En compañía de la soledad

Soledad en medio de la muchedumbre. Incomunicación con quien compartes casa y cama. Aislamiento en uno de los lugares más poblados del planeta. Ese es para mí el significado de ‘In the mood for love’.

Como en las buenas películas, nada es casual. La historia se ambienta en un piso hipermasificado que se alquila por habitaciones, en una ciudad agobiante por la densidad de habitantes (más de dos millones en 1962, año en el que nos sitúa el argumento, en una superficie de poco más de mil kilómetros cuadrados, 25 veces menos que Galicia).  Sin embargo, lo que reina es la soledad. Llega a ser opresiva para los protagonistas, unidos por el destino y separados por una pared, y que acaban por compartir su desventura en la búsqueda de calor humano y de explicaciones a su situación. Al final sus vidas toman rumbos divergentes y ya se impone, definitivamente, la soledad más absoluta.

Me pareció toda una metáfora de la vida. Todos somos una isla, necesitamos a otros pero solo tenemos garantizada nuestra propia compañía, en forma de pensamientos y reflexiones. Siempre nos guardamos para nuestra esfera de absoluta intimidad muchos secretos,  lo mismo que hacen aquellos que nos rodean incluso en el ámbito más privado. Somos en parte desconocidos para los nuestros, y ellos para nosotros. Al final de nuestras vidas lo que predomina es la soledad, y solo nos quedarán nuestros recuerdos guardados -maravillosa alegoría- en el  hueco de un árbol.  

De la película me pareció genial la forma en la que se presentan al marido y mujer de los protagonistas. Los espectadores no llegamos a conocerlos, pero sí sabemos de su ausencia, lo que contribuye a reforzar la imagen de soledad.

Gallego Estremera T4A S2E

Queja

Voy a utilizar mi último post para expresar una queja, aunque posiblemente lo que debería hacer es entonar un mea culpa (ya sabemos desde los tiempos bíblicos que vemos la paja en el ojo pero no la viga en el propio). Mi queja es por la poca atención que le dedicamos en la asignatura de Comunicación Interpersoal e Comunitaria a la tecnología. No voy a decir eso de ‘nuevas tecnologías’ porque ya no lo son.

 Sé que es un tema que tocamos en el aula alguna vez, pero no me pareció suficiente, ni me convenció la posición de que las TIC no representan un cambio sustancial a algo tan viejo, tan necesario y tan consustancial a la persona como es la comunicación. Pues no estoy de acuerdo. Creo que trajeron consigo cambios radicales en nuestra socialización, al menos en el mundo occidental. Puede que aún no se note en toda su magnitud, porque -aunque no son nuevas, como dije- tampoco llevan tanto tiempo entre nosotros. Pero el mundo cambia inexorablemente.

 Junto al grupo de amigos, internet y las nuevas tecnologías son factores de comunicación y de socialización de primer orden. Desbarataron el concepto de distancia, multiplicaron exponencialmente la capacidad de relación, posibilitan la simultaneidad en la comunicación individual y grupal, y todo de forma absolutamente instantánea, en tiempo real.

 También cambiaron, radicalmente, los métodos de adquisición de conocimientos. Cantidades ingentes de información están al alcance de un click, y podemos acceder a ella con dispositivos sencillos y portables como un teléfono móvil.

 El mundo cambió y creo que debimos prestar más atención a esos cambios en estos últimos meses

Gallego Estremera T4A S2E

 

Comunidad

¿Qué es la comunidad? ¿Cuál es mi comunidad? Pues mira tú que nunca me había parado a pensarlo. Intuitivamente yo creo que tendemos a considerar que nuestra comunidad es el conjunto de personas con el que convivimos, en sentido amplio: va más allá de la familia, y puede ser la aldea, el pueblo, nuestro barrio en una ciudad o incluso la propia ciudad. No más. A partir de ahí la cosa empieza a ser más difusa. Yo soy gallego igual que un vecino de Cervantes o de A Mezquita, pero realmente no comparto nada con ellos. Son para mí tan ajenos como un riojano o un murciano.

 Pero claro, empiezas a darle vueltas al concepto y saltan las costuras. Yo formo comunidad con un grupo de personas con las que comparto una afición, el remo. Tempo compañeros de fatigas en Santiago, donde vivo, pero también en Tui, Vigo, Marín, Ribeira…. y dos o tres docenas de localidades gallegas. Pero son igual de compañeros personas que viven en Madrid, Avilés, Zaragoza, Bilbao, Almería y otras dos docenas de ciudades y pueblos. Y salto las fronteras y me ocurre lo mismo con portugueses, franceses, italianos y gente de media docena de países más. Estamos en contacto permanente, aunque no necesariamente diario, gracias a internet. Nos contamos nuestra vida y aventuras, hablamos de las rutas que hacemos, del material que tenemos o queremos, pedimos y damos consejos sobre embarcaciones, palas, complementos… y quedamos para vernos en un sitio u otro para remar y compartir días enteros, con sus noches, por el mundo adelante.

Los anterior es un ejemplo para mí muy claro de comunidad, pero tengo más: mantengo contacto con algunos compañeros de estudios y de tarde en tarde también nos juntamos para pasarlo bien. Asimismo son parte de mi comunidad mis amigos de juventud y de sucesivas etapas, algunos de los ex-compañeros de los trabajos que dejas atrás, y también -por supuesto- mis actuales compañeros o mis vecinos de urbanización, en su mayoría los que viven más próximos, aunque hay excepciones. Tengo más circulos de amistad o de relación, y considero que todos forman parte de mi comunidad personal e intransferible.

 Creo que la comunidad es un concepto abierto, formado por personas a las que en absoluto eliges (el vecindario del pueblo, barrio o ciudad), y de personas con las que congenias y creas vínculos especiales. No es un concepto inamovible, pues yo puedo romper voluntariamente todos las relaciones, absolutamente todas, por ejemplo si me voy a vivir a Nueva Zelanda. Eso sí, o me hago eremita y vivo apartado del resto de la humanidad, o allí tendré y formaré parte de una nueva comunidad. Como seres humanos tenemos espíritu gregario y necesitamos de la tribu, de la comunidad.

 Gallego Estremera T4A S2E

Comunicación e minorías

Este é o derradeiro post do grupo ProT bautizado como T4A, que nestes últimos meses estivemos a traballar con Cogami. Aproveitamos este comentario  para facer unha reflexión sobre algo que quedou pendente na conferencia/debate de María Acuña, xornalista e responsable de Comunicación desa organización. O seu paso pola aula non pasou desapercibido, polo se poden aforrar as explicacións sobre a temática tratada.

Como o coloquio que mantivemos con ela foi moi animado, non houbo tempo para chegar a unha posta en común, a algunha conclusión que poida ser útil para nós no futuro. Un posible corolario do que se dixo e do que quedou só esbozado é que un/unha xornalista ten unha gran responsabilidade na construcción e destrución de tópicos e prexuízos.

Temos moi asumidos eses principios que todos pensamos que deben adornar a profesión xornalística (independencia, obxectividade, imparcialidade), e iso -polo que se pode comprobar- leva a algúns a non aceptar indicacións sobre o tratamento que se lle pode/debe dar a determinados temas, posiblemente por interpretar que coas suxestións que se lle fan estase a intentar condicionar a súa liberdade.

É posible que nalgún caso existan motivos espurios, pero sempre cómpre  ter en conta que vivimos nun mundo moi diverso pola variedade de niveis culturais, formación, orixe, raza, pensamento político, idade, sexo, crenzas relixiosas…. e mil diferenzas máis que un xornalista con vocación de dirixirse a un número amplo de lectores/ointes/televidentes non pode esquencer. Hai que ter unha sensibilidade especial coas minorías, sobre todo coas habitualmente marxinadas, porque moitas veces a marxinación vén da man de tabús e prexuízos que é posible erradicar.

É o caso das persoas con discapacidade. Non se lle fai ningún favor chamándolles inválidos, incapaces, inútiles, minusválidos e cousas así, e ademais é inxusto.  As palabras teñen un poder enorme. Cómpre ter sensibilidade á hora de utilizalas. Non nos pechemos nas ideas prestablecidas  á hora de escribir ou poñernos diante dun micrófono ou unha cámara de televisión. As persoas con discapacidade, os homosexuais, os xitanos, os enfermos de sida e otros mil colectivos foron -e son- habitualmente ignorados ou inxustamente maltratados pola sociedade. A través dos medios de comunicación é posible cambiar a mentalidade colectiva. Non renunciemos a iso.

T4A (Freire Riveiro, Gallego Estremera, García Botana, González Cid)

 

Adeus Fontiñas

Este ano fai 30 anos que José María Castelo Álvarez e Dolores Loureiro Buján viven en Fontiñas, tantos como anos ten a súa filla Laura, aínda que xa fixo 40 que emigraron á cidade. Aquí formaron a súa familia, sen perder contacto cas súas raíces rurais, ‘iso sempre’.
José María e Dolores veñen dunha aldea do concello de Touro, a onde volven cada fin de semana e durante as vacacións, e as súas mentes non deixan de dar voltas
á idea de desandar o andado e volver ás orixes. A ela os estudos e a el o traballo foron os que os obrigaron a trasladarse á capital galega, pero nunca lles faltaron as
castañas que cocer no forno nin as verduras e legumes co sabor da súa aldea.
‘A tranquilidade, os amigos, A BOA VIDA’ é o que din botar máis de menos, sen esquecerse dun gran paréntese: o traballo do campo é algo excluínte nesta volta ao rural e ‘os seus pais sábeno ben’. Coma con todo, hai que saber ver os pros e os contras. Por iso tamén falan da dispoñibilidade de todos os servizos na cidade e da cercanía dos colexios e dos lugares de traballo.
O mesmo di Laura, a filla deste matrimonio de Touro. Ela destaca a tranquilidade da aldea e, aínda que non se sinte tan identificada coma os seus pais –algo totalmente
normal tendo en conta que foi criada a medio camiño entre os dous ámbitos- continúa visitando a aldea co mesmo entusiasmo que cando era unha nena.
Tamén é certo que a familia e os amigos que conservan tanto os pais coma a moza son un factor fundamental para non deixar de acudir a Touro. Pero o importante da nosa investigación é… A Laura foille transmitida esa cultura? Herdouna realmente? Neste caso
quedounos claro que o cariño pola vila o leva dentro, que conseguiu crear uns lazos sociais así como emotivos e que os pais foron tremendamente importantes nesta labor.
A herdanza cultural do rural deuse con éxito na familia
Castelo Loureiro.

S2E

COGAMI: Presentación

O seguinte vídeo trátase dunha careta de presentación de COGAMI que elaboramos o grupo T4A como traballo de ProT. A asociación pedíunos que mostrásemos as diferentes facetas da confederación, tanto profesionais como educativas e de labor social (A día de hoxe, a confederación conta xa con 53 asociacións/delegacións en toda Galicia e está constituída de forma directa por 17 entidades). Intentamos recopilar imaxes de todos esos ámbitos para ofrecer unha visión xeral.

T4A

COGAMI: Presentación do vídeo

Durante os anos oitenta comezaron a aflorar conceptos como “integración” ou “participación activa”. Parecía que unha nova vía se abría timidamente para as persoas con discapacidade. Podían soñar xa con formarse, traballar, ser útiles para a sociedade; ter unha vida completa. Pero ese soño, esas esperanzas, carecían en Galicia dunha coordinación que o fixese plausible.

E entón naceu COGAMI, seguindo o modelo doutras organizacións nacionais para potenciar o movemento asociativo e para dar solucións ao illamento no que vivían a maioría das persoas con discapacidade, especialmente no rural. Lonxe da visión pesimista, do derrotismo e do conformismo, a Confederación Galega de Persoas con Discapacidade adica os seus esforzos desde fai vinte anos a potenciar capacidades.  A súa misión é conseguir a plena inclusión das persoas con discapacidade en todos os ámbitos da sociedade, a través da defensa e promoción dos seus dereitos, da reivindicación do cambio social, da potenciación do asociacionismo e da prestación de servizos que satisfagan as súas necesidades e expectativas.

Este pequeno gran proxecto a día de hoxe conta xa con 53 asociacións/delegacións en toda Galicia. A Confederación está constituída de forma directa por 17 entidades: 4 Federacións Provinciais, 2 asociacións de ámbito autonómico e 11 asociacións de ámbito comarcal ou supramunicipal.

Pero sobre todo, COGAMI segue a ser a historia de persoas individuais. Xente que se forma, se relaciona, é apoiada, da e recibe servizos na comunidade, ten unha actividade laboral … A labor da Confederación na busca de novas metodoloxías de traballo e na prestación de servizos e innegable. Mais se as persoas coas que tratan non tivesen as capacidades que tanto loitaron por demostrar, todo os seus logros non serían posibles.

Cómpre dar as grazas a cada persoa que diariamente, co seu esforzo e a súa firme convicción, fan posible a labor de asociacións coma esta. Por iso, os protagonistas deste vídeo son eles. Son os rostros visibles da capacidade, a oportunidade, as gañas, a autonomía, a motivación e a implicación.

T4A

Interxeracional: Conclusións (I)

Concluíndo os procesos de investigación levados a cabo ao longo das derradeiras semanas chegamos a unha serie de proposicións deducibles de todas as experiencias acadadas. Tal é así que nos serviremos dos días que restan para achegarvos as probas do que conforman un corolario do noso traballo, o cal versa sobre a transmisión interxeracional nun colectivo que mudou o rural pola cidade.

Nun primeiro termo: o éxodo profesional convertiuse en éxodo universal, de xeito que se extendeu a tódolos colectivos afectando principalemente a asalariados agrarios, os residentes de comunidades dmograficamente máis pequenas e ós xóvenes. Entre as principais causas do éxodo rural atópanse os maiores ingresos das clases urbanas, maior acceso ao consumo, maior acceso aos servizos de información, sanitarios, de ocio e principalmente de ensinanza.

O proceso industrializador e a terciarización da economía propiciou a unha desagrarización e o éxodo rural e, á súa vez, desembocou nun avellantamento do medio de orixe -o rural-, unha redución dos seus espazos comerciais e administrativos, a desaparición de transporte público, o cerre de escolas, abandono de terras de cultivo….

Na cidade o anonimato, as relacións formais e impersoais pero dependentes do status social, a heteroxeneidade da poboación, a diferenciación ea  estratificación social. Porén no rural a ocupación adicado ao sector primario, a división do traballo, o pequeno tamaño da comunidade e a súa baixa densidade, a pouca mobilidade da estratificación social.

As principias diferenzas que se atopan responden a unha ruptura ou unha brecha insalvable entre as formas de vida levadas a cabo dun medio a outro e destacamos un sistema de interacción moi diferenciado entrámbolos dous.

Interxeracional: Últimas entrevistas

Nas derradeiras fases deste traballo (que versa sobre a transmisión interxeracional baseándonos noas exemplos das familias con orixe en áreas rurais, pero asentadas no barrio das Fontiñas) puidemos descubrir o caso de Ramón e Malena, un matrimonio que vive nas Fontiñas dende fai vinte anos e onde se asentaron cos seus dous fillos.

Ramón procede dos arrebaldes da cidade, nas faldas do Pedroso, e Malena é da Estrada, pero ambos migraron á cidade por motivos de traballo cando casaron. A lugar de orixe nunca se esquece e seguen a telo moi presente, pero de forma diferente. Como dato, as festas da aldea seguen a selas propias e tódalas semanas acoden alí, pero cada un ten a súa propia visión do que foi cadansúa lugar de orixe. O soño de Ramón é “voltar á aldea cando me xubile e botar unhas ovellas, facer unha boa horta e esquecerme de todo” mentres que a Malena a vida na aldea nunca lle gustou e o único que bota de menos é á familia; a urbe concedeulle unhas oportunidades que non podería ter no rural, “ademáis se quero ir ó campo non me queda tan lonxe e non me importa ter que desplazarme en coche tódolos días ao traballo”.

Os fillos só acoden á aldea por motivos de ocio e recreación, pero non descartan a volta ós orixes dos seus pais e nun futuro vivir alí. “Temos unha casa con moito potencial e as comodidades da cidade non están tan afastadas gracias a que agora estamos mellor comunicados en tódolos sentidos”. Recoñecen que sería duro vivir como o facían daquela os seus pais ou avós, pero todo sería diferente, os tempos cambiaron e poden combinar o mellor de cada hábitat.

 S3E

Hacia el final del camino

Nuestra tarea principal, como ya hemos dado a conocer en diferentes post, consiste en la elaboración de un vídeo que sirva de careta de presentación para COGAMI. Pero esta Confederación va más allá de las seis letras que conforman su nombre y abarca a 51 asociaciones que luchan desde 1990 por los derechos de las personas con discapacitad en Galicia. En este punto aparecía nuestro mayor problema, ¿cómo poder abarcar todas esas asociaciones y reflejar todo el trabajo que hay detrás de ellas? Decidimos centrarnos en las más cercanas a Santiago y también visitamos un Centro de Recursos en Silleda, realmente lo que más nos impactó.

Ahora, con más de dos horas de grabación, debemos realizar un pequeño vídeo, de unos tres o cuatro minutos. El proceso de edición es realmente complicado pero no solo por las dificultades que tenemos a la hora de manejar el programa informático, sino porque de todos esos minutos grabados debemos escoger los más representativos, los más impactantes y los que mejor resuman la gran labor de COGAMI. Estamos muy contentos de haber colaborado con esta Confederación pero sobre todo esperamos que nuestro vídeo cumpla sus expectativas. El resultado final lo veréis (si todo sale bien y lo terminamos a tiempo) el martes 23 en la charla que las responsables del Área de Comunicacion COGAMI vendrán a dar a la Facultad. Así que desde aquí os animamos a todos a que asistáis y conozcáis un poquito más de esta gran entidad.

Freire Riveiro, Adriana

Gallego Estremera, Juan

García Botana, Lucía

González Cid, Aris

T4A

Interxeracional: Unha historia de Hermisende

Despois de dúas semanas de traballo na que nos adicamos a unha maior investigación e a ter unha primeira toma de contacto coas familias, vamos profundizando cada vez máis no tema.

Un dos casos cos que nos atopamos é dun fillo de labradores nado en Hermisende, provincia de Zamora que limita con Galicia, o galego está moi presente alí. Javier López Rodríguez de 56 años vive no barrio de Fontiñas dende 1992 e, a pesar de que en moitos momentos da súa vida vota en falta esa aldea onde se criou, non pode viaxar aló tanto coma a el lle gustase. As súas fillas naceron aquí, en Santiago, é a diferenza del, non senten esa morriña pola aldea, son unhas nenas de cidade. Javier a diferenta delas recorda a súa infancia en Hermisende, recorda os días en que se reunía toda a aldea para a festa, na que uns veciños axudaban os outros e sobretodo recorda o frío do inverno.

O sentimento de morriña se desperta en moitos dos casos en que as persoas teñen que emigrar do ámbito rural ó urbano. Probablemente, en moitos dos casos, as cidades nos ofrecen un maior ábano de recursos, saes a rúa e tes o médico relativamente cerca, cada catro pasos un bar, un supermercado, unha tenda de roupa… Sen embargo o que te pode ofrecer unha aldea é moito máis, vai máis aló do superficial, é un sentimento que levas contigo desde que naces, nunca te abandoa.

En certo modo de conclusión percibimos que se está a dar un efecto “retorno”, un éxodo urbano. Anos a tras se creía que a mellor opción estaba na cidade, que o que mellor que podían facer era emigrar cara a cidade e construír unha boa casa. Sen embargo agora parece que todo quere cambiar, esas presoas que nun momento decidiron abandoar o seu lar, están intentando cortar amarras ca cidade e volver o seu lugar de orixe, a aldea

S2E

¿Discapacitados?

Como supoño que saberedes, o noso grupo está facendo unha careta de presentación para COGAMI. Non falamos das 51 delegacións, das 17 entidades, do máis de medio centenar de empresas coas que colaboran. Falamos de persoas. Xente con nome e apelidos que cede á imaxe dunha “marca”. ¿E cal é esa marca? A discapacidade.

Parece moi duro dicilo así; pero desde logo non é discapacidade o que estamos vendo día a día. Obervamos cada semana o valor, a coraxe e sobre todo a valía de persoas anónimas que con pequenos xestos están cambiando a marxinación dun colectivo. E digo marxinación porque é certo: se non existise COGAMI a maioría deles non podería traballar, non podería formarse, estarían condeados a unha vida apartada da sociedade. Non son criaturiñas que merecen a nosa mágoa. Teñen grandes capacidades e desde logo poden desempeñar postos de traballo sen que a súa condición de discapacitados sexa impedimento.

É un tópico que no fondo todos somos iguais, somos persoas. Pero nós vivimos esa mágoa que se sinte cando vés a un home sen brazos, unha muller cega ou unha moza en cadeira de rodas. “Pobriños, mira como lles tocou vivir”. Dende logo, se de algo queremos fuxir, e da compasión, da maldita mágoa que tanto marxina. Despois da nosa experiencia, todos pensamos que hai que velo para comprendelo. Se calquera vé un home sen brazos nin pernas en seguida afloran os sentimentos negativos, o “pobriño”. Pero é que logo velo traballando nunha oficina, utilizando un ordenador como tódolos outros, encargándose do seu traballo el só, saíndo á hora do peche con tódolos demáis e montándose no seu propio coche. (Podemos xurar que isto é verdade).

¿Son historias de superación? ¿Son “superhéroes”? Non terían por qué selo. Eles mesmos amosan día a día que poden vivir felices e autosatisfeitos dunha maneira totalmente normal, non hai ningunha condición intrínseca a eles que llelo impida. Pero o que lles da máis valor é enfrentarse á visión desta sociedade, que os considera seres dalgún xeito inferiores, inválidos para tarefas normais, dependentes da axuda externa. O único que necesitan é o apoio, a oportunidade.

Pensade en qué sería calquera de nós sen a oportunidade de formación ou a opción dun traballo digno. ¿Poderíamos realizarnos como persoas ou converteríamonos en “discapacitados”?

T4A

COGAMI: Construír, optimismo, garantizar, alternativa, medrar, insertar

Nestas dúas semanas visitamos TRAMEVE, COREGAL, GES e DIXARDÍN. Antes de entrar en contacto coa xente eran iso, siglas. Ao remataren as xornadas, as siglas transformáronse en experiencias. Visitamos un centro de tratamento de vehículos, visitamos unha planta  de reciclaxe, visitamos un centro de xestión e visitamos uns xardíns preciosos levados por un persoal máis suxestivo aínda.

Todas elas son empresas que naceron a través de COGAMI ( Confederación Galega de Persoas con Discapacidade), coa que estamos traballando no noso ProT, como xa vos contamos. No noso primeiro post grupal insistimos en que coñeceríamos de primeira man as tarefas que realizan os nosos protagonistas, e así o estamos facendo. Polo momento, poderiamos resumir a nosa travesía no seguinte:

EMPREGO+PROFESIONALIDADE + COMPROMISO+ OPORTUNIDADE

Transmítennolo os empregados, as persoas con discapacidade que foron relegadas do mundo laboral por seren consideradas non aptas. COGAMI brindoulles unha oportunidade e demostran día a día que traballan de verdade. Nós estivemos alí. Vimos como Víctor manexaba perfectamente un ordenador tendo unha discapacidade de tipo físico por faltárenlle as dúas mans. Vimos como José dirixía perfectamente unha planta de reciclaxe sendo nada máis e nada menos que o seu encargado. Vimos como Alba, cunha discapacidade de tipo visual, traballaba de administrativa.

RECORDADE: se paseástedes polo Pazo da Peregrina de Bertamiráns, se mandástedes o voso coche ao desgüace ou se usástedes papel reciclado, estádesvos beneficiando do seu traballo.

Freire Riveiro, Adriana

Gallego Estremera, Juan María

García Botana, Lucía

González Cid, Aris

T4A

Interxeracional: Fontiñas, o lugar axeitado

 

Segue transmitíndose a cultura rural entre os novos habitantes da cidade?

No caso de Brais, dalgún xeito, SI.

Nos últimos días establecemos as primeiras tomas de contacto cos que serán os suxeitos “do noso experimento”.

Brais é un rapaz de 20 anos que vive en Fontiñas, mais “as súas raíces” veñen de Boimorto.

– De onde es? – De Boimorto. – E vés dende alí a estudar? – Vivo en Santiago. – Pero entón non eres de Boimorto… – Si que son!

Considerariamolo un ser ‘híbrido’ entre o rural e o urbano?

De que maneira se produce a herdanza cultural dos cidadáns procedentes da vila?

As festas de orquestra pódenlles gustar ata ao máis cosmopolita, claro que si, pero ese afán pola festa anual da vila…

Brais fala das festas de Boimorto como “as súas festas”, sen lembrarse do Apóstol, e moito menos da Ascensión.

Digamos que esa transmisión interxeracional se delegou sen cortes.

Por agora non sabemos que outros detalles do rural se lle quedaron na vida a Brais, mais xa temos certos datos de interese… Só faltan as entrevistas familiares propiamente ditas para ir descubrindo o parapeto.

Atopar a persoas de Fontiñas coas características fixadas na primeira exposición do traballo foi moito máis fácil ca do que pensabamos. Iso indica que a escolla do lugar foi axeitada e que todas as familias van ter algún tipo de ligue coa aldea por ínfimo que sexa. Só queda analizar as diferenzas, digamos, “entre os que se ilusionan cas festas da vila e ós que lles resultan indiferentes”.

COGAMI: XXIII años promoviendo la capacidad

“Nunca supe muy bien cómo puede determinarse la discapacidad. La incapacidad sí. Es una carencia. Lo que no se tiene, no se tiene. Pero la discapacidad es una limitación física o psíquica. Y no conozco a nadie que no la tenga en un grado o en otro”.

Estas son las palabras que Iñaki Gabilondo quiso expresar en su prólogo para una guía de estilo sobre discapacidad para profesionales de los medios de comunicación y es también el mensaje que intentan transmitirnos desde COGAMI.  Estas siglas se refieren a la Confederación Gallega de Personas con Discapacidad, la entidad que hemos elegido para desarrollar nuestro trabajo ProT.

Comenzamos poniéndonos en contacto con sus responsables. Tras negociar con ellas cuál sería nuestra actividad dentro de la Confederación determinamos realizar un vídeo que resuma lo qué es COGAMI y cuáles sus principales áreas de trabajo. En resumen, una especie de “careta de presentación” que sintetice su labor y su trabajo. Nuestro siguiente paso será visitar los diferentes centros de recursos con los que colabora COGAMI para la inserción laboral de sus miembros. Con esta visita pretendemos conocer de primera mano las tareas que se realizan, para así concretar qué es lo que queremos reflejar en nuestro vídeo. Nos queda todo un camino por delante y un listón muy alto que vencer pero trataremos de llevarlo con optimismo y con ilusión, pues este es el espíritu que COGAMI trata de transmitir.

Freire Riveiro, Adriana

Gallego Estremera, Juan María

García Botana, Lucía

González Cid, Aris

T4A