Author Archives: comunepersoal3

Transmitindo os valores interxeneracionais.

Na exposición de hoxe quixemos mostrarvos as nosas reflexións sobre os valores que compartimos ou non cos nosos avós.

Nós pensamos que camiñamos como vos dixemos no Prezi cara un modelo prefigurativo de aprender dos novos, aínda que hoxe estamos imitándonos entre pares como no modelo configurativo.

Con respecto ás preguntas da “superioridade” da muller nas tarefas domésticas nós pensamos que obviamente a influenza da sociedade por inculcarnos sentimentos maternais nos fai ser máis “preocupadas” polos fillos. Pero pensamos, ó igual ca Margaret Mead que a capacidade reproductora nos conduce a esa empatía natural das nais cos fillos.

Con respecto da inmigración estamos dacordo con que é imposible pensar ó longo da vida sempre o mesmo, pero aínda que non podemos xeneralizar, os nosos avós teñen certos prexuízos. Poden estar inculcados pola sociedade, pero están ahí e é algo que lles dificulta as relacións comunicativas e as experiencias vividas. Unha experiencia inculcada que debería evitarse pensamos.

Estas foron as nosas reflexións. Se queredes comentarnos algo que hoxe non vos deu tempo a facer ou algo que non se vos ocorriu, podedes facelo aquí.

TGP 3Ñ.

¿Temos os mesmos valores?

 

Como vos estivemos contando ó longo dos nosos posts o obxetivo do noso traballo consistiu en esta transmisión de valores entre os avós e os netos.

Ó longo deste tempo cada un de nós puido coñecer de novo as figuras dos seus avós. Mergullámonos na súa infancia e na súa madurez para comprobar como eran eles e como somos nós.

Read the rest of this entry

La era de la actualización

Vivimos en una sociedad en constante actualización informativa. La actualidad es importante en una sociedad moderna, donde debemos estar informados de lo que pasa en el mundo.

Aunque como todo tiene su parte negativa. Esta permanente actualidad provoca que, como dice Isaac Joseph en su ensayo Actualidad: “El sentido del relato, de la historia y de la narración se ha perdido […] El relato del día se ve impulsado hacia lo alto por la diosa tiempo”. Lo que se cuenta ha pasado a un segundo plano a favor del cuando se cuenta. La actualización predomina sobre la forma y el contenido de la información. ¿Entonces hasta que punto debe primar la actualidad?

Read the rest of this entry

Para los altos, para los bajos.

Coca Cola tiene dos secretos: su fórmula y sus estrategias de comunicación. Y la comunicación es un secreto que llega a casi todos los rincones del mundo. Una sola marca que se vende en todo el mundo es sinónimo de coordinación. Desde los embotelladores, las delegaciones y las oficinas hay una cosa que todos tienen clara: decir “Coca Cola” es vender.

En Galicia tenemos un embotellador propio: Begano, y hemos hablado con María Sande, la jefa del departamento de Relaciones Externas.

Para empezar, un poco de historia, ahora que la marca cumple 125 años. “A los pocos días de inventar el producto ya se realizó la primera campaña publicitaria. Ha sido una marca pionera en el uso de los medios de comunicación, y siempre ha buscado no solo dirigirse a los consumidores, sino  establecer un diálogo con ellos.

Read the rest of this entry

“O entorno é unha peza clave na construcción da personalidade”

Desde que nacemos, pertencemos a un medio socio-cultural e durante toda a nosa vida estamos en constante relación con outras persoas. A sociedade fúndase en base á comunicación e gracias a ela é posible o seu funcionamento. Para coñecer que ten que ver a psicoloxía en todo este proceso acudimos a Estrella Romero. Doutora en Psicoloxía e Profesora Titular de Universidade, Estrella desempeña actualmente a súa labor como profesora na facultade de psicoloxía da USC, no Departamento de Psicoloxía Clínica. A personalidade e o entorno son para ela pezas clave no establecemento das relacións comunicativas nunha sociedade.

Read the rest of this entry

Kamehameha a las fronteras culturales

En Coruña,  entre los días 20 y 22 de mayo, tendrá lugar un evento denominado Expotaku,  que también tiene en su tour de 2011 lugares como Barcelona, Gijón, Tarragona, Castellón y Lleida.

Aunque con sólo leer el nombre del evento muchos ya sabréis de qué va, el Expotaku es una “fiesta” cultural dedicada a divulgar la cultura y tradiciones japonesas. Además de ofrecer muestras de la gastronomía, la escritura y algunos deportes japoneses, el Expotaku encuentra su mayor relevancia en el elemento estrella por el que es reconocida la cultura nipona: el manga y el anime.

Y es que el cómic y las series animadas japonesas están mundialmente extendidas. En España este tipo de actividad está muy arraigada. Existen numerosos sites web dedicados a la distribución de manga y anime, y aunque aún no proliferan del todo, en las urbanizaciones más importantes pueden encontrarse todo tipo de tiendas dedicadas al cómic y los dvd de animación. Además de que la inmensa mayoría de la población joven ha visto alguna vez algún anime, y también existe una cantidad considerable de personas que lo tienen como hobbie. Lo que hace sólo unos años considerábamos friki, hoy en día es perfectamente normal (y si no, que levante la mano aquel que no haya disfrutado alguna vez de un buen anime, entre los cuales se incluye el famoso Bolas de Dragón Z).

Aquí es donde quería introducir conceptos como la interculturalidad y la globalización cultural. ¿Creéis que ha tenido éxito Japón al “exportar” productos culturales de una manera en la que consumir dichos productos entra dentro de una aparente normalidad para nosotros?

Y si ver anime y leer manga comienza a ser una costumbre aquí en España (o en otros países), costumbre que se seguirá transmitiendo, ¿logrará un día ser una tradición cultural totalmente globalizada? ¿Dejaría entonces de pertenecer a Japón como tradición propia y se convertiría en una tradición de varios países?

Dejando estos interrogantes aparte, os recomiendo que no os perdáis el Expotaku de Coruña, será una gran oportunidad para disfrutar de la cultura extranjera al más puro estilo nipón… por ahora.

Cristina Martínez Carou, GI3

A la isla de la eterna primavera

Mentiría si dijese que la Universidad de La Laguna fue mi primera opción para irme de Séneca. Lo haría también si dijese que fue la segunda. Sí, fue mi tercera y última opción. Reconozco que esa tercera elección fue un poco al azar. Al azar de vivir en una isla con un clima suave, por algo la llaman la isla de la eterna primavera por sus temperaturas medias de 18 °C en invierno y 25 °C en verano; con una flora, fauna y orografía completamente diferente, debido en parte a su origen volcánico; y con la ventaja de tener vuelo directo con Ryanair.

Un azar que parece que se alió en contra de mi, porque no sólo me envía a más de 1700 kilómetros de casa, cuando mi idea eran unos 600; sino que provoca que deje durante un año la maravillosa arquitectura de Siza (espero que se note la ironía) para irme a una “Pirámide” diseñada para albergar desde 1995 la Facultad de Ciencias de la Información de la ULL.

Read the rest of this entry

“El periodista ejerce su labor en el centro de una telaraña”

Esta cita pertenece al libro de “El periodista en la telaraña” de Ramón Reig García, doctor en ciencias de la información, periodista y profesor titular de periodismo en la universidad de Sevilla.

Un libro en el se recoge la situación del periodismo en un contexto de creciente influencia de los objetivos empresariales, impidiendo al profesional ejercer su quehacer con rigor, libertad e independencia. La crítica de este libro radica hacia eses grupos empresariales y hacia los intereses de los dueños de los medios, los cuales según Reig, imponen sus criterios con demasiada frecuencia y por encima de la realidad, lo que supone, en resultado, un ciudadano desinformado y más influenciado por la espectacularización de los medios, que por la información en sí misma. Read the rest of this entry

Conclusiones del debate “Los medios en la actualidad-¿donde está el periodismo?”

Una vez leídas todas vuestras opiniones sobre el papel del periodismo y de los medios en la actualidad, lo primero que debemos hacer es agradeceros vuestra colaboración en el debate.

De esta forma y con lo expuesto, elaboramos las siguientes conclusiones:
En primer lugar, destacar como la mayoría de vuestros comentarios giran en torno a que los medios son empresas privadas y por lo tanto buscan un beneficio económico. De esta forma, los medios se rigen mayormente por sus propios intereses, estableciéndose así unos acuerdos entre los anunciantes y los medios de comunicación.

Read the rest of this entry

¿Cómo se comunica una periodista?

En la comunicación periodística, es tan importante la comunicación verbal como la no verbal. Para mostrar un poco la realidad de cómo se comunica una periodista, Ana Ramos, periodista de profesión, nos acerca algunas pautas que todos deberíamos tener en cuenta, a la hora de ejercer en este trabajo.

“Con los entrevistados, como tienes muy poco tiempo, hay que establecer una empatía. El objetivo es que te cuente lo máximo posible en un tiempo y que se sienta lo más cómodo posible. Para ello, hay que propiciar cierta cercanía, ¿cómo? Pues escuchando, ser muy amable, mirar a los ojos, sonreír, en definitiva, mostrar interés, sin más, si el entrevistado ve que le cortas se rompe la confianza”, opina Ana. Read the rest of this entry

Ortigueira en Tarragona

Nin de Erasmus, nin Barcelona, nin Madrid… Ao final a antiga Tarraco me espera. A que foi a miña última opción á hora de solicitar a praza Sicue-Séneca é agora a miña futura residencia durante un ano. Non vou negar que o “medo ou respecto” comeza a andar polo meu corpo, e é que, xa vai facer dous anos cando comecei a miña andaina universitaria en Santiago aconteceume o mesmo. De todos os xeitos, hei de dicir que ese medo do que falo é moito menos do que podería ser. O feito de levar comigo a unha estupenda compañeira de viaxe fai que a tranquilidade sexa un pouco maior.

Din algúns que todo isto é cousa do destino, que se finalmente me vou a Tarragona é porque foi unha experiencia nada para min; e non o dubido. Tarragona é unha cidade con moita historia; unha historia da que falan por si soa os seus edificios e monumentos. Eu xa estiven alí 3 ou 4 veces, é o que ten o Google Street, que che leva ata onde queiras e dunha forma moi sinxela e barata. Logo desas visitas podo dicir que a cidade verdade ten moi boa pinta. Espero dentro dun ano poder agradecerlle ao destino este regalo. Read the rest of this entry

Cambio de plans e a Jyväskylä

Por non cambiar moito o tema ou, neste caso, o destino, hei de dicir que eu tamén marcho o ano que vén ao país nórdico de Finlandia. Con respecto aos motivos polos que vou, non me extenderei moito porque podo ser un pouco dura, simplemente espero que na Universidade de Jyvaskyla sexan máis competentes do que foron aquí, e que o meu futuro académico non volva depender dunha moeda. Deixando a un lado estas chafalladas burocráticas, hai que ver as cousas de forma positiva e, facendo este pequeno esforzo, hei de dicir (ao igual que o dixeron os outros compañeiros cos que vou) que a Universidade de Jyvaskyla é unha moi boa universidade na que existe un modo de estudo totalmente diferente.

O meu contrato de estudos ten a día de hoxe 8 materias para un único cuadrimestre no vindeiro ano, algo que non deixa de ser unha locura en Santiago. Con todo, alí as asignaturas cambian cada mes ou mes e medio e a forma de aprendizaxe é totalmente diferente. As clases son de moitos menos alumnos, hai algunhas materias que só se centran en libros en concreto e mesmo moitas materias ofertadas en plataformas dixitais. Jyvaskyla é unha boa oportunidade para adoptar unha postura ou rol un tanto sociólogo, aprendendo a vivir nunha cultura totalmente distinta á nosa en moitas cousas, comezando, sen dúbida, polo seu sistema universitario.

O que máis me asusta non é o idioma, o cambio ou iso de “facer amigos”, creo que o peor vai ser adaptarse ao clima, xa que en Jyvaskyla acádense facilmente temperaturas de 30 graos baixo cero. A neve acompaña ao estudante erasmus dende outubro ata abril aproximadamente, co que 23 quilos na maleta de seguro que quedarán cortos para o peso da roupa que deberemos levar. Así e todo, unha oportunidade así é probable que non se volva repetir, Finalandia é deses lugares aos que non adoitas ir de vacacións, dos que non se che acordan cando planeas unha viaxe. Por iso, xa que marcho tan lonxe e vou pasar tanto frío, espero aproveitar cada minuto para viazar, achegándome á Laponia, a Rusia, San Petersburgo ou Tallin para ver eses países que nunca máis terei tan preto nin tan accesibles ao meu peto.

Os peros poderían ser moitos, como o tamaño da cidade (algo así como Santiago á finlandesa, xa que conta con 130.000 habitantes), o clima, as poucas horas de luz ou a suposta frialdade dos fineses. A cambio aproveitarei para coñecer un mundo totalmente diferente ao noso, cunha cultura que pouco ten que ver coa de aquí (ou iso é o que parece) e cunha idea ou concepción do mundo que de seguro me aportará moitas cousas. Veremos que pasa por Jyvaskyla e todo vaia ben para poder contalo.

Lorena Riveiro. TGP 3Ñ

América VS España… otra vez.

Virginia Guarinos nos presenta en “Fenómenos televisivos teenagers: prototipos adolescentes en series vistas en España”, un interesante ensayo que enfrenta la postura americana frente a la española. ¿Los oponentes? Esta vez son las series vistas y dirigidas hacia un público adolescente y preadolescente.

Por un lado, está el modelo americano, con series del tipo Hannah Montana, que presentan modelos adolescentes de éxito, salientando sus valores éticos y morales. En estas series están prohibidos los temas tabú y los protagonistas se enfrentan a simples problemas éticos que la gran mayoría de las veces tienen que ver con la amistad y que terminan resolviendo satisfactoriamente de una manera honesta. Es una imagen del mundo tintada de color rosa, que no muestra para nada lo que es la realidad.

Por el otro lado contratacan las series españolas. Poniendo como ejemplo la siempre famosa Física o química, vemos a unos personajes adolescentes excesivamente preocupados por el sexo, el alcohol y las drogas, y que prestan escasa atención a los estudios. En España parece tener más importancia resaltar el desenfreno juvenil y los problemas que el mismo termina por dar, en una muestra bastante exagerada de lo que es la juventud en la actualidad.

Así, tenemos dos corrientes radicalmente opuestas: la excesiva dulzura americana, con unos prototipos que no se adaptan para nada a la realidad; y el exagerado realismo español, que se fundamenta en destacar los malos hábitos juveniles, dando así también ese ejemplo a aquellos adolescentes y niños que las ven.

Virginia Guarinos prosigue en su ensayo destacando que los adolescentes son el grupo que mayores probabilidades tiene de ser afectado por los mensajes televisivos, además de analizar profundamente cada tipo de series y sus personajes. Pero no juzga en ningún momento la cuestión que nosotros queremos plantearos aquí, y que esperamos que abra un buen debate: el modelo americano o el modelo español ¿qué es mejor para los adolescentes?

TGP 3O

Ciudad y comunicación

Tras leer “Ciudad y Comunicación” os acercamos algunos conceptos y citas interesantes que nos podrían servir para ampliar la materia de esta asignatura. 

Los modelos de ciudad-red o ciudades digitales reeditan hoy por motivo de lo que Yúdice denomina el recurso a la cultura, el común error de pesar la realidad del territorio desde visiones comunicocéntricas o más exactamente desde el pancomunicacionismo.

La ciudad, un sistema de comunicación: La comunidad es la base de toda interacción social, y como tal, el principio o la esencia de la sociedad. Es en la ciudad donde se experimenta esa interacción social. La ciudad es a la vez origen y resultado de la necesidad existencial de comunicarse que tiene el hombre, tanto en su dimensión individual como social.

Read the rest of this entry

Para rematar….. Un último aporte

Tras moitas semanas a voltas con TGA e TGPs, coas unidades didacticas xa feitas hoxe imos publicar a última parte do noso traballo de documentación.

En primeiro lugar imos deixarvos un artigo no se que analiza a posible contraposición entre as comunalidades e o desarrollo, afondando en ambos conceptos e como un e outro interfiren.

http://trabajaen.conaculta.gob.mx/convoca/anexos/Comunalidad%20y%20desarrollo.PDF

Tamén os imos ofrecer unha forma para mellorar a comunicación interpersoal cunhas sinxelas técnicas que cremos poden ser interesantes. Xa que dan consellos para ser mellores comunicadores e mellores receptores, ademais de para analizar partes da estrutura da comunicación.

http://manuelgross.bligoo.com/content/view/552310/Tecnicas-eficaces-para-la-comunicacion-interpersonal.html#content-top

E por último un exemplo en clave de humor de como a comunicación e máis fácil se é interpersoal, inda que sexa con alguen con que non conxeniamos demasiado ben, que se é entre un home e unha máquina.

TGP 3P

De fotografía y comunicación

Decía Henri Cartier-Bresson, “solamente el fotoperiodismo es fotografía, todo lo demás es pintura”. Y fotoperiodismo es lo que hace Oscar Dacosta, un fotógrafo que trabaja para el periódico Xornal de Galicia y que a través de él, conseguiremos entender no sólo cómo trabaja en los medios, si no también cómo lo hace a nivel personal y cómo se comunica para ello.

Oscar es una persona a la que le gusta más escuchar que hablar. Con su familia y amigos la comunicación surge como algo natural, pero cuando trabaja, la comunicación es más forzada y además, mucho más cuidada, “cuando trabajo tienes que tener más cuidado con tus opiniones, ya que lo realmente importante es aquello que fotografías, te guste más o menos. Con mis jefes es una comunicación vía teléfono y vía internet , la idea es que cada uno realice su trabajo y no establecer mucha más relación que eso. Te dicen qué fotos quieren y quienes tienen que salir en ellas. Una mejor comunicación posiblemente lograría un mejor funcionamiento en general, ya que en ocasiones  hay malentendidos”, dice Oscar. Read the rest of this entry

O encontro con Kapuscinsky

“Encontro co outro” é unha obra do xa coñecido por todos nós Ryszard Kapuscinski. Nela deixa a un lado as experiencias vividas como xornalista, como amosou en obras como “Cristo cun fusil ao ombro” ou “Os cínicos non sirven para este oficio”, para centrarse nas súas relacións cos demais habitantes do mundo: cos Outros. Pero xa non tanto da relación del cos outros coma da evolución xeral das relacións co Outro ao longo da historia da humanidade.

Así, a finalidade deste post non é facer un resumo da obra, senón destacar aqueles trazos máis salientables ou que nos pareceron máis importantes ás membros deste TGP.

Hoxe en día, cando falamos de nós referímonos ao conxunto dos habitantes deste mundo, mais esta concepción ou significado do nós foi mudando ao longo dos séculos. Read the rest of this entry

Bananas y delirios

Bananas:  tercera película de Woody Allen. Dirigida, escrita y protagonizada por él mismo. Una sátira política cargada de dobles sentidos y absurdos humorísticos.

¿Qué tiene de especial esta película? Bananas  (1971) es sinónimo de algo más de una hora del más puro humor cercano a la locura. Es incoherencia y parodia. Y todo en la figura de un hombrecito: Woody Allen interpretando a Fielding Mellish, un catador de maquinaria de una empresa. Ya tenemos al protagonista, Fielding. Ya tenemos el hilo que une toda la historia, el surrealismo de Fielding. Y el escenario es el país ficticio de San Marcos, donde reina el caos político.

¿Y qué  ha hecho que relacionemos Bananas con la Comunicación? Para empezar, la película es de principio a fin un claro ejemplo de un delirio de Woody Allen. ¿No os lo creeis? Imaginaos a dos hombres crucificados peleando por un sitio para aparcar. Y ahora, vedlo.

Cada uno que interprete. Lo que Woody Allen quiere decir, en muchos casos, es muy difuso. Por otro lado, en la película aparecen en varios momentos los medios de comunicación en una parodia exagerada.

Señor Presidente, le han disparado. ¿Cuándo supo que todo había terminado?
– Asesinos, asesinos…
– Bien, comprendemos su desconcierto ante las presentes circunstancias. Suponemos que ahora presentará su dimisión.
– ….
– Bien, buena suerte

Así es cómo empieza Bananas. Y acaba con una retransmisión de la consumación del matrimonio entre los dos protagonistas como si de un combate de boxeo se tratase. Los medios de comunicación tienen un papel de “reflejo” de la sociedad. Pero claro, en esta ocasión, se muestra un grado de locura que debe estar equiparado en los dos lados.

Consejo: esta película puede utilizarse para desconectar del día a día y no se debe intentar encontrar el sentido.

3R

La seguridad tiene un precio

En esta obra de Zygmunt Bauman, la comunidad es <<una de esas palabras que producen una buena sensación>>. A modo de utopía, eso sí, esta comunidad acaba representando para todos  nosotros el tipo de sociedad que profundamente buscamos pero al que no podemos acceder.

Como bien dice el autor, todos pagamos un precio por estar en una determinada comunidad. Ella nos promete seguridad, pero también, a cambio, debemos privarnos de nuestra libertad, de comportarnos como nosotros mismos.

Del mismo modo que ambos valores no encuentran un equilibrio armónico, los debates entre la comunidad y la individualidad tampoco lo harán, al menos no en un principio.

No sólo estas percepciones individuales son analizadas por Bauman. El Estado también aparece como fuente de poder, emulando la protección que nos proporciona la comunidad, así como también sus debilidades e ineficacia en muchos casos.

3P

Seguimos coa documentación

Seguro que atopades estes textos como interesantes actualizacións ou puntos de vista a ter en conta relacionados cos temas cinco e sete.

Por unha parte, deixámosvos un texto sobre os procesos de contrucción das entidades nacionais, particulamente en México, e facendo unha interesante precisión nos conceptos de nación e patria.

http://aplicaciones.colef.mx:8080/FronteraNorte/articulos/FN38/2-f38_Frontera_en_la_comunidad_imaginada_del_siglo_XIX.pdf

E en segundo lugar, un texto no que se explican os fundamentos para unha boa comunciación intercultural, nun momento de grandes choques de culturas, especialemente entre o mundo “desenvolvido” e o terceiro mundo.

http://www.aloj.us.es/gicomcult/portada/37tx/5.htm

TGP 3P