Daily Archives: 3 Maio, 2013
Adiós ODS
ODS, así es como se llamaba nuestro “trabajo”. Oficina de Desenvolvemento Sostible formalmente.
Comenzamos nuestra andadura sin tener ni la menor idea acerca del trabajo de esta oficina. Llegamos a nuestra cita con Maite, sin saber muy bien qué decir. Eramos cuatro camellos en un océano.
A medida que fuimos desarrollando nuestras ideas en colaboración con ODS, aprendimos que las plantas también tienen sentimientos, o más bien una casa y un vecino predeterminado. Algunas hortalizas se llevan bien , otras se hacen sombra. Las siguientes se pisan. Muchas tantas prefieren el sol, otras se guían por la luna. Pero de lo que no cabe duda es de que plantar ayuda.
A parte de nuestros trabajos con la asociación decidimos emprender uno muy bonito y divertido. “Representación de títeres” con nuestros compañeros Elba, Pablo y Javiera. Este acuerdo consistió en la representación de una historia de la mano de barriga verde y sus amigos los vegetales transgénicos. Esta obra ayudó al grupo en parte, ya que el argumento de la trama se basaba en la defensa de los alimentos ecológicos, objetivo principal en nuestro trabajo. Por otro lado, nos sirvió para dar a conocer a la oficina de desenvolvemento sostible entre los miembros de nuestra facultad.
El principal lastre que arrastraba esta oficina no era otro que el del desconocimiento y el poco rendimeinto que le sacan al patrocinio que se le ofrece. Intentamos de todas las formas posibles arreglar este hándicup, y sinceramente creo que hemos hecho llegar a ODS a los oídos de personas que ni siquiera tenían idea de la existencia de ésta. Por lo que personalmente, me siento satisfecha con el trabajo de mi grupo. Creo que como las plantas, hemos crecido un poquito más y nos hemos concienciado de lo importante qué es el desarrollo sostenible para la sociedad.
Desde aquí les doy las gracias a mis compañeras y la enhorabuena.
Chedas Pombal, Elena S1F TC2
Futuro en el aire
Tras haber hablado en varios post acerca del trabajo que hemos realizado el grupo de ProT en la emisora de radio comunitaria Cuac FM, hoy toca hablar por última vez de este proyecto.
A lo largo del cuatrimeste he expuesto en mis entradas el concepto de radio comunitaria, los problemas que éstas tienen para conseguir licencias y poder emitir sin presiones externas, la problemática con la Ley audiovisual e incluso el lenguaje que deberían utilizar o no en dichas radios. El vídeo que grabamos en nuestra visita a las instalaciones de Cuac y las entrevistas realizadas, pretendían mostrar el funcionamiento de una radio comunitaria, ya no sólo por dentro, sino también el contacto que ésta tiene con otras emisoras de radio comunitarias en España.
Después de haber proyectado este vídeo en clase la pasada semana, ya no queda mucho que decir respecto a este tema, tan sólo a nivel personal, espero que la situación cambie en un futuro y las radios comunitarias como la coruñesa Cuac FM puedan emitir sus programas con mayor facilidad, ya que el poder expresarse libremente es un derecho que todos tenemos, y más cuando son asociaciones sin ánimo de lucro que lo único que buscan es poder hacer llegar una información a todas las personas sin barreras ni limitaciones. Tal y como está la situación en España, necesitamos más medios como los comunitarios en los que no exista la censura ni la corrupción para poder expresar sus ideales, sean los que sean.
Fernández Martínez, Lara T3A S2B
Para terminar
Para cerrar por completo el tema de la drogadicción que hemos estado tratando en el grupo de TS a lo largo del cuatrimestre, me gustaría exponer en este post las conclusiones que he sacado tras realizar este interesante trabajo. Además, me gustaría exponer también los objetivos que tendrían que llevarse a cabo para que la situación pudiera cambiar y, primordialmente, ir a mejor:
-Una persona no elige convertirse en adicto. Si bien es cierto que el primer contacto con la droga es algo optativo y que puedes evitar, la persona no consume droga por primera vez con la intención de convertirse en drogadicto. No podemos quitarle responsabilidad a una persona pero la frase “él se lo buscó” no es siempre la adecuada. Las vivencias del día a día te llevan a acabar muchas veces en desgracias como esta.
-Los culpables de la situación que se ha creado en nuestra sociedad desde la década de los 80 no son los drogadictos, sino los narcotraficantes que fueron cobrándose víctimas allá por donde pasaban.
-La prohibición de las drogas no es la solución. Está bien prevenir acerca de su consumo, pero éste tendría que legalizarse para poder mejorar las cosas. Puede que esto no quepa en la mente de todo el mundo, pero tras las entrevistas que realizamos a lo largo de todo el trabajo pudimos llegar a esta conclusión.
-Los drogadictos son las principales víctimas del narcotráfico y, a raíz se convertirse en un adicto, no todos quieren dejar el mundo de las drogas. Esta decisión es algo personal, ya que por mucho empeño que los familiares o amigos pongan, si el afectado no quiere dejar de drogarse, no lo hará.
-La droga y la problemática que ésta causó desde los años 80, se ha llevado por delante a generaciones de mentes de 20 años en adelante, pero, no sólo el adicto es el que tiene el problema. Las familias y amigos que rodean al afectado sufren igual o incluso más, al ver cómo una vida está echándose a perder por culpa del consumo de sustancias.
Estas son algunas de las conclusiones que he sacado tras la realización del trabajo y, espero haber transmitido a lo largo de mis post la situación creada desde la década de oro del narcotráfico.
Fernández Martínez, Lara T3A S2B
Bye bye narcotráfico
Tras haber finalizado la actividad relacionada con el tema de la heroína y el narcotráfico en Galicia en la década de los 80, me gustaría hablar de dos documentales que nos ayudaron a conocer y acercarnos más a esta problemática. Si en algún momento os apetece conocer diferentes situaciones de afectados por las drogas, estas historias que se narran a continuación son un perfecto ejemplo de lo vivido en la época dorada del narcotráfico en Galicia.
Ni locas ni terroristas: Retrato del trabajo de un grupo de madres gallegas cuyos hijos han sido víctimas del fenómeno de la inserción de la droga en Galicia, y que, desde entonces, y a través de la asociación Érguete, buscan combatir el narcotráfico y reinvertir las riquezas de él derivadas en la reinserción social de otros jóvenes.
En este documental podemos ver el fenómeno de las drogas con, por desgracia, fuerte protagonismos en los jóvenes de la sociedad gallega.
En este caso, un grupo de madres con desgarradas historias cuentan a través de las propias experiencias de sus hijos, algunos fallecidos por esto, lo duro que es salir de este mundo una vez que te ves envuelto en él, para así evitar la caída de nuevas generaciones en ese mundo de desdicha que no involucra sólo al que consume, sino a todo su entorno, destrozando a familias enteras.
Marea Blanca: Narra la historia de Vilanova de Arousa tras haber perdido a una generación entera de jóvenes. En esta historia se mezcla el dinero y la droga, el poder y los lazos familiares y la convivencia entre narcotraficantes, drogadictos, asesinos y personas que han vivido siempre pacíficamente en el pueblo.
Con trazos claramente dramáticos, esta pieza narra de forma bastante cruda una realidad latiente de nuestra sociedad, ambientada en este caso en las Rías Baixas gallegas, principal zona de entrada del narcotráfico español desde hace ya varias décadas. Ésta empezó con el paso ilegal de tabaco ya a principios del siglo XX, cuando no estaba del todo legalizado, lo que luego derivó en la introducción de grande enseres de drogas, entrando por el puerto e involucrando a muchas familias de la zona quienes por puro negocio se vieron envueltas y lo cual causó la desgracia de muchas personas adictas en el pueblo.
Es una narración con un naturalismo desgarrado pero que logra introducir perfectamente al espectador en la tensión, sufrimiento y peligro constante de la acción.
Fernández Martínez, Lara T3AS2B
Sempre nos quedará a radio
Coa suba deste último post remata o noso traballo de ProT, un traballo no que demos bastantes voltas ata atopar o camiño, e que mesmo unha vez nel, nos perdemos nalgunhas ocasións.
O dito, ao T3A costounos chegar, pero chegamos. Cumprimos co proposto, 3 entrevistas a un total de 5 compañeiros de clase que se prestaron moi amablemente a relatar como foron as súas experiencias cos seus respectivos traballos de ProT en COGAMI, IGAXES e AGADEA. As 3 entrevistas xa foron remitidas á emisora, para a súa pronta emisión. Tamén realizamos a pequena peza audiovisual coa intención de dar a coñecer e difundir a labor de Cuac FM, da cal nos sentimos moi orgullosos e que tamén remitimos a Cuac vía Facebook para que eles a difundan nas súas redes sociais.
Non foi doado traballar, as negociacións con Cuac levaron tempo, bastante máis do esperado, debido á súa estrutura organizativa de tipo horizontal; non había un xefe ao que dirixirse e co que negociar directamente, eles mesmos tiñan que decidir cousas entre todos antes de pórse a discutir con nós. Bueno, con Antón, xa que outro dos problemas do que nos demos conta sobre a marcha foi que as negociacións pola nosa parte recaeron case que exclusivamente no compañeiro Dubra. Resultaba lóxico, tratábase dunha persoa que xa traballara en Cuac, polo cal tiña un nivel de confianza maior que calquera membro do resto do grupo para negociar coa xente da emisora, porén non resultou xusto, xa que así o traballo non recaeu de xeito equitativo en todos os integrantes do grupo.
De todos xeitos, unha vez definimos ben as actividades, a realización das mesmas non nos deparou moitos infortunios. Dende o T3A podemos dicir que quedamos contentos de ter colaborado con Cuac FM, e mesmo algúns dos membros se plantexan volver a colaborar coa emisora a nivel individual. Porque é bonito pensar que sempre se pode volver a unha radio feita por e para os cidadáns.
Por último, aquí deixamos enlazados o documental sobre CuacFM e as entrevistas a AGADEA, COGAMI e IGAXES.
Os parrulos xornalistas despídense (polo momento) de CuacFM.
Antón Dubra, Uxía Estévez, Lara Fernández e Lidia Fernández.
T3A
Irse o que te echen, tú decides
Este post lo quiero dedicar a todos aquellos compañeros que nos embarcamos para el año que viene. Ya sea de erasmus, convenio o sicue. La séneca se perdió entre los sobres de Bárcenas. Tanto papeleo…
Bien, ante todo y respondiendo a algunos post de mis compañeras del seminario S3F, creo que esta va a ser una oportunidad única para todos aquellos que nos vamos de Santiago. Muchos han decidido irse por Europa y otros nos aventuramos a cruzar el charco. Desde Chile, pasando por Cuba, Argentina, Venezuela y llegando incluso a Japón o Australia. Sin duda el hecho de irnos creo que es una opción, pero también un deber.¿Por qué deber? Pues bien, simplemente por el hecho de la situación económica de España. Ante todo creo que se deben abrir más de una o dos puertas, sobre todo en nuestra carrera. En mi caso si, me voy a probar suerte, a viajar, conocer y sumergirme en una nueva cultura. Pero también me voy para crecer, madurar y encontrar una nueva salida.
Con ello adelanto que ya me veo destinada a salir de España para poder trabajar en lo que realmente me gusta. Y esta es una realidad que está afectando a casi todos los estudiantes activos de este país. Y si ahora, no sólo yo, sino todos mis compañeros tenemos la posibilidad de adelantar en cierta medida esa migración. Es un producto de demostración. Es decir, conoceremos el país, viviremos su día a día. Lo intentaremos.
Sabemos que dejamos muchas cosas atrás, familia, amigos, pareja.Pero es un esfuerzo que conlleva una recompensa. Es una salida cara al futuro.
Chedas Pombal, Elena S1F TC2
Que no hay manera
Creo que yo nunca me había quejado del Blog públicamente, sin embargo tengo que confesar que anula por completo todas mis capacidades comunicativas.
Es tener que publicar algo y me quedo totalmente bloqueada a pesar de haber tenido previamente en la cabeza todos los conceptos y todo el discurso ya hilvanado.
Supongo que por esta banda no he podido sacarle mucho partido al conjunto de la asignatura. Sin embargo, a través de trabajos y clases expositivas, he tenido la ocasión de hablar en público (como aquella vez que me tocó participar en un debate por grupos sobre un mapa conceptual) y de intercambiar ideas con compañeros y con Marcelo.
Respecto a los conceptos aprendidos considero que los hemos ido absorbiendo más a modo de experiencia que como concepto en sí. Ahora percibo a la clase como un ejemplo de comunidad en la que no tenemos jerarquías (ni siquiera contando a esos mandones del BCP) e incluso contamos con algo así como un medio comunitario: una página hecha por nosotros y para nosotros a través de la que intercambiamos fotos, noticias, eventos, curiosidades, etc de interés común.
Y más aún, hasta Marcelo se ha introducido (en mayor o menor medida) en esta mini comunidad desde el mismo escalón en el que estamos todos (a pesar de tener potestad para suspendernos). Pero es palpable un nivel de horizontalidad mucho mayor que en otros casos similares.
Las relaciones cara a cara y día a día son lo que yo procuro retener como conocimiento.
Por lo que sigo frustrada por ser incapaz de plasmar nada de valor para la clase en este blog, pero sé que en cualquier momento podremos compartir una conversación (en un contexto mucho más cercano que una red social) en la que sea quién de desenvolver mis capacidades y de valor añadido al acto comunicativo.
Troncoso Costas S3C T8B
¿Tienes fuego?
Mi post de hoy trata sobre la fiesta. Pero no una fiesta cualquiera, sino la fiesta de XorCav.
Un 30 de abril gentes de toda la Facultad de Ciencias de la Comunicación se juntaron para celebrar un año más la entrega de premios más esperada de Periodismo y Comunicación audiovisual. Pero eso no era lo importante. Lo realmente trascendental era el BOTELLÓN. Si, la tan famosa reunión o más bien aglomeración multitudinaria de personas en un determinado recinto.
En nuestra facultad he de decir, fue un éxito rotundo. No sólo porque comimos como desgraciados, o bebimos peor aún. Sino porque este tipo de eventos nos facilitan el acceso a esas facetas de nuestros compañeros que en muchas ocasiones desconociamos. Fue la noche para hablar con todo dios. Desde tu compañero más íntimo, hasta aquel que te deja los apuntes o ese profesor que te cae bien, o que en su defecto estás tan borracho que te cae bien cualquiera.
Lo cierto es que, personalmente, me acerqué más a mis compañeros, intimé con ellos, me reí, canté, les bailé, me emborraché. Pero sin duda, me comuniqué. Les comuniqué el agrado que me causaba estar con ellos compartiendo ese momento. Bien sea desde un ¿Tienes fuego? a cantar la canción más absurda. Miaradas, gestos, chustas y tragos pasaban de uno a otro sin importar el ayer. Todos eramos uno. Éramos un grupo de estudiantes. Futuros periodistas y actuales compañeros.
La noche es muy larga, y el tiempo favorece la comunicación. Un brindis amigos!!
Chedas Pombal, Elena S1F TC2
Inteligencia desnuda
Un show de televisión ha dejado “sin palabras” a miles de daneses esta semana. El planteamiento del programa es el siguiente: una mujer vestida con una bata de seda entra en una habitación oscura donde la esperan el presentador y un amigo que cambia cada semana. Seguidamente, la chica se desnuda frente a ellos, que a continuación hacen un comentario de cada parte de su cuerpo.
El presentador, considera que no hay ningún tipo de problema con el contenido de su programa. Según sus declaraciones asegura que “la idea es dejar que los hombres hablen de los cuerpos de las mujeres desnudas mientas que ellas están frente a ellos. El cuerpo femenino desea palabras. Las palabras de un hombre”.
¿Es esto cierto?
Se desean miles de palabras al día. Todos queremos escuchar algo que nos halague, y si viene de alguien que nos importa mejor. Con los brazos más abiertos los recibimos. Pero este show me parece una de las cosas más absurdas y vejatorias que puede existir en el plano televisivo. Es decir, dos chicas, que se anteponene a este tipo de críticas por propia voluntad, se desnudan para recibir una opinión de otros dos paletos machistas que lo único que buscan es divertir un rato su afán de macho dominador. En este tipo de shows se puede apreciar como se deja por suelo la dignidad de la mujer. Tantos años de lucha femenista para acabar desnudas siendo valoradas y juzgadas como mercancía.
Parece que volvemos a épocas olvidadas, aunque creo que en este caso hay algo peor, y es que muchas mujeres ceden ante este tipo de propuestas porque les gusta. Muchos critican la prostitución, a las stripper, sin embargo considero que este tipo de actos no tienen ni puntos de comparación. Lo anterior expuesto es trabajo, lo último idiotez. Palabras a cambio de dejar tu inteligencia al desnudo y ridículo.
Chedas Pombal, Elena S1F TC2
Un TS bastante cinéfilo
Quién nos iba a decir que un tema que nos parecía tan desconocido y escabroso lo pudiéramos relacionar con aspectos tan cotidianos de la vida diaria como el cine. No podemos negar que tuvimos bastante suerte al ver que el ciclo que se hizo en esta asignatura iba sobre itinerarios y encuentros (una de las partes de nuestro trabajo).
Las tres películas que nos tocó ver a los cuatro integrantes del grupo fueron Following, In the mood for love y El hombre de al lado. Los cuatro coincidimos en que el análisis y entendimiento de estas películas nos resultó mucho más fácil después de haber estudiado estos aspectos de referencias, encuentros, itinerarios, rutas y demás. Comentando el primero de los filmes a la salida del mismo (aunque algunos lo viéramos antes ya) pudimos ver como sí nos ayudó el aspecto de geocomunicación para establecer unas conclusiones de la película (esperemos que sean correctas…).
Son ya muchos los posts sobre este trabajo los que hemos subido a lo largo del curso y poco más hay que contar, así que concluiremos esta que será nuestra última entrada grupal agradeciendo a todas las personas que nos ayudaron en el transcurso de este proyecto. Desde profesores hasta expertos pasando por compañeros de clase que nos facilitaron un poco todo nuestro trabajo.
Hasta aquí nuestro camino… o no.
S3C
Placer Breijo, Laura
Roura Blanco, Alejandro A.
Santos Pérez, Amara
Tuñas López, Eva
Pagando débedas (II)
Chegados ao final deste camiño é inevitable botar a vista atrás, lembrando por un intre aqueles fríos días de xaneiro. Datas afastadas nas que tanto a materia coma o profesor, confeso, provocaban en min tanta preocupación como rexeitamento. Unha inxente cantidade de e-mails, información e traballos que, ameazando con sepultarme, non sabía como afrontar. As clases expositivas non chegaban a agradarme, e os conceptos e materiais soaban tan difusos como afastados. Estaba obcecado, pero o único que precisaba era botar a andar.
Non traballei nin máis nin menos ca ninguén, pois considero que cada un de nós tivo unha forma distinta de vivir e aproveitar estes tres meses. Eu fixen tanto, e tan ben, como considerei oportuno. E con iso estou satisfeito. É certo que ao final todos buscamos ese “numeriño” xunto ao noso expediente (ese cobizado díxito que, de 0 a 10, tire o máis alto posible); pero a fin de contas non son máis que trazos nun papel.
“Non obstante, a parte da avaliación do profesor, a valoración máis importante é a do aluno mesmo, recoñecer se medrou e canto na experiencia, a súa análise crítica e a reflexividade tomadas da materia. Fóra inclusive da súa cualificación final, aínda sabendo que moitos dos alunos sobreviven das bolsas e/ou do espírito meritocrático que, talvez, pode actuar como expectativa final por conseguir un expediente digno, cara o mercado ou cara outra iniciativa de formación futura”.
Facendo balance, hai moitas cousas que se me poden botar en cara: Poida que non asimilase correctamente todos os conceptos teóricos expostos na aula, que desaproveitase as clases expositivas, os apuntes e as lecturas. Pode que non chegase a apreciar todo o que a materia, e o profesor, trataron de transmitirme. Ou poida que, pola contra, chegase a comprender e interiorizar moito máis do que imaxino. Non sei si merezo eses 6 créditos, ese anhelado número no me expediente, pero hai dúas cousas das que si estou seguro: A primeira, que a maleta vai chea de experiencias, encontros e conversas que xa ninguén me poderá quitar. A segunda, que polo que a min respecta a débeda queda saldada.
Silva Vilas, Jesús S3D T8B
Pagando débedas (I)
Dicía Benjamin Franklin que “é mellor deitarse sen cear que erguerse con débedas”. Non podo estar máis de acordo. E a verdade é que, despois de tres meses de traballo afanoso, o único que desexo é ter un sono tranquilo. Xa se esgotou o prazo; chegoume a hora de “pagar” eses dous post que o blogue me reclama. Esa parella de textos que, ao comezo desta viaxe, decidín gardar na recámara para darlles un mellor uso. E, aínda a risco de poñer en perigo a miña nota final, creo que toca falar seriamente do que foi “Comunicación Interpersoal e Comunitaria”.
As memorias entregadas ata o momento supoñen unha especie de análise desglosado do que esta aventura significou para nós. Pero é innegable que houbo moito máis. Como xa expuxen no meu anterior post (“Valoracións xustas”), resúltame moi difícil discernir entre as actividades que realicei expresamente para a materia e todo o que englobou esta frutífera experiencia.
En primeiro lugar, cabe mencionar que esta asignatura foi, sen lugar a dúbidas, a tarefa académica á que máis tempo adiquei durante estes últimos meses. Os 6 créditos para os que máis tempo invertín en todo o que levamos de carreira. E isto debeuse exclusivamente ás miñas decisións, libres e persoais. Voume explicar: De terme aproveitado das circunstancias, cinguíndome unicamente ao que se agardaba de min nos distintos traballos, de seguro que a viaxe tería sido moi distinta. Máis levadeira, menos esforzada, pero nunca tan enriquecedora. Se en lugar de inscribirme voluntariamente no seminario de AGARESO, asistindo a todas as sesións 4 horas á semana, relacionándome con infinidade de xente implicada no xornalismo social, conversando e aprendendo con eles… Se en lugar diso me conformara con asistir unha hora á semana para tirar unhas cantas fotos, a escribir un par de post sobre o tema e redactar unhas breves memorias; a cousa tería mudado moito. Ocorre o mesmo co meu traballo TS. ¿Quen me mandaría a min colaborar como voluntario, realizando apoio socioeducativo a menores, durante 3 horas á semana? Pois a verdade é que ninguén. ¿Era necesario para aprobar? Non o creo. Pero era necesario para ENTENDER.
(Continúa no seguinte post)
Silva Vilas, Jesús S3D T8B
A prostitución (voluntaria), negocio lexítimo
Non existen datos fiábeis sobre a porcentaxe de persoas que exercen a prostitución de xeito voluntario en España e as que a exercen no marco de redes de tráfico de persoas. Non obstante, é posíbel tomar unha posición ideolóxica sobre a cuestión da prostitución sen ter en conta estes datos, ao igual que se pode ser favorábel á legalización das drogas a pesar da existencia de grandes carteles que levan por diante a vida de miles de persoas no mundo. Coas armas de fogo, o mesmo.
O tema da prostitución é un dos máis controvertidos e, ao tempo, dos máis evitados nos espazos políticos. Non interesa meterse cun negocio que dá moitos cartos, pero tampouco se pode apoiar publicamente, pola evidente razón moral. Xa que logo, agóchase, evítase, e non se fai nada para solucionar a total desprotección coa que se atopan as persoas que gañan a vida coa prostitución.
Eu son partidario da normalización. Non falo de legalización porque nas discusións sobre este tema, os partidarios desta opción queren regular o traballo destas persoas, abrindo dous mercados: o legal e o ilegal. Con regulalo refírome a tarxetas de traballo, seguridade social, unha manchea de impostos e de trabas administrativas que gran parte das persoas que viven da prostitución non van estar dispostos a asumir, e que dará máis poder ás mafias no negocio somerxido, como xa fai nas drogas. Simplemente aceptar ás persoas que exercen a prostitución (de modo voluntario) como traballadores lexítimos e esixirlles que cumpran a lei. No tema da regulación, non serían a excepción. Segundo a miña opinión, temos que reducir a burocracia laboral. E moito.
Mentres tanto, e para todos os que non estean de acordo coa miña opinión, pouco ortodoxa por outra banda, recomendo a novela gráfica de Chester Brown, Pagando por ello. Este autor canadense, consumidor habitual de sexo de pago, dá unha visión singular e moi interesante da prostitución, situándose a favor da súa legalización (pero non regulación) e defendendo o dereito a desempeñar o seu emprego das persoas que o fagan de xeito voluntario.
Álvarez Vales, Sergio T1A S1D
Drogas: reseña bibliográfica
Como parte de las actividades de nuestro trabajo de TS, decidimos hacer para terminar una reseña bibliográfica sobre aquellos libros, ensayos, reportajes, etcétera que nos ayudaron a adentrarnos y a conocer un poco más de cerca la problemática de las drogas, en especial de la heroína, durante los años 80 en Galicia.
S2B
Cerrado
Después de muchos quebraderos de cabeza, días grabando y editando, sacando fotos y haciendo entrevistas, parece que el trabajo está llegando a su fin. Nuestro recorrido en esta asignatura (si Marcelo nos lo permite) está llegando a su fin. Puede que hayan sido tan solo unos pocos meses, pero es innegable lo mucho que hemos aprendido de esta asignatura: desde el funcionamiento de una cámara y un fostex, hasta a ser puntuales subiendo post y comentarios.
Quizá haya sido mucho trabajo en poco tiempo, pero creo que todos nos llevamos al menos una pequeña experiencia que merece ser contada. Experiencias y sobre todo mucho aprendido. Hablo por mí cuando digo que este planteamiento meramente práctico ha sido toda una novedad en mi historial académico. Y a día de hoy, tengo que decir que quizá sea esta la mejor forma de interiorizar algunos conceptos.
El hecho de poder trabajar con una asociación ha sido algo muy enriquecedor. Siempre he tenido esa aspiración y aún así, nunca la había llevado a cabo. Por eso, ahora que he trabajado no con una, sino con dos asociaciones bien diferentes, entiendo cuanto trabajo hay detrás de estos organismos.
Puede que este post sea totalmente superfluo después de todo lo que hemos estado explicando tanto yo como mis compañeros, pero creo que a veces está bien recordar que aunque el camino haya sido a veces duro, el resultado final merece la pena.
Pablo Sánchez, Natalia T6C S2F