Arquivo do blog

Itínera I: Historias da mente

Aquí vos deixamos, o grupo T7A, este documental sobre o punto de vista que teñen os expertos respecto á situación actual no referido aos enfermos mentais, os psiquiátricos, e as asociacións de voluntariado, como Itínera, que traballa prestando a súa axuda a toda esta xente afectada por algunha enfermidade mental.

Esperamos que vos guste e, sobre todo, que vos faga reflexionar sobre este mundo esquecido.

La herencia de la romanización

Roma nos ofrece un territorio amplísimo en el que convergen diferentes vidas cuyos cursos se entremezclan para crear un itinerario común que es la interactuación de una comunidad que se erige como un mapa de culturas, edades y sexos.

Los procesos comunicativos que se exponen en el film de Scola son múltiples y diversos. Nos muestra la heterogeneidad de una sociedad que ha ido mudando a lo largo de los siglos. El más grande de los imperios, que se afanaba en hacer suyo todo territorio del que tenía contancia, arrebataba  la identidad de los pueblos de los que se adueñaba. Este proceso unificador, aún sigue patente hoy en una ciudad que se nutre de distintas tradiciones, de voces que claman por ser reconocidas romanas de facto.

Desde el camarero que esconde su racismo bajo tácticas totalmente reprobables y pretendidamente educadas para evitar que un hombre negro use su baño hasta el periodista que enumera los defectos de aquellos que rechazan lo que consideran que no es puramente romano. No obstante, la ciudad se mueve y crece gracias a esos habitantes que lo son por derecho.

Observamos también el silencio por vergüenza, el de un trabajador que huye, que escoge un itinerario que lo aleja de la verdad bien por miedo a la reacción de su mujer, bien por desidia.

Así mismo, se ponen de manifiesto otros tipos de incomunicación. Aquella que se produce por la pérdida de la memoria, como es el caso de la abuela y su nieta. La del hombre que ansía crear vínculos pero solamente consigue oír las imaginarias voces de los muertos que pueblan l campo santo. Detalle a tener en cuenta en este último supuesto son los esfuerzos de éste por relacionarse con la conductora del autobús, que rechaza tajante tal acercamiento. Promoviendo ese aislamiento.

Por la contra,  hallamos también actitudes inclusivas, que promocionan el bienestar y la destrucción de barreras raciales, sexuales, etc. Así pues, observamos como dos cuñadas de distinta etnias, discuten un tema amoroso; la de un hombre enamorado de su “mujer” con la que se ha casado para que a ésta le concediesen la nacionalidad; la de una madre soltera que se vuelca en su hijo, al que casi pierde entre la multitud de una huelga; o esa evocadora imagen del final que nos muestra dos estratos sociales opuestos que se juntan en el medio de la noche.

Existen contraposiciones, pero sobre todo puntos en común por los que se debe de abogar. Las diferencias las crea el ser humano. Los dominios no son de quien los ha fundado sino de quienes contribuyen a mantenerlos. Ni el más romano de los romanos lo es si no respeta y lucha por su país. Por ende, no es romano aquel que no acepta por igual a todos sus hermanos romanos.

Rodríguez Pazos, Roberto S3B T7A

Sentimientos censurados

“In the mood for love” nos presenta un ambiente opresivo donde la época limita las posibilidades comunicativas de sus protagonistas que se hallan sumidos en la más profunda de las soledades.

Dos personas marcadas por la traición, por el engaño de sus respectivas parejas que sin pudor los convierten en víctimas de un aislamiento macabro que ni la profusa población del país y los numerosos vecinos del bloque consiguen aplacar.

Es en ese momento, en el que ambos descubren que se topan en una situación similar y común, cuando sus vidas se entrecruzan. Sabedores de las mentiras de sus respectivos cónyuges, intentan por todos los medios persuadirse para evitar romper el vínculo que los une con los perpetradores de tal embuste. No obstante, sus corazones se abren sin previo aviso.

El silencio es la tónica general de su proceso comunicativo. Los itinerarios que siguen, simplemente buscan rehuir las habladurías. La pared que los separa se afana en frenar la pasión que habita en ellos.

Los gestos, las miradas, todo los dirige hacia una dirección. Pero dueños de sus vidas, ambos guardan diferentes posturas. Ella, sabe de la imperiosa dependencia que siente por su nuevo amor, del alivio que le causa su compañía. Él es más impulsivo y se atreve a dar un paso adelante, ofreciéndole escapar e iniciar una vida juntos.

Ambos son conocedores de que existe un lazo extremadamente fuerte que los une, que los mantiene en vilo. Son conocedores de cuánto y cómo se necesitan. La relación que han construido los acompañará allá donde vayan, pues el recuerdo no expira.

Y es que existen procesos comunicativos que no son fáciles de desmontar. Las relaciones que, como la que expone la película, se edifican sobre una base sólida.

Así mismo, podemos discernir cómo son de azarosas las creaciones de vínculos y la fusión de itinerarios.  Algo que, sin lugar a dudas, queda patente en este film.

 Rodríguez Pazos, Roberto S3B T7A

Isto é todo, amigos!

Este post chega un pouco tarde. Realmente, non queda moito máis para contar do noso proxecto. As actividades están feitas, a memoria tamén e só fica dar media volta para pechar definitivamente a porta do S3B.

Agora, ademáis dos documentos recabados e producidos, só nos queda a experiencia. Comprendimos máis as dinámicas de exclusión, desenganamos un pouco sobre os propios preconceitos que tiñamos artellados arredor da drogadicción e, por último, aprendimos un pouco máis sobre o común, sobre traballar en común. E isto aplícase tanto aos organismos dos que botamos man para o proxecto como ao propio traballo xa que, como a maioría de vós saberedes, coordinar a varias persoas nunca é fácil. Precísase man esquerda e implicación por parte de todos os membros.

Nesta última semana cada un de nós andivo a recolectar neste blogue as súas aportacións. Dentro de nada, a coordinadora enviará as memorias individuais de cada un ao profesor, para que este poida xulgar.

Só queda pois, pechar este capítulo co rogo dunha avaliación xusta e positiva. Constructiva e comprensiva.

E, a vós, aos poucos que vos aventurástedes a abrir os nosos breves reportes quincenais e lernos…

Moitísimas grazas pola atención prestada!!

S3B

Cuestión de voluntad

Me gustaría comenzar este post, con el que cierro el ciclo de aportaciones individuales al blog “Común e Persoal” , expresando cuán valioso ha sido para mí poder ser partícipe de iniciativas que verdaderamente me han permitido a conocer la otra cara del mundo, aquella donde la gente decide, deliberadamente, dedicarse a aquellas personas que más ayuda y atención  necesitan.

A lo largo de estos meses he conocido, no solo personalmente sino también a través de mis compañeros,  a seres humanos encomiables, que albergan en sí mismos la esencia de la palabra humanidad en su acepción más solidaria. No hablo solamente de los voluntarios, sino también de aquellos profesionales que se valen de su posición para facilitar la vida a esos colectivos a los que en muchas ocasiones les han dado la espalda.

Muchos son el ejemplo de cómo los estigmas se tornan delebles tan pronto como decidimos arrancarnos la venda de hipocresía que, como miembros de una sociedad exclusiva, hemos consentido que nos cegase por tanto tiempo, impidiéndonos contemplar la auténtica realidad. Una realidad en la que girar la cabeza es una rutina, prejuzgar un pasatiempo y disfrazar o callar la verdad, una virtud.

Es por eso por lo que las acciones desinteresadas, las que ciertamente lo son,  merecen ser aplaudidas. Y es que si no nos hacemos eco de lo positivo,  lo común y corriente será tomado como la única opción, será asimilado como lo que no es, lo normal.

Así pues, con este pequeño texto quiero resaltar lo extraordinario de la generosidad y magnificencia de todas aquellas personas que, con sus gestos desprendidos, lucha por erradicar esa tergiversada imagen de falsa estabilidad.

 Rodríguez Pazos, Roberto  T7A S3B

ITÍNERA I: ÍTACA

Finalmente, imos camiñando decididos pola recta final do proxecto. O noso obxectivo principal -a creación dun testimonio audiovisual- está xa case rematado, a falta duns pequenos retoques na edición. Pronto poderedes velo.

Hai que dicir que traballar nisto non foi sempre fácil. Para comezar, caímos na conta -como parvos- de que gravar a doentes non ía ser coller a cámara e xa. A maioría eran reticentes a identificarse en público como persoas afectadas por algún trastorno mental. Para os restantes -internos no hospital psiquiátrico, por exemplo- precisabamos un permiso especial.

Por suposto, solicitámolo no gabinete de comunicación correspondente e… aínda hoxe continuamos a agardar unha resposta.

Porén, isto non nos desanimou. Logo dunha enriquecedora experiencia nun Curso de Formación para o Voluntariado en Saúde Mental (organizado por Itínera), mudamos levemente o foco do traballo. Crimos que resultaba moito máis operativo e interesante enfocar o audiovisual cara a propia rede que sostén ás persoas usuarias de Itínera.

A cousa non saíu mal de todo. Gravamos as declaracións de Luis Vázquez -psiquiatra do antigo psiquiátrico “Los Abetos”-, Maika Viz -traballadora social do hospital psiquiátrico de Conxo-, Carlos Martínez -psicólogo e coordinador de Itínera-, Esperanza Sánchez -enfermeira na unidade de Coidados Continuos do hospital psiquiátrico de Conxo-, etc.

En contra do que poida parecer, non deixamos de lado o inmenso labor do voluntariado na rehabilitación social dos doentes. Gravamos tamén as actividades desenvoltas por Itínera e aos propios voluntarios. Sen a súa labor e experiencia nada do temos feito gardaría sentido.

Pretendemos, pois, que isto sirva como pequeno resumo do traballo realizado. Resulta obvio que é imposible recoller neste curto número de caracteres todo o que sacamos de vivir esta experiencia. Seguramente a propia peza audiovisual se quede escasa. Aínda así, esperamos que vos sirva para atisbar unha pequena esencia do que significou para cada un de nós ver, ,vivir, sentir nas nosas propias carnes, esta denostada, marxinada, esquencida realidade.

T7A

Drogadicción: memoria

Estes últimos días foron algo abafantes. Mudamos de actividade ao ver que ía ser inoperativo realizar unha exposición o día 30. Estamos dándolle os últimos retoques ao glosario sobre drogadicción -a actividade pola que trocamos a exposición-. Nestes días, tamén entrevistamos  Carmen Avedaño -presidenta e coordinadora da Fundación Érguete-Integración-. Recollimos as súas palabras e pronto poderedes ver as súas declaracións neste blogue.

Por outro lado, seguimos ás voltas coa memoria. Require certo traballo botar a vista atrás para recoller todo o sembrado ao longo deste cuatrimestre. Aínda así, sempre é algo necesario.

No anterior post grupal facíase alusión á relación de Marcial Dorado co actual presidente da Xunta de Galicia, Alberto Núñez Feijóo. O político aseguraba que iso pasara hai moito tempo, e que non sabía que estaba a tratar cun narcotraficante. Ou, o que é mellor, que daquela non estaba inmerso nesas actividades criminais.

Lonxe de cuestionar ou non a veracidade das súas palabras, o que queremos remarcar é a necesidade de non esquecer. Non esquecer nunca o perigo das drogas, non esquecer nunca quen é Marcial Dorado, quen son os culpabeis da xeración perdida dos 80. Lembrar, lembrar sempre todo o que se pode perder cun simple momento de falta de control.

S3B

ITÍNERA I: Un hasta luego, que no un adiós.

Nuestra aventura descubriendo los entresijos del Hospital de Conxo y la labor de todo el personal del mismo centro, así como la actividad de la asociación Itínera ha llegado hoy a su término. Como colofón final, hemos asistido a una de las múltiples alternativas que desde Itínera ofrecen tanto a internos como a pacientes externos del lugar.  El entretenimiento de los viernes, el fútbol. Allí se reúnen decenas personas para compartir una tarde de diversión, compañerismo y amor por el deporte.

Los entrenamientos comienzan con un exigente calentamiento, precedido de  una serie de ejercicios que ponen en marcha a estos jugadores amateur. Su empeño y sus ganas hacen que valga la pena incluso aguantar chaparrones. Y es que nada frena el afán por entretenerse que mueve a  este grupo que se toma la actividad con  seriedad, sin olvidar que el objetivo principal es disfrutar, ponerse en forma y compartir una magnífica velada con sus compañeros.

Finalmente, organizan un pequeño partido en el que sacan a relucir sus mejores tácticas. Las risas ensombrecen la técnica y la competitividad. Lo que resta es el momento. Unos instantes de gozoso desahogo y distracción que cumplen con  el ideario, la meta del programa, que no es otra sino facilitar la integración de los dolientes.

Día 4 (10)

Día 4 (9)

Día 4 (7)

Como grupo, nos sentimos muy agradecidos por el trato recibido durante estos últimos meses por parte de estas instituciones. Gracias a la libertad con la que hemos podido obrar, hemos sido capaces observar de un modo completamente distinto y desde “el otro lado” cómo viven  las personas con problemas psicológicos y cuál es la actuación y visión de aquellos que tratan directamente con ellos.

Un sano ejercicio que nos ha permitido borrar estigmas vinculados al tema y, tristemente, muy enraizados en la sociedad actual.

T7A

Drogadicción: os amigos da droga

O pasado luns saían á luz unhas fotos do presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, acompañado do contrabandista Marcial Dorado durante os anos 90. A resposta cidadá non se fixo esperar e ao enfado e descontento xerado temos que engadir a petición da oposición de que Feijóo abandonase a presidencia. Unha das principais voces que quixeron recoller os medios de comunicación foi á da presidenta da Asociación Érguete, Carmen Avendaño. Carmen, á quen teremos oportunidade de entrevistar para o noso traballo de TS, leva toda unha vida loitando contra o narcotráfico, polo tanto ninguén mellor que ela para dar a súa opinión.

Aínda que Carmen declarou en varias entrevistas que non ten por que dudar da palabra de Feijóo ao este afirmar que non coñecía as actividades de Dorado, deixa ben claro que en Galicia no ano 87 todos sabían donde procedía o patrimonio de Dorado, a quen denunciou ela mesma ata en tres ocasións.

Isto lévanos a reflexionar que ao inmenso problema da drogadicción súmaselle outro non menos importante, o tipo de relación que existe entre a clase política e os narcotraficantes. Érguete ou Proxecto Home empregan todas as súas forzas para recompor a vida de todos aqueles que caeron nas drogas e na prevención de futuros casos. Mais para que todos os esforzos sexan efectivos precísase contar co apoio dos gobernantes, que moitas veces non sabemos claramente de que bando están. Como declarou Carme “hai que ter coidado con quen se fotografía un”.

Imos pornos en contacto con Carme Avedaño para realizarlle unha entrevista sobre todos estes temas e que vos deixaremos nun post para que poidades acudir a ela.

S3B

ITÍNERA I: TESTIMONIOS

Estas últimas semanas, gravamos o testimonio de Carlos Martínez -o coordinador de Itínera e o noso principal guía neste proxecto- e achegámonos ata o mesmo Hospital Psiquiátrico de Conxo para falar con algunhas das traballadoras do centro. Concretamente, con dúas das enfermeiras e con Maika Viz, a traballadora social da Unidade de Rehabilitación e o noso contacto dentro do hospital.

A experiencia, certamente, foi enriquecedora. Por primeira vez puidemos entrar no hospital psiquiátrico, e quedamos verdadeiramente abraiados. Esperanza Sánchez Fernández, enfermeira do Equipo de Continuidade de Coidados, falounos do trato dispensado aos pacientes, da verdadeira loita do persoal sanitario para acadar o nivel de funcionamento do centro, e da crise que se está a sufrir actualmente. Polo seu lado, e na aula-escola (agora xa abandonada) do hospital, Maika Viz narrounos a historia do centro dende que abriu as súas portas, hai xa máis de un século.

Pola súa parte, Carlos Martínez mostrou a outra cara da realidade falando da paradóxica boa situación que está a gozar Itínera actualmente. Moitos dos voluntarios que agoran acoden en masa á asociación son profesionais que, ao ficar en paro, decidiron botar unha man no campo no que están xa especializados.

Ademáis disto, e fora da realización do documental, atopamos a asociación pro-saúde mental da Creba, formada por profesionais e familiares de afectados por doenzas mentais. Esta asociación, que conta xa case con dúas décadas de andaina, adícase sobre todo ao apoio e orientación aos afectados por algún tipo de trastorno mental e máis aos seus familiares. O gratificante desta descuberta foi que veñen de estrear este mesmo ano un documental: Con Etiqueta. O documento audiovisual aborda nunha parte exactamente o que nós queremos contar no noso pequeno proxecto. Isto é, a perspectiva dos profesionais fronte ás persoas con algún tipo de doenza mental.

A próxima semana visionaremos o documental e barallaremos a posibilidade de contactar coa asociación. Ademáis disto, seguiremos coa gravación. Desta volta, gravaremos o testimonio dos voluntarios e mesmo algunhas actividades dos usuarios de Itínera.

T7A

Drogadicción: todos dentro

O outro día, por fin puidemos entrevistar a Purificación García e Pilar Sabio, educadoras na UMAD (Unidade Municipal de Asistencia á Drogodependencia). Tras a longa conversa mantida, e a pesares de saír con moi boas vibracións e colmados de informacións e novos materiais, fixámonos nun punto negativo.

Realmente, obsérvase unha franca carencia -cada vez máis fonda por mor dos recortes- no tratamento das persoas que acuden á UMAD. A tendencia é a centrarse no “problema” en cuestión (a adicción, os problemas legais,…) deixando de lado outros avatares complementarios ao mesmo -que poden ser incluso causas ou consecuencias do mesmo-.

Con todo, o que máis nos sorprendeu foi a versatilidade coa que se desenvolven no seu traballo. Pilar e Puri levan traballando dende hai décadas no centro, e coñecen todos os segmentos de poboación que alí acuden. Dende os supervivintes á vaga de drogadiccións dos anos oitenta, ata os mozos do botellón, pasando por un amplo abano de persoas.

Un bo exemplo disto son as actividades realizadas en conxunto co Secretariado Xitano, abarcando ese segmento de poboación cigana co que tanto lles custaba contactar. Froito desta experiencia -difícil e fermosa, así a definen-, naceron varios documentos audiovisuais cos que contamos. Actuacións, curtametraxes e demais que esperamos poder usar para as reseñas programadas.

Polo demais, imos pornos xa en contacto con Carme Avedaño para unha entrevista, completando así o ciclo das tres entrevistas propostas. 

Itínera I: la solidaridad no sale rentable.

Galicia vacía los psiquiátricos y lleva a los enfermos a geriátricos”

Bajo este titular, el periódico El País abría la sección de “sociedad”, hace tan solo unos meses.

En un contexto de crisis económica – y social –, los hospitales psiquiátricos se han sumado a la larga lista de perjudicados. Pero tras estos hospitales, no hay solo papeles, dinero, cuentas y números; hay vidas.

En el curso de voluntariado de Itínera, celebrado el pasado mes, los representantes de las diversas asociaciones más importantes se reunieron con el fin de debatir uno de los asuntos de más relevancia de los últimos tiempos: la falta de recursos.

IMG_5392

Carlos Martínez, coordinador de Itínera, hace hincapié en la necesidad de un cambio de mentalidad, preocuparse más por la gestión, y reformar la estructura para mejorar el servicio.

Por su parte, Ignacio Valverde, representante de la asociación Xaruma, apuesta por la especialización y el intercambio de experiencias y actividades entre asociaciones.

Olga Iglesias, de Fonte da Virxe, hace referencia al asunto que trataba la noticia de El País, al denunciar la mala gestión y la despreocupación por parte del Sergas: “existe una mala gestión de los políticos, incluso hasta el punto de mandar a los enfermos a residencias. Las familias son las grandes afectadas: los enfermos ingresan en el hospital cuando la familia ya no puede más. La Administración pasa literalmente de estos enfermos”.

Por último, el presidente de FEAFES (Familiares y Personas con Enfermedad Mental), aporta un punto de vista más social, humano, al añadir que se debe luchar por la posibilidad de que alguien con trastorno psíquico pueda ser un ciudadano más, y ser feliz. Remata diciendo que vivimos en un estigma, y aboga por luchar contra la exclusión social que actualmente padecen.

Durante este último mes, hemos asistido a cursos, nos hemos documentado exhaustivamente, y hemos entrevistado a expertos en psiquiatría y representantes de Itínera y el Hospital Psiquiátrico de Conxo. Hemos encontrado historias, anécdotas, información prácticamente desconocida para todos aquellos que se quedan con las primeras planas de los periódicos, hemos encontrado esperanza, empatía y mucha solidaridad. Pero hay un denominador común que se repite constantemente, y es la falta de ayudas.

Somos conscientes de que, actualmente, apenas existen asociaciones, entidades o servicios que cuenten con la suficiente ayuda para mantener un mínimo de estabilidad necesaria para continuar adelante. Pero, ¿hasta qué punto podemos dejar que la falta de recursos repercuta en estas entidades? Recordad que estamos hablando de vidas. Vidas que dependen de la ayuda de estas asociaciones.

T7A

Drogadicción: a rede de apoio

Trala palestra de Carme Avedaño -portavoz de “Nais contra as drogas”-, esta semana afondamos máis na importancia do apoio aos drogodependentes, sobre todo nos círculos máis familiares. Así, visionamos o filme “Heroínas”, que narra unha historia que todos coñecemos: a da vaga de droga dos anos 80 que arrasou en Galicia a toda unha xeración de xente nova.

O fío argumental conta a dura loita que unha nai ten que afrontar para axudar ao seu fillo drogadicto e mostra tamén a importancia das redes de apoio para estes doentes. No filme móstranse algunhas, como as creadas polas nais dos afectados ou daqueles centros de desintoxicacións.

Por outra banda, nós na vida real acudimos a unha reunión con persoas que fan posible que esta rede funcione e lles impida aos drogodependentes seguir caendo nesa espiral nociva das drogas. Achégamonos á UMAD (Unidade Municipal de Atención á Drogodependencia) para visitar a Purificación, a responsable dos asuntos legais, e a Pilar Sabio, traballadora social. Tras conversar co persoal do lugar, concertamos unha reunión para unha posterior entrevista. Deste xeito, gardaríamos os seus testimoniso para o proxecto.

Barallamos a posibilidade de achegarnos á sede de Proxecto Home en Santiago de Compostela, mais é unha cuestión que fica aínda no aire. Aparte disto, preparamos xa unha remesa de arquivos audiovisuais e documentais que utilizar para enriquecer máis o noso proxecto.

S3B

ITÍNERA I: UNHA FORMA DE ACHEGARSE A UN MESMO

A nosa mente é unha reconstrucción en pequeno do que é a nosa vida. Por iso, co noso traballo en Itínera queremos achegarnos a estas persoas que sofren algún trastorno psíquico para reconstruír o seu mundo.

No noso grupo vamos a elaborar unha minireportaxe incidindo nos problemas aos que teñen que enfrontarse os usuarios con enfermidades mentais; veremos unha visión personalizada do problema e contaremos con algúns expertos que nos axudarán a visualizar mellor esta realidade. Mañá mesmo temos concertada unha entrevista con Luís Vázquez, este licenciado en Medicina especializouse na rama de psiquiatría  e traballou durante doce anos no Centro Psiquiátrico de A Coruña. Para complementar isto, o martes tamén visitaremos a Maika Viz, traballadora social no Hospital Psiquiátrico de Conxo.

Tamén asistimos durante a fin de semana pasada á primeira xornada do Curso de Voluntariado que leva a cabo a Asociación Itínera e que se realiza na Facultade de Matemáticas da USC. Finalizaremos esta actividade mañá onde se tratarán temas como o reto do emprego para persoas con enfermidades mentais ou os efectos da institucionalización sobre os doentes, entre outros. Se alguén quere acercarse a escoitar estas charlas pode facelo sen ningún problema xa que son conferencias en aberto.

Xa temos algunhas actividades planeadas cos usuarios de Itínera, entre as cales atópase pasar un día en Merza onde teremos a oportunidade de acercarnos a eles mentras facemos sendeirismo ou desfrutamos dun picnic. Esperamos que o noso próximo post conte con fotografías do noso traballo para que vexades a gran forza de superación que poseen estas persoas e o apoio imprescindible que lles ofrece Itínera.

T7A

Drogadicción: España, o maior consumidor de droga de toda Europa

Entre os españois, a porcentaxe de persoas «enganchadas» ás drogas case duplica a media da UE. Especialmente en Galicia, a drogodependencia é unha das principais problemáticas que afecta á mocidade actual. Por todo isto, queremos resaltar o profundo interese que albergamos cara este tema e cara os seus efectos e recepción por parte da sociedade.

No noso traballo de seminario tentaremos afondar na temática da drogodependencia e, máis concretamente, na súa superación e na reinserción social posterior. Para levar a cabo o dito, contamos coa colaboración confirmada dos traballadores da UMAD (Unidades Municipal de Asistencia á Drogodependencia) e co posible apoio do Proxecto Home. Ademais do anterior, tamén rescataremos experiencias persoais de drogodependestes e exdrogodependentes que nos axuden a comprender mellor as dificultades que afrontan no seu día a día.

En canto ás accións xa emprendidas polo grupo, este martes asistimos a un Diálogo con Carmen Avendaño na Casa da Cultura e Solidariedade de Santiago de Compostela. Carmen Avendaño é a portavoz de «Nais contra a Droga», a cara visible dunha experiencia de loita contra o narcotráfico na Galicia dos anos 80 e 90. Se vos interesa o tema, tedes á vosa disposición Ni locas, ni terroristas (Parte 1; Parte 2), un documental no que se reflicte a actividade realizada por esta asociación. En relación a isto, cómpre dicir que temos concertada unha entrevista para falar máis polo miúdo con Carmen.

Por todo isto, agardamos que este traballo sexa do voso interese e que preguntedes e compartades todo canto desexedes, como tamén nós o faremos convosco.

S3B