Xuntarse, moverse, chegar

Todas as ideas necesitan de forza e a forza créase en grupo. Este razoamento tan simple e lóxico é o punto de partida de todos os colectivos autoxestionados que, grazas a unha filosofía proactiva de acción e innovación, estanse a converter nos maiores transmisores de ideas e cultura do panorama social.

Como un exemplo destas iniciativas está o proxecto MGK (Mulleres Galegas Kañeras), no que está a traballar un dos grupos do blogue, e que xurde como resposta a unha situación de inxustiza que perciben no seu entorno. A solución?: xuntarse. Xuntarse arredor dunha idea, implicar ao resto da xente e crear significado. Isto último é o que está a mudar nos últimos tempos: a forma na que se fan trascender as ideas, a través das novas canles e a multiplicidade da mensaxe en diferentes plataformas.

Un colectivo autoxestionado que responde a esta nova forma de agruparse e xerar significado é o colectivo ourensán PORNO, que co motto de ‘prescinde dun autómata, faino ti mesmo’ están a cambiar a forma na que os grupos musicais establecen as súas mensaxes. Un rasgo clave destes grupos é a multidisplinariedade (aquí deixo o seu fanzine) da súa mensaxe e o desenvolvemento da idea do colectivo a través de diversas canles. Non se trata de crear unha mensaxe arredor dun grupo, senón de que o grupo forme parte dunha mensaxe maior, coa capacidade de expandirse en varias direcións e da que todos sexan partícipes.

Hai dous conceptos básicos que se poden extraer de todo isto. O primeiro é que a comunicación crossmedia e transmedia están marcando a diferencia en canto á eficacia na profusión da mensaxe. Multiplicar as plataformas nas que aparece a túa mensaxe e xerar unha historia arredor del é unha forma non só de asegurar a recepción da mesma senón tamén de darlle unha dimensión máis humana. O segundo concepto é a colaboración. Colaboración como filosofía de creación e contracultura nun contexto tan hostil e individualizado como o actual.

A estes dous conceptos súmaselle un terceiro que se corresponde coa parte da acción, da iniciativa, e que completa o cadro ideolóxico destes grupos: o Do It Yourself.

(Este último está só está en inglés, pero se alguén lle quere dedicar un esforzo merece a pena)

VAZ ÁLVAREZ, MARTÍN 152.H05

Santi Montes, secretario del SXG, explica qué es un observatorio de medios

MARTÍN REBOREDO, MARCOS. 152.B01

Santi Montes, secretario del SXG, explica qué es un observatorio de medios

MARTÍN REBOREDO, MARCOS. 152.B01

Miniaturas Eugenio Granell: final.

E ata aquí chegou a nosa viaxe. Un longo camiño que nos levou á creación deste vídeo documental no que os propios protagonistas da historia nola explican con todo luxo de detalles.

Benvidos ao surreal mundo das Miniaturas de Eugenio Granell.

ACENTRALFOLQUE: Eugenio Granell, música revelada

Neste video Alejandro Vargas resume en breves palabras como foi o seu comezo no proxecto de ACentralFolque.

Ao longo do noso traballo coa Central puidemos entrevistar aos principais artífices da publicación que acadou fai uns días o Premio Especial do Certame Cubadisco 2013. Ramón Pinheiro, Olga Noguiera e o mesmo Alejandro Vargas dan voz á peza audiovisual coa que rematamos a nosa andaina coa Central e que lles servirá nos próximos días como peza promocional da xira do espectáculo.
Dende as súas diferentes perspectivas, e en función da labor que levaron a cabo no proxecto, abriron as portas para que puideramos saber como foi todo o proceso que se atopa detrás do que hoxe vemos enriba do escenario.
Por unha banda, a escolma e o estudo das anotacións inéditas das que nin tan sequera a familia tiña constancia e, nunha segunda parte, o traballo de cómo facer soar esa música, conforman no seu conxunto o traballo final conformado polos dous libros e o CD, e sobre isto versan as reflexións achegadas que nestes momentos están en proceso de edición e coidamos que poidan ver a luz a vindeira semana.

T4B

Miniaturas de Eugenio Granell: un espectáculo surrealista

O xoves 18 de abril os membros do grupo titorizado 4 tivemos a sorte de poder presenciar no teatro Rosalía de Castro o comezo da xira das Miniaturas de Eugenio Granell, o proxecto da Central Folque co que estivemos involucrados durante os últimos tres meses. Temos que dicir que foi unha experiencia memorable, e un gran final para este curto pero fructífero camiño.

Pódese dicir que o jazz é a vertente musical que, polas súas características, máis se achega ao surrealismo. Liberdade artística e improvisación son os puntos converxentes de dúas correntes que atoparon a súa fusión perfecta baixo a batuta do gran Alejandro Vargas, acompañado dun elenco de excelentes músicos, tamén versados nestas linguaxes.

Non sabemos se esto era o que tiña en mente Eugenio Granell cando compuxo estas partituras, mais estamos seguros de que estaría encantado co resultado.

Asertividad comunicativa

Todos temos un avó de dereitas sempre disposto a alabar ao actual executivo e sen ningún tipo de pudor á hora de insultar ao anterior socialista. Todos temos escoitado nalgún momento aquela frase de “xa pasou con Felipe González” que, polo menos a min, tanto molesta. O certo é que dei con esta idea buscando algo do que falar no post desta semana e atopei a solución ás discusións familiares. A clave é a comunicación asertiva e as seis normas de ouro para sobrelevar aos intereconomistas que repiten coma loros o que se fala en El gato al agua e derivados…

1. Simular a rendición, facer crer que estamos de acordo co que está a dicir e pouco a pouco aportar un novo punto de vista, facerlle crer que foi unha idea súa.
2. Ironía asertiva ante ataques de palabras maiores, danse conta de que se están a pasar.
3. “Aceptar” o seu argumento rebatíndoo a continuación.
4. Afondar na crítica para desarmar o argumento: “Non che gusta o anterior goberno, pero que é o que fixo mal?” A maioría das veces calan, pois non teñen guión para responder a iso.
5. Repetir sistemáticamente unha idea para defendela, modificando a frase para non caer na mala educación.
6. Utilizar unha frase breve para rematar a conversación e aplazala cando a discusión se volver demasiado acalorada.

Funciona, se non tamén podemos optar por ignorar aínda que este método non é apto para xente coma min. Recomendo este vídeo de Jorge G. Lemus.

Deus Rivadulla, S1E, 2A4

Protexido: Pregoneiro romano

Este contido está protexido por contrasinal. Para velo introduce o contrasinal a continuación:

Contrasinal:

Someone like her

Para o meu primeiro post gustaríame reflexionar sobre o DVD de Adele Live at the Royal Albert Hall. A meirande parte dos temas interpretados neste concerto pertencen ao seu disco, 21, elaborado a partir das súas experiencias persoais e da súa última relación sentimental e que xa é un dos máis vendidos en todo o mundo no último ano.
As letras das cancións da voz de Tonttenham, cargadas de emotividade, forman parte da banda sonora das rupturas do século XXI. A utilización das letras das cancións de Adele para expresar os seus sentimentos pode considerarse como un exemplo da construción de cada un de nós e da comprensión que facemos do mundo a partir das reflexión e vivencias doutras persoas que chegan a nós a través da música.
Mais neste DVD non observamos só a conexión que Adele establece cos seus seguidores a través das súas cancións senón tamén como é capaz de comunicarse con estas persoas cando se atopa diante delas. Sentada nunha cadeira alta no medio do escenario, cunha taza de mel quente na man, mostrase simpática. Fálalle ao público directamente, como se estivera no salón da súa casa. Aparentemente, a comunicación que ten coa audiencia parece unidireccional mais a medida que avanza o concerto e relata algunhas das súas experiencias máis persoais, a cantante parece estar cada vez máis cómoda e preto do seu público ata o climax no que unha Adele emocionada canta o seu gran éxito “Someone like you” para os seus seguidores.
Hai alguén que poida dicir que isto non é comunicación?

María Bragado Paz
GBCP