Arquivo do blog

Opinión: premiando al naval desde La Voz de Galicia

El naval de oro

ÁNGEL PANIAGUA
27 de marzo de 2014 05:00
28 votos

El naval es un símbolo de Vigo, un pulmón económico, un ejemplo de calidad industrial, un paradigma de lucha y, esperemos, un sector con mucho futuro. Y lleva años sufriendo calamidades. La mayor de ellas, creo, es la escasa altura y el nulo peso ejercido por los políticos de Vigo en su defensa. Mientras el Concello cerraba la boca, algunos empresarios y algunos políticos se cargaban el naval. Así que tiene bastante guasa que ahora aquellos políticos que estaban centrados en gastar los cuartos en humanizar calles con empresas de amigos, vender motos, crear guerras, acumular cargos y otros peinadores, ahora aprueben -solo el BNG se opuso- otorgar al «sector naval» la Medalla da Cidade.
Y yo me pregunto a quién se la dan. ¿Tal vez a los 10.000 curritos del naval que se quedaron en el paro mientras el Concello gastaba su dinero en reparar aceras? ¿Le otorgan la medalla, quizás, a aquellos que quebraron astilleros y se fueron de rositas? ¿O será acaso para quienes, con el estómago bien lleno y la conciencia adormilada, suspendían pagos y arrastraban a la liquidación a tantas empresas? ¿Quizá se refieran al ministro que creó el tax lease (Rodrigo Rato) y permitió que los astilleros bullesen? ¿O a ese no, porque luego se anuló? ¿Podría ser para los que tenían su puesto asegurado y arrastraron a miles a una interminable huelga que desangró al sector para reclamar un aumento del 6 %? ¿O para quienes no negociaban? ¿Será la medalla para quienes se peinaban hacia atrás con gomina, a lo Mario Conde, mientras sus cuentas corrientes -las de aquí y las de fuera- se hinchaban? ¿Estarán honrándose a sí mismos, políticos, y al silencio que mantenían cuando todo esto pasaba?
Más que una medalla, podían dar una palmadita en la espalda. A sí mismos. Por campeones.

González García, Sabela 142.C04

La lucha del sector olvidado

 

Barreras entre la ría de Vigo. /Sabela González

Barreras entre la ría de Vigo. /Sabela González

ESTUDIO

ANEXO1. Análisis de medios de comunicación

ANEXO2. Entrevistas

MEMORIA DE ESTUDIO POST

González García, Sabela 142.C04

García Vázquez, Ana 142.C02

García Vilar, María 142.C03

 

Radiografía de los astilleros vigueses

Astilleros en Vigo

 

González García, Sabela 142.C04

La historia de Barreras por Fernando Franco

Veamos este artículo publicado en el Faro de Vigo que nos adentra en la historia del astillero más grande de España:

Los barreras, más que varias generaciones./ Sabela González

Los barreras, más que varias generaciones./ Sabela González

La penetración de los catalanes en Galicia comienza en realidad en la segunda mitad del siglo XVIII y comporta, según los historiadores, uno de los acontecimientos más interesantes de la historia socioeconómica de esta región. A Vigo llegarían en fechas algo más tardías pero lo indiscutible es que esta ciudad comenzaría a adquirir, gracias a esta savia nueva y la expansión que produjo en la pesquería especializada, un relieve creciente en la vida económica española.

Los Barreras, que por vez primera reunieron a unos 200 de sus descendientes hace unos días, constituyen una de esas familias cuya historia crece paralela a la de otros apellidos de lo que en tiempos se llamó la “sardinocracia” viguesa. Desde el patriarca de esta extensa familia, Mateo Barreras, hasta nuestros días, se han sucedido ocho generaciones que, en mayor o menor medida, han participado activamente junto a otras como las que ya citamos en el desarrollo local, regional y español. Y, claro, se han diversificado por los sucesivos enlaces en siete ramas: los Barreras Puente, Barreras López, Barreras Bolívar, Barreras Barret, Barreras Massó, Ribas Barreras y Barreras Lago. ¿Cuál fue su historia?

Siguiendo los datos aportados por la propia familia podemos decir que Francisco y José Barreras de Faus, hijos del patriarca Mateo Barreras y originarios de Blanes, formaron parte del grupo de catalanes que se trasladaron a Galicia a principios del siglo XIX movidos por la crisis originada en Cataluña a consecuencia de la falta de sardina en las costas catalanas que surtían sus fábricas. No es en Vigo sino en Pobra do Caramiñal donde inician su actividad en 1818, fundando allí una de las primeras fábricas de salazón y prensado de pescado, técnica mediterránea para su conservación en salmuera.

Los fomentadores

Nos lo cuenta Rafael Barreras Morán, María Barreras y Javier Larrañaga, que aportan las claves de la historia familiar: “Es a mediados del siglo XIX cuando los Barreras se trasladan a Vigo para aprovechar el tirón que había producido en la pesca artesanal local la aparición de artes de pesca novedosas, como la xábega, que habían introducido en esta ciudad los llamados fomentadores, como se conocía a los industriales catalanes llegados antes que ellos y que comenzaban a desarrollar su actividad industrial pesquera”.

Si en Pobra do Caramiñal fue Francisco Barreras Centrich, casado con su prima Teresa Barreras Casellas, ambos nietos del patriarca Mateo, quienes dieron origen a la rama conocida cariñosamente como “Los Barreras de Las Puebla” (que desemboca en el actual grupo Barreras López, asentado más que nada en Santiago), otros nietos se trasladaron a la ciudad olívica, hijos del segundo de los hermanos llegados a La Puebla y hermanos de la citada Teresa: Benigno, Marcelino y José Barreras Casellas. Son ellos quienes comienzan a desarrollar negocios de efectos navales y llevan a cabo la adquisición de dos fábricas de salazón que pronto comenzaron su actividad.

Simultáneamente, entre 1865 y 1889 se dedican al transporte de pescado prensado para lo cual encargan la construcción de tres veleros. También adquieren en Inglaterra tres vapores, denominados Primero, Segundo y Tercer Barreras, que destinan al tráfico de carga y pasaje con Canarias y las islas de Cuba y Puerto Rico. Allí residía ya su otro hermano Francisco, progenitor a su vez del actual grupo Carreras Barreras, conocido como “Los Barreras del extranjero” ya que sus componentes vivos están radicados en Francia, Inglaterra, Sudáfrica…

Obsérvese que, narrando la historia de los Barreras, que podríamos extender a otros apellidos claves, estamos contando los hitos y toda una escenografía de nuestro desarrollo marítimo contemporáneo. El nacimiento de FARO DE VIGO en 1853 coincide aproximadamente con la instalación de los Barreras en un Vigo que andaba por los 8.000 habitantes, derribaba sus murallas e iniciaba una progresiva expansión urbana y portuaria que le llevó a crecer de un modo sorprendente.

En ello participaba la tercera generación de esta familia, la llegada a Vigo, uno de cuyos miembros, José Barreras Casellas, funda su primera fábrica de conservas en Praza de Compostela, 14, a la misma orilla del mar que entonces bañaba esa zona. También pondría en marcha otras dos fábricas de conservas, en Balea e Islas Cíes, un año antes de que Salvador Massó Palau, también oriundo de Blanes, inaugurara en Bueu la suya. Posteriormente ambas familias entroncarían entre sí, producto de los enlaces entre sus miembros.

 

Ampliar la actividad

Este José Barreras Casellas, que estaba al frente de los negocios pesqueros de la familia, fallece en 1889 y le sucede su viuda, Esperanza Massó Ferrer, con la ayuda de su segundo hijo, Federico Barreras Massó, y después del mayor, José, ingeniero industrial. Si un año antes de fallecer el padre montan una fábrica de hielo para suministro de los pesqueros de vapor y de los ferrocarriles que llevaban el pescado al interior de la península, en 1892 amplían su actividad a la construcción naval, constituyendo la razón social “Viuda e Hijos de José Barreras i Casellas” e instalando en el Areal (entre las actuales calles Colón y Oporto) los primeros astilleros Barreras, primera etapa de una expansión tan exitosa que les llevaría a abandonar otras actividades industriales y centrarse en los astilleros. La construcción de buques sardineros que evolucionaron hacia el conocido “Vapor tipo Vigo” fueron la espita de ese crecimiento, llegando a construir 400 unidades antes de 1918.

Otros dos hermanos de esta tercera generación Barreras Massó, Julio y Fernando, se incorporan al negocio familiar en 1908 y en 1918 deciden trasladar los astilleros a Coia, multiplicando por 10 su espacio y generando trabajo en ellos en esos años ya para unos 700 vigueses. Todo es un crecimiento progresivo desde entonces. En 1927 construyen el primer barco de acero en la ría de Vigo, el Aragón, primero de unos pesqueros destinados, muchos de ellos, a la pesca en el Grand Sole.

En 1928 nace “Hijos de J. Barreras, S.A.” y, ya a partir de 1932, las construcciones son de mayor porte y diferentes tipos, como el buque-tanque Campalans, de largo servicio en el puerto de Vigo. Un hito industrial ese año, según los datos que hemos obtenido de la propia familia, fue el comienzo de la fabricación de motores Diesel, bajo patente holandesa, de la firma “Werkspoor”. Se inicia asimismo en los astilleros la construcción de buques con nuevas líneas de formas, los pesqueros “Standard 29”, los bacaladeros de hasta 60 metros de eslora que operaban en Terranova… Toda esa experiencia da lugar en 1955 a la construcción de los mayores buques de pasajero y carga, Ciudad de Huesca y Ciudad de Teruel, para la Empresa Nacional Elcano.

En todo ese tercio primero del siglo XX Vigo crece por sus cuatro costados, en lo económico, urbanístico, social… con el trabajo de los vigueses pero patroneados por una burguesía local directamente involucrada en ese desarrollo. En ello participó esa cuarta generación Barreras, los hermanos Barreras Massó, que abanderan proyectos como la Liga Marítima de Vigo, el Lloyd Gallego, la Asociación General de Industrias Pesqueras, la revista “Industrias Pesqueras”…

 

El decisivo salto al negocio de los astilleros

Los Hermanos Barreras Massó, cuarta generación, amplían sus negocios con la participación en otras empresas, fueran armadoras, consignatarias (otro hermano, Gaspar Barreras Massó, gestionaba los pasajes a Brasil), fábricas de conservas, litografiado de envases para conservas (“La Metalúrgica”), explotación de minas, saltos de agua en Turquía, Grecia y Serbia…

El astillero Barreras, a pesar de su devastador incendio en 1959, continúa su crecimiento hasta llegar a los 1.800 trabajadores y viviendo en los años 60 y principios de los 70 la época más brillante de la construcción naval en la Ría de Vigo. Es después cuando se produce una bajada en la demanda por circunstancias diversas que concluyeron con la venta de la empresa al INI a finales de los 70.

Desaparecida la generación de los Barreras Massó, nos cuenta Rafael Barreras, los cinco hermanos varones ya citados y sus cuatro hermanas, Esperanza, Rosa, Elvira y Adela, dan nombre a los diversos grupos Barreras que conviven en la actualidad: Barreras Bolívar, Barreras Barret, Barreras Massó, Ribas Barreras y Barreras Lago. Hace solo unos días, unos 200 “barreras” de varias generaciones venidos de puntos muy diversos volvieron a abrazarse.

González García, Sabela 142.C04

Hablando con José Carneiro sobre el sector naval

Los astilleros vigueses./ Sabela González

Los astilleros vigueses./ Sabela González

S: ¿Crees que los medios, a veces, os habéis centrado más en la parte violenta de las manifestaciones que en el vínculo de unión que hay en Barreras?

J: Sí y no. Sí en el sentido de que hay que entender que en el 2007 y el 2009, fechas con las manifestaciones más fuertes del sector naval, Vigo que es la primera ciudad de Galicia, quedó bloqueada. Fueron 24 días de huelga en los que la autopista y las carreteras estuvieron cortadas. Eso generó problemas a miles de trabajadores que tenían que acceder a su puesto de trabajo, se paró Citroen, se pararon todos los astilleros… Es normal darle cobertura a eso, porque te están parando la ciudad.

Ahora, que eso haya dañado la imagen e unidad sindical y laboral del sector, no, para nada.

S: Y hablando de sindicatos, ¿crees que han actuado correctamente?

J: Los sindicatos de Barreras, en cuanto a transparencia, han actuado bien en parte. Han actuado bien en que siempre han mantenido la calma, y siempre han confiado desde el principio que Barreras iba a salir del hoyo. Y al final el tiempo les dio la razón.

S: Y sobre la información, ¿habéis tenido problemas a la hora de acceder a ella o sobre la calidad de la misma?

J: Muchos. Ellos no te ofrecen información. Tú llamas, preguntas y si quieren, te cuentan, pero es muy difícil. Hay que recurrir a otros cauces de información como son fuentes personales. No como sindicato, salvo algún caso, el resto mantenían una postura bastante comedida.

S: Y también dependía de a qué sindicato recurieses.

J: Sí, no te voy a contar cuál sí y cuál no, pero sí que es verdad.

S: ¿Crees que están politizados los sindicatos de Barreras?

J: No, no creo. No tiene pinta, en el tema del naval para nada.

S: ¿Y los medios de comunicación?

J: No, el nuestro por lo menos no. En todo el asunto de Barreras sí que hubo un componente político muy importante: estamos hablando del primer astillero privado a nivel de España, en capacidad, que estaba en concurso de acreedor con una deuda de 70 millones de euros. Es que aquí hubo una carambola que si me preguntas hace tres años si Barreras sale, yo te respondo que no, porque tenía que darse la circunstancia de que le aprobaran un concurso de acreedores con un 80% de quita. Se lo aprobaron. Tenía que darse la circunstancia de que Pemex se fijase en Barreras, y ahí es donde te digo que entra el componente político, porque en mayo del 2012 cuando hubo la última feria del naval aquí en Vigo, la Xunta propició un encuentro Pemex Barreras, que fue un poco el germen de todo esto. Si ahí no hubiese un componente político de acercamiento, de propiciar una oportunidad comercial. Igual Barreras ahí sí se ahoga. Habría salido del concurso, pero igual ahora no tendría carga de trabajo.

S: Volviendo un poco a lo de antes, ¿tú no has recibido ningún tipo de presión ni política ni por parte del medio, no?

J: No, nunca.

S: Entonces siempre cumpliste con los códigos deontológicos el periodismo de la objetividad, la veracidad y la contrastación de fuentes.

J: Hombre, yo procuro cumplirlo. Yo nunca tuve presiones por parte de la empresa ni por esta empresa, Faro de Vigo.

Sí es cierto que al ser una empresa de Vigo con una capacidad de arrastre enrome y de contratación de empleo muy rápida, porque claro, si Barreras funciona te genera 2000 empleos ya. Y al final es una locomotora que mueve todos los sectores. Y desde mi punto de vista, tratamos estos temas de manera neutral pero fomentando los intereses de la ciudad de Vigo. No vamos a hurgar ni darle un enfoque que pueda perjudicar a Vigo. Pero siempre desde un punto de vista objetivo y contrastado.

S: Y como último tema, la empresa mexicana, ¿Crees que Pemex es un parche o es la solución para Barreras?

J: Hoy en día es la solución de Barreras, tú date cuenta que el principal problema que tienen los astilleros después del tax lease y todo lo que ha pasado, es la financiación. Si tú tienes como jefe prioritario a Pemex, que es un gigante que mueve decenas de miles de millones de euros al año, cualquier banco se va a pelar por trabajar contigo porque tienes acceso a Pemex. Y a mí me consta, hablando con contactos del astillero esta semana, que bancos que antes no querían tener ningún contacto con Barreras, o con el naval en general, ahora sí dan avales y créditos.

S: Y ya para finalizar, ¿qué es Barreras para Vigo?

J: Es un pulmón. Si tú coges una foto aérea de la Ría de Vigo, ves que Barreras ocupa una parte importante y en los buenos tiempos se decían que los siete astilleros de la ría podrían generar cerca de 10.000 empleos, incluso hablaban de 20.000 con las auxiliares, y un tercio lo mueve Barreras. Es importantísimo.

Y es lo que te comentaba antes. Es una industria que te pone en funcionamiento todo, crea empleo muy rápido, no como otras.

La verdad es que si tu circulas por la zona de Bouzas, la gente que estaba acostumbrada a pasar por Beiramar y ver a Barreras trabajar tres turnos, incluso de noche, desespera un poco verlo en estos tres años.

González García, Sabela 142.C04

Ctrl+C Ctrl+V

A web de Faro de Vigo destaca especialmente pola labor de redacción das súas entradas online e polo deseño atractivo e sumamente lóxico da interfaz. Nah. Era broma, por suposto. A páxina do Decano da prensa nacional é unha reunión bastante recortada (eu máis ben diría “amputada” ou “calcinada”, que soa moito mellor) da colección de noticias que rechean a edición en papel. Así, mentres unha noticia tan importante coma a do rexeitamento da Lei de Área Metropolitana por parte do alcalde Abel Caballero, é un calco dunha reseña brevísima sacada de Europa Press. Se temos que confiar en alguén que se preocupe pola política da cidade, ¿qué mellor que unha axencia de noticias nacional? ¿”Faro de Vigo”? Mellor renomeamos a edición dixital baixo o nome de “CopyPaste de Vigo”.

Aquí non acaba a cousa: Na edición do mesmo día temos outra noticia relativa á alcaldía, desta vez sobre o investimento de 14 millóns de euros no arranxo de rúas urbanas. Desta vez a noticia vén copiada de cinco paragrafiños da axencia EFE, un medio internacional, que non local. Nin detalles, nin comentarios, nin contraste, nin dúbidas, nin exposición. De ser alguén foráneo de Vigo, pensaría que este é un comunicado oficial da oficina do mesmo Concello, e dalgún xeito invitaríame a pensar que estas rúas precisan un repaso urxente. Non se trata disto, por suposto, pois estamos ante información de segunda man e os criterios da alcaldía para realizar esta inversión son máis ou menos discutibles. ¿E qué se pode dicir da renovación das infraestruturas destas rúas, en teoría, obsoletas? Só as rúas de Menéndez Pelayo e a do Doutor Marañón precisan dun reaxuste urxente dende hai anos, mentres que o único mellorable en rúas coma a de Brasil e a de Aragón son as beirarrúas. Iso si, xerará emprego, un emprego que durará os meses que duren as obras, entre desvíos de tráfico, retrasos e queixas de veciños polo ruído da maquinaria. E sen esquecernos do dato que fai que nos piten os ouvidos: ¿Gastaranse ben eses 14 millóns de euros? ¿Realmente precisamos facer este tipo de investimentos coa que está caendo?

Como axente activo do crecemento da cidade, o xornalista debe preocuparse por coñecer e facer saber o que afecta á súa comunidade. Recibir información dun espectador alleo ao que sucede a pé de rúa, sexa EFE ou Europa Press, é o mesmo que te-los ollos vendados. Hai que levantarse, saír a pola noticia, completar información e preocuparse por que o cidadán reciba, comprensa e reaccione ante o que sucede. Hai, en definitiva que estar inquieto, ser un fervellasverzas. Hai que ir máis aló da profesión e dicir como naquelas pelis de tiros: “Isto xa é persoal“.

Pereira Vila, Jorge CLX4

Un Porto para toda Europa

O presidente da Autoridade Portuaria viguesa, Ignacio López-Chaves, teme o peor: o Porto ten moi poucas posibilidades de converterse no porto nodal da Unión Europea, a pesar de estar á cabeza nos servizos de transporte pesqueiro e automobilístico. Sen embargo o deputado popular ten esperanzas nas influenzas da ministra de Fomento Ana  Pastor para que a o Consello e o Parlamento Europeos decidan financiar os proxectos reservados para o período 2014-2020. A ministra defendía este pasado xoves ante o Comisario de Transportes en Bruxelas, Siim Kallas, que “o Porto de Vigo é o maior porto pesqueiro de toda Europa”. Ao mesmo tempo, López-Chaves botaba as culpas ao exministro socialista José Blanco, que non incluira a terminal da cidade olívica na súa lista de portos nodais españois abertos a Europa. Esta xestión do Partido Socialista provocaría, segundo a Autoridade Portuaria, que Vigo non podería optar a “parte dos 31.700 millóns de euros de fondos comunitarios para mellorar as súas conexións antes de 2030”. O alcalde socialista Abel Caballero, obviando as criticas, destacou a labor dos estudos promocionais do concello á hora de convencer aos eurodiputados da competencia mercantil e das posibilidades de emprego do Porto.

Vista aérea do Porto de Vigo

Se ben é certo que o concello de Vigo pode sentirse orgulloso pola cantidade de mercadorías que pasan polo noso Porto, non é de todo certo que esta institución logre manter postos de traballo ou unha actividade rebosante: o sector naval está a pasar polos seus peores momentos, pois prácticamente xa non se constrúen barcos, coma no asteleiro de Barreras cunha débeda que oscila entre o 40 e os 60 millóns de euros e cos empresarios botando man dun Expediente de Regulación de Emprego. A este respecto cabe sinalar a mesa redonda celebrada polo Foro Galicia Marítima, no que varios empresarios do sector naval discutiron sobre o necesario cambio e renovación da actividades para facer que os armadores e asteleiros sobrevivan ante a fortísima competencia exterior.

Ante este panorma alarmante, un só pode preguntarse cara qué dirección irán os negocios portuarios e cómo afectarán estes á economía e, ante todo, ao emprego da cidade.

Pereira Vila, Jorge CLX4

Isto é un atraque

Dous foron os transatláticos que arribaron hoxe á Estación Marítima de Vigo: o AIDAluna e o Independence of the Seas. Esta escala múltiple desembarcou na cidade olívica un total de turistas que ronda as 6.000 persoas, mentres que a tripulación de ámbalas naves se achega á cifra de 2.000. O presidente da  Autoridade Portuaria, Ignacio López-Chaves, aproveitou este encontro turístico para anunciar que este ano os vigueses verán outros 12 atraques múltiples con dous, tres ou incluso catro cruceiros repletos de pasaxeiros que atendan as súas ganas de mercar no centro comercial A Laxe ou no mercado da Pedra, pasando polos restaurantes a meterse unha boa tapa de mariscada. Estas embarcacións chegan xuto despois de que onte fixese escala no mesmo porto o Oceana, que transportaba preto de 2.000 persoas a bordo, dende Valencia ata Southampton.

Turistas do Oceana onte en A Laxe

Estas tres visitas tan impresionantes, tanto para a economía costeira como para a vista dos curiosos, son parte das 110 escalas de transatlánticos acordadas pola Autoridade Portuaria. Esta cifra sería algo menor ao do ano 2011, que destacou por contar con 118 atraques turísticos desta envergadura. Sen embargo, a pesar deste descenso no número de escalas, o total de turistas previsto para este ano 2012 non deixa de ser importante: uns 266.000.

E así é cómo Vigo abre as súas portas marítimas ao mundo: ofrecendo escalas a navíos máis que repletos de estranxeiros (na súa maioría xubilados cun forte desexo de ver mundo) que son guiados, igualiño ca tenreiras ao matadoiro, cara as tendiñas, bares e restaurantes que forman as zonas máis ricas do centro urbano. Estas visitas, que apenas duran unhas horas, aprovéitanse pouco ou nada dos verdadeiros encantos vigueses, como son o descoidado Casco Vello ou as praias. Porque, sexamos sinceiros, os que realmente non saben nada de Vigo son os que veñen de rebote ou, en palabras máis na onda da xerga da Autoridade Naval, de escala.

Pereira Vila, Jorge CL4X

Prioridades

A alcaldía de Vigo, a Xunta e mailo Ministerio de Fomento seguen aportando ideas para o Centro Vialia Estación de Vigo que nunca chega. Aparecen castelos no ceo: coma dúas liñas ferroviarias que unan o aeroporto de Peinador e o campus (“montus”) universitario coa futura estación do AVE, ou unhas escaleiras mecánicas que comuniquen a megaconstrucción coa rúa García Barbón. Nesta orxía de proposicións, nun brainstorming idealista, dan por sentado que a maior parte dos fondos da construción proverán do sector privado máis ca da Administración por ter esta “limitacións no escenario actual”, segundo o Secretario de Estado de Infraestructura, Transporte y Vivienda Rafael Catalá. Con todo, é difícil crer que esta estrutura de máis de 122.000m², aínda en fase embrionaria e contando cun presuposto que ascende a case 182 millóns de euros, poida estar operativa para 2014. Con sorte, todo isto pode ser bastante rendible e poderá dar traballo  a moita xente.

Centro Vialia de Vigo, deseñado por Thom Mayne

E xa que falamos de traballo: Máis de 370 residentes en Vigo levan agardando a resposta á súa solicitudes da Renda de Integración Social de Galicia dende novembro. A Xunta non pode cubrir a tódalas persoas desempregadas en risco de exclusión social e, sen embargo, segue a investir gran parte dos seus fondos na realización de proxectos tan inimaxinables como a estación Vialia ou, en dous casos pantagurélicos, a Cidade da Cultura do monte Gaiás e Marineda City.

Estas dúas noticias levan a pensar que é máis importante o dinamismo do mercado cao benestar dos máis necesitados, aqueles máis afectados polos prexuízos sociais. Se este é o plan que vai definir os próximos anos, non sería de estrañar que os centros comerciais e as zonas de compra vaian se-los lugares de reunión dos novos mendigos, dos novos parados, que madrugan para gañar algúns cartos apostándose preto de tendas abarrotadas ou rúas comerciais. Logo moitos laiaranse de non sentirse seguros nas rúas porque está todo cheo de pobriños esmoleiros que fan feo no centro da cidade, sexa na rúa Príncipe de Vigo ou na Zona Nova de Santiago.

A prioridade, sen dúbida, deben ser os podentes.

Pereira Vila, Jorge CL4X

Menos resíduos no porto de Vigo

Faro de Vigo destacaba o pasado 1 de marzo a comparecencia público do presidente do Porto de Vigo, Ignacio López-Chaves, que aseguraba que a cantidade de vertidos contaminantes atopados nas augas da zona portuaria reducírase un 68% dende 2008, pasando de 98 a 33 toneladas. Durante a comparecencia, celebrada a bordo da embarcación ‘Pelican’, barco da empresa Botamavi – Segem que realiza a labor de limpeza nesta zona, López-Chaves, seguindo co discurso de alabanza, tamén destacou a total desaparición dos vertidos intencionados -ademais da redución dos vertidos accidentais- grazas ao establecemento de sancións contra a contaminación de orixe humana.

O navío 'Pelican'

Como datos de interese, cabe destacar que o contrato de empresas de limpeza e a propia actividade de descontaminación da Autoridade Portuaria custa a este organismo uns 2,5 millóns de euros ao ano e que a nave ‘Pelican’ recolle entre 600 e 700 quilogramos de lixo flotante ao día en roldas de 6 horas, este dato destacado nun titular da edición viguesa La Voz de Galicia do mesmo día.

Tendo en conta esta seria labor de limpeza da zona portuaria da cidade olívica, sería interesante coñecer canto esforzo e cantos fondos se destinan á limpeza do total da ría e quen ten a competencia sobre esta actividade; porque tan importante é a boa presenza do porto de Vigo coma a conservación dos nosos mares.

Pereira Vila, CL4X

La quema del meco en Vigo

   El pasado martes 21 de febrero en Vigo, se procedió a la quema del Meco uno de los actos de Carnaval en la ciudad olívica. El protagonista este año como no podía ser de otra manera fue la quema del meco, este año tuvo como protagonistas a Rajoy con permiso de Merkel. Rajoy con una tijera en la mano, y en la otra el Ave, a modo de recorte de la línea de alta velocidad a Vigo, la figura de Rajoy a modo de títere estaba manejada por la alemana Angela Merkel, que le da las órdenes a Rajoy. El speaker supo calentar el ambiente, clamando contra el presidente del gobierno, y contra la canciller alemana, sus frases repletas de ironía, y un ácido humor, supieron cargar los ánimos de la gente, que aumentaba cada vez que el speaker decía un recorte.
Por el recorte de Sanidad (abucheo), por los recortes (IRPF, etc) por la educación(otro abucheo), la gente clamaba para que quemaran al meco, las iras de la gente, aumentaban llegando a su punto álgido de la noche cuando, y a pesar del esfuerzo necesario por todos para capear esta situación por la que está pasando nuestro país.
Aunque el momento emotivo fue cuando llego el grito de “lume, lume” e “fume, fume” y la gente  gritaba: fuera la banca, esfuerzos a los ricos, calefacción para los estudiantes. Así pasadas las horas, cuando el calor de la hoguera menguaba, los ánimos se templaron y lo que empezó siendo un debate político, dejo paso a la verbena y la charanga. El humor, la crítica y el calor de la noche fueron el mejor remedio para capear “este temporal” como diría Rajoy.

Varela Cernadas, Iván S3F