Gente di Roma

Unha liña de autobús vai trazando un percorrido que nos levará a coñecer a multitude de personaxes, que sen ter nada que ver, compartirán camiño e encontros ao longo de toda a cidade de Roma.

Gente di Roma móstranos un conxunto de escenas cotidianas que pasan todas na mesma cidade. Nada teñen que ver as unhas coas outras, non deixan de ser historias distintas pertencentes a cada habitante, a cada vida residente na capital: un señor maior a punto de ser esquecido nunha residencia, uns adolescentes que espían a unha muller, un camareiro racista, vagabundos, persoas ricas… Porén, non podemos obviar o detalle de que moitas veces, aínda que pareza insignificante, moitas das persoas que nos rodean e coas que simplemente nos cruzamos algunha vez, deixan unha pegada en nós. Na escena na que o xornalista comeza a falar co chico que está sentado no autobús, algo dese xornalista, que ao principio parecía tan diferente ao seu interlocutor, queda pegado nel. Unha vez o xornalista desaparece e a chica reempraza o seu lugar, o rapaz comeza a falarlle con entusiasmo, copiando todo o dito polo seu anterior compañeiro de asento.

A película móstranos o comportamento e a historia dun único ente, que sería Roma, e que está composto por milleiros de pequenas historias, de camiños que se cruzan deixando marcas os uns nos outros, condicionando o futuro dese itinerario.

Quiroga Trasorras, Rosalía T6A S3A

Isto é todo, amigos!

Este post chega un pouco tarde. Realmente, non queda moito máis para contar do noso proxecto. As actividades están feitas, a memoria tamén e só fica dar media volta para pechar definitivamente a porta do S3B.

Agora, ademáis dos documentos recabados e producidos, só nos queda a experiencia. Comprendimos máis as dinámicas de exclusión, desenganamos un pouco sobre os propios preconceitos que tiñamos artellados arredor da drogadicción e, por último, aprendimos un pouco máis sobre o común, sobre traballar en común. E isto aplícase tanto aos organismos dos que botamos man para o proxecto como ao propio traballo xa que, como a maioría de vós saberedes, coordinar a varias persoas nunca é fácil. Precísase man esquerda e implicación por parte de todos os membros.

Nesta última semana cada un de nós andivo a recolectar neste blogue as súas aportacións. Dentro de nada, a coordinadora enviará as memorias individuais de cada un ao profesor, para que este poida xulgar.

Só queda pois, pechar este capítulo co rogo dunha avaliación xusta e positiva. Constructiva e comprensiva.

E, a vós, aos poucos que vos aventurástedes a abrir os nosos breves reportes quincenais e lernos…

Moitísimas grazas pola atención prestada!!

S3B

In the mood for love: necesidade de apoio

¿Como dúas persoas que non se coñecen de nada, que non comparten o lugar de traballo nin amigos en común, poden chegar de pronto a relacionarse dunha maneira tan próxima? Quizais aínda que a simple vista non se poida ver (nin eles, nin os veciños, nin as persoas que os rodean), percorren paralelamente camiños iguais.

Dúas parellas múdanse ao mesmo edificio. Non hai ningún trato entre eles ao principio, ata que a situación propiciará que os camiños dos dous protagonistas, Chow Mo-Wan, redactor xefe dun xornal; e Su Lizhen, secretaria, se unan ata crear entre eles unha relación moi especial.

Su Lizhen, que no seu traballo axuda a seu xefe a enganar a súa muller a través de chamadas e regalos, descobre que o seu marido segue exactamente o mesmo patrón de comportamento para con ela. Así, Su Lizhen e Chow Mo-Wan encóntranse vítimas do mesmo engano. Dende este momento comezarán a unir os seus camiños: encontraranse habitualmente, compartirán momentos íntimos escapando do resto dos seus veciños… O un xunto ao outro conseguirán que os problemas conxugais non cheguen nunca a desbordalos, institúense como o grande apoio que precisan para seguir adiante e axudaranse para resolver os problemas sen ter que deixar ás súas correspondentes parellas. Fórmase así unha relación de necesidade e afecto que xunta as súas forzas para combater o problema común.

Os camiños destas dúas personaxes crúzanse a raíz dunha circunstancia que, aínda que pareza excepcional, revélase como unha práctica común e estendida. Se o analizamos dunha maneira xeral, a grandes rasgos, a relación entre os protagonistas non deixa de ser un trámite, un apoio necesario, para poder continuar coas súas vidas no futuro.

Quiroga Trasorras, Rosalía  T6A S3A

Un TS bastante cinéfilo

Quién nos iba a decir que un tema que nos parecía tan desconocido y escabroso lo pudiéramos relacionar con aspectos tan cotidianos de la vida diaria como el cine. No podemos negar que tuvimos bastante suerte al ver que el ciclo que se hizo en esta asignatura iba sobre itinerarios y encuentros (una de las partes de nuestro trabajo).

Las tres películas que nos tocó ver a los cuatro integrantes del grupo fueron Following, In the mood for love y El hombre de al lado. Los cuatro coincidimos en que el análisis y entendimiento de estas películas nos resultó mucho más fácil después de haber estudiado estos aspectos de referencias, encuentros, itinerarios, rutas y demás. Comentando el primero de los filmes a la salida del mismo (aunque algunos lo viéramos antes ya) pudimos ver como sí nos ayudó el aspecto de geocomunicación para establecer unas conclusiones de la película (esperemos que sean correctas…).

Son ya muchos los posts sobre este trabajo los que hemos subido a lo largo del curso y poco más hay que contar, así que concluiremos esta que será nuestra última entrada grupal agradeciendo a todas las personas que nos ayudaron en el transcurso de este proyecto. Desde profesores hasta expertos pasando por compañeros de clase que nos facilitaron un poco todo nuestro trabajo.

Hasta aquí nuestro camino… o no.

S3C

Placer Breijo, Laura

Roura Blanco, Alejandro A.

Santos Pérez, Amara

Tuñas López, Eva

Pagando débedas (II)

Chegados ao final deste camiño é inevitable botar a vista atrás, lembrando por un intre aqueles fríos días de xaneiro. Datas afastadas nas que tanto a materia coma o profesor, confeso, provocaban en min tanta preocupación como rexeitamento. Unha inxente cantidade de e-mails, información e traballos que, ameazando con sepultarme, non sabía como afrontar. As clases expositivas non chegaban a agradarme, e os conceptos e materiais soaban tan difusos como afastados. Estaba obcecado, pero o único que precisaba era botar a andar.

Non traballei nin máis nin menos ca ninguén, pois considero que cada un de nós tivo unha forma distinta de vivir e aproveitar estes tres meses. Eu fixen tanto, e tan ben, como considerei oportuno. E con iso estou satisfeito. É certo que ao final todos buscamos ese “numeriño” xunto ao noso expediente (ese cobizado díxito que, de 0 a 10, tire o máis alto posible); pero a fin de contas non son máis que trazos nun papel.

“Non obstante, a parte da avaliación do profesor, a valoración máis importante é a do aluno mesmo, recoñecer se medrou e canto na experiencia, a súa análise crítica e a reflexividade tomadas da materia. Fóra inclusive da súa cualificación final, aínda sabendo que moitos dos alunos sobreviven das bolsas e/ou do espírito meritocrático que, talvez, pode actuar como expectativa final por conseguir un expediente digno, cara o mercado ou cara outra iniciativa de formación futura”.

Facendo balance, hai moitas cousas que se me poden botar en cara: Poida que non asimilase correctamente todos os conceptos teóricos expostos na aula, que desaproveitase as clases expositivas, os apuntes e as lecturas. Pode que non chegase a apreciar todo o que a materia, e o profesor, trataron de transmitirme. Ou poida que, pola contra, chegase a comprender e interiorizar moito máis do que imaxino. Non sei si merezo eses 6 créditos, ese anhelado número no me expediente, pero hai dúas cousas das que si estou seguro: A primeira, que a maleta vai chea de experiencias, encontros e conversas que xa ninguén me poderá quitar. A segunda, que polo que a min respecta a débeda queda saldada.

Silva Vilas, Jesús S3D T8B

Pagando débedas (I)

Dicía Benjamin Franklin que “é mellor deitarse sen cear que erguerse con débedas”. Non podo estar máis de acordo. E a verdade é que, despois de tres meses de traballo afanoso, o único que desexo é ter un sono tranquilo. Xa se esgotou o prazo; chegoume a hora de “pagar” eses dous post que o blogue me reclama. Esa parella de textos que, ao comezo desta viaxe, decidín gardar na recámara para darlles un mellor uso. E, aínda a risco de poñer en perigo a miña nota final, creo que toca falar seriamente do que foi “Comunicación Interpersoal e Comunitaria”.

As memorias entregadas ata o momento supoñen unha especie de análise desglosado do que esta aventura significou para nós. Pero é innegable que houbo moito máis. Como xa expuxen no meu anterior post (“Valoracións xustas”), resúltame moi difícil discernir entre as actividades que realicei expresamente para a materia e todo o que englobou esta frutífera experiencia.

En primeiro lugar, cabe mencionar que esta asignatura foi, sen lugar a dúbidas, a tarefa académica á que máis tempo adiquei durante estes últimos meses. Os 6 créditos para os que máis tempo invertín en todo o que levamos de carreira. E isto debeuse exclusivamente ás miñas decisións, libres e persoais. Voume explicar: De terme aproveitado das circunstancias, cinguíndome unicamente ao que se agardaba de min nos distintos traballos, de seguro que a viaxe tería sido moi distinta. Máis levadeira, menos esforzada, pero nunca tan enriquecedora. Se en lugar de inscribirme voluntariamente no seminario de AGARESO, asistindo a todas as sesións 4 horas á semana, relacionándome con infinidade de xente implicada no xornalismo social, conversando e aprendendo con eles… Se en lugar diso me conformara con asistir unha hora á semana para tirar unhas cantas fotos, a escribir un par de post sobre o tema e redactar unhas breves memorias; a cousa tería mudado moito. Ocorre o mesmo co meu traballo TS. ¿Quen me mandaría a min colaborar como voluntario, realizando apoio socioeducativo a menores, durante 3 horas á semana? Pois a verdade é que ninguén. ¿Era necesario para aprobar? Non o creo. Pero era necesario para ENTENDER.

(Continúa no seguinte post)

Silva Vilas, Jesús S3D T8B

Achegando o conflito palestino

Para a asignatura de Xéneros estamos lendo Fin de século en Palestina, escrito polo xornalista Miguel Anxo Murado, no que se narran as vivencias do autor durante os cinco anos que estivo convivindo co conflito palestino-israelí nos Territorios Ocupados. Ler este libro fíxome pensar no Festival Amal, que se desenvolve en Santiago de Compostela no mes de outubro, e que trata de achegar o mundo árabe a esta cidade. Ademais de outras moitas actividades, como danza, talleres culinarios, etc; a estrela do festival é o ciclo de cine.

Durante as semanas nas que transcorre o festival, no Teatro Principal estréanse curtametraxes, documentais e películas que pretenden darnos a coñecer máis de preto a cultura, as costumes e os conflitos existentes no mundo árabe. Lembro especialmente un documental chamado Esta es mi tierra, Hebrón. Hebrón é unha cidade considerada sagrada tanto polos xudeos, como polos cristianos e os musulmáns. É territorio palestino, mais hai xa anos que os israelís ocupan a cidade, intentando expulsalos de alí. No documental, as cámaras móstrannos a loita encarnizada que diariamente se produce entre palestinos e israelís de todas as idades no medio das rúas, con pedras, disparos, atropelos e, de vez en cando, ataques bomba. Ao igual que no libro que citaba ao principio desta entrada, o enfoque dende o que se trata todo isto é moi próximo, facendo que o espectador se sinta involucrado de certo xeito; intentando comunicar o contido dunha maneira tan achegada que o público non pode máis que sentirse parte da historia. O obxectivo do comunicador é transmitir concienciación, mostrar unha realidade que moitas veces os medios non nos deixan ver con plena claridade, e para min, o obxectivo queda conseguido. Non sei se este enlace funciona demasiado ben, aínda así aquí volo deixo por se lle queredes botar un ollo: http://www.eitb.com/es/videos/detalle/548210/mundohoy-esta-es-mi-tierra-hebron/

Quiroga Trasorras, Rosalía T6A S3A

IGAXES3: una gran familia

Nuestro trabajo con Igaxes3 está llegando a su fin. Tras muchas complicaciones, parece que los días de grabación se han ido acabando. Ahora, con todo el material grabado, nuestra única tarea es crear una especie de tráiler en el que recogeremos algunas de las claves de nuestro posterior documental.

Dos meses de trabajo han sido necesarios para hacernos entender cuán difícil es grabar un documental. Dos meses en los que hemos aprendido mucho más que en cualquier otro trabajo.

Igaxes3 nos ha enseñado lo que es trabajar y lo que es que las cosas no salgan siempre como uno quiere. Pero sobre todo, nos ha enseñado que el esfuerzo conlleva muchas recompensas. Además, este proyecto nos ha servido para comprender la suerte que tenemos al contar con ese apoyo incondicional: nuestra familia. Muchos no lo valoran y otros ni siquiera son conscientes de la importancia de contar con esta especie de paracaídas. Sin embargo nosotros, que hemos trabajado con jóvenes con una situación familiar complicada, lo entendemos a la perfección.

Por todo esto y a riesgo de sonar repetitivo, cabe destacar la importante labor social que realiza esta asociación a diario. El resultado de nuestro esfuerzo, se materializa no solo en un tráiler de seis minutos, sino también en la experiencia personal de cada uno.

T6C

Voluntariado: Conversas e conclusións

Ao longo destes meses, dende o S3D tivemos a sorte de entrar en contacto con multitude de voluntarios de distintas asociacións compostelás. Persoas de todo tipo e perfil, cada un coas súas motivacións e intereses persoais, que decidiron dedicar parte da súa vida ao voluntariado. Este último post grupal pretende ser un breve resumo das numerosas conversas que mantivemos con eles, núcleo central do noso traballo. Agardamos que ademais sirva de contrapunto ás opinións expostas polos invitados á Mesa Redonda que organizamos.

Carme Martínez sempre tivo inquedanzas sociais e a necesidade de sentirse útil á sociedade. “Apórtame o feito de estar en contacto con persoas de diferentes estratos sociais, de diferentes intereses, ás que lles podes axudar na medida do posible cos teus pequenos coñecementos. É unha actividade moi gratificante sobre todo en canto ao que che fai sentir moralmente”.

Juan iniciouse como voluntario mentres preparaba as oposicións para ser profesor de secundaria. Colaborar nunha ONG realizando apoio socioeducativo a menores era a oportunidade perfecta para practicar e gañar experiencia, con vistas ao seu futuro laboral. “Non me importa para nada non ter soldo, gústame poder colaborar e adquirir responsabilidades”.

Yasmina García levaba dous anos estudando enfermería, buscando algún xeito de poñer en práctica os seus coñecementos. Pero atopouse con algo que non agardaba. “Sen ningunha dúbida, é unha experiencia que vale a pena vivir e que che fai recapacitar sobre a túa propia situación, e sobre o mundo en xeral”.

Pablo estaba sen traballo e sentía a necesidade de colaborar con algunha asociación. “Buscaba unha organización con garantía de calidade e unha marca internacional”. Recoñece que comezou por altruísmo, pero os anos de experiencia, e a promoción laboral (agora é responsable de Xuventude nunha famosa ONG), axudarano a continuar. Jose tamén estaba desempregado. Acababa de rematar os seus estudos universitarios e precisaba ocuparse en algo. Decidiu que, en vez de traballar nunha empresa que nada tiña que ver co seu, prefería facerse voluntario.

Cristina estuda Filoloxía e “buscaba algo radical” que a axudase a desconectar. Cando entra ao seu posto de voluntaria esquécese de todos os problemas. Ademais, admite que é unha boa forma de formarse e practicar.

Xerardo Hermida: “Probablemente sexa por un sentimento humanitario de facer algo, non só por un mesmo senón tamén polos demais. Por outra banda, ser voluntario compénsame enormemente, apórtame máis do que ofrezo. No cambio, eu sempre gaño”.

Tan só é unha mostra das numerosas entrevistas que fixemos e as persoas coas que entramos en contacto, pero cremos que é moi significativo e revelador para entender o nosos traballo. A partir de aquí, que cada quen saque as súas propias conclusións. Grazas.

S3D

GEOCOMUNICACIÓN: APATRULLANDO LA CIUDAD

En su post del 5 de abril, Eva Tuñas os presentó el experimento que realizamos con Federico Giordano, Paula Quintás, Álvaro Alonso y Virxinia Martínez. Se trataba de que, el mismo día y con 15 minutos de diferencia entre salida y salida, cada uno de ellos nos guiase hasta la estación de tren desde O Burgo das Nacións, bajo el pretexto de que la actividad se desarrollaría en las taquillas del lugar, en vez de afirmar que el propio camino era el experimento.
La mayor de nuestras preocupaciones era que los 4 compañeros realizasen recorridos idénticos, porque a pesar de que no es fácil extraer conclusiones, nuestras hipótesis iniciales nos llevaban a pensar que, de acuerdo con su personalidad, cada uno escogería rutas diferentes, y finalmente así fue.

Por una parte, Federico Giordano optó por llegar a la estación de tren a través del recorrido: Burgo das Nacións- Galeras- Alameda- Ensanche- Estación; Paula Quintás y Virxinia Martínez optaron por el mismo recorrido: Burgo das Nacións- Pelamios- Casco Histórico- Hórreo- Estación; y por último Álvaro Alonso, realizo un recorrido en línea recta: Burgo das Nacións- Juan XXIII- Casco Histórico- Plaza Galicia- Estación.

Esto es un claro ejemplo de todo lo que hemos intentado explicar a lo largo de nuestro trabajo, y es que en cada uno de nuestros pasos hay pensamientos, emociones, sensaciones, prioridades, cribas, y demás sentimientos que los motivan, que nos motivan a escoger un camino u otro para finalmente llegar al mismo punto.

¿Qué os sugieren los resultados de este experimento? Si lo hubieseis hecho vosotros, ¿ que camino habríais escogido? Y lo más importante, ¿ por qué?

S3C

 Placer Breijo, Laura

Roura Blanco, Alejandro

Santos Pérez, Amara

Tuñas López, Eva

ERASMUS: Punto…e final?

Esta semana foi particularmente intensa para o S3F porque, logo de moitas tentativas e de que nos “desen por saco” un par de veces conseguimos facer a actividade central do noso proxecto: un Grupo de Discusión con estudantes de programas de intercambio.

Na casa de Silvia Troncoso (perfectamente ordenada PARA A OCASIÓN) déronse cita Marcela Tatarska (de polonia), Rauan Danabayeva (de Casaquistán) e Francisco Rego (natural de Arzúa pero que, na actualidade, está de Séneca na nosa facultade). Dos tres puidemos coñecer o avance que foron experimentando para integrarse na comunidade que constituía a súa clase. Na maioría dos casos pasan de relacionarse coa xente da súa zona xeográfica a compartir tempo cos galegos (dos que dixeron que eramos algo pechados) a medida que o seu castelán vai mellorando. Tamén nos fixeron ver como era o método de estudo noutras universidades europeas e españolas, e algunhas cousas máis que resultan sorprendentes e que vos invitamos a ver no documento que vai adxunto a esta publicación. Ademais, grazas á mediación de Daniel Viña, teredes acceso ao mesmo documento de conclusións e á gravación da conversa moderada por Jacobo Fariña neste mesmo blogue.

Noutra orde de cousas, tamén continuamos coa recompilación de materiais dos alumnos que están fóra de Erasmus. Se no anterior post mostrabamos algunhas imaxes de  compañeiros que están noutras universidades, esta semana remitimos ao BCP tres textos (polo de agora) que contan as experiencias que viven estes rapaces e rapazas que decidiron solicitar programas de mobilidade. Nos post hai anécdotas e consellos para salvar as dificultades que, ao principio, poidades ter.

Polo de agora, ofrecemos os textos de Claudia Cid, Uxía Prieto e Cristina Knight. Agardamos que vos axuden ou vos animen a ir de Erasmus!

Isto é todo o que vos ofrece o S3F. Agardamos que os nosos post  fosen amenos e vos servisen de algo as nosas aportacións. Unha aperta de Raquel Pérez, Sara Rodríguez, Silvia Troncoso e Ángel Vizoso!

Análisis Focus Group

S3F

Drogadicción: memoria

Estes últimos días foron algo abafantes. Mudamos de actividade ao ver que ía ser inoperativo realizar unha exposición o día 30. Estamos dándolle os últimos retoques ao glosario sobre drogadicción -a actividade pola que trocamos a exposición-. Nestes días, tamén entrevistamos  Carmen Avedaño -presidenta e coordinadora da Fundación Érguete-Integración-. Recollimos as súas palabras e pronto poderedes ver as súas declaracións neste blogue.

Por outro lado, seguimos ás voltas coa memoria. Require certo traballo botar a vista atrás para recoller todo o sembrado ao longo deste cuatrimestre. Aínda así, sempre é algo necesario.

No anterior post grupal facíase alusión á relación de Marcial Dorado co actual presidente da Xunta de Galicia, Alberto Núñez Feijóo. O político aseguraba que iso pasara hai moito tempo, e que non sabía que estaba a tratar cun narcotraficante. Ou, o que é mellor, que daquela non estaba inmerso nesas actividades criminais.

Lonxe de cuestionar ou non a veracidade das súas palabras, o que queremos remarcar é a necesidade de non esquecer. Non esquecer nunca o perigo das drogas, non esquecer nunca quen é Marcial Dorado, quen son os culpabeis da xeración perdida dos 80. Lembrar, lembrar sempre todo o que se pode perder cun simple momento de falta de control.

S3B

Invidentes: Conclusións

Xa rematou o camiño neste longo proceso polo ámbito da invidencia e o sistema educativo. Pode que a proxeción do tema nun principio poidese levar unha máscara de monotonía e aburrimento pero a decir verdade, a medida que íbamos coloncado as pezas descubrimos unha serie de elementos que nos sorprenderon, e que contradicen  esas queixas ás que estivemos expostos das asociacións desta índole cara a prensa.

Conclusións:

–  Os discapacitados visuais, son persoas con unha abundate autonomía cando chegan á educación superior.Por iso non necesitan de ningún servizo especial.

-O servizo da universidade (SEPIU) funciona na medida da necesidade que considere  o discapacitado.

-A arquitectura da facultade non está completamente adaptada para as persoas discapacitadas

-As organizacións que dín representar a persoas con algunha discapacidade ofrecen un discurso ás veces contradictorio con respeto ó colectivo que representan. Por exemplo, na denuncia da terminoloxía. Ningún dos entrevistados manifestou a súa incomodidade ante palabras como<<cego>>, <<discapacitado>> e incluso<<minusválido>>, fixeron referencia máis ó contido dunha noticia que a esa palabrería.

-As persoas invidentes coas que tratamos non aceptan a discriminación positiva, todo o contrario. Para o noso asombro, non creen que as subencións, a reservas de plazas e a exención de matriculas favoreza a igualdade. Están en contra disto. Algo a ter moi en conta.

– Abrironos unha porta paralela para entender as asociacións, unha porta escura. Fixeronos entender doutra maneira a imaxe de “ente benefactor” deste tipo de organizacións. Por exemplo, a ONCE, creen que as veces é un organismo mais desintegrador que integrador, o 90% dos afiliados apenas ten formación e traballa vendendo cupóns, o que fai ser dependente dunha organización para traballar.

Para rematar, dar as gracias a todos que sen ningunha pega estiveron dispostos a colaborar, a pesar de que as veces pode soar a un tema delicado, a todos eles, porque nos sorprenderon cos seus feitos, co seu día a día, e porque nos acercaron a un concepto de igualdade moi afastado do que nos pensábamos. Gracias.

S3G

Comunicación: conclusións

No noso traballo, sobre as diferenzas de comunicación e relación entre as persoas dependendo do ambiente no que estean (na aldea ou na cidade, no traballo ou cos amigos…), a actividade que máis nos axudou a ir formando a nosa propia conclusión foron sen dúbida as entrevistas. Neste post expoñeremos de xeito resumido algunhas das conclusións sobre as diferenzas entre a cidade e as aldeas. Realmente, son diferenzas obvias, pero que cómpre analizar.

Como comentaba uns dos nosos entrevistados, David, “son simplemente dous tipos distintos de protocolo: o da vila é máis achegado e o da cidade é máis ou menos formal”. Por todas as persoas coas que temos falado, ratificamos o feito de que a relación que hai no medio rural entre a xente é unha relación moito máis próxima, influíndo nisto o feito de que as persoas do rural coñécense moito máis entre elas que as do urbano. Na cidade as identidades son moito máis anónimas, non existe aquilo de coñecer a todos polos alcumes da familia, por exemplo. Así, as relacións na cidade vólvense, polo xeral, máis distantes, con máis formalismos. Outro detalle no que se reflicte este feito é o xeito de falar: as variacións dialectais son moi patentes nas aldeas, máis nas cidades, aínda que existen certas “jergas”, abunda máis un rexistro formal. O tema do idioma tamén é un factor a ter en conta: por todos é sabido que o galego é máis falado nas aldeas que na cidade.

En canto á relación dentro das familias, pensamos que ao núcleo familiar (pais e fillos) non ten por que afectarlle en primeira instancia o ambiente; pero é certo que máis alá (tíos, avós, primos…) as tarefas do campo favorecen unha maior proximidade, posto que evento como as matanzas, a sementación, etc, requiren de axuda por parte de todos.

S3A

INVIDENTES: EXPERIENCIAS (DIARIO DE)

A semana escollida para a realización deste diario de experiencias foi a primeira semana do mes de abril (do 1 ao 5). Nesta semana entrevistamos a Toni, Ana respostounos á entrevista vía mail e presentámonos, fartos de agardar unha chamada, na ONCE. Subimos un post relacionado coa experiencia vivida por Emma Mayo, que a entrevistaramos semanas atrás, transcribimos a entrevista de María Muñoz e intentamos contactar, sen éxito, co CERMI.

Foi a semana máis humana de todas. As entrevistas realizadas a Ana, unha alumna de 1º Xornalismo, e a Toni, doctorado pola en Xornalismo que traballa en Radio Galega, foron do máis enriquecedor. As súas testemuñas valéronnos para formarnos a nosa opinión persoal sobre determinadas cousas.

Demostráronnos que a forza vital é imprescindible. O peor inimigo, dicía Toni, é un mesmo. As maiores barreiras que existen son as que se autoimpón unha persoa. “Nunca digas non podo, ti proba”.

Aprendimos que igualdade ás veces non é senón discriminación positiva. Igualdade non son as cuotas para entrar na Universidade para o alumnado con discapacidade. Por que unha persoa con discapacidade visual vai ter que entrar por un número de prazas reservadas? Para a integración e adaptación o único preciso é sentido común.

Decidimos ir até a ONCE en vista de que, a pesares de que dixeron que nos chamarían, non o fixeron. As grandes organizacións como a ONCE son organizacións moi ben plantexadas, con múltiples servizos gratuitos para os seus afiliados, pero á vez promoven unha dependencia moi forte dos seus usuarios, o que dificulta a auténtica inclusión social. Era algo que en todo o temo que levamos con este traballo nin sequera se nos pasara pola cabeza, mais a conversa con Toni axudounos a ver máis aló do discurso das asociacións.

Brea Ledo, Paloma

Tomé Piñeiro, Abel

Velasco Taboada, Lucía

S3G

Celos

En los dos anteriores post de nuestro TS os hemos expuesto dos películas que abordan la temática de la violencia de género, y que os recomendamos encarecidamente su visión: Te doy mis ojos  dirigida por Icíar Bollaín, y Solo mía de Javier Balaguer. Hoy os dejamos con el último de los títulos que recogeremos en este pequeño ciclo: Celos de Vicente Aranda.

SINOPSIS: Basada en un hecho real. Todo parece ir bien entre Carmen y Antonio, que están a punto de contraer matrimonio, hasta que Antonio descubre accidentalmente una foto de su novia con otro hombre. Aunque ella y sus amigos quieran quitarle importancia, el desasosiego de Antonio se desata, desconfiando de cualquier acto, frase o gesto de Carmen. Abocado al enfrentamiento entre el amor que siente por ella y la necesidad de conocer su pasado, acabara dominado por la obsesión enfermiza que dominara todos sus actos: los celos.

A lo largo de estos meses en los que hemos estado investigando a cerca de la violencia de género, uno de los motivos más repetidos durante las entrevistas que hemos realizado han sido los celos. La Real Academia Española recoge dos definiciones del término:

1. m. pl. Recelo que alguien siente de que cualquier afecto o bien que disfrute o pretenda llegue a ser alcanzado por otro.

2. m. pl. Sospecha, inquietud y recelo de que la persona amada haya mudado o mude su cariño, poniéndolo en otra.

Muchas veces se asocian los celos al amor pero, ¿hasta qué punto una conducta celosa puede ser aceptable en una relación? Esta era una de las preguntas que se hacían nuestras entrevistadas. Según Mila Cahue, psicóloga del área de Pareja del Centro de Psicología Álava Reyes, “cualquier pareja que se forme se cimenta en el sentimiento de confianza recíproca. Los celos significan precisamente lo contrario. Es una desconfianza en la otra persona: con quién va, qué hace, incluso qué piensa”.

Los celos pueden llegar a ser paranoicos, delirantes, lo que se considera una patología mental grave. Se da en aquellos casos en que las preguntas se producen en una cascada incesantes y finalmente se acompañan de palizas, maltrato e, incluso, asesinato. Se da, sobre todo, en los casos en los que el sujeto considera que otra persona es de su propiedad y es más común que los padezcan los hombres que las mujeres.

S3E

Comunicación: a figura do xefe

Esta semana imos falar da relación que teñen os xefes cos seus empregados, e os empregados cos seus xefes.

 Para iso o noso grupo TS visitou unha empresa moi coñecida e entrevistouse co  seu responsable e máis con dous dos seus traballadores. Estas son algunhas das cousas que o responsable nos contou sobre a relación que ten con seus traballadores: ”é moi cordial, levámonos moi ben entre nós, porque conseguimos ter unha gran confianza. Facemos un bo equipo.”

Está moi ben a frase de que “facemos un bo equipo” para animar aos seus traballadores e que se sintan ben na empresa, ¿non vos parece?

 A resposta dos traballadores en cambio foi algo diferente…: “témoslle moito respecto e tal como están as cousas… como para pedirlle algo ou traerlle unha baixa”.

Comparando estas dúas respostas hai algo que nos chama a atención, e é que o traballador de hoxe en día tenlle moito respecto á figura do xefe, ¿quizais  veña isto dado polos tempos que corren, ou simplemente porque a figura do xefe de por si xa impón á hora de entablar una relación? Obviamente dependerá da personalidade de cada persoa, pero falando en termos xeiras, nós cremos que a figura do xefe sempre impuxo, el é a persoa que “manda”, e seguramente por isto a relación con el sexa moito máis fría que entre os propios traballadores ¿Que opinades vós?

T6A

ERASMUS: Fotografías dos nosos compañeiros (I)

O prometido é débeda e, tal e como anunciamos nos nosos primeiros posts, unha das nosas asctividades será mostrar a vida dos estudantes que e están fóra de intercambio da nosa universidade mediante o seu propio ollo. Para tal fin, ímonos servir das fotografías que toman nos lugares onde están de festa…queremos dicir, onde están estudando.

Non hai demasiadas imaxes de clases ou profesores explicando a lección mais si que poderedes observar que os nosos compañeiros non tardaron en facer grupo con estudantes españois, estudantes de ERASMUS  ou os nativos do lugar no que se atopan.

Estas dúas imaxes pertencen ao mesmo rapaz: Manuel Domínguez Rodríguez, de 20 anos e natural de Ourense. Manuel estuda Xornalismo en Málaga, xa que é un dos derradeiros beneficiarios do programa Séneca e, como vemos, non perde un minuto. Na primeira imaxe vémolo nunha escapada de fin de semana á mesquita de Córdoba na que parece pedirlle a Alá sorte para os exames.

A segunda das fotografías mostra unha noite de festa do mesmo Manuel con compañeiros de clase que comparten o programa Séneca.

Viaxamos agora a París, onde Diego Mariño Román, natural de Vigo,  tamén de 20 anos e estudante de Xornalismo celebra o Halloween co resto de ERASMUS do seu grupo (españois e do resto de Europa). Como se pode observar, pásano de medo!!!! Igual é o empurrón que precisades para pedir o programa o ano próximo. Como apreciaredes, a festa non vos vai faltar 😉

A derradeira parada desta viaxe está en Tours, lugar de nacemento de Honoré de Balzac e onde Claudia Cid (Verín, 1992) estivo de ERASMUS no primeiro cuadrimestre deste curso.

A primeira imaxe mostra a “zona de cañas” de Tours nevada neste frío inverno do que acabamos de saír. A segunda das fotografías recolle unha das viaxes que Claudia e os seus compañeiros da Universidade François-Rebelais realizaron. Desta volta atópanse no Château de Cheverny, ao igual que na terceira instantánea na que Claudia (no centro) posa xunto a dúas compeñeiras de ERASMUS (unha delas española). Finalmente, e como non podía ser doutra maneira, unha imaxe de celebración. Nela podemos ver a Claudia con compañeiras francesas, italianas e españolas de cea. Que ben viven os nosos ERASMUS!!!

PD: Rezade por nós (como facía Manuel) para que os estudantes que chegaron á nosa facultade poidan poñerse de acordo nun día e así facer o Focus Group. Por favoooor!

S3F

Drogadicción: os amigos da droga

O pasado luns saían á luz unhas fotos do presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, acompañado do contrabandista Marcial Dorado durante os anos 90. A resposta cidadá non se fixo esperar e ao enfado e descontento xerado temos que engadir a petición da oposición de que Feijóo abandonase a presidencia. Unha das principais voces que quixeron recoller os medios de comunicación foi á da presidenta da Asociación Érguete, Carmen Avendaño. Carmen, á quen teremos oportunidade de entrevistar para o noso traballo de TS, leva toda unha vida loitando contra o narcotráfico, polo tanto ninguén mellor que ela para dar a súa opinión.

Aínda que Carmen declarou en varias entrevistas que non ten por que dudar da palabra de Feijóo ao este afirmar que non coñecía as actividades de Dorado, deixa ben claro que en Galicia no ano 87 todos sabían donde procedía o patrimonio de Dorado, a quen denunciou ela mesma ata en tres ocasións.

Isto lévanos a reflexionar que ao inmenso problema da drogadicción súmaselle outro non menos importante, o tipo de relación que existe entre a clase política e os narcotraficantes. Érguete ou Proxecto Home empregan todas as súas forzas para recompor a vida de todos aqueles que caeron nas drogas e na prevención de futuros casos. Mais para que todos os esforzos sexan efectivos precísase contar co apoio dos gobernantes, que moitas veces non sabemos claramente de que bando están. Como declarou Carme “hai que ter coidado con quen se fotografía un”.

Imos pornos en contacto con Carme Avedaño para realizarlle unha entrevista sobre todos estes temas e que vos deixaremos nun post para que poidades acudir a ela.

S3B

Voluntariado: En primeira persoa

Entramos na recta final do traballo, o que significa que debemos comezar a facer balance do que esta experiencia nos aportou a nivel persoal. Dende o noso grupo decidimos que aínda nos quedaba unha tarefa por cumprir. Pensamos que estudar a labor dos voluntarios en Compostela, buscando extraer conclusións sobre as súas motivacións e recompensas, non tería moito sentido se  nós mesmos non intentábamos poñernos na súa pel. E así o fixemos. Todos nós comezamos esta semana a colaborar con algunha das organizacións coas que entramos en contacto:

Paula Quintás acudiu ao Espazo de Búsqueda Activa de Emprego da Cruz Vermella. Este programa pretende botar unha man a aqueles desempregados que xa non reciben axudas de ningún tipo, aínda que calquera pode acudir a consultar posibles empregos na cidade ou en outros puntos de Galicia. Os voluntarios recollen un perfil persoal e laboral dos implicados e axúdanlles a consultar as ofertas en Internet e nos folletos que cada semana elaboran. Ademais, os usuarios teñen á súa disposición un teléfono dende o que chamar para solicitar posibles entrevistas.

Jesús Silva colaborou no Centro de Mediación Social, dependente tamén da Cruz Vermella, onde traballou con menores facendo apoio socioeducativo. Os rapaces, na súa maioría inmigrantes, asisten ao centro para realizar as tarefas escolares e socializar con outros menores. Os usuarios adquiren un certo nivel de compromiso, establecendo as tarefas que deben realizar en cada sesión. A labor dos voluntarios e axudarlles en todo o posible, fomentar a relación entre eles e asegurarse de que cumpren os obxectivos que eles mesmos se marcan.

Andrea Viaño e Paula Rodríguez acudiron ao centro Vierio, vinculado a Cáritas, onde se atende e axuda a persoas sen fogar. Alí axudaron aos voluntarios a organizar unha sesión de cine fórum, e observaron algún dos talleres que os usuarios levan a cabo (como traballos con coiro que despois comercializan).

A próxima semana realizaremos un segundo achegamento a estas actividades co obxectivo de plasmalo despois nos post e memorias individuais.

S3D