Arquivo do blog

El Festival de la Cultura Japonesa en Torun

ImageEl decimosexto Festival de la Cultura Japonesa en Torun bajo el patrocinio de la embajada de Japón en Polonia se empezó en 24 de mayo y durará  hasta 3 del junio.

Las exhibiciones, talleres, conferencias, concursos y programas deportivos estará formada por el 16 Edición de Los Días de la Cultura Japonesa en Torun.
En jueves un ciclo de las fiestas inauguró la reunión con la poesía japonesa. Además durante el tiempo del Festival se tendrán lugares las proyecciones y talleres, incluyendo fabricación de la cerámica japonesa y  las exhibiciones de la preparación del té. También los espectadores podrían ver artes de luchar como judo, karate, kendo, y también podrían participar en un concurso de arte y un concurso de karaoke. Organizaran también los talleres de manga.

En el programa de los Días de la Cultura Japonesa será una gran cantidad de eventos deportivos, por ejemplo tendrá lugar el Campeonato del Norte de Polonia en Kyokushin Karate y El Torneo de Judo académico. Días de la Cultura Japonesa se extenderá hasta el 3 de junio.

Entre las organizadores está el Laboratorio de la Lengua y la Cultura Japonesa en la Universidad Nicolás Copérnico en Torun (http://www.home.umk.pl/~pjkj_umk/)

Más Informaciones Sobre el festival: http://www.dkj.torun.pl/ y tambien: http://www.facebook.com/pages/Dni-Kultury-Japońskiej/149759445109772

Aleksandra Piórkowska (Erasmus)

Qué quero ser de maior

Retorno ao pasado cos ánimos dun meniño fedello e inconsciente. Coma nunha redacción de primaria, vou expresar na metade dun folio, as miñas expectativas, o meu desiderátum, do meu ideal de ser xornalista. Seguramente todo é labia tópica e redundante doutro pobre ignorante, cego pola falta de experiencia. Pode ser que o mundo acabe por dobrarme e desviarme cara a desidia, que acabe sendo un hipócrita, pero quero que isto sexa o meu testamento de xuventude, inocente como son.

De maior quero andar pola rúa, escribir na rúa, fotografar na rúa e debuxar na rúa. Quero perder o meu medo e a mansedade. Gustaría de falar coa xente, cos bos e cos malos, para crear unha historia real e crua, sen literatura nin poesía. Quero a verdade, aínda que sexa imposible abarcala por completo no mar de incógnitas e de silencios. Quero expresar as ideas dos outros, ver as súas intencións máis aló do evidente e retratalos tal e como somos todos: bestas sen corazón e nenos perdidos abríndose paso na escuridade.

¿E quén son eu para se-lo presuntuoso vixiante, este voyeur teimudo? ¿Quén son eu para autoproclamarme xusticeiro social? Nun mundo no que o ollo crítico é un ollo vago, alguén ten que saír da ringleira e amosar ao resto que están seguindo ao tipo de diante sen saber a onde se dirixen. Non son mellor nin peor por descubrir o esquecido, por rompe-los tabús que medran e devoran dentro dos nosos corpos. Facer saber é a metade do traballo na tarefa de mellorar o mundo. ¿E quén son eu para dicir que o mundo que quero é o mellor? Non son ninguén para criticar sobre a aportación dos demais ao desenvolvemento da vida, pero ben sei que a ninguen lle debe faltar o esencial para vivir felizmente.

Quero ser un mediador, unha testemuña sincera, un cronista, unha canle de auga, un mensaxeiro, un e todos á vez.

De maior quero ser xornalista.

Pereira Vila, Jorge CLX4

Yo necesito, tu necesitas, el necesita…

Se entiende por necesidad una carencia o la exigencia de un objeto. Sin embargo esto es un término muy amplio que abarca distintas fuentes.

Podemos decir, que la necesidad se sustenta en creencias y aspiraciones. La necesidad se basa en creencias, que son lo que percibimos que falta y lo que nos hace sufrir, y aspiraciones, aquello que puede satisfacernos. Pero lo que se define como auténticamente necesario, va ligado inevitablemente al sentido común. Estas son las necesidades que producen carencia o escasez de lo imprescindible para vivir.

Marx  define necesidad como “lo indispensable”, teniendo en cuenta la desigualdad social. Y Simmel en relación a este tema, dice que los pobres lo son desde la comparación con los ámbitos de vida de su comunidad. Sin embargo, no estoy del todo de acuerdo con Simmel. Si por los ámbitos de vida de su comunidad entendemos lo más común, un claro ejemplo lo encontramos en la mayoría de los países de África, que lo más común es que muera gente de hambre todos los días. ¿Eso no se considera pobreza porque estaría dentro de lo que sería los “ámbitos de vida de su comunidad”?

Otra de los aspectos del texto en los que discrepo es en la afirmación de que  “a medida en que se relacionan los sujetos por el lenguaje y en comunidad surgen las necesidades”. Esto se podría aplicar al ámbito del marketing, sin embargo, no creo que para que una persona asimile su necesidad de alimentarse o vestirse tenga que  relacionarse previamente para darse cuenta de esto.

Fuente: https://comunepersoal.wordpress.com/wp-content/uploads/2011/02/a-necesidade.pdf

Urrea López, María. GOBE

El peligro de las historias únicas – África no es un país.

Desde que somos pequeños vivimos acostumbrados a esas campañas de Unicef para enviar dinero y comida a África. Estamos acostumbrados a que los medios retransmitan imágenes de niños muriendo de hambre, de gente intentando huir de las fronteras. Desde pequeños somos esclavos de conceptos que en mayor o menor medida son ciertos, pero incompletos.

Adichie explica que estas etiquetas culturales nacen con la literatura occidental, que avivaba el concepto de lo exótico y lo salvaje. Desde la colonización, se ha escrito sobre historias, viajes e invenciones sobre el gigante que es África.

Pero resulta que esto no es del todo cierto. La conferencia nos muestra que hay más historias más allá de la única que nos muestran los medios, que el colonialismo cultural al que se ha sometido a los países pobres destruye total o parcialmente su cultura, su identidad.

Esto no sucede solo con África. España es toros y fiesta. Los andaluces son vagos e incultos. Los chinos comen ratas y muertos. Las historias únicas, los mitos, nos invaden.

Los periodistas somos grandes responsables de estas historias únicas. Desconocemos la realidad de estos países y no nos importa copiar y pegar. Hay que cambiar las bases de nuestro conocimiento e intentar comprender que un país, un continente, es más que una historia. Son mil historias. Son una cultura.

Bravo Fernández, S1D 1B1

Creemos unha radio comunitaria, USC na onda

O venres vimos na clase expositiva un documental que versaba sobre a comunicación representada polas radios comunitarias. Segundo se infería do vídeo, estas radios pretendían solventar unha problemática social propia da comunidade que cubrían, así como convertir ao oínte en actor. Esta nova perspectiva resulta moi interesante desde o eido do xornalismo, pois ao meu modo de ver, permite democratizar os medios de comunicación. Nun contexto onde as emisoras, canles de televisión e xornais se atopan completamente supeditados a ideoloxías políticas e axentes económicos que buscan de todo menos o rigor xornalístico, esta idea parece encadrar á perfección. As emisoras e os medios de comunicación comunitarios preocúpanse por problemas locais, que lles afectan aos individuos máis cercanos a ela, e fomentan a convivencia e a participación. En España creouse unha rede que busca potenciar esta idea, que xa está a triunfar en Latinoamérica. Estou a falar da Rede de Medios Comunitarios, fundada o 24 de maio de 2009 e que ten a súa sé en A Coruña, coa emisora Cuac Fm. Esta radio está xestionada por un conxunto de alumnos da Universidade de A Coruña e, baixo o eslogan, Nada que ver, fomenta os valores das radios comunitarias. Os alumnos que forman parte dela teñen a oportunidade de expresarse libremente, sen estigmas políticos, ideolóxicos ou económicos.

Este tipo de iniciativas poden configurar o futuro da nosa profesión, ultimamente castigada pola falta de profesionalidade dalgúns xornalistas e a contaminación dos medios para os que traballan. En palabras de Tomás Legido, locutor de Cuac Fm, “non queremos ocupar todo o espazo, so queremos caber”.

Credes que iniciativas coma a da Universidade de A Coruña podían iniciarse na USC?

Salgado Santos, GBCP, 4A2

EL GRITO MUDO DE TODOS

 Ayer fue día de salir a la calle. Ayer fue día de ser todos. Porque, como decían algunas pancartas #12M Somos todos. Ayer fue día de demostrar que nunca nos hemos ido. Que siempre hemos estado ahí. Fue día de gritar para que nos escuchasen. Ayer fue día de comunicarle a un gobierno y a un país que hay descontento ciudadano. Y ayer debía de ser día de tirar a la mierda los prejuicios. No estoy aquí para explicar qué es el movimiento 15M ni para rebatir opiniones ni entrar en debate. Estoy aquí para explicaros otra manera diferente de comunicar en el 15M. Un lenguaje universal.

Seguro que todos habéis visto como los indignados agitan sus manos en símbolo de aplauso. Este símbolo se adoptó por dos maneras: una forma de hacer que en las asambleas, mientras se habla, la persona que está en el micrófono pueda seguir hablando y los que escuchen poder aplaudir sus ideas sin interrupción. Por otra parte, es un símbolo universal que todos podemos entender.

Ayer, en la Puerta del Sol, a las 00:00 se hizo efectivo el grito mudo. Consistía en un silencio, mientras se agitaban las manos con un pañuelo blanco en ellas. Otra manera de simbolizar y patentar que es un movimiento pacífico en donde las únicas armas son las mentes y la palabra. El 15M comunica para todos, de todas las maneras posibles en dobles y triples vertientes.

El #12M15M es una lucha que lleva ya 365 días en marcha. Amigos de La Razón, vuestras verdades son las mentiras sobre el pueblo. Mientras, las verdades del pueblo, son las verdades de todos.

Barca Marrero, Karla S1A 1A1

Menos para vivir mellor: Decrecemento

O meu último post quero dedicarllo a unha parte dos apuntes que Marcelo nos deu hoxe en clase. A pesar de que falar sobre o vídeo da Radio Comunitaria de Colombia (na que a xente pasou de ser simples ouvintes a ser actores da radio) podería ser moito máis interesante, prefiro falar dun proceso mencionado nos apuntes e que me chamou a atención: o acrecemento ou decrecemento.

De partida, debo recoñecer dúas cousas: a miña ignorancia  pero tamén o meu interese respecto deste tema.

Os piares do acrecentismo aséntanse na defensa do ocio, o reparto do traballo, o triunfo da vida social sobre a lóxica da propiedade, a primacía do local sobre o global e a redistribución dos recursos a favor dos máis desfavorecidos. O seu obxectivo é, por tanto, unha sociedade onde se viva mellor, traballando e consumindo menos.

Parece que soa a utopía, a sociedade perfecta pero non vén de agora. Xa nos anos sesenta Illich e Castoriadis defenderon este proceso que, como todo, ten os seus detractores.

Algúns venlle dúas saídas: unha elaborada de xeito ordenado voluntaria e racionalmente, e outra culpable do encarecemento da enerxía e do cambio climático.

O acrecemento tamén é obxecto de crítica na actualidade debido a que hai xente que cre que a simple desaceleración do crecemento económico producirá un aumento das taxas de paro e empeorará, aínda máis, as condicións de vida. Outra detracción máis procedente daqueles que pensan que é unha ideoloxía de ricos para ricos, sen aplicación posible nos países menos desenvolvidos.

Porén, eu creo que unha das principais causas da nosa actual situación económica é o empeño nestes últimos anos en acelerar o proceso económico (por enriba das nosas posibilidades) só por igualar as demais potencias europeas. Quizais xa é hora dunha paralización. Non falo de ir cara atrás, senón de frear isto que xa se nos foi das mans.

Aquí vos deixou un vídeo de Carlos Taibo, profesor de Ciencia Política, sobre “O decrecemento como alternativa”:

Díaz Villaverde   S2A, 2A3

El Día del Investigador

El equipo para realización los investigaciones `PRYZMAT` (`Prisma` en español) invita a todos al tercer Día del Investigador en Torun. El 16 de mayo se puede participar en una serie de las conferencias y de las reuniones. Marketing e investigación de mercados será el tema de este ano.

El Día del Investigador es una empresa educativa y científica. Su tarea es desarrollar las habilidades y conocimientos por los alumnos del Instituto de Sociología de la Universidad Nicolai Copernico (UMK) en los métodos y técnicas de investigación sociológica. El primer evento de esta serie tuvo lugar el 21 de mayo de 2010.

El Día del Investigador se dobla de dos partes. El primero es un seminario. En esta parte son los cursos de los profesores invitados y también está previsto organizar los talleres para los estudiantes. La segunda parte empezara con un panel de discusión. En la conferencia habrá especialistas en el campo de la investigación de mercados, tanto a los profesionales – investigadores de las agencias de investigación como los científicos.

El evento comenzará el 16 de mayo a las 10.00 en la Facultad de Humanidades, en el Instituto de Sociología de la Universidad Nicolás Copérnico de Torun. La primera parte es una serie de conferencias, que  concernía, entre otros, estudios de mercado en Polonia, a `life caching`, y a las características comunes de la etnografía y la comercialización. En cerca de 15.00 está prevista una hora del almuerzo. A las 16.30 comenzará la formación para los estudiantes. En el cierre, a las 19.00 será reunión interactiva.  La entrada es gratuita para todos.

Más información sobre El Día del Investigador: http://www.pryzmat.umk.pl/ y https://www.facebook.com/events/212542022191042/

Aleksandra Piórkowska (Erasmus)

Unha festa comunica a esencia do seu pobo

Esta fin de semana pasada foi a Festa da Lamprea en Arbo, concello pertencente á comarca do Condado, veciño de A Cañiza de onde eu son.

Arbo é a vila da lamprea desde fai agora cincuenta e un anos.  En 1961 celebrouse o primeiro día desta festa que agora conta con tanta tradición. De feito, xa en 2005 acadou o título de “Festa de interese nacional”. Pero, para lograr esa fama os veciños tiveron que traballar arreo para este recoñecemento. Os restaurantes da zona e os pescadores foron promotores anónimos pero a labor dos alcaldes de Arbo ao longo da súa traxectoria tamén foi vital.

Como dixo un día o xornalista Fernando Ónega: “benaventurados os que tedes un río que fai posible a lamprea; benaventurados os que tedes arte para sacala ada auga en largas noites de espera; benaventurados os que a tedes tan preto para facela un dos vosos patrimonios”.

A frase anterior resume moi ben todo o que é o proceso anterior á realización da festa propiamente dita. Durante a tempada de pesca, os pescadores da zona poñen as redes en cadansúa pesqueira e polas mañás ben cediño retíranas co desexo de ter moitas lampreas dentro. Aínda así, este ano malia estenderse o períodos de pesca ata o 12 de maio non hai case lampreas debido ás condicións climatolóxicas, non moi favorables para esta tarefa.

Grazas a esta festa, a vila arbense adquiriu grande importancia dentro do mapa galego. E son moitos os xornalistas, escritores e fotógrafos que veñen cubrir noticias ou reportaxes sobre este fenómeno: Cesáreo Sáenz Uriondo, Álvaro Cunqueiro, J. María Catroviejo, Cameselle…

Eu creo que ten que haber mil primaveras máis para esta festa e para todas aquelas que identifican un pobo. É algo que nos fai distintos dos demais, igual ca una personalidade.

Image

Gesteira Estévez

S2D

2b1

El arte también es comunicación

¿Qué es comunicar? Según la Real Academia Española, entendemos por comunicación toda transmisión de información que se lleva a cabo mediante la emisión, conducción y recepción de un mensaje. No se trata de una actividad pasiva, ya que el mensaje que transmite ha de ser descifrado por el receptor.

El arte encaja a la perfección en esta definición. En una obra de arte, el emisor es el artista, el medio el propio lienzo o el material sobre el cual realiza su obra y el receptor equivale al público que admira la obra.

En sus piezas, los artistas crean mensajes. Están comunicando algo. Pero éstos no van a ser interpretados de la misma manera por todos, y es ahí también donde reside la belleza del arte.

Una obra evoca pensamientos de todo tipo, ya que el arte es un mundo de sentimientos y de historias diferentes, y cada uno lo percibe de manera distinta porque todos somos diferentes e irrepetibles.

La imagen que aparece a continuación es una fotografía de la obra “La divina tragedia” de Paul Chenavard, expuesta en el museo de Orsay, París. Recuerdo como un grupo de amigos y yo misma nos quedamos casi una hora delante del cuadro, compartiendo nuestras impresiones acerca del cuadro, ya que cada uno se fijaba en algo diferente. Cada uno percibió un mensaje diferente.

 Visto esto, me reafirmo en que el arte sí es un tipo de comunicación. ¿No creéis?

Knight Asorey, S2E, 2B3

¿Sobrevivirá el periodismo local a la globalización?

El  periodismo local o comunitario va dirigido hacia una determinada comunidad, barrio, ciudad, comarca…  Galicia es un ejemplo del localismo, que no tiene nada malo. Para muestra de ello en nuestra comunidad autónoma tenemos catorce diarios, doce de ellos de información general.

Sin embargo, Internet y las redes sociales han roto todos los esquemas tradicionales en el mundo del periodismo. La tendencia hoy en día es a la globalización, con la que los lectores de esos medios salen perdiendo. Aunque no todo lo que viene de Internet es negativo: “El periodismo ciudadano está ahí para marcar y dar la dirección de los medios tradicionales. Las noticias se dan a conocer en los medios sociales, a la espera de que los principales medios de comunicación aclaren la cuestión”.

http://www.periodismociudadano.com/2012/04/11/como-estan-cambiando-las-redes-sociales-la-forma-de-trabajar-de-los-periodistas/

Aguiar Rosende S1A, 1A3

Redefinirse y reinventarse

El futuro del periodismo local, creo, está asegurado. Éste se fundamenta en la proximidad, que siempre da buen resultado y ingrediente fundamental en la comunicación. Sin embargo, necesita redefinirse y reinventarse.

La redifinición empieza por darse cuenta de que el término local, ahora, es más que una delimitación geográfica o más que un sentimiento de comunidad. Las nuevas tecnologías, la web, nos permiten ser tan locales como queramos (o como quiera el lector). Podemos hacer que nuestras noticias lleguen tan lejos como queramos a través de Internet, están al alcance de cualquiera.

Y la reinvención para por un cambio de mentalidad en las empresas periodísticas. El patrón de consumo de información ha cambiado. Los lectores se disponen a consumir información en cualquier momento del día y, cuando lo hacen, quieren que esté actualizada. El periódico impreso a última hora de la tarde, a esas horas, está ya desfasado. La web y los usuarios demandan un modelo de redacción que informa las 24 horas, los 7 días de la semana.

La principal traba es el sustento económico. Existen algunos modelos, que han aparecido recientemente, en los que son los propios lectores quienes invierten su dinero para que un equipo de periodistas investigue y escriba sobre un determinado tema que interesa en su comunidad. Quizás, esta idea sirva en el futuro. Por lo ahora, seguimos esperando el cambio.

Fernández Arias, Eva CL4X

Alternativas aos Mass Media

Xa desde o inicio temos que partir dunha desfeita de tópicos. Non estamos traballando pola utopía do “ben comunicativo”, onde todos podemos interactuar en ingualdade de condicións.Simplemente nos deixamos á deriva nesta distopía comunicativa actual, afectada pola farsa da globalización e pola mercantilización da comunicación. Segundo di,Gutiérrez Ezpeleta,os defensores do mercado atribuen un valor monetario a todo; neste caso á comunicación.

 O problema está claro, nos medios de comunicación actuais “a voz” está desigualmente repartida. Pero tamén existe unha solución; os medios alternativos. Xa no antigo oriente tiñan unha proposta moi interesante:

Image

O Dazibao, carteis colocados na rúa e redactados por calquera persoa. Neles plasmaban a súas inquedanzas respecto dun tema político ou moral, para que toda a xente o vise. Actualmente cada vez prolifera maís o ámbito da comunicación alternativa sobretodo en Iberoamérica, onde quizáis por necesidade forzosa a xente  ten que procurarse unha comunicación que os inclúa. Tendo en conta o Estudo Alternativo de Medios elaborado por  Guedes Bailey, Cammaerts e Carpentier, non se me ocorre mellor peche que esta frase de Habermas : “A comunicación local é a costura entre o sistema e a vida diaria”. Xa que os medios de comunicación alternativos pretenden dar voz a feitos que son desestimados ou oscurecidos, así como  expresar problemas e inquedanzas locais.

PD: Deixo enlaces moi interesantes nun comentario xa que aquí non me collen.

Álvarez Gromaz, S1F, 1A3.

El entierro de la Comunicación mexicana

Hace escasos días se celebró el Día de la Libertad de Prensa, como todos sabemos. Fecha tan señalada, me hizo recordar que hay países que carecen totalmente de este tipo de libertad.  Existe un caso en particular donde la impunidad y el crimen organizado no permiten que exista una comunicación verídica y real. Se trata de México. El 4 de mayo, dos nuevas víctimas en Veracruz, fueron enterradas por familiares y amigos, después de su brutal asesinato. Sus cámaras y equipos de trabajo fueron colgados en  memoria de ellos, al contrario que las cámaras de los aún vivos, que no aparecieron en ningún momento del acto por miedo a las represalias.

En México la corrupción y la negligencia política es el plato (fuerte) de cada día. Y los políticos no hacen nada para parar estas muertes, aparte de publicar las protocolarias palabras que dicen que “se pondrá todo el esfuerzo para esclarecer los lamentables hechos y llevar a los autores a los tribunales”, cosa que al  final nunca se lleva a la práctica.

Así, desde el año 2000, ya son 108 los asesinatos cometidos a comunicadores y a familiares y amigos más allegados. Con lo cual, los periodistas temen ejercer su profesión. Apenas se cubren las noticias por miedo a la muerte. Y sin periodistas, los ciudadanos de México desconocen la realidad. Su propia realidad.

Os dejo un vídeo dónde explican los periodistas en primera mano, lo que ocurre en su país, dónde el silencio va de la mano del dinero y el miedo.


Rego rey, GBCP, 3b3

 

 

Protexido: Festival de las Artes y las Ciencias en Torun

Este contido está protexido por contrasinal. Para velo introduce o contrasinal a continuación:

Dinero solidario

Ayer a mediodía escuchaba España Directo en Radio Nacional, programa que valoro por divulgar la riqueza patrimonial y natural de España, además de poner en relieve temas actuales de preocupación social. Entre las diversas informaciones tratadas hoy, una me llamó especialmente la atención. Era una entrevista a Francisco Romero, director de la Oficina de Empleo en la ciudad murciana de Totana. El motivo: la creación del SOL, una moneda local, a usar únicamente por los habitantes del municipio de Totana (que son cerca de treinta mil). El SOL fue presentado por el entrevistado como “moneda social”, ya que el objetivo final de esta unidad monetaria es que los beneficios de las compras y ventas de bienes y servicios se reparten entre los ciudadanos de Totana. Así, se destina un cincuenta por ciento del precio al productor y otro cincuenta por ciento a un fondo social que sirve para cubrir necesidades básicas de las familias más humildes. Con esta iniciativa se pretende evitar la fuga de capital hacia intermediarios situados fuera del municipio, como se produce con el euro.

La noticia presentada en España Directo me despertó la curiosidad no sólo por ser un brillante idea -apoyada además por el gobierno local- entre tanta negrura que pintan a diario las noticias que cubren la crisis económica actual. La noticia también me llamó la atención por su relación con el trabajo que realizo sobre las “comunidades en transición”, junto a mis compañeros de seminario, y que me ha introducido al Totnes Pound. Esta “libra de Totnes” es un ejemplo de moneda local creada dentro de una “comunidad en transición” inglesa -Totnes- pero con los mismos objetivos que Totana. Ambas localidades comparten la certeza de que su iniciativa favorece la solidaridad entre sus vecinos. Como expresa el ayuntamiento de Totana en su página web, con la creación del SOL quiere “fortalecer los lazos que unen a la comunidad de vecinos a través del incremento de las transacciones comerciales y de las relaciones sociales”. Relacionado con esto, Transition Town Totnes habla del Totnes Pound como una gran herramienta para provocar que los ciudadanos presten más atención hacia dónde va su dinero y a cómo se elaboran los productos que compran.

Estas noticias  son necesarias para demostrar que nuestra situación actual no es sólo de crisis económica, sino también de alternativas creativas e ingenio solidario. (El programa se puede escuchar pichando en este enlace)

Neilson, S2F, 34A

Estereotipos e división

A sociedade en que vivimos está moi marcada polos estereotipos. Fanse xuízos de valor á lixeira, ás veces inxustos ou que non se corresponden coa realidade. Se vistes dunha determinada maneira, se opinas determinadas cousas, se falas ou non galego, encádrate dentro duns determinados ideais. Na situación social actual existe unha división: ou es de dereitas ou es de esquerdas, ou  monárquico ou republicano. Esta división está moi patente nos discursos dos xornalistas dos medios de comunicación do noso país. A grandes trazos, isto é sobre o que opina Manuel Cruz no artigo “Cómo se recoñece a un filósofo de dereitas” no que lle ofrece ó lector unha serie de claves para recoñecer a ideoloxía do redactor que a el se dirixe. Argumenta que actualmente existe un baleirado dunha serie de conceptos, el fala de inquedanzas ou utopía no caso dos progresistas e de falta de empatía nos conservadores, que fan que os discursos reinantes nos medios sexan inconsistentes e sen fundamento.

Na reflexión final invita ós xornalistas, sobre todo ós de dereitas, a ser máis empáticos cos problemas dos cidadáns. Eu penso que ó fin e ó cabo ese é o labor do xornalista, debe ser honesto e claro nos seus argumentos, sendo fiel á sociedade e brindándolle o seu apoio, sendo a súa voz. Baixar do pedestal do poder político e poñerse do lado da sociedade, sobre todo nestes duros momentos de crise económica e social que se están a vivir e nos que a política cada vez cobra máis protagonismo.

Rodríguez Martínez, Raquel  CL4X

Algo estaremos a facer ben

Neste derradeiro post gustaríame darlle un xiro a toda a visión que, do xornalista e do xornalismo local, veño / vimos facendo ata o de agora. Ben é certo que algo vai mal, que se debe renovar e atopar unha nova estratexia de actuación para conseguir solventar as súas trabas e decadencias (máis isto tamén acontece co resto de especializacións xornalísticas).

Pese a todo, debemos ter en conta que a información local segue a ser unha das primeiras no ranking das máis lidas e demandadas: as máis interesantes para a sociedade. Por isto é polo que hoxe quero salientar a faceta de todos aqueles xornalistas locais que, aínda non sendo expertos nin autóctonos da zona informativa na -e para a- que traballan (situación que adoita ser a máis habitual), conseguiron adaptarse e sacar o seu traballo adiante con bos resultados.

Aprender a relacionarse coa poboación, conseguir os contactos precisos -e entenderse con eles-, elaborar pezas coas que os habitantes se sintan identificados e integrados, conseguir establecer unha verdadeira comunicación co pobo…

A comunicación local non é fácil, nin moito menos simple…

… por este motivo: xornalistas locais, algo estaremos a facer ben pero debemos facelo aínda mellor.

Noal Rodríguez, Marta cl4x

Cuando los protagonistas no interesan

Parece ser que los ex-chabolistas de Penamoa ( A Coruña) han ocupado un piso vacío después del desmantelamiento del poblado gitano. Y resulta que el alcalde coruñés, Carlos Negreira y la presidenta de la Asociación de Vecinos de O Ventorillo, Rosa Barreiro se han manifestado sobre este conflicto. Pues bien, la agencia de noticias Europa Press es la encargada de difundir esta información a los distintos medios. Y estos se limitan a publicarla. Esto es todo lo contrario que debería hacer un buen periodista local. Es decir, está claro que es un hecho relevante, noticioso..un conflicto que genera un problema a una comunidad de vecinos. Hasta ahí todo bien. Lo que no pueden hacer los medios o los periodistas es limitarse al copia y pega de una noticia enviada por una agencia.

Por otro lado, en esta noticia no existe un enfoque correcto. Europa Press se limita a transcribir la opinión de la Presidenta de la Asociación y del Alcalde, presentando su malestar y las medidas a tomar. Pero los verdaderos protagonistas del conflicto, los ex-chabolistas okupas, no aparecen. Su situación es resumida en 2 tristes líneas. Nadie se ha acercado a hablar con ellos, a conocer sus problemas de primera mano, ni a relatar los verdaderos motivos de porqué han llegado a tener que ocupar una vivienda que no es suya. Pero claro, eso sería un trabajo mucho más arduo que el cómodo Copia y Pega. Han hecho todo lo contrario a lo que se refiere a un buen periodismo local o de investigación. Una vez más otro ejemplo de información institucionalizada. Una pena.

http://www.20minutos.es/noticia/1366220/0/

http://noticias.lainformacion.com/politica/autoridades-locales/exchabolistas-de-penamoa-ocupan-un-inmueble-vacio-en-a-coruna-mientras-sus-propietarios-esperan-una-solucion_NfrmXcKADZUppzNuikQ8R2/

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/coruna/2012/04/12/flores-reconoce-mayoria-exchabolistas-penamoa-ocuparon-edificio-trafican-traficaron-droga/00031334228251142551214.htm

Doval López, Sergio CL4X

O xornalista proletario

Este primeiro de maio, como sempre dende hai xa bastantes anos, acudín á manifestación convocada polo sindicalismo nacionalista en Compostela. Antes facíao simplemente porque estaba de acordo coas reivindicacións sindicais e cría necesario un profundo cambio de modelo do sistema. Hoxe sigo considerando igual ou máis precisas todas as reivindicacións históricas da esquerda, pero este ano vivino doutro xeito.

Imos rematar os nosos estudos de xornalismo dentro dun mes, a partir de aí seremos parados ou traballadores precarios, dos máis precarios dende o século XIX. Comentaba cun colega a cantidade de xornalistas que vimos na manifestación, dos medios de comunicación máis diversos. Alegreime de ver que este gremio xa se vai enterando de que somos traballadores asalariados, nin máis nin menos. Traballar cun ordenador sentados nunha cadeira ou tratar con xente importante na Xunta ou no Parlamento non nos fai a nós máis importantes que outros traballadores, nin moito menos. O mantra da ‘obxectividade’ parece que deu en que os xornalistas se queiran manter á marxe da vida social, ser simples notarios da realidade. Segundo esta visión (errónea) do oficio, estaría mal que un xornalista fora defender os seus dereitos como traballador, xa sexa acudindo a unha greve ou á manfiestación do 1º de maio, posto que iso implica tomar unha posición política. Ollo, non facelo tamén implica unha posición política (poden mexar por min, que como son xornalsitas vou ficar cadalo), mais parece o normal xustificado, precisamente, por esa teima de “manterse á marxe”.

Convén ter claro o noso papel profesional. Habemos manter sempre a rigorosidade no traballo e dar un tratamento aos axentes sociais baseado no interese informativo que estes teñan. É o que o público saberá valorar. Sí, os xefes saberán que defendes os teus dereitos como traballador e os políticos de turno, coas súas influenzas nos medios, tamén. Quen teña medo, que se deixe pisotear. Será o tipo de xornalista ao que non lerei.

Rios Rodriguez. clx4