Author Archives: seminariocomunicacion2

CUAC FM: O noso adeus grupal

Aproveitamos este último post grupal TS para dúas cousas. En primeiro lugar, para agradecer ao equipo de Cuac Fm, e moi especialmente a Mariano, a oportunidade que nos brindaron ao facilitarnos as súas instalacións para moderar un grupo de discusión no que eles mesmos tiveron voz. E en segundo lugar, parecíanos interesante compartir convosco  un pequeno resumo do informe que redactamos coas conclusións deste grupo de discusión que comentabamos.  

A raíz do TS, puidemos visitar as instalacións de Cuac FM para realizar un grupo de discusión coas asociacións que colaboran coa emisora. Nun principio ían a asitir catro delas pero finalmente só pudieron acudir á cita dúas: Proxecto Cárcere e Radio Prometea. Xunto con Mariano e dous membros de cada unha destas entidades, inciamos o grupo de discusión que durou aproxidamente hora e media. Durante este tempo tratamos varios puntos para coñecer mellor a experiencia das asociacións ao colaborar nun medio comunitario.

O grupo de discusión iniciouse cunha breve presentación de Radio Prometea e Proxecto Cárcere na que nos explicaron os seus obxectivos como asociación e que tipo de programa levan a cabo na emisora.A primeria (Radio Prometea), é un colectivo formado integramente por persoas con diagnóstico psiquiátrico que petende difundir terapias alternativas á medicación para tratar este tipo de enfermidades. Entre os seus obxectivos tamén está a loita polos seus dereitos así como intentar informar aos oíntes sobre a linguaxe apropiada para referirse a este tipo de persoas nos medios de comunicación.

Por outro lado, Proxecto Cárcere é unha plataforma que pretende recuperar a memoria histórica da antiga cárcere da cidade de A Coruña situada enfrente á Torre de Hércules. Está formada maioritariamente por persoas relacionadas co ámbito artístico.

Unha vez presentadas, a nosa compañeira Marta, que fixo de moderadora, iniciou  grupo de discusón preguntando acerca da relación destas coa emisora, o papel que desempeña cada unha, o tipo de programa que dirixen e a implicación da emisora na decisión dos contidos.

Tanto Radio Prometea como Proxecto Cárcere. coincidiron en que “o límite está na ley”. Ambas afirmaron que a emisora deixalles total liberdade de decisión para elexir os contidos dos que van a falar. Respecto aos programas que realizan, Radio Prometea emite unha hora á semana e Proxecto Cárcere cada 15 días, onde mezclan contidos de actualidade cos seus intereses. Tamén aseguraron que poden convidar a quen desexan en calidade de invitado sin ningún tipo de limitación.

O segundo aspecto que tratamos foron as repercusións positivas de emitir un programa nunha emisora de estas características. AS dúas asociacións coincidiron na idea de que colaborar con Cuac, ademáis de ser unha oportunidade para expresar os seus intereses, porporcionoulles moitos contactos comprometidos co seu proxecto.

Finalmente o grupo de discusión desembocou nun debate sobre o papel dos medios convencionais na nosa sociedade: como a súa credibilidade descende a pasos axigantados e cómo os medios comunitarios, a ollos do cidadán común, goza de maior veracidade ao trataren temas máis próximos e menos globais e interesados. Citouse en varias ocasións o termo “medios de comunicación politizados” e falouse tamén da crise do xornalismo en xeral e da prensa en particular. Un dos membros de “Proxecto Cárcere” aseguraba non ler nunca un xornal dende que descubrira o verdadeiro funcionamento deste tipo de medios.

Pouco máis queda que dicir deste evento, unicamente resaltar o instructivo e enriquecedor que resultou para o noso traballo ter a oportunidade de compartir esa hora e media con colaboradores reais da emisora. Grazas de novo a Cuac fm por brindarnos a posibilidade de levalo a cabo.

 

dsc_0006-2

S2C

Fontán Bestilleiro

López Pereiro

Mallo Domínguez

Pereiro Fraga

Hagamos balance

Ya han pasado casi tres meses desde que nos reunimos por primera vez para decidir de qué tema hablaríamos en nuestro trabajo TS. Sin ninguna razón en concreto estábamos de acuerdo en que ahondaríamos en los estereotipos que la sociedad tiene hacia el colectivo inmigrante, centrándonos en la ciudad de A Coruña. Para ello leímos algún libro, artículos y noticias y vimos alguna que otra película, pero lo que más nos permitió escarbar en el tema fue Equus Zebra. Esta asociación nos acogió con los brazos abiertos y fue por eso por lo que decidimos focalizar todas nuestras actividades con ellos: la exposición fotográfica, el ciclo de cine (que elaboramos conjuntamente con el grupo S2A), la lista de películas, libros y páginas web, con algunos títulos que nos recomendó la asociación y la elaboración de un reportaje para Intervida. Nos gustó mucho realizar estas actividades pero sobre todo, aprender de ellas. La proyección de la película y la posterior charla con Aloune nos sirvió para descubrir que todavía sigue habiendo prejuicios en nuestra comunidad. No se trata de una segregación racial como la de antes, sino de pequeños gestos y comentarios: cambiarse de acera, alejarse de un inmigrante, por ejemplo en una discoteca, pensando que te va a robar…También descubrimos que lo que hay que cambiar es la actitud de la sociedad para derribar estas barreras que nos impiden relacionarnos los unos con los otros para convivir entre diferentes culruras. Del trabajo con los niños pudimos aprender que su actitud es la que realmente deberíamos imitar: ellos no entienden de razas ni religiones y no les importa que su compañero de pupitre tenga una cultura diferente a la suya. Ha sido, por tanto, desde Equus Zebra, donde hemos focalizado nuestro trabajo y donde hemos aprendido que la vida en diversidad es posible y muy enriquecedora. Así pues, desde este post ponemos punto y final a nuestro trabajo y agradecemos a Equus Zebra su buen trato con nosotros y su colaboración.

S2F

Paro: Escrache final

Este é o último post do S2A. Tratamos o mellor que puidemos e soubemos a problemática dos desafiuzamentos, participando en roteiros populares, entrevistando ós afectados e estudando a fondo o proceso de execución hipotecaria dende un punto de vista xurídico. Isto quedou retratado nos nosos posts anteriores. Cremos que aínda nos queda unha cara por tratar, que ademais está moi de actualidade. Falamos dos escraches:

http://www.youtube.com/watch?v=tJKkRjL1fzE

Hai quen, coma María Dolores de Cospedal, califica os escraches de “nazismo puro”. Non entanto, a maioría dos cidadáns ven neles unha manifestación pacífica na que se pretende denunciar a situacións de milleiros de familias. O escrache é, para moitos, o último recurso. Sen o apoio dos diputados que faltan, a ILP non sairá adiante (http://escrache.afectadosporlahipoteca.com/).

O que o S2A pensa é que vivimos nun país democrático, cada vez menos, no que é a cidadanía a que escolle os seus representantes. Así que, María Dolores de Cospedal, estás aí porque che puxemos nós. Non gobernas só en ti mesma, senón que tamén determinas o futuro de millóns de persoas, desas que che elixiron. Por isto, teñen todo o dereito do mundo a expresar as súas demandas e ti tés o deber de escoitalos. O escrache non é un delito, non hai intimidación, non hai coacción. É un exemplo da liberdade de expresión.

Dito isto, despedímonos. Grazas a todos os que lestes e comentastes o que fomos escribindo, con máis ou menos acerto. Ata aquí chegamos! 

S2A

Interxeracional: Conclusións (I)

Concluíndo os procesos de investigación levados a cabo ao longo das derradeiras semanas chegamos a unha serie de proposicións deducibles de todas as experiencias acadadas. Tal é así que nos serviremos dos días que restan para achegarvos as probas do que conforman un corolario do noso traballo, o cal versa sobre a transmisión interxeracional nun colectivo que mudou o rural pola cidade.

Nun primeiro termo: o éxodo profesional convertiuse en éxodo universal, de xeito que se extendeu a tódolos colectivos afectando principalemente a asalariados agrarios, os residentes de comunidades dmograficamente máis pequenas e ós xóvenes. Entre as principais causas do éxodo rural atópanse os maiores ingresos das clases urbanas, maior acceso ao consumo, maior acceso aos servizos de información, sanitarios, de ocio e principalmente de ensinanza.

O proceso industrializador e a terciarización da economía propiciou a unha desagrarización e o éxodo rural e, á súa vez, desembocou nun avellantamento do medio de orixe -o rural-, unha redución dos seus espazos comerciais e administrativos, a desaparición de transporte público, o cerre de escolas, abandono de terras de cultivo….

Na cidade o anonimato, as relacións formais e impersoais pero dependentes do status social, a heteroxeneidade da poboación, a diferenciación ea  estratificación social. Porén no rural a ocupación adicado ao sector primario, a división do traballo, o pequeno tamaño da comunidade e a súa baixa densidade, a pouca mobilidade da estratificación social.

As principias diferenzas que se atopan responden a unha ruptura ou unha brecha insalvable entre as formas de vida levadas a cabo dun medio a outro e destacamos un sistema de interacción moi diferenciado entrámbolos dous.

Estereotipos: El voluntariado, una tradición secular

En los últimos años, el tema del voluntariado y las ONG se ha vuelto muy recurrente. Algunos incluso dirían que es uno de esos fenómenos propios del siglo XXI. Sin embargo, y para sorpresa de muchos, el voluntariado, manifestado en una u otra forma, siempre ha estado ahí. Así, la figura del voluntario y su acción no se engloba en ninguna época o cultura. El voluntariado no entiende de razas o de sexos, de religiones o culturas. El voluntariado nace de la vigorosa voluntad de algunos individuos, de su afán por ayudar, de su amor por el ser humano, de la fe y de las buenas intenciones, pero sobre todo, nace de la esperanza.

Los avances tecnológicos y el dominio mediático han ido generando un nuevo paradigma social en el que la realidad nos enseña su lado más crudo. A día de hoy, resulta casi imposible ignorar la otra cara de la moneda. Desgracias de todo tipo se cuelan en nuestras vidas, irrumpiendo en ellas y haciéndonos partícipes, y en parte, responsables. No se puede mirar hacia otro lado. Y es en esta situación límite en la que muchos han buscado soluciones alternativas a las ya propuestas por los gobiernos o por las instituciones públicas. Es en esta necesidad, en esta supuesta miseria en la que nace el voluntariado, tal y como lo conocemos.

En este contexto aparece Equus Zebra, una ONGD que lleva 10 años ayudando a la promoción integral de personas y grupos empobrecidos y en riesgo de exclusión, ayudando a otros países a alcanzar niveles óptimos de desarrollo social y económico y realizando acciones de sensibilización para concienciar a la gente que una sociedad multicultural y de mutuo respeto es la mejor manera de convivir. Una asociación que promueve la formación y la sensibilización y que ayuda a los que peor lo están pasando a través de una tienda y de un economato social. Una serie de labores que no serían posibles sin el trabajo de todos los voluntarios que desinteresadamente se ofrecen a ayudar.

Este post va dedicado a todos aquellos voluntarios que hacen posible el funcionamiento de Equus Zebra, que pasan las tardes ayudando en clases de apoyo escolar, que ofrecen sus fines de semana para realizar actividades o que sacrifican sus propias vidas en beneficio de la asociación.

 S2F

Planeando por la ría

Tras semanas de trabajo los miembros del grupo 2B estamos encantados de presentaros nuestro minidocumental Planeando por la ría. Este documento audiovisual es el resultado de diferentes entrevistas hechas a miembros de asociaciones que luchan el narcotráfico y periodistas especializados en este tema. Esperamos que todos lo veáis y saquéis vuestras propias conclusiones. Evidentemente sólo hemos puesto parte de las entrevistas, ya que si las hubiéramos puesto completas sería mucho más extenso. Las entrevistas completas las iremos publicando progresivamente en este mismo blog los próximos días, así que estar atentos!

Grupo S2B

Acercándonos a la verdad

Tras varias semanas de intenso trabajo, nos encontramos en la recta final de nuestro programa de actividades propuestas para el Trabajo del Seminario. Habiendo acabado ya con el análisis documental que estábamos llevando a cabo los integrantes del grupo, hace unas semanas realizábamos dos de las entrevistas pactadas. Como ya hemos explicado en post anteriores, tratamos el tema de la problemática de las drogas en Galicia durante los años 80, centrándonos en el narcotráfico, la lucha, y los problemas que ésta creó en la sociedad a partir de dicha década. Para conocer en primera persona el problema y acercarnos más a él, contactamos con la Fundación Gallega Contra el Narcotráfico y con el periodista especializado en el tema, Perfecto Conde.

Fernando Alonso, gerente de la Fundación Gallega Contra el Narcotráfico, nos recibió en la sede de ésta que se encuentra en la ciudad con mayor problema de narcotráfico en la década de los 80, Vilagarcía de Arousa. Esta fundación es una organización independiente y sin ánimo de lucro que tiene por objeto la lucha contra el tráfico ilícito de drogas y sus consecuencias. Se creó a partir de la Plataforma Galega contra o Narcotráfico, e inició su actividad como tal en 1994.

El gerente de la Fundación nos contó, entre muchas otras cosas, historias personales que ha vivido desde que realiza dicha actividad de lucha contra el narcotráfico, como haber recibido amenazas telefónicas y cartas, hecho que ponía en peligro su estabilidad familiar. Tras hablar acerca del tratamiento de los medios de comunicación con respecto al tema de las drogas y de la cooperación o no de la población con los narcos, Fernando nos dedicó tiempo para hablar del presente escándalo marcado por las fotografías del Presidente de la Xunta, Alberto Núñez Feijóo, y el narco Marcial Dorado.

Tras realizar esta entrevista, conseguimos contactar con el periodista y escritor Perfecto Conde, que nos cuenta anécdotas personales de su etapa como investigador acerca del narcotráfico en Galicia, hablándonos de los narcos más famosos y de si hubo o no censura para publicar ciertas informaciones.

Estas entrevistas, junto con la de Carmen Avendaño, las podréis ver en un documental que hemos realizado y el cual será proyectado próximamente en clase.

S2B

PARO: NOS ACERCAMOS A LA REALIDAD

Es conociendo historias como la que vamos a contar ahora cuando valoras un poco más todo lo que te rodea. Como sabéis, nuestro trabajo se ha centrado en las consecuencias que deja el paro en las relaciones familiares, y para ello enfocamos el trabajo desde el punto de vista de familias desahuciadas.

Mari y Sandra han sido nuestras protagonistas, víctimas ambas de aviso de desahucio. En este post vamos a centrarnos en Sandra, una mujer brasileña de nacimiento de 51 años, residente en Pontecesures, madre de tres hijos, dos mayores de edad y una niña de 14 años. No tiene trabajo y recibe una ayuda de 400 euros mensuales, lo mismo que debe pagar por su hipoteca cada mes. Se divorció de su ex marido en el año 2011 por una serie de problemas familiares más allá del impago de la hipoteca. Estos problemas se juntaron con el paro de su ex marido y la situación empeoró. Ahora lucha con esperanza tras una depresión en la que no creía. Le damos voz a ella:

Image

“Para mí depresión era un cubo un trapo y a limpiar ventanas, yo no aceptaba eso de depresión, crisis de ansiedad…cuando desperté en el hospital me di cuenta de que la depresión sí existe, el pánico (…) ni la comida me bajaba, era un bombardeo de ideas, de buscar soluciones…”

Image

“Sabes cómo son las personas, les gusta opinar sobre tu vida, la gente debería quedar callada porque todos tenemos problemas”
“Tengo vecinos, tengo amigos, uno me trae huevos…hay ayudas”
“Mi hijo mayor también me ayuda, aporta algo aunque ahora también está en el paro”

Image

“No creo que los directores de los bancos de aquí saben lo que hacer, esto viene de arriba”
“Que el tribunal de justicia formule leyes para nuevas hipotecas, para mí es una falta de respeto”
“En mi situación, una ley que ampare a la mujer cuando tiene este problema que tengo yo no existe”

Image

“Es mi casa, la casa de mis hijos, donde respiramos, donde dejamos todas las angustias fuera, esto es nuestro mundo, y todo esto yo lo voy a perder. Duele, duele mucho”
“Dijo mi hija pequeña mamá: vamos a pensar que nuestra vida es como una película de Disney, primero lloro, llanto, sufrimiento pero, el final es feliz. Y eso es lo que pienso, es lo que tengo que pensar”

Image

 

S2A

Estereotipos: ¿Un fracaso convertido en victoria?

¿Y cuánta gente creéis que vendrá? ¿Tendremos suficientes preguntas para hacer el debate? ¿Creéis que se abrirán y hablarán? Estas eran algunas de las preguntas que nos planteábamos antes de llegar a Equus Zebra. Sin embargo, aunque tratamos de dar a conocer y de promocionar la proyección de la película a través de las redes sociales, la sala se encontraba prácticamente vacía. Solo estábamos nosotros, el grupo con el que colaboramos para hacer esta actividad (S1B) y dos chicas más. “Fracaso” era la palabra que se nos pasaba por la cabeza en ese momento y cuando íbamos a darnos por vencidos, llegó nuestro salvador: Aloune. Nuestro “héroe” se había enterado por Facebook de la proyección de Las Cartas de Alou y como le pareció una actividad muy interesante, decidió animarse y venir. Lástima que no hubiesen pensado esto mismo más personas.

Desde el momento que comenzó el filme, Aloune se sintió identificado con el protagonista y predecía incluso lo que iba a suceder en cada escena. Sus miradas, sus gestos, su risa y sus “carallo” nos acompañaron durante los 92 minutos que duró la película. Como el protagonista no sabía hablar bien español y se comunicaba a veces con otros inmigrantes en su lengua natal, Aloune se convirtió en una especie de traductor y nos ayudó a comprender esas partes, ¡Mucho mejor tenerlo a él que a los subtítulos! Pese a que la película era un poco antigua, Aloune encontró muchos parecidos con las circunstancias que le pasaban a Alou: llegar a un país totalmente solo, las dificultades del lenguaje, trabajar en diferentes empleos, de forma ilegal y por un sueldo precario o ser engañado y despreciado. Nuestro “fracaso” inicial se convirtió en una especie de entrevista donde Aloune nos contó sus dificultades y sus experiencias, así que como ya estoy llegando a los 1500 caracteres, si queréis conocer un poco más sobre él, visitad el post del grupo S1B.

Image

S2F

Interxeracional: Últimas entrevistas

Nas derradeiras fases deste traballo (que versa sobre a transmisión interxeracional baseándonos noas exemplos das familias con orixe en áreas rurais, pero asentadas no barrio das Fontiñas) puidemos descubrir o caso de Ramón e Malena, un matrimonio que vive nas Fontiñas dende fai vinte anos e onde se asentaron cos seus dous fillos.

Ramón procede dos arrebaldes da cidade, nas faldas do Pedroso, e Malena é da Estrada, pero ambos migraron á cidade por motivos de traballo cando casaron. A lugar de orixe nunca se esquece e seguen a telo moi presente, pero de forma diferente. Como dato, as festas da aldea seguen a selas propias e tódalas semanas acoden alí, pero cada un ten a súa propia visión do que foi cadansúa lugar de orixe. O soño de Ramón é “voltar á aldea cando me xubile e botar unhas ovellas, facer unha boa horta e esquecerme de todo” mentres que a Malena a vida na aldea nunca lle gustou e o único que bota de menos é á familia; a urbe concedeulle unhas oportunidades que non podería ter no rural, “ademáis se quero ir ó campo non me queda tan lonxe e non me importa ter que desplazarme en coche tódolos días ao traballo”.

Os fillos só acoden á aldea por motivos de ocio e recreación, pero non descartan a volta ós orixes dos seus pais e nun futuro vivir alí. “Temos unha casa con moito potencial e as comodidades da cidade non están tan afastadas gracias a que agora estamos mellor comunicados en tódolos sentidos”. Recoñecen que sería duro vivir como o facían daquela os seus pais ou avós, pero todo sería diferente, os tempos cambiaron e poden combinar o mellor de cada hábitat.

 S3E

¿Cómo iban a tener miedo si les mataban lo que más querían?

Siguiendo con nuestro programa de actividades propuesto para el Trabajo del Seminario, hace unas semanas realizamos una de la serie de entrevistas pactadas. En este trabajo tratamos la problemática de las drogas en Galicia durante los años 80, desde una perspectiva de la lucha contra la misma, el peso y la importancia de los narcotraficantes en la sociedad rural gallega y el papel que jugaron los medios de comunicación en el tema. Por este motivo, no podíamos dejar pasar la oportunidad de contactar y entrevistar a una de las personas más relevantes en la lucha contra el narcotráfico, Carmen Avendaño.

Carmen, nos recibió en el centro de la Fundación Érguete de Vigo, de la que es presidenta y coordinadora. Esta asociación lleva más de 25 años ayudando a los drogodependientes y a sus familias, ofreciéndoles ayuda terapéutica, social, judicial y facilitando su reinserción en la sociedad. Pero, en un primer momento, como rememoró Carmen, “Érguete nació como una asociación de padres y, sobre todo, madres que lucharon y denunciaron el narcotráfico, ante una sociedad que desconocía el mundo de las drogas”. Para ello, denunciaron ante la Administración, ante los partidos políticos y ante la policía a ciertos narcotraficantes, con sus nombres, apellidos y direcciones. Toda una valentía en esta delicada situación.

La presidenta de Érguete cuenta que, durante toda su lucha, llegó a recibir amenazas de muerte, incluso contra sus hijos y que llegaron a contratar a un grupo de colombianos para que fueran a por ella. Ante la pregunta de si pasó miedo, esta mujer responde con una frase dicha por su amiga y compañera de lucha Fina, “¿cómo vamos a tener miedo si nos están matando a lo que más queremos?”.

Finalizando nuestra entrevista a esta, más que madre coraje, le preguntamos sobre el lugar de los medios en este entramado. Carmen respondió que “los medios de comunicación siempre han intentado, a pesar de todo, darnos la voz que necesitábamos para que la sociedad conociera el problema y la labor que estábamos llevando a cabo. Sin ellos, sin duda, no hubiéramos tenido los mismo resultados”.

S2B

CUAC FM, proyecto con sustancia

Mis compañeros de trabajo ya os han hablado sobre lo que es un medio comunitario, sobre cómo es CUAC FM, que es la radio comunitaria con la que trabajamos, y también la aportación de un directorio web con las principales asociaciones dedicadas a este tipo de medios informativos a nivel global. Esta vez queremos ofreceros los avances que se van produciendo. Hemos contactado con las distintas asociaciones que colaboran con esta radio universitaria de Coruña. Son varias:

Hay una fija que es radio Prometea y otras como la Agrupación Cultural Alexandre Bóveda, la Asociación Histórico Cultural Gran Armada, Proxecto cárcere, el Colectivo de personas diagnosticadas de trastorno mental y un colectivo feminista. Algunas de ellas carecen de una organización formal, son colectivos simplemente y la mayoría se ubican en Coruña. Sólo hay una que está pendiente de comunicación. Y ahora vosotros diréis, que quieren hacer estos chicos con estos grupos de personas?  Pues la idea es poder juntar a estos grupos que colaboran con la radio para la  posterior mantenimiento de conversaciones y establecer un grupo de discusión, para saber un poco el funcionamiento entre ellos y que beneficios sacan las dos partes y de qué manera utilizan éstos el medio.

Esto de “grupo de discusión” responde a una cuestión sencilla, se trata de un número reducido de personas, entre cinco y veinte, que se reúnen para intercambiar ideas sobre un tema de manera informal, aunque con un mínimo de normas. Se trata, pues, de un intercambio “cara a cara” entre personas que poseen un interés común para discutir un tema, resolver un problema o tomar una decisión. Digamos que es como una mesa redonda, con posibles preguntas para encauzar el debate, o el escabroso tema de las licencias.

Estos temas los trataremos en próximos días de la primera semana de abril. El primer contacto estaría establecido ya para el próximo lunes en las instalaciones de la radio. Ya iremos viendo.

S2C (Fontán Bestilleiro, López Pereiro, Mallo Domínguez, Pereiro Fraga)

Paro: Primero conocer, después informar

 Conocer la situación actual de familias desahuciadas o en trámite de desahucio es una realidad que todo el mundo debería de tener bien presente porque afecta a una gran parte de la población española. En este terreno es en el que estamos trabajando nosotros desde hace un mes y algo.

Empezamos buscando manifestaciones con las que poder captar fotografías desde nuestras cámaras y en las que poder tomar contacto, tanto con personas de la plataforma de Stop Desahucios como con la gente afectada por la pérdida de la vivienda.

DSC_1231

El siguiente paso que hemos dado ha sido el de conseguir hablar en persona con dos mujeres que llevan años luchando contra este panorama de crisis que les afecta en su día a día. Nos hemos desplazado a Sigüeiro y a Pontecesures para conocer de cerca sus problemas, el ambiente en el que intentan hacer una nueva vida y los problemas económicos que tuvieron con los bancos. A partir de esas entrevistas hemos ahondado más en el lado humano y personal de la gente, viendo lo que hay más allá de la simple propiedad física de un piso o una casa, aunque sin pretender buscar el sensacionalismo en la historia.

Después de estas dos experiencias nos gustaría poder contactar con más gente como ellas, pero no creemos que la plataforma nos pueda proporcionar más entrevistados. Por lo tanto nos dedicaremos a juntar todo el contenido audiovisual y fotográfico con el que contamos y comenzaremos a realizar un glosario en el que de forma simple y clara expliquemos los conceptos que forman ya parte de nuestro día a día y que mucha gente aún no llega a comprender.

Creemos que con estas actividades podemos acercaros casi todas las perspectivas de el tema de los desahucios: la parte de las personas afectadas, el apoyo de la plataforma y los términos bancarios que tanto oímos. Y pretendemos así que conozcáis bien su situación, ya que forma parte de nuestro trabajo estar informados en todo momento y empatizar con la gente que nos rodea, eso sí, sin intentar buscar el dramatismo al tema.

S2A

Interxeracional: Unha historia de Hermisende

Despois de dúas semanas de traballo na que nos adicamos a unha maior investigación e a ter unha primeira toma de contacto coas familias, vamos profundizando cada vez máis no tema.

Un dos casos cos que nos atopamos é dun fillo de labradores nado en Hermisende, provincia de Zamora que limita con Galicia, o galego está moi presente alí. Javier López Rodríguez de 56 años vive no barrio de Fontiñas dende 1992 e, a pesar de que en moitos momentos da súa vida vota en falta esa aldea onde se criou, non pode viaxar aló tanto coma a el lle gustase. As súas fillas naceron aquí, en Santiago, é a diferenza del, non senten esa morriña pola aldea, son unhas nenas de cidade. Javier a diferenta delas recorda a súa infancia en Hermisende, recorda os días en que se reunía toda a aldea para a festa, na que uns veciños axudaban os outros e sobretodo recorda o frío do inverno.

O sentimento de morriña se desperta en moitos dos casos en que as persoas teñen que emigrar do ámbito rural ó urbano. Probablemente, en moitos dos casos, as cidades nos ofrecen un maior ábano de recursos, saes a rúa e tes o médico relativamente cerca, cada catro pasos un bar, un supermercado, unha tenda de roupa… Sen embargo o que te pode ofrecer unha aldea é moito máis, vai máis aló do superficial, é un sentimento que levas contigo desde que naces, nunca te abandoa.

En certo modo de conclusión percibimos que se está a dar un efecto “retorno”, un éxodo urbano. Anos a tras se creía que a mellor opción estaba na cidade, que o que mellor que podían facer era emigrar cara a cidade e construír unha boa casa. Sen embargo agora parece que todo quere cambiar, esas presoas que nun momento decidiron abandoar o seu lar, están intentando cortar amarras ca cidade e volver o seu lugar de orixe, a aldea

S2E

Estereotipos: Supercalifragilisticoespialidoso

Una de las actividades que hemos escogido consiste en la proyección de una película en la sede de Equus Zebra. Tras darle muchas vueltas sobre qué filme elegir, finalmente decidimos colaborar con el grupo S1B (Subsaharianos)  y proyectar conjuntamente en la asociación Las cartas de Alou.

A parte de la proyección de la película, en cada visita a Equus Zebra estamos sacando fotos que trataremos de difundir por las redes sociales para dar a conocer su profunda labor. Como ya sabéis, estamos trabajando principalmente con niños. La semana pasada, Natalia se acercó a los ensayos para el musical de Mary Poppins que pone en marcha la asociación y cuya presentación  se realizó el pasado viernes, a la que desgraciadamente no pudimos ir. Además, nos han pedido ayuda para colaborar en una especie de reportaje para Intervida, en el que tenemos que exponer el punto de vista y la opinión de los niños a las actividades que realizan allí, todo un reto que esperamos cumplir sin dificultades.

Nuestra experiencia en la asociación está siendo muy positiva. A través del trato con los niños y con sus miembros y voluntarios estamos descubriendo que pese a todas las dificultades que se puedan tener, siempre se consigue salir adelante y ayudar a los que más lo necesitan. Equus Zebra  es sin duda una pieza clave de ayuda al inmigrante en la ciudad de A Coruña.

¡Os dejamos con algunas de las fotos que hemos ido sacando!

Image

ImageImage

Image

S2F

CUAC FM. DIRECTORIO WEB

Xa se falou con anterioridade do concepto de medios comunitarios, independientes, participativos… Neste post queremos ofrecer un pequeno directorio  das webs das principais asociacións deste tipo de medios.

http://splash.amarc.org/ Asociación mundial de radios comunitarias. Web que dá voz a esta asociación, ademais de proporcionar información sobre as iniciativas e actividades promovidas por esta.

www.communitymedia.se/cat Web na que aparecen recollidos os enlaces ás principais televisións comunitarias e de acceso público do mundo.

http://www.ourmedia.org/node/4972  Rede social comunitaria mundial. Os usuarios poden subir vídeos, podcasts, e demais material creativo da súa propia colleita e compartilos co resto da comunidade.

www.medioscomunitarios.net Rede española de medios comunitarios. Ofrecen un interesante mapa coas localizacións dos medios comunitarios en España e ademais teñen unha conta en twitter (@ReMC_org) na que informan das súas actividades e dan voz aos medios comunitarios españois.

www.aler.org Asociación latinoamericana de educación radiofónica. Talleres, podcast, unha biblioteca online na que se pode acceder a diversos documentos  e manuales relacionados coa súa labor formativa.

www.festival.sk Sitio web dun Festival de televisións locais celebrado en Eslovaquia. Vía de coñecemento e difusión dos medios de colaboración e comunitarios.

http://www.corme.net/regarlic/web/Inicio.html Rede galega de radios libres e comunitarias. Proporciona enlace coas principais emisoras comunitarias de Galicia.

http://www.tvlocal.com/cgalicia.htm Listado con gran parte dos medios comunitarios de Galicia organizados por provincias e con datos de contacto como teléfono, dirección postal, teléfonos e correos electrónicos, persoal directivo…

S2C: Fontán Bestilleiro, López Pereiro, Mallo Domínguez, Pereiro Fraga

Heroína: ¿ellos se lo buscaron?

Que nadie se escandalice con el título de la entrada. No queremos ser amarillistas, ni tampoco demasiado condescendientes, pero desde nuestro grupo nos preguntamos, ¿hasta qué punto tienen culpa de su adicción las personas con problemas con las drogas? ¿Es una tendencia innata, o por el contrario podría pasarle a cualquiera?

La delgada línea que separa a los adictos de los que no lo son hace dudar de si se tiene certeza o no de lo que se está haciendo. Muchos de los compañeros de clase somos fumadores, y probablemente todos empezamos a hacerlo por costumbre social, sin embargo creo que ninguno de nosotros puede ser capaz de decir en qué momento el fumar dejó de ser una simple postura y pasó a ser un vicio real. ¿En qué momento una persona deja de ser fumador esporádico y se convierte en fumador empedernido? El tabaco, como cualquier droga, llega sin avisar. En el momento en que te das cuenta de que se está volviendo peligroso, ya es demasiado tarde, ya estás enganchado.

Extrapolemos, pues, todo lo aquí recogido hacia otras drogas. Pongámonos en un contexto en el que la costumbre social no es solamente fumarse un pitillo, sino también meterse un pico o meterse un tiro. No se trata de quitarle responsabilidad a las personas, ya que cada uno es responsable de sus actos, pero ¿hasta qué punto las personas que empezaron a hacerlo por imitación pudieron presuponer que finalmente acabarían siendo engullidos por el lado más oscuro de las drogas? ¿No podría ser algo que le podría pasar a cualquiera?

S2B

Paro: Stop desahucios, stop judicial

“La Justicia Europea considera abusiva la ley de desahucios española”

“El Tribunal falla contra la ley hipotecaria española por entender que permite actuaciones bancarias abusivas”

Hoy por fin llega el empujón, y hemos tenido que esperar a que Europa diera el paso. Hablamos de una reforma discutida por Gobierno y oposición durante los últimos meses, pero que se quedaba en eso, en un mero debate. La Justicia Europea considera las ejecuciones hipotecarias actuales contrarias a la directiva europea de protección al consumidor. Según el Tribunal de Justicia de Luxemburgo, la legislación española sobre desahucios vulnera las leyes europeas porque no garantiza a los ciudadanos la suficiente protección al impedir que se paralice un desahucio de forma preventiva.

Para poñer dentro do post

Y es que este es el punto clave. ¿Por qué no pueden los jueces paralizar provisionalmente el embargo de una vivienda? Esta intervención permite dar tiempo a que se examine si existe un abuso en el contrato hipotecario en cuestión.

Hoy nos levantamos con estos titulares en prensa, radio y televisión. Los medios españoles se hacían eco de una noticia que, sin embargo, no paga las vidas que se han llevado por delante los desahucios. Puede sonar populista pero, ¿se habría conseguido sin ellas, sin víctimas?

S2A

Estereotipos: Recomendable para todos los públicos

“No se debe juzgar un libro por su portada”. Este viejo refrán, conocido por la mayoría, es totalmente aplicable a las experiencias que tuvimos esta semana. El miércoles, mis compañeros y yo, tuvimos la primera de nuestras visitas a la sede de Equus Zebra. La impresión (al menos por mi parte) ha sido muy positiva, ya que no solo nos han permitido colaborar con ellos, sino que nos han acogido como si formásemos parte de la propia asociación. Una visita por sus instalaciones, con más profundidad, así como la posibilidad de capturar la labor de sus voluntarios.

Image
Pudimos hablar, además, con su coordinadora que nos atendió personalmente para resolver todas nuestras dudas. En una entrevista que duró más de media hora, Alba nos informó de todas las actividades que llevan a cabo dicha asociación (desde recogida de ropa, actividades con los más pequeños, asistencia legal, proyección de películas, cursos de formación, salidas al teatro…).

Image
Pudimos estar con los niños buena parte de la tarde, viendo las actividades de apoyo escolar que realizan y acompañándolos incluso a la hora de la merienda.
Por ahora, las conclusiones son pocas, lo único que tenemos claro es que la labor social que realizan desde Equus Zebra es enorme, no solo para los niños, sino  también para sus padres.

S2F

Interxeracional: Fontiñas, o lugar axeitado

 

Segue transmitíndose a cultura rural entre os novos habitantes da cidade?

No caso de Brais, dalgún xeito, SI.

Nos últimos días establecemos as primeiras tomas de contacto cos que serán os suxeitos “do noso experimento”.

Brais é un rapaz de 20 anos que vive en Fontiñas, mais “as súas raíces” veñen de Boimorto.

– De onde es? – De Boimorto. – E vés dende alí a estudar? – Vivo en Santiago. – Pero entón non eres de Boimorto… – Si que son!

Considerariamolo un ser ‘híbrido’ entre o rural e o urbano?

De que maneira se produce a herdanza cultural dos cidadáns procedentes da vila?

As festas de orquestra pódenlles gustar ata ao máis cosmopolita, claro que si, pero ese afán pola festa anual da vila…

Brais fala das festas de Boimorto como “as súas festas”, sen lembrarse do Apóstol, e moito menos da Ascensión.

Digamos que esa transmisión interxeracional se delegou sen cortes.

Por agora non sabemos que outros detalles do rural se lle quedaron na vida a Brais, mais xa temos certos datos de interese… Só faltan as entrevistas familiares propiamente ditas para ir descubrindo o parapeto.

Atopar a persoas de Fontiñas coas características fixadas na primeira exposición do traballo foi moito máis fácil ca do que pensabamos. Iso indica que a escolla do lugar foi axeitada e que todas as familias van ter algún tipo de ligue coa aldea por ínfimo que sexa. Só queda analizar as diferenzas, digamos, “entre os que se ilusionan cas festas da vila e ós que lles resultan indiferentes”.