Peñas futbolísticas: Estudo

141 C00

 Crespo Navarro, Eduardo 141 C01

Fernández Díaz, Fabio    141 C02

Fernández Ferro, Adrián 141 C03 

Fernández Ojea, Brais   141 C04

García Chouciño, Alejandro  141 C05

 

Estudo peñas futbolísticas

ESTUDO 141 C00

O sentido común non significa nada

Creo convinte advertir que “sentido común” non significa máis que adoptar a percepción da realidade e o xeito de actuar da gran masa.

Se ben é certo que hai uns xeitos de reaccionar lóxicos a certas situacións que todos aceptamos como poñerse ao abrigo cando chove, o sentido común non é máis que a corrente típica de actuación dunha sociedade nun lugar e época delimitados. O sentido común ten unha relación de débeda coa cultura e a relixión. Para exemplificar a miña reflexión do xeito máis intuitivo posible direi que nunha sociedade teocéntrica como a que dominou Europa durante moitos séculos, o procedemento lóxico para evitar desgracias era a oración. Rezar era, polo tanto, de sentido común. O sentido común depende absolutamente do contexto e, en moitas ocasións, unha actuación contraria a este pode ser unha insensatez ou o inicio dun cambio de mentalidade global.

O sentido común é unha convicción. As conviccións son clavos ardendo aos que nos aferramos sen plantexarnos por que. As conviccións evitan un procedemento reflexivo e fannos máis predecibles e maleables. As conviccións véndannos os ollos e átannos as mans.

Fernández Ferro 141 C03

Só entre a multitude

As persoas temos a necesidade de acompañarnos mutuamente. O illamento remata por voltarnos tolos, encérranos en nós mesmos e fainos alleos ás demáis persoas do mundo. Dende sempre o único xeito de illarse foi a soidade física, mais dende o crecemento das cidades a multitude virase un espazo no que todo é alleo, chegando á sensación de estar só entre un montón de xente.

Resulta curiosa a actuación das persoas nas urbes. Nas conglomeradas rúas crúzanse sen descanso milleiros de persoas coas mesmas necesidades, coas mesma inquietudes e, moitas veces, coas mesmas ganas de falar entre sí. Mais a maior parte das veces na multitude só se experimenta a soidade, acrecentada aínda máis polo feito de achar esta sensación contradictoria. A soidade en solitario é difícil de levar, a soidade rodeado de xente produce contrariedade e malestar por non conseguir saír dela tendo a posibilidade.

Por outra banda a multitude danos a oportunidade de ser anónimos, de camuflarnos. Deste xeito podemos actuar como queiramos sen apenas chamar a atención. Podemos, tamén, introducirnos na masa e analizar os comportamentos individuais mentres somos, simplemente unha peza máis dun puzzle.

A multitude réstanos identidade e, dese xeito, humanidade e convértenos en grans de area nun inmenso deserto. A multitude fainos deixar de ser seres que se relacionan. A multitude convírtenos no “flâneur”.

Fernández Ferro 141 C03

Piñas futbolísticas

Tranquilos, o título non está errado. O certo é que, máis que unha peña, os nosos compañeiros de viaxe das últimas semanas son unha piña, un grupo enorme e variopinto de amigos.

O sábado pasado acudimos a un partido do Celta, case que o único punto común que une aos integrantes das peñas coas que compartímola xornada, e puidemos comprobar que o fútbol non o é todo nin cando se trata precisamente de ir a velo. O meu xeito de enfocar a tarde cambiou completamente cando un dos membros máis veteranos dos Merlegos me dixo que a peña foi o mellor descubrimento que fixo nos últimos dez anos porque “O Celta é a excusa, o punto común que logra reunir a 170 persoas, no noso caso, de tódalas idades, de tódalas ideoloxías políticas e relixiosas e consegue que se fagan amigos máis aló das diferenzas”. Unhas diferenzas que grazas ao fútbol se olvidan.

Deste xeito compartimos viaxe coas peñas de Merlegos Celestes, Peña celtista do Milladoiro e Norte Celeste falando de todo tipo de temas; das pachangas que fan os venres Merlegos contra Milladoiro, das novas chaquetas que fixeron para os socios da peña, das apostas deportivas que tiñan preparadas para o fin de semana, das diferenzas de clases según en que lugar do estadio te sentes, ou mesmo se te sentas ou estás de pé animando. Xoán, quen organiza as viaxes porque lle tocou a sorteo, cóntanos que un bus llelo pon o Celta para as tres ditas peñas, pero que cando son moitos pagan un entre todos, porque a solidaridade é o primeiro cando hai un obxectivo común. Xa corre algunha cervexa polo autobús. Coméntannos por un lado que vaiamos falar con dúas das integrantes de Norte Celeste porque nos van contar a curiosa situación que vive esta peña de A Coruña, que teñen que ocultar cal é o bar no que teñen sede (tanto a administrativa como a de beber) por medo a algún acto bandálico da sección máis radical do equipo rival. “Isto ocorre en ambos bandos porque entre milleiros de persoas sempre hai algún que estropea todo”. 

Acabouse a viaxe, chegamos a Vigo e imos directos cara o bar Movie onde as tres peñas nos xuntamos con Carcamáns Celestes. Caen as cervexas e os pinchos. Dende peña do Milladoiro invítannos a compartir as actividades que fan: “Ao redor do fútbol tamén hai cultura e nós tratamos de facer actos diversos”. No próximo mes organizaran a presentación do libro “Fútbol es fútbol” do xornalista deportivo Jacobo Buceta. Achéganse as 18:00 e vai comezar o partido, non queda tempo para máis, e a nosa sensación é que o máis importante do día xa pasou e agora só queda disfrutar do espectáculo.

Fernández Ferro 141 C03