Monthly Archives: Febreiro 2012

A construción do Eu

Fai uns días, tratabamos  nas aulas a importancia da comunicación na nosa construción persoal; a formación do Eu en relación co Outro. Falabamos de que nesta formación intrapersoal, interpersoal, social e masiva se interrelacionan tres esferas: a natal, a da aprendizaxe e a do traballo.

Mais, realmente somos un núcleo fixo e forte sobre o que inflúen estas esferas ou simplemente o produto da súa interacción? Julian Baggini, xornalista e filósofo, estuda as complexidades da identidade persoal. Nunha charla TED reflexiona sobre a existencia do Eu: http://www.ted.com/talks/lang/en/julian_baggini_is_there_a_real_you.html

Persoalmente, selecciono a idea final: “o eu real é algo que en parte descubrimos, pero que tamén creamos”.

E nesta creación do Eu, tomamos as decisións axeitadas para a consecución dos nosos obxectivos? Noutra charla TED, Daniel Goldstein fala da interacción da nosa personalidade actual e futura: http://www.ted.com/talks/lang/es/daniel_goldstein_the_battle_between_your_present_and_future_self.html

En definitiva, podemos ser o que nós queiramos, sempre que teñamos claro o qué  e o cómo. ¿Querer é poder?

Negreira Rey, S2C

A importancia de comunicar

Algún día parache a pensar porque é importante a comunicación? Eu nunca o fixera ata que chegou a hora de decidir que camiño coller. Era o momento no que tiña que poñer as cartas sobre a mesa e decidir que facer co meu futuro. Sabía que quería seguir estudando pero o problema era que estudar? Que quero ser realmente no futuro? Apostei polo xornalismo. Non foi unha tarefa doada pero eu sabía que quería ser alguén á que os demais escoitasen. Alguén especializada na comunicación, porque para min a comunicación non é só transmitir unha mensaxe, para min é unha maneira de achegarse ás persoas, de saber as súas inquedanzas e os seus desexos… porque todos temos anhelos que nos manteñen en pé. Un deses desexos era, e segue sendo, chegar a ser unha xornalista.

Ao mellor me toca máis de preto esta idea que teño da comunicación e da función da mesma porque miña irmá está estudando psicoloxía. Cando ela falaba da comunicación ou tiña algunha materia ou traballo relacionado con ela eu sempre preguntaba para que ela me explicase.  Con esas fases de aprendizaxe foi cando souben realmente que non é necesario falar para comunicar. A comunicación vai máis aló da palabra, polo que tamén os xestos son un elemento a ter en conta neste proceso de coñecemento.

Por outro lado, a comunicación é un elemento moi importante para a socialización, é dicir, para establecer relación cos semellantes e establecer vínculos entre os mesmos. Isto leva tamén a que nos permita o intercambio de información facilitando, deste xeito, o coñecemento e a difusión da mesma. Por elo, o acontecido chega a un maior número de persoas, e expándese o coñecemento chegando a moitas persoas en distintos e diversos ámbitos. Así mesmo, unha variable da comunicación, a comunicación interpersoal serve para a resolución da disonancia cognitiva (existencia dunha contraposición de dúas actitudes, por exemplo: pensar que o tabaco e malo e porén fumar) polo que a comunicación serve para resolvela buscando argumentos a favor dunha das actitudes e deixar de lado a outra.

Este só é un pequeno avance do que para min significa o acto de comunicación, agora gustaríame que te parases un intre a pensar o que é para ti e como intervén no teu día a día.

Lara Lozano Aguiar

S2D

Conferencia con Susana Suárez

Todos coñeciamos ou pensabamos que sabiamos antes da conferencia do venres 3 de febreiro, sobre a situación dos xornalistas en Galicia, cal era a realidade. Susana Suárez retratounos sen piedade o que é hoxe traballar nun medio galego, máis ben nos que quedan.  Peor do que eu pensaba. Foi entón cando desesperei e díxenlle a Arantxa: – Imos ter que emigrar. Arantxa contestoume coa súa mirada: -“xa estás outra vez”. Eu era e son das que penso que nos atopamos nunha rúa sen saída. Con todo, aquela hora final da semana, levoume a reflexionar.

        É a crise económica o verdadeiro problema dos medios galego? Entendo que os medios galegos dependen moito das axudas públicas, mais foi a crise a responsable da manipulación informativa, de consentir que intereses económicos e políticos se expandisen con comodidade polas páxinas de todos os xornais? Susana Suárez falounos sobre a TVG e as súas estratexias de censura. Este tema lembroume unha entrevista cun neurociruxián do CHUAC (Centro Hospitalario Universitario da Coruña) na que o médico criticou a obsesión dos políticos de falar só das listas de espera, cando este é un factor que non incide realmente na calidade da sanidade. A miña decepción apareceu cando falou sobre as ansias dos gabinetes de certos hospitais  por conseguir o maior impacto na sociedade para o propio beneficio do hospital, así como o control de certa información dende os altos cargos do complexo hospitalario. Así e todo, a miña inxenuidade desapareceu no momento no que o médico me comentou que ningún xornalista quería saber nada disto.

        Dende aquel día sigo sen entender como se puido chegar ata este punto, ata facer que o xornalismo esqueza a súa responsabilidade social a prol doutros intereses que converten a información nun medio da manipulación máis pura e perversa. Por este motivo considero que a decadencia da actividade xornalística en Galicia vai máis alá da crise económica. Sen dúbida existen diferentes factores que nos conduciron á situación actual. A falta de recursos foi un máis na longa lista de eivas que determinan, dende hai tempo, aos medios galegos.

 

Antía Geada Ares

S2D

El pájaro loco, versión 2.0

Fulanito y yo nos llevamos mal desde hace años. Según mi versión él me quitó a mi novia de ese momento cuando éramos amigos y desde ese momento no solo dejé de hablarle, sino que juré hacerle la vida imposible. Nuestro grupo de amigos se fragmentó en dos bandos porque no éramos capaces de estar juntos. Si le preguntas a él dirá que mi “churri” de aquellos tiempos se lanzó a sus brazos y que yo, cual toro en una corrida, intenté agredirle y que por eso emprendemos caminos opuestos. Hasta aquí las consecuencias del “mundo 1.0”, pero si esto llega a suceder en la actualidad ¿que habría pasado?

Es sábado. Fulanito y yo estábamos pasando una tarde agradable cuando de repente me entero que mi querida novia “había sido profanada” aplicando los símiles de Antonio Recio en la serie La Que se Avecina por el hasta ese momento mi amigo íntimo. Obviamente me enfadaría, le llamaría de todo en persona pero también en las redes sociales. Borraría sus amistades en Facebook, twitter, tuenti y compañía y le pondría a parir para que todos mis seguidores, amigos y en general parte de esa vida virtual se pusiera de mi lado y no de parte de esa persona a la yo trato de desacreditar.

Obviamente esto no es más que un simple ejemplo. Un ejemplo que me rondaba por la cabeza tras leer hace unos meses la noticia de que el ex-portero del Parrulo Ferrol (2ªB de Futbol Sala Nacional), Chotto, había dejado el equipo y posteriormente publicado comentarios en su perfil en una red social. El portero ya ha enviado a los medios una carta aclaratoria de que su salida es anterior a los comentarios, pero si es cierto que las redes sociales son un peligro a la par que una virtud. A veces no somos conscientes de la cantidad de gente que puede estar siguiendo nuestras vidas a través del pajarito loco al que las ballenas llevan en volandas cuando se cansa y su servidor necesita un reset o bien a través de facebok. Chotto ya pidió disculpas, borró el comentario, asunto zanjado. Sin embargo, hay más tipos de peligros en estas redes, y es que otros subnormales se dedican a insultar a famosos por twitter como sucedió con Juanma Castaño o Eva Hache.

Martínez Montero, S2C

Buscamos compaña

Teño que confesar que non foi sinxelo pero despois de petar a varias portas raiadas polos cotelos dos dedos doutros compañeiros que se nos adiantaron, podemos presumir de que temos unha organización coa que traballar no ProT. Digo que podemos presumir, co risco de aparentarmos uns fachendosos, porque coido que para nós, como futuros xornalistas, vai ser moi interesante traballar con esta entidade, da que seguro que imos aprender moito, sobre todo porque está directamente relacionada co que estamos a estudar na facultade: o xornalismo.

O nome da organización é Asociación Galega de Reporteiros Solidarios (AGARESO). A asociación ten a súa sede central en Pontevedra e foi unha das propostas que nos fixo Sara García dende a Coordinadora Galega de ONG para o Desenvolvemento. Por fin, a través de Carmen Novas e coa axuda do profesor Martínez, contactamos con Agareso e, polo momento, a experiencia pódese dicir que é moi positiva. Carmen Novas púxonos en contacto con Lorena Seijas, técnica de voluntariado da organización, e por fin temos a carta aval para o noso proxecto e en breve comezaremos a traballar nun proxecto que están a levar a cabo precisamente na nosa facultade: O Seminario sobre Xornalismo Social e Cooperación Internacional. Agora só nos falta conformar o grupo de traballo xa que, de momento só somos un dúo, unha parella como as da Garda Civil: Alba Deus Rivadulla e José Antonio España Faqué. Alguén se anima a formar un trío connosco?

España Faqué, S2F

Sobrevolando el techo de cristal

A pesar de que la fachada de vidrio de la biblioteca pública Ánxel Casal de Santiago de Compostela pueda inducir a la noción contraria, esta entidad no tiene techo de cristal. El tejado metálico descarta esta modalidad de techo en su sentido literal. Su sentido literario es negado por Carina Fernández Faya. Su ferviente actividad como directora de la biblioteca demuestra que allí la mujer no va a chocar con el lamentable techo de cristal, que en tantas otras entidades le impide acceder a altos cargos directivos.

Desde la inauguración en 2008 de este edificio de construcción moderna, Carina Fernández y el equipo de la Biblioteca Pública Ánxel Casal trabajan para asegurar el factor público de este espacio, promoviendo su uso y su disfrute por parte de los ciudadanos y visitantes de Compostela. Esta labor la comprobamos cuando un grupo de alumnado de la USC presentamos nuestra iniciativa de colaboración con la entidad. Brazos abiertos, disposición solidaria y cooperativa fue un recibimiento digno de un espacio dispuesto a ser verdaderamente público.

Las láminas de cristal de la fachada de la biblioteca Ánxel Casal hacen de espejo gigante, donde se refleja la avenida Xoán XXIII con sus idas y venidas de coches, autobuses, estudiantes, empleados y desempleados, peregrinos y turistas… Gracias a Carina Fernández y a su equipo, durante las próximas semanas vamos a analizar sus estrategias comunicativas para animar a estos transeúntes a acercarse a la biblioteca para verse reflejados y contribuir a la construcción de este gran espejo público.

Neilson, S2F

El lenguaje de la seducción

¿Qué grado de importancia tiene la comunicación no verbal cuando estamos frente a alguien que nos atrae? Mucha, muchísima según David Givens, un famoso antropólogo que nos pone en las manos un documento que desvela los motivos de ciertos gestos, posturas o comportamientos que adoptamos en determinadas situaciones con la gente por la que nos sentimos atraídos.

El cortejo se desarrolla en cinco fases: atraer la atención, reconocimiento, conversación, contacto físico y sexo. Givens nos explica cada una de las partes y nos pone ejemplos prácticos de situaciones cotidianas como un encuentro en el metro, en un bar, en la oficina…

¿Cómo colocamos las piernas sentados en la barra? ¿Cómo movemos las manos? ¿Por qué decidimos si le aguantamos a otra persona la mirada o no? ¿Debemos hablar primero nosotros o esperar a que se acerquen? Todas estas respuestas y más se encuentran en el libro. El autor pone en muchos casos ejemplos del comportamiento de otros animales para explicar el de los humanos.

El año pasado me encontré con este libro gracias a una recomendación del profesor y ahora soy yo la que se lo recomiendo a todos los lectores de este blog que estén interesados en estos temas.

Paz Fraga, s2f

“Primeiros pasos”

Como se comunican os políticos con nós? Podemos falar de comunicación interpersoal entre o candidato e o votante? Como teñen influído as redes sociais neste aspecto?

Estas son só algunhas das preguntas que  Alba Domínguez Piñeiro, Emma Fernández Fernández, Marcos Fernández Lema, Miguel García Varela, David Leiro Magdalena e Daisy Montes Mariano intentaremos responder no noso TS, que versará sobre a comunicación política.

Unha vez exposta a nosa idea na clase, estamos nun proceso de definición do noso traballo, pois como nos advertiu o propio Marcelo, a comunicación política é un tema moi amplo que convén acoutar, ou correremos o risco de tratar aspectos que pouco ou nada teñan que ver coa materia que nos ocupa.

É por todo iso que o profesor nos prestou dúas obras que estamos a revisar e que nos permitirán ter un coñecemento previo algo máis profundo do tema, para así poder acoutalo e abordalo con máis garantías que as actuais.

Temos algunhas ideas interesantes para levar a cabo. Unha vez descartada a exposición de cartaces políticos -por non tratarse dun aspecto de comunicación interpersoal-, a idea dunha conferencia dun experto -ou, mellor dito, “experimentado”- en comunicación política toma forza. Trataríase de Santiago Martínez Suárez. Asimesmo, xa seguimos en twitter a moitos líderes políticos, e estamos facendo unha distribución de tarefas para organizarnos mellor e ser máis eficientes na realización deste traballo.

Seguiremos informando.

Fernández Lema, S2B

Sin música, la vida sería un error

La música no es considerada como un lenguaje universal, porque cada uno de nosotros la puede interpretar de diferente manera, pero sí que se trata de un lenguaje, un lenguaje que se caracteriza por ser un gran medio de expresión.

 A través de ella podemos expresar sentimientos, sensaciones e ideas por ejemplo, llegando a convertirse en cultura de pueblos y comunidades. Algunos dicen que es el lenguaje hecho arte, pero lo cierto es que comparte bastantes puntos en común con la palabra y el lenguaje escrito. Tienen en común la acentuación y el ritmo por ejemplo. También tienen en común las pausas, las acentuaciones y las cadencias que conforman cada frase y, además, ambos precisan de una exposición, un nudo y un desenlace para contar una historia.

Es un fenómeno universal porque todo el mundo tiene alguna relación con ella. La escuchamos en algún momento del día o la producimos y nos apasiona. Cuando estamos alegres, música. Cuando estamos tristes, música. Cuando necesitamos motivarnos, música. La variedad que nos ofrece la música es enorme, por lo que tenemos una canción para casi todos los momentos y situaciones.

Tal y como dijo Aristóteles “la música expresa los movimientos del alma”.

Aquí os dejo este vídeo sobre la música en la historia de la comunicación:

http://www.youtube.com/watch?v=YmaaKSWoKKA

Diego Mariño Román, S2, S2F

COGAMI

Este post pretende ser una breve introducción del organismo con el que vamos a trabajar desde el grupo de PROT y de nuestra experiencia en la primera reunión con el mismo.

El organismo en cuestión es COGAMI (Asociación Galega de Persoas con Discapacidade). Es una entidad sin ánimo de lucro cuyo objetivo principal es el apoyo a colectivos de personas con discapacidades físicas o con incapacidades orgánicas. Está formada por varias asociaciones de ámbito local, comarcal y regional y pertenece a su vez a otras asociaciones más grandes a nivel nacional.

Esta mañana fuimos hasta la sede principal que esta confederación tiene en Vite y allí nos encontramos con una de las responsables del área de comunicación, Cristina Pet Canto y con otro empleado también de este área.

Nos atendieron en una sala de reuniones y una vez allí comenzaron por hablarnos de la importancia de la comunicación y la imagen corporativa en una empresa.

Una empresa debe mostrar unidad a través del logo y la imagen que da al exterior. Se utilizan siempre los mismos colores y el mismo logotipo y todos los documentos que salen de la confederación (notas de prensa, cartas, tarjetas de visita…) lo hacen en una  plantilla en la que se incluyen el logo, el nombre, la dirección de la empresa y un contacto. Este es un modo de crear confianza y dar credibilidad y, por otra parte, consiguen que la entidad sea fácilmente reconocida.

En el próximo post hablaremos de las herramientas y métodos de comunicación externa e interna y de la eficacia de esta.

Paz Fraga, Lucía

S2F

Texto del PROT (3ª), grupo formado por Mosteiro Reboredo, Mª Cristina; Paz Fraga, Lucía; Pedrouso Areán, Angela.

Palabras Balsámicas

Hasta hace escasamente una semana permanecía postrada en un catre de hospital. Nunca me había sometido a una operación quirúrgica, y he de confesar que estaba realmente asustada. No estarlo hubiera sido, desde luego, una temeridad, rasgo que por otra parte no me caracteriza en absoluto, aunque para mi sorpresa y regocijo de puertas para fuera conseguí mostrarme entera. ¡Ay! Pero la tecnología no sabe guardar secretos, ahí estaba ese dichoso pulsiosímetro para delatar los latidos al galope provocados por el terror. Mi entrada en quirófano, no obstante, fue triunfal; era el centro de atención. El personal sanitario pululaba sin cesar a mi alrededor y me prodigaba sonrisas, palabras tranquilizadoras, algunas incluso narcotizantes. Y de eso, precisamente, quería  hablaros en este post: el valor terapéutico de la palabra, las consecuencias benéficas de una actitud dialogante, de la comunicación, a fin de cuentas, en la recuperación de l@ enferm@ o en hacer soportable este tipo de trances del agrado de nadie. Somos palabra (en realidad algo más, el lenguaje no verbal también expresa mucho como tuvo a bien recordarme mi amiga Úrsula). Me siento cómoda con el silencio, y no soy una persona especialmente sociable. Pero en la habitación 446 agradecía cualquier conversación por trivial que fuese, la “puesta en común” de dolores y pesares con mi vecina de cama, así como las muestras de empatía de enfermer@s y médic@s.

Montes Mariano, S2B

La red social

A pesar de que quizás las altas expectativas sobre esta película minaron mi conclusión sobre ella, he de decir que el filme de David Fincher es para mí, el mejor análisis y a la vez crítica a todas las generaciones que hemos crecido prácticamente con el fenómeno internet, y más concretamente con el de las redes sociales.

Es curioso observar a su vez que no todas las franjas de edad entienden por igual el contenido de la misma, ya que uno de los primeros “choques” que esta le produce al espectador medio es su guión, repleto de conceptos y términos que no se encuentran al alcance de muchas mentes alejadas del mundo de la comunicación y de la web 2.0.

Y no es una mala película como muchos críticos dicen, a pesar de que su llamado estilo drámatico puede llegar a hacer dudar a los espectadores, se puede ver perfectamente que desde desde ese prólogo venenoso, el intercambio dialéctico entre dos personajes que se limitan a mirarse el uno al otro es vertiginoso, la construcción del diálogo responde a una arquitectura compleja y las frases no se entienden sin sus correspondientes réplicas y contra-réplicas. Es sólo un ejemplo y un aviso. El resto de la película no se queda atrás. El guión debe ser tan eléctrico como las personas que le dan voz.

Y sobre las que se sustenta el drama. Pensadlo: “La red social” es, a nivel de acciones, única y exclusivamente la invención y construcción de Facebook. No una concatenación de tramas efectistas, ni una recopilación de relatos trenzados, sino el ascenso sin caída del tal Mark Zuckerberg, el triunfo del raro y cómo el raro sigue siéndolo aun hipotecando su entorno afectivo. En otras palabras, “La red social” son los personajes de “La red social”.

O sea, Eduardo Savrin, co-creador de Facebook y especialmente Zuckerberg; ese crío malcarado, prepotente y brillante; con una inteligencia absoluta inmesurable y una inteligencia emocional inexistente.

http://www.youtube.com/watch?v=cV6RrqtnTmQ

García Varela, S2B

Anécdotas de autobús

El otro día iba yo, inconsciente de mí, en el autobús urbano. Digo inconsciente de mí porque era hora punta y el bus se encontraba saturado de gente, ya os podeis hacer una idea, íbamos como sardinas enlatadas. Para más inri yo ya venía de sufrir otro viaje movidito desde la residencia hasta Plaza de Galicia, donde hice trasbordo, resulta que debido al tráfico nos habíamos quedado atascados en la zona de la Estila durante unos 8-10 minutos.

Volviendo al tema, yo me encontraba en el segundo autobús, del que no paraban de subir más  y más personas,  a mi lado había un grupo de niños de no más de 10 años, una niña estaba sentada escuchando música pero los otros no paraban quietos un segundo, contando sus anécdotas del colegio, jugando, en fin lo que suelen hacer los niños. Cerca del conductor iban dos señores mayores de pie, uno de ellos con un bastón y aquejado de un dolor en la pierna, el otro señor que se encontraba en frente de mí ni corto ni perezoso increpó a la niña que ocupaba la plaza para que le cediese el sitio al señor del bastón que iba de pie y no pudo conseguir un asiento, la niña se levantó como quien no tiene otro remedio y el pobre señor del bastón se sentó.

Pero la cosa no acaba aquí, el señor que había increpado a la niña prosiguió con una advertencia a los demás niños que allí se encontraban para que la próxima vez tengan la amabilidad de dejar sentarse a los que lo necesitan más, como son las personas mayores o las mujeres embarazadas. Rápidamente un niño asintió y le dijo al buen hombre que el siempre dejaba el asiento libre a los mayores a lo que el señor le felicitó y se dirigió de nuevo a los niños para decirles que es así como se tiene que hacer. Yo me encontraba allí, callado, como uno más cuando el señor se giró hacia mí y comenzó a hablarme. Me decía que hay que educar a los niños porque si hoy le pasó a ese señor otro día te puede pasar a tí. Yo le dí la razón y le dije que no costaba nada ceder el sitio pero que los niños ya se sabe. El señor frunció el ceño para decir que si nadie les enseña no aprenden, y así seguímos charlando un rato corto de la educación que hay hoy en día, del respeto…

Al salir del bus me quedé un rato pensando en la necesidad de las personas por interactuar, especialmente entre la gente más mayor. En un mundo cada vez más individualizado los lugares de encuentro público como los autobuses, se vuelven gérmen de anécdotas como la que yo viví porque a mí no me importó escuchar lo que ese señor, al que no conocía de nada, me decía acerca del civismo. Ahora pensadlo un rato y me contais. ¿Que hubierais hecho vosotros? ¿Habéis vivido alguna vez algo similar?

Leiro Magdalena, S2B

¿Onde quedou o calor humano?

Hoxe en día boto de menos algo. Boto de menos o calor humano. Boto de menos a compañía. Boto de menos o contacto directo. Boto de menos as relacións entre persoas. Nun mundo onde se supón que cada vez é máis fácil comunicarse coa xente, a xente cada vez comunícase menos. Si, é certo: quen máis quen menos ten un perfil nunha rede social, xa sexa Facebook, Twitter, Tuenti, calquera outra existente ou todas á vez, pero isto non fomenta as relacións entre persoas.

As redes sociais menoscaban as relacións directas entre persoae e tamén o significado da palabra “amigo” e. Calquera persoa coa que soamente se falara unha vez na vida xa pode ser o teu amigo nunha rede social. Pasouse de quedar a tomar un café para falar coas amizades a encerrarse na casa e falar coa xente  de forma fría e virtual a traves de tuentichat, Facebook, whatsapp e demais.

Eu entendo que este tipo de tecnoloxías facilitan a comunicación con xente coa que non se pode ter contacto a miúdo, ou nun momento no que outras actividades nolo impiden, pero non considero que isto deba ser unha excusa para deixar de lado as relacións físicas, en contraposición ás virtuais. Nun mundo no que nos poñen tan fácil comunicarse coa xente sen saír do sofá, penso que todos deberiamos facer o esforzo de recuperar as conversacións cara a cara e o contacto e calor humanos, xa que esa é, sen dúbida, a mellor forma de comunicación.

 Domínguez Piñeiro, S2B, 2A1

Hashtags perigosos

Nos últimos días, coincidindo coa conmemoración do Día de Andalucía, puidemos ler que unha das tendencias en Twitter era #SiYoFueraAndaluz, que mesmo chegou a ser o máis comentado polos usuarios rexistrados en España. Estamos acostumados xa a que se convertan en tendencias hashtags  que, cargados de ironía, rozan o cinismo. Isto vólvese perigoso cando se sobrepasan certos límites.

No pasado mes de outubro, unhas desafortunadas declaracións do secretario xeral de Convergència i Unió, Josep Antoni Duran i Lleida, contribuíron a crear o mito social de que os andaluces por norma xeral son uns palanquíns. Todo isto xurdiu polas famosas subvencións municipais do Plan de Fomento do Emprego Agrario nalgunhas Comunidades Autónomas, entre elas Andalucía. Duran i Lleida desatou a polémica criticando publicamente que “en outras rexións do Estado español reciben o PER (antiga denominación do PFEA) por ir ao bar da vila”, segundo el mesmo, que debe coñecer devanditos emprazamentos coma a palma da súa man.  Estas polémicas declaracións do político de dereitas catalán crearon unha concepción social dos andaluces xeneralizándoos como vagos e case que coma parasitos (e isto comezouno un político). O espiñoso asunto indignou loxicamente á poboación andaluza, chegando o ex presidente da Junta, Manuel Chaves, a esixirlle a Duran i Lleida que rectificase publicamente.

Xa daquela se chegaron a calificar as verbas de Duran i Lleida como un discurso clasista e xenófobo, pois ben, non debían ir moi desencamiñadas tan desmesuradas críticas ao secretario xeral de CiU, cando un Trending topic nº1 en España era estes días foco de vexación e insulto gratuíto á poboación andaluza, con ocorrentes pero non menos desafortunadas maneiras de dicir que #SiYoFueraAndaluz estaría todo o día no bar en vez de ir traballar, ou outros que ían máis alá e apuntaban ao acento andaluz relacionándoo coa ignorancia, entre outros.

Quen máis e quen menos, todos pertencemos a unha comunidade e estamos socialmente representados por ela. Por iso a cuestión é se algún destes mestres da ironía twiteira reparou en como lle sentaría o seu propio comentario se fose o seu pobo o que se atopase no lugar de Andalucía. O caso tórnase especialmente penoso, cando moi recentemente todo o patriotismo deportivo – e non deportivo – espaÑol (con Ñ maiúscula) se ofendía en masa por unha broma dos guiñoles franceses de Canal + (que tanta graza nos facían en castelán) que tiña como obxectivo algúns deportistas españois ironizando cos últimos escándalos de dopaxe. Menos mal que no caso francés foron guiñoles en vez de políticos, e que falaban de deporte en vez de sociedade. Aínda e todo, desatouse a guerra contra Francia, non en termos diplomáticos senón no mundo do Twitter, con descalificacións cargadas de odio e xenofobia contra – e cito textualmente – “los putos franchutes que nos tienen envidia” (menos mal que os salarios en Francia tan só duplican aos de aquí). Foi un caso que a min persoalmente me impresionou, e sinceramente, non son fácil de impresionar. Agora todos estes patriotas ofendidos son os que ofenden ao pobo andaluz cun irónico hashtag, pero que tamén foi empregado polos andaluces de Twitter con frases como “#SiYoFueraAndaluz como lo soy, estaría orgulloso de serlo como lo estoy”,  porque está claro que non ofende quen quere, senón quen pode.

De todos os xeitos e sen estenderme máis cun asunto sen demasiada importancia, afondo en a onde quería chegar. É preciso ter coidado con estas cousas, xa que os TT (Trending Topics) que aparecen é o que ven o resto de usuarios de todo o mundo cando pescudan os tweets do Estado español, por iso queiramos ou no, en certo modo representan a unha sociedade (que é a que escribe en Twitter), polo que odio ou xenofobia non deberían ter cabida nas tendencias. Pensémolo a próxima vez que empreguemos un hashtag

Ferro Falcón, Roi   S2A

“Alimentos al pié, no alimentos a millas”

Hemos escogido para realizar el trabajo Ts el tema del movimiento en transición. Se trata de un movimiento global nacido en Irlanda en el año 2005. Su objetivo principal es dar a conocer un modo de vida sostenible en contra del pico del petróleo.

Desde el movimiento se anima a las comunidades a reducir el uso de la energía así como a promover la autosuficiencia. Como ejemplo de esto último cabe destacar la creación de huertos comunitarios. Una vida sin petróleo es posible, y la consecución de la misma nos hará vivir en un mundo mucho mejor.

A nivel local vamos a tener en cuenta dos claros ejemplos del movimiento en transición. Por un lado contamos en Santiago con un barrio que se está introduciendo en el movimiento en transición, se trata del barrio de San Pedro. Los vecinos de este peculiar barrio santiagués están de acuerdo con las ideas que ofrece este movimiento y están comenzando a aplicarlas. Por otro lado está la USC en transición. La Universidad de Santiago de Compostela se compromete con el movimiento en transición creando un sitio Web exclusivo para este movimiento en el que se pueden encontrar las actividades que está realizando la USC, información sobre el movimiento en general y los grupos creados en la USC, el más popular de momento lleva el nombre de “calidadedoceo”.

El análisis de la comunicación dentro de este movimiento, como grupo alternativo de resistencia y tanto como localismo y cosmopolitismo acaba de comenzar. Estamos empezando a trabajar con el barrio de San Pedro.

Diego Mariño Román S2, SF2.

La música no se mide en bytes

Pasamos de los vinilos a las cintas rebobinadas con un Bic y a los CDs y ahora los dejamos por Spotify, iTunes, Groveshark… las opciones para escuchar música en internet son casi infinitas y, no se puede negar que nos acercan a la música de una forma rápida, y, aunque considerada ilegal en ocasiones, también gratuita. Quizás sea por esa facilidad que disfrutar con las canciones se ha vuelto algo mecánico y que valoramos más bien poco.

Las nuevas tecnologías nos das facilidades pero son facilidades virtuales, intangibles, que nos alejan del mundo real y, aunque el mundo sea virtual no está de más mantener un pie en la tierra y recuperar placeres como ir a las tiendas de discos a bucear durante horas hasta encontrar un viejo vinilo y volver rápido a casa para poder escucharlo. Un pequeño placer por el que merece la pena gastar unos euros y unas horas. Sobre todo porque la mejor tecnología no puede mejorar el sonido de verdad.

Fontal Mato, S2C

Y para empezar, fusión generacional

Seguro que muchos de vosotros sabréis de sobras lo que es la fusión generacional. Entre personas adultas y jóvenes hay una serie de barreras tecnológicas que poco a poco se van superando con el paso del tiempo. Pero, ¿como podemos acercarnos a ellos? Aquí es donde entra en juego nuestro trabajo de ProT. Un grupo de cuatro valientes nos hemos echado la mochila a la espalda y, tras recorrer medio Santiago y un poco más al final nuestras miradas se han quedado clavadas en  la Asociación Cultural Galega de Formación Permanente de Adultos. Con sede en Virxe da Cerca (al lado del Mercado de Abastos), esta entidad coordinada por Fátima y Paula permite seguir formando a los adultos en diversos campos.

Tras las protocolarias charlas de rigor e intercambio de pareceres, las dos partes llegamos a un acuerdo. ¡Tenemos tema para el ProT! Nuestro objetivo no es solo superar un trabajo, sino que a través de esta actividad podamos dejar huella, o simplemente enseñarle a alguno de los alumnos algo de lo que hemos aprendido por nuestra “capacidad de esponja”. Además no tenemos duda de que podremos ampliar conocimientos, o incluso adquirirlos, sobre el acto de enseñar.

¿Quienes formamos este trabajo?

Oujo Paz, Borja

Méndez Lema, Jéssica

Negreira Rey, Cruz

Martínez Montero, Óscar.

Prometemos iros acercando semanalmente nuestros avances, pasos, aventuras y desventuras con este reto. ¿Quereis que les transmitamos algo especial?

Martínez Montero, Óscar; S2C

Mi smartphone, mi nuevo mejor amigo

Es increíble como en los últimos años estos pequeños nos han invadido, y es que ¿quién no tiene un smartphone?, pues actualmente alrededor de cuatro mil millones de personas en el mundo lo tienen, según he leído en un artículo de altonivel.com. Mucha gente cree que estos dispositivos dañan la comunicación entre las personas y que hace que cada uno se aísle en su propio mundo, que sean dependientes de sus smartphones y que dejen de lado conversaciones que puedan tener con ciertas personas. Para mí, esto no es del todo cierto ya que una persona con smartphone no deja de comunicarse con el resto de la gente, si no que, al contrario, no deja de hacer esto, se comunica a todas horas y en cualquier momento del día, lo que pasa es que la forma en la que nos comunicamos es totalmente  diferente.

 El problema de los smartphones surge cuando su uso se convierte en adicción, y aquí sí que afecta a la comunicación a nivel social, por ejemplo en una comida o evento, alguien totalmente dependiente de su smartphone quedaría un poco desplazado a un  segundo plano. Pero la adicción no se queda aquí, también perjudica a nuestra salud, en ocasiones puede interrumpir el sueño, aumentar el estrés e incluso producir daños cerebrales. Este problema, podemos evitarlo, haciendo un uso correcto de nuestro smathphone. ¿Os consideráis unos adictos?

Panero Louzán, S2C

Priodsm

En la sociedad en la que vivimos se valora la rapidez, la instantaneidad. El ahora no existe, ya es pasado. Por ello, en los últimos años se ha desarrollado una nueva forma de transmitir los mensajes escritos que podría espantar a más de un lingüista de la RAE. Nos hemos saltado siglos de evolución de la lengua, las normas de la escuela sobre cómo escribir y redactar para pasar a formar nuestros textos lo más breves posibles. Debido a esta economía de esfuerzo realizamos textos más breves y no sólo eso, sino que también eliminamos aquellos fonemas que consideramos obvios, primando en todo momento las características de la lengua oral sobre las de la lengua escrita. De esta forma desaparecen las vocales y todas aquellos conjuntos de sonidos que puedan ser representados por un símbolo o letra, se abrevian y modifican.

¿Cuál debería ser nuestra visión, como periodistas, de este suceso? El lenguaje periodístico deber ser universal, para que todo lector pueda entenderlo, pero cada vez más estamos asistiendo a la democratización de este nuevo lenguaje escrito, por lo que puede que aún no, pero en un futuro no tan lejano tengamos que modificar nuestra cuidada forma de redactar para adaptarnos a las demandas de la audiencia. Representar en nuestros escritos lo más parecidamente posible la lengua oral. Nosotros no somos quien debe juzgar si este uso es vulgar o no, sino que debemos contar qué es lo que ocurre y al mismo tiempo atrapar a los lectores. Si este es el método que ellos utilizarán al escribir, nosotros debemos seguirlos.

Millos Castro, S2C