Igaxes3: Tráiler del documental

Con este tráiler el grupo T6C (Natalia Pablo Sánchez, Laura Placer Breijo, Paula Quintás López y Mario Prado Álvarez) queremos mostraros un adelanto del documental que saldrá a la luz en los próximos meses para conmemorar los quince años del Programa Mentor, desarrollado por la entidad IGAXES3, con la que colaboramos a lo largo del cuatrimestre. Esperamos que os guste y que os dejemos con ganas de ver el resultado final.

T6C

Comuníqueme de onde ven sendo (II)

Somos conscientes de até que punto temos dereitos civís e onde están os límites que nos marcan as relacións coas demais persoas e con nós mesmos? Os teus dereitos rematan onde comezan os meus. Os medios (de masas, comunitarios, interpersoais…) deben facerse eco desta situación e ser o instrumento que a sociedade precisa para levar a cabo os cambios sociais e económicos que a fagan avanzar.

Montamos nun bus para coñecer Roma a través dos seus habitantes. O caos que reina nas súas vidas, ás que intentan sumir nunha rutina na que centran as súas estratexias para acadar os obxectivos que marcan o seu día a día, é o que nos mostra Scola neste filme do 2005.

Un anciá senil que intenta convencer toscamente ao seu fillo de que non o ingrese nunha residencia ou a nai que perde ao fillo no medio dun mítin, son situacións comúns produto dunhas accións normais. A sociedade italiana é ben distinta de Hong Kong, onde se desenvolve a historia de desamor dos dous protagonistas. Cunhas costumes máis reacias ao libre albedrío, todo se mantén en segredo, algo nada difícil en grandes cidades coma esta ou Londres. Os personaxes pasan desapercibidos para o resto dos habitantes, que se centran nas súas vidas alleos ao que os rodea, intentando mellorar aquilo que non lles gusta de sí mesmos sen pensar moitas veces no común.

Os encontros e itinerarios, buscados ou casuais, dependen dos intereses dos interlocutores e os sentimentos e raciocinios polos que guíen a súa vida diaria tanto como das normas sociais, cívicas e legais nas que foran educadas, tan diferentes entre países.

Quintás López, Paula T6C S3D

Comuníqueme de onde ven sendo (I)

Un xornalista fracasado ten a costume de seguir ás persoas, intentando conseguir mediante este itinerario, a inspiración que o saque da ruína. En Following, Bill está “prisioneiro” do camiño que lle marcan con enganos os outros personaxes. Crése dono das accións que leva a cabo, tan só seguindo os consellos e intentando aprender de Cobb, e salta a lei para loitar por unha muller que, aparentemente, se cruzou no seu camiño. Pero en realidade resulta estar metido nunha operación maior, na que tan só é un peón totalmente prescindible.

Prescindibles son en In the mood for love os dous personaxes principais da película para as súas respectivas parellas. Cando descobren tras unha serie de casualidades produto dunha acción planificada con fíos soltos, os enganados finxen unha realidade que non é a súa. Buscan os escenarios onde estes enganos se levan a cabo e intentan interpretalos, tratando de ser donos dunha realidade que non lles corresponde.

Gente di Roma aglutina diferentes comportamentos de cada persoa: un retrato da cidade a través dos seus cidadáns. Vemos dende maneiras de enfrontarse a enfermidades como o alzheimer ata os comportamentos individuais de cada personaxe fronte a unha viaxe en autobús que acaban delegando nun ambiente común.

Tres sitios distantes onde se levan a cabo os argumentos destas películas que ben poderían terse mesturado. E fáno, a través da vida dos personaxes que está incuestionablemente influenciada polo lugar onde medraron e residen, pola comunidade que os rodea. Todos os ambientes destas películas, eso sí, poden resultar incluso opresivos para os personaxes: pouco espacio e moita xente.

Quintás López, Paula T6C S3D

IGAXES3: una gran familia

Nuestro trabajo con Igaxes3 está llegando a su fin. Tras muchas complicaciones, parece que los días de grabación se han ido acabando. Ahora, con todo el material grabado, nuestra única tarea es crear una especie de tráiler en el que recogeremos algunas de las claves de nuestro posterior documental.

Dos meses de trabajo han sido necesarios para hacernos entender cuán difícil es grabar un documental. Dos meses en los que hemos aprendido mucho más que en cualquier otro trabajo.

Igaxes3 nos ha enseñado lo que es trabajar y lo que es que las cosas no salgan siempre como uno quiere. Pero sobre todo, nos ha enseñado que el esfuerzo conlleva muchas recompensas. Además, este proyecto nos ha servido para comprender la suerte que tenemos al contar con ese apoyo incondicional: nuestra familia. Muchos no lo valoran y otros ni siquiera son conscientes de la importancia de contar con esta especie de paracaídas. Sin embargo nosotros, que hemos trabajado con jóvenes con una situación familiar complicada, lo entendemos a la perfección.

Por todo esto y a riesgo de sonar repetitivo, cabe destacar la importante labor social que realiza esta asociación a diario. El resultado de nuestro esfuerzo, se materializa no solo en un tráiler de seis minutos, sino también en la experiencia personal de cada uno.

T6C

Voluntariado: “Para poder hablar hay que saber escuchar”

Calle abajo, escondido tras dos estrechos portones, se encuentra el centro psicoeducativo y familiar del programa Vagalume, dependiente de Cáritas y las Religiosas Oblatas. Nos acercamos hasta San Roque para charlar con Ana y Lucía, psicóloga y educadora del centro respectivamente, sobre voluntariado, religión y dinámicas comunicativas. He aquí un pequeño extracto de la entrevista que les hicimos.

¿Qué es Vagalume?

 Ana.- Es un programa que concentra distintos proyectos. El nuestro es el psicofamiliar, donde las mujeres que tienen dificultades con su familia reciben apoyo. Atendemos tanto a la propia mujer como a sus hijos.

 Vosotras no sois voluntarias, pero me figuro que empezásteis siéndolo. ¿Han cambiado vuestras motivaciones con el paso del tiempo?

 Lucía.- Yo empecé a hacer voluntariado después de terminar Trabajo social, mientras no encontraba trabajo, porque era una forma de enriquecimiento propio y de poner en práctica cosas que había aprendido en la carrera. Vi en el voluntariado una manera de saber dónde me veía realmente.

Ana.- Mi experiencia fue un poco parecida. Acabé Psicología, llegué aquí como prácticas de un máster y me enganchó tanto que me quedé. Porque lo social o te quema o te engancha.

 ¿Cómo valoraríais la situación del voluntariado en Santiago de Compostela?

 Ana.- Santiago es una ciudad privilegiada en cuanto a voluntariado. En este momento hay otro perfil de voluntario pero puedo decir que siempre hubo mucho voluntariado aquí por la afluencia de universitarios.

 Vagalume es un proyecto vinculado a la Iglesia y, como tal, a la religión. ¿Qué papel juega esa relación a la hora de escoger a un voluntario y con los niños?

 Ana.- De valores, simplemente. Es independiente que un voluntario de Cáritas sea religioso o no. Y con los niños, pues respetamos que tengan otras religiones. Hay que diferenciar la labor de Cáritas, que es acción, de la de la Iglesia, que es más evangelizadora. Aquí hablamos de sexualidad y afectividad con normalidad.

 Lucía.- Cuando alguien viene aquí sabe a dónde viene, con lo cual luego no pueden sorprenderte ciertas cosas o tener una postura totalmente contraria a determinadas cosas. Es cuestión de saber dónde estás. Pero nosotros aquí no hacemos adoctrinamiento ni convertimos a la gente.

 ¿Tenéis algún tipo de estrategia comunicativa con los voluntarios?

 Ana.- La mayor parte de las dificultades que puede tener un voluntario es saber escuchar realmente, porque para poder hablar hay que saber escuchar. Diría que ésa es nuestra estrategia comunicativa.

S3D

Voluntariado: Conversas e conclusións

Ao longo destes meses, dende o S3D tivemos a sorte de entrar en contacto con multitude de voluntarios de distintas asociacións compostelás. Persoas de todo tipo e perfil, cada un coas súas motivacións e intereses persoais, que decidiron dedicar parte da súa vida ao voluntariado. Este último post grupal pretende ser un breve resumo das numerosas conversas que mantivemos con eles, núcleo central do noso traballo. Agardamos que ademais sirva de contrapunto ás opinións expostas polos invitados á Mesa Redonda que organizamos.

Carme Martínez sempre tivo inquedanzas sociais e a necesidade de sentirse útil á sociedade. “Apórtame o feito de estar en contacto con persoas de diferentes estratos sociais, de diferentes intereses, ás que lles podes axudar na medida do posible cos teus pequenos coñecementos. É unha actividade moi gratificante sobre todo en canto ao que che fai sentir moralmente”.

Juan iniciouse como voluntario mentres preparaba as oposicións para ser profesor de secundaria. Colaborar nunha ONG realizando apoio socioeducativo a menores era a oportunidade perfecta para practicar e gañar experiencia, con vistas ao seu futuro laboral. “Non me importa para nada non ter soldo, gústame poder colaborar e adquirir responsabilidades”.

Yasmina García levaba dous anos estudando enfermería, buscando algún xeito de poñer en práctica os seus coñecementos. Pero atopouse con algo que non agardaba. “Sen ningunha dúbida, é unha experiencia que vale a pena vivir e que che fai recapacitar sobre a túa propia situación, e sobre o mundo en xeral”.

Pablo estaba sen traballo e sentía a necesidade de colaborar con algunha asociación. “Buscaba unha organización con garantía de calidade e unha marca internacional”. Recoñece que comezou por altruísmo, pero os anos de experiencia, e a promoción laboral (agora é responsable de Xuventude nunha famosa ONG), axudarano a continuar. Jose tamén estaba desempregado. Acababa de rematar os seus estudos universitarios e precisaba ocuparse en algo. Decidiu que, en vez de traballar nunha empresa que nada tiña que ver co seu, prefería facerse voluntario.

Cristina estuda Filoloxía e “buscaba algo radical” que a axudase a desconectar. Cando entra ao seu posto de voluntaria esquécese de todos os problemas. Ademais, admite que é unha boa forma de formarse e practicar.

Xerardo Hermida: “Probablemente sexa por un sentimento humanitario de facer algo, non só por un mesmo senón tamén polos demais. Por outra banda, ser voluntario compénsame enormemente, apórtame máis do que ofrezo. No cambio, eu sempre gaño”.

Tan só é unha mostra das numerosas entrevistas que fixemos e as persoas coas que entramos en contacto, pero cremos que é moi significativo e revelador para entender o nosos traballo. A partir de aquí, que cada quen saque as súas propias conclusións. Grazas.

S3D

Se busca referencia: razón aquí

Nuestra casa es nuestra guarida, nuestra referencia, nuestro lugar departida y de llegada. Nuestra habitación es como un santuario y mientras escuchas los gritos de papá o mamá llamando para poner la mesa, nuestro refugio. ¿Qué pasaría si, de repente, perdiéramos esa referencia? El mundo se volvería patas arriba.

A muchos nos pasa que cuando estamos fuera de casa durante un tiempo queremos volver a nuestra cama, a nuestro salón y a sentarnos en nuestro escritorio a hacer lo que sea. Morriña. Se nos antoja difícil pensar en no tener Cama, Salón o Escritorio de toda la vida a los que acudir cuando te cansas de lo de ahí afuera.

Parece difícil, pero esto es lo que les pasa a muchos de los chicos a los que conocimos en Igaxes3. Muchos han pasado por casas, centros y pisos sin tener esa referencia, ese Algo tuyo que sabes que te va a esperar detrás de la puerta. Muchos tienen que empezar a crearse su Cama, su Salón o su Escritorio a los 18 años, cuando la mayoría de la gente lo tiene desde la cuna. No hablamos de cosas materiales, sino de experiencias, de momentos y de la sensación de tener algo a lo que acudir, por poco que parezca.

Desde Igaxes3 intentan crear un amiente familiar en cada vivienda asistida y tutelada, crear unos espacios personales que semejen lo más posible a todos estos recuerdos y elementos que marcan a cada uno. Sabemos que no son lo mismo, pero el intento merece la pena.

T6C

Voluntariado: En primeira persoa

Entramos na recta final do traballo, o que significa que debemos comezar a facer balance do que esta experiencia nos aportou a nivel persoal. Dende o noso grupo decidimos que aínda nos quedaba unha tarefa por cumprir. Pensamos que estudar a labor dos voluntarios en Compostela, buscando extraer conclusións sobre as súas motivacións e recompensas, non tería moito sentido se  nós mesmos non intentábamos poñernos na súa pel. E así o fixemos. Todos nós comezamos esta semana a colaborar con algunha das organizacións coas que entramos en contacto:

Paula Quintás acudiu ao Espazo de Búsqueda Activa de Emprego da Cruz Vermella. Este programa pretende botar unha man a aqueles desempregados que xa non reciben axudas de ningún tipo, aínda que calquera pode acudir a consultar posibles empregos na cidade ou en outros puntos de Galicia. Os voluntarios recollen un perfil persoal e laboral dos implicados e axúdanlles a consultar as ofertas en Internet e nos folletos que cada semana elaboran. Ademais, os usuarios teñen á súa disposición un teléfono dende o que chamar para solicitar posibles entrevistas.

Jesús Silva colaborou no Centro de Mediación Social, dependente tamén da Cruz Vermella, onde traballou con menores facendo apoio socioeducativo. Os rapaces, na súa maioría inmigrantes, asisten ao centro para realizar as tarefas escolares e socializar con outros menores. Os usuarios adquiren un certo nivel de compromiso, establecendo as tarefas que deben realizar en cada sesión. A labor dos voluntarios e axudarlles en todo o posible, fomentar a relación entre eles e asegurarse de que cumpren os obxectivos que eles mesmos se marcan.

Andrea Viaño e Paula Rodríguez acudiron ao centro Vierio, vinculado a Cáritas, onde se atende e axuda a persoas sen fogar. Alí axudaron aos voluntarios a organizar unha sesión de cine fórum, e observaron algún dos talleres que os usuarios levan a cabo (como traballos con coiro que despois comercializan).

A próxima semana realizaremos un segundo achegamento a estas actividades co obxectivo de plasmalo despois nos post e memorias individuais.

S3D

VOLUNTARIADO: Saltando obstáculos

Cuando empezamos este proyecto pensábamos que sería sencillo acercarnos a la figura del voluntario como persona. Pero, como en casi todo, hemos tropezado con una barrera difícil de sortear: las instituciones. Al margen del inevitable discurso propagandístico, los responsables de voluntariado de Unicef, Cáritas y Cruz Roja nos han expuesto sendas dificultades para colaborar con ellos, lo cual ha limitado nuestras expectativas iniciales y retrasado nuestra dinámica de trabajo. No podemos grabar con cámara de vídeo ni tenemos acceso a muchas actividades; pero, sin duda, el principal (e inesperado) problema que nos condiciona es el excedente de voluntarios.

En Unicef agradecieron nuestra disposición, pero no podemos colaborar con ellos por la falta de proyectos a nivel local y el crecimiento constante de la demanda de voluntarios. Nos centramos en Cruz Roja y Cáritas, donde parece que finalmente podremos recoger testimonios de voluntarios y experimentar por nosotros mismos lo que significa serlo. Hay pocos programas de ayuda en los que podemos participar (por el excedente de personal y la limitación temporal que tenemos), pero al menos hemos conseguido algo.

Dos de nosotros (Andrea Viaño y Paula Rodríguez) acudiremos  al Centro Vieiro, vinculado a Cáritas, donde se atiende y ayuda a personas sin hogar. También, si finalmente nos lo permiten, conoceremos el lado humano de quienes trabajan en la Cocina Económica. Los otros dos miembros del grupo (Paula Quintás y Jesús Silva) participarán en distintas actividades organizadas por Cruz Roja: El Centro de Mediación Social, donde trabajarán con menores haciendo apoyo socioeducativo, y el Espacio de Búsqueda Activa de Empleo. Cuatro actividades distintas, con un alto grado de sensibilidad, que conoceremos durante las próximas dos semanas e intentaremos plasmar después en nuestras memorias personales.

Esperemos que esta haya sido la última barrera a superar, y que nuestro trabajo con las distintas organizaciones pueda ser provechoso para ambas partes.

S3D

Claqueta e… ¡ACCIÓN!

Unha semana máis, o noso grupo de ProT queremos compartir convosco a nosa experiencia na gravación do documental para a entidade IGAXES3. Este venres 15 de marzo, o destino elixido para continuar a nosa tarefa de filmación foi A Coruña. Porén, como bos madrugadores que somos, quedamos a primeira hora da mañá para realizar uns cantos planos recurso en Santiago de Compostela.

Lugares emblemáticos da capital galega como a Praza do Obradoiro ou a Alameda foron os seleccionados para tal misión. Unha vez realizado isto, puxemos rumbo á Coruña para continuar un longo día de rodaxe. Ás doce en punto da mañá chegamos ao Polígono de Pocomaco, onde se atopa o Centro Mans, e onde nos esperaba a nosa primeira protagonista da curtametraxe, Jessica.

Jessica é unha rapaza de dezanove anos -cumpridos este mesmo venres- que vive nunha das vivendas tuteladas que xestiona IGAXES3. Polas mañás, realiza prácticas como limpadora no mencionado centro, polo que a acompañamos durante algunhas das súas tarefas, para mostrar o seu traballo no noso documental.

Xa pola tarde, dirixímonos á vivenda tutelada onde nos atopamos de novo con Jessi e con algunhas das súas compañeiras de piso, xunto coas dúas educadoras do mesmo.

Alí, de xeito máis relaxado coñecemos a unha Jessi moito máis faladora, que nos ensinou a súa habitación e coa que gravamos outras tomas do seu día a día.

Logo coñecemos tamén á referente de Jessi, Irene, periodista, actualmente traballando nunha axencia de prensa. Con elas dúas saímos a rúa para filmar un encontro ao longo do paseo marítimo e, máis tarde, dirixímonos á casa de Irene para realizarlle unha pequena entrevista.

Xa para finalizar, regresamos á vivenda tutelada onde entrevistamos a unha das educadoras que nos contou a súa labor na casa. Con isto terminamos unha longa xornada de rodaxe, arredor das nove chegamos de volta a Santiago, cansados pero cunha gran experiencia ás costas. A próxima semana máis e mellor.

ProT6C

Voluntariado: «El voluntariado es un feedback»

 María Suárez es coordinadora de voluntariado en Cruz Roja. Nos recibe en su despacho y, siempre sonriendo, contesta a todas nuestras preguntas.

¿Cuál es la situación de vuestra entidad? ¿Tenéis falta de voluntarios?

La verdad es que tenemos execedente. En esta época de crisis a la gente no le llega el presupuesto económico para formarse, y una de las maneras de hacer algo y aprender es el voluntariado. Contamos con 270 personas voluntarias que vienen como mínimo a hacer actividades una vez por semana.

¿No tenéis miedo de que esta gente se apunte solo por interés personal?

Para evitar eso nosotros hacemos una entrevista personal a cada uno de los solicitantes. Si no quedamos convencidos con la primera hacemos una segunda. Hay mucho voluntario cursillista y no siempre admitimos a la gente.

¿Nos podrías contar tu experiencia y las motivaciones que te llevaron a hacerte voluntaria?

Yo pertenezco a una familia donde los valores solidarios son importantes. Antes que yo, mi madre fue voluntaria. Las referencias eran muy buenas y en cuanto cumplí los 18 años decidí venir a Cruz Roja para prestarme a lo que hiciera falta. Hice un poco de todo en cada uno de los programas. Cuando yo llegué había pocas cosas, pero se han ido ampliando con los años.

¿Han cambiado tus motivaciones?

Yo creo que el voluntariado es un feedback. En el fondo siempre tiene que haber un interés altruista; pero también soy consciente de que al mismo tiempo obtengo una gratificación personal.

¿Cómo ves la situación del voluntariado en Santiago?

En general las actividades están muy bien cubiertas y hay grupos de voluntarios que funcionan estupendamente. A grandes rasgos, me siento muy contenta de la labor que cada uno hace y no nos cansamos de dar las gracias a los voluntarios, porque son el pilar fundamental. Yo creo que la situación está muy bien.

S3D

IGAXES: PALMADA E… RODANDO!

 Chegamos a recoller o material cuns minutos de retraso: dúas cámaras fotográficas Canon 1100D, dous trípodes, un fostex, un equipo de iluminación, unha pértiga e un micrófono de garavata. Boa falta facemos os catro para cargar con todo, mais semella máis lixeiro en vistas ao comezo da gravación do documental que levamos semanas preparando. Xa vai sendo horas de deixar de lado os papeis e os guións aproximados e ir ao gran: ás persoas, ás imaxes, ás voces, ás experiencias… vai sendo hora de comezar a ensaiar a vida.

Son as dez da mañá aproximadamente cando chegamos á sede de Igaxes en Santiago de Compostela. Por sorte, viñemos en coche: Pedro, responsable de comunicación da entidade, tróuxonos dende a facultade até ela. É el tamén o que ten concertadas as entrevistas co coordinador do Programa Mentor (Fran) e co director (Carlos R.) e Presidende (Luís B.) da entidade.

Atopámonos cun edificio grande, que segue a mesma estrutura da vivenda tutelada que se encontra a apenas cinco pasos. A modo de recibimento, obtemos sorrisos, bicos, apretóns de mans e varias bromas. A mañá promete. E o prometido é débeda.

Tras varias probas de cámara, iluminación que escasea e que resulta excesiva, algún que outro mareo que deixou sentada a unha compañeira, tarxetas que gravan con moi boa calidade pero cuxo tempo memorizando é máis ben escaso, fostex dos que nunca escoitaramos falar pero que que quedan coas nosas voces e as dos demais á perfección, unha curta camiñata para gravar exteriores e, sobre todo, moitas risas, concluímos o día con tres grandes entrevistas e unha primeira impresión inmellorable.

Hoxe a nosa mañá remata ás 15:00, mais o tempo pasou tan rápido que a tarde parece estar moi lonxe.

ProT6C

Voluntariado: en que consistirá o noso traballo

Ao longo da semana, fomos publicando unha serie de post onde ibamos explicando as nosas primeiras impresións sobre os voluntarios que colaboran coas organizacións benéficas. A pregunta que máis ou menos tentamos de responder co noso traballo é cales son as motivacións que van arraigadas ao traballo dos voluntarios, poñernos na súa pel e ver que hai detrás do seu traballo.

Para iso, ímosnos a valer das opinións e das testemuñas que esas pesoas nos van a aportar ao longo do noso percorrido por diferentes asociacións. Cremos que este punto vai ser o que aporte interés ao traballo, xa que, ao contrario que os demais, afondaremos na figura persoal dos voluntarios, deixando máis de lado os intereses da propia organización. Intentaremos presentar as motivacións que os voluntarios teñen á hora de elixir a organización coa que van a colaborar, ao igual que os obxectivos que queren conseguir co seu traballo.

Por último, gustaríanos dotar ao traballo do voluntario dunha nova perspectiva, darlle un novo enfoque que non quede escurecido polas motivacións da organización. Queremos recalcar tamén o papel invisible que os voluntarios teñen na sociedade actual, moitas veces o seu traballo queda empañado polas dúbidas que a xente profesa de cara á organización coa que traballan. Esperamos aportar visibilidade a un traballo tan poucas veces recoñecido, pero tan necesario para a sociedade na que vivimos.

S3D