Arquivo do blog

El Festival de la Cultura Japonesa en Torun

ImageEl decimosexto Festival de la Cultura Japonesa en Torun bajo el patrocinio de la embajada de Japón en Polonia se empezó en 24 de mayo y durará  hasta 3 del junio.

Las exhibiciones, talleres, conferencias, concursos y programas deportivos estará formada por el 16 Edición de Los Días de la Cultura Japonesa en Torun.
En jueves un ciclo de las fiestas inauguró la reunión con la poesía japonesa. Además durante el tiempo del Festival se tendrán lugares las proyecciones y talleres, incluyendo fabricación de la cerámica japonesa y  las exhibiciones de la preparación del té. También los espectadores podrían ver artes de luchar como judo, karate, kendo, y también podrían participar en un concurso de arte y un concurso de karaoke. Organizaran también los talleres de manga.

En el programa de los Días de la Cultura Japonesa será una gran cantidad de eventos deportivos, por ejemplo tendrá lugar el Campeonato del Norte de Polonia en Kyokushin Karate y El Torneo de Judo académico. Días de la Cultura Japonesa se extenderá hasta el 3 de junio.

Entre las organizadores está el Laboratorio de la Lengua y la Cultura Japonesa en la Universidad Nicolás Copérnico en Torun (http://www.home.umk.pl/~pjkj_umk/)

Más Informaciones Sobre el festival: http://www.dkj.torun.pl/ y tambien: http://www.facebook.com/pages/Dni-Kultury-Japońskiej/149759445109772

Aleksandra Piórkowska (Erasmus)

La maldición del 27

Image

 

 

 

Como si de algún extraño maleficio se tratase, el número 27 ha marcado la vida de todos ellos por una simple razón; todos tenían 27 años en el momento en que fallecieron. Pero no son dos cifras todo lo que les une: las controvertidas circunstancias en que se produjeron sus muertes y una rigurosa subordinación al clásico “sexo, drogas y rock and roll” en vida, han echado más leña a un fuego que se mantiene encendido desde la muerte de Robert Johnson en 1938. Amy Winehouse, la excéntrica cantante británica que con apenas veinte años se convirtió en una de las grandes voces blancas del soul, es la última incorporación a una lista que parece engrosarse a medida que pasan los años y los excesos hacen mella en unas vidas tan cortas como desenfrenadas.

Aunque todo esto no parezca existir sobre la alfombra roja, lo cierto es que el trágico destino al que se ven abocados actores, músicos o personajes del mundo de la moda parece cada vez más “deformación profesional” que algo ligado a las características de cada persona. No se puede establecer un mismo desencadenante de este sistemático apego de las estrellas a los estupefacientes, pero es una “práctica” tan habitual que muchos lo asumen como una característica más de la profesión, mientras la época dorada de Hollywood parece brillar un poco menos bajo la sombra de la adicción a las drogas.

Rodó Mena, Isabel; S3E, 3B1

 

#ClasicosTV: Sexo en Nueva York

 

Este fin de semana Divinity volvía a reponer por vigésimo tercera segunda vez la ya mítica serie “Sex And The City”desde la primera temporada. ¿Y alguien se quejó? Guste o no, la serie forma parte de los clásicos televisivos (o audiovisuales) del s.XXI. Es raro que nadie haya sido testigos de las aventuras de Carrie & Co por las avenidas de Manhattan. Desde hilarantes aventuras sexuales hasta conversaciones de lo más ácidas e ingeniosas sobre los avatares del amor, la guerra hombres vs mujeres y demás tópicos que suelen preocupar a las mujeres adultas. De eso se componía SATC: relatos realistas fáciles de identificar al público con ellos. Además de los ingeniosos guiones y las tramas adictivas, la serie contaba con otro plato fuerte: sus cuatro protagonistas. Para empezar estaba Carrie Bradshaw, columnista del ficticio New York Star, egocéntrica hasta la médula, fashion victim, inmadura a ratos, pero la amiga que todos desearíamos tener para salir de fiesta. Por otro lado, Miranda, abogada y cínica de profesión, contrastaba con la personalidad ingenua y soñadora de Charlotte, amante del arte y los matrimonios convencionales. Para completar el grupo quién mejor que la genial Samantha Jones, relaciones públicas adicta al sexo y símbolo de la independencia femenina. Las cuatro tenían sus más y sus menos, sus grandes momentos y sus chistes mortales, sus hombres y sus mujeres (recordemos el amago lésbico de Samantha) Todo esto envuelto en el mejor escenario posible: la ciudad de Nueva York, pues de eso versaba la serie, del sexo y la ciudad.

 Rodríguez Liboreiro, S3C, 3B1

A comunicación organizacional de Coca-cola

A clave do éxito dunha empresa baséase nun bo sistema de comunicación organizacional que, para seres óptimo, debe estar cimentado cunha boa comunicación interpersoal (entre directivos, empregados e ambos).

Por que? A comunicación organizacional consiste na emisión e recepción de mensaxes dentro dunha organización (xeralmente complexa como é o caso de Coca-cola), a tres niveis: operacionais, reglamentarios e de mantemento.

A min gustaríame centrarme no eido do mantemento, no caso de Coca-cola tradúcese nas campañas publicitarias. O curso pasado o meu grupo analizou a guerra Pepsi Coca-cola nas súas campañas e poidemos atopar excelentes exemplos da importancia que Coca-cola lle da á comunicación organizacional para o mantemento. Avispadas campañas en moitos casos lonxe do común que quedan nas nosas cabezas para a posteridade conseguindo a si o seu éxito grazas a esta arma mencionada do éxito no título.

A continuación destapade un pouquechiño a felicidade a modo de despedida.

Deus Rivadulla, S1E, 2A4

De onde xorden as emocións?

Para finalizar a miña travesía por este blog decidín investigar sobre unhas constantes que acompañan ao individuo ao longo da súa vida, e que inflúen no seu comportamento e nas súas relacións interpersoais e intrapersoais: as emocións.

No libro de Eduardo Punset “Excusas para no pensar”, o autor fálanos de que moitos psicólogos se concentraron, case exclusivamente, nos aspectos privados, e non sociais, das emocións. Non só os psicólogos, moitos de nós pensamos que as emocións son elementos que aparecen de repente e que son o resultado das nosas propias interpretacións do que nos sucede. Con todo, se temos en conta todas as experiencias emocionais na nosa vida cotiá, a maioría das cousas que xeran emocións teñen que ver coa reacción doutras persoas. As nosas emocións están determinadas polo que pensan os que nos rodean, pois son produto do noso proceso de socialización. Isto lévanos á falar da existencia de diferenzas interculturais na expresión das emocións básicas e universais. Un exemplo desta diversidade é o feito de que determinados idiomas e culturas teñen certas palabras para designar unas emocións, que non teñen traducción directa noutras linguas. Brian Parkinson, profesor de psicoloxía social na Universidade de Oxford, cre que a maioría dos acontecementos que xeran en nós certos sentimentos teñen que ver con outras persoas: por exemplo, enfadámonos se alguén nos engaña ou alegrámonos se alguén nos felicita.

Hoxe sábese que todos nacemos coas mismas emocións básicas, independentemente da cultura onde nos desenvolvamos. Pero a expresión social desas emocións pode cambiar en función dunha cultura determinada.

 

Geada Ares

S2D

2b1

La ventana de Johari

Creada por Joseph Luft y Harry Ingham, es una herramienta de psicología cognitiva creada para explicar los procesos de interacción humana. Dicha ventana se divide a su vez en cuatro áreas. El área libre es donde situamos las experiencias y datos conocidos  de la propia persona y  por las otras personas que le rodean, el área ciega representa aquello que desconocemos de nosotros mismo pero que los demás conocen, el área oculta contiene información de nosotros mismos que conocemos pero que los demás desconocen y el área desconocida constituye aquellos rasgos de nuestra personalidad de los que los demás se dan cuenta pero que nosotros no tenemos conciencia de ellos.

Cuando ampliamos el grado de interacción, las líneas que separan los diferentes cuadrantes se van volviendo difusas. El funcionamiento de este cuadro sería algo así:

El grupo, debido a las interacciones, produciría un desplazamiento desde el área libre hacia la oculta, así el individuo da a conocer lo que los demás desconocían de él.

El individuo, mediante la interacción avanza desde el cuadrante del área libre a la ciega, y adquiere lo que los demás conocen de él y que el propio individuo no es consciente de ello.

Con estas interacciones tendemos a hacer desaparecer el cuadrante de lo desconocido. Ya os digo que parece más difícil de comprender de lo que en realidad es.

http://capacitacion.univalle.edu.co/Vjohari.pdf

Panero Louzán. S2C, 3A3.

El Día del Investigador

El equipo para realización los investigaciones `PRYZMAT` (`Prisma` en español) invita a todos al tercer Día del Investigador en Torun. El 16 de mayo se puede participar en una serie de las conferencias y de las reuniones. Marketing e investigación de mercados será el tema de este ano.

El Día del Investigador es una empresa educativa y científica. Su tarea es desarrollar las habilidades y conocimientos por los alumnos del Instituto de Sociología de la Universidad Nicolai Copernico (UMK) en los métodos y técnicas de investigación sociológica. El primer evento de esta serie tuvo lugar el 21 de mayo de 2010.

El Día del Investigador se dobla de dos partes. El primero es un seminario. En esta parte son los cursos de los profesores invitados y también está previsto organizar los talleres para los estudiantes. La segunda parte empezara con un panel de discusión. En la conferencia habrá especialistas en el campo de la investigación de mercados, tanto a los profesionales – investigadores de las agencias de investigación como los científicos.

El evento comenzará el 16 de mayo a las 10.00 en la Facultad de Humanidades, en el Instituto de Sociología de la Universidad Nicolás Copérnico de Torun. La primera parte es una serie de conferencias, que  concernía, entre otros, estudios de mercado en Polonia, a `life caching`, y a las características comunes de la etnografía y la comercialización. En cerca de 15.00 está prevista una hora del almuerzo. A las 16.30 comenzará la formación para los estudiantes. En el cierre, a las 19.00 será reunión interactiva.  La entrada es gratuita para todos.

Más información sobre El Día del Investigador: http://www.pryzmat.umk.pl/ y https://www.facebook.com/events/212542022191042/

Aleksandra Piórkowska (Erasmus)

Unha festa comunica a esencia do seu pobo

Esta fin de semana pasada foi a Festa da Lamprea en Arbo, concello pertencente á comarca do Condado, veciño de A Cañiza de onde eu son.

Arbo é a vila da lamprea desde fai agora cincuenta e un anos.  En 1961 celebrouse o primeiro día desta festa que agora conta con tanta tradición. De feito, xa en 2005 acadou o título de “Festa de interese nacional”. Pero, para lograr esa fama os veciños tiveron que traballar arreo para este recoñecemento. Os restaurantes da zona e os pescadores foron promotores anónimos pero a labor dos alcaldes de Arbo ao longo da súa traxectoria tamén foi vital.

Como dixo un día o xornalista Fernando Ónega: “benaventurados os que tedes un río que fai posible a lamprea; benaventurados os que tedes arte para sacala ada auga en largas noites de espera; benaventurados os que a tedes tan preto para facela un dos vosos patrimonios”.

A frase anterior resume moi ben todo o que é o proceso anterior á realización da festa propiamente dita. Durante a tempada de pesca, os pescadores da zona poñen as redes en cadansúa pesqueira e polas mañás ben cediño retíranas co desexo de ter moitas lampreas dentro. Aínda así, este ano malia estenderse o períodos de pesca ata o 12 de maio non hai case lampreas debido ás condicións climatolóxicas, non moi favorables para esta tarefa.

Grazas a esta festa, a vila arbense adquiriu grande importancia dentro do mapa galego. E son moitos os xornalistas, escritores e fotógrafos que veñen cubrir noticias ou reportaxes sobre este fenómeno: Cesáreo Sáenz Uriondo, Álvaro Cunqueiro, J. María Catroviejo, Cameselle…

Eu creo que ten que haber mil primaveras máis para esta festa e para todas aquelas que identifican un pobo. É algo que nos fai distintos dos demais, igual ca una personalidade.

Image

Gesteira Estévez

S2D

2b1

La educación lo resiste todo, todo y todo.

Cuando un gobierno decide gastar tontamente en educación, se dedica a comprar ordenadores portátiles para cada alumno, inventarse universidades en cada ciudad y ordenar programas para que el mayor número de alumnos reciban el titulo de ESO, aunque no sepan multiplicar ni dividir, que no saben. La educación lo resiste todo: poner o quitar deberes,  las trampas, falta de esfuerzo, estudiar o no hacerlo, lo lúdico y lo aburrido.

La infraestructura e industria no, porque los edificios de plastilina no resisten;  la sanidad no, porque no se puede operar con cuchillos de plástico, ni esterilizar el material con agua del grifo, la defensa tampoco; porque no podemos enviar maniquíes a Irak; pero la educación aguanta lo que sea. Cuánto más pasivos sean los alumnos, más aplaudirán de mayorcitos a los políticos corruptos, sin vocación que nos “representan”. ¿Habéis pensado todo lo que se puede ahorrar eliminando televisiones públicas, dejando de invertir en aeropuertos destinados al fracaso, cerrando universidades y facultades vacías, dejando de financiar sindicatos, tantos “alumnos” becados, asociaciones empresariales y partidos? Esta educación, la que los señores de la política han credo, lo aguanta todo. Aunque con cargo de futuro.

Millos Castro, Javier S2C, 3a3

Respuestas a la falta de tolerancia

Para gustos, colores. La forma de comenzar mi post se podría tildar de lo siguiente a tópica. Esta frase tan manida, que se presupone conocida en la conciencia de todos nosotros, parece ser olvidada en muchos casos. Habrá algún motivo en especial, no dudo que lo haya, por el que la gente que se considera fanática de un género musical concreto ataque a canciones y artistas de otros estilos.

Para explicarme, lo compararé con otras artes, como la pintura. Seguro que a los incondicionales de Picasso se les vienen opiniones negativas a la cabeza al observar un cuadro de Delacroix, o viceversa, pero no pasan de ser eso, opiniones. En el caso de la música, la situación es bastante diferente y los ataques entre estilos opuestos son mayores en número y agresividad, borrándose todo indicio de tolerancia. Dejando a un lado el argumento de que cada tipo de música ha sido compuesto para una situación y un momento concretos, lo único que queda es atribuir esos ataques al hecho de que alguno de ellos no encaja con nuestra forma de ver la vida. ¿Acaso no respetamos a gente que no comparte nuestra manera de afrontar las cosas? Entonces la crítica en la música debería ser más técnica, al igual que sucede con otros artes, véase el ejemplo de los cuadros. No hay por qué no expresar que la voz de un cantante no nos gusta, o que la letra de una canción nos parece vacía y pésima, pero se me escapa la razón por la que a veces en la música se pasa el límite entre la opinión y la falta de respeto.

Isabel Rodó Mena, S3E, 3B1

Cine mudo: el arte de comunicar sin palabras

Dícese del cine mudo que es aquella consecución de imágenes que no posee diálogo hablado. Este periodo anterior a la introducción del sonido se conoce como la “era muda” o el “período silente”. Como personajes destacables de este tipo de películas está el gran conocido Charles Chaplin, actor de grandes éxitos como  “Luces en la ciudad”  o “El gran dictador”.

“La Edad de la Pantalla de Plata”, así se denominaba también el período del cine mudo fue desapareciendo y fue sustituido por el cine con diálogo hablado, que ha ido evolucionando hasta nuevos formatos, como el exitoso cine en tres dimensiones.

He visto bastantes películas de este tipo y digamos que me entristece el no poder ver unas producciones así hoy en día. Considero que no es necesario que todo el cine sea con diálogo. Se pueden transmitir muchas sensaciones a través de la gestualidad. Me parece una forma de hacer cine que favorece también a las personas sordas por ejemplo, que encuentran múltiples limitaciones a la hora de ir al cine. Actualmente ha salido a la parrilla cinematográfica la producción “The artist”, magnífica película que a pesar de que carece de diálogos ha sido una de las mejores que he visto en años.

¿No creéis que sería interesante el volver a retomar esta modalidad de películas, ya que además de ser beneficiosa por ejemplo para personas con discapacidad auditiva, es otro tipo de cine, y al igual que existe cine alternativo u otros tipos de cine, este también debería convivir con ellos?

 Vallo Mirás, S3D, 4B2

ME SOBRAN 1.500 CARACTERES PARA DESNUDAR UN PENSAMIENTO

Cuarenta y ocho horas son suficientes para darse cuenta de que somos propia comunicación. Comunicación y descomunicación. Somos cambiantes, influidos por el hábitat propia de los dioses eternos. Los dioses de la pasión y del disfrute. Por Baco, Dionisio y Apolo. Yo voy con  Nietzsche, y me dejo llevar por lo Dionisíaco.

¿Por qué cambiantes? ¿Nunca os ha pasado que depende de la canción que escuchéis queréis hacer una cosa u otra? ¿Quizás quitarle las telarañas a los deseos y enamoraros? Estáis metidos en el mundo apolíneo. Pero, en un minuto, cambiáis vuestra lista en Spotify y ya no queréis enamoraros, queréis vivir la vida. A esto lo llamo yo, dejaros llevar por el mundo dionisíaco. Vivimos entre dos mundos, entre dos dioses. Apolo y Dionisio. Y la película que veáis, la canción que escuchéis, el libro que leáis, las fotografías que visualicéis, os llevarán a decidiros por un dios. Pero sólo durante un minuto, o dos. Así de simple resumiría toda nuestra andaza. Nuestro camino, eternamente marcado por dos diosese griegos inventados. Estamos influenciados por el contorno pero nosotros tenemos el mando y le damos a Play, Pausa, Rebobinar... ¿En qué dios estáis ahora? Y lo más importante, ¿cuánto creéis que durará?

  Barca Marrero, Karla S1A 1A1

¿A qué juega RiRi?

Desde que lanzó su último disco, Talk That Talk, Rihanna parece más descontrolada que nunca. Ya algo se temían sus fans con las letras obscenas que reinaban gran parte de las canciones del disco. Pero todo estalló el 20 de febrero, cumpleaños de nuestra diva, cuando decidió lanzar como single oficial su canción “Birthday Cake” con una colaboración demasiado especial: Chris Brown, el mismo que le propinó una brutal paliza a la salida de los Grammy hace ya 3 años y acudió a juicio por ello. La letra de la canción no dejaba indiferente a nadie “been a long time, I’ve been missing your body” le cantaba Brown. Su Army (así se llama su legión de seguidores) se debatía entre hacer oídos sordos o sentirse profundamente decepcionados. Pero no acabó todo aquí. Rihanna continuó la polémica en Twitter: primero subió fotos suyas con mensajes sugerentes, luego otra haciendo burla de la actual novia de Brown. Más tarde en pleno festival de Coachella colgó unas fotos subida a una cabeza de un chico cortando un extraño polvo blanco. Recientemente, nos ha deleitado con unas instantáneas en un club de streaptease, tirando dinero a mujeres desnudas cual rapero de la costa Este. Por todo esto ha recibido grandes críticas diciendo que no es un buen ejemplo para sus fans. Personalmente, me da igual que sea buen o mal ejemplo a seguir, pero, cariño, si seguramente ni te drogues ni te guste ir a streapteases, ¿a qué viene esta polémica tan barata y gratuita?

Una fan un día le twitteó: ¿por qué haces esto? Y ella le contestó ¿y a ti qué te importa?

Rodríguez Liboreiro, S3C, 3B1

Asertividad comunicativa

Todos temos un avó de dereitas sempre disposto a alabar ao actual executivo e sen ningún tipo de pudor á hora de insultar ao anterior socialista. Todos temos escoitado nalgún momento aquela frase de “xa pasou con Felipe González” que, polo menos a min, tanto molesta. O certo é que dei con esta idea buscando algo do que falar no post desta semana e atopei a solución ás discusións familiares. A clave é a comunicación asertiva e as seis normas de ouro para sobrelevar aos intereconomistas que repiten coma loros o que se fala en El gato al agua e derivados…

  1. Simular a rendición, facer crer que estamos de acordo co que está a dicir e pouco a pouco aportar un novo punto de vista, facerlle crer que foi unha idea súa.
  2. Ironía asertiva ante ataques de palabras maiores, danse conta de que se están a pasar.
  3. “Aceptar” o seu argumento rebatíndoo a continuación.
  4. Afondar na crítica para desarmar o argumento: “Non che gusta o anterior goberno, pero que é o que fixo mal?” A maioría das veces calan, pois non teñen guión para responder a iso.
  5. Repetir sistemáticamente unha idea para defendela, modificando a frase para non caer na mala educación.
  6. Utilizar unha frase breve para rematar a conversación e aplazala cando a discusión se volver demasiado acalorada.

Funciona, se non tamén podemos optar por ignorar aínda que este método non é apto para xente coma min. Recomendo este vídeo de Jorge G. Lemus.

Deus Rivadulla, S1E, 2A4

Protexido: Festival de las Artes y las Ciencias en Torun

Este contido está protexido por contrasinal. Para velo introduce o contrasinal a continuación:

Jeff e o Correo Gallego

Non acostumo a escribir post, pois iso é prerrogativa pra min dos alumnos, de vostedes. Pero hoxe, tomando o meu habitual cortado descafeinado nun bar do meu barrio fóiseme o grolo para o outro lado cando vin iste editorial digno de funambulistas. Velaí

http://www.elcorreogallego.es/opinion/la-quinta/ecg/pianistasa-no-gracias-periodistas-mucha-honra/idEdicion-2012-05-03/idNoticia-744508/

Compartoo coa cara de pampo que fiquei ao mirar tanta miseria. Estame ben por ler cousas tan falaces, retortas e mentirosas que asentan a democracia mediática, a ocultación e iso que os empresarios chaman a Liberdade Prensa e non Liberdade de Expresión. Por algho a diferenciarán, só hai que mirar na sitiación (non situación) en que están os compañeiros do Grupo Correo. No día dista señora patroa nosa, reclamo a liberdade de falar ás claras,…como é posibe, e ísa é outra,l que na festa da Liberdade de Expresión, no mesmo “living” da nosa casa, poidan aparescer ao carón da pancarta aquiles que estimulan o mercadeo e a conculcan de continuo?

Esto xa non é triste, é escorrer de tolerancia polas pernas.

Un saúdo e boa festa.

Martínez Hermida CIC

O gusto de queixarse sen motivo

O pasado xoves día 26 de abril, o meu grupo de TS organizou unha charla na que se falou sobre a crise do pobo saharaui. Gustaríame aproveitar esta circunstancia para elaborar un post de crítica a toda aquela xente que non sabe valorar a situación na que vive.

Fai uns anos tiven o privilexio de pasar una tempada na capital do Sahara Occidental, o Aaiún, zona ocupada por Marrocos. Este tempo que pasei neste lugar no que carecen tanto de liberdade como de dereitos (por non falar de outros temas como a fame). Despois de observar como vive esta xente, baixo o duro réxime (como teño lido que calificou certa “xente” ao goberno de España) de Mohamed VI, no que non se pode expresar libremente ningunha crítica nin a monarquía nin ao goberno. Eu mesmo coñecín xente que sufriu as consecuencias desta falta de liberdade no seu propio corpo, e non cun simple porrazo ou un empuxón, máis quixeran eles que solo fora iso.

Paréceme indignante e dunha falta de compresión e empatía que rozan a peor das maldades que a xente proteste contra a situación que atravesamos, é unha situación complicada, estou dacordo, pero na que seguimos tendo a principal arma dos pobos, que é que somos propietarios de nós mesmos, algo que ninguén pode dicir nos sometidos territorios do Sahara Occidental. O único que lle pido a esta xente que tanto “loita” polas clases baixas, que lle bote unha ollada ás clases máis baixas, ou que pase unha tempadiña no Aaiún. Despois non falará igual.

Oujo Paz, Borja

S2D

3A2

Por qué las mamás francesas son mejores que las americanas

Muchos de los que cogéis trenes cada semana habréis vivido alguna vez la típica rabieta de un niño (o una niña) que está cansado, o es desobediente, o sabe Dios qué le pasa por la cabeza para pegar semejantes chillidos.

Me juego casi cualquier cosa a que esos niños repelentes -que todos hemos sido alguna vez- no eran franceses.

Que en Francia los niños duermen del tirón con tres meses, y comen verduras antes del año y no chillan ni interrumpen a sus padres.

Esto al menos es lo que dice un nuevo libro de autoayuda, el “como ser un buen padre” de toda la vida camuflado de estudio sociológico. Eso, y que el secreto está, al parecer, en no acunarle cuando llore en mitad de la noche, no darle demasiada importancia cuando haga algo bien hecho, ni interrumpir nuestras conversaciones porque el niño balbucee. C’est la vie, que dicen ellos, y tienen que aprender a vivirla con todas las dificultades.

Por mucho que me gusta la idea de un manual para un pequeño francesito en casa, hay mucho de tópico en todo esto, mucho de americana que va a París y se enamora de la vieja Europa. Le salió el libro sobre niños porque escribirlo sobre como “comer y fumar como una francesa y llegar bella y delgadísima a los setenta” no era tan novedoso.

¿Que hacer con los niños, entonces? La solución está, como siempre, en el bendito punto medio. O en escuchar un poquito más al instinto maternal de toda la vida y un poquito menos a la sección de best sellers del fnac.

 Pérez Gestal, s3C

Fast food vs comida da avoa

Cando imos pola rúa cada vez é menos difícil non tropezarnos cun Magdonals, un Pizza Hut ou un Burger King o noso paso. No super, xa non nos parece raro ver a xente na sección dos conxelados buscando comida “xa feita”. E dende logo, xa nin levantamos a cabeza cando soa o ring! e ese arroz que se fai nun minuto sae do microondas. Esta é a cultura culinaria a que nos imos acercando cada vez máis.

Entre tantos temas serios e negativos que ultimamente copan os nosos medios, gustaríame que nos paráramos a reflexionar sobre algo menos serio pero igual de negativo. A xente maior (a xeración das nosas avoas sobre todo) sorpréndese cando nos ven comer comida xa “cociñada” e lles parece inconcibible baixar ó super para mercar unha tortilla de pataca. Sen embargo, cada vez baixamos máis a miúdo e este feito esta deixando de chamar a atención. Moitos de nós criticamos a comida rápida e valoramos enormemente a comida caseira, pero o camiño que a sociedade esta tomando xira en torno a primeira opción.

Cada vez pasamos menos tempo diante dos fogóns, ó igual que a xeración dos nosos pais pasa menos tempo comparada coa anterior. Xórdenme entón as seguintes cuestións: Seguiremos conservando esas recetas tradicionais para as que temos que cociñar toda a maña? Dedicarémoslle tempo a cociña ou pola contra acabaremos seguindo as recetas da Wii?

Bon appétit!

Cid Nieto; S1D, 1B1

Adiós al galán azulgrana

Todos los culés tenemos un motivo para llorar esta semana: no es que no vayamos a ganar la Liga ni nos quedemos sin final de Champios, es que nuestro venerado Josep Guardiola nos abandona tras 4 años. Cuatro grandes y legendarios años llenos de alegrías para todos los seguidores azulgranas. Desde que tomó las riendas en 2008 echando a jugadores como Eto’o y apostando por jóvenes promesas de la cantera, ganó 176 partidos, casi el 75% de ellos, empató 46 y perdió 20. Abrumador balance. En cuanto a los títulos, empezó ganando la Copa del Rey ante el Athletic, y a partir de entonces la Liga, la Liga de Campeones, la Supercopa de España, la de Europa y el Mundial de clubes —el único título que faltaba en las vitrinas del equipo—. Es decir, todo.

Como resultado una ola de orgullo culé que se ha extendido fuera de las fronteras españolas. Una transición de un equipo bueno pero irregular, casi siempre a la sombra del Real Madrid, hacia el nombrado y renombrado mejor equipo del mundo. Pep, un hombre de familia y amante de la poesía, ha sido el artífice de este cambio. Siempre perfectamente vestido, es ya todo un icono sexual en España. Por su culpa, nos malascostumbramos a ganar siempre, a arrasar con todo, a acaparar titulares, a meter 6 goles al Madrid, a twittear el #somiserem, a disfrutar del iniestazo, a rendirnos ante el Messias, y otros muchos placeres que, por desgracia, tardaremos en repetir. Tito promete seguir su estrategia, pero el escepticismo me puede pues como Pep, nadie. Gràcies.  

Rodríguez Liboreiro, S3C, 3B1