme, agora mesmo estaría facendo cousas máis interesantes que escribir este post). Ao que ía, se non tendes pensado ningún plan para este verán, non hai cartos para marchar ou os vosos amigos vos deixaron tirados a vós e ás vosas ideas estivais, aínda queda esperanza para que no verán do 2013 vivades unha experiencia inesquecible.

Ollo, aos campos de traballo,como ben indica o seu nome, non se vai a lacazanear (tamén é certo que iso ben podedes facelo nas vosas casas), vaise a aprender e, sobre todo, a coñecer e a convivir con xente de todas partes de Europa. Unha actitude de mente aberta e ganas de pasalo ben resultará imprescindible para que espremades a experiencia.

A vosa escolla dependerá do tipo de traballo que queirades realizar, así como de se queredes quedar en Galicia, viaxar a outra comunidade autónoma ou realizalo noutro país europeo (e de se cumprides os requisitos que se pidan). É tal a variedade que se oferta, que malo será que non atopedes algo do voso gusto e que se adapte ao voso peto e as actividades van dende arqueoloxía ata animacións socioculturais, pasando polo campo do audiovisual e tamén a ecoloxía. A mellor opción, na miña humilde opinión, son aqueles campos que se organizan a nivel internacional, ben sendo vós quen marchades, ou ben sendo xente doutros países os que se achegan a estas terras. O intercambio que se produce nestas ocasións resulta moito máis enriquecedor, ao entrar en contacto con outras culturas.

Anímovos a que,  non marchades este ano, o fagades ao seguinte, e se tampouco, pois ao seguinte (ata os 35 anos, moitos de nós aínda temos tempo), pero asegúrovos que viviredes unha experiencia inesquecible e moi útil para abrir a mente, algo que como xornalistas nunca está de máis facer.

Estévez Álvarez                        T3A    S1A

O refuxio dos galegos

Para realizar o noso traballo contactamos con varios centros galegos, que foron moi importantes na súa época (e que siguen sendo, aínda que como todos sabemos, a comunicación resulta máis sinxela nos tempos que corren), xa que alí podían reunirse cos seus compatriotas e compartir vivencias e pasar un rato agradable “coma na casa”. Os centros galegos convertiríanse nun refuxio para todos aqueles galegos emigrados, onde podían compartir conversas en galego, lembranzas de infancia e tamén como lles estaba resultando a vida alí onde se atoparan.

Aquí vos adxuntamos un pequeno cuestionario que nos responderon dende o Centro Gallego de Tres Cantos en Madrid. Con esto rematamos a nosa actividade, esperamos que vos interesara e vos sentirades un pouco identificados cas historias que puidemos recopilar.

Nombre: Luciano Pita Peña

Edad:60

* ¿Cuáles son los principales objetivos del Centro Gallego?

Agrupar a cuantas personas se hallen vinculadas a Galicia por su nacimiento, naturaleza, ascendencia familiar, arraigo o simpatía, así como promover y cultivar los valores, el patrimonio cultural – histórico, artístico, folclórico y gastronómico – de Galicia, dentro del ámbito tricantino.

* ¿En qué consiste tu trabajo?

Soy el responsable de la secretaría del Centro

* ¿Cómo es el día a día en el Centro Gallego?

Realizar el programa de actividades anual previsto y cumplimentar los compromisos diarios que tienen nuestros directivos con los socios y las demás relaciones institucionales del Centro. Estudiar y ejecutar las iniciativas que vayan surgiendo.

* ¿Qué tipo de actividades y servicios ofrece el centro?

Acualmente se realizan regularmente las siguientes actividades : Clases de náutica para la obtención del título de Patrón de Embarcaciones de Recreo, Clases de gaita, danza y percusión en iniciación y avanzado,y Márcha Nórdica,

Otras actividades: Cabalgata de Reyes, Desfile de Carnaval, Romerías, Letras Gallegas, Fiesta del Magosto, Jornadas Gastronómicas,Muestra Artística Cultural,Colaboraciones, Viajes a Galicia, participación en las Fiestas Mayores de Tres cantos, Torneos de Fúbol Sala Fiesta de Fin de año, cenas y celebraciones para socios y simpatizantes

* ¿Existe una gran participación por parte de la gente?

Estimamos un 70 % de participación como media, superándose en alguna actividades.

* ¿Existe algún tipo de contacto con los centros gallegos de la península o, incluso, de otros países?

Dentro de la Comunidad de Madrid, formamos una Federación (FAGAMA) en la cual tenemos bastantes actividades comunes. Con el resto mantenemos contacto por email y Redes Sociales.

S1A

Cuac FM: Acercándonos a la verdad

Tras nuestra visita a las instalaciones de Cuac FM el pasado 5 de abril, pudimos conocer en primera persona el funcionamiento de la radio comunitaria y la situación actual de éstas en el Sector de la Comunicación.

 Además de poder observar cómo se realizan los programas de radio, tuvimos la oportunidad de hablar con los responsables de la emisora, en especial Mariano Cabarcos, que nos explicaron el concepto de radio comunitaria, afirmando que los responsables de este tipo de medio son todas las personas que participan en él de un modo u otro. Por otra parte, nos hablaron de la problemática con la vigente Ley audiovisual que prohíbe todo tipo de publicidad o promoción en estos medios y, además, nos explicaron las facilidades que Cuac FM ofrece a los que quieran emitir un programa de radio o quieran convertirse en socios de la comunicad.

Para finalizar con nuestra aportación, esta semana hemos entrevistado a algunos compañeros de clase que participaron en diferentes asociaciones como COGAMI e Itínera para saber cómo fue su experiencia y lo que aprendieron allí con este trabajo. El objetivo de estas entrevistas es emitirlas en varios microespacios en Cuac FM y poder dar a conocer las diferentes opiniones sobre el trabajo realizado de nuestros compañeros.

 Actualmente, nos encontramos editando el mini documental que recoge todas las declaraciones que nos proporcionaron y varios planos del exterior de las instalaciones y del interior del estudio en el que se estaba emitiendo el programa de “La Medina”. Podréis visualizar este documental en el próximo post que subiremos aquí.

ProT T3A

EMIGRACIÓN: Difundindo os primeiros froitos

Nesta  penúltima entrada do S1A queremos comezar a dar cabida aos traballos que realizamos ao longo destes dous atafegados meses, así que procedemos a presentar dúas das devanditas actividades:

1- Cantos de vós saberíades explicar a diferencia entre un apátrida de facto e un de iure? E unha migración diferencial? E en cadea? Por se vos interesa o tema, ou por mera curiosidade, poñemos a vosa disposición un pequeño glosario con verbas relacionadas co tema das migracións. Podédelo atopar en Dropbox e tamén clicando aquí.

2- Moitos de nós temos familiares que emigraron para tempo despois retornar, ou ben que botaron raíces no país de acollida; pero non todos nos detivemos a falar con eles sobre o tema, a preguntarlle cómo se sentían ou cómo se comunicaban cos que quedaban acó. A nosa compañeira Javiera entrevistou a unha fonte que lle explicou todas estas cousas, nada máis nin nada menos que a súa avoa, e cuxo resultado podedes ollar a continuación:

Carmen vivía en Galicia pero tuvo que emigrar a Venezuela para encontrar allí un futuro mejor cuando apenas tenía 18 años. Allí conoció a Jaime el que se convertiría en su marido (también emigrado de España), con el que tendría tres hijos, Jaime, Teresa y Carmen. Pero Venezuela no fue lo que buscaban, y se marcharon a Chile, donde echaron raíces.

¿Cómo tomaste la decisión de irte?

En esa época pocas opciones había. Era lo más normal marcharse por más que doliera, lo dejabas todo, pero lo que tenías era muy poco. Yo me fui en barco, como casi todos, sólo me lleve una maletita con algo de ropa interior y un par de trajes. Una de mis hermanas ya se había marchado a Suiza así que después de pensarlo y consultarlo con mis padres, me marché.

¿Cómo era la vida en Venezuela?

Trabajar, trabajar y trabajar. Encontré pronto un trabajo como costurera, donde pasaba muchísimas horas. No ganaba mucho pero era suficiente para vestir y comer. Conocí a un montón de gente, había muchos gallegos allí, y solíamos reunirnos en tabernas ocasionalmente para hablar de nuestras vidas y que se nos pasara un poco la morriña. No era nada fácil, pero poco a poco te ibas acostumbrando. Allí conocí a Jaime, mi marido en paz descanse, por una casualidad de la vida, nos presentó una amiga en común. Poco a poco los ahorros crecían y la vida se me acomodaba. Pero aquella no era mi tierra y tenía siempre ganas de volver a Galicia. Estuve 15 años en Venezuela, tuve allí a mi primer hijo, Jaime, antes de ir a Chile donde nos afincaríamos definitivamente. Volví varias veces a España, una de las últimas veces que vine estaba embarazada de mi segunda hija, Teresa, que nació aquí.

¿Cómo te comunicabas con tu familia?

Por cartas, era la única manera. Tardaban muchísimos días en llegar, pero yo intentaba contar cómo me iba la vida, al menos cada mes.

¿Por qué os fuisteis a Chile después?

Porque estábamos escuchando muchas experiencias exitosas de allí y queríamos probar suerte. En Venezuela no teníamos ninguna propiedad y una hermana de mi marido se había ido a Chile y estaba montando un negocio (una panadería), así que nos fuimos para ayudarla, pensábamos que las cosas serían más fáciles porque ya había una base previa. Y así fue, tuvimos suerte y la cuestión prosperó. Jaime montó un negocio de pieles y cueros y pudimos comprarnos una casita cerca de la curtiduría. Allí nació mi tercera y última hija, Carmen. Santiago de Chile se convertiría entonces en nuestro hogar, y donde formamos y educamos a nuestra familia.

¿Qué relación tuviste con Galicia después de decidir quedarte en Santiago de Chile?

Volvimos más de una vez, ya en avión. Mis padres y hermanos seguían viviendo aquí en Galicia, y también los de mi marido. Así que veníamos a visitarlos. En otras ocasiones, cuando los ahorros lo permitían, venían ellos. Pero a mí siempre me gustó regresar a la casa donde nací y me crié. Son dos mundos muy contrastados, el rural y la ciudad, tengo el corazón dividido. Aunque las raíces nunca se olvidan.

Actualmente vivo medio año aquí en Galicia ya que mi hija Teresa emigró a España hace 12 años, con mis nietos y mi yerno. Mis otros dos hijos viven en Chile así que reparto el tiempo entre todos.

S1A

Medios comunitarios: Inimigos do establishment

Contábanos hoxe Mariano Cabarcos, de Cuac FM a historia de Merindad de Valdivielso, un concello da provincia de Burgos de 432 habitantes, na súa inmensa maioría vellos. Un pobo moi pequeno que pode presumir dunha inmensa cultura e unha comunicación extraordinaria por medio dunha peculiar radio comunitaria. Para facernos unha idea: Se unha veciña quédase en pleno inverno illada na súa casa por mor da neve unha chamada á radio fará que outros veciños que escoiten a mensaxe ao vivo vaian ao rescate da señora. True story.

Coma se caese un meteorito, Jokin Garmilla aterra en Valdivielso en 2001 para mudar o xeito de comprender a información e comunicación dos lugareños fundando a Radio Valdivielso. Cada mañá Jokin encargábase de espertar aos valdevilsianos e informarlles do tempo, das novas máis importantes e dos eventos que se van dar na bisbarra burgalesa. Un medio de comunicación exclusivo para 400 persoas por e para o pobo.

Cada personaxe que pasaba preto do pobo era levado á emisora, a xente tiña ao seu dispor unha cantidade moi grande de información diferente. Economistas que explicaban dun xeito máis sinxelo a crise ou famosos que se achegaban para contar as súas experiencias no val crearon unha conciencia e un nivel cultural nos habitantes que antes non imaxinaban. Un labor social moi importante que tiña data de caducidade.

No ano 2010 o concello decide non renovarlle a licenza á emisora entendendo que esta politizouse. O PP e o PSOE deciden silenciar a voz que acompañou aos veciños durante 9 anos. Non o podían controlar.

Agora dende internet, pretende recuperar a dignidade do medio rural e transmitir aos seus escasos habitantes que o

envellecemento, a despoboación e en ocasións o esquecemento institucional que padecen, son causas contra as que se pode e se debe loitar con vehemencia.

http://radiovaldivielso.es/

ProT T3A

Emigración: Tan cerca y a la vez tan lejos

Cómo ya veníamos anunciando hace un par de meses, la emigración no es un tema que se haya quedado anticuado ni es un acontecimiento que nos suene raro. Por desgracia, la crisis económica que sufre este país ha obligado cada vez más a repetir la historia de nuestros abuelos en los más jóvenes. A finales de año saltaban ya las primeras cifras alarmantes del número de gallegos que abandonaron su localidad para irse al extranjero. La Televisión de Galicia (TVG) dedicaba tan sólo 30 segundos a la noticia cuando un acontecimiento así no debería pasar desapercibido, como si no importara.

Son ya un total de 48000 habitantes emigrados en los últimos dos años  lo que provoca que, debido a la natalidad y a la mortalidad propia de la demografía, en los últimos cuatro años la población gallega haya disminuido en 18000 personas. Cómo podéis comprobar no se trata de una tontería o una simple cifra. Son datos que preocupan, pero sobre todo son datos cercanos que vemos siempre como lejanos  hasta que llegue el momento en el que de verdad nos afecten.

Para finalizar, existen numerosos monumentos en España que hacen honor a esos tiempos de emigración. Muchos los vemos y pensamos “Jo, bonita escultura” pero no nos paramos a pensar en el por qué de su forma o su ubicación.

Por ejemplo, en el paseo del Rinconín en Gijón se encuentra un gran monumento que recibe el nombre de “La Madre del Emigrante”. Se trata de una de las obras escultóricas de lenguaje moderno más característica y representativa de la ciudad, debido a su fuerte carácter simbólico. Situada en el paseo, la madre mira al mar, hacia el que alcanza una de sus manos plasmando el sufrimiento de tantas asturianas que vieron como sus hijos se marchaban en la búsqueda de una mejor vida.

Y vosotros… ¿Conocéis más monumentos de este estilo? Si es así, nos gustaría que lo compartierais en un comentario para poder saciar nuestra sed de conocimientos y pasar un rato entretenido mientras investigáis y tratáis el tema.

S1A

O cinema de correspondencia chegou!

Dende o TS1 complácenos anunciar que xa contamos con material audiovisual do coñecido coma cinema de correspondencia (tema que introduciu xa a compañeira Uxía e que podedes ver aquí). Nese post algúns de vos comentastes que sería interesante poder ver algún fragmento dunha desas películas, e logo de que a nosa compañeira Paula e o profesor Marcelo negociasen co CGAI (Centro Galego de Artes da Imaxe), contamos con 2 curtas e unha longametraxe para poder difundir entre vós (xa veremos de que xeito: ben proxección na clase, ben difusión no blog):

• Galicia y Buenos Aires ( José Gil, 1931 ):

Produción de Galicia Cinegráfica (Vigo) para a Sociedade Fillos de Fornelos e Anexos (Bos Aires)

Sinopse: As faenas do campo, da agricultura e gandeiría, lévanos á dinámica feira de Ponteareas. Rostros ilusionados no acto da inauguración do local sindical ó que os nenos das escolas, con foguetes, bandeiras tricolores, namentres a orquestra de Ponteareas interpreta o himno de Riego e a Marsellesa. Agustín Rivas, avogado vigués e presidente de Juventud Republicana, Herberto Blanco, secretario do Ateneo de Vigo, e o gran líder agrarista Amando Garra, arengan ós labregos a prol da nacente República. Logo, en contraposición, a Misa e a visita ó cemiterio. Pola tarde, unha gran romaría popular…

• Documentais da emigración e do exilio na Arxentina (Eligio González, 1942-1972)- Longametraxe (148 min)

Sinopse: Imaxes de Castelao en Buenos Aires (1972/ 35mm/ 13min./ b/n) Primer Congreso de la Emigración Gallega (1956/ 35mm/ 12min./ b/n) Centro Gallego en su 50 aniversario (1957/ 35mm/ 37min./ b/n) Un día en la vida del Centro Gallego (1960/ 35mm/ 36min./ b/n) Desfile 150 aniversario del nacimiento de Argentina (1960/ 35mm/ 15min./ b/n) Centro Orensano (1942-1948/ 35mm/ 21min./ b/n) 1º aniversario del Centro Orensano (1943/ 35mm/ 4min./ b/n)

• Porriño en Buenos Aires ( Cinematográfica Valle, 1929 ) Curtametraxe:                38 min.

Produción: Sociedad Hijos de Porriño

Sinopse: Documental antigo, o máis parecido a unha viaxe no tempo. Imaxes da propia historia dos emigrantes porriñeses en Buenos Aires. Son eles e os seus descendentes, nesta e naquela banda do mar, os que máis disfrutarán e apreciarán estas imaxes do seu pasado.

Como último apuntamento, dende o TS1 pareceunos interesante falarvos un pouco máis do CEGAI, que nos resultaba descoñecido ata que o profesor Marcelo nos falou del:

O CEGAI pertence a Sociedade Mundial de Filmotecas, o cal lle permite o intercambio de material. Conta cun servizo de préstamos de películas por toda Galicia, ademáis de publicacións sobre o cine galego, como un dicionario de voces e unha colección de fotografía. Na actualidade posúe arredor de 3.000 copias en soporte cinematográfico, 4.000 en videográfico e 10.000 carteis, xunto a extensos fondos de libros, películas e outros recursos fotográficos e fílmicos do escritor Julio Cortázar. A todos aqueles que vos interese o cinema galego ou teñades curiosidade polo audiovisual de todo tipo, dende o comercial ata o etnográfico, recoméndovos botarlle unha ollada á súa páxina web, e se vos pilla cerca, achegarvos ata a rúa Durán Loriga 10 da Coruña, e coñecer esa labor que realizan con tanto valor para o patrimonio audiovisual.

S1A

CUAC FM: Os parrulos seguen no aire

Como xa avanzamos noutro post, o noso ProT é comunicarnos con vós, e a través de vós, mediante CuacFm.

Despois de falar cos membros desta emisora, éstes decidiron que as actividades que propuxéramos eran totalmente adecuadas. Vexamos: o que vamos a facer é realizar microespazos de 10 minutos que serán emitidos entre programa e programa. Polo de agora, aínda estamos a traballar nestes miniproxectos, polo que non vos podemos desvelar cómo serán cando salgan da fábrica. Por outra banda, tiñamos pensado facer un documental sobre a emisora. Pensabamos describir e mostrar o traballo, o día a día de CuacFm e os seus membros, pero tamén nos demos conta de que poderíamos aproveitar algúns dos vosos proxectos, para mostralos. Polo tanto, gustaríanos moito que nos facilitárades certa información e documentación, ademais da vosa imaxe e voz. Pretendemos facer un mini documental no que teñamos voz propia, e así, poidamos recopilar ou resumir todos os vosos traballos e os seus frutos. Que vos parece?

Ademais, CuacFM invitounos a participar nun proxecto, que segundo eles, pode ser un gran traballo de investigación xornalística. Deste tema non vos podemos avanzar máis, pois mesmo para nós é aínda un misterio. Pero un misterio ansiado, pois é un exemplo de confianza nos alumnos. Sen embargo como xa vos dixemos, este asunto aínda ten que ser debatido, pero esperemos que, no caso de facelo, logremos elaborar un bo produto de comunicación.

ProT T3A

Un hogar lejos de casa

La emigración es sin duda un tema que nos resulta familiar y cercano pero quizás, en verdad, no somos conscientes de todos los secretos que realmente esconde esta parte de nuestra historia.

En los próximos meses vamos a intentar que todos comprendáis y viváis casi en primera persona los sentimientos y las visiones de las personas que un día tuvieron que emigrar. ¿Cómo empezaron una nueva vida tan lejos de casa?, ¿cómo se relacionaban con los que estaban en su misma situación o con las familias que dejaron atrás?

Para empezar, hemos decidido seleccionar el Centro Gallego de Buenos Aires que lleva más de 100 años al servicio de los gallegos residentes en Argentina. Este centro fue creado por la iniciativa de un grupo de emigrados gallegos que, conmocionados por tener que abandonar su tierra, decidieron crear un espacio en el que no perdieran el contacto con su zona a pesar de la distancia y aliviar así la gran “morriña” que sentían.

También pretendemos acercarnos a esta realidad a través de las imágenes, las cartas y las películas de la época. Estamos seguras de que más de una nos pondrá la piel de gallina de sólo imaginar todos los sentimientos que desprenden las vidas de esas personas.

Intentaremos solucionar todas vuestras inquietudes a través de glosarios con los principales conceptos, exposiciones de materiales y la grabación de un microvideo con las distintas impresiones sobre el tema en la juventud ya que, en los tiempos en los que vivimos, quizás en el futuro seamos nosotros mismos los que tengamos que repetir la misma historia.

S1A

CuacFM: Parrulos radiofónicos

O grupo titorizado T3A ten algo en común: a paixón pola radio; así que cando na listaxe de asociacións dispoñibles atopamos a CuacFM, resultou sinxelo saber que unha colaboración coa emisora sería o proxecto no que máis ilusión e ganas poríamos.

Que é CuacFM?

Coido que non hai mellor presentación que a propia, podedes ollala aquí.

Qué queremos facer?

Non nos levou moito tempo chegar a conclusión de que nunha emisora de radio, o lóxico sería facer contidos de radio. Logo de poñernos en contacto cos de Cuac, chegamos ao acordo de realizar varios microespazos de 10 minutos de duración. Resultou a solución idónea, xa que para nós son máis sinxelos de resolver e eles andan algo escasos dese tipo de espazos (os cales emiten como separación entre programa e programa). O contido dos microespazos aínda está sendo discutido, pero a nosa idea sería falar dalgúns dos proxectos que estades realizado o resto de vós coas asociacións que escollestes. Porémonos en contacto con vós en breve para ver se estades interesados en contar as vosas experiencias.

Pero o titorizado T3A tamén queremos coñecer o que acontece cando se apaga a luz vermella: cómo funciona unha radio comunitaria? cales son as diferencias respecto ao resto de radios? Para iso iremos máis aló das ondas hertzianas e porémonos mans á obra coa realización dunha pequena peza audiovisual.

Estes parrulos comezan a súa colaboración en Cuac FM porque lles gusta a radio. Porque estimula a imaxinación. Acompaña incondicionalmente. Ten o poder de multiplicar significados, unha soa palabra pode xerar miles de interpretacións, o cal abre debates e convida a pensar. Porque é o medio de comunicación por excelencia, o de máis íntima chegada, o de máis pronta resposta, o que crea climas, o que permite soñar.

ProT T3A